Ik schrijf op dit logje altijd mijn persoonlijke mening. Ook als u deze niet deelt blijft het hopelijk toch interessant genoeg om af en toe even te buurten. Een constructief (liefst positief..) commentaar is altijd welkom! Mits anders aangegeven zijn alle
06-12-2012
Eten bij Kazoku in Neer
Als je, zoals wij onlangs, een paar dagen onderweg bent in het Duitse land en daar de lokale lekkernijen tot je hebt genomen is het wel even lekker om even iets anders te zoeken om de inwendige mens te verzorgen. Vrouwlief had ergens in het Midden-Limburgse landschap een Chinees/Indisch restaurantje langs de weg zien staan. Dat zochten wij dus op die bewuste avond bij schemer en nevel op. Maar dat lukte niet. We vonden wel een ander adresje waar we tot onze grote verbazing werden opgenomen in een warme ambiance van Japans/Chinese gastvrijheid. Een oude boerenschuur deed dienst als overdekte parkeerplaats en die was nog verlicht ook. Ontvangst was allerhartelijkst, de plek waar we gingen zitten was comfortabel en we hadden uitzicht op de druk bereden Napoleonweg, waar het verkeersaanbod overigens afneemt naarmate de uren vorderden. En dat doen ze snel bij Kasoku in Neer, want je zit er echt urenlang te genieten van culinaire hoogstandjes die een mix vormen van Japanse en Chinese lekkernijen. Allemaal bereid door in traditionele outfits gestoken koks. Het enige wat je als gast zelf hoeft te doen is op een bestellijstje met een catalogus van alle gerechten naast je, in te vullen wat je wilt eten. Vijf gangen, vijf gerechten per gang, als je dat op kunt. Want sommige zijn best stevig en als je daarmee begint is de avond snel voorbij. Dus ga je voor Nigiri, Maki of Gunkan en pas later voor de zwaardere warm dishes. Het toetje van handgemaakt en zeer smakelijk ijs in diverse bijzondere soorten zou ik zeker niet overslaan. Wie wil kan zich te buiten gaan aan sake, maar dan is het handig om een taxi te nemen na afloop of af te spreken wie als Japanse Bob functioneert. Afrekenen is een genoegen, meer dan drie tientjes p.p. ben je niet kwijt, en daar heb je dan je buikje echt voor vol zitten. Je moet er even voor omrijden wellicht, maar dat is echt de moeite waard. Wij zaten tussen allemaal Limburgse mee-eters en dat bleek genoeglijk gezelschap. Net als het personeel van het restaurant. Zelfs de kok gaf ons een hand bij vertrek. Maar ja, die kwam dan ook uit Amsterdam en was met dit unieke concept op enig moment naar Limburg getrokken. Met succes! Wie Kazoku ook eens wil proeven ( ), ze zitten aan de Napoleonweg 82, 6086AH in Neer. Een puntje van kritiek heb ik wel, (bij een rapportcijfer 8 voor de rest) de bediening aan tafel moet wat efficiënter wellicht, dan eten alle gasten ook in dezelfde gang het bestelde gerecht. Maar verder? Een topper!
Harald ken ik al wat jaartjes. We waren ooit collega's toen de Poncarriere zich nog afspeelde in het Zuid-Hollandse Voorschoten. Harald kwam daar onze crew versterken in de omvangrijke showroom. Hij was al gepokt en gemazzeld in het autovak bij andere merkdealers, bij ons kreeg hij het heilige geloof toegediend. Harald is een vrolijk type, hij kan goed vertellen, zorgt voor zijn familie, vrienden en waar nodig zijn klantjes. Maar ook voor zichzelf. En hij heeft tegenwoordig een passie die niets met zijn vakgebied van doen heeft. Hij danst. En niet zo maar een beetje rommelen op een vage dansvloer zoals uw meninggever dat ooit deed. Nee Harald danst Latijs-Amerikaans...en niet een beetje. Hij fotografeert en filmt de optredens regelmatig en plaatst die dan op YouTube en Facebook en zo krijgen we een ander beeld van deze erg opwindende dansvorm waar mooie dames en slanke heren zich in het zweet werken voor een fraaie en esthetisch verantwoorde manier van tegen elkaar aan vlijen van tegengestelde lichamen. Dit doet men soms ook in de vorm van zgn. flashmobs, en een daarvan zal komend weekend plaatsvinden in de hoofdstad. Op het Beursplein daar, bepaald niet de stilste plek van Amsterdam. Rond 2 uur worden passanten en geinteresseerden daar dus verrast met opwindende klanken van heerlijk muziek en dansers die hun lesjes en pasjes goed geleerd hebben. Bent u in de buurt? Ga langs en kom kijken. Harald treedt zelf ook op. Samen met de fraaie dames die hem vergezellen bij deze optredens. Want smaak heeft hij zeker....altijd gehad ook.
Vraag gewone mensen om je heen naar hun beeld van een bepaald merk of hun voorkeuren op dat gebied en je krijgt een bijna onontwarbare kluwen aan antwoorden. Mensen menen oprecht wat ze denken vaak en zeggen dat dan ook. Je hebt lieden die direct vallen voor de charme van een Nokia-telefoon, een Bjorn Borgslip of een Dunlop tennisracket. Vaak niet rationeel maar emotioneel onderbouwd. Merken doen er alles aan om onze emoties rond hun naamsbekendheid met feiten of fictie te staven. De suggestie van slaafvrij vervaardigde chocolade kan veel omzet toevoegen aan het bedrijfsresultaat, overmatige winsten zien we echter weer als over onze ruggen verdiend. Daar waar merken min of meer uit dezelfde koker komen en feitelijk niet van elkaar te onderscheiden zijn wordt het direct ingewikkelder. Toch lukt het marketeers, een beroepsgroep die in staat is om mensen knollen voor citroenen te verkopen om zelfs dan nog een onderscheidend vermogen toe te voegen aan het product. Autoland is natuurlijk mijn achtertuin geweest, en nog. Daar kom je deze kruisbestuiving van technieken heel vaak tegen, maar meteen ook het vermogen om elk merk een eigen plekje te geven. Men speelt in op de emoties die ons allen niet vreemd zijn en geven het gevoel mee dat jij, slimme koper, iets heel bijzonders hebt uitgezocht voor het dagelijkse vervoer. Denk aan de meest verkochte drieling van dit moment. Gebouwd in een op hoog toerende draaiende Tsjechische fabriek. Zelfde techniek, afkomstig van Daihatsu, maar uitgebracht als Citroen (C1), Toyota (Aygo) en Peugeot (107). Prijstechnisch aantrekkelijk, fiscaal voordelig, zuinig met brandstof en compact wat handig is bij het parkeren. Toch zijn er mensen die bij een verjaardag aan familie en vrienden omstandig weten uit te leggen waar het grote verschil zat tussen de ene of de andere kloon van de ander. Mensen kopen per se een Citroen of Toyota, voegen de unieke merkwaarden toe aan hun keuze en gaan genieten van hun ritjes in die kleine vierwieler. Dat doen ze ook bij Peugeot. Zonder dat men nu meteen weet wat nu het specifieke Franse is aan die auto, koopt men hem toch bewust. Een Peugeot staat immers voor Frans, Levensstijl, historie en zo meer. En toch rijd je in een Japanse auto, die in Tsjechië werd gebouwd. Vreemd hoe onze geest dan te werk gaat. Toch is het juist dat merkgevoel dat door Peugeot professioneel wordt beetgepakt en gekoesterd in haar meer dan professionele Experience Center aan de A2 bij Breukelen. Meer dan vijftig van de allernieuwste modellen staan hier te glimmen, en nog een vijftig demonstratiewagens worden beschikbaar gesteld om proef te rijden. Men verkoopt er geen autos, maar merkgevoel. En met verve. Ik was er onlangs te gast en werd er zelf door aangestoken. Niet dat ik snel van mijn geloof te brengen ben, maar de wijze waarom men hier het merkgevoel toevoegt spreekt mij zeer aan. Als u in de buurt bent moet u toch eens langs gaan. U valt van de ene verbazing in de andere. Alles wat met Peugeot van doen heeft is er te zien of te beleven. Kijk, dat is omgaan met imago. Ook al worden sommige modellen dan helemaal niet in Frankrijk gebouwd, je krijgt toch trek in een lekker glaasje Franse wijn en een stukje fromage. Al hadden ze dat niet in de aanbieding toen ik er was. Maar dat kan nog komen ..
