Het weekend is weer gepasseerd, en daar ben ik blij om. Het viel al bij al wel mee, zaterdag zijn Marc en ik gaan winkelen, dat was lang geleden dat we dat samen deden. Zondag zijn we gaan wandelen in Knokke, daar was de Zwintocht van de wandelclub. Ik had er eigenlijk totaal geen zin in, maar ik wist wel dat als we thuis bleven ik de hele namiddag aan de pc zou zitten en Marc voor de TV, en dat hij op m'n zenuwen zou werken, dus heb ik maar al m'n moed bij mekaar genomen, en zijn we gaan wandelen. Het was wel een mooie wandeling, langs het Zoute, het Zwin, de dijk, 11 km, en achteraf gezien deed het wel deugd, maar ik was blij terug thuis te zijn. Dat wandelen doet mij ook altijd herinneren aan Jelle, hij deed dat ook zo graag! De laatste tijd komen er herinneringen aan hem bij alles wat ik doe of waar ik naartoe ga, dat is zo raar dat dat nu opeens komt. Het zijn meestal wel leuke herinneringen, maar toch doet het zoveel pijn... Gisteravond aan tafel ging het met Joke over choco, en Jelle kwam ter sprake. Het is zo raar, ik vind dat we veel te weinig over Jelle praten, maar als hij dan ter sprake komt wil ik het steeds over een andere boeg gooien, het is alsof ik er zelf niet over wil praten... Het is allemaal zo moeilijk en verwarrend. Morgen moet ik naar de psychiater in St. Jan, ik ben benieuwd. Ik verwacht er veel van, ik verwacht een goed gesprek, hopelijk valt het mee, we zullen zien...
IK heb genoten van een rustige avond, dat was lang geleden. Marc is aan 't werk, Joke en Lize zitten boven, ik geniet van het alleen zijn en m'n ding kunnen doen. Eindelijk. Hoe komt het toch dat ik zo moeilijk aan rust kom? Vandaag terug van het een naar het ander gehold, afspraak bij de osteopaat voor m'n rug, boodschappen, zorgen dat Joke op tijd eten heeft, haar naar school brengen, en terug afhalen na een uurtje of 2, koken... En dan eindelijk rust... IK had vandaag ook eindelijk telefoon van een van m'n vriendinnen, dat deed deugd. Ze wou me uit huis krijgen, maar daar heb ik nu echt nog geen zin in. Ik weet dat ik zou moeten buiten komen, het was vandaag mooi weer, maar ik heb er echt geen zin in... Ik zie terug wat op tegen het weekend, Marc thuis, Joke thuis, Jelle die er niet meer is en die anders zo aanwezig was in het weekend. In het begin was het wennen in het weekend, daarna raakte ik dat wat gewoon, maar nu is er elk weekend dat vreselijke gemis, ik kan het niet laten om de vrijdag te denken, anders kwam Jelle nu naar huis, de zaterdag lekkere chocolade-broodjes halen voor hem, hij kon daar zo van genieten, nu moet ik voor niemand meer naar de bakker, Marc en Joke slapen lang, en eten dan iets kleins.Het is nog steeds heel raar, ik denk dat ik daar nooit aan zal wennen.
Ik ben gisteren nog eens naar het kerkhof geweest. Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee om daar naar toe te gaan. Ik voel mij steeds verplicht om eens te stoppen, ik denk steeds dat Jelle weet of ik kom of niet, maar ik kan daar niet lang blijven. Ik heb altijd het gevoel dat ik dan moet praten tegen hem, en ik weet dan niet goed wat te zeggen. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij daar echt ligt, de gedachte is vreselijk... Het enige wat ik wil is dat er bloemetjes staan, Jelle zag graag bloemen, dat het er 'mooi' uit ziet. Ik had in het najaar een beetje bloembollen geplant, krokussen en paaslelies, zodat er vroeg in het voorjaar bloemen zijn, maar men had met allerheiligen christanten gezet waar ik krokus-bolletjes geplant had, en nu komen die natuurlijk niet uit. Ik ben daar zo boos om, degene die die christanten gezet had wist dat ik daar bolletjes geplant had, en nu komt het natuurlijk uit dat die bolletjes weg zijn... Ik weet dat ik zaag over onbenulligheden, maar voor mij is dat zo belangrijk, ik wil er gewoon een mooi plaatsje van maken voor Jelle, meer kan ik niet meer doen voor hem. Er staan nog steeds die kerststukjes, eigenlijk wil ik iets anders in die potjes zetten, maar ik kan dat niet zelf en durf het niet goed vragen aan mijn vriendin die dat doet. Vriendinnen, nu ik thuis ben hoor ik niemand meer. Ik ben zo ontgoocheld, niemand belt mij om te vragen hoe het gaat, nu ik er nood aan heb om eens te babbelen, hoor ik niemand. En ik ben zelf te trots om te bellen, als zij niet aan mij denken en eens bellen of langskomen dan hoeft het voor mij ook niet. Het doet pijn, ik dacht dat ik vriendinnen had, maar soms denk ik nu dat die vriendschap niet echt is. Ik voel mij alleen met mijn verdriet en pijn
Ik ben An
Ik ben een vrouw en woon in Damme () en mijn beroep is Verpleegkundige.
Ik ben geboren op 10/08/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik heb een dochter van 19, ons zoontje van bijna 15 is in maart 2010 oveleden. Ik met deze blog mijn verdriet van me afs
