Ik schrijf op dit logje altijd mijn persoonlijke mening. Ook als u deze niet deelt blijft het hopelijk toch interessant genoeg om af en toe even te buurten. Een constructief (liefst positief..) commentaar is altijd welkom! Mits anders aangegeven zijn alle
30-08-2011
Die snelle terugreis...
Ik vond het wel een opmerkelijk uitkomst van alweer een typisch zomers onderzoek; mensen die op de terugweg zijn van een bestemming zijn korter onderweg dan ze op de heenweg waren. Of woorden van die strekking. Nu kan ik wel zeggen dat een deel van die bewering wel klopt. Immers, als je geen TomTom zou gebruiken moet je het op zijn best doen met een aardige maar wat summiere beschrijving van het pittoresk gelegen hotelletje in St.Croix-du-Sud. Je deelt de weg met duizenden mensen die kennelijk datzelfde hotel als bestemming hebben gekozen en de kinderen zijn nog net zo baldadig als op het schoolplein. Ze willen ook om de honderd kilometer plassen, iets eten, even ballen, of wat ook. De auto blijkt ineens minder zuinig te rijden als gepland en je moet dus tien keer tanken in plaats van de geplande ene keer. Op de terugweg is iedereen relaxed. De vakantie was heerlijk, net als het weer. Je hoeft niet te zoeken naar de route richting huis, je volgt gewoon de borden naar Parijs, Brussel en dan Amsterdam. No problemo, en dus plankgas naar huis met slapende kinderen achterin. Vrouwlief doet er het zwijgen toe, ze zit totaal bruin en ontspannen naast je en heeft geen moment kritiek op het feit dat je een beetje te hard rijdt. Zo gaat het vaak, zeker niet altijd. Maar toch is het wel zo dat die terugreis in het gevoel van de reizigers inderdaad vlotter verloopt dan de altijd wat chaotische heenreis. Het zal hem wel zitten in subjectieve waarnemingen of ook het gevoel dat het wel goed was zo. Het huisje was minder leuk, het weer minder goed, het hotel minder comfortabel en het geld bijna op. Je verlangt naar je eigen bed, je boeken, naar de televisieprogrammas of zelfs de post op de mat. Dat rijdt toch anders. Ook met het vliegtuig merk je dit effect op, of in de trein. Terug is altijd sneller dan heen. En dat is goed zo. Maar er zijn uitzonderingen. Als ik zelf nu eens een dagje of wat weg ben rijd ik vaak via, via terug naar huis. Probeer veel te zien, en B-weggetjes zijn gewoon leuker dan snelwegen. Maar mij hebben ze niets gevraagd in het kader van dat onderzoek. Zoals zo vaak. Ik ben altijd benieuwd bij wie men deze vragen heeft gesteld. Hoor jij, beste lezer, daar bij???? Zo ja, hoor ik het graag of lees het hierna wel. Ik ben nu even weg ..koffie zetten beneden. Zou het straks korter zijn als ik weer naar boven loop? Ik denk het niet ..heel raar!
Kreunend werd ik vanochtend wakker. Deze maandagochtend was toch anders dan de vorige. Sinds eind juni is het rustig geworden en heb ik mijzelf op een soort vakantie-modus ingesteld. Dingen doen die ik leuk vind, geen verplichtingen, domweg genieten. Voor zover dat met het West-Europese weertype mogelijk was natuurlijk. Zelfs nu, ik zit te tikken bij 18 graden Celsius, is het eigenlijk te fris om van zomerse omstandigheden te spreken. De agenda geeft alweer de nodige verplichte nummers weer. Er moet (..) weer dit of dat, en daar hoort zelfs het vullen van de CV-leidingen weer bij, want je weet maar nooit wanneer het stookseizoen weer begint. Het is weinig vrolijk makend allemaal en dus is een maandagochtenddip van ouderwetse omvang mijn deel. Gisteren zag ik al verkleuringen in de bomen, een vroege herfst? In dat geval is de zomer letterlijk met het regenwater weggespoeld. Kans op hoge temperaturen is er niet volgens de weermannen en vrouwen. Het zonnetje komt wellicht nog door, maar dat zet weinig zoden aan de nazomerdijk. En dan hoor ik op de radio de file-informatie ineens weer. Op verschillende punten staan we weer achter mekaar om op weg naar het verplichte werknummer te gaan. Balend, terug denkend aan die leuke camping, die stedentrip, cruise, vliegreis of ontmoeting met verre vrienden of familie. Kortom, de zomer is voorbij, we gaan met zijn alleen weer aan het werk. Wat dan ook. En ik heb net als die andere tien miljoen Nederlanders die nog actief zijn in hun werkzame leven, geen zin! Dus excuses als ik wat snauwerig ben, geen begrip toon, weinig empatisch met u omga. Ik heb een kater. Niet van de drank, maar van al het bovenstaande. Omdat net als elk jaar die zomermaanden voorbij vliegen en de winter vaak zo lang duurt....