Was vanmiddag te gast in een verduisterde leeuwenkooi....en maakte een sneak preview mee van een model dat volgende week pas in Geneve staat te blinken...
Elders op mijn digitale domein beschreef ik al het bezoekje dat we onlangs brachten aan het fraaie Urk. We kwamen voor het ijs dat tegen de dijken aan kruide en toen we daarmee klaar waren en meer dan vijftig afbeeldingen hadden opgeslagen op de digitale kaartjes waren we toen aan een bakkie. Net als vorige keer dat we hier op bezoek waren, 18 mei vorig jaar, viel op dat je hier in de ochtend niet echt moet zijn voor het horeca-aanbod. De meeste zaken zijn gesloten en dus kwamen we uiteindelijk uit bij het zeer fraai ogende en lekker warme visrestaurant Baarssen. Gezellig druk. We werden geholpen door medewerker Jelle die er echt zin in had. Aardig, voorkomend en snel. Wellicht net iets te snel om de bestelling van een broodje met een overheerlijke haring alsnog af te leveren met een hele deken van uitjes. Specifiek niet om gevraagd, maar toch. Thee bleek heet, zoals het hoort, maar de cappuccino voor vrouwlief absoluut niet te drinken. Uit een automaat, en dat ding was niet goed afgesteld of zo. Het schuim lag al dood op de koffie voor je er aan begon. Een echt minpunt. De toiletruimte bleek ruim, onderverdeeld in mannen en vrouwengelegenheden, maar het stonk er verschrikkelijk. Dat was ook even minder. Wat wel weer meeviel was de rekening, men ontsteeg niet de prijs van bijvoorbeeld de Hema. Maar daar is de cappuccino wel lekker en is op sommige plekken de bediening ook even plezierig.
Baarssen heeft echt een prachtige winkel, erg aardige medewerkers, prachtig visaanbod, maar moet op die koffie toch nog eens oefenen s.v.p. Net als op dat toilet. Dat moet echt frisser! Rapportcijfer: 6,5
Terug kijken naar dit bijna afgelopen jaar doe ik persoonlijk met veel plezier. Los van de dingen die in het Meninggevers bestaan soms wat minder waren, dat schijn je toch sneller te vergeten dan de dingen in de macrowereld om ons heen. Zo komen bijv. de beelden van die Japanse aardbeving en tsunami sneller terug in de herinnering bij me dan de onmin die ik had met sommige amateurtjes op de helpdesk van weblog.nl. Het een maakt gewoon meer indruk dan het ander. 2011 was voor ons het jaar van de reisjes, ook al zat daar dit keer dan geen wat verdere Europese of intercontinentale bestemming bij. We reden dit jaar heel wat af. In het werkpaard, soms in een gele rups, maar wel regelmatig en met dat al genoemde plezier. We waren met vriendjes op stap, soms alleen of met zijn tweetjes. We logeerden hier of dan weer daar en werden soms verwend op een ongekende manier. We spraken waar het uitkwam tot diep in de nacht over diepzinnige zaken, lachten veel, huilden soms, werden weer eens boos of gewoon teleurgesteld. 2011 bleek geen ander jaar dan de voorgaande op die punten, maar soms waren de emoties dit keer wat intenser. We namen in de eerste helft van het jaar grote beslissingen die nu in een lastige economische situatie toch goed blijken te zijn uitgepakt. We moeten nog wat van die beslissingen nemen of plannen die we maakten echt gaan uitvoeren. Dat kan allemaal nog in 2012. Maar wat me naast al die persoonlijke en aan de liefhebberijen geknoopte ervaringen nog het meest bij zal blijven is toch de plekken die we zoal bezochten, de steden of dorpen die we bekeken, de mensen die we ontmoetten en de grenzen die we overschreden. Als ik de agenda er nog eens op na sla zie ik weer een hoop firsts naast de nodige herhalingen van zetten uit eerdere jaren. We lieten onze eigen mooie stad zien aan weer een groepje zo gewaardeerde vrienden en kregen als retourcadeau het een en ander te zien van plekken in heel andere delen van ons mooie landje. Duitsland was ook weer in dit jaar, maar bij de zuiderburen waren we ook weer uitgebreid te gast. Vooral Brussel kon ons bekoren. We aten weer te veel dit jaar en bewogen veel te weinig. We kochten ook weer teveel, maar dat hoort nu eenmaal bij het soort verzamelaars en lezers dat wij zijn. Kortom, het jaar 2011 is bijna afgelopen en wij hebben er zoals dat hoort enorm van genoten. Nu maar eens zien hoe we dat in 2012 gaan doen. Ik heb het maar niet over goede voornemens, ik beloof niemand meer iets op voorhand, neem niets aan als vanzelfsprekend en zie wel wat er allemaal van komt. Dat geeft meer rust. En vanuit die gemoedstoestand wens ik jullie allemaal een heerlijke en veilige jaarwisseling toe, en een goed begin van 2012. Wordt vast een goed jaar, als we er maar in blijven geloven ..
