|
De stappenteller op mijn gsm is het voorbije weekend weer bijzonder
lovend geweest voor mij: hij wist mij te vertellen dat ik al "Level 5" bereikt heb, en dat ik beter
doe dan 70% van de mensen. Ik heb geen idee wat dat precies betekent, maar het
voelt erg bemoedigend en waarderend. In deze donkere tijden waarbij we in ons kot
moeten blijven, loert de depressie voortdurend om de hoek, en dan is er niets
dat beter helpt dan een positieve commentaar, een schouderklopje, een teken van
waardering. Al komt het dan van een smartphone.
Ik heb er natuurlijk wel wat moeten voor doen! Zó gul met
complimentjes is mijn gsm nu ook weer niet. Iets méér dan 18.000 stappen heb ik
gewandeld, in die twee weekenddagen.
En opnieuw zijn er twee dingen die mij sterk opgevallen zijn.
Het ene wat mij opviel, was de stilte en kalmte op straat en langs de
weg, en dat ondanks de uitbundige zon en de zomers aanvoelende temperaturen. De
mensen blijven al bij al toch liever in
hun kot, zo te zien. In elk geval
op zaterdag. De zondag was het wel iets drukker: wandelaars, fietsers, en zelfs
onverwacht veel auto's die blijkbaar toch op deze zomerse zondagnamiddag een "essentiële verplaatsing" moesten maken.
Maar op zaterdag waren de straten zo goed als leeg. De hevigste
activiteit die ik gezien heb, was bij de Vuurwantsen
die twee per twee gekoppeld over het voetpad trippelden; net een stel van twee
treinwagonnetjes. En de Vuurwantsen
die solo rond koersten, waren duidelijk wanhopig op zoek naar een ander exemplaar
om te koppelen. Vermoedelijk is dit de periode waarin de huidhonger bij de Vuurwantsen
begint op te komen? Al zijn ze er dit jaar wel vroeg bij, want normaal gezien
komen ze pas begin mei in actie.
(Wist u trouwens dat die "koppeling"
bij de Vuurwants wel tot 12 uur aan
een stuk, of zelfs meerdere dagen lang, kan duren? Ik zie weinig andere wezens die
dit zouden kunnen "presteren".)
Het andere wat sterk opviel, was, opnieuw, de vriendelijkheid van de
mensen. Ook, en vooral, van de jonge mensen: jonge tienermeisjes die mij
spontaan begroetten met "Hallo!"
Nooit meegemaakt!
Integendeel: jonge tienermeisjes, alléén of met twee, probeerden mij
meestal ostentatief te negeren als ze mij voorbij stapten, en ze keken héél
uitdrukkelijk niet naar mij. Wie kon
het hen kwalijk nemen? De verhalen over aanrandingen en ontvoeringen waren de
voorbije jaren schering en inslag. En als die jonge vrouwen dan een oude man
zien voorbij slenteren, op z'n eentje, zonder duidelijk doel, zonder haast,
zonder aanwijsbare reden om daar te zijn, dan komt de aangeleerde achterdocht
naar boven: "Better safe than sorry!"
Gelijk hadden ze. Je kon nooit weten dat die schijnbaar achteloos rondwandelende
oude man een seksuele jager was.
Datzelfde wantrouwen voelde ik trouwens ook een beetje als ik aan het
fietsen was, vroeger. Een eenzame fietser, duidelijk niet erg sterk, krom gebogen over zijn stuur tegen de wind.
Helemaal alléén, zonder doel en zonder haast, dat roept vragen op. Des te meer
omdat, zoals mijn trouwe lezers weten, ik niet het voorkomen heb van een
fietstoerist: géén koersfiets, géén spannend fietsbroekje van het soort waarbij
de gsm van Tom Boonen zichtbaar uitpuilt, géén duur zweet-absorberend fietstruitje
met gratis reclame voor Quickstep. Gewoon een T-shirt en een jeansbroek. Dat
ziet er gegarandeerd verdacht uit, en de mensen bekeken mij dan ook argwanend.
Maar nu dus niet meer. Geen argwaan, geen achterdocht, geen
onzekerheid. Alléén maar een stralende glimlach en "Hallo!"
Iets zegt mij dat de wereld na Corona nooit meer dezelfde zal zijn.
Véél zal kapot zijn en misschien nooit meer herstellen.
Maar ik heb goede hoop dat alvast de jovialiteit en de vriendelijkheid
en openheid zullen blijven. En dan is die Corona-crisis misschien toch ergens
goed voor geweest?
|