Als iets de organisatie van de Uitmarkt achtervolgt de laatste jaren, dan toch wel de weergoden. Want wat hebben die lui ene hoop regenval over zich heen gehad. En ook dit jaar was het geen uitzondering. Wij waren weer vroeg in het centrum van de stad om te gaan genieten van alles wat aan cultuur dit seizoen de theaters en musea zal vullen. Want die Amsterdamse Uitmarkt is de traditionele start van het nieuwe seizoen en je wilt uiteraard weten wat er te koop is. Een mooie expositie in Teylers Haarlem, of de Hermitage in Amsterdam staan al op de planning, maar er zijn altijd nieuwe dingen die ook interesseren. Wat we als eerste meestal doen is toch even de jaarlijkse boekenmarkt langs om nog even wat koopjes te scoren. Dat doen we dan samen met een bijna vaste kern aan liefhebbers die weliswaar vaak beter geschoold, goed opgevoed, maar daarom niet bepaald netjes in de omgang met medezoekers. Duwen, trekken, op tenen staan, het hoort er allemaal bij als je dat ene Boeke van die bekende auteur voor weinig wilt scoren. Nu was er dit keer weinig te scoren, zeker niet voor mij zelf, want wat er dit jaar aan stallen van uitgevers te vinden was bedroeg denk ik 30% van het normale aanbod. Het gaat al tijden minder in de uitgeverijwereld, we maken het zelf aan den lijve mee, en dat wordt hiermee nog eens onderstreept. We lezen niet meer voldoende kennelijk, raken meer verslaafd aan het internet voor onze informatievoorziening of verhalen, en dus gaat het de wereld van het geschreven woord minder goed. Na het eerste kopje koffie bij De Balie liepen we terug naar het Museumplein. Je ziet meteen dat die Uitmarkt een voorschot neemt op de bezuinigingen van het kabinet. Was het ooit nog zo dat in alle aan het grote museale plein gelegen straten wel iets te zien of te doen was, dit jaar bleken die straten leeg. Ook de informatiemarkt was aardig afgespekt en op de podia liep net geen interessant programma. Kon ik ooit wegdromen bij de ochtendklanken van grote orkesten die hun ouvertures voor het avondprogramma zaten te repeteren, die tijden zijn voorbij. Alternatieve popbandjes en wat andere vage optredens moeten je bezig houden. Dat zou nog wel lukken, ware het niet dat precies op het middaguur een ware zondvloed losbarstte en iedereen op het al natte Museumplein dekking zocht. Donder, bliksem, bakken regen .. Gelukkig konden we af en toe even schuilen bij de vele informatiestandjes, maar dat is toch niet de bedoeling van zon dagje Uitmarkt. Na enige tijd besloten we maar om het op te geven en gingen via, via, huiswaarts. Als ik dan nu zie wat er weer naar beneden valt aan water vrees ik voor de Uitmarkt. Dat komt niet meer goed. Gelukkig is er de tv en doet de AVRO veel aan cultuur. En zo kunnen we in warme kleding en met een lekker drankje in de hand alsnog genieten van wat ons komend seizoen zal worden geboden. Maar of we het volgend jaar weer aandurven om naar dat natte Museumplein te gaan?
Natuurlijk snap ik wel dat een technische ingreep heftige gevolgen kan hebben. Zeker als je op voorhand ook weet dat die zgn. migratie bij weblog.nl wordt uitgevoerd door goed willende mensen die het beste met ons voor hebben maar toch iets te veel vanuit de techniek en wat te weinig vanuit de gebruikers daarvan redeneren. Zo verzandde ik vandaag weer eens in een discussie met een paar medewerkers van weblog.nl over de wijze waarop dit migratie/hoofdstuk 2 wordt uitgevoerd. Wellicht goed om vooraf even aan te geven dat die boys en girls bij WL niet werken voor een of ander kantoortje op de hoek van een derderangs winkelstraat, nee het is een volle dochter van uitgever Sanoma. Toch niet de minsten. Maar men legt de prioriteiten verkeerd. Men tracht mij met argumenten te overtuigen van het feit dat al die migraties en problemen komen door aanbieders van de software en dat zij echt hun best doen om de schade te herstellen. Dat mag zo zijn, feit is en blijft dat bloggers nu alweer dagen lang verstoken zijn van hun eigen plekje op het www. Kritiek kan men niet goed hebben, immers men heeft het al zo moeilijk, maar ik blijf hen bestoken met kritiek. Heb dat vooraf ook gedaan. Want als je een dergelijke klus begint lijkt mij dat het belang van gebruikers en abonnees toch echt voorop moet staan, en wat minder het eigen belang. Uitingen op Facebook en Twitter door het betreffende team gedaan maken wel duidelijk dat men vooral wijst op het eigen zweet en de verrichte inspanningen en wat minder op de vervelende gevolgen voor de gebruikers. Helpdeskvrijwilligster en medeblogster Melody duwde mij zelfs uit een discussie, want dan konden ze eindelijk weer eens aan de slag. Je vraagt je af of zo iemand wel geschikt is voor een helpdesk. Ik doe bij deze alvast een voorspelling; net als vorig jaar zullen verschillende bloggers besluiten te vertrekken om elders hun heil te zoeken. Jammer maar helaas. Want men is bij de aanbieder technisch niet zo bekwaam als men het wil doen voorkomen wellicht, men kan ook nog eens niet goed met de eigen klanten om gaan is mijn idee. Want wat is er mis met een gewoon excuus? Ik kon het nergens vinden in al die woorden en zinnen die mij bereikten. Intussen is ook op het zakelijk network van Linkedin een discussie gestart over deze mislukte nieuwe migratie. Met naam en toenaam door een mij onbekende blogger opgezet. En daarbij komt weblog.nl er niet best vanaf. Klantonvriendelijkheid wreekt zich op den duur. Jammer, maar het is niet anders. Ze hadden voor de communicatie met de achterban ook een expert kunnen inhuren. Dat deden ze niet, dat blijkt wel uit mijn opgewonden boosheid intussen Ik had die klanten netjes maar bekwaam afgepoeierd. Is altijd beter dan bot en onaardig!@
Het zat er natuurlijk aan te komen! Als men bij Weblog.nl iets verandert aan haar struktuur of technische specificaties weet je al bij voorbaat dat er narigheid van komt. Ondanks alle goede bedoelingen, de vele optimistische uitingen en het enthousiasme van veel collega-bloggers over de op handen zijnde wijzigingen, ging het toch mis. Vanaf de zgn. migratiedatum, 23 augustus kunnen bloggers hun verhalen, plaatjes, foto's of filmpjes niet meer kwijt op hun eigen www.adresjes. FB en Twitter wordt aardig gevuld met klachten en vragen. Ook ik kan mijn hoofdblog dat ik vorig jaar na de vorige migratie maar net kon redden uit de klauwen van de vele foute verbindingen die door weblog.nl werden gelegd, niet meer benaderen. En omdat ik mijn hoofdblog als startpagina op de p.c. heb staan is doorlinken naar anderen ook vrijwel onmogelijk. Alle adressen van bloggers die wellicht niet via weblog.nl te vinden zijn moet ik nu individueel zien binnen te halen. Ik doe mijn best, maar het kan dus zijn dat u even van mij verlost bent....... De Belgische blogs blijven gewoon doordraaien. Vorig jaar bleken dat de reddingsboten voor mijn uitingen, maar ook daar is de software niet helemaal probleemloos. Al was het maar omdat je domweg niet zo maar een foto of filmpje kunt laden, ik moet de meeste beelden uit eigen camera's eerst 'verkleinen' om ze te kunnen gebruiken. Heel vervelend. Nou ja, we nemen het er maar van. En wachten af wat de technische koks van Weblog.nl nu weer voor ons klaarmaken. Gelukkig heb ik hier nog een vaatje met zout klaar staan om hun gerecht een beetje te spicen. Alle collega-bloggers die ook niet kunnen schrijven of plaatjes plaatsen, heel veel sterkte toegewenst!