Als je jong bent bestaat er een zekere naïviteit ten aanzien van het vertrouwen dat je mag stellen in andere mensen. Of in dieren. Weet je veel als kind dat het aan een staart trekken van de altijd om je heen bewegende hond of kat door deze niet wordt gezien als welzijnverhogend voor het dier? Dan haalt zon beest uit pure waanhoop, angst of pijn een keer uit en weet jij meteen dat niet alles is wat het lijkt. Sommige kinderen lopen er traumas of verminkingen door op, anderen hooguit het besef dat andere wezens ook pijn kunnen lijden en dat je ze dus beter maar een beetje met rust kunt laten. Dat gaat ook zo met mensen. Je vertrouwt op je ouders, mits aanwezig, broers, zussen en andere familie. Later ook op je vriendjes op straat. Binnen een jaar of tien na de geboorte hebben veel kinderen al snel door dat het leven ook kan bestaan uit een fikse optelsom van teleurstellingen op juist dit gebied. En trek je als jong mens daardoor je eigen conclusies. Je wordt cynisch, neemt niet alles meer aan voor waar en bouwt op zeker moment steen voor steen een muurtje om je heen om je zo te beschermen tegen nog meer mogelijke schade. Anderen kiezen er voor om met open armen en geest te blijven staan voor alles wat van buiten komt en zo met liefde en begrip eventuele negatieve aanvallen af te slaan. Uiteraard zit tussen die twee werelden ook nog de nuance, maar goed, ik hoop dat ik mijn punt even heb kunnen maken. Een punt dat zich in de loop van een volwassen leven verder ontwikkelt. Want neem van mij maar aan dat al te veel vertrouwen in de medemens soms wat minder handig is en nogal eens meer wordt beschaamd dan alleen in de prille jeugd door de huispoes of hond. Als ik mij beperk tot N is 1 onderzoek zie ik wel dat ik heel wat keertjes aardig heb moeten bijten om oppervlakkige of wat diepere pijnpunten te kunnen verwerken. Als weer eens bleek dat je zeker in het doen van zaken niet echt kunt vertrouwen op allerlei toezeggingen of afspraken die met je worden gemaakt. Vaak voelde je het al aan het eigen water dat dingen niet zo mooi waren als ze werden voorgespiegeld, maar ook roddel en achterklap bleken in dit verband vaak lastig te bestrijden middelen om jou onderuit te schoffelen. Er zijn mensen die daar hun levenswerk van maken. Nu is een keertje roddelen over .echt niet zo erg, de meeste kruideniers en dameskappers zijn er groot door geworden of zelfs landelijk bekend en je kunt er zelfs televisiebekendheid mee verkrijgen. Maar echt iemand die jou vertrouwt een dolk in de rug steken is kennelijk sinds het tijdperk van Julius Cesar voor velen een vorm van levensinvulling die mij zelf bijzonder tegen staat, maar bepaald niet om die reden kan worden uitgebannen. Dat roddelen beschadigt ook echt, het maakt kapot en bedenk maar dat er geen John Williams of Familiediner meer bij kan helpen als zo iemand als ik zich verraden voelt. Mensen die er mee te maken kregen in het verleden weten hoe ik daar op reageer. Ook in 2011 moest er in dit verband weer worden opgetreden en kreeg mijn cynische houding naar derden toe weer voldoende voedsel om me niet meer terug te laten zetten in en status van naïviteit. Wie niet wil moet maar voelen. Of niet, want eenmaal afscheid genomen hebbend is het voor mij ook definitief klaar. En ja, ik geef toe dat ik heel vroeger als kind inderdaad aan de staart van de huiskat heb getrokken en dat die meteen stevig blazend uithaalde. Dat ben IK niet vergeten. Vandaar dat onze huisdieren van nu mij in ieder geval volkomen kunnen vertrouwen Jou ook?
Het was wel een bijzonder jaartje, dit nummer 2011! Onzekerheden over o.a. de toekomst van ons Europese financiële stelsel brachten niet bepaald altijd rust en vertrouwen. Dat merkten wij Nederlanders vaak allemaal aan den lijve. Het gaat soms even korter of langer niet zoals het moet. Maar ja, dan moet het maar zoals het gaat! Ook ik deed met mijn professionele deel van het dagelijks leven even wat ingrepen, veranderde van koers, zocht wat meer de luwte en vermeed al te lastige passages op een reis vol creatieve momenten en interessante bestemmingen. Waar het over die bestemmingen gaat; dit jaar bracht weer heel wat nieuwe binnen- en buitenlandse plekken waar we even langs gingen. Het werkpaard moest aardig draven om op zakelijk en privé-tripjes de inzittenden veilig en voordelig ter plekke te krijgen.
Toch wisselde ook bij de Meninggever hoop vaak af met vertrouwen, maaktemn deze emoties soms los wat voorheen vast zat en zo werd 2011 tenminste wel een interessant en goed te verteren jaar. Als we de verwachtingen die we vooral zakelijk daaraan stelden niet elke dag ter hand namen. Intussen staan we met zijn allen alweer voor de bekende feestdagen zoals altijd aan het einde van elk jaar en vieren we straks het feest van het licht gevolgd door de jaarwisseling naar een ongetwijfeld even interessant en uitdagend jaar als het huidige. Hoe we daarmee om zullen gaan is voor iedereen verschillend, voor elk van ons ook vaak anders. Zeker lijkt wel, dat de oude tijden niet meer zullen terugkomen. Veel is in de wereld om ons heen veranderd. Social media werden in 2011 belangrijker dan ooit. Communicatie met onze medemensen verloopt steeds meer digitaal. Die zorgt er ook voor dat hoe ver van elkaar af ook, we toch contact weten te houden en onze mening kunnen geven ook al zit niet iedereen daar altijd op te wachten. Van sommige collegas nam ik dit jaar, met redenen omkleed, daarom afstand. Als zaken persoonlijk worden stop ik er geen moeite meer in. Communicatie moet nu eenmaal tweezijdig werken toch? Natuurlijk ben ik zelf ook wel eens scherp, maar dan gaat het altijd over de inhoud, nooit om de personen achter een tegenmeninggever. Maar dat weet je intussen wel toch?! Zo niet dan hoor ik het wel. Een goed voornemen er bij kan altijd!
Voor nu wens ik jou en de jouwen een paar heerlijke feestdagen toe en een prachtig begin van 2012. Geniet er van met volle teugen. Dat maakt het leven zo leuk, net als mijn contacten met de medebloggers, Facebookers en Twitteraars al zodanig ervaar.
Met feestelike groet,
Leo de Meninggever
www.altijdeenmening.wordpress.com
www.auto.blog.nl
www.bloggen.be/verzamelgek50
www.bloggen.be/luchtvaartmening
.
