Een paar weken geleden toen het mooi weer was en de baasjes lekker achter in de
tuin zaten was Arcil daar aan het spelen. Ze hielden hem wel in de gaten want
hij dreigde weer een gat te gaan graven, maar kennelijk was het hem
alleen maar om een takje te doen. Het was blijkbaar wel een heel leuk
takje, want hij was er mee aan het springen, gooide het in de lucht en
vloog er heel de tuin mee door. Dat vond het vrouwtje toch wel een
beetje vreemd, want een takje werd in het algemeen al vrij snel
versplinterd of achteloos achtergelaten. Dus maar eens een kijkje gaan
nemen. Dat takje had wel een hele vreemde vorm. Jasses, het leek wel
een versteende kikker. Dat vond ze maar niks en het baasje mocht het
verder bekijken. Die kwam inderdaad met een droge kikker aan en vroeg
of ze hem nog even wilde vastleggen. Helaas voor Arcil vond zijn nieuwe
speeltje daarna zijn einde in de vuilnisbak.
De dag dat we aankwamen was het goed weer. In het dorp was een of ander
evenement aan de gang met muziek die tot in de bungalow te horen was.
En het was niet bepaald de favoriete muziek van de baasjes, dus van de
rust, die ze er verwachtten, was in eerste instantie geen sprake. In de
loop van de avond ging het flink regenen en onweren. Dat was wel
indrukwekkend, zo onder de bomen en het bracht de "muziek" wat naar de
achtergrond. Dat is nog een behoorlijk deel van de nacht zo doorgegaan
en ook daar reageerde Arcil heftig op. Hij is niet bang, maar iedere
lichtflits en donder levert een heftig geblaf op. En ondertussen ging
de klok ook nog door. Dat was dus een tamelijk onrustig begin van een
"rustig" weekendje in het bos. Het huisje was ingericht in de sfeer van
de jaren 60. (De aanwezige lucht leek, op een aantal plekken in het
huisje, ook bewaard te zijn gebleven vanuit die tijd.) De woonkamer was
lekker ruim, zodat Arcil ook alle ruimte had, hoewel hij meestentijds
buiten was.
De keuken was lekker ouderwets met wel de nodige en goeie
apparatuur. Het vrouwtje vond het leuk, knus, gezellig en zou best nog
eens willen. Het baasje moest er aan wennen maar houdt het voor gezien.
De periode van het jaar was, per ongeluk, goed gekozen. Op het onweer
van de eerste avond en nacht na, was het verder redelijk goed weer. De
hei stond prachtig in bloei. Vlakbij het huisje was een gebied met een
heideveld waar honden niet los mogen. De baasjes waren zo ongeveer de
enigen die zich daar aan hielden. Daar was ook een zandverstuiving waar
loslopen gedoogd werd. Maar dat was toch niet helemaal wat ze wilden.
Dus 's middags met de auto maar eens wat verderop gaan kijken. Ze
kwamen weer in de buurt van Kootwijk (eerder dit jaar waren ze daar ook
al eens) uit. Daar zijn 2 losloopgebieden die ze toen niet gezien
hebben. Een ervan is het Caitwickerzand, dat is een gebied met
zandvlaktes met wat lage duinen, heide en bomen. Ook boomstammen en
kreupelhout, zodat er lekker geklauterd en gesnuffeld kan worden.
Langzamerhand wordt Arcil weer een beetje hond. Hij is zo moe geweest.
Dat kwam door de tuin bij het huisje dat de baasjes afgelopen weekend
hadden gehuurd en dan DIE KLOK. De tuin was voor het grootste deel ook
onderdeel van het bos en langs de grote omheinde tuin liep een stukje
verderop een pad. En in een bos lopen ook andere hondjes. Door de
omheining kon Arcil niet bij de andere hondjes komen, maar er naar
blaffen kon wel en van links naar rechts langs de omheining racen kon
ook. En als Arcil niet met de baasjes op stap was, dan deed hij dat.
Van al dat racen en blaffen word je moe en dan wil je lekker
neerploffen en je oogjes dichtdoen. Maar nu hing daar in dat huisje een
klok, tenminste de baasjes zeiden dat het een klok was.
Volgens Arcil was het de deurbel en ieder half uur deed "die
deurbel": "PING". Dan schoot hij overeind en rende huilend als een wolf
naar de deur of naar een raam waardoor je kon zien of er iemand was.