Ja, ik geef het direct toe. Ik ben gestoord. Al meer dan vijftig jaar overigens. Dat verzamelen van mij blijkt nu een soort geestelijke afwijking te zijn, ik las er een paar dagen geleden iets over in De Telegraaf. Psychologen hebben de echte verzamelaar opgegeven. Die is niet meer te redden en valt derhalve onder de psychische afwijkijkingen. Net als pedofielen, voyeurs, kleptomanen, massamoordenaars en zo meer. Geestelijke afwijkingen die vrijwel niet te behandelen zijn naar ik begreep. Binnenkort een extra vleugel in een afkickkliniek? Feit is dat verzamelen aardig verslavend kan zijn en als je die lui hun gang laat gaan kan leiden tot grote sociale en financiële problemen. Immers, een huis vol junk, voor de verzamelaar van belang, voor de overigen mensen nauwelijks of niet, is soms best belastend. Nu verzamel ik zelf op schaal waardoor het enigermate beperkt blijft tot een of twee ruimtes in ons eigen huis, maar ik weet dat het altijd nog erger kan. Ik heb heel wat tv-programmas of items op YouTube gezien waarin verzamelaars van allerlei spullen lieten zien hoeveel ze van bepaalde zaken in huis hadden. En denk nu niet dat het beperkt is tot gewone gefrustreerde buurmannen of vrouwen, ook heel wat BN-ers zijn behept met deze geestelijke ziekte. Het zou u als lezers verbazen hoeveel mensen eigenlijk iets verzamelen. Van postzegels tot treinen, van autos tot wc-brillen, voor elke categorie is wel een groep mensen te vinden die er zijn lol aan beleefd. Maar kennelijk mag of kan dat niet en moet het een naam hebben, dus brengt men het onder de ongeneesbare aandoeningen. Nu kan ik me daarbij nog wel iets voorstellen als ik kijk naar programmas op RTL-TV waar je dan mensen ziet die hun huizen vol hebben staan met vuilnis. Maar om nu een keurig nette verzamelaar van treintjes of Suske en Wiskeboeken zo te betitelen gaat mij echt te ver. Het zal wel weer uit het verband zijn getrokken denk ik. En als dat niet zo is, en die verzamelaars echt worden gezien als een soort patiënten, dan is een deel van de Westelijke wereld zeker in last. Want dat krijgt de zorg het zwaar. Bedenk maar eens hoeveel miljoenen mensen hier aan lijden. Of er onder .. Ik ga maar eens controleren in hoeverre ik voor geestelijk zorg verzekerd ben. Mocht u me binnenkort missen, dan weet u het. Ik zit even bij Eline
Als je nog eens wilt weten wat vorig jaar het nieuws domineerde of waar je zelf het meest mee druk was, pak dan even de agenda van vorig jaar of sla je persoonlijke dagboek nog eens op. Ik deed dat afgelopen weekend toen ik op zoek was naar de data waarop wij genoten van een tropische zomer in Mechelen en Brussel. Het bleek om en nabij een jaar geleden. Precies toen het WK-voetballen werd gehouden en ons land in de ban leek van al die wedstrijden tussen favorieten en outsiders wat uiteindelijk leidde tot een toch wat teleurstellende tweede stek van ons elftal in de verkochte wedstrijd tegen Spanje. Precies een jaar geleden waren we daar met zijn allen erg druk mee. Maar ook met de hittegolf die ons als normale Ollanders af en toe tot wanhoop bracht. Want ik herinner me de rondvaart nog op de watertjes van Mechelen bij 34 graden buitentemperatuur en een onaangenaam brandende zon. Het was een leuk tripje, ik deed er hier vorig jaar uitgebreid verslag van. Al weer een jaar geleden dus, wat vloog de tijd. Soms zou je willen dat je net als in de jeugd de dagen langer zou kunnen laten duren, maar helaas, hoe ouder hoe sneller het zand in de verschillende ons toebedeelde zandlopers vanuit het bovenste vakje naar beneden lijkt te stromen. Moet je mee om kunnen gaan Intussen hebben wij onlangs ook weer even een reünie gehouden met onze geliefde medebloggers met wie we ook naar drie landen afreisden in april. Je hebt telkens heel wat te bepraten zo bleek. Omdat we vele interesses delen, ook al verschillen (blog)mensen soms nog zo van elkaar. Heerlijke meeting, met warme gevoelens. Het land van Flipje was het decor, de stromende rivier op de achtergrond en de stilte van de omgeving doorbroken met ons gekakel. Net of we elkaar een weekje niet meer hadden gezien of gesproken. Er zaten al twee volle maanden tussen. Jemig, wat vliegt de tijd. Een tijd terug boekten we een nieuw tripje naar België. Gewoon voor het plezier, en omdat we nooit echt op vakantie gaan. Het was nog ver weg allemaal, maar dan was het maar vast gereserveerd. Als ik nu op de kalender kijk komt het wel heel dichtbij dat we de koffers weer even moeten pakken. Het is nog niet zo ver, maar toch. De tijd vliegt, voor je het weet is het al weer voorbij. Net als het echte leven. Kennelijk! Toch de agenda eens opzoeken van toen ik 14 jaar oud was. Eens zien hoe ik toen tegen het leven aan keek en wat me toen bezig hield. Maar ja, aan de andere kant, hoe interessant zal dat zijn voor jullie als medelezers? Nee, toch maar niet. Ik geniet wel van mijn eigen verhalen, in mijn eigen tijd, dat spreekt ..