Zolang het themapark bestaat is er al een probleem met de financiering van het geheel. Logisch, want het Aviodrome heeft stevige ambities neergezet ooit en de toenmalige directie vulde al die wensen en verlangens met graagte in. Het ene historische vliegtuig was nog niet bij de nieuwe gebouwen op Lelystad Airport neergestreken of de volgende stond al weer op het verlanglijstje. Men dacht niet zozeer in economische modellen, maar vooral vanuit een luchtvaarthistorisch besef. En dat maakte dat er een collectie ontstond die bijna uniek is in de wereld. Van DC-2 tot Constellation, van Antonov 2 tot Boeing 747, het is allemaal aanwezig in die noordelijke hoek van Lelystad. Het Themapark geeft het voormalige vliegveldje in de polder allure. Men bouwde een deel van het oude en vooroorlogse Schiphol na, zette een heel stevige expositiehal neer met veel van het oude spul onder dak en plaatste de vliegwaardige collectie in een aparte hangaar aan de overzijde. Voor kinderen werd veel georganiseerd, er is een leuke horecagelegenheid en de overige faciliteiten zijn aantrekkelijk en goed bereikbaar. Lelystad ligt op ongeveer 40 minuten rijden vanaf Amsterdam, goed een uurtje van Zwolle vandaan en je kunt bij het Themapark goed parkeren, zij het betaald. De entree is ook best pittig, met een gezinnetje van vier mensen ben je een aardig bedragje verder, maar dat heeft van doen met de financiering van het geheel. En wie een dagje pretpark doet in Nederland zal lachen om deze prijzen bij het Avriodrome. Men maakt ook geld bij de verhuur van ruimten aan bedrijven, en juist dat laatste onderdeel van de bedrijfsvoering staat tegenwoordig aardig onder druk. De financiële crisis zorgt voor terughoudendheid bij bedrijven en instellingen om ruimte te huren bij het Themapark. En dat nekt de geplande budgetten voor dit en volgend jaar. Het aantal bezoekers blijkt min of meer gelijk aan afgelopen jaren, kennelijk slaagt men nog niet voldoende in het neerzetten van het Aviodrome als pretlocatie. En nu zijn er onheilstijdingen rond het voortbestaan. Want, als de begroting weer eens een gat laat zien aan het einde van het jaar, sprongen normaal gesproken KLM en LH Schiphol bij. Ook de Postcodeloterij wilde nog wel eens een extra storting in de kas doen. Maar al deze stromen raken ook opgedroogd. En zo dreigt een van de mooiste collecties van ons land verloren te gaan en het vliegveld Lelystad haar grootste magneet kwijt te raken. Een onvergeeflijke blunder als verantwoordelijke bestuurders dit zouden toestaan. Hier hoort dus wel subsidie naartoe te gaan, dit park dient een groot doel. Want we hebben in het verleden al zo vaak en veel aan industrieel erfgoed verkwanseld. Waar KLM nu grif Fokker 100s uitdeelt, was men vroeger niet te beroerd om alle oude kisten te slopen of te verkopen. Zo missen we nog een DC-6, DC-7C, DC-8, DC-9, DC-10, een 737-300 (worden nu op Southend gesloopt!) en zo meer. Een 767 van Martinair zou zeker passen. En wat te denken van een Convair 340, Vickers Viscount, Electra??? Allemaal verdwenen. En ooit zo belangrijk geweest voor onze nationale luchtvaart. Net als een Fokker F28. Alleen om die redenen al moet het Aviodrome worden gered van de ondergang. Een actie lijkt me geen overbodige actie! Zeker binnen de politiek!
Je snapt niet dat iemand die zelf blogt anderen het recht meent te moeten ontzeggen datzelfde te doen. Ik heb het over de collega-amateur Melody. Naast haar al dan niet bestaande werkzaamheden voor haar dagelijks brood doet ze goed werk voor de helpdesk van Weblog.nl dat nu zo in zwaar weer zit. Al ruim dertien dagen staan 380.000 blogs op zwart omdat men bij die club op e.o.a. wijze de problemen van een migratie niet onder controle krijgt. Dat op zich is uiterst vervelend, maar het is maar de vraag of je van de gebruikers mag vragen om inzicht, medelijden of begrip. Mensen willen bloggen, ook al vindt Melody dat al die mensen dit volgens haar meestal doen voor de kat zijn viool. Wie de kwaliteit van haar eigen blogs er nog eens op nakijkt vraagt zich wellicht af of zij degene moet zijn die de eerste steen mag gooien. Veel erger is het dat zij wild om zich heen slaat naar haar eigen collegas en dan in haar reactievlakken slechts de positieve reageerders een plekje gunt. Natuurlijk was mijn reactie niet naar haar zin en verdween die in haar volle prullenbak. Maar ook mij zeer bekende bloggers die het waagden ook maar iets negatiefs te uiten over de problemen bij weblog.nl werden in de ban gedaan. Eventuele Faceboook en Twittercontacten werden door haar ook losgemaakt. Melody op oorlogspad. Maar ja, ze mag het van mij allemaal persoonlijk opnemen, het gaat toch slechts om onvrede over een de situatie zoals die nu al een dag of dertien voortduurt in relatie tot Weblog.nl. 13 dagen lang ligt de boel er door die migratie uit. En van ons gebruikers wordt verwacht dat we stil blijven en onze frustraties geen enkele weg laten gaan. Althans zo is de strekking van het zeer wonderlijke weblog zoals door Melody online is gezet. Waarbij ze mensen met kritiek bij het grof vuil zet als onmondige kinderen. Dat lijkt mij op zijn minst klantonvriendelijk, als ik haar niet persoonlijk zou kennen zou ik twijfelen aan haar geschiktheid voor de job die ze voor WL doet. Ooit, er was een WLM in Lelystad, zat ik naast haar en hadden we een genoeglijke middag met koffie en taart. Ze babbelde aan een stuk door over haar eigen wereldje, vermeed zaken als de migratie van 2010 waar veel bloggers ook toen al schade van ondervonden. Want voor Melody tellen andere bloggers niet. Slechts haar blog doet er toe, net als haar mening. Zelden heb ik zoveel reacties gekregen via mail, Facebook, Twitter en zelfs telefonisch, als dit keer. Bloggers zijn het met mij en mijn kritische collegas eens en kondigen drastische maatregelen aan. Als dat het resultaat is van dat fijne en gefrustreerde weblogtypetje dan zal men bij Weblog.nl wel blij met haar zijn. Bloggen is echt niet de wereld, het is niet hetzelfde als reizen, lekker eten, lieve vrienden of vriendinnen en het vergaren van kennis. Maar het is voor veel mensen wel belangrijk. En die lol mag je niet worden ontzegd door wat er nu allemaal plaatsvindt. De zoektocht naar het beste alternatief is begonnen. Met dank aan types als Melody die meent dat de helpdesk iets is als het Politburo in de DDR. Wie kritiek heeft krijgt de roe Alleen bestaat die DDR niet meer en zijn mensen in dit opzicht allemaal gelijkwaardig aan elkaar. De meeste leiders uit dat land kwamen voor de val. En dat lijkt mij voor Melody ook het beste. Stop met dat werk lieve meid, je kunt het qua karakter helemaal niet aan .
