Hoe komt het toch dat in slaap vallen soms zo moeilijk is?
Vroeger had ik daar minder problemen mee. Ik herinner me zelfs nog dat mijn moeder me zei: "Je bent weer gaan wandelen vannacht." Of: "Je wilde vannacht naar school gaan, je had je boekentas al klaar!" En nog: "Je wilde met je hond gaan wandelen, gelukkig wilde die niet mee, zo midden in de nacht!" En dan nog het ongelooflijke, buiten dat ik niets meer wist van dat slaapwandelen, ik werd uitgeslapen wakker!
Ik probeer nu van alles uit om beter in te slapen en om 's nachts niet wakker te worden. Overdag heb ik mijn gewone bezigheid en ik wandel elke dag wat. Behalve natuurlijk als het stortregent, of gewoon giet, of regent of ... als er dreigt nat te vallen uit de lucht. Daar heb ik gewoon een hekel aan. Oh ja, en als er te veel wind is: echt niet leuk! Tja, dan ben ik maar wat minder fysiek moe op regendagen. Natuurlijk eet ik 's avonds niet te laat, en niet te veel, dan ligt het nog op je maag als je in je bed kruipt. Dat slaapt ook niet goed. Behalve als er een etentje is met vrienden of familie, daar kan ik niet onderuit, dat spreekt vanzelf. Gewoonlijk zijn dat nogal uitgebreide maaltijden met voorgerecht, hoofdgerecht en niet te vergeten dessert! Ik heb wel gehoord dat zoetigheden snoepen voordat je in bed kruipt, ook het inslapen niet bevordert, maar kom, dat is enkel voor deze gelegenheden. Ik let er op dat ik een uurtje voor het slapengaan de televisie uitzet en niet meer op de computer zit. Behalve als ik nog één aflevering van mijn lievelingsserie van het moment wil zien, dan maak ik wel een uitzondering. Of als ik iets gepost heb op Facebook of een mailtje heb verstuurd, dan kijk ik dit nog wel even na. Elke dag rond hetzelfde uur gaan slapen, doet naar het schijnt ook wonderen. Daar streef ik echt naar, maar er zijn zoveel "behalve 's" dat dat mij niet echt lukt.
Kijk, ik doe nu zo mijn best, begrijp jij waarom ik zo moeilijk inslaap??
Hou jij ook zoveel van een goed toneelstuk, of een musical of cabaret? Ik in elk geval wel.
Jammer genoeg ben ik niet van de grootsten. Laatst gingen we zien naar een toneelstuk. Het licht ging uit in de zaal en ik kon mijn geluk niet op: er waren twee lege plaatsen op de voorgaande rij! Zo zou ik het hele stuk goed kunnen zien. We zaten op een tribune, de kans dat ik dan van links naar rechts zou moeten zwalpen, was toch al klein. Dan ging het doek op en kwamen de twee laatkomers binnen, ja hoor, die van de plaatsen voor ons. Daar ging mijn geluksgevoel. De dame voor mij, mat ongeveer 2 m en 10, de dame ernaast waarschijnlijk 1m 50, maar haar haren waren getoupeerd, zodat ze nog boven haar vriendin uitkwamen. (Waarom doen mensen dat toch: hebben ze een minderwaardigheidscomplex omdat ze zich te klein vinden? Of lijden ze aan grootheidswaanzin? Ze doen dat toch niet omdat ze dat MOOI vinden? Enfin, meningen verschillen natuurlijk) Dat betekende voor mij: alweer zwalpen...
