De slag bij de Little Bighorn werd gewonnen door de Indianen. Indien  generaal George Armstrong Custer de slag gewonnen zou hebben dan zou de geschiedenis er zeker niet anders zijn gaan uitzien.De cultuur, de manier waarop de Indianen al eeuwen lang leefden, zou alleen wat vroeger vernietigd zijn. Na de Little Bighorn hebben her en der nog kleine gevechten plaatsgevonden die definitief eindigden op die fatale koude ochtend van 29 december 1890 bij Wounded Knee. De Indianen werden in de reservaten gedwongen. De cultuur, de ‘ziel’ van de Amerikaanse Indianen werd door de US regering verguisd. Zij waren niet langer vrij en onafhankelijk. Nu moesten zij leven van de barmhartigheid van de “blanke Vader”; weinig en slecht voedsel, afgedankte blanke kledij en een schamel dak boven hun hoofd.Velen stierven door besmet voedsel en de “blanke ziekten”. “Genocide” op zijn best!

 ..... “Wij willen op onze eigen manier leven. Wij kosten de regering niets .Al wat we wensten was in vrede te kunnen leven en met rust gelaten te worden. Maar men stuurde soldaten naar ons in het hartje van de winter en zij vernielden onze dorpen. Zij zeggen dat wij hen afgeslacht hebben, maar dat is wat zij met ons wilden doen. Wij hebben ons verdedigd en gevochten tot de laatste man..... (Crazy Horse)

 29 december 1890 

Het bloedbad bij Wounded Knee

 Na de dood van Sitting Bull op 15 december 1890 in Standing Rock vreesden de Hunkpapa’s voor represailles. 200 Hunkpapa vluchtten weg om zich bij Chief Spotted Elk (later Bigfoot genoemd) en zijn Miniconju band te voegen in het Cheyenne River Reservaat.  Spotted Elk was oud en ziek, hij wist dat alles nu verloren was en besloot om zijn volk naar het Pine Ridge Reservaat te leiden, waar ze met Red Cloud onder een zekere bescherming konden leven.

Op 23 december 1890 vertrok Spotted Elk (Bigfoot) met 350 man voor een lange ,koude tocht.

Op 28 december werden zij, ten zuidwesten van de Badlands nabij Porcupine Butte, onderschept door een afdeling van de 7° cavalerie.

John Shnagrau, scout en vertaler voor het leger was half-Sioux en hij gaf de raad aan Majoor Samuel M.Whitside om de Indianen nog niet onmiddellijk te ontwapenen. De soldaten begeleiden de Lakota 5 mijlen west - waards tot bij Wounded Knee. Daar sloegen zij hun kamp op.Later op de avond arriveerde kolonel James W. Forsyth met de rest van de cavalerie en dat bracht de totale som van de aanwezige soldaten op 500!

Ter vergelijking: er waren slechts 350 Indianen aanwezig waarvan slechts 120 mannen, de rest waren vrouwen en kinderen!

De soldaten omsingelden het kamp en plaatsten vier Hotchkiss kanonnen rond het kamp, de kanonlopen werden op de tenten gericht waarin de vrouwen en kinderen bijeen zaten.

29 december: Bij dageraad beval kolonel Forsyth de overdracht van de wapens en de onmiddellijke deportatie van de Indianen uit de “Militaire Zone”

Over wat er toen volgde spreken de verschillende bronnen zich tegen .Hoe dan ook, er ontstond een schermutseling waarbij plots een geweerschot klonk.

Generaal Nelson A.Miles schreef daarover:

 “ Een schermutseling ontstond tussen een Indiaan die een geweer vasthad en twee soldaten. Er viel een schot en het bloedbad begon. Niet enkel de krijgers maar ook de zieke chief Big Foot en een groot aantal vrouwen en kinderen die over de prairie probeerden te ontsnappen werden achternagezeten en afgemaakt”.

Aanvankelijk had er een “lijf aan lijf” gevecht plaats: bijna de helft van de Indiaanse mannen werden gedood of gewond nog voor zij de kans kregen om één schot te lossen. Sommige krijgers slaagden erin een vuurwapen te pakken te krijgen en schoten op de soldaten. Zonder dekking ,en met de meeste Sioux ongewapend duurde deze eerste fase slechts enkele minuten. Tijdens het gevecht werden de vier kanonnen die op het kamp gericht waren afgevuurd naar de teepee’s  waarin de vrouwen en kinderen zich bevonden. Soldaten werden daardoor gedood door “eigen vuur” van hun eigen kanonnen. De vrouwen en kinderen vluchtten het kamp uit om dekking te zoeken in een nabijgelegen ravijn.

De officieren verloren alle controle over hun mannen. Sommigen renden als gekken over het slagveld om de gewonde Indianen af te maken. Anderen sprongen op hun paarden en achtervolgden de vluchtende Lakota vrouwen en kinderen. In sommige gevallen tot mijlen ver over de prairie.Het bloedbad was over in minder dan één uur tijd.

150 Lakota krijgers bleven dood achter. 50 waren zwaar gewond. Het leger telde 25 doden waarvan de meeste “door eigen vuur”!

