|
|
|
|
|
|
27-11-2011 |
De Euro uit het slop |
Blog van 27 november: De Euro uit het slop
Wat er minstens moet om de euro uit het slop te halen.
1.
Het Fonds waarvan zoveel sprake is wordt omgevormd
tot een Bank van de Schuld.
2.
Deze Bank geeft Eurobonds
uit ter verwerving van het nodige kapitaal.
3.
Deze Bank komt tussen op de markt van de
overheidsobligaties en niet de ECB.
4.
Deze Bank waarborgt
de terugbetaling op de vervaldag van alle, voor het ogenblik in omloop zijnde
overheidsfondsen van de landen van de eurozone.
5.
De Bank treedt op, op aanvraag van het debet land
dat zijn vervaldag niet kan honoreren, maar enkel op voorwaarde dat vooreerst
en hier gaat het om de spaardepositos en andere, van de ingezetenen van dat
land, boven een bepaald bedrag, à rato van 20, 25 of 30 % dwingend worden omgezet
in Overheidsfondsen van dat land, terug betaalbaar over 10 jaar of meer, tegen
een intrestvoet van 2 of 3 of 4 %. Pas na een dergelijke verrichting zal de
Bank tussenkomen. Het is trouwens totaal onlogisch dat Europa zou tussenkomen
wanneer de burger zelf geen enkele poging heeft gedaan (voorbeeld Leterme) om
het beroep op het buitenland af te zwakken.
6.
Elke tussenkomst van de Bank, ten voordele van een
lid van de eurozone wordt ingeschreven in het Grootboek van de Schuld. Deze schuld blijft openstaan en moet vroeg
of laat teruggestort worden aan de Bank. (Het zal zijn door hun
kinderen/kleinkinderen!).
7.
Als dergelijke maatregelen genomen worden vermoed
ik dat de spanning op de geldmarkt zich kalmeren zal. Is dit niet het geval, dan
forget it, de euro is een verloren zaak.
8.
Het ergste dat gebeuren kan is dat de eurozone na
verloop van tijd zou opgeschept zitten met een openbare schuld van ettelijke
miljarden, maar de Euro zal steviger zijn dan ooit indien deze Europese schuld
op een degelijke wijze wordt beheerd en afgebouwd.
27-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
|
Curiosity |
Marsrobot Curiosity
Op vrijdag 26 november heeft
de NASA de mobiele marsrobot Curiosity
gelanceerd die op Mars de bodem zal onderzoeken om uit te maken of er ooit
bacterieel leven mogelijk was. De landing op Mars zou plaatsvinden in augustus
2012.
Tussen mijn boeken bevindt
zich het boek van David L. Chandler met de vreemde titel Life on Mars. Het boek dateert van 1979 en ik
vond het destijds een uiterst bevreemdend boek, gebaseerd op de honderden fotos
genomen door Mariner 9 waaruit kon worden afgeleid dat Mars moet bedekt geweest
zijn door een intensief net van kronkelende kanalen die gezien werden als de
uitgedroogde beddingen van rivieren die in het verleden alle delen van de
Marsoppervlakte bevloeiden. Chandler schrijft hierover:
Evidence from the Viking
mission has led most scientists to believe that in the distant past, Mars had a
climate and an atmosphere very much like our own, with warm temperatures and an
abundance of water flowing through innumerable rivers down to the shores of a
vast ocean.
Maar Chandler verbaasde nog meer. Zo schrijft hij:
Rising high above the
plateau, near the coastline in the Trivium Charontis region of Elysium, stand
the most amazing, inexplicable, and mind-boggling structures, yet seen on the
surface of Mars : a group of immense three-sided pyramids that dwarf any
man-made structure on earth, and whose origins have not yet been plausible
explained. The largest of these tetrahedral pyramids are more than half a mile
high
How did these colossal structures get there
Could they have been created
by the natural play of geological forces?
Chandler roept Jacques Monod ter hulp, die in zijn Le Hasard et la Nécessité, waar hij het
heeft over het onderscheid tussen le
naturel et lartificiel schrijft dat de aanwezigheid van meerdere
voorwerpen van een welbepaalde zelfde vorm betekenisvol zijn wat betreft een
artificiële oorsprong. Zodat Chandler besluit:
Using
these criteria one would have to classify the Martian pyramids as artifacts,
objects constructed by intelligent beings.
Een fantastische maar ook
een zeer gevaarlijke theorie over de aanwezigheid ooit van
intelligente wezens op Mars. En Chandler meende zijn
boek te mogen besluiten met een verwittiging: when the human exploration of Mars begins, the surprises will be
dramatic and they will be many.
