05-01-2012 om 10:44 geschreven door Unciya  

Bijlagen:
http://youtu.be/1GtH6ZW4-xs   

05-01-2012 om 07:55 geschreven door Unciya  

Bron: The Press Enterprise, door: David Olson, Staff writer

De SAN MANUEL BAND OF MISSION INDIANEN Hebben $ 200.000 geschonken voor de restauratie van een honderd jaar oud houten schoolgebouw waar Native kinderen werden onderwezen die in het afgelegen Riverside County woestijn nabij de Salton Sea woonden. De schenking aan de TORRES MARTINEZ DESERT CAHUILLA INDIANS is een deel van de miljoenen dollars die de stam nabij Highland , in de laatste jaren geschonken heeft aan minder fortuinlijke Indiaanse naties.

Torres Martinez baat een casino en een truck stop uit, maar de ligging aan de Salton Sea  op Highway 86 betekent dat hun inkomen maar een fractie bedraagt van dat van het enorme San Manuel Casino dat binnen het bereik van pakweg één uur ligt voor miljoenen mensen. Sinds 2001 heeft San Manuel reeds meer dan $50 miljoen weggegeven. Veel ging naar de San Bernardino County non-profits groepen maar miljoenen gingen ook naar stammen die het moeilijk hadden. “Torres Martinez wil van het oude schoolgebouw een museum maken” zegt Mary Belardo, voorzitter van het restauratie comité. Dankzij de San Manuel schenking hebben ze de ongeveer $252.000 die nodig waren voor de restauratie bijeen. De stamleden hebben de rest bijgelegd.

De school werd in 1907 gebouwd door de federale overheid. De meeste Cahuilla kinderen gingen tot dan niet naar school daar de dichts bijzijnde school betekende dat zij 13 km moesten stappen langs onverharde wegen om de school te bereiken. Het schoolgebouw,dat bestaat uit een klaslokaal en een kleine keuken heeft tientallen jaren dienst gedaan voor Tribale bijeenkomsten en kerstmis vieringen..In 1991 werd hetgebouw voor de laatste keer gebruikt.

Een ceremonie om de grond te zegenen en ter ere van diegenen die in de school onderwezen werden zal in februari plaatshebben.

04-01-2012 om 10:24 geschreven door Unciya  

03-01-2012 om 12:59 geschreven door Unciya  

Bron Suracuse.com, door Sean Kirst /The Post Standard

Twee weken geleden kondigde paus Benedict XVI dat Kateri Tekakwitha (mohawk uitspraak “Gad-a-lee) één der zeven nieuwe katholieke heiligen zal worden.

Verhalen rond  “ de lelie van de Mohawks” werden reeds generaties lang doorverteld. Er gaat een verhaal hoe Mohawk jagers ,die verdwaalden in het woud ,door een licht gezonden door Kateri de weg naar huis terug vonden. Native katholieke kinderen leerden het verhaal over Kateri van hun ouders.

Kateri was het kind van een Algoquin moeder en een Mohawk vader die in de 18° eeuw in een nederzetting leefden nabij het tegenwoordige Fonda. Toen zij nog een kind was werd de hele familie getroffen door de pokken. Zij overleefde de ziekte en bleef alleen achter met een geschonden gelaat en aangetast gezichtsvermogen. Zij leefde een eenzaam en teruggetrokken bestaan en zocht troost in het katholieke geloof.

Toen ze 19 jaar oud was werd zij gedoopt door Jaques de Lamberville ,een Jesuit missionaris die werkte bij de Mohawks en Onondagas.

Door haar bekering werd zij door sommigen Iroquois gemeden. Daarom vertrok zij voor een lange tocht naar Kahnawake (Quebec). Onderwijl beoefende ze zelf-kastijding, zij was ervan overtuigd dat pijn lijden de beste manier was om met god te communiceren. Zij was ook bekend voor haar onbaatzuchtige hulp aan haar medemensen.

Binnen de Six Nations werd Kateri al vlug als een heilige beschouwd. De kerk heeft dit na 300 jaar erkend.

03-01-2012 om 12:49 geschreven door Unciya  

02-01-2012 om 11:15 geschreven door Unciya  

Sneeuw maken uit afwalwater: Arizona Snow Bowl.