Natuurlijk is de situatie lastig, en heeft een burgemeester niet allerlei middelen om het iedereen naar de zin te maken. Maar je moet wel altijd zorgen dat je de sfeer van partijdigheid vermijdt. Dat nu deed de door de PvdA ooit in Utrecht geparachuteerde burgemeester Wolfsen niet. Hij deed eigenlijk helemaal niets. En dat niets had toch tenminste iets kunnen zijn als hij daadkrachtig was geweest en zijn autochtone burgers had willen beschermen tegen agressie en straatterreur uit de hoek van Marokkaanse rotjochies. Want die waren de oorzaak van veel ellende voor een homopaar dat zich had gevestigd in een nieuwbouwwijk in het Almere van de stad Utrecht, Leidsche Rijn. Voor veel Utrechtenaren is die nieuwbouwstad een uitkomst, immers, je koopt of huurt er een fraai en betaalbaar huis met tuin en frisse lucht. En je bent wat verlost van de in de oude stad toch wat als lastig ervaren voordelen van de Multiculturele samenleving. Even weg uit de sfeer van intimidatie en zgn. lichte criminaliteit. De twee homoseksuele heren die de ongewilde hoofdrol speelden in het latere conflict met hun intolerante buren hadden dit idee ook. Maar zoals zo vaak worden er in die nieuwbouwwijken ook sociale woningen neergezet en worden deze toegewezen aan gezinnen met een wat lager inkomen en een andere sociale structuur. Althans zo lijkt het te zijn gegaan. Hoe dan ook, toen het paar de eigen woning met smaak hadden ingericht bleek al snel dat hun allochtone jonge buurtgenoten niet gediend waren van een stel flikkers in hun wijk en begon de terreur. Van bekraste auto tot lek steken van banden, van schelden en schreeuwen tot vuil in de tuin. Aankloppen bij de politie bleek maar heel weinig soelaas te bieden. Die komen wel voor een overtreding van de snelheid of het niet brandende achterlichtje op de fiets, maar niet voor een mogelijk conflict met asociale buren. En al helemaal niet als het daarbij gaat om mensen van Marokkaanse herkomst. Voor je het weet heb je een aanklacht wegens discriminatie aan je broek. Nee, men hield zich aan de regels, en deed net als het gemeentebestuur onder leiding van Wolfsen niets! Het paar trok haar conclusies. En verhuisde. Net als mensen uit de Amsterdamse achterstandwijken dat deden na dit soort terreur. En Wolfsen kijkt met enige ingehouden trots terug op hoe hij de situatie heeft opgelost. Zie je wel, als je niets doet komt het ook vaak op zijn pootjes terecht (..). Heerlijk toch die semilinkse bestuurders. De een doet niets, de ander drinkt liever thee in de moskee om de gemoederen tot bedaren te brengen. En intussen laat men het probleem over aan anderen om op te lossen. En kijkt in verwondering naar de polls waarin de PVV maar blijft groeien en de PvdA daalt met de snelheid van een uitgebluste komeet. Je zou toch denken dat er iemand bij die club toch eens na zou gaan denken. Maar nee, het ligt uiteraard aan die domme, slecht geïnformeerde kiezers. Want de PVV is een gezwel, al die rechts-extremisten die een uitweg zoeken. Voor je het weet heb je straatterreur. En daar moeten we met zijn allen voor waken en tegen optreden. Ja ja. Intussen wens ik al homoparen en mensen van joodse afkomst die in soortgelijke situaties verkeren als dat arme homopaar in Utrecht sterkte. Van de PvdA moet je het duidelijk niet hebben in soortgelijke situaties. Het is de partij geworden waarvan die A (ooit Arbeiders) staat voor: de Andere kant opkijken!
Ik heb al eens gespreven op mijn blog over het interessante Teylers Museum in Haarlem. Daar houden ze af en toe ook bijzondere exposities, op een daarvan werden we tijdens de Uitmarkt van afgelopen weekend attent gemaakt. Onder de naam Gadgets en Games van toen en nu loopt deze speciale tentoonstelling nog tot 11 september a.s. Reden om er als een haas naartoe te reizen en even te zien wat men had uitgestald. Dat bleek een zaal vol nostalgie. De hele familie kan er zaken bekijken die hen terugbrengen naar een wereld die nog maar zo kort geleden als hypermodern werd gezien maar nu toch aandoet als iets van twee eeuwen geleden. Zo snel gaan de ontwikkelingen. Want er zijn hele generaties die geen besef zullen hebben hoe een schrijfmachine werkte, laat staan dat ze de ontwikkeling door de ongeveer honderd jaren heen dat die dingen werden gebruikt zullen kunnen terughalen. Dat geldt ook voor zoiets als een stencilmachine, voorloper van onze huidige laserprinters. En om in dat kader te blijven, wat te denken van de eerste personal computers. Van Tandy of Comodore? Meer plastic omhulsel dan beeldscherm, met een rekencapaciteit waar we nu slechts om moeten lachen, maar wel met een Qwertytoetsenbord. Voor de liefhebbers staan er ook bromfietsen en dwergautos uitgestald en je kunt er spelen met zoiets als een spelcomputer uit de jaren zestig (Pong) of plaatjes kijken met van die plastic kijkertjes waar je een rond schijfje in stopte vol dias. Sommige van die dingen waren nog in 3d te bekijken ook. Het lijkt allemaal ouderwets, het zal het zeker zijn vanuit onze tijd bezien, maar wie toen mee wilde tellen had natuurlijk deze dingen in huis. Aardig is ook een hoek waar men een huiskamer uit die dagen heeft nagebouwd. Inclusief ribhoekbank, fel gekleurde plastic lampen en keurig nette zwart-wit-televisie. Wat je vooral goed ziet is hoe snel die ontwikkelingen allemaal zijn gegaan en hoe vlot wij er als mensen die er mee worden geconfronteerd mee omgaan en aan wennen. Elke generatie computers is weer sneller en kleiner dan de vorige, iedere camera kan meer dan het model van vorig jaar. Veel van die apparatuur en andere voorwerpen raakten in onbruik en staan soms nog bij een rommelmarkt of kringloopwinkel te koop. Maar wie tikt er nog brieven op een schrijfmachine en maakt fotos met een analoge camera? En wie rijdt er nog op en ouderwets aandoende bromfiets? Als jij dat bent meldt je dan even ben je geïnteresseerd in de expositie, dan snel naar Haarlem. Je hebt nog elf dagen ..
Ik vond het wel een opmerkelijk uitkomst van alweer een typisch zomers onderzoek; mensen die op de terugweg zijn van een bestemming zijn korter onderweg dan ze op de heenweg waren. Of woorden van die strekking. Nu kan ik wel zeggen dat een deel van die bewering wel klopt. Immers, als je geen TomTom zou gebruiken moet je het op zijn best doen met een aardige maar wat summiere beschrijving van het pittoresk gelegen hotelletje in St.Croix-du-Sud. Je deelt de weg met duizenden mensen die kennelijk datzelfde hotel als bestemming hebben gekozen en de kinderen zijn nog net zo baldadig als op het schoolplein. Ze willen ook om de honderd kilometer plassen, iets eten, even ballen, of wat ook. De auto blijkt ineens minder zuinig te rijden als gepland en je moet dus tien keer tanken in plaats van de geplande ene keer. Op de terugweg is iedereen relaxed. De vakantie was heerlijk, net als het weer. Je hoeft niet te zoeken naar de route richting huis, je volgt gewoon de borden naar Parijs, Brussel en dan Amsterdam. No problemo, en dus plankgas naar huis met slapende kinderen achterin. Vrouwlief doet er het zwijgen toe, ze zit totaal bruin en ontspannen naast je en heeft geen moment kritiek op het feit dat je een beetje te hard rijdt. Zo gaat het vaak, zeker niet altijd. Maar toch is het wel zo dat die terugreis in het gevoel van de reizigers inderdaad vlotter verloopt dan de altijd wat chaotische heenreis. Het zal hem wel zitten in subjectieve waarnemingen of ook het gevoel dat het wel goed was zo. Het huisje was minder leuk, het weer minder goed, het hotel minder comfortabel en het geld bijna op. Je verlangt naar je eigen bed, je boeken, naar de televisieprogrammas of zelfs de post op de mat. Dat rijdt toch anders. Ook met het vliegtuig merk je dit effect op, of in de trein. Terug is altijd sneller dan heen. En dat is goed zo. Maar er zijn uitzonderingen. Als ik zelf nu eens een dagje of wat weg ben rijd ik vaak via, via terug naar huis. Probeer veel te zien, en B-weggetjes zijn gewoon leuker dan snelwegen. Maar mij hebben ze niets gevraagd in het kader van dat onderzoek. Zoals zo vaak. Ik ben altijd benieuwd bij wie men deze vragen heeft gesteld. Hoor jij, beste lezer, daar bij???? Zo ja, hoor ik het graag of lees het hierna wel. Ik ben nu even weg ..koffie zetten beneden. Zou het straks korter zijn als ik weer naar boven loop? Ik denk het niet ..heel raar!
