Weer een tijdje geleden, dus hoog tijd voor een update. Bart stelt het relatief goed. Na mijn laatste bericht in november is er weer veel gebeurt. Bart heeft in december examen meegedaan voor boekhouden en wiskunde. Het boekhouden ging vrij goed, hiervan was hij geslaagd met een vrij goed resultaat. Wiskunde daarentegen was moeilijker, hij haalde nipt geen 50%. Omdat we vreesden dat het voor Bart allemaal zeker zwaar genoeg zou worden, hebben we besloten om hem een niveau te laten zakken. Bart volgt nu Kantoor / verkoop. Ook zijn schema in het revalidatiecentrum is aangepast. Bart gaat nu nog 4 halve dagen per week naar het revalidatiecentrum. In de namiddag gaat hij dan een halve dag naar school, alsook de woensdagvoormiddag. Het doet hem zichtbaar deugd om terug tussen zijn leeftijdsgenoten te zijn. Ook het begrip en het respect van zijn klasgenoten zijn hartverwarmend. Het is duidelijk dat Bart er zich goed voelt, ondanks het feit dat de confrontatie met zijn beperking op school duidelijk naar voren komt. Langs deze weg wil ik daarom ook de directie, personeel en leerkrachten van het Immaculata Instituut danken voor de kans die ze Bart geven. We kunnen alleen maar hopen dat hij het goed zal doen. Wie had een jaar geleden durven dromen dat Bart ooit nog naar school zou gaan ?!? Eerder deze week zijn we ook terug op controle geweest in het UZA Edegem. Dat was een aangenaam weerzien met de neuroloog, verplegend personeel van de afdeling intensieve zorgen en de jongens van de afdeling kiné. Iedereen staat er zo van versteld dat Bart zulke vorderingen heeft gemaakt. Hier kunnen we alleen maar blij mee zijn. Hoewel het gevoel dubbel blijft. Daarna stond er ook nog een controle bij de oogarts op het programma. Op de testen die Bart in september deed bleek dat hij tot 50% gezichtsverlies had aan beide ogen. De verbazing was dan ook groot (zowel bij oogarts als bij ons) toen bleek dat zijn linkeroog terug 100% normaal zicht heeft, en het rechteroog heeft nog maar 10% uitval. Dit was weerom een serieuze opkikker. Al het harde werken blijkt niet voor niets te zijn. Het sturen van positieve energie werpt zijn vruchten af. Dank je wel aan iedereen die hiertoe heeft bijgedragen. Lieve Bart, er zijn moeilijke dagen en er zijn betere dagen. Hou vol jongen !! Je komt van ver !! Geef niet op omdat je kijkt naar de weg die je nog moet afleggen, kijk naar wat je al bereikt hebt !!
Vandaag, precies 1 jaar geleden, stond onze wereld compleet op zijn kop. Zoveel paniek, onmacht en verdriet. Een jaar gaat snel voorbij zegt men wel eens. Maar voor ons was het een jaar waarin bij ons de klok stilstond. De wereld draaide door ... maar voor ons was er maar 1 ding echt belangrijk : Bart zou en moest hierdoor komen ! Bart heeft hard moeten vechten, veel moeten meemaken, veel terug opnieuw moeten leren. Met vallen en opstaan proberen wij nu de draad van het dagelijks leven terug op te pikken, wat niet evident is met de agenda van Bart. Al blijft bij ons steeds weer één vraag terugkomen : WAAROM TOCH ???!!!??? We kwamen in een wereld terecht die voor ons voordien totaal onbekend was. We kwamen "lotgenoten" tegen en moesten leren dat het leven niet altijd is wat je ervan verwacht. De steun en de vele woorden van troost op deze blog gaven ons kracht en moed om door te gaan. Om erin te blijven geloven. Het is voor ons onbegonnen werk om ieder van jullie persoonlijk te bedanken, daarom zou ik langs deze weg mijn dankbaarheid naar jullie willen uiten voor de vele reacties die wij mochten ontvangen. Toch zijn er ook een aantal zaken waarbij we ons serieus vragen stellen. De zorgsector bijvoorbeeld. Als je er niet mee te maken krijgt, merk je niet hoe erg het gesteld is met de zorgsector in ons land. Dokters en verplegend personeel doen wat ze kunnen, maar ook zij staan dikwijls met de rug tegen de muur omdat er onvoldoende "middelen" beschikbaar zijn. Echt onvoorstelbaar. Ook de "nazorg" van zo'n gebeurtenis doet onze wenkbrauwen fronsen. Na 1 jaar staat Bart echter al veel verder dan men ons in oorsprong had beloofd. Ongelooflijk hoeveel doorzettingsvermogen en wilskracht onze jongen heeft. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee alles klaar is. Bart moet nog steeds 5 x per week naar het revalidatiecentrum. Nog steeds keihard "werken". Dit in combinatie met 2 x extra kiné per week, 2 x thuisonderwijs, cognitieve revalidatie en visuele revalidatie. Het blijft uiteraard Bart, en onze, grote droom om hier zo goed mogelijk uit te komen, en dat gaat niet vanzelf, daarvoor heeft hij nog een lange weg te gaan. Bart heeft ook moeilijke dagen. Dagen dat hij zijn leeftijdsgenoten enorm hard mist, het sociaal contact met zijn klasgenoten, het leven van een 18-jarige. Dit is voor hem zo zwaar. Bart, lieve dappere zoon .... jij hebt ons het voorbije jaar het beste van jezelf laten zien Niemand zou dit mogen meemaken ! Maar jij ...... jij moet hierdoor. We weten dat het voor jou loodzwaar is om alle dagen te blijven ervoor gaan .... maar we doen wat we kunnen om jou hierbij te helpen. Geef niet op jongen ... je kan nog héél ver geraken !! Samen kunnen we die "lange weg" aan, want ook wij moeten erin blijven geloven !!
Bart heeft er zijn eerste "schoolweek" opzitten. En hoe ?! Maandag kreeg hij herhaling economie, en dat viel 200% mee. Bart begon heel nonchalant alle boekingsregels, debet, credit, actief, passief, kapitaal, eigen vermogen, etc op te noemen. Blijkbaar zit dat er nog heel goed in. Ongelooflijk hoeveel motivatie hem dat gaf. Donderdag heeft hij dan wiskunde gekregen, en hier hetzelfde verhaal. Ook voor wiskunde blijkt hij nog heel goed mee te zijn. We mogen natuurlijk niet te euforisch worden en moeten realistisch blijven, maar wij hopen toch dat hij vroeg of laat al zijn vakken terug kan krijgen. Ondertussen is ook zijn cognitieve revalidatie (therapie) opgestart. Dit gaat in functie van zijn studeren moeten gebeuren. Uit testen is althans gebleken dat hij weinig problemen ondervind met het geheugen, maar dat zijn aandacht en concentratie toch wat minder zijn. Met behulp van therapie gaat hij hier aan moeten werken. Ook nu nog, 11 maanden na zijn hersenbloeding, bljft het heel hard werken voor hem. Hij moet dit ook nog combineren met 5 x per week naar het revalidatiecentrum. Hoe hard Bart ook zijn best doet, het blijft moeilijk voor hem. Zijn linkse arm en hand blijven het grootste probleem Zijn arm bewegen lukt al vrij goed, maar zijn hand is nog steeds niet functioneel. Meestal gaat hij er positief mee om, maar er zijn ook "mindere" dagen. Dagen van frustratie, heimwee naar "vroeger", leren omgaan met zijn beperkingen. Wij kunnen ons amper inbeelden hoe het moet zijn om als 18-jarige van de één op de andere dag te moeten omgaan met beperkingen. Alles moeten doen met één hand. Bart, dappere man, wat zijn wij ongelooflijk trots op jou ! Ondanks je mindere dagen blijf je er voor de volle 100% voor gaan. We blijven erin geloven jongen ! We geven niet op ! Samen met jou blijven we ervoor gaan. Jou zo dicht mogelijk bij die Bart van vroeger krijgen ..... dat blijft onze grootste droom.
Voorlopig kan ik jullie nog steeds niets vertellen over Bart zijn start van het schooljaar. Om met thuisonderwijs te kunnen starten moet men eerst een aanvraag indienen. Hiervoor zijn verslagen van therapeuten nodig, attesten van artsen, ..... Het is een hele administratieve mallemolen waar we doormoeten alvorens we kunnen starten. We verwachten dat we gaan kunnen starten tegen 1 oktober. Voorlopig is het dus (weer) afwachten. Bart ziet het nog steeds zitten, al begint zijn geduld nu wel bijna op te geraken. Lieve Bart, nog even wachten schatteke en dan kan je er voor gaan.