Wil je weinig vriendschappen opbouwen? Heb je meer dan genoeg aan je eigen narcisme of spiegelbeeld? Ben je meer gehaat dan geliefd? Grote kans dat je vooral bezig bent met Ego-Marketing. Dat is een nieuwe tak van sport die vooral voorkomt bij hen die menen dat zij zelf als enige in staat zijn om het buskruit uit te vinden of het witte garen. Dat de discipline die zij vertegenwoordigen de enige is die er toe doet en dat beslissingen in verleden of heden slechts dan goed zijn geweest als ze door de grote ik zijn genomen. Tijdens de afgelopen jaren dat ik actief bezig ben geweest (en nog) op het www en vooral de zgn. Social networks ben ik tegen heel wat van dit soort mensen aangelopen. Gelukkig meestal niet irl, maar vooral virtueel. Mensen voor wie hun probleem of gave zo belangrijk was en is dat ze daarmee overal en nergens de publiciteit willen trekken. Het gaat tenslotte om hun unieke gaven en wat een ander meemaakt of aan disciplines te bieden heeft telt daarbij toch een heel stuk minder dan het eigen beleven. Wie, net als ik, actief is op die sociale netwerken weet vast wel een paar voorbeelden te noemen van lieden die zich meer dan andere schuldig maken aan deze vorm van zelfverheerlijking. Ik vraag mij vaak, ook professioneel, af wat deze lieden toch altijd bezig houdt. Het www is een verzamel, plaats geworden voor veel mensen die in het verleden weliswaar zijn geroepen, maar in de praktijk niet uitverkoren. Wiens leven soms te saai is voor woorden, maar die er toch nog iets van bakken door opgewekt te blijven berichten over alles wat er in hun leven plaatsvindt. Kijk op Hyves, Facebook, Linkedin en Twitter en verbaas je soms over wat mensen allemaal durven te oreren. Vooral daar waar het zou moeten gaan om het opbouwen van een zakelijk netwerk, Linkedin is er een prima voorbeeld van, zie je heel wat mensen die uitsluitend en alleen met zichzelf bezig zijn. Die zich aansluiten bij zgn. groepen maar dit doen met maar een enkel doel; hun unieke gaven tentoonspreiden, in de hoop dat er dan iemand anders om zal vallen van verbazing over zoveel talent en dan direct een zakelijke afspraak met die bedoelde aanbieder maakt. Omgekeerd staan dit soort mensen vrijwel nooit open voor vruchtbare samenwerking of delen, dat past niet in hun unieke businessmodel. Immers, zij zijn uniek te noemen en al die anderen slechts studiopubliek. Ook in blogland heb ik er veel mee te maken (gehad). Goochelaars met maar een truc die er telkens weer vanuit gaan dat wat zij beleven veel interessanter is dan wat er in het leven van anderen gebeurt. Dat dit niet zo is ontgaat ze, net zoals de constatering dat saaiheid soms verpakt zit in een heel dun laagje zelf aangebracht chroom. Ego-marketing is een opkomende discipline binnen dit vakgebied. Wie er op let constateert meteen dat het overal terug te vinden is. Soms is het storend en onverdraaglijk door de vormgeving of toon van schrijven, in andere gevallen is het prima te verteren. Ik dank u allen bij dezen dus voor de aandacht voor dit essay over een vorm van verkopen die mij niet vreemd is en waaraan ik veel plezier beleef. Zolang ik maar geen last heb van anderen die dat ook doen. Want u snapt het al, van al die egos heb ik het allergrootste .! Maar ik weet het tenminste. Dat is ook wat waard.
Testverslag: Kringlopers -
Bezoekdatum: 14 juni 2011-
Naam: Noppes Hoorn-
Plaats: De Marowijne 35-
Adres: 1689 AR Hoorn-
Parkeren: Voor de deur Gratis -
Aanbod: Breed -
Prijzen: Redelijk
Personeel: Netjes en aardig -
Drukte: midelmatig-
Bereikbaarheid: goed-
Rapportcijfer: 8.0 -
Omschrijving: Noppes is een naam die je in kringloopland wel meer tegenkomt. In Hoorn is de vestiging van deze keten te vinden op een industrieterrein, dat je via, via kunt vinden. Eigenlijk moet je richting Hoorn/Enkhuizen/Lelystad als je van de A7 afkomt en dan de afslag nemen naar Zwaag. Hoe dan ook, de winkel is een voorbeeld voor veel andere kringlopers. Prachtig en modern pand, ruime opzet, breed assortiment en betaalbare prijzen. Alles oogt als in een echte winkel en dat is een verademing. Voor mij als verzamelaar was er weinig te halen. Wel bij de boeken, waar ik voor weinig een fraaie oldtimercatalogus scoorde. Er is een soort coffeecorner in huis met een paar zitjes en waar men ook wat snacks kan eten. Dit is echt een aanrader ook, vooral als je meubels zoekt of idd dat bijzondere boek. Keurig nette toiletruimte ook, waar je zonder problemen gebruik van mag maken.
Testverslag: Kringlopers
Plaats: Roosendaal
Adres: Borchwerf 35
Parkeren: Gratis en ruime gelegenheid
Aanbod: Breed, veel meubels, huishoudelijke spullen en kleding
Prijzen: Redelijk
Personeel: Netjes en hulpvaardig
Drukte: Overdag eigenlijk altijd redelijk wat bezoekers
Bereikbaarheid: Met de auto prima, industrieterrein Borchwerf
Rapportcijfer: 7,5
Omschrijving: Gevestigd in een modern en ruim gebouw. Een van de mooiste Kringloopwinkels die ik tot dusverre gezien of bezocht heb. Alles keurig netjes opgesteld, boeken als in een bibliotheek. Grote buitenafdeling met heel veel tuinmeubelen. Alles oogt netjes en vooral schoon. Speelgoedafdeling bleek erg bescheiden, voor de hobbyist weinig te halen. Twee etages, trap kan een hindernis zijn voor mensen die slechter ter been zijn. Ik zou ze nog een vele hoger cijfer hebben gegeven als er meer aandacht voor het speelgoed was geweest. Maar verder, een aanrader!
