Ik schrijf op dit logje altijd mijn persoonlijke mening. Ook als u deze niet deelt blijft het hopelijk toch interessant genoeg om af en toe even te buurten. Een constructief (liefst positief..) commentaar is altijd welkom! Mits anders aangegeven zijn alle
04-09-2011
Stop er toch mee...
Je snapt niet dat iemand die zelf blogt anderen het recht meent te moeten ontzeggen datzelfde te doen. Ik heb het over de collega-amateur Melody. Naast haar al dan niet bestaande werkzaamheden voor haar dagelijks brood doet ze goed werk voor de helpdesk van Weblog.nl dat nu zo in zwaar weer zit. Al ruim dertien dagen staan 380.000 blogs op zwart omdat men bij die club op e.o.a. wijze de problemen van een migratie niet onder controle krijgt. Dat op zich is uiterst vervelend, maar het is maar de vraag of je van de gebruikers mag vragen om inzicht, medelijden of begrip. Mensen willen bloggen, ook al vindt Melody dat al die mensen dit volgens haar meestal doen voor de kat zijn viool. Wie de kwaliteit van haar eigen blogs er nog eens op nakijkt vraagt zich wellicht af of zij degene moet zijn die de eerste steen mag gooien. Veel erger is het dat zij wild om zich heen slaat naar haar eigen collegas en dan in haar reactievlakken slechts de positieve reageerders een plekje gunt. Natuurlijk was mijn reactie niet naar haar zin en verdween die in haar volle prullenbak. Maar ook mij zeer bekende bloggers die het waagden ook maar iets negatiefs te uiten over de problemen bij weblog.nl werden in de ban gedaan. Eventuele Faceboook en Twittercontacten werden door haar ook losgemaakt. Melody op oorlogspad. Maar ja, ze mag het van mij allemaal persoonlijk opnemen, het gaat toch slechts om onvrede over een de situatie zoals die nu al een dag of dertien voortduurt in relatie tot Weblog.nl. 13 dagen lang ligt de boel er door die migratie uit. En van ons gebruikers wordt verwacht dat we stil blijven en onze frustraties geen enkele weg laten gaan. Althans zo is de strekking van het zeer wonderlijke weblog zoals door Melody online is gezet. Waarbij ze mensen met kritiek bij het grof vuil zet als onmondige kinderen. Dat lijkt mij op zijn minst klantonvriendelijk, als ik haar niet persoonlijk zou kennen zou ik twijfelen aan haar geschiktheid voor de job die ze voor WL doet. Ooit, er was een WLM in Lelystad, zat ik naast haar en hadden we een genoeglijke middag met koffie en taart. Ze babbelde aan een stuk door over haar eigen wereldje, vermeed zaken als de migratie van 2010 waar veel bloggers ook toen al schade van ondervonden. Want voor Melody tellen andere bloggers niet. Slechts haar blog doet er toe, net als haar mening. Zelden heb ik zoveel reacties gekregen via mail, Facebook, Twitter en zelfs telefonisch, als dit keer. Bloggers zijn het met mij en mijn kritische collegas eens en kondigen drastische maatregelen aan. Als dat het resultaat is van dat fijne en gefrustreerde weblogtypetje dan zal men bij Weblog.nl wel blij met haar zijn. Bloggen is echt niet de wereld, het is niet hetzelfde als reizen, lekker eten, lieve vrienden of vriendinnen en het vergaren van kennis. Maar het is voor veel mensen wel belangrijk. En die lol mag je niet worden ontzegd door wat er nu allemaal plaatsvindt. De zoektocht naar het beste alternatief is begonnen. Met dank aan types als Melody die meent dat de helpdesk iets is als het Politburo in de DDR. Wie kritiek heeft krijgt de roe Alleen bestaat die DDR niet meer en zijn mensen in dit opzicht allemaal gelijkwaardig aan elkaar. De meeste leiders uit dat land kwamen voor de val. En dat lijkt mij voor Melody ook het beste. Stop met dat werk lieve meid, je kunt het qua karakter helemaal niet aan .
Natuurlijk is de situatie lastig, en heeft een burgemeester niet allerlei middelen om het iedereen naar de zin te maken. Maar je moet wel altijd zorgen dat je de sfeer van partijdigheid vermijdt. Dat nu deed de door de PvdA ooit in Utrecht geparachuteerde burgemeester Wolfsen niet. Hij deed eigenlijk helemaal niets. En dat niets had toch tenminste iets kunnen zijn als hij daadkrachtig was geweest en zijn autochtone burgers had willen beschermen tegen agressie en straatterreur uit de hoek van Marokkaanse rotjochies. Want die waren de oorzaak van veel ellende voor een homopaar dat zich had gevestigd in een nieuwbouwwijk in het Almere van de stad Utrecht, Leidsche Rijn. Voor veel Utrechtenaren is die nieuwbouwstad een uitkomst, immers, je koopt of huurt er een fraai en betaalbaar huis met tuin en frisse lucht. En je bent wat verlost van de in de oude stad toch wat als lastig ervaren voordelen van de Multiculturele samenleving. Even weg uit de sfeer van intimidatie en zgn. lichte criminaliteit. De twee homoseksuele heren die de ongewilde hoofdrol speelden in het latere conflict met hun intolerante buren hadden dit idee ook. Maar zoals zo vaak worden er in die nieuwbouwwijken ook sociale woningen neergezet en worden deze toegewezen aan gezinnen met een wat lager inkomen en een andere sociale structuur. Althans zo lijkt het te zijn gegaan. Hoe dan ook, toen het paar de eigen woning met smaak hadden ingericht bleek al snel dat hun allochtone jonge buurtgenoten niet gediend waren van een stel flikkers in hun wijk en begon de terreur. Van bekraste auto tot lek steken van banden, van schelden en schreeuwen tot vuil in de tuin. Aankloppen bij de politie bleek maar heel weinig soelaas te bieden. Die komen wel voor een overtreding van de snelheid of het niet brandende achterlichtje op de fiets, maar niet voor een mogelijk conflict met asociale buren. En al helemaal niet als het daarbij gaat om mensen van Marokkaanse herkomst. Voor je het weet heb je een aanklacht wegens discriminatie aan je broek. Nee, men hield zich aan de regels, en deed net als het gemeentebestuur onder leiding van Wolfsen niets! Het paar trok haar conclusies. En verhuisde. Net als mensen uit de Amsterdamse achterstandwijken dat deden na dit soort terreur. En Wolfsen kijkt met enige ingehouden trots terug op hoe hij de situatie heeft opgelost. Zie je wel, als je niets doet komt het ook vaak op zijn pootjes terecht (..). Heerlijk toch die semilinkse bestuurders. De een doet niets, de ander drinkt liever thee in de moskee om de gemoederen tot bedaren te brengen. En intussen laat men het probleem over aan anderen om op te lossen. En kijkt in verwondering naar de polls waarin de PVV maar blijft groeien en de PvdA daalt met de snelheid van een uitgebluste komeet. Je zou toch denken dat er iemand bij die club toch eens na zou gaan denken. Maar nee, het ligt uiteraard aan die domme, slecht geïnformeerde kiezers. Want de PVV is een gezwel, al die rechts-extremisten die een uitweg zoeken. Voor je het weet heb je straatterreur. En daar moeten we met zijn allen voor waken en tegen optreden. Ja ja. Intussen wens ik al homoparen en mensen van joodse afkomst die in soortgelijke situaties verkeren als dat arme homopaar in Utrecht sterkte. Van de PvdA moet je het duidelijk niet hebben in soortgelijke situaties. Het is de partij geworden waarvan die A (ooit Arbeiders) staat voor: de Andere kant opkijken!