26 augustus 2013 : Ook voor Bart start een "nieuw" schooljaar !
Beste bloglezer, Weer een tijdje geleden, maar er is deze keer weer nieuws te melden. Terwijl de meesten onder jullie ondertussen konden genieten van een welverdiende vakantie, zat er voor Bart dit jaar niet echt vakantie in. Tijdens de maanden juli en augustus was het voor Bart ALLE dagen werken in het revalidatiecentrum. Alle dagen keihard werken, alle dagen er voluit voor gaan, alle dagen een stapje dichter bij zijn doel. Bart maakt nog steeds vooruitgang. Kleine stapjes weliswaar, maar kleine stapjes waar we nog steeds zeer blij mee zijn. Zijn linkerhand beweegt nog steeds niet goed, en dat is momenteel voor ons de grootste "zorg". We blijven hopen dat hier vroeg of laat toch ook nog verbetering in komt. Zijn revalidatieprogramma draait op volle toeren, en ook thuis en in familie- en vriendenkring zijn we met z'n allen intensief met Bart bezig. Mede dankzij zijn doorzettingsvermogen, zijn sterke wilskracht en zijn positief karakter zijn we nu gekomen op een punt dat Bart zelfs terug ingeschreven werd in zijn vroegere school, Immaculata Instituut te Oostmalle. Samen met de directie, leerkrachten en het CLB zijn we nu volop een programma aan het uitdokteren om Bart vanaf volgende week thuisonderwijs te geven. De bedoeling is dat hij zijn 5de jaar Handel van thuis uit overdoet. Dit hadden wij nooit durven dromen. Hoewel we natuurlijk heel nuchter blijven over het hele gebeuren, want we kunnen nog niet precies zeggen op welk niveau Bart nu zit, is het voor hem en voor ons toch een "droom" die we gaan proberen in vervulling te doen gaan. Het zal werken worden voor Bart, maar hijzelf is er klaar voor zegt hij. Zijn motivatie is er ook dit keer weer helemaal. Ongelooflijk hoe sterk zijn wil is om zo "normaal" mogelijk door het leven te willen gaan. Uiteraard houd ik jullie de volgende weken op de hoogte van Bart zijn "studie's". Lieve, sterke, stoere en dappere Bart ... de laatste dagen waren er weer veel tranen .... dit keer tranen van hoop, geluk en opluchting. Man toch .... wat maak jij ons trots !! Ga ervoor jongen ... wij zullen je wel helpen, we zullen je blijven aanmoedigen, we zullen blijven achter jou staan ..... JOUW doel bereiken is ook het ONZE !!!! Veel succes lieve schat ... grijp de kans die je krijgt !!!
Bart heeft vorige week vrijdag afscheid genomen van zijn vrienden in het revalidatiecentrum Pulderbos waar hij verbleef. Ook langs deze weg wil ik alle medewerkers nogmaals danken voor hun inzet. Dankzij hun ervaring en enthousiasme maakte Bart er serieuze vorderingen. Sinds maandag is hij intensief verder aan het revalideren in revalidatiecentrum Nottebohm te Becht. We merken dat die nieuwe omgeving hem terug meer motivatie geeft. Bart heeft nog een zeer lange weg te gaan, maar we merken toch dat er nog altijd verbetering is. Voorlopig krijgt Bart ongeveer dezelfde therapieen als vroeger : kiné, ergo en gezichtsoefeningen, volgende week komt daar nog hydrotherapie bij en daarna zal er nog een deel fitness bijkomen. Ook thuis trachten wij zoveel mogelijk intensief met Bart bezig te zijn. Mits een paar aanpassingen aan zijn fiets, is het gisteren gelukt om toch reeds (voorzichtig) te "fietsen". Ongelooflijk knap hoe dapper hij hier allemaal mee omgaat. Het is mooi om te zien hoe hij telkens nieuwe doelen vooropstelt en hierdoor steeds weer zijn grenzen moet/wil verleggen. Het feit dat zijn klasgenoten de voorbije weken in de examenperiode zaten was voor hem zéér confronterend. Toch beseft hij, dat hij ondanks alles, er het beste van moet maken, en daar is hij volop mee bezig. Bart, lieve jongen, wat ben jij ongelooflijk moedig !!! Volhouden, volhouden, volhouden ....... we helpen je wel !
