Hallo iedereen!

Tegenwoordig leven we in een wereld waar iedereen àlles van elkaar moet weten en als ze eens iets niet weten worden ze boos. Ik ben zo niet. Ik ben eerder een gesloten boek waarvan de letters te klein zijn geschreven om te lezen of de letters gewoon zijn vervaagd, de pagina's zijn te zwaar om om te draaien en enkel goede vrienden weten zo goed als alles van mij. Maar net zoals iedereen vertrouw ik ook wel eens de verkeerde mensen, die later misbruik maken van wat ik hen allemaal vertelde en zelfs hetzelfde doen als wat ik vertelde om gewoon mij te kunnen kwetsen. Ik vind niet dat iedereen alles moet weten van elkaar, iedereen heeft zo wel zijn geheimen of dingen die hij liever (nog) niet verteld. Dit alles maakt het zo verschrikkelijk moeilijk om mijn plekje te vinden in een klasgroep. Terwijl iedereen alles aan elkaar verteld zit ik er zwijgend bij, ik zonder mij af. Het is een tijdje veel beter gegaan, ik ging met plezier naar school tot dat ene moment die ene vriendin me liet vallen en heel de klas opzet tegen mij. Sindsdien gaat het slechter en slechter maar wat maakt het nog uit? "I'm used to it" een zin die ik tegenwoordig zo vaak, veel te vaak, gebruik. Het is erg om te zeggen dat ik er begin aan gewoon te worden om gepest te worden. Ik begin het gewoon te worden dat mensen anderen tegen mij opzetten. Ik ben er aan gewend maar dat betekent niet dat het geen pijn doet. Vanbinnen ben ik gebroken en ik denk niet dat het ooit zal gemaakt kunnen worden. Op momenten dat ik het moeilijk heb, of huilend van school toekom denk ik aan de woorden van mijn idool en kan ik er even weer tegen, op die momenten realiseer ik mij dat ik echt de allerbeste vriendinnen ever heb, die me altijd steunen en troosten. Mensen worden alsmaar harder voor elkaar en als ik zie of hoor dat ze iemand pesten breek ikzelf ook, omdat ik wéét hoe het voelt, ik word dan zo kwaad en zou heel de buurt bij elkaar kunnen schreeuwen, jammer genoeg doe ik dat alleen maar in mijn binnenste, aan de buitenkant blokkeer ik helemaal. De enige vraag die continu door mijn gedachten speelt is: 'Waarom ik?' maar ik vrees dat ik op die vraag nooit een antwoord zal krijgen...