Beste culturele centra: kunnen jullie ervoor zorgen dat de mensen met een iets grotere gestalte, gemeten op de avond zelf, net voor binnenkomst, achteraan gaan zitten? Of, een andere optie zou kunnen zijn: jullie maken zwevende stoeltjes aan het plafond. Je zou dan zelf kunnen instellen hoe hoog of hoe laag je gaat zitten. Dat kan heel eenvoudig hoor: denk aan een kermismolen waarvan de zitjes aan touwen bevestigd zijn. Die zitjes zwieren gewoon in het rond, maar je zou ook een ophangtouw kunnen bevestigen, zodat we onszelf omhoog kunnen trekken of omlaag kunnen laten zakken. Daarmee zijn er meerdere problemen opgelost: het speelt geen rol meer of er iemand zijn haar toupeert of niet en er zouden veel meer toeschouwers per voorstelling kunnen komen. Economisch toch? Ok, het plafond moet sterk genoeg zijn, dat wel.
Dat laatste vind ikzelf een schitterend idee, ik denk dat ik maar eens een patent ga aanvragen.....
De vakantie is voorbij. Nu ook voor studenten. Ook ik ben terug gestart met lessen nemen. Raar: zoveel volwassenen gaan terug studeren. Missen wij het schoolleven dan? Zijn wij dan allemaal mensen die graag naar school wilden?
Nee, ik in elk geval niet. Ik was telkens zo blij dat het vakantie was, 'vrije tij': joepie! Maar wanneer het dan zo'n korte vakantie was, kreeg je zoveel taken mee en had je zoveel te leren, dat er van die vrije tijd toch niet zoveel meer overbleef. Bweu... Ik heb vroeger wel eens iets uitgeprobeerd om iets op een gemakkelijke manier te leren. Zo legde ik mijn fysicaboek onder mijn hoofdkussen en probeerde ik in slaap te vallen. Dat lukte niet, veel te hard. Ik heb het ook met een blad uit mijn nota's geprobeerd, maar dat kraakte steeds als ik me omkeerde. Ook niet gelukt. Dan dacht ik: wat als ik het nu aandachtig lees, net voor ik ga slapen. Dan zit alles toch nog vers in mijn brein? Het kan dan de hele nacht verwerkt worden. s' Morgens komt het dan weer tevoorschijn en dan kan ik het op papier zetten! Ik haalde een onvoldoende op die test. Uiteindelijk heb ik alles op handen en benen geschreven. Toen heb ik zelfs geen onvoldoende gehaald, maar een negatief cijfer. Ik was betrapt omdat ik het niet goed meer kon lezen en de leerkracht mij in het oog hield.
Goed, om deze problemen in het volwassenonderwijs te vermijden, heb ik het volgende beslist. Ik let goed op in de les en werk mee als gevraagd. Ik doe in geen geval een boek open thuis en zal ook nooit meer deelnemen aan een examen. Voilà, zo zouden scholen moeten werken! Wedden dat alle kinderen dat tof vinden?!
Enkele jaren geleden zocht ik een nieuwe hobby. Iets met mijn handen doen, ja, ik wilde creatief zijn. Klein probleempje: ik heb absoluut geen teken- en nog minder schildertalent. En het moest beslist iets zijn waar ik heel creatief in kon zijn.
Dan herinnerde ik mij dat we vroeger, als kind, papier-maché maskertjes maakten. De kranten lagen dan te weken in bad. Mijn moeder maakte er een papje van, en dan kwam de creativiteit boven: we maakten gezichten. Die lagen dan dagen te drogen, boven de verwarming. Daarna schilderden wij die. Heel leuk.
Dat vond ik een goed idee: als ik dat als kind kon, zou ik dat nu nog wel kunnen. Waarom alleen maskertjes maken? Nee ik zou hele figuurtjes maken. Als geraamte vouwde ik ijzerdraad. Ik heb er vijf gemaakt. Er was een boze figuur en een echte slechterik die je bang maakte, er was ook een bang wezentje bij en eentje dat bijna opging in de omgeving. Het laatste was een verlegen wezentje. Ik was er zo trots op!
Een jaar geleden heb ik ze nog eens goed bekeken: wat waren ze lelijk! Niks talent! Om mijn creativiteit te bewaren was het beter deze dingen te verbranden. Ik heb een vuurkorf in de tuin gezet en er al die gedrochten in gesmeten. Zonder enige spijt. Het was een fel vreugdevuur, enkel de geraamten bleven over. Die heb ik met het oud ijzer naar het containerpark afgevoerd.