Vele mensen van verschillende stammen hebben verklaringen neergelegd bij de rechtbank in Flagstaff in de zaak over het herwonnen afvalwater waarvan men sneeuw wil gaan maken om meer ski mogelijkheden te hebben. Die skipiste bevindt zich in een gebied waarvoor bijzondere vergunningen vereist zijn, namelijk de Arizona Snow Bowl. Op dat ogenblik werden de plannen daardoor tenminste gedurende een tijd tegengehouden. De verklaring van Frank Mapatis is belangrijk omdat hij spiritualist is en beoefenaar van de kruidengeneeskunde. In de zomer 2004 legde hij uit aan de mensen van de ‘Forest Services’ die verantwoordelijk zijn voor bossen waarom hij zo bezorgd is over die zaak. Die conversatie maakt nu deel uit van de DEIS, de ‘Draft Environmental Impact Study’ die overeenstemt met wat wij ‘ontwerp milieueffect rapportage’ noemen.

Frank gaat vaak naar de San Francisco Peaks om geneeskrachtige kruiden te vergaren voor ceremonieën en voor het gebruik bij specifieke aandoeningen van mensen in zijn gemeenschap. Hij stelt de kruiden ook ter beschikking van de andere spirituele leiders van de stam. Dit betekent dat het feit dat hij naar de berg gaat, nuttig is voor vele Hualapai. Wij weten dat het vergaren van kruiden en planten voor medicinaal gebruik een religieuze activiteit is en dat men gepaste offers moet geven voor de planten en de berg waarop de planten worden verzameld. De geneeskracht komt van de plant zelf en van de gebedsveren en andere offergaven die men op het land achterlaat. Er groeien verschillende soorten geneeskrachtige planten op de Pieken. De wortel van de osha (Ligustrum porteri) is erg belangrijk. De osha groeit enkel op grote hoogte en precies in dat gebied dat bedekt zou worden met die sneeuw uit herwonnen afvalwater. Het is nu bijna onmogelijk de wortel daar nog te gaan vergaren omdat de offers en gebeden daar hoogstwaarschijnlijk zouden worden verstoord of vernietigd. Soms gebeurt dit uit onwetendheid: een toerist neemt een gebedsveer of een ander object mee, of opzettelijk en dan worden de voorwerpen vernield of is er uit onwetendheid vandalisme in het spel. De ceremonie verliest aldus haar kracht en zou niets goeds kunnen bewerkstelligen. Niet alleen de planten zijn belangrijk maar ook het water uit de bronnen op de Pieken is ‘sacraal’ omdat het medicinale krachten heeft. Hij vergaart dit water op gepaste wijze uit deze bronnen en gebruikt het in de genezingsrituelen die hij leidt.

De Hualapai ouderen hebben vele generaties lang daar op de San Francisco Peaks planten en water vergaard en offers gebracht. Het is een diep ingeworteld onderdeel van de culturele en religieuze praktijk van de Hualapai. De berg zelf maakt ook deel uit van de oorsprongsverhalen. Nabij de bronnen, die nu de Taylor Bronnen worden genoemd, leefden de Hualapai lang voordat de eerste Euro-Amerikanen in dat gebied verschenen. De planten werden op de pieken zelf vergaard en dan vooral op de noordelijke en westelijke kant van de berg waar nu de Espen, ook ratelpopulier genoemd, groeien. De osha groeit in de zelfde omstandigheden als de espen. De Hualapai woonden niet op de berg maar nabij de berg. Hij werd immers als te heilig beschouwd voor mensen om er op te leven. Te heilig, dat betekent dat er teveel kracht hangt voor mensen om er altijd te verblijven.

Waar gaat de algemene bezorgdheid nu over? Het zijn de residu’s, de chemicaliën en andere verontreinigende stoffen die in de 1,5 miljoen gallon per dag – dus 5.700.000 liter, herwonnen afvalwater zitten. Het is geweten dat resten van deze afvalstoffen bij het soort herwinning en gebruik van de kunstsneeuw dat hier gepland wordt in het eindproduct aanwezig blijven. Dat betekent dat als de sneeuw smelt die stoffen door de planten kunnen worden opgenomen, zelfs op lange afstand van het werkelijk met sneeuw bespoten gebied. Bovendien bestaat de bodem uit vulkanische rots. Het valt dan ook te vrezen dat het smeltwater van de artificiële sneeuw in de grond zou sijpelen en tot bij de bronnen zou geraken en ook hen zou bezoedelen. Er lijkt onzekerheid te bestaan bij de wetenschappers hoe groot de risico’s zouden zijn. Ik ben er vast van overtuigd dat in alle gevallen waarin hebzucht de concurrentie aan gaat met genezing en ceremonies dat dan bij de minste twijfel de keuze behoudend moet zijn, in volle toepassing van het beginsel van goed rentmeesterschap en onder de toepassing van het voorzorgsbeginsel, zoals dat is voorgeschreven door de Europese Unie.