Kreunend werd ik vanochtend wakker. Deze maandagochtend was toch anders dan de vorige. Sinds eind juni is het rustig geworden en heb ik mijzelf op een soort vakantie-modus ingesteld. Dingen doen die ik leuk vind, geen verplichtingen, domweg genieten. Voor zover dat met het West-Europese weertype mogelijk was natuurlijk. Zelfs nu, ik zit te tikken bij 18 graden Celsius, is het eigenlijk te fris om van zomerse omstandigheden te spreken. De agenda geeft alweer de nodige verplichte nummers weer. Er moet (..) weer dit of dat, en daar hoort zelfs het vullen van de CV-leidingen weer bij, want je weet maar nooit wanneer het stookseizoen weer begint. Het is weinig vrolijk makend allemaal en dus is een maandagochtenddip van ouderwetse omvang mijn deel. Gisteren zag ik al verkleuringen in de bomen, een vroege herfst? In dat geval is de zomer letterlijk met het regenwater weggespoeld. Kans op hoge temperaturen is er niet volgens de weermannen en vrouwen. Het zonnetje komt wellicht nog door, maar dat zet weinig zoden aan de nazomerdijk. En dan hoor ik op de radio de file-informatie ineens weer. Op verschillende punten staan we weer achter mekaar om op weg naar het verplichte werknummer te gaan. Balend, terug denkend aan die leuke camping, die stedentrip, cruise, vliegreis of ontmoeting met verre vrienden of familie. Kortom, de zomer is voorbij, we gaan met zijn alleen weer aan het werk. Wat dan ook. En ik heb net als die andere tien miljoen Nederlanders die nog actief zijn in hun werkzame leven, geen zin! Dus excuses als ik wat snauwerig ben, geen begrip toon, weinig empatisch met u omga. Ik heb een kater. Niet van de drank, maar van al het bovenstaande. Omdat net als elk jaar die zomermaanden voorbij vliegen en de winter vaak zo lang duurt....
Als iets de organisatie van de Uitmarkt achtervolgt de laatste jaren, dan toch wel de weergoden. Want wat hebben die lui ene hoop regenval over zich heen gehad. En ook dit jaar was het geen uitzondering. Wij waren weer vroeg in het centrum van de stad om te gaan genieten van alles wat aan cultuur dit seizoen de theaters en musea zal vullen. Want die Amsterdamse Uitmarkt is de traditionele start van het nieuwe seizoen en je wilt uiteraard weten wat er te koop is. Een mooie expositie in Teylers Haarlem, of de Hermitage in Amsterdam staan al op de planning, maar er zijn altijd nieuwe dingen die ook interesseren. Wat we als eerste meestal doen is toch even de jaarlijkse boekenmarkt langs om nog even wat koopjes te scoren. Dat doen we dan samen met een bijna vaste kern aan liefhebbers die weliswaar vaak beter geschoold, goed opgevoed, maar daarom niet bepaald netjes in de omgang met medezoekers. Duwen, trekken, op tenen staan, het hoort er allemaal bij als je dat ene Boeke van die bekende auteur voor weinig wilt scoren. Nu was er dit keer weinig te scoren, zeker niet voor mij zelf, want wat er dit jaar aan stallen van uitgevers te vinden was bedroeg denk ik 30% van het normale aanbod. Het gaat al tijden minder in de uitgeverijwereld, we maken het zelf aan den lijve mee, en dat wordt hiermee nog eens onderstreept. We lezen niet meer voldoende kennelijk, raken meer verslaafd aan het internet voor onze informatievoorziening of verhalen, en dus gaat het de wereld van het geschreven woord minder goed. Na het eerste kopje koffie bij De Balie liepen we terug naar het Museumplein. Je ziet meteen dat die Uitmarkt een voorschot neemt op de bezuinigingen van het kabinet. Was het ooit nog zo dat in alle aan het grote museale plein gelegen straten wel iets te zien of te doen was, dit jaar bleken die straten leeg. Ook de informatiemarkt was aardig afgespekt en op de podia liep net geen interessant programma. Kon ik ooit wegdromen bij de ochtendklanken van grote orkesten die hun ouvertures voor het avondprogramma zaten te repeteren, die tijden zijn voorbij. Alternatieve popbandjes en wat andere vage optredens moeten je bezig houden. Dat zou nog wel lukken, ware het niet dat precies op het middaguur een ware zondvloed losbarstte en iedereen op het al natte Museumplein dekking zocht. Donder, bliksem, bakken regen .. Gelukkig konden we af en toe even schuilen bij de vele informatiestandjes, maar dat is toch niet de bedoeling van zon dagje Uitmarkt. Na enige tijd besloten we maar om het op te geven en gingen via, via, huiswaarts. Als ik dan nu zie wat er weer naar beneden valt aan water vrees ik voor de Uitmarkt. Dat komt niet meer goed. Gelukkig is er de tv en doet de AVRO veel aan cultuur. En zo kunnen we in warme kleding en met een lekker drankje in de hand alsnog genieten van wat ons komend seizoen zal worden geboden. Maar of we het volgend jaar weer aandurven om naar dat natte Museumplein te gaan?