Nu denk ik na over een nieuwe hobby.... toch proberen te schilderen??
Enkele weken geleden was onze afwasmachine stuk. Het was al een hele tijd dat het niet gewoon begon te werken wanneer je de knop "start" indrukte. Je moest geduld hebben: eerst de knop indrukken, wachten tot het begon te zoemen, dan stopte het. Weer de knop indrukken: dan maakte het een raar geluid, wanneer dat stilviel, moest je weer op de knop drukken en dan hoorde je het water lopen en was het dus eindelijk begonnen. Je moest dus vooral veel geduld hebben. Maar dit deden we al zo lang, we dachten dat het eeuwig zo kon doorgaan. Niet dus.
Er zijn enkele technici in huis, die dachten de machine weer aan de praat te krijgen. Het is een inbouwmodel, dus de keuken werd half afgebroken en de machine helemaal uit elkaar gegooid. Na enkele dagen kwamen ze tot de conclusie dat het geen zin meer had: de machine was "jaak".
Tijdens die 'enkele' dagen kon de afwas natuurlijk niet blijven staan. Dus met grote tegenzin werd er afgewassen en afgedroogd. En het is ongelooflijk: het duurt niet half zo lang dan in de machine. Je moet de machine ook niet inladen of uitladen. Dus ja: het is zeker besparend aan ruimte, tijd, water, elektriciteit en de aankoop van een machine. In feite was het helemaal niet zo erg, dat afwassen. Het was een kwestie van gewoonte.
Dus ja: nu staat er een gloednieuwe afwasmachine, met één druk op de knop is het vertrokken! Met de hand afwassen? Ik denk er niet meer aan!
Wat als .... je bij elke zonnestraal naar buiten kon gaan en er lekker in kon gaan zitten genieten?
Verleden week hebben we bijna geen zon gezien en het was frisjes voor de tijd van het jaar. Tuurlijk hadden we een weekje verlof gepland en vermits we gereserveerd hadden, zijn we inderdaad vertrokken. We hebben wandelingen gemaakt in de bossen, met een warme trui en een regenjas bij de hand. We zagen mooie vergezichten, dat wel. Maar het zou natuurlijk nog veel mooier geweest zijn als het zonnetje scheen en het een paar graden warmer was geweest.
En dan reden we naar huis: het zonnetje scheen op onze auto en maakte het zo warm, dat we de airco hebben aangezet. Ik dacht: dat is gewoon een verkeerde tijdplanning, van ons of van de zon.
Nu zit ik in de zon en denk ik: eigenlijk zou iedereen nu in het zonnetje moeten zitten, het maakt je blij, geeft je energie: het is super voor je gezondheid en je medemensen. Dat laatste ondervond ik vanmorgen. Nog niet zo goed uitgeslapen, stapte ik op mijn fiets om boodschappen te doen. Ik kwam een meisje tegen en die lachte naar mij, ik lachte prompt terug en het maakte me blij. Toen ik even later nog iemand tegenkwam, heb ik hem goedemorgen gewenst. Het werkt dus zeer aanstekelijk: de zon. Ze geeft een leuke kettingreactie.
Dus nu heb ik een volledig onderbouwd beleidsvoorstel: wanneer de zon schijnt, is het verplicht aan iedereen - zowel werknemers als werkgevers - om naar buiten te gaan en van het zonnetje te profiteren. Misschien kan er nog bij: enkel leuke praatjes zijn toegelaten, omdat we het effect van de zonnestralen niet willen teniet doen.
Mady is terug uit Egypte. Je weet wel, ik had het even over haar in mijn bericht: 'Tuinfeest'. Over dat laatste wil ik het niet hebben, ik wilde enkel leuke verhalen vertellen, nietwaar?