Stel je voor dat je naar een zweethut gaat waarbij het water uit een mogelijk vervuilde bron van de berg wordt gebruikt. Jij ademt dan de dampen in waarin gif kan zitten... Dat kan niet. De berg zou zijn nut verliezen in de genezende en de ceremoniële praktijken van de Hualapai.

Frank: ” Water en planten worden gebruikt bij diabetes en kanker, eigenlijk bij alle ziekten. Ook voor ziekten die nieuw zijn voor ons. Wij zullen er nieuwe middelen voor vinden. Er moeten planten zijn die ertegen gebruikt kunnen worden. Toen de Europeanen hier voor het eerst kwamen, wisten ze niet dat ze ziekten, een dieet en een levensstijl mee hiernaartoe brachten. Dus kunnen misschien een paar mensen gered worden door de San Francisco Peaks. Misschien vinden de Hualapai hun centrum, hun kern op die berg. Onze oorsprong is van daar: het is als de Ark van Noah en moet op de zelfde respectvolle manier behandeld worden als de berg Ararat. Een vrouw is daar aan land gekomen in een holle boomstam, na de grote zondvloed. Het is ons bijbelverhaal. In dit geval kunnen mensenwetten de dingen goed of slecht doen uitdraaien voor ons. Maar het beetje geld voor het skigebied maakt de dingen niet goed voor ons. Eén van de voorouders koos die berg, en zodoende moeten wij zorg dragen voor onze oostelijke berg, zodat hij dan weer voor ons kan zorgen. In het westen is er Spirit Mountain die nu Newberry Berg heet. Wij werden tussen die twee bergen geplaatst om te leren leven van het land, te eten en te jagen. In de nieuwe wereld moet er ook een opleiding bij komen. Maar men moet wel het evenwicht bewaren anders vergeet men alle spiritualiteit. Onze verhalen vertellen ons dat wij moeten lopen. Wij moeten boodschappers zijn, en zuiver zodat de mensen overleven door juist en gezond te eten, door te werken, door productief te zijn en in evenwicht. Dat is wat wij het ‘centrum vinden’ noemen en in de stroom en wenteling van het universum. ’s Nachts zien we de melkweg boven ons als een brede witte weg, als een klok, als de cirkel van het heelal. Wij zien alleen maar het oostelijk gedeelte. In het centrum van het heelal begon het leven. Wij zitten ver weg ergens aan de rand en kijken naar de Melkweg. De geesten nemen die weg en dat helpt het universum stromen. Het geeft leven en schoonheid, leeft en beweegt...”

De saga van de San Francisco Peaks gaat op en neer. De eerste uitspraak luidde we zijn veilig, althans voor een tijdje. De rechtbank besliste in de lente van 2007 ten gunste van de berg en de bronnen. Dank zij iedereen die gewerkt heeft voor de Peaks zouden zij ongerept blijven. Desalniettemin hebben de sneeuwmakers nu het geld bijeen gesprokkeld om het arrest in beroep te betwisten. En ze wonnen. Helaas. Bruce Babbit was in het verleden een milieuvriendelijk man en hij had de coalitie van indiaanse naties geholpen. Dit keer zat hij in de rechtzaal naast de mensen van de Snowbowl. Hoe noem je dat? Een bocht van 180 graden. 

Door Annmarie (Tumbleweed) Sauer, met dank! 

02-01-2012 om 10:30 geschreven door Unciya  

01-01-2012 om 10:06 geschreven door Unciya  

31-12-2011 om 07:50 geschreven door Unciya  

Bijlagen:
http://youtu.be/B2h6SjH76r8   

Bron: My Fox, Spokane Door: Jon Jussero Q13 FOX Nieuws fotojournalist.

PORT GAMBLE - David Boxley, een artiest uit Port Gamble kerfde een stuk geschiedenis in hout– een 22 foot (1f = 30,48 cm.) hoog stuk geschiedenis.

De houtsnijder werkte aan een TSIMSHIAN ( uitspraak: SIM-shee-an) totempaal die een verhaal verteld over Native American culturele tradities.

Boxley en zijn zoon zullen op 3 januari naar de hoofdstad reizen om de totempaal af te werken in een ruimte die open zal staan voor het publiek.