Het was alweer even geleden dat ik iets schreef op de blog, dus even tijd voor een update. Bart stelt het wel. Hij zit momenteel met zijn linkerbeen in de gips. Men is namelijk gestart met een botoxbehandeling, waardoor andere spieren de kans moeten kunnen krijgen om ook terug te "werken". De behandeling is te complex om het hier in een paar woorden uit te leggen. Komt erop neer dat men gaat "proberen" om het stappen "mooier" te maken. Proberen ...... want garantie krijgen we ook deze keer niet. Het echte resultaat hiervan zal maar pas ten vroegste binnen 3 maanden zichtbaar zijn. Voorlopig moeten we dus afwachten en hopen dat we resultaat zien. Normaal zou volgende week de gips er al terug afgaan. Ook de andere therapieën draaien op volle toeren. We merken ondertussen wel dat in zijn linkerarm beweging zit. Hij kan die nu al "gecontroleerd" bewegen. De volgende stap zal zijn hand worden. Dat zal het moeilijkste deel worden. Maar ..... we blijven er nog steeds in geloven ..... we blijven er nog steeds keihard voor gaan ..... we geven het nog niet op. Zolang hij revalideerbaar is (normaal gezien tot 1,5 jaar na de hersenbloeding) blijven we geloven dat we nog veel kunnen bereiken. Veel hangt natuurlijk af van de motivatie en doorzettingsvermogen van Bart. Tot hiertoe heeft onze flinke man al een serieuze weg afgelegd, en er zal nog een lange weg volgen, waardoor hij soms zijn hoofd durft laten hangen. Uiteraard is dit niet zo abnormaal, maar we proberen toch telkens om hem zo snel mogelijk weer er bovenop te krijgen. Bart, moedige man, als je het even niet ziet zitten, kijk dan achterom, dan zal je zien hoeveel mensen er nog steeds achter jou staan om jou te motiveren en te steunen in deze zware periode !
Bart wordt zondag 18 jaar !! Een verjaardag die we ons altijd heel anders voorgesteld hadden. Achttien jaar worden is "speciaal". Voor ons zal zijn achttiende verjaardag ook speciaal zijn, maar dan op een andere manier. Zoals er zoveel "op een andere manier" gaat nu. De revalidatie van Bart blijft op volle toeren gaan. Alle dagen 2 x per dag kiné, 1 x logo, 1 x ergo, en zijn lessen. Tussendoor is er ook tijd voor ontspanning. Maandag is Bart voor het eerst terug gaan zwemmen. Ook dit was voor hem weer een ervaring. Bart is altijd een "waterrat" geweest en had zijn zwembrevet van 1.500 meter. Zwemmen is voor hem nu ook weer een nieuwe uitdaging. Hij vertelde ons dat het toch niet echt meegevallen was. Zijn linkse arm geeft nog steeds niet veel beweging, en dus moest hij zwemmen met één arm. Toch blijft hij best wel heel positief. Hij wil er voor blijven gaan, en die motivatie heeft hij echt wel nodig om dit vol te houden. Bart, dappere kerel, we zijn zo trots en dankbaar dat we zondag je verjaardag kunnen vieren ...... Het zal "anders" zijn, maar misschien kunnen we volgend jaar van je 19de verjaardag iets "speciaal" maken !!!
Bijna 5 maanden geleden werd onze wereld totaal overhoop gegooid. Alles ging goed ..... tot die fatale 6 november ....... Niets is nog hetzelfde, niets zal nog hetzelfde worden. Ontelbare slapeloze nachten hebben we ondertussen gehad. En tijdens één van die slapeloze nachten heb ik pen en papier genomen en geprobeerd om mijn gevoelens van mij af te schrijven. Hoewel het geen hoogstaand niveau is, zou ik toch graag mijn zelfgeschreven gedicht met jullie delen.
Zomaar wat woorden Lieve Oostvogels
-Paniek ongeloof verdriet Iemand zonder zorgen kent die woorden
niet -Radeloos
onmacht ellende Ik dacht dat ik die woorden reeds
kende -Bidden
smeken hopen Mijn leven zou voortaan heel anders
verlopen -Een
mirakel een groot wonder Dat had ik nodig, ik kon echt niet
zonder -Vechtlust moed kracht Op zon momenten ben je sterker dan
je dacht -Steun troost aanmoediging Kreeg ik enorm veel van mijn familie
en vriendenkring -Opgeluchtongerustmaardankbaar Zo tevreden met deze afloop, ook al
is de weg nog zwaar -Relativeerleefgeniet Maar iemand zonder zorgen kent de
waarde van die woorden niet
Bart heeft begin deze week terug naar de kliniek geweest voor algemene controle. Daar was alles in orde. We moeten zelfs pas binnen 1 jaar terugkomen. Voorlopig zijn we daar dus al van verlost. Zijn dagrevalidatie verloopt ook goed. Alle dagen zien er zowat hetzelfde uit. Tweemaal per dag kiné, éénmaal logo, éénmaal ergo, en tussendoor krijgt Bart ook nog les. Het feit dat niemand weet hoelang dit allemaal nog gaat duren is voor Bart nog steeds het grootste probleem. Hij is er echt mee bezig. Hij telt de maanden, de weken. Alleen weet hij niet hoever hij moet tellen, want een einddatum hebben we (voorlopig) niet. Dit blijft voor hem echt frusterend. Toch proberen we hem er niet te veel mee bezig te laten zijn, en richten we ons op hetgeen hij al wel kan. We proberen hem ook zoveel mogelijk te betrekken in de dagelijkse bezigheden. Het afwasmachine leegmaken, de tafel helpen klaarzetten. Bart probeert al aardig zijn plan te trekken. Hij geniet ervan om te "kunnen" helpen. Bart, lieve jongen, je doet het echt super goed man !!! Volhouden, volhouden, volhouden ........ dat is de enige manier om er te geraken. We helpen je hier wel doorheen.
Bart heeft zijn eerste week "dagrevalidatie" er reeds opzitten. Ongelooflijk hoeveel deugd het hem doet om elke avond thuis te zijn. Hij vind het leuk om terug in het "normale" leven te zitten. 'S avonds de tafel helpen klaarzetten, samen wat tv kijken, en in zijn eigen bed slapen ! Allemaal dingen die zo vanzelfsprekend waren, maar nu zo geweldig zijn. Dagrevalidatie blijkt voor hem echt de beste oplossing te zijn. Het is voor hem nog steeds bijzonder zwaar om te moeten revalideren, maar het maakt het voor hem nu allemaal wat draaglijker. Zijn revalidatie zelf verloopt ook goed. Het stappen gaat ondertussen goed. Momenteel zijn ze vooral bezig met "evenwichtsoefeningen". Dit is belangrijk voor als Bart binnenkort alleen op de trap moet leren gaan. Voorlopig is dit nog met hulp, maar langzaamaan gaat hij dat ook allemaal terug zelfstandig moeten kunnen. Ook de lessen gaan vrij goed nu. In de leefgroep merken ze ook op dat Bart veel opener is, veel meer motivatie heeft en er helemaal voor gaat nu. Lieve Bart, blijf ervoor gaan man, de weg is nog lang, maar we geraken er wel !!
Na zijn operatie begin deze maand heeft Bart er ondertussen weeral bijna 2 weken revalidatie opzitten. Het viel ons echter op dat Bart het de laatste weken enorm moeilijk had met het overnachten in het revalidatiecentrum. Hij vond het verschrikkelijk om ons telkens terug naar huis te moeten zien gaan, terwijl hij daar moest blijven. Daarom hebben we gevraagd of het niet mogelijk zou zijn om Bart in dagrevalidatie te laten gaan. Vandaag hebben we dan het bericht gekregen dat Bart vanaf volgende week 's morgens gebracht mag worden en 's avonds mee naar huis mag komen. We zijn ervan overtuigd dat dit zijn motivatie serieus zal versterken. Vandaag was Bart dan ook echt "euforisch" dat hij vanaf volgende week weer een stap dichter naar het "gewone" leven mag zetten. Lieve Bart, je was vandaag zo gelukkig .... het deed echt deugd je zo te zien stralen. We hopen dat dit jou extra energie zal geven om verder te blijven revalideren.
Bart heeft vrijdag in de late namiddag het ziekenhuis mogen verlaten. Ongelooflijk hoe snel hij terug "op de been" was. Voor zijn vertrek uit de kliniek heeft Bart nog samen met de professor de scans mogen bekijken die ze de afgelopen dagen genomen hadden. Die scans zagen er eigenlijk best hoopvol uit. Ik zal proberen het "simpel" uit te leggen, want de materie over de hersenen blijven voor ons nog steeds één misterie. Op de scan kon je duidelijk zien dat er dus een deel van Bart zijn hersenen afgestorven zijn door de hersenbloeding. Men heeft toen met een "clips" een ader moeten dichtknijpen waardoor de hersenen die door die ader bloed kregen afstierven. Maaaar ..... blijkbaar heeft de mens ook een deel hersenen die men niet gebruikt. In dat deel is nu te zien dat er zich nieuwe kleine bloedbaantjes vormen. Dit zou erop kunnen wijzen dat de hersenen van Bart gaan proberen om het "passieve" deel te activeren en in te schakelen om te functioneren. Het blijft natuurlijk afwachten, maar er blijft nog steeds veel goede hoop dat Bart hier relatief goed zal uitkomen. Bart, moedige jongen, samen met jou blijven we hopen dat jou revalidatie goed blijft gaan. Blijf ervoor gaan man !!! We blijven er met zen allen in geloven !!
Gisteren zooo content dat de operatie gelukt was, vandaag serieuze weerbots gehad. Gisterenavond heeft Bart een aanval van "soort epilepsie" gekregen. Ze hebben hem valium moeten geven waardoor hij weer heel verward was. Vanaf 01.00 u vannacht moest Bart dringend plassen, maar dat wou maar niet lukken. Uiteindelijk tegen 9.00 u, toen men klaarstond met de sonde, lukte het wel. Daarbij kwam nog dat Bart tegen 06.00 u vanmorgen is beginnen overgeven. Dat heeft bijna non-stop geduurd tot deze middag. Doordat Bart zijn reflexen achteruit gingen heeft men toen besloten om hem onder de scanner te leggen. Ook daar gaf hij alles over. Het goede nieuws was dat men op de scanner niets abnormaal vond. Hoe het komt dat Bart zo slecht was weten ze eigenlijk niet. Men vermoed dat het een combinatie is van de narcose en zware ingreep van gisteren en de valium die hij bijkreeg. In de late namiddag is Bart beter geworden. Hij heeft ondertussen een beetje kunnen eten en tot hiertoe is dat er allemaal in gebleven. Voor de derde nacht op rij blijf ik ook nu weer bij hem. We kunnen alleen maar hopen dat hij het moeilijkste achter de rug heeft. Hij heeft juist al op de rand van zijn bed gezeten en klinkt nu al veel helderder dan deze middag. Bart, moedige jongen, wat een dag was dat ???!!! Je hebt echt serieus afgezien vandaag. Je zo zien liggen maakt ons zo machteloos. Hopelijk hebben we een rustige nacht en gaat het morgen weer wat beter. Volhouden lieverd, we moeten hierdoor !!
Dag op dag 3 maanden later lag Bart vandaag terug op de operatietafel. Dit keer om zijn botluik terug te plaatsen. Gisteren moest Bart om 16.00 u al in Edegem zijn. Hij had vannacht vrij goed geslapen, en vanmorgen om 6 u werden we al wakker gemaakt om eraan te beginnen. Eerst een "ontsmettende" douche genomen, daarna operatieshort aan, en om 07.15 u was het zover. De operatie zelf duurde zo'n 2 uur, en volgens de professor is de operatie geslaagd !!! Man man man, wat een opluchting !! Bart heeft heel de dag verder geslapen. Tussendoor deed hij zijn ogen wel eens open, maar als hij ons zag zitten was hij gerust, en vielen die terug dicht. Vannacht blijf ik weer bij hem. Hij is zelf ook content dat het achter de rug is en dat hij zo snel mogelijk weer terug verder kan gaan met zijn revalidatie. Bart, dappere en moedige kerel, vandaag heb je weer een grote stap in de goede richting gezet. Niet te geloven hoe moedig jij hier bij blijft. Hier kunnen we alleen maar héél veel respect voor hebben. Je doet dit super goed !! Schatteke, we zien je zooooo graag !!!!!
Het gaat vrij goed met Bart. Het stappen begint al aardig goed te gaan. Uiteraard kunnen we hem nog niet alleen laten stappen, er moet altijd iemand naast hem gaan, maar hij doet het wel helemaal "zelf". Ook in zijn gezicht merken we de laatste dagen verbetering. Om zijn zenuwen te prikkelen moeten we s'avonds met een ijsblokje over zijn gezicht gaan, om "prikkelingen" te geven. Ofwel met een elektrische tandenborstel over zijn gezicht gaan. Het feit dat we verbetering zien geeft hem de moed en motivatie om heel goed mee te werken. Tijdens de kiné is men ook reeds bezig om zijn linkerarm te laten bewegen, maar het schijnt dat het normaal is dat een arm wat langer duurt, dus .... we wachten af. Ik schreef eerder al dat Bart ook terug les krijgt. Uit testen is gebleken dat Bart toch wel een stukje kwijt is van zijn parate kennis, maar mits oefening zou dit toch nog allemaal in orde kunnen komen. Daarnaast is men nu ook reeds gestart om zijn lessen economie en frans te hervatten. De lessen economie gaan goed, daar is hij blijkbaar nog allemaal van op de hoogte. Ook het frans lijkt aardig te lukken. Binnenkort komt daar nog wiskunde en nederlands bij. Bart vind het zelfs goed dat hij zoveel les krijgt, dan heeft hij minder tijd om te piekeren. Bart, lieve jongen, je doet het enorm goed !! We blijven, samen met jou, hopen dat het allemaal terug goed komt !
Vandaag was een spannende dag. Bart is terug op controle geweest in UZA - Edegem. Eerst onder de scanner en daarna gesprek met de professor. De scanner zag er goed uit, zelfs beter dan verwacht. Ook de professor was zeer tevreden om Bart terug te zien. Uiteraard moest Bart laten zien dat hij kan stappen en dat er al wat beweging in zijn arm zit. Ook vandaag vielen de woorden "mirakel" en "wonder" meermaals. Daarna is Bart terug een bezoekje gaan brengen naar de verpleegkundigen van de intensieve dienst en naar de kinesist die Bart behandelde. Ook dit was een leuk weerzien. Verbazing alom. Vandaag werd ook beslist dat Bart op 5 februari terug moet komen voor een operatie. In november werd namelijk een stuk van schedel weggenomen omdat zijn hersenen toen te hard opgezwollen waren. Nu moet natuurlijk dat stuk nog teruggeplaatst worden. Uiteraard zullen dat weer bange uren worden, maar hier moeten we ook weer door. Elke stap die Bart doet is er één dichter bij zijn doel .... Bart, moedige man, vandaag heb je veel mensen verwonderd doen kijken ...... hopelijk geeft jou dat de motivatie en de kracht om verder te gaan. We zijn met z'n allen zoooooo fier op jou !!!
Dat we een héél lange weg zullen moeten afleggen is ons van in het begin duidelijk gemaakt. Niemand die ons iets kon beloven, niemand die ons iets kon garanderen. Zo content dat we het mirakel hebben gekregen dat we zo hard nodig hadden. Weinige die het zich kunnen voorstellen wat het voor Bart moet zijn om van de éne op de andere dag zo hulpbehoevend te moeten zijn. Van de één op de andere dag je zorgeloos leven kwijt zijn. Niet meer zelf uit je bed kunnen, niet meer zelf je kleren aan kunnen doen, niet meer zelf je veters kunnen knopen, niet meer zelf je kunnen wassen, niet meer zelf een boterham smeren, ..... bijna niets meer "zelf" ....... Toch is Bart er volle goede moed aan begonnen. Zoveel doorzettingsvermogen, zoveel wilskracht. Stapje voor stapje maakt hij vorderingen. Telkens hij terug iets "zelf" kan glunderen zijn ogen. Bart geeft echt het beste van zichzelf .... op weg naar zijn grote doel ..... "zijn zorgeloos leven" terug hebben !!! We kunnen alleen maar eindeloos veel respect hebben voor de manier waarop Bart hiermee omgaat. Kop omhoog en "werken". Keihard werken. Bart doet alle therapieën met zoveel inzet, zonder te sakkeren, zonder te mopperen. Geregeld maakt