Mady nodigde mij uit om iets te gaan drinken, en daar zeg ik nooit 'nee' tegen. Ze wilde over haar reis vertellen, die ze samen met haar nieuwe vriend maakte. Zijn naam doet er niet toe. Toegegeven: ik ben hem gewoon vergeten. Maar dat geeft niet: Mady is niet het type dat het lang uithoudt bij een vriend. Ze vindt dat je veel ervaring moet opdoen, voordat je met de juiste partner in zee gaat. Neem die 'ervaring' maar heel ruim, dus ja: ik doe geen moeite meer om de naam van haar nieuwste vriend te onthouden. Vaak heb ik hem niet eens ontmoet voordat ze alweer op zoek is naar de volgende.
Egypte was warm, de piramides waren overweldigend, de Egyptenaren... Mady en vriend deden een trip op kamelen: hij was gekleed in een azuurblauwe djellaba en droeg een tulband om zijn hoofd, zij droeg een okerkleurige djellaba met een hoofddoek. Ze reden door de woestijn: hij zat kaarsrecht en leek op Sean Connery in die film weet je wel? Knap, maar arrogant, de vrouw naast hem volkomen negerend. Zij was onder de indruk van hem en volgde hem slaafs. Het was bakheet (dit woord bestaat in de "Anna wdb"!), ze zweetten als paarden. Het werd avond en ze wisten dat het behoorlijk zou afkoelen. Ze zochten een schuilplaats, maar er was zand, zand en nog eens zand.... Na een tijdje zagen ze rotsblokken. Als schuilplaats was het nu ook niet dat, maar hier zouden ze het deze nacht mee moeten doen. De nacht viel. Er was een prachtige sterrenhemel met één heel heldere ster, vlak boven hen. En dan beviel ze van een jongetje: Jezus...
"Hé, hoor je wel wat ik zeg?" vroeg Mady.
"Euh ja..." Ik moet een nogal domme glimlach op mijn gezicht hebben gehad. Tja, en dan vertelde ze dat ze een soort virus heeft opgelopen, waar ze nu nogal veel last van heeft: buikloop en zo. Haar vriend bleek helemaal geen "Sean Connery" type te zijn, ze heeft hem al wandelen gestuurd.
Haar reis verliep dus wel iets minder romantisch dan ik me voorstelde. Zeg nu zelf: welke versie verkies jij?
Het is een mooie, warme dag. Ik zit onder de boom in onze tuin, een boek te lezen. Ergens in de tuin snuffelt onze hond. Dan hoor ik plots een gefladder achter mij, naast mij, voor mij... Wat? Mijn liefste huisdier loopt met een duif in haar bek rond in de tuin! Ik begin direct op haar te roepen: "LOS! LOS!" Maar ze heeft haar prooi stevig vast. Ze denkt bij zichzelf: "Loslaten: dat nooit!" Ik zie dat de duif nog beweegt en denk, heel naïef: ze is nog niet verloren als mijn hondje haar NU loslaat. Dus begin ik aan de bek van mijn hond te trekken. Het lukt me niet: ze is veel te trots om dat lekker beetje los te laten! Uiteindelijk zwicht ze: naar het baasje luisteren is soms je eigen instinct tegenspreken, dat snap ik. De duif siddert en sterft.. En ik denk: wat heb ik een wreedaardige hond! Ik die dacht een aardige, lieve, zeer beschaafde hond te hebben! Beesten vangen om op te eten, dat doet een beschaafd wezen toch niet?
's Avonds kies ik wat ik ze te eten ga geven: een blikje hondenvoer met tonijn, of eentje met gevogelte?