Natuurlijk snap ik wel dat een technische ingreep heftige gevolgen kan hebben. Zeker als je op voorhand ook weet dat die zgn. migratie bij weblog.nl wordt uitgevoerd door goed willende mensen die het beste met ons voor hebben maar toch iets te veel vanuit de techniek en wat te weinig vanuit de gebruikers daarvan redeneren. Zo verzandde ik vandaag weer eens in een discussie met een paar medewerkers van weblog.nl over de wijze waarop dit migratie/hoofdstuk 2 wordt uitgevoerd. Wellicht goed om vooraf even aan te geven dat die boys en girls bij WL niet werken voor een of ander kantoortje op de hoek van een derderangs winkelstraat, nee het is een volle dochter van uitgever Sanoma. Toch niet de minsten. Maar men legt de prioriteiten verkeerd. Men tracht mij met argumenten te overtuigen van het feit dat al die migraties en problemen komen door aanbieders van de software en dat zij echt hun best doen om de schade te herstellen. Dat mag zo zijn, feit is en blijft dat bloggers nu alweer dagen lang verstoken zijn van hun eigen plekje op het www. Kritiek kan men niet goed hebben, immers men heeft het al zo moeilijk, maar ik blijf hen bestoken met kritiek. Heb dat vooraf ook gedaan. Want als je een dergelijke klus begint lijkt mij dat het belang van gebruikers en abonnees toch echt voorop moet staan, en wat minder het eigen belang. Uitingen op Facebook en Twitter door het betreffende team gedaan maken wel duidelijk dat men vooral wijst op het eigen zweet en de verrichte inspanningen en wat minder op de vervelende gevolgen voor de gebruikers. Helpdeskvrijwilligster en medeblogster Melody duwde mij zelfs uit een discussie, want dan konden ze eindelijk weer eens aan de slag. Je vraagt je af of zo iemand wel geschikt is voor een helpdesk. Ik doe bij deze alvast een voorspelling; net als vorig jaar zullen verschillende bloggers besluiten te vertrekken om elders hun heil te zoeken. Jammer maar helaas. Want men is bij de aanbieder technisch niet zo bekwaam als men het wil doen voorkomen wellicht, men kan ook nog eens niet goed met de eigen klanten om gaan is mijn idee. Want wat is er mis met een gewoon excuus? Ik kon het nergens vinden in al die woorden en zinnen die mij bereikten. Intussen is ook op het zakelijk network van Linkedin een discussie gestart over deze mislukte nieuwe migratie. Met naam en toenaam door een mij onbekende blogger opgezet. En daarbij komt weblog.nl er niet best vanaf. Klantonvriendelijkheid wreekt zich op den duur. Jammer, maar het is niet anders. Ze hadden voor de communicatie met de achterban ook een expert kunnen inhuren. Dat deden ze niet, dat blijkt wel uit mijn opgewonden boosheid intussen Ik had die klanten netjes maar bekwaam afgepoeierd. Is altijd beter dan bot en onaardig!@
Het zat er natuurlijk aan te komen! Als men bij Weblog.nl iets verandert aan haar struktuur of technische specificaties weet je al bij voorbaat dat er narigheid van komt. Ondanks alle goede bedoelingen, de vele optimistische uitingen en het enthousiasme van veel collega-bloggers over de op handen zijnde wijzigingen, ging het toch mis. Vanaf de zgn. migratiedatum, 23 augustus kunnen bloggers hun verhalen, plaatjes, foto's of filmpjes niet meer kwijt op hun eigen www.adresjes. FB en Twitter wordt aardig gevuld met klachten en vragen. Ook ik kan mijn hoofdblog dat ik vorig jaar na de vorige migratie maar net kon redden uit de klauwen van de vele foute verbindingen die door weblog.nl werden gelegd, niet meer benaderen. En omdat ik mijn hoofdblog als startpagina op de p.c. heb staan is doorlinken naar anderen ook vrijwel onmogelijk. Alle adressen van bloggers die wellicht niet via weblog.nl te vinden zijn moet ik nu individueel zien binnen te halen. Ik doe mijn best, maar het kan dus zijn dat u even van mij verlost bent....... De Belgische blogs blijven gewoon doordraaien. Vorig jaar bleken dat de reddingsboten voor mijn uitingen, maar ook daar is de software niet helemaal probleemloos. Al was het maar omdat je domweg niet zo maar een foto of filmpje kunt laden, ik moet de meeste beelden uit eigen camera's eerst 'verkleinen' om ze te kunnen gebruiken. Heel vervelend. Nou ja, we nemen het er maar van. En wachten af wat de technische koks van Weblog.nl nu weer voor ons klaarmaken. Gelukkig heb ik hier nog een vaatje met zout klaar staan om hun gerecht een beetje te spicen. Alle collega-bloggers die ook niet kunnen schrijven of plaatjes plaatsen, heel veel sterkte toegewenst!
Ja, ik geef het direct toe. Ik ben gestoord. Al meer dan vijftig jaar overigens. Dat verzamelen van mij blijkt nu een soort geestelijke afwijking te zijn, ik las er een paar dagen geleden iets over in De Telegraaf. Psychologen hebben de echte verzamelaar opgegeven. Die is niet meer te redden en valt derhalve onder de psychische afwijkijkingen. Net als pedofielen, voyeurs, kleptomanen, massamoordenaars en zo meer. Geestelijke afwijkingen die vrijwel niet te behandelen zijn naar ik begreep. Binnenkort een extra vleugel in een afkickkliniek? Feit is dat verzamelen aardig verslavend kan zijn en als je die lui hun gang laat gaan kan leiden tot grote sociale en financiële problemen. Immers, een huis vol junk, voor de verzamelaar van belang, voor de overigen mensen nauwelijks of niet, is soms best belastend. Nu verzamel ik zelf op schaal waardoor het enigermate beperkt blijft tot een of twee ruimtes in ons eigen huis, maar ik weet dat het altijd nog erger kan. Ik heb heel wat tv-programmas of items op YouTube gezien waarin verzamelaars van allerlei spullen lieten zien hoeveel ze van bepaalde zaken in huis hadden. En denk nu niet dat het beperkt is tot gewone gefrustreerde buurmannen of vrouwen, ook heel wat BN-ers zijn behept met deze geestelijke ziekte. Het zou u als lezers verbazen hoeveel mensen eigenlijk iets verzamelen. Van postzegels tot treinen, van autos tot wc-brillen, voor elke categorie is wel een groep mensen te vinden die er zijn lol aan beleefd. Maar kennelijk mag of kan dat niet en moet het een naam hebben, dus brengt men het onder de ongeneesbare aandoeningen. Nu kan ik me daarbij nog wel iets voorstellen als ik kijk naar programmas op RTL-TV waar je dan mensen ziet die hun huizen vol hebben staan met vuilnis. Maar om nu een keurig nette verzamelaar van treintjes of Suske en Wiskeboeken zo te betitelen gaat mij echt te ver. Het zal wel weer uit het verband zijn getrokken denk ik. En als dat niet zo is, en die verzamelaars echt worden gezien als een soort patiënten, dan is een deel van de Westelijke wereld zeker in last. Want dat krijgt de zorg het zwaar. Bedenk maar eens hoeveel miljoenen mensen hier aan lijden. Of er onder .. Ik ga maar eens controleren in hoeverre ik voor geestelijk zorg verzekerd ben. Mocht u me binnenkort missen, dan weet u het. Ik zit even bij Eline