Ik bezocht de huidige webside
van David L.Chandler. Dat er water op Mars heeft gevloeid wordt vandaag wel als
een zekerheid aanvaard, maar of er, ondanks de foto van a group of three-sided
pyramids, intelligente wezens in gezwommen zouden hebben, het beeld van de
mogelijke dramatische verrassing waar hij het over had, heeft zich opgelost
in zijn gedachten.
In 1979 was er nog een
schijn van mogelijkheid. In 2011 is de idee afgeschreven. Al weet men maar
nooit
27-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
26-11-2011 |
Beethoven en Mahler en Koestler |
Ik kan het niet laten in de huidige omstandigheden de
gebeurtenissen van de dag op te volgen, en mijn commentaar over te brengen in
mijn Blog. Maar heeft het ooit iemand geroerd, heeft het enig nut? Mijn woorden
zijn dus maar, zoals ik onlangs schreef, la
part des anges, ze stijgen op naar de engelen en verdwijnen. Gisteren was
dit het geval, al had ik een totaal andere tekst op het oog die ondertussen ook
al voorbijgestreefd is.
In de valavond, in de wagen, de achtste van
Beethoven. Hij is een van mijn favorits, Beethoven, zijn muziek is op mijn maat
geschreven. Ik ken al zijn symfoniën en toch verrast hij me telkens omdat ik er
altijd iets nieuws in ontdek, een gevoel dat ik niet heb bij Mozart.
Des avonds was er op BBC four de negende symfonie
van Gustave Mahler, een andere van mijn favoriete composers. Zijn negende, een
droomsymfonie, met een schitterende eerste beweging, en het geheel een lang episch
gedicht van klanken, prachtig gedirigeerd en uitgevoerd.
Dit is dan mijn lot, in de dag verplaats ik me nog
wel, maar eens zes pm. blijf ik binnen, de avond is bestemd voor wat tv en wat
opzoekingen voor mijn Blog.
En nu Ugo die schrijft.
Als hij slapen gaat leeft er in hem een witte
wereld van gevoelens en gedachten die zich uitspreiden in hem zoals een vrouw
zich uitspreiden zou. Het is langs deze witte wereld dat hij ademt en dat hij
in een droomloze slaap valt. Nu bestaat hij nog enkel in de gedachten van
anderen, die spreken over hem, die een oordeel vellen over hem, die storys vertellen
over hem.
In het midden van de nacht wordt hij wakker, hij
heeft moeite om terug in te slapen en hij neemt Arthur Koestler die al een paar dagen naast hem op
de nachttafel ligt. Het boek ligt te zwaar in de hand en hij gaat zitten aan
zijn leestafel. Koestler die een zin
aanhaalt van Whitehead: In the year 1500
Europe knew less than Archimedes who died in the year 212 B.C.
Diverse redenen worden door Koestler aangehaald om
deze bewering te staven, doch beter dan welke verklaring is de tekst van
Erasmus, die Koestler citeert:
They will smother me
beneath six hundred dogmas; they will call me heretic and they are
nevertheless follys servants. They are surrounded with bodyguards of
definitions, conclusions, corollaries, propositions explicit and propositions
implicit
Hij kan nu zijn Blog beëindigen
en inloggen op dit ongewone uur.
26-11-2011, 04:47 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
25-11-2011 |
De Lening van Leterme |
Als men moet besparen in dit land, dat men bespare,
dat men niet rond de pot draaie maar dat men bespare waar er bespaard kan
worden. Ik gebruik hier, met opzet, de aanvoegende wijs - een eigenheid van de
taal - die niet meer in trek is, zoals naar ik hoor besparen evenmin in trek
is, want het schijnt dat er ook wel wat nieuwe belastingen bij mogen, vinden
sommigen. Belastingen zijn heilzaam voor ons land, besparingen zijn uit den
boze, want die tasten de sociale verworvenheden aan.
Niemand echter stelt zich hierbij de vraag of deze
sociale verworvenheden wel 100% gerechtvaardigd waren in het verleden, en of
het niet als gevolg van die vele verworvenheden is dat de schuld van de Staat de
100% van het BBP benadert. Of zijn er andere, meer doorslaggevende, redenen geweest?
