|
Ik wil me vooraf oprecht excuseren bij alle hondenliefhebbers, maar ik
kan het niet ontkennen: ik ben niet gesteld op honden. Of liever: ik ben niet
gesteld op blaffende of keffende honden, en nog veel minder op loslopende
honden.
Met de voorbije zonnige meidagen, ben ik weer regelmatiger gaan
wandelen. En mijn gekende ergernissen kwamen ook nu weer al te dikwijls boven:
honden die het, heimelijk verstopt achter een haag, nodig vonden om heftig naar
mij te blaffen of te keffen als ik, voorbeeldig op het voetpad, voorbij de tuin
wandelde die zij als hun territorium blijken te beschouwen.
En onwillekeurig vroeg ik me af: "Waarom
blaft een hond eigenlijk naar iemand?"
Vermoedelijk inderdaad vooral om "zijn"
territorium te verdedigen: als ik voorbij kom stappen, dan lijkt de hond te
denken dat ik snode plannen koester om zijn gebied binnen te dringen. En dus
blaft hij om mij weg te jagen. Het grappige is natuurlijk dat ik gewoon weer
verder wandel, en dat de hond dan triomfantelijk denkt dat zijn geblaf gewerkt heeft: dat hij
mij heeft verdreven. En vermits die tactiek zó goed lijkt te werken, zal hij
dat een volgende keer met nóg meer overtuiging opnieuw doen.
Misschien zou ik eens kunnen proberen om gewoon bij de tuin en bij de
blaffende hond te blijven staan? Misschien zou de hond dan beseffen dat al dat
lawaai niet helpt?
Maar eerlijk is eerlijk: bij veel mensen is het niet anders. Er zijn
jammer genoeg ook mensen die denken dat ze een ander kunnen intimideren en bang
maken als ze maar hard genoeg blaffen. Of misschien blaffen ze juist zo luid
omdat ze zélf bang zijn?
Ik weet het wel: "Blaffende
honden bijten niet."
Zegt men. Maar ik heb er mijn twijfels over of die oude volkswijsheid
wel klopt. Zie maar naar Donald Trump: die blaft de hele tijd, maar hij zal
evengoed vlijmscherp uithalen naar wie hem en zijn ego in de weg loopt. Zoals
bijvoorbeeld Iran: Trump heeft het land met zijn scherpe tanden in een ijzeren
greep (omdat het een vervelende concurrent en tegenstander is van zijn goede vrienden
in Saoedi-Arabië), waardoor de bevolking er nóg meer in diepe armoede en
ellende gestort wordt.
Nu ja, achterbaks blaffende honden, tot daar aan toe. Maar loslopende
honden, daar heb ik het écht helemaal niet voor. Helaas is ook dát een "corona-symptoom": er blijken in deze
periode veel meer loslopende honden op pad te zijn dan vroeger. Volgens een
woordvoerder van het Agentschap Natuur & Bos: "Samen met het aantal recreanten is ook het aantal loslopende honden
verhoogd. We hebben geen exacte cijfers, maar de stijging is enorm."
Ik zal het maar eerlijk toegeven: ik ben bang van loslopende honden. Als
ik op wandel ben, en ik zie een man of vrouw naderen met een hond die niet aan
de leiband gehouden wordt, dan schakel ik inwendig al direct over op "vlucht-modus".
En volgens de verontrustende berichten die af en toe op een
nieuwspagina verschijnen, is dat niet onterecht. Alléén al in de voorbije maand
waren er meldingen van gekwetste herten en dode reekalfjes, en van schapen die
de strot waren afgebeten: loslopende honden. Een paar maanden geleden hebben
loslopende honden zelfs een paard doodgebeten en twee andere paarden zwaar
toegetakeld. En in het begin van dit jaar is een man met zijn dochter
aangevallen door twee loslopende Rottweilers.
Hoe "braaf" of "goedgetraind" of "gehoorzaam" een hond ook is, het blijft een wild beest.
Ik ben daarom héél erg voorstander van een corona-richtlijn om een
hond op de openbare weg altijd aan
de leiband te houden. Om de medemens te beschermen tegen mogelijke risicos.
Tenslotte moeten wij op de openbare weg toch ook altijd een mondmasker
dragen om andere mensen te beschermen. Is het niet?
|