Soms doet een mens dingen waar hij later in zijn leven spijt van krijgt. Maar er zijn ook momenten die je na een aantal jaren toch nog koestert. Dat is vandaag het geval. Ik vier het 20-jarig bestaan van mijn kleine bureautje in communicatieadviezen. Ooit opgezet toen ik in een situatie zat dat het mij als manager bij een op Schiphol gevestigd bedrijf niet al te makkelijk werd gemaakt en ik na wat studie ontdekte hoe de theorie aansloot op de in de praktijk al opgedane ervaringen. Mijn allereerste klant toen was een goede relatie die ook in dat jaar een bedrijf opzette in kantoorartikelen. Ik ontwierp zijn logos, leverde drukwerk en mocht zijn auto stripen. Wat was ik daar blij mee. Imagoadviezen volgden, maar altijd naast mijn nog steeds drukke werk. Het bureautje bleef gewoon bestaan toen ik bij Pon ging werken om het mooiste automerk van de wereld aan een nieuwe toekomst te helpen. Ik deed publicitaire jobs, vooral in de luchtvaartwereld. Toen ik eind 2000 besloot dat ik echt iets voor mijzelf wilde gaan doen, bleek dat toen al 10 jaar bestaande eigen bedrijfje een prima lifeboat. Ik mocht meteen aan de gang en maakte wat vette jaren mee. En wie zich beperkt in zijn uitgavenpatroon en niet de fout maakt direct een nieuwe auto in de lease te zetten of te verhuizen naar een dikke bungalow, kan het ook in mindere jaren redden. Later deed ik interimjobs op allerlei bladen, schreef een boek, bleef adviezen geven op allerlei gebied binnen de communicatieve wereld en ontdekte ook dat ik waar het gaat om verschillende branches ook nog eens een kameleon ben en vrij eenvoudig de kleur aan kan nemen van de opdrachtgever of omgeving waarin ik word geacht te verkeren. Dat aanpassen wordt veel lastiger als je met partners wilt werken. Het delen van omzet is vaak erg lastig en soms wordt je gewoon ronduit bedot. Goede leerschool. Toch bleef gelukkig een aantal relaties uit de autobranche, de beroepsmatige ervaring daar is ruim een kwart eeuw, me wel trouw. En zo puzzelen we jaar na jaar de omzet bij elkaar. Soms gaat dat wat beter dan anders. En ik ben nog lang niet toe aan een pensioen, of een plekje achter de geraniums, waar die ook zouden staan. Als de gezondheid het toestaat ga ik nog een aantal jaren door. Al was het maar omdat ik het zo leuk vind en goede communicatie vaak zo zeldzaam. Twintig jaar geleden, in 1991, richtte ik dus mijn bureau op. De link naar de naam daarvan is terug te vinden bij de hobbys. En dat gaat dan weer helemaal terug naar 1960. Oftewel, wie me echt kent weet waarom dingen zijn gegaan zoals ze gaan. Vanavond nemen we een glaasje. Het mag, want wie jarig is wordt in de watten gelegd toch? Of zou dat dan weer een echte 1-aprilgrap zijn? Nee toch?
Ik maakte u er hier en elders eind vorig jaar al eens een verslagje over. De absoluut onverklaarbare wijze van denken en werken bij het Centaal Bureau Motorrijtuigbelastingen. U weet wellicht nog wel dat ik begin november overstapte van het ene in het andere werkpaard. Zoals dat hoort schrijf je dan het kenteken van de nieuweling op je naam, meldt het nieuwe vervoer aan bij de verzekeraar en ook bij het CBMB. Dat laatste gaat via een computerhandeling bij de leverende dealer. Je schrijft de belasting van de ene auto over op de andere. Het kenteken is dan bepalend. Zo gezegd zo gedaan. Waar de verzekeraar binnen vijf dagen de papierwinkel inclusief nieuwe groene kaart voor elkaar had bleken binnen de burelen van die tolgaarders heel andere krachten aan het werk. Een bijna oneindige stroom brieven, aanslagen en wat dies meer zij werd mijn deel. Voor de goede orde; op het oude kenteken was de wegenbelasting (ik blijf dat halsstarrig zo noemen want daartoe zijn die fondsen bedoeld) voor een jaar al vooruit betaald. Men hoefde dus slechts OVER TE SCHRIJVEN. Maar dat gebeurde niet. Men stuurde eerst een brief met de mededeling dat ik niet hoefde te betalen tot de nieuwe aanslag zou arriveren, wat ik negeerde, ik had immers al betaald toch? Daarna een brief dat ik omwille van het lagere gewicht van de nieuwe auto een restitutie van een tientje zou krijgen, een brief waarmee ik deze dienst onbeperkt toegang zou geven tot mijn betaalrekening EN, een aanslag voor de resterende periode van 2010. Huh? Een aanslag? Ik had toch al vooruit betaald? De logica van deze overheidsdienst werd nog krommer toen men mij vlak voor de jaarwisseling het hele bedrag van het door mij betaalde jaarbedrag terugstortte op mijn rekening. Zonder enige mededeling, gewoon geld terug. Daarna volgde een aanslag voor de eerste drie maanden van dit jaar. U snapt het, ik snapte het niet en mijn frustratie over zoveel ambtelijk gedoe speelde op. Dus een brief geschreven aan de dames en heren die hiervoor verantwoordelijk waren en zijn. Zeker toen er ook nog eens een extra aanslag kwam omdat ik die restperiode 2010 niet had voldaan. Stoom uit de oren ..
Uiteraard kreeg ik op mijn brief, waar min of meer het bloed uit liep, een ontvangstbevestiging. Men zou mijn bezwaarschrift behandelen. Dat deed men. Ik kreeg op 2 maart jl een brief binnen van drie kantjes. Geschreven door meneer computer. Elk argument was ongelezen beantwoord met standaard frasen. En als eindconclusie stond er dat mijn bezwaarschrift was afgewezen en dat ik alsnog de verschuldigde belastingen moest voldoen. Nu had ik dat allang gedaan, twee maanden eerder al, dus men had domweg mijn brief niet gelezen en al helemaal de oliedomme eigen handelwijze niet bekritiseerd. En nu moet ik dus per kwartaal betalen wat ik al ruim een decennium jaarlijks deed. Ik neem aan dat u begrijpt dat ik mij met veel verve zal inzetten voor vermindering van het aantal ambtenaren in dit land. Want als we dan toch gaan automatiseren maakt het niet meer uit of je door een mens of machine onheus wordt bejegend. En qua logica maakt het volgens mij toch geen verschil. Een advies; betaal niets als u een nieuwe of andere auto aanschaft. Laat elk initiatief bij die struikrovers in Veendam en Apeldoorn, want zelfs als je hebt betaald wordt je nog steeds gezien als een wetsovertreder. Ik denk dat ik zelf maar eens naar de Nationale Ombudsman ga schrijven. Al was het maar om mijn gekwetste gevoel van rechtvaardigheid.