Ik hoor nu dat Eerste Minister Leterme de spaarders
gaat lokken met een lening op 3, 5, 8 jaar, met, zo zegt hij toch, aanlokkelijke
rentevoeten - destijds gaf Marc Eyskens - Vande Putte een staatslening uit van
12% rente, zonder R.V. - Leterme kon natuurlijk niet beslissen de R.V. te laten
vallen, maar misschien ware dit een reden voor succes geweest. Nu vrees ik voor
het slagen van zijn poging, trouwens op de beurs heeft men een beter rendement.
Wat ik wel weet is dat hij al een stap dichter
gekomen is bij wat ik vooropstelde te doen, om te beginnen in Griekenland, want
waarom schrijft men daar geen nieuwe bijzondere lening uit, waarom is het de
Eurozone of het FMI dat 8.000.000.000 voorschieten moet voor begin december.
Idem wat Italië en de leningen betreft, en ook de andere landen van de Eurozone,
in moeilijkheden als gevolg van hun openbare schuld.
In mijn Blog van 22 november suggereerde ik, voor
wat Griekenland betreft, een omzetting van een bepaald percentage van de
spaardepositos van de Griekse ingezetenen. Waarom moeten de nog gezonde
landen van de Eurozone gaan bijspringen als de Grieken hetzelf kunnen doen.
Want omzetting van spaardepositos in staatsobligaties op 10 jaar (rente 3 of
4%) betekent geen verarming voor de meer welstellende Grieken die aldus ook
bijdragen tot het herstel, waaraan ze misschien anders zouden ontsnapt zijn. (Een
verarming die er onvermijdelijk wel komen zou indien ze uit de Eurozone zouden
stappen, wat wellicht vroeg of laat gebeuren zal, met al de gevolgen voor de
andere schulden-landen).
Hopelijk redt ons land, België het. Maar de
onderhandelingen met Di Rupo voorspellen weinig goeds.
Er moet me nog iets van het hart. Ik weet met welke
inzet de Nationale Bank van België, om ze nog eens bij naam te noemen, altijd
de munt van België heeft verdedigd en ondersteund met alle mogelijke middelen
die ze ter beschikking had. En wat meer is maar weinig talrijk zijn de
politici die er naar gesproken of gehandeld hebben - dat ze regelmatig het land
gewezen heeft op het gevaar van een te volumineuze openbare schuld. Ik voel nu
de grote eenzaamheid van de Gouverneur en zijn Directiecomité, om niet te
spreken van hun grote machteloosheid, in de whirlpool van ideeën, handelingen
en uitblijven van beslissingen die nu het economisch-financieel landschap
teisteren.
25-11-2011, 00:53 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
24-11-2011 |
Bezig zijn. |
In dit Blogboek worden ideeën ingebracht, hernomen,
aangevuld en gewijzigd, het is een blijvende verwerking, want alles is
verandering, alles is aanpassing aan nieuwe vormen en nieuwe gegevens. Het is
een deel van mijn persoonlijkheid die telkens weer aan de oppervlakte komt en
zich mengen gaat met het steeds wisselende landschap van de geest. Altijd
overheerst de hoop iets nieuws te brengen, zoals in de weinige tekeningen die
ik nog maak, iets nieuws te doen openbloeien uit enkele lijnen en vormen, zoals
het bloeien van de zaadkorrel.
Dit is het, bezig zijn, gestadig bezig zijn, denken
en schrijven en denken, en voedsel opdoen in de boeken, in het leven van de
natuur. Het geluid van de wereld is dan lijk het ruisen van de wind in de
bomen, lijk de branding in de golven, het beperkt zich tot een geluid op de
achtergrond. Maar ook niet altijd, soms spring ik op in een of andere Blog als
ik hoor wat er gebeurt in dit land en binnen de Eurozone. Al weet ik dat mijn
reactie totaal, maar dan ook totaal nutteloos is, ik dring niet doorheen de
muren.
Het is binnen een dergelijk bezig zijn dat mijn
dagen zich afspelen. Dat ik aftast wat er leeft in mijn herinneren en vooral dat
ik me waag in de richting van het Absolute dat ik telkens weer ontmoet achter
de dingen. Dit Absolute is het domein van allen die zoeken, van zij die er binnendrongen
voor mij en van allen die na mij zullen komen. Op dit domein ben ik nergens en
overal, niet tijd gebonden, niet persoonsgebonden
Ik viel vandaag op een zin van Heinrich Böll: Im 55 and since I was 15 Ive had nothing
that you could call rest. Sometimes Id just like to sleep away my intellectual
unrest
Dit ook is de ziekte waaraan ik lijd. Mijn intellectuele onrust is een
karaktertrek, dit altijd begaan zijn om te zoeken wat niet te vinden is,
dichter te komen tot het Onnoembare, bezeten om kennis te verwerven, niet omwille
van de kennis, maar om verder door te dringen tot de kern van dit Onnoembare.