Het afgewerkt project zal op 14 januari 2012 onthuld worden in het National Museum of the American Indian, in het Smithsonian in Washington waar het zal tentoongesteld blijven.

Boxley, voormalig onderwijzer en basketball coach begon in 1986 met het uitsnijden van totempalen .

Boxley maakt ook maskers,ratels,peddels enz.

Bijlagen:
http://youtu.be/NtWe9Gcys9Y   

Bron: the narcosphere – door Brenda Norell.

“NATIVE AMERICA CALLING” zal vandaag ,vrijdag 30 december gastheer zijn voor de meest gecensureerde Native American nieuwsmakers.

DEBRA WHITE PLUME, Lakota van Pine Ridge, S.D., die dit jaar felle strijd gevoerd heeft tegen de Tarsands Keystone XL pipeline zal een der gasten zijn op de live National Radio show die gepresenteerd wordt door Harlan McKosato,van de Sac en Fox Nation van Okla. White Plume, activist en grootmoeder werd in september gearresteerd bij het “Witte Huis”. Zij verzet zich ook tegen uranium mijnen op Lakota land.

Verder zullen te horen zijn:

KLEE BENALLY ,Navajo. Over het protest om de Sacred San Francisco Peaks in Arizona te beschermen tegen het maken van sneeuw met rioolwater door Arizona Snowbowl.

Het INDIGENOUS ENVIRONMENTAL NETWORK (IEN) is ook uitgenodigd in het live radio programma. IEN leden werden gearresteerd bij het Witte Huis bij het protest tegen de Keystone XL pipeline. IEN activisten traden op voor de Bescherming van Moeder Aarde.

Twee van deze IEN nieuwsmakers zijn jonge Native Americans : Kandi Mosset, die de IEN conferentie leidde in haar thuisland bij de Mandan,Hidatsa en Arikara Nations in Noord Dakota; en Mohawk fotograaf Ben Powless. Powless en ‘Youths of the Peaks’ werden uitgeroepen als ‘Censored News photographers of the Year’.

Native American vrouwen blijven, in hun thuis gemeenschappen de leiding nemen in de strijd voor rechtvaardigheid, van OFELIA RIVAS, op O’Odham land, tot LOUISE BENALLY op Big Mountain, Navajoland, tot KAHENTINETHA HORN, uitgever van “Mohawk Nation News”.

Bijlagen:
http://www.nativeamericacalling.com/   

30-12-2011 om 09:38 geschreven door Unciya  

29-12-2011 om 13:42 geschreven door Unciya  

De slag bij de Little Bighorn werd gewonnen door de Indianen. Indien  generaal George Armstrong Custer de slag gewonnen zou hebben dan zou de geschiedenis er zeker niet anders zijn gaan uitzien.De cultuur, de manier waarop de Indianen al eeuwen lang leefden, zou alleen wat vroeger vernietigd zijn. Na de Little Bighorn hebben her en der nog kleine gevechten plaatsgevonden die definitief eindigden op die fatale koude ochtend van 29 december 1890 bij Wounded Knee. De Indianen werden in de reservaten gedwongen. De cultuur, de ‘ziel’ van de Amerikaanse Indianen werd door de US regering verguisd. Zij waren niet langer vrij en onafhankelijk. Nu moesten zij leven van de barmhartigheid van de “blanke Vader”; weinig en slecht voedsel, afgedankte blanke kledij en een schamel dak boven hun hoofd.Velen stierven door besmet voedsel en de “blanke ziekten”. “Genocide” op zijn best!

 ..... “Wij willen op onze eigen manier leven. Wij kosten de regering niets .Al wat we wensten was in vrede te kunnen leven en met rust gelaten te worden. Maar men stuurde soldaten naar ons in het hartje van de winter en zij vernielden onze dorpen. Zij zeggen dat wij hen afgeslacht hebben, maar dat is wat zij met ons wilden doen. Wij hebben ons verdedigd en gevochten tot de laatste man..... (Crazy Horse)

 29 december 1890 

Het bloedbad bij Wounded Knee

 Na de dood van Sitting Bull op 15 december 1890 in Standing Rock vreesden de Hunkpapa’s voor represailles. 200 Hunkpapa vluchtten weg om zich bij Chief Spotted Elk (later Bigfoot genoemd) en zijn Miniconju band te voegen in het Cheyenne River Reservaat.  Spotted Elk was oud en ziek, hij wist dat alles nu verloren was en besloot om zijn volk naar het Pine Ridge Reservaat te leiden, waar ze met Red Cloud onder een zekere bescherming konden leven.