Denk je dat je van de ellende af bent begint het weer van voren af aan. Het begint me op de zenuwen te werken, mijn bloglol raakt er door aangevreten. De dame die me telkens weer het bloed onder de nagels vandaan weet te halen met haar provinciaalse frustraties was even gestopt met bloggen. Weer eens mot gemaakt met anderen, een zucht van verlichting ging door de gangen van het bloggebouw. Maar helaas. Ze reageerde ineens weer bij een medeblogger uit mijn linklijstje. Aanmatigend als voorheen. En ik zag slechts de rode lap en reageerde zoals ik dat wel meer deed in het verleden. In dit geval een beetje op een verkeerd spoor, ze bedoelde het anders dan ze het op schreef hoewel je wel van heel goede huizen moest komen om enige subtiliteit in die reactie te ontdekken. Het liep weer gierend uit de klauw. De bewuste blogger bij wie het zich allemaal afspeelde op zijn blog reageerde zelf in eerste instantie nog wel geamuseerd. Maar op zeker moment besloot hij de discussie te verwijderen. Zonder aanzien des persoons maar wel met instandhouding van een deel van haar reacties. Klassenjustitie dus, en dat maakt mij dan tot een drastische corrector. Weg met die link! Maar ja, het kwaad was al geschied, de bosfeeks ging gewoon verder. Zocht nieuwe slachtoffers. De leden van het ophanden zijn Blogbal werden aangepakt. Omdat zij ook een hekel heeft aan de organisatrice van dat feestje. Aan wie niet eigenlijk? Frustraties komen in vele vormen en maten. Zij is een voorbeeld van een lopende frustratie. Provinciaals in de bossen verborgen en met een leven dat kennelijk niet verder komt dat het eigen tuinhek, de poezen, kinderen en afgewezen minnaars. Het azijn loopt telkens weer uit haar manier van optreden. En mij stoort dat! Ook al is het beter om je er helemaal niet druk om te maken wellicht, die venijnige aanvallen telkens weer, die zelfbenoemde intellectualiteit, dat zgn. verhevene of vooral door kruidenthee ingegeven arrogante komt aan de genen van mijn wezen. En dus moest ik het weer even kwijt .de schaduwzijde van mijn karakter tekende even mee. Maar een goed lezer heeft een half woord nodig denk ik.
Soms voel ik me net een bokser. Die op zijn oudere jonge leeftijd nog steeds tracht om de volle twaalf ronden overeind te blijven in een wedstrijd die soms zo zwaar is dat je er bijna aan onder door gaat. Toen ik jong was ging ik vol die strijd aan. Knokte als een jonge god en wist met veel bluf en een grote leergierigheid mijn opponenten vaak de loef af te steken. Dat viel op en al snel vonden managers en trainers me te vinden. Ze kneedden me tot een allround vechter, iemand met geweldige technieken en een dodelijk rechter hoek. Toch ging ook ik wel eens neer. Als mensen onder de gordel sloegen of gewoon door verkeerde beslissingen van jury of scheidsrechter. Nu is neergaan op zich niet zo erg. Als je te snel opstaat is het echter niet zo handig. Dan sta je op je benen te duizelen en slaat in feite in het luchtledige. Het overkwam me een enkele keer. Voor een tegenstander een makkie en opnieuw zorgde een uppercut dan voor neergaan in de zevende ronde of zo. Toch bleken de kwaliteiten op te vallen en kreeg ik een carrière om van te dromen. Soms moest ik daarvoor meer doen dan normaal zou mogen worden gevraagd, maar trainen, trainen en nog eens trainen maakte dat ik toch kon deelnemen aan een competitie waaraan vooral jongere en zeer goed opgeleide boksers deelnamen. Op zeker moment heb je daar genoeg van en nam ik afscheid als professioneel bokser en ging op eigen houtje verder. Jarenlang probleemloos, zelfs compleet nieuwe vechttechnieken geleerd. Maar ja, het lijf wordt ouder, de geest minder alert en het publiek schaars. En zo maken we ons op voor een knock-out met medische gevolgen of kiezen we voor een toch nog vroegtijdige terugtrekking uit deze tak van sport? Soms is voorkomen vooraf beter dan genezen achteraf. De blessures vallen nu nog mee, hoogstens is de eer gekrenkt. Aan de muur prijken de prijzen die ik behaalde, trofeeën uit een ander tijdperk. Soms lijkt het wel of ze stammen van een andere planeet en of die vechtersbaas compleet iemand anders was. Confronterend dus, maar mocht u me niet meer tegenkomen in de ring weet u waar het aan ligt. Dan zijn de omstandigheden rijp geweest om me tactisch terug te trekken. En pak ik de spullen in die mee moeten naar een nieuw leven. Ik zie nu al op tegen de rust .
Zat op de trap en wist even niet meer wat te doen. Soms gaan zaken niet zoals je wilt, glijdt de controle door de handen als los zand. Dat zorgt voor dips, nachtmerries en heel wat losse eindjes. Voor een control freak die altijd alles wist te sturen opdat huis, thuis bleef en niets onverwacht over me heen kon komen is dit een vervelende ervaring. Het lijkt er op dat ieder jaar wel weer een of ander evenement zich manifesteert dat me van de leg weet te brengen. Natuurlijk, in vergelijking met de zaken die nu in de wereld spelen is het allemaal peanuts. Maar in mijn wereld, bescheiden, klein, onbelangrijk voor anderen, is er nu even crisis-management nodig. Opdat we niet onder water gaan, omvallen of ineens ontdekken dat wat we altijd hebben vermeden toch ineens ons scenario wordt. En dus moet de handen aan de ploeg, alle hens aan dek en de loodsen aan boord om ons tussen onder water liggende klippen door de laveren. Als het schip daar behouden uit is gekomen meld ik me ook hier vast weer...met beter nieuws.....