Om af te tasten wat anderen erover denken, erover
schrijven of niet schrijven. Zo moet het boek worden dat ik, van in mijn jeugd,
in gedachten aan het schrijven ben, maar waarvan ik amper een jota op papier
heb gezet. Totaal vreemd aan de wereld van gisteren en meer nog aan deze van vandaag. Maar zal ik daarom stoppen?
24-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
23-11-2011 |
Toda mi vida |
Deze morgen is hij opgestaan in wat hij noemen wil
het saturatiepunt van de nacht, het ogenblik waarop de rand van de zon de
kimlijn heeft bereikt, maar ook nog niet. Om te gaan neerzitten onder de lamp
aan de tafel om zijn blog van elke dag te schrijven. Vandaag, zoals altijd,
geïnspireerd op wat hij ooit las van Miguel de Cervantes de Saavedra, die, na
zijn Don Quichotte, zijn Novelas
ejemplares, zoals hij zegt, geschreven
zou hebben para distraer con ficciones
las primeras melancolίas de su vejez.
Het is ook zijn bedoeling om, zoals bij Cervantes,
met het schrijven van korte teksten de melancholie en het stilvallen van elke
actieve vorm van creatief zijn, eigen aan het ouderworden op te vangen, en ten
allen prijze te voorkomen, dat de jaren een te grote greep op hem zouden
krijgen en hij kantelen zou in een morose omgeving, vastgeankerd aan en
meegesleept door wat zich afspeelt op het televisiescherm.
En als hij schrijft, en blijft schrijven wat hij
schrijft, dan denkt hij aan Jorge Luis Borges hij tractte Borges te lezen in
het Spaans - die in zijn essay over la
Poesia gauchesca, uit zijn bundel Discusión,
de vraag herhaalt aan Whistler gesteld, hoeveel tijd het hem gevergd heeft om
één van zijn Nocturnos te
schilderen, en het antwoord van Whistler : toda mi vida.
Het moet u, die sporadisch of regelmatig zijn Blog
leest, dan ook duidelijk zijn dat wat geschreven wordt, in de verlenging ligt
van de dagen de toda su vida en dat zijn
woorden gevuld en gekleurd zijn door wat T.S.Eliot schrijft in zijn Four
Quartets:
A life time burning in every moment,
And not the life time of one man only
But of old stones that cannot be deciphered.
23-11-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
22-11-2011 |
België in de Eurozone |
Ramsey Nasr, de dichter, en België in de Eurozone
Ik leef met mijn Blog (rubriek
Dagboek-bedenkingen) boven mijn stand, om maar niet te schrijven boven mijn
kunnen. Ik wil elke dag iets merkwaardigs brengen en het kost me meer en meer
moeite. Ik tast mijn uren af om een eerste zin te vinden die een onderwerp zou
kunnen inleiden. Ik vermager, mijn Blog eet me op. Toch denk ik niet aan
capituleren.
Ik las nogal oppervlakkig in de Standaard der
Letteren het weinige dat ik nog
lees maar het zal veranderen een interview met Ramsey Nasr, ex-stadsdichter
van Antwerpen, en wat hij denkt over Nederland als een vaderland. Hij heeft er
moeite mee. Een zaak is zeker hij voelt er zich niet goed in zijn vel en zijn
poëzie liegt er niet om. Ik aanvaard het trouwens. Hij is de helft jonger dan
ik en hij wordt door de levensomstandigheden dubbel zo zwaar belast als ik.
Hoewel ik mijn land als een even vreemd vaderland
begin aan te voelen. De halsstarrigheid van links en rechts speelt me parten,
ze komen er niet uit. En het gaat heel ver in een land als de vakbonden de wet
dicteren. In feite heeft het dan geen zin meer te gaan stemmen
Ik voel me evenmin Europeaan. Als ik de
laksheid van de Europarlementariërs onder ogen neem die enkel woorden zaaien
voor de tv-cameras, dan vrees ik dat wat Europa betreft, de
catastrofe-microben over de kim komen kijken.
Wachten, mijn beste verkozenen, op wat
onvermijdelijk komen gaat is een heel slechte oplossing voor regeerders, van
welke slag ze ook mogen zijn. U moet natuurlijk de guts hebben om te handelen
wanneer het nog kan. De besparingen in België gaan de komende jaren (zeker het
eerstkomende jaar) 1.000 euro de man kosten, maar wat Europa betreft zal de
kostprijs voor bedrijven, voor het land en voor zijn burgers niet lager liggen.