Soms krijg ik zo'n zin om alles weg te doen, maar echt alles... Hoe zou dat zijn om alles overboord te kunnen gooien, wel vrijwillig natuurlijk, en dan volledig "leeg" terug te kunnen beginnen. Gewoon van nul... Het doet me dagdromen! Een leeg huis, natuurlijk een droomhuis. Het staat ergens aan de rand van een bos. Er is een grote tuin aan, deels volledig verwilderd. Er kabbelt een riviertje doorheen, zo eentje met rotsstenen in. Je kan van de ene steen op de andere springen, als je daar zin in hebt. Het huisje is echt pittoresk: niet groot, net groot genoeg. Een leuke veranda eraan, zodat je ook bij minder goed weer van de tuin kan genieten. Er staan rotan meubels in met blauw-groene kussens. Binnen is het heel eenvoudig ingericht: een grote ruimte, met aan de ene kant een keukentje, de andere kant is de eetkamer en de zitkamer. De eetkamer heeft een ronde tafel, die je kan uittrekken wanneer je visite hebt. Er staat een ouderwetse kandelaar op tafel. De zitkamer heeft een grote bank, met vele gekleurde kussens, en twee kleine donkerrode zetels. Een open haard maakt het op koude dagen heel erg gezellig. Boven zijn twee slaapkamers en een badkamer. In die ene slaapkamer staat een kleerkast, waar alle kleren gemakkelijk in kunnen. Zelfs schoenen, op het onderste schab, moeten niet opgestapeld worden. Tja, dat is mijn ideaal....
Ik heb horen zeggen dat je naar je ideaal kan streven, en dat dat je gelukkig maakt. Voor sommige dingen zal je waarschijnlijk wel heel je leven streven, maar de weg is belangrijker dan het doel. Dat laatste heb ik ook van horen zeggen. Ik begin dus met wat mij lijkt: haalbaar. Dat is: rommel weggooien. Ik heb al van alles opzij gezet, want wij 'kringen': wat nog bruikbaar/draagbaar is, gaat naar de kringloopwinkel. Het is wel lastig dat ik niet de energie heb om dat dadelijk te doen. Wat er dan gebeurt is: het staat er een tijdje en dan ga ik er tussen snuffelen: "nee, dat ga ik toch nog wat bijhouden, of: dat komt wel terug in de mode, ik hou het nog even". En plots: niks meer voor de kringloopwinkel. Goed, dat bespaart mij de rit daarnaartoe! Wat doe ik dan met de rommel? Terug in de kast. En de schoenen, die stapel ik gewoon op.
Ja, ik blijf volledig vrijwillig rommel bijhouden. Jammer of niet??
Onze ruimte om te lunchen ging opnieuw ingericht worden, het zou modern en gezellig worden, volgens de vernieuwers.
Ik was heel nieuwsgierig. De oude ruimte was gezellig geweest, met een bijeenraapsel van stoelen en een afgebladderde keukentafel, dat wel. Dus toegegeven: we waren echt wel aan iets nieuws toe. Het was eindelijk zover, alle oude meubels op de container en de nieuwe werden geïnstalleerd. Dan gingen we op inspectie. Het was toch wel even schrikken toen we onze eetruimte binnenkwamen. Een tafel voor mensen van minstens twee meter en half en stoelen waar je met een wipje op moet springen. Wie ontwerpt nu zo'n dingen? Briljante huisstylisten die een complex hebben omdat ze wat groter zijn dan de middelmaat? Of stylisten die een complex hebben omdat ze wat klein zijn? Is dat dan de nieuwe gezelligheid: meubels waarvan je denkt: tiens, ik heb dit nog meegemaakt, toen ik zo'n jaar of vijf was.
De meningen over deze meubels waren verdeeld. Sommigen vonden dit echt "design" en leken er dol op, anderen dachten: ik heb geen zin in elke middag springen naar mijn stoel. Ik hoorde bij die laatsten. We zijn dan met onze protestgroep naar buiten gewandeld, op zoek naar een gezellig cafeetje, waar we onze frustratie konden wegdrinken. Want we wisten: deze meubels zouden lang moeten meegaan, waarschijnlijk tot ons pensioen. De cafeetjes waren schaars hier, maar er was er eentje nog niet zo lang geleden, opengegaan. We stapten er binnen. Maar dit kon toch niet? Er stonden enkel hoge tafels met hoge barkrukken! Hadden ze dezelfde huisstylist in dienst genomen?
We springen nu elke middag naar onze zitplaats en zwijgen als vermoord over "design"-meubels.