Verslagen van ooggetuigen

 Black Elk (1863-1950) Medicijnman, Oglala Lakota:" Ik weet niet meer hoe het eindigde. Wanneer ik er nu, op hoge leeftijd, op terugblik zie ik nog even duidelijk , de prairie bezaaid met afgeslachte vrouwen en kinderen voor mijn ogen als toen ik het met mijn jonge ogen aanschouwd heb. En ik zie ook dat er nog iets anders gestorven is op die rampzalige bloedige dag en begraven werd onder de sneeuwstorm. De droom van een volk stierf daar die dag. Het was een mooie droom....de hoepel van het volk is gebroken en uiteengerukt....” (1932)

American Horse (1840-1908) Chief Oglala Lakota:“ Er was een vrouw met een baby in de armen die afgemaakt werd op het moment dat ze zich wou overgeven....Een moeder werd neergeschoten, de baby die ze in de armen hield besefte niet dat ze dood was en dronk nog steeds aan haar borst....vrouwen die met hun baby’s vluchtten werden tegelijk doodgeschoten..en nadat de meesten dood waren klonk er een roep dat al diegenen die niet dood of gewond waren naar voren moesten komen en dan zouden ze veilig zijn. Daarop kwamen kleine jongens angstig uit de struiken gekropen, en zodra ze in het zicht waren omsingelden de soldaten hen en werden ze afgeslacht”...

Edward S Godfrey, Kapitein Command.Cod van de 7° cavalerie: “Ik weet dat de mannen niet meer gericht schoten. Zij waren heel erg opgewonden. Ik geloof dat ze alles uit het oog verloren. Zij vuurden als bezeten en het leek mij slechts een paar seconden tot er niet levend meer was; krijgers, vrouwen, kinderen, honden, paarden...àlles werd afgemaakt”...

Hugh McGinnis, 1° bataljon Co.K 7° cavalerie: Generaal Miles, die vanwege een hevige sneeuwstorm het slagveld pas na 3 dagen kon bezoeken, zag dat er ongeveer 300 door sneeuw bedekte lichamen verspreid lagen over het landschap, Hij ontdekte tot zijn grote afgrijzen dat hulpeloze kinderen en vrouwen met baby’s in hun armen tot 2 mijlen ver achternagezeten werden en zonder mededogen werden afgeslacht door de soldaten. Te oordelen aan de slachting die zich hier bij Wounded Knee heeft afgespeeld kunnen we veronderstellen dat de soldaten alle controle over hun zinnen kwijt waren, want hoé anders kunnen we zulke wrede daden uitleggen.”

Na het bloedbad

Om de bevroren lijken te begraven werden er een aantal burgers ingehuurd. Zij verzamelden de overblijfselen en wierpen hen samen in één graf . De put werd gegraven op de heuveltop van waarop een Hotschkiss kanon dood en verderf zaaide. Er werden vier, nog levende baby’s gevonden die in de sjaals bij hun dode moeder gewikkeld waren. Op het veld telden zij 84 dode mannen, 44 vrouwen en 18 kinderen. Zeven Lakota lagen dodelijk gewond tussen de lijken.

Generaal Nelson Miles , diep geschokt door het gebeurde heeft openlijk kritiek geleverd op kolonel Forsyth en hem het bevel over de 7° afgenomen. Na een (informeel) onderzoek door de krijgsraad werd Forsyth enerzijds op de vingers getikt, maar anderzijds niet verantwoordelijk geacht voor het bloedbad. Het “Oorlogssecretariaat” ging niet akkoord met de beslissing van Generaal Miles en gaf Forsyth het bevel over de 7° terug. Maar Generaal Miles is blijven kritiek uitoefenen op Forsyth omdat hij zeker wist dat deze opzettelijk orders genegeerd had teneinde zoveel mogelijk Indianen uit te roeien.

Miles vertelde onomwonden dat Wounded Knee géén toevallig drama maar een opzettelijk bloedbad was.

De reactie van heet Amerikaanse publiek op het bloedbad was over het algemeen “positief”. Kolonisten die dicht bij de reservaten woonden zagen het bloedbad als “het uitroeien van een moordzuchtige sekte”; anderen verwarden de Ghost Dancers met Indianen in het algemeen.

L.Frank Baum (de latere schrijver van de Wonderful Wizard of Oz) schreef op 3 januari 1891 in zijn rubriek in de krant “The Aberdeen Saturday Pioneer” :

“ Onze krant (The Pioneer) heeft reeds meermaals verkondigd dat onze veiligheid afhangt van de totale uitroeiing van de Indianen. In plaats van dit te negeren zouden we het beter ernstig nemen en deze wilde en ontembare creaturen van de aarde doen verdwijnen. Pas dan zullen onze kolonisten een veilig bestaan kunnen opbouwen. Zoniet mogen we van die roodhuiden in de toekomst evenveel problemen verwachten als in het verleden.”

Frank Baum had reeds meermaals in zijn krant opgeroepen tot “totale uitroeiing” van de Indianen.

In 1903 richtten de nakomelingen van de slachtoffers een monument op bij Wounded Knee.

In 1986 riep een groep die zich BIGFOOT MEMORIAL RIDERS noemden een mars in het leven om de slachtoffers te herdenken en te eren. Deelnemers reden in bittere koude en zonder voedsel het lange traject dat hun voorouders gegaan zijn tot Wounded Knee.