Op 23 december 1890 vertrok Spotted Elk (Bigfoot) met 350 man voor een lange ,koude tocht.

Op 28 december werden zij, ten zuidwesten van de Badlands nabij Porcupine Butte, onderschept door een afdeling van de 7° cavalerie.

John Shnagrau, scout en vertaler voor het leger was half-Sioux en hij gaf de raad aan Majoor Samuel M.Whitside om de Indianen nog niet onmiddellijk te ontwapenen. De soldaten begeleiden de Lakota 5 mijlen west - waards tot bij Wounded Knee. Daar sloegen zij hun kamp op.Later op de avond arriveerde kolonel James W. Forsyth met de rest van de cavalerie en dat bracht de totale som van de aanwezige soldaten op 500!

Ter vergelijking: er waren slechts 350 Indianen aanwezig waarvan slechts 120 mannen, de rest waren vrouwen en kinderen!

De soldaten omsingelden het kamp en plaatsten vier Hotchkiss kanonnen rond het kamp, de kanonlopen werden op de tenten gericht waarin de vrouwen en kinderen bijeen zaten.

29 december: Bij dageraad beval kolonel Forsyth de overdracht van de wapens en de onmiddellijke deportatie van de Indianen uit de “Militaire Zone”

Over wat er toen volgde spreken de verschillende bronnen zich tegen .Hoe dan ook, er ontstond een schermutseling waarbij plots een geweerschot klonk.

Generaal Nelson A.Miles schreef daarover:

 “ Een schermutseling ontstond tussen een Indiaan die een geweer vasthad en twee soldaten. Er viel een schot en het bloedbad begon. Niet enkel de krijgers maar ook de zieke chief Big Foot en een groot aantal vrouwen en kinderen die over de prairie probeerden te ontsnappen werden achternagezeten en afgemaakt”.

Aanvankelijk had er een “lijf aan lijf” gevecht plaats: bijna de helft van de Indiaanse mannen werden gedood of gewond nog voor zij de kans kregen om één schot te lossen. Sommige krijgers slaagden erin een vuurwapen te pakken te krijgen en schoten op de soldaten. Zonder dekking ,en met de meeste Sioux ongewapend duurde deze eerste fase slechts enkele minuten. Tijdens het gevecht werden de vier kanonnen die op het kamp gericht waren afgevuurd naar de teepee’s  waarin de vrouwen en kinderen zich bevonden. Soldaten werden daardoor gedood door “eigen vuur” van hun eigen kanonnen. De vrouwen en kinderen vluchtten het kamp uit om dekking te zoeken in een nabijgelegen ravijn.

De officieren verloren alle controle over hun mannen. Sommigen renden als gekken over het slagveld om de gewonde Indianen af te maken. Anderen sprongen op hun paarden en achtervolgden de vluchtende Lakota vrouwen en kinderen. In sommige gevallen tot mijlen ver over de prairie.Het bloedbad was over in minder dan één uur tijd.

150 Lakota krijgers bleven dood achter. 50 waren zwaar gewond. Het leger telde 25 doden waarvan de meeste “door eigen vuur”!

Verslagen van ooggetuigen

 Black Elk (1863-1950) Medicijnman, Oglala Lakota:" Ik weet niet meer hoe het eindigde. Wanneer ik er nu, op hoge leeftijd, op terugblik zie ik nog even duidelijk , de prairie bezaaid met afgeslachte vrouwen en kinderen voor mijn ogen als toen ik het met mijn jonge ogen aanschouwd heb. En ik zie ook dat er nog iets anders gestorven is op die rampzalige bloedige dag en begraven werd onder de sneeuwstorm. De droom van een volk stierf daar die dag. Het was een mooie droom....de hoepel van het volk is gebroken en uiteengerukt....” (1932)

American Horse (1840-1908) Chief Oglala Lakota:“ Er was een vrouw met een baby in de armen die afgemaakt werd op het moment dat ze zich wou overgeven....Een moeder werd neergeschoten, de baby die ze in de armen hield besefte niet dat ze dood was en dronk nog steeds aan haar borst....vrouwen die met hun baby’s vluchtten werden tegelijk doodgeschoten..en nadat de meesten dood waren klonk er een roep dat al diegenen die niet dood of gewond waren naar voren moesten komen en dan zouden ze veilig zijn. Daarop kwamen kleine jongens angstig uit de struiken gekropen, en zodra ze in het zicht waren omsingelden de soldaten hen en werden ze afgeslacht”...