Als je nog eens wilt weten wat vorig jaar het nieuws domineerde of waar je zelf het meest mee druk was, pak dan even de agenda van vorig jaar of sla je persoonlijke dagboek nog eens op. Ik deed dat afgelopen weekend toen ik op zoek was naar de data waarop wij genoten van een tropische zomer in Mechelen en Brussel. Het bleek om en nabij een jaar geleden. Precies toen het WK-voetballen werd gehouden en ons land in de ban leek van al die wedstrijden tussen favorieten en outsiders wat uiteindelijk leidde tot een toch wat teleurstellende tweede stek van ons elftal in de verkochte wedstrijd tegen Spanje. Precies een jaar geleden waren we daar met zijn allen erg druk mee. Maar ook met de hittegolf die ons als normale Ollanders af en toe tot wanhoop bracht. Want ik herinner me de rondvaart nog op de watertjes van Mechelen bij 34 graden buitentemperatuur en een onaangenaam brandende zon. Het was een leuk tripje, ik deed er hier vorig jaar uitgebreid verslag van. Al weer een jaar geleden dus, wat vloog de tijd. Soms zou je willen dat je net als in de jeugd de dagen langer zou kunnen laten duren, maar helaas, hoe ouder hoe sneller het zand in de verschillende ons toebedeelde zandlopers vanuit het bovenste vakje naar beneden lijkt te stromen. Moet je mee om kunnen gaan Intussen hebben wij onlangs ook weer even een reünie gehouden met onze geliefde medebloggers met wie we ook naar drie landen afreisden in april. Je hebt telkens heel wat te bepraten zo bleek. Omdat we vele interesses delen, ook al verschillen (blog)mensen soms nog zo van elkaar. Heerlijke meeting, met warme gevoelens. Het land van Flipje was het decor, de stromende rivier op de achtergrond en de stilte van de omgeving doorbroken met ons gekakel. Net of we elkaar een weekje niet meer hadden gezien of gesproken. Er zaten al twee volle maanden tussen. Jemig, wat vliegt de tijd. Een tijd terug boekten we een nieuw tripje naar België. Gewoon voor het plezier, en omdat we nooit echt op vakantie gaan. Het was nog ver weg allemaal, maar dan was het maar vast gereserveerd. Als ik nu op de kalender kijk komt het wel heel dichtbij dat we de koffers weer even moeten pakken. Het is nog niet zo ver, maar toch. De tijd vliegt, voor je het weet is het al weer voorbij. Net als het echte leven. Kennelijk! Toch de agenda eens opzoeken van toen ik 14 jaar oud was. Eens zien hoe ik toen tegen het leven aan keek en wat me toen bezig hield. Maar ja, aan de andere kant, hoe interessant zal dat zijn voor jullie als medelezers? Nee, toch maar niet. Ik geniet wel van mijn eigen verhalen, in mijn eigen tijd, dat spreekt ..
Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Leo.
Ik ben een man en woon in Amsterdam (NL) en mijn beroep is Zelfsstandig en onafhankelijk communicatie-adviseur.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Luchtvaart, auto's, reizen, fotografie, lezen, verzamelen, modelbouw, huisdieren.
Dit blog vult mijn meningblog aan dat ik al een jaar of wat neerzet in Wordpress. Hier vindt u vooral meningen over rest
Als je, zoals wij onlangs, een paar dagen onderweg bent in het Duitse land en daar de lokale lekkernijen tot je hebt genomen is het wel even lekker om even iets anders te zoeken om de inwendige mens te verzorgen. Vrouwlief had ergens in het Midden-Limburgse landschap een Chinees/Indisch restaurantje langs de weg zien staan. Dat zochten wij dus op die bewuste avond bij schemer en nevel op. Maar dat lukte niet. We vonden wel een ander adresje waar we tot onze grote verbazing werden opgenomen in een warme ambiance van Japans/Chinese gastvrijheid. Een oude boerenschuur deed dienst als overdekte parkeerplaats en die was nog verlicht ook. Ontvangst was allerhartelijkst, de plek waar we gingen zitten was comfortabel en we hadden uitzicht op de druk bereden Napoleonweg, waar het verkeersaanbod overigens afneemt naarmate de uren vorderden. En dat doen ze snel bij Kasoku in Neer, want je zit er echt urenlang te genieten van culinaire hoogstandjes die een mix vormen van Japanse en Chinese lekkernijen. Allemaal bereid door in traditionele outfits gestoken koks. Het enige wat je als gast zelf hoeft te doen is op een bestellijstje met een catalogus van alle gerechten naast je, in te vullen wat je wilt eten. Vijf gangen, vijf gerechten per gang, als je dat op kunt. Want sommige zijn best stevig en als je daarmee begint is de avond snel voorbij. Dus ga je voor Nigiri, Maki of Gunkan en pas later voor de zwaardere warm dishes. Het toetje van handgemaakt en zeer smakelijk ijs in diverse bijzondere soorten zou ik zeker niet overslaan. Wie wil kan zich te buiten gaan aan sake, maar dan is het handig om een taxi te nemen na afloop of af te spreken wie als Japanse Bob functioneert. Afrekenen is een genoegen, meer dan drie tientjes p.p. ben je niet kwijt, en daar heb je dan je buikje echt voor vol zitten. Je moet er even voor omrijden wellicht, maar dat is echt de moeite waard. Wij zaten tussen allemaal Limburgse mee-eters en dat bleek genoeglijk gezelschap. Net als het personeel van het restaurant. Zelfs de kok gaf ons een hand bij vertrek. Maar ja, die kwam dan ook uit Amsterdam en was met dit unieke concept op enig moment naar Limburg getrokken. Met succes! Wie Kazoku ook eens wil proeven (
), ze zitten aan de Napoleonweg 82, 6086AH in Neer. Een puntje van kritiek heb ik wel, (bij een rapportcijfer 8 voor de rest) de bediening aan tafel moet wat efficiënter wellicht, dan eten alle gasten ook in dezelfde gang het bestelde gerecht. Maar verder? Een topper!
Harald ken ik al wat jaartjes. We waren ooit collega's toen de Poncarriere zich nog afspeelde in het Zuid-Hollandse Voorschoten. Harald kwam daar onze crew versterken in de omvangrijke showroom. Hij was al gepokt en gemazzeld in het autovak bij andere merkdealers, bij ons kreeg hij het heilige geloof toegediend. Harald is een vrolijk type, hij kan goed vertellen, zorgt voor zijn familie, vrienden en waar nodig zijn klantjes. Maar ook voor zichzelf. En hij heeft tegenwoordig een passie die niets met zijn vakgebied van doen heeft. Hij danst. En niet zo maar een beetje rommelen op een vage dansvloer zoals uw meninggever dat ooit deed. Nee Harald danst Latijs-Amerikaans...en niet een beetje. Hij fotografeert en filmt de optredens regelmatig en plaatst die dan op YouTube en Facebook en zo krijgen we een ander beeld van deze erg opwindende dansvorm waar mooie dames en slanke heren zich in het zweet werken voor een fraaie en esthetisch verantwoorde manier van tegen elkaar aan vlijen van tegengestelde lichamen. Dit doet men soms ook in de vorm van zgn. flashmobs, en een daarvan zal komend weekend plaatsvinden in de hoofdstad. Op het Beursplein daar, bepaald niet de stilste plek van Amsterdam. Rond 2 uur worden passanten en geinteresseerden daar dus verrast met opwindende klanken van heerlijk muziek en dansers die hun lesjes en pasjes goed geleerd hebben. Bent u in de buurt? Ga langs en kom kijken. Harald treedt zelf ook op. Samen met de fraaie dames die hem vergezellen bij deze optredens. Want smaak heeft hij zeker....altijd gehad ook.
