|
Het is zaterdagavond.
We zijn in het Witte Huis.
Melania verveelt zich stierlijk, want Donald heeft zich alweer mokkend in zijn
Oval Office opgesloten, boos op alles en iedereen. En Melania heeft niemand om
mee te praten of om haar gezelschap te houden. Donald heeft al haar vriendinnen
al enkele keren toegesnauwd of bepoteld, en niemand wil nog op bezoek komen als
hij thuis is.
Melania, weliswaar een beetje
beducht voor een mogelijke woede-uitbarsting, waagt zich toch naar het Oval
Office. Ze klopt zachtjes op de deur, en na een bars "Ja?",
durft ze het aan om binnen te stappen.
"Donald,
ik verveel me! Kunnen we niet samen iets doen vanavond?"
Donald reageert eerst niet, want
hij is ontzettend druk bezig om een nieuw presidentieel decreet uit te werken
waarmee het voortaan verboden zal zijn om grappen te maken over de President
van de Verenigde Staten van Amerika. Op God na het belangrijkste en meest
eerbiedwaardige wezen ter wereld.
Melania is al blij dat ze niet
afgeblaft wordt, en ze raapt al haar moed samen.
"Misschien
kunnen we vanavond nog eens een spelletje Monopoly spelen?"
Donald is immers dol op Monopoly.
Dat is voor hem zowat het enige échte spel dat de moeite van het spelen waard is.
Hij kijkt nu toch even op, want
zijn interesse is gewekt. In gedachten maakt hij een notitie: "Ik moet volgende week toch werk maken van een decreet
dat alle andere bordspellen dan Monopoly verbiedt, wegens stom en afstotend
tijdverlies."
Maar toch laat hij zich niet
vermurwen. Hij heeft het werkelijk véél te druk met zijn job als vastberaden en
doortastend president. Hij moet nog een decreet uitwerken met een nieuw handelsembargo
tegen China dat Hongkong geannexeerd heeft. En hij moet nog een decreet
uitwerken met nieuwe sancties tegen Noord-Korea, want zijn goede vriend Kim
heeft zich niet aan de afspraken gehouden. En hij moet nog een decreet opstellen
dat voorschrijft dat communisten geen burgemeester mogen worden, om fiasco's
zoals in Minneapolis voortaan te kunnen vermijden. Wat hem er doet aan denken
dat hij ook nog een decreet moet uitvaardigen dat politieagenten voortaan beter
beschermt tegen ongefundeerde aanklachten van zwarte criminelen. En dan is er
nog die kwestie met Twitter: hij moet dringend een presidentieel besluit
aankondigen dat de vrije meningsuiting van de President van de Verenigde Staten
garandeert. Want zeg nu zelf: God wordt toch ook niet gecensureerd! Of wel? En
dan is er nog die discussie met Elon Musk: die zou voortaan zijn
speelgoedraketten alleen nog maar vanop Cape Canaveral mogen lanceren als hij
bevestigt dat hij wél volledig achter het klimaatbeleid van de president staat.
Donald zucht luidop. Zijn job is
toch wel erg zwaar! Maar dat komt omdat hij, anders dan de andere
wereldleiders, bijzonder doortastend wil regeren, en altijd kort op de bal
speelt.
En dan heeft hij ook nog een
hele serie tweets in gedachten, die dringend moeten verstuurd worden.
Nee, voor Monopoly heeft hij nu
écht geen tijd, hoe verleidelijk het idee ook is.
Maar Melania laat niet direct
af, want ze heeft geen zin in nog maar eens een eenzame avond in die kille
kamers. Ze waagt dus nog een nieuwe poging.
"Een
spelletje UNO dan misschien?"
UNO is ook een spel dat Donald
graag speelt, omdat het zowat het enige kaartspel is waarbij de regels simpel
en duidelijk genoeg voor hem zijn.
Even lijkt Melania succes te
hebben, want Donald heft zowaar peinzend het hoofd en lijkt het voorstel écht
in overweging te nemen. Maar dan richt hij zijn aandacht weer op zijn bureau,
en neemt een nieuwe pen om nog een zin neer te schrijven in zijn decreet om
handelssancties op te leggen tegen België.
Melania is nu echt wel de
wanhoop nabij, en ze gooit, met heel veel tegenzin, haar laatste troef op
tafel.
"I
would let you grab me by the pussy."
Donald laat pen en papier achter
op zijn bureau, en stormt enthousiast op Melania af.
|