2010. Nog maar een enkele dag, en eigenlijk niet eens een hele dag meer, en dan is ook dit jaar weer bijgeschreven in ons aller persoonlijke geschiedenisboek. Een jaar waarin net als in andere jaren weer veel gebeurde. Leuke dingen, waar we allemaal blij van werden, hoogtepunten op verschillende gebieden. Maar ook negatieve zaken. Ook wij moesten afscheid nemen. Dierbaren verdwenen uit het leven. Mensen, dieren, bekende en onbekende. Soms zit de traan vlakbij de glimlach. We werden weer een jaartje ouder, ook al wist ik aan het begin van dit jaar bijna zeker dat dit niet zou gebeuren. Je zult maar een medisch trauma op voorhand hebben. De tragiek van het verlies van een dierbaar huisdier maakte aan de andere kant dat we meer instaat bleken te reizen. En dat deden we. Tussen de bedrijven door. Even naar hier, dan weer naar daar. We ontdekten zo nieuwe plekken in binnen- en buitenland. Zo kwam ik vo0or het eerst van mijn reislustige leven ook in Barcelona en geniet daar nog een beetje van na. Wat een heerlijke stad bleek dat te zijn en ik moet vrouwlief nu toegeven dat ze dat altijd al gezegd had. Zakelijk gezien is het allemaal nog steeds niet om over naar huis te schrijven. In sommige branches is geen enkel zicht op herstel na de financiële en economische crisis en ik zag relaties zelfs failliet gaan. Ook in 2010. Gelukkig kwam ik er dit keer zonder kleerscheuren vanaf, hoewel er natuurlijk bronnen van omzet en inkomen verdwijnen op een dergelijk moment. Nieuw was de aanwezigheid op social networks. Mijn intrede bij YouTube was een direct gevolg van nieuwe activiteiten op het gebied van internetmarketing. En de gevolgen zijn toch dat nu voorzichtig gevraagd wordt wat een goede aanwezigheid met bewegend beeld zou kunnen kosten. Het antwoord moet in het nieuwe jaar gegeven worden. Ook Facebook bleek een leuk en succesvol netwerk. Ik kom er regelmatig mensen uit het bloggerswereldje tegen. De leuken zijn nu ook vrienden geworden. En als het over vriendschap gaat, sommige bloggers leer je beter kennen als je ze ontmoet en meemaakt irl. Dan blijkt dat je met de meesten toch wel een band hebt opgebouwd. En die band houden we er ook in het nieuwe jaar graag in. Zelfs met inmiddels niet meer actieve bloggers blijft de band bestaan. Vaak heel lieve en verstandige mensen, een enkele komt in het vakje ondeugend terecht, maar is daarom niet minder geliefd. En zo eindigt het laatste verhaal op dit weblog van 2010. Rest mij jullie, mijn trouwe lezers en reageerders hartelijk te danken voor weer een mooi blogjaar. En laten we afspreken dat we het volgend jaar gewoon in dezelfde atmosfeer doorzetten. Aan mij zal het niet liggen. Ook al heb ik dan als goed voornemen om me minder actief te bemoeien met discussies op andere plekken. Maar dat is vanwege de lieve vrede. Die wens ik iedereen toe in het nieuwe jaar. Zelfs de grootste criticasters van dit blog en de Mokummer die er achter zit. Maak er een mooi feestje van allemaal, en graag tot .volgend jaar, dus morgen!
O, zeker, niets menselijks is mij vreemd. Net als bij andere mensen bestaat mijn karakterstructuur uit positieve en negatieve onderdelen, althans vanuit de ogen van anderen. Want ik vind zelf dat ik wel aardig gebakken ben. Het hangt ook vaak af vanuit welke ogen je het bekijkt. Amsterdammers en zij die deze grootstedelijke bewoners van nature hebben leren kennen en, kunnen er goed mee omgaan, voor buitensteedsen is het vaak lastiger. Een geboren en getogen Amsterdammer kent flink wat cynisme. We drijven de spot met alles en iedereen,. Niet in de laatste plaats met ons zelf. Juist die laatste karaktertrek wil elders nog wel eens ontbreken. En in mijn karakter zit ook ingebakken dat ik iemand die vooral zichzelf erg interessant, intelligent, verheven of wat ook vindt bij voorbaat al niet zo aardig bejegenen zal. Dat noem je dan een vooroordeel en soms is dat niet plezierig of weinig handig. Wie nu denkt dat ik in mijn leven niet een paar maal mijn kop gestoten heb tegen een verkeerde inschatting van anderen heeft toch te weinig levenservaring. En het karakteriseert mijn persoontje dat ik wel in staat ben toe te geven mensen op sommige momenten verkeerd te hebben ingeschat. Dat is echt niet iedereen gegeven. Wat ook nog wel eens stoort is het feit dat ik mijn mening nooit onder stoelen of banken zal steken. Nooit gedaan ook. Niet altijd op prijs gesteld, zeker, maar het is niet anders. Het heeft me al die jaren van mijn leven veel gebracht en soms wel eens wat ellende opgeleverd. Wie zijn mening geeft, en zeker als die mening afwijkt van het algemeen gemiddelde of politiek op dat moment correcte, moet rekenen met de hoon en de wrok van hen die wel willen opgaan in de grijze meerderheid. Nu heb ik gelukkig ook snel geleerd dat kennis macht veroorzaakt. Dus lees en volg ik veel zaken in de breedte. Kan dus over heel wat onderwerpen aardig mee kakelen, en weet me gesteund door een redelijk omvangrijke bibliotheek die langzamerhand toch een kamer of drie van ons huis omvat. Daardoor ben ik in staat om planken niet direct mis te slaan, ook al is een discussie met een afgestudeerd professor in de kwantumtechnologie niet op voorhand gewonnen. Toch zou het me niet weerhouden een gesprek met zo iemand aan te gaan. Zo zit het beestje nu eenmaal in elkaar. Kijk, dat komt omdat ik toch ook minder op heb met ingebakken domheid, met vooringenomenheid uit ijdeltuiterij of een dringende behoefte aan aandacht om de aandacht alleen. Dat laatste zal me echt worst zijn. Des te opmerkelijk dat me door sommige lieden, achter de schermen van dit blogwereldje, juist die karaktertrek wordt verweten. Alsof het gelijk om het gelijk krijgen het hoogste doel in mijn leven zou zijn. Niets is minder waar. Maar het geeft ook aan hoe weinig interesse sommige mensen in anderen hebben, het ego van sommige bloggers overstijgt soms de dampkring rond deze planeet. Hoe dan ook, in de wandelgangen stoomt het alweer van de onderlinge mailcorrespondentie over mij en de mensen die me steunen in mijn nu al jarenlange pogingen om vooral breed te schrijven en actief mee te praten op diverse blogjes. Die snappen dat de kat van de buurvrouw of de depressie waarin iemand verkeert heel interessant kunnen zijn, maar dat er soms meer is in het leven dat dit persoonlijke verhaal alleen. Je snapt niet waar mensen soms de energie vandaan halen om zo gebeten, wraakzuchtig en vooral dom te zijn dat ze een vete uitvechten waarbij wordt gesproken over clubs, groepen en zo meer. Namen worden genoemd, ook van bloggers die mij lief zijn. Allemaal tegen mij di lui ..haha!. Alsof ik zo belangrijk ben zeg. Doe me een plezier! Ik heb niet eens depressies, ik heb geen huwelijksproblemen, heb geen hekel aan vrouwen en zelfs de sneeuw is hier gesmolten. Kortom, ik ben een normaal mens, heb een grote Mokumse bek, allemaal toegegeven, maar ben gelukkig niet dom. Noem het aanmatigend, maar dat feit ligt nu eenmaal zoals het ligt. Het tegendeel moet nog maar eens bewezen worden dan. En dat, beste critici achter de schermen, gaan niemand lukken. Zelfs niet als je jezelf op een hoger plan meent te moeten zetten dan het mijne. Zelf benoemde verhevenheid is dat ook nog niet per definitie hoor!
