Vandaag, precies 1 jaar geleden, stond onze wereld compleet op zijn kop. Zoveel paniek, onmacht en verdriet. Een jaar gaat snel voorbij zegt men wel eens. Maar voor ons was het een jaar waarin bij ons de klok stilstond. De wereld draaide door ... maar voor ons was er maar 1 ding echt belangrijk : Bart zou en moest hierdoor komen ! Bart heeft hard moeten vechten, veel moeten meemaken, veel terug opnieuw moeten leren. Met vallen en opstaan proberen wij nu de draad van het dagelijks leven terug op te pikken, wat niet evident is met de agenda van Bart. Al blijft bij ons steeds weer één vraag terugkomen : WAAROM TOCH ???!!!??? We kwamen in een wereld terecht die voor ons voordien totaal onbekend was. We kwamen "lotgenoten" tegen en moesten leren dat het leven niet altijd is wat je ervan verwacht. De steun en de vele woorden van troost op deze blog gaven ons kracht en moed om door te gaan. Om erin te blijven geloven. Het is voor ons onbegonnen werk om ieder van jullie persoonlijk te bedanken, daarom zou ik langs deze weg mijn dankbaarheid naar jullie willen uiten voor de vele reacties die wij mochten ontvangen. Toch zijn er ook een aantal zaken waarbij we ons serieus vragen stellen. De zorgsector bijvoorbeeld. Als je er niet mee te maken krijgt, merk je niet hoe erg het gesteld is met de zorgsector in ons land. Dokters en verplegend personeel doen wat ze kunnen, maar ook zij staan dikwijls met de rug tegen de muur omdat er onvoldoende "middelen" beschikbaar zijn. Echt onvoorstelbaar. Ook de "nazorg" van zo'n gebeurtenis doet onze wenkbrauwen fronsen. Na 1 jaar staat Bart echter al veel verder dan men ons in oorsprong had beloofd. Ongelooflijk hoeveel doorzettingsvermogen en wilskracht onze jongen heeft. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee alles klaar is. Bart moet nog steeds 5 x per week naar het revalidatiecentrum. Nog steeds keihard "werken". Dit in combinatie met 2 x extra kiné per week, 2 x thuisonderwijs, cognitieve revalidatie en visuele revalidatie. Het blijft uiteraard Bart, en onze, grote droom om hier zo goed mogelijk uit te komen, en dat gaat niet vanzelf, daarvoor heeft hij nog een lange weg te gaan. Bart heeft ook moeilijke dagen. Dagen dat hij zijn leeftijdsgenoten enorm hard mist, het sociaal contact met zijn klasgenoten, het leven van een 18-jarige. Dit is voor hem zo zwaar. Bart, lieve dappere zoon .... jij hebt ons het voorbije jaar het beste van jezelf laten zien Niemand zou dit mogen meemaken ! Maar jij ...... jij moet hierdoor. We weten dat het voor jou loodzwaar is om alle dagen te blijven ervoor gaan .... maar we doen wat we kunnen om jou hierbij te helpen. Geef niet op jongen ... je kan nog héél ver geraken !! Samen kunnen we die "lange weg" aan, want ook wij moeten erin blijven geloven !!