Bart grapjes en tussendoor kan hij vrij humoristisch uit den hoek komen. Hier kunnen wij met z'n allen alleen maar fier op zijn. Toch zijn er dagen, zoals gisteren, dat het voor Bart ook allemaal wat teveel is, en dan lopen er tranen, veel tranen. Tranen die we héél goed begrijpen. Tranen die er moeten zijn om dit te verwerken. Er is zo weinig dat we kunnen doen, want Bart moet dit zelf doen. Het enige dat we hem kunnen bieden is veel steun, troost en aanmoediging. We vertellen hem dikwijls dat hij zijn lot zooo moedig draagt. We zeggen hem dat hij enorm hard zijn best doet, maar dat het allemaal zijn tijd zal nodig hebben. Het moeilijkste voor Bart blijft dat niemand hem iets kan beloven of garanderen en dat niemand er een "termijn" op kan plakken. Dat maakt het voor hem allemaal bijzonder moeilijk. Hopelijk heeft hij vandaag een betere dag en is hij er weer voor de volle 100% voor aan t gaan. Bart, moedige kerel, we begrijpen heel goed dat het voor jou niet elke dag gemakkelijk is, maar weet dat we met z'n allen achter jou zullen blijven staan !! Dat we met z'n allen je zullen blijven steunen en aanmoedigen tot de dag dat jij terug "zorgeloos" door het leven kunt gaan !
Bart blijft op hetzelfde tempo vorderingen maken. Het stappen gaat echt hoe langer hoe beter. Hij wil persé stappen. Zijn rolstoel probeert hij aan de kant te laten. Van zijn kamer naar het toilet, op het einde van de gang, doet hij "te voet". Met een beetje ondersteuning lukt dat ook al vrij goed. Als hij dan op de gang een opvoedster tegenkomt dan zegt die : "en maar werken, werken, werken". Het bewijs dat Bart echt het onderste uit de kan wil halen. Prachtig om te zien hoeveel moed hij nog steeds heeft. Tijdens de logo is men ook hard aan het werken om zijn gezicht terug in beweging te krijgen, en ook daar merken we verbetering. Zijn drukke dagschema's werpen echt wel hun vruchten af. Toch blijft Bart ons héél véél vragen stellen. Vragen waar ook wij geen antwoord op weten. Dat blijft moeilijk, vooral voor hem, maar ook voor ons. We zouden hem zo graag een duidelijk antwoord willen geven, maar dat kan niemand, dus ...... We moeten hier gewoon door, en niemand weet hoelang zijn revalidatie zal duren en hoe "goed" hij hieruit zal komen. We kunnen alleen maar hopen en hem blijven aanmoedigen. Bart, sterke kerel, je doet dit ongelooflijk goed ! Zo hard dat jij werkt .... zo fier zijn wij op jou !! We hopen echt dat je op dit tempo blijft verder doen ......
Bart zijn eerste "werkweek" van het nieuwe jaar zit er bijna op. De eerste dagen waren moeilijk, maar gisteren en vandaag ging het terug wat beter ...... en daar is een reden voor : Bart kan hoe langer hoe beter stappen !!! Hij heeft gisteren en vandaag zelfs helemaal alleen (met een bodyguard achter hem "pakkesgereed") een aantal meter gestapt ! Ik hoef jullie niet te vertellen hoe geweldig dat is ! Bijna onmogelijk om dan de tranen te bedwingen. Heel voorzichtig, stapje voor stapje, maar vooral ongelooflijk hoe hij dat doet. Mooi rechtop, met rechte rug en het linkse been nog een beetje "anders", maar dit komt goed. Bart doet echt zijn best, dat merken we alle dagen meer en meer. Hij begint er ook terug meer in te geloven, en die drive heeft hij nodig. We merken wel dat de dagen voor hem zeer vermoeiend zijn, maar dat hoort er uiteraard bij. Zijn schema is goed gevuld. Morgen staan er zelfs 7 therapiën op het programma. Sommige therapieën duren maar een half uur, maar dat is voor hem soms al zeker lang genoeg, omdat het zo intensief is. Bart, je moest eens weten hoe fier we op jou zijn !! Man man man, hoe moedig kan iemand zijn ? Twee maanden geleden waren het nog tranen van verdriet en wanhoop, nu zijn het tranen van geluk ...... Je komt er wel schatteke !!