We duiken in a black hole, dat alles
naar zich zal toehalen zoals in 2008.
Een oplossing wat Griekenland en Italië, Spanje
en Portugal, België betreft: afromen. De depositos en spaartegoeden boven een
bepaald bedrag, afromen voor 20, 30 %, en beleggen in staatsobligaties op 10
jaar. Dit betekent geen
devaluatie voor het land - wat telkens een logisch gevolg is van een slecht
beheer van de Staat en het verlicht de
toestand van de Overheid en ook, het vermijdt dat Europa gedwongen wordt de
schulden van Griekenland of van een ander land, Italië of
op zich te nemen of,
wat ooit werd voorgesteld, kwijt te schelden.
Europa kan als dan gemakkelijker haar waarborg
verlenen aan de bestaande omloop overheidsobligaties (België vandaag zal eeuwig
dankbaar zijn), de ECB zal niet moeten tussenkomen om Bad Bonds aan te kopen, tenminste zo Europa het Fonds - zich
gewaardigt Eurobonds uit te geven om zelf op te treden in de markt indien
nodig.
Beeldt men zich het heilzame effect in op de
geld- en kapitaalmarkt van dergelijke beslissingen?
Slaap wel burgers in dit land en in Europa. En
bij het opstaan, u, Barroso en consoorten, beslist, om het even wat, maar wacht
niet op wat Griekenland, wat Italië in petto zouden kunnen hebben aan
maatregelen.
*
Trouwens in het geval van afroming heeft
Griekenland misschien de 8.000.000.000 euro het staat mooier in cijfers
uitgedrukt - niet nodig, of alle politieke partijen zich engageren of niet.
Want u weet nu al dat ze niet zullen tekenen.
Zoals wij nu ook weten dat de vakbonden, de
bazen in dit land, nooit de indexatie van de lonen zullen laten vallen, hoewel
op elke verhoging een verhoging van het bedrag aan belastingen volgt, en dus,
een indexatie in dit land slechts telt voor de helft aan inkomsten voor de
werkenden. Maar wat kost het aan de bedrijven?
22-11-2011, 00:09 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
21-11-2011 |
Dante, vader van de Italiaanse taal. |
In zijn Vulgari Eloquentia(1305),
geschreven in het Latijn
legt Dante (1265-1321) uit waarom hij het Italiaans en niet het Latijn gekozen
heeft voor het schrijven van zijn Divina Commedia. Hij was een van de eerste om
deze taal te gebruiken. Jacqueline Risset, die de Divina Commedia vertaald
heeft naar het Frans, schreef hierover in haar boek over Dante
Cest à partir de ce texte
que cest édifiée une autre image simplifiante: Dante père de la langue
italienne formule consacrée, obligatoire. La tradition transmet ceci :
Dante, par la décision radicale demployer la langue vulgaire une langue
vulgaire centrée autour du dialecte toscan dans un ouvrage destiné à devenir
très rapidement le point de référence culturel le plus central pour la littérature italienne dans son
ensemble, aurait, dun coup, forgé linstrument linguistique de la nation
italienne encore en formation.
Even belangrijk is in dit opzicht wat Samuel Beckett - de grote Beckett
met zijn prachtig Neither-gedicht, is het niet Stefan Hertmans? - hierover
schrijft in zijn Disjecta:
Dante schreef in een volkstaal die door een
denkbeeldige Italiaan, die alles wat goed was aan dialecten van zijn land in
zich had opgenomen, gesproken had kunnen worden, maar die feitelijk zeer zeker
niet gesproken werd of ooit gesproken was.
En verder waar hij de vergelijking trekt tussen de taal van Dante en
deze van James Joyce:
Dante schreef wat in zijn eigen stad op straat
werd gesproken terwijl geen sterveling op aarde of in de hemel ooit de taal van
Work in Progress (Finnigans Wake) sprak. We zullen moeten erkennen dat een
internationale verschijning in staat zou kunnen zijn haar te spreken, net zoals
in 1300 een interregionale verschijning en niemand anders - de taal van de
Divina Commedia had kunnen spreken. We zijn geneigd te vergeten dat Dantes
literaire publiek Latijns was, dat de vorm van zijn gedicht beoordeeld door
Latijnse ogen en oren, door een Latijnse esthetica die vernieuwing niet duldde
en die wel ