Ik schrijf op dit logje altijd mijn persoonlijke mening. Ook als u deze niet deelt blijft het hopelijk toch interessant genoeg om af en toe even te buurten. Een constructief (liefst positief..) commentaar is altijd welkom! Mits anders aangegeven zijn alle
29-12-2011
2011 was een mooi jaar...
Terug kijken naar dit bijna afgelopen jaar doe ik persoonlijk met veel plezier. Los van de dingen die in het Meninggevers bestaan soms wat minder waren, dat schijn je toch sneller te vergeten dan de dingen in de macrowereld om ons heen. Zo komen bijv. de beelden van die Japanse aardbeving en tsunami sneller terug in de herinnering bij me dan de onmin die ik had met sommige amateurtjes op de helpdesk van weblog.nl. Het een maakt gewoon meer indruk dan het ander. 2011 was voor ons het jaar van de reisjes, ook al zat daar dit keer dan geen wat verdere Europese of intercontinentale bestemming bij. We reden dit jaar heel wat af. In het werkpaard, soms in een gele rups, maar wel regelmatig en met dat al genoemde plezier. We waren met vriendjes op stap, soms alleen of met zijn tweetjes. We logeerden hier of dan weer daar en werden soms verwend op een ongekende manier. We spraken waar het uitkwam tot diep in de nacht over diepzinnige zaken, lachten veel, huilden soms, werden weer eens boos of gewoon teleurgesteld. 2011 bleek geen ander jaar dan de voorgaande op die punten, maar soms waren de emoties dit keer wat intenser. We namen in de eerste helft van het jaar grote beslissingen die nu in een lastige economische situatie toch goed blijken te zijn uitgepakt. We moeten nog wat van die beslissingen nemen of plannen die we maakten echt gaan uitvoeren. Dat kan allemaal nog in 2012. Maar wat me naast al die persoonlijke en aan de liefhebberijen geknoopte ervaringen nog het meest bij zal blijven is toch de plekken die we zoal bezochten, de steden of dorpen die we bekeken, de mensen die we ontmoetten en de grenzen die we overschreden. Als ik de agenda er nog eens op na sla zie ik weer een hoop firsts naast de nodige herhalingen van zetten uit eerdere jaren. We lieten onze eigen mooie stad zien aan weer een groepje zo gewaardeerde vrienden en kregen als retourcadeau het een en ander te zien van plekken in heel andere delen van ons mooie landje. Duitsland was ook weer in dit jaar, maar bij de zuiderburen waren we ook weer uitgebreid te gast. Vooral Brussel kon ons bekoren. We aten weer te veel dit jaar en bewogen veel te weinig. We kochten ook weer teveel, maar dat hoort nu eenmaal bij het soort verzamelaars en lezers dat wij zijn. Kortom, het jaar 2011 is bijna afgelopen en wij hebben er zoals dat hoort enorm van genoten. Nu maar eens zien hoe we dat in 2012 gaan doen. Ik heb het maar niet over goede voornemens, ik beloof niemand meer iets op voorhand, neem niets aan als vanzelfsprekend en zie wel wat er allemaal van komt. Dat geeft meer rust. En vanuit die gemoedstoestand wens ik jullie allemaal een heerlijke en veilige jaarwisseling toe, en een goed begin van 2012. Wordt vast een goed jaar, als we er maar in blijven geloven ..
Als je jong bent bestaat er een zekere naïviteit ten aanzien van het vertrouwen dat je mag stellen in andere mensen. Of in dieren. Weet je veel als kind dat het aan een staart trekken van de altijd om je heen bewegende hond of kat door deze niet wordt gezien als welzijnverhogend voor het dier? Dan haalt zon beest uit pure waanhoop, angst of pijn een keer uit en weet jij meteen dat niet alles is wat het lijkt. Sommige kinderen lopen er traumas of verminkingen door op, anderen hooguit het besef dat andere wezens ook pijn kunnen lijden en dat je ze dus beter maar een beetje met rust kunt laten. Dat gaat ook zo met mensen. Je vertrouwt op je ouders, mits aanwezig, broers, zussen en andere familie. Later ook op je vriendjes op straat. Binnen een jaar of tien na de geboorte hebben veel kinderen al snel door dat het leven ook kan bestaan uit een fikse optelsom van teleurstellingen op juist dit gebied. En trek je als jong mens daardoor je eigen conclusies. Je wordt cynisch, neemt niet alles meer aan voor waar en bouwt op zeker moment steen voor steen een muurtje om je heen om je zo te beschermen tegen nog meer mogelijke schade. Anderen kiezen er voor om met open armen en geest te blijven staan voor alles wat van buiten komt en zo met liefde en begrip eventuele negatieve aanvallen af te slaan. Uiteraard zit tussen die twee werelden ook nog de nuance, maar goed, ik hoop dat ik mijn punt even heb kunnen maken. Een punt dat zich in de loop van een volwassen leven verder ontwikkelt. Want neem van mij maar aan dat al te veel vertrouwen in de medemens soms wat minder handig is en nogal eens meer wordt beschaamd dan alleen in de prille jeugd door de huispoes of hond. Als ik mij beperk tot N is 1 onderzoek zie ik wel dat ik heel wat keertjes aardig heb moeten bijten om oppervlakkige of wat diepere pijnpunten te kunnen verwerken. Als weer eens bleek dat je zeker in het doen van zaken niet echt kunt vertrouwen op allerlei toezeggingen of afspraken die met je worden gemaakt. Vaak voelde je het al aan het eigen water dat dingen niet zo mooi waren als ze werden voorgespiegeld, maar ook roddel en achterklap bleken in dit verband vaak lastig te bestrijden middelen om jou onderuit te schoffelen. Er zijn mensen die daar hun levenswerk van maken. Nu is een keertje roddelen over .echt niet zo erg, de meeste kruideniers en dameskappers zijn er groot door geworden of zelfs landelijk bekend en je kunt er zelfs televisiebekendheid mee verkrijgen. Maar echt iemand die jou vertrouwt een dolk in de rug steken is kennelijk sinds het tijdperk van Julius Cesar voor velen een vorm van levensinvulling die mij zelf bijzonder tegen staat, maar bepaald niet om die reden kan worden uitgebannen. Dat roddelen beschadigt ook echt, het maakt kapot en bedenk maar dat er geen John Williams of Familiediner meer bij kan helpen als zo iemand als ik zich verraden voelt. Mensen die er mee te maken kregen in het verleden weten hoe ik daar op reageer. Ook in 2011 moest er in dit verband weer worden opgetreden en kreeg mijn cynische houding naar derden toe weer voldoende voedsel om me niet meer terug te laten zetten in en status van naïviteit. Wie niet wil moet maar voelen. Of niet, want eenmaal afscheid genomen hebbend is het voor mij ook definitief klaar. En ja, ik geef toe dat ik heel vroeger als kind inderdaad aan de staart van de huiskat heb getrokken en dat die meteen stevig blazend uithaalde. Dat ben IK niet vergeten. Vandaar dat onze huisdieren van nu mij in ieder geval volkomen kunnen vertrouwen Jou ook?
Ik ben Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Leo.
Ik ben een man en woon in Amsterdam (NL) en mijn beroep is Zelfsstandig en onafhankelijk communicatie-adviseur.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Luchtvaart, auto's, reizen, fotografie, lezen, verzamelen, modelbouw, huisdieren.
Dit blog vult mijn meningblog aan dat ik al een jaar of wat neerzet in Wordpress. Hier vindt u vooral meningen over rest