Edward S Godfrey, Kapitein Command.Cod van de 7° cavalerie: “Ik weet dat de mannen niet meer gericht schoten. Zij waren heel erg opgewonden. Ik geloof dat ze alles uit het oog verloren. Zij vuurden als bezeten en het leek mij slechts een paar seconden tot er niet levend meer was; krijgers, vrouwen, kinderen, honden, paarden...àlles werd afgemaakt”...

Hugh McGinnis, 1° bataljon Co.K 7° cavalerie: Generaal Miles, die vanwege een hevige sneeuwstorm het slagveld pas na 3 dagen kon bezoeken, zag dat er ongeveer 300 door sneeuw bedekte lichamen verspreid lagen over het landschap, Hij ontdekte tot zijn grote afgrijzen dat hulpeloze kinderen en vrouwen met baby’s in hun armen tot 2 mijlen ver achternagezeten werden en zonder mededogen werden afgeslacht door de soldaten. Te oordelen aan de slachting die zich hier bij Wounded Knee heeft afgespeeld kunnen we veronderstellen dat de soldaten alle controle over hun zinnen kwijt waren, want hoé anders kunnen we zulke wrede daden uitleggen.”

Na het bloedbad

Om de bevroren lijken te begraven werden er een aantal burgers ingehuurd. Zij verzamelden de overblijfselen en wierpen hen samen in één graf . De put werd gegraven op de heuveltop van waarop een Hotschkiss kanon dood en verderf zaaide. Er werden vier, nog levende baby’s gevonden die in de sjaals bij hun dode moeder gewikkeld waren. Op het veld telden zij 84 dode mannen, 44 vrouwen en 18 kinderen. Zeven Lakota lagen dodelijk gewond tussen de lijken.

Generaal Nelson Miles , diep geschokt door het gebeurde heeft openlijk kritiek geleverd op kolonel Forsyth en hem het bevel over de 7° afgenomen. Na een (informeel) onderzoek door de krijgsraad werd Forsyth enerzijds op de vingers getikt, maar anderzijds niet verantwoordelijk geacht voor het bloedbad. Het “Oorlogssecretariaat” ging niet akkoord met de beslissing van Generaal Miles en gaf Forsyth het bevel over de 7° terug. Maar Generaal Miles is blijven kritiek uitoefenen op Forsyth omdat hij zeker wist dat deze opzettelijk orders genegeerd had teneinde zoveel mogelijk Indianen uit te roeien.

Miles vertelde onomwonden dat Wounded Knee géén toevallig drama maar een opzettelijk bloedbad was.

De reactie van heet Amerikaanse publiek op het bloedbad was over het algemeen “positief”. Kolonisten die dicht bij de reservaten woonden zagen het bloedbad als “het uitroeien van een moordzuchtige sekte”; anderen verwarden de Ghost Dancers met Indianen in het algemeen.

L.Frank Baum (de latere schrijver van de Wonderful Wizard of Oz) schreef op 3 januari 1891 in zijn rubriek in de krant “The Aberdeen Saturday Pioneer” :

“ Onze krant (The Pioneer) heeft reeds meermaals verkondigd dat onze veiligheid afhangt van de totale uitroeiing van de Indianen. In plaats van dit te negeren zouden we het beter ernstig nemen en deze wilde en ontembare creaturen van de aarde doen verdwijnen. Pas dan zullen onze kolonisten een veilig bestaan kunnen opbouwen. Zoniet mogen we van die roodhuiden in de toekomst evenveel problemen verwachten als in het verleden.”

Frank Baum had reeds meermaals in zijn krant opgeroepen tot “totale uitroeiing” van de Indianen.

In 1903 richtten de nakomelingen van de slachtoffers een monument op bij Wounded Knee.

In 1986 riep een groep die zich BIGFOOT MEMORIAL RIDERS noemden een mars in het leven om de slachtoffers te herdenken en te eren. Deelnemers reden in bittere koude en zonder voedsel het lange traject dat hun voorouders gegaan zijn tot Wounded Knee.

Bijlagen:
http://youtu.be/dc7fZonjD1M   

Bijlagen:
http://youtu.be/GtOKeK3lleU   

21-12-2011 om 11:57 geschreven door Unciya  

21-12-2011 om 11:21 geschreven door Unciya  

Bijlagen:
http://youtu.be/SkY03n0_sD8