Daar stond natuurlijk niemand, maar Arcil moest dan ook nog even in de
tuin de tuinhekken en de omheining controleren en dat allemaal
hardrennend , springend, blaffend en loeiend om eventuele indringers te
betrappen en de stuipen op het lijf te jagen. En omdat die klok 24 uur
per dag ieder halfuur "PING" zei (en gelukkig niet de hele uren
volledig aftelde), had Arcil het heel druk en kwam er niets van rustig
slapen. Ook 's nachts werden vanuit de bench potentiele indringers
verjaagd. Dat kwam ook de nachtrust van de baasjes niet ten goede. Volgens de advertentie een huisje voor de liefhebber. Het vrouwtje hield er wel van. Het baasje moest wennen. Wordt vervolgd
Gisteren was het baasje weer vrij en Arcil had al in de gaten dat er wat leuks stond te gebeuren. Daardoor was hij weer zo enthousiast dat de baasjes niet op konden schieten. Hij liep ze voor de voeten en sprong naar alles in de handen. Ja, toen moest hij toch maar even in de bench, maar gelukkig waren ze toen zo klaar en gingen ze weg. Omdat het heel warm zou worden gingen ze naar Culemborg. Daar kon Arcil lekker langs de rivier de Lek lopen en rennen en het water in. Af en toe kwam er een bootje langs, dat dan door Arcil luidkeels werd tegeblaft. Arcil had ook bijna een eend te pakken. Op de terugweg dook Arcil ineens het struikgewas in en plots kwam daar een opgeschrikte eend uit opvliegen, Arcil er nog even achteraan, maar kwam onverrichterzake terug.
Zatedagmorgen waren we naar de wijngaard om naar de druiven te kijken, waar het baasje later dit jaar wijn van wil gaan maken. Zaterdagmiddag gingen de baasjes zoiets gek doen. Ze hadden allemaal takjes met hele kleine rode besjes (vlierbessen) eraan, die had het baasje 's morgens vroeg geplukt. De besjes gingen ze er allemaal afhalen, ook al om wijn van te maken. Af en toe viel er eentje op de grond, dan ging ik er heel snel op af want anders kon ik ze niet meer vinden. Zo klein waren ze. Het vrouwtje zei:"Het baasje heeft een hobby, het vrouwtje werk". Na een paar uurtjes doorwerken hadden ze dan toch een kleine 2 kilo aan besjes en dat moet dan vlierbessenwijn gaan worden.
Vandaag mocht ik weer mee naar de wijngaard. Ik wilde wel helpen, maar dat was niet nodig. Het baasje ging alleen maar kijken of alles in orde was en om bramen te plukken. Het vrouwtje ging mee omdat het mooi weer was. Die ging in een stoeltje een boek zitten lezen en ik mocht in de schaduw onder een boom liggen. Het was wel jammer dat ik aan een lange lijn moest, maar de baasjes zijn bang dat ik anders misschien per ongeluk naar de grote weg loop. Als ik een vogel achterna wil rennen of een vliegtuig. Maar ik had een lekker kluifje gekregen en van het baasje kreeg ik ook nog bramen. Die waren best wel lekker. De druiven zien er ook erg mooi uit, maar die zijn nog niet helemaal rijp. Omdat ik alles goed in de gaten had gehouden was ik een beetje moe geworden en ging ik lekker bij het baasje liggen.
Sinds dinsdag heeft Arcil een kaal plekje op zijn neus. Zou wel door iets gestoken zijn in het bos of iets dergelijks. Maar hij zat er niet aan en de plek werd wat groter. Gisteravond maar eens wat gegoogled en het zou wel eens een parasiet kunnen zijn. Ook demodex kwam in beeld, komt voor bij jonge honden. Dus vanmorgen maar weer eens naar de dierenarts (voor de 5-de keer in 6 weken). De dierenarts zei zelf niet aan demodex te denken gezien de plaats van de kale plek. Bij demodex zou dat meer rond de ogen zitten. Ze zou wat haartjes van rond het kale plekje weghalen en dat op kweek zetten om het op schimmels te testen. De uitslag daarvan kon 10 dagen duren. Arcil hield zich kranig en in overleg werd besloten gelijk maar een monster te nemen om toch op demodex te testen. Daarvoor moest (tamelijk diep) wat van de kale plek geschraapt worden. Arcil was wel heel zenuwachtig, geen wonder trouwens, maar hield zich ook hier heel goed. Toen de dokter niet snel genoeg met het (inmiddels bekende) koekje kwam, gaf hij haar maar even een herinnering door een natte neus tegen haar hand te duwen. Op die uitslag konden we wachten en het bleek inderdaad om demodex (een mijt, die jonge hondenschurft veroorzaakt) te gaan. Iedere hond heeft de deomodexmijt in zijn huidflora, maar bij honden met een verminderde weerstand kan dit tot een huidziekte leiden. Ook jonge honden die nog niet helemaal hun weerstand hebben opgebouwd kunnen dit krijgen. Dit moet worden bestreden met een pipet in de nek met een of ander spul. Dat moet over 4 weken nog een keer worden herhaald. Ook moet er 2 x daags een zalf op de kale plek gesmeerd worden. En dan maar hopen dat het op deze manier overgaat, anders maar eens kijken wat er aan de weerstand mankeert.