Ik heb al eens gespreven op mijn blog over het interessante Teylers Museum in Haarlem. Daar houden ze af en toe ook bijzondere exposities, op een daarvan werden we tijdens de Uitmarkt van afgelopen weekend attent gemaakt. Onder de naam Gadgets en Games van toen en nu loopt deze speciale tentoonstelling nog tot 11 september a.s. Reden om er als een haas naartoe te reizen en even te zien wat men had uitgestald. Dat bleek een zaal vol nostalgie. De hele familie kan er zaken bekijken die hen terugbrengen naar een wereld die nog maar zo kort geleden als hypermodern werd gezien maar nu toch aandoet als iets van twee eeuwen geleden. Zo snel gaan de ontwikkelingen. Want er zijn hele generaties die geen besef zullen hebben hoe een schrijfmachine werkte, laat staan dat ze de ontwikkeling door de ongeveer honderd jaren heen dat die dingen werden gebruikt zullen kunnen terughalen. Dat geldt ook voor zoiets als een stencilmachine, voorloper van onze huidige laserprinters. En om in dat kader te blijven, wat te denken van de eerste personal computers. Van Tandy of Comodore? Meer plastic omhulsel dan beeldscherm, met een rekencapaciteit waar we nu slechts om moeten lachen, maar wel met een Qwertytoetsenbord. Voor de liefhebbers staan er ook bromfietsen en dwergautos uitgestald en je kunt er spelen met zoiets als een spelcomputer uit de jaren zestig (Pong) of plaatjes kijken met van die plastic kijkertjes waar je een rond schijfje in stopte vol dias. Sommige van die dingen waren nog in 3d te bekijken ook. Het lijkt allemaal ouderwets, het zal het zeker zijn vanuit onze tijd bezien, maar wie toen mee wilde tellen had natuurlijk deze dingen in huis. Aardig is ook een hoek waar men een huiskamer uit die dagen heeft nagebouwd. Inclusief ribhoekbank, fel gekleurde plastic lampen en keurig nette zwart-wit-televisie. Wat je vooral goed ziet is hoe snel die ontwikkelingen allemaal zijn gegaan en hoe vlot wij er als mensen die er mee worden geconfronteerd mee omgaan en aan wennen. Elke generatie computers is weer sneller en kleiner dan de vorige, iedere camera kan meer dan het model van vorig jaar. Veel van die apparatuur en andere voorwerpen raakten in onbruik en staan soms nog bij een rommelmarkt of kringloopwinkel te koop. Maar wie tikt er nog brieven op een schrijfmachine en maakt fotos met een analoge camera? En wie rijdt er nog op en ouderwets aandoende bromfiets? Als jij dat bent meldt je dan even ben je geïnteresseerd in de expositie, dan snel naar Haarlem. Je hebt nog elf dagen ..