Om het in deze laatste dag voor de Kerst toch maar eens een beetje Bijbels te maken, Zij die vrij van zonden is werpe de eerste steen. Bewust kies ik voor de term Zij. Want er is een zondares onder ons die maar blijft wijzen in mijn richtring, en dit vooral doet op plekken waar je diep moet graven in het www om er te kunnen komen voor een bezoekje. Zij verwijt mij al enige tijd van alles en nog wat en eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik er mee moet. Het provinciale mensje vindt mij als persoon vreselijk, mijn teksten en reacties abject en ze zoekt ook telkens medestanders voor haar beperkte mening. Alleen noemt ze dat dan zelf weer geen mening. Wat het wel is blijft in het midden. Wellicht is smerige roddel en achterklap een goede term? Natuurlijk zijn er wel wat apostelen te vinden die haar mening ondersteunen. Mensen die de mening zijn toegedaan dat iemand die claimt altijd een mening te hebben niet thuis hoort op het www. Zich niet mag mengen met andere bloggers, daar ook niet moet reageren als die gegeven mening dan ook nog afwijkt van het daar gemiddelde intelligentieniveau, helemaal fout!. Want men heeft zichzelf een zeker niveau aangemeten. Wij, de elite van het webloggen, mogen schrijven wat we willen, maar anderen dienen zich van commentaar te onthouden is het devies. Daar zit iets in, want een blog is natuurlijk een privé-domein waar anderen niet thuis horen. En nu ben ik net van mening dat als je iets plaatst en er ook nog een reactieveld open staat, je alle reden kunt hebben om te willen reageren. Dat die reacties soms niet aansluiten op de normaal daar gegeven meningen, dat snap ik ook wel. Ik duld ook geen tegenspraak, zo zit het nu eenmaal in elkaar .:) Elders liep een politieke discussie weer eens uit de hand. De bewuste blogster stond met armen vol stenen en keek toe. Wachtte op het juiste moment. En dat kwam. Een paar van de vaste mede gasten ergerden zich weer eens aan mijn (niet pro-linkse)reacties. Ik ken geen politieke correctheid als het gaat om bepaalde onderwerpen. En dus werd het een wat vervelend sfeertje. Het ging niet meer om de inhoud, het ging om de man. En zeker ook op de man. Nu ben ik niet van suikergoed, wie het opzoekt moet niet raar kijken dat hij een keer een blauw oog oploopt, maar ik heb geen zin in analyses die lijken te komen van mensen die in het verleden wel eens een cursus van de LOI psychologie voor beginners zonder goed gevolg hebben doorlopen. En al helemaal niet als ik met naam en toenaam wordt genoemd als zijnde een verwerpelijk mens of woorden van die strekking. Want zij die deze termen gebruikt en gelegenheid geeft om al dat gif het www op te mikken is zelf bepaald niet vrij van zonden. Ik noem haar naam niet, nog niet. Dat fatsoen behoud ik me nog wel voor. Maar er komt vast een moment dat mijn geduld op is en de dijk breekt. Overigens, voordat u zich afvraagt waar het in de twist tussen twee bloggers over gaat. Ik heb geen idee. De dame in kwestie noemt mij een vreselijk mens omdat ik ben zoals ik ben. Wat ik van haar intussen weet maakt mij nu ook niet echt blij, maar dat is nog geen reden om haar vol haat of afkeer te benaderen. Zal dat zelfde fatsoen wel weer zijn. Of mijn opvoeding. Die me ook leerde dat je nooit moet buigen voor tirannie of terreur. En toch, en toch, het plezier van het geven van een mening neemt toch af als je constant moet opletten dat achter je rug om weer door een bepaalde kliek over je wordt gekletst. Als een kip zonder kop dat wel. Andere bloggers haakten onder de pressie van dezelfde dame en haar volgers af. Gingen op nieuwe plekken onder een andere naam verder met bloggen. Of hebben er nu helemaal geen plezier meer in. Dat gaat haar bij mij niet lukken. Omdat ik weet dat juist zij de claim op het niet hebben van zonden never-nooit kan waarmaken. Het is ook maar eens mens. En in die zin dus gewoon feilbaar. Net als ik!
Als verzamelaar en liefhebber van alles wat vliegt en rijdt ben ik in de afgelopen halve eeuw in heel wat plekken geweest waaraan ik nu een warme herinnering heb opgebouwd. Vaak zat in de periferie van waar ik mijn hobby beleefde weer een bijkomend effect dat me nu na al die jaren bezig zijn met hobbieen nog altijd bij blijft. Zoals de heerlijke Limburgse vlaaien die ik oppikte bij de banketbakker in Uelestraten als ik weer eens moest werken op het toen nog als Beek door het levende gaande vliegveld bij Maastricht. Of dat boekenwinkeltje in Edinburgh waar ik een serie ansichtkaarten vond met oude plaatjes van autos. Dat zorgde weer voor een nieuwe lijn in het verzamelen. Waar ik ook kwam, overal werd gekeken of er iets te scoren viel. Mensen zoals ik fotograferen, winkelen, lezen, kijken en zien van alles en nog wat. Duitsland bleek interessant, Engeland zeker ook. Maar ook in andere landen ging het principe op. Zo kwam ik regelmatig in Parijs, met dank aan de daar vlakbij gehouden grote en tweejaarlijkse vliegshows. Ik bekeek musea, vond soms vliegtuigen langs de weg. Het was en is de moeite meer dan waard. En de souvenirs van al dat gereis staan nu nog steeds bij mij thuis, in vitrines, op planken, of soms zijn ze te vinden in bakken vol dias of albums met fotos. In een halve eeuw bouw je snel flink wat op, vooral als je net als ik, overal interesse voor hebt. Kortom, die jaren vlogen voorbij. Gelukkig niet ongemerkt. En dus nemen we vandaag een klein glaasje en dito hapje. En gaan daarna weer verder met wat de normale dagen zoal brengen aan mooie of interessante feiten of momenten. Want echt af of klaar is het nooit. Alleen al voor het lezen van alle boeken die ik nog niet tot me nam, zou ik nog een jaar of wat moeten gaan zitten.
Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Leo.
Ik ben een man en woon in Amsterdam (NL) en mijn beroep is Zelfsstandig en onafhankelijk communicatie-adviseur.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Luchtvaart, auto's, reizen, fotografie, lezen, verzamelen, modelbouw, huisdieren.
Dit blog vult mijn meningblog aan dat ik al een jaar of wat neerzet in Wordpress. Hier vindt u vooral meningen over rest