Na het luie dagje van gisteren moesten vandaag de benen maar weer eens
gestrekt worden. Arcil merkte al dat er wat stond te gebeuren, want de
baasjes maakten zich klaar om weg te gaan. Arcil hield zich nu maar
koest, want des te eerder gingen ze weg. Ze gaan de hele maand augustus
op maandag naar het bos, of naar ergens waar Arcil lekker los kan
rennen, omdat het baasje dan vrij heeft en het veel rustiger is dan in
het weekend. Dit keer gingen ze weer naar Giersbergen om nu eens de
juiste route te lopen. De vorige keren hebben ze per ongeluk buiten de
losloop-route voor honden gelopen. Het eerste stuk van deze route gaat
een heel eind over (een) zand (verstuiving) en is een aardige aanslag
op de kuitspieren en goed voor de conditie, want het is ook nog
enigszins heuvelig.
Niet erg, maar meer dan genoeg voor het
vrouwtje. Zoals het baasje zei: "Mooi stukje om de Franse kaas van
gisteren weg te werken", waarop het vrouwtje zei het spijtig te vinden
dat ze er niet meer van gegeten had. Daarna gaat het nog een stuk door
het bos. Bij uitspanning "De rustende jager", waar de baasjes een kopje
koffie op het terras dronken, is het keerpunt en loop je dezelfde route
terug, waardoor je weer eindigt met de zand-wandeling. Onderweg hebben
ze nog even de meegebrachte koffie, zittend op een boomstronk,
genuttigd, terwijl Arcil zich aan het amuseren was met 2 vlinderhondjes.
Omdat de baasjes gisteren een hele drukke dag hadden, hebben ze er
vandaag maar een luie dag van gemaakt. Het baasje heeft, buiten met
Arcil lopen, alleen maar achter in de tuin gezeten met een boek. Het
vrouwtje heeft nog wel wat gedaan, zoals op zolder wat achterstallige
administratie wegwerken en een paar klusjes op de naaimachine. Arcil
was het daar niet zo erg mee eens. die vond het gezelliger om met samen
met allebei de baasjes niets te doen en probeerde het vrouwtje naar
beneden te blaffen. Later toen ze beneden kwam hebben ze samen nog even
met de tennisbal gespeeld en ook met een blauwe bal. Daar had het vrouwtje heel gemeen wat druiven in verstopt. Die moesten eruit komen als Arcil met de bal ging rollen. Maar die hield gewoon de bal ondersteboven, dan vielen ze er vlugger uit. Maar ook Arcil vond het veel te warm om zich
druk te maken en ging zich op het gazon (duur woord voor een stuk gras
met onkruid en gaten) liggen vermaken met zijn eend. Normaal gesproken
rent hij daar als een gek mee rond, maar nu ging hij er op kluiven en
heeft dat zo grondig gedaan dat hij er een poot af heeft gekregen. Dat
was het einde van de eend. Hij heeft er toch bijna een jaar mee gedaan. Inmiddels
is het donker en ligt Arcil lekker in de tuin af te koelen met een
kluif en lijkt het baasje ook wat actiever te worden, want die begint
het vrouwtje te vertellen wat ze moet schrijven. Het baasje heeft
gisteren paard gereden, een buitenrit in Oisterwijk, en is daar nog vol
van. Dus om het baasje een plezier te doen zal het vrouwtje, naast de
foto's van een luie dag, ook een foto van het paard, Ducky, plaatsen.