Ik vond het wel een opmerkelijk uitkomst van alweer een typisch zomers onderzoek; mensen die op de terugweg zijn van een bestemming zijn korter onderweg dan ze op de heenweg waren. Of woorden van die strekking. Nu kan ik wel zeggen dat een deel van die bewering wel klopt. Immers, als je geen TomTom zou gebruiken moet je het op zijn best doen met een aardige maar wat summiere beschrijving van het pittoresk gelegen hotelletje in St.Croix-du-Sud. Je deelt de weg met duizenden mensen die kennelijk datzelfde hotel als bestemming hebben gekozen en de kinderen zijn nog net zo baldadig als op het schoolplein. Ze willen ook om de honderd kilometer plassen, iets eten, even ballen, of wat ook. De auto blijkt ineens minder zuinig te rijden als gepland en je moet dus tien keer tanken in plaats van de geplande ene keer. Op de terugweg is iedereen relaxed. De vakantie was heerlijk, net als het weer. Je hoeft niet te zoeken naar de route richting huis, je volgt gewoon de borden naar Parijs, Brussel en dan Amsterdam. No problemo, en dus plankgas naar huis met slapende kinderen achterin. Vrouwlief doet er het zwijgen toe, ze zit totaal bruin en ontspannen naast je en heeft geen moment kritiek op het feit dat je een beetje te hard rijdt. Zo gaat het vaak, zeker niet altijd. Maar toch is het wel zo dat die terugreis in het gevoel van de reizigers inderdaad vlotter verloopt dan de altijd wat chaotische heenreis. Het zal hem wel zitten in subjectieve waarnemingen of ook het gevoel dat het wel goed was zo. Het huisje was minder leuk, het weer minder goed, het hotel minder comfortabel en het geld bijna op. Je verlangt naar je eigen bed, je boeken, naar de televisieprogrammas of zelfs de post op de mat. Dat rijdt toch anders. Ook met het vliegtuig merk je dit effect op, of in de trein. Terug is altijd sneller dan heen. En dat is goed zo. Maar er zijn uitzonderingen. Als ik zelf nu eens een dagje of wat weg ben rijd ik vaak via, via terug naar huis. Probeer veel te zien, en B-weggetjes zijn gewoon leuker dan snelwegen. Maar mij hebben ze niets gevraagd in het kader van dat onderzoek. Zoals zo vaak. Ik ben altijd benieuwd bij wie men deze vragen heeft gesteld. Hoor jij, beste lezer, daar bij???? Zo ja, hoor ik het graag of lees het hierna wel. Ik ben nu even weg ..koffie zetten beneden. Zou het straks korter zijn als ik weer naar boven loop? Ik denk het niet ..heel raar!
Kreunend werd ik vanochtend wakker. Deze maandagochtend was toch anders dan de vorige. Sinds eind juni is het rustig geworden en heb ik mijzelf op een soort vakantie-modus ingesteld. Dingen doen die ik leuk vind, geen verplichtingen, domweg genieten. Voor zover dat met het West-Europese weertype mogelijk was natuurlijk. Zelfs nu, ik zit te tikken bij 18 graden Celsius, is het eigenlijk te fris om van zomerse omstandigheden te spreken. De agenda geeft alweer de nodige verplichte nummers weer. Er moet (..) weer dit of dat, en daar hoort zelfs het vullen van de CV-leidingen weer bij, want je weet maar nooit wanneer het stookseizoen weer begint. Het is weinig vrolijk makend allemaal en dus is een maandagochtenddip van ouderwetse omvang mijn deel. Gisteren zag ik al verkleuringen in de bomen, een vroege herfst? In dat geval is de zomer letterlijk met het regenwater weggespoeld. Kans op hoge temperaturen is er niet volgens de weermannen en vrouwen. Het zonnetje komt wellicht nog door, maar dat zet weinig zoden aan de nazomerdijk. En dan hoor ik op de radio de file-informatie ineens weer. Op verschillende punten staan we weer achter mekaar om op weg naar het verplichte werknummer te gaan. Balend, terug denkend aan die leuke camping, die stedentrip, cruise, vliegreis of ontmoeting met verre vrienden of familie. Kortom, de zomer is voorbij, we gaan met zijn alleen weer aan het werk. Wat dan ook. En ik heb net als die andere tien miljoen Nederlanders die nog actief zijn in hun werkzame leven, geen zin! Dus excuses als ik wat snauwerig ben, geen begrip toon, weinig empatisch met u omga. Ik heb een kater. Niet van de drank, maar van al het bovenstaande. Omdat net als elk jaar die zomermaanden voorbij vliegen en de winter vaak zo lang duurt....
Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Leo.
Ik ben een man en woon in Amsterdam (NL) en mijn beroep is Zelfsstandig en onafhankelijk communicatie-adviseur.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Luchtvaart, auto's, reizen, fotografie, lezen, verzamelen, modelbouw, huisdieren.
Dit blog vult mijn meningblog aan dat ik al een jaar of wat neerzet in Wordpress. Hier vindt u vooral meningen over rest