Hallo, wat leuk dat jullie op mijn verjaardagsfeestje komen. Als verjaarscadeautje gaan we nog een keer een weekendje weg. De baasjes hebben een huisje gehuurd, in het bos, met een omheinde tuin. Maar dan moet ik nog wel hééél eventjes wachten. Dank je wel voor je bezoekje en neem hieronder een lekker stukje taart of een hamburger. Ik ga lekker verder feesten,
Mini-album 11: Arcils twaalfde maand: 14 jul-14 aug 2009
Nog één nachtje slapen en dan is Arcil jarig. Dan gaan de jaren tellen in plaats van de maanden. Dit zijn de laatste foto's van het eerste jaar van Arcil. Als iemand nog foto's gemist mocht hebben, er komen nog aparte albums van het weekendje Kootwijk en de vakantie in Drenthe.
Om goed te maken dat Arcil vrijdag niet op zijn eigen plek kon wandelen
en "zwemmen" zijn ze maandagmiddag, nadat ze naar het Eiland van Maurik
waren geweest, ook nog naar Mariënwaerdt geweest. Het was warm, dus het
baasje had zijn zwembroek maar aangetrokken, want die wilde ook wel
even afkoelen en wie weet zou Arcil hem deze keer wel volgen. Helaas
was het plekje, dat ze op het oog hadden, bezet door een stel jongens
die met een moterbootje met een grote opblaas-band erachter bezig waren.
Maar even daarnaast was ook nog een wat kleiner plekje, waar ze toen
maar neergestreken zijn. Arcil vond het reuze interessant allemaal
maar bleef, op een paar uitstapjes naar de buurjongens na, netjes in de
buurt van de baasjes. Arcil had nog steeds niet veel zin om te zwemmen, zelfs niet toen het baasje hem vanuit het water probeerde er in te lokken. "Nou," zei het baasje, "dan doen we het anders" en pakte Arcil op, die dat heel rustig liet gebeuren. Op een diepte waar Arcil geen grond meer zou kunnen voelen, heeft het baasje hem heel voorzichtig in het water laten zakken. Arcil had al heel gauw zijn zwemvliezen gevonden en was in no-time weer aan de kant. Maar helaas, hij ging niet spontaan opnieuw zwemmen. Dus maar een lokmiddel ingezet, de dummy van Kyra. Als die gegooid (of verstopt) wordt gaat hij er, normaal gesproken, als een speer achteraan. Om dit ook in het water te proberen had het vrouwtje er een waslijn aan vast geknoopt, want veel hoop hadden ze niet dat hij hem dan ook uit het water zou halen. En die verwachting was terecht. De dummy werd steeds een beetje verder gegooid, maar Arcil trapte er niet in. Zolang hij grond onder zijn pootjes voelde wilde hij hem wel halen, maar zodra dat twijfelachtig werd liet hij het aan het vrouwtje om de lijn weer binnen te halen. Uiteindelijk is het baasje nog een keer met Arcil in zijn armen het water ingelopen en er een wedstrijdje van gemaakt wie het eerste bij de kant zou zijn. Maar net als bij het hardlopen, moet hij ook hier zijn meerdere in Arcil erkennen.
Vandaag was het baasje alweer vrij en zijn we weer eens naar het Eiland
van Maurik geweest. Daar is gedeelte waar honden los mogen lopen. Het
is een open veld, met gras, met een wandelpad en een beekje rondom dat
een gezellig klaterend geluid maakt. Het is niet zo groot, maar groot
genoeg om even uit te razen. Zeker als de baasjes de tennisbal
meenemen. In het hoge gras was de bal op een gegeven moment onvindbaar
en Arcil had het te druk met andere dingen om hem te zoeken. Datgene
waar Arcil het druk mee had bleek een halve haas te zijn. (Waar zouden
al die halve hazen toch vandaan komen?) Toen Arcil het wel gezien had
bij de haas en weer even aandacht voor de baasjes had, zeiden ze "ZOEK
BAL" en hij rent weg in een andere richting dan waar ze dachten dat hij
lag en komt terug met bal. Op een aantal honden na, die door een uitlaatservice werden uitgelaten, was het niet erg druk. Op het wandelpad kwam Arcil een drentje tegen dat de roedel verlaten had om kennis met hem te maken. 's Middags zijn we nog naar Mariënwaerdt geweest, voor nog maar eens een poging om Arcil te leren zwemmen, maar daarover later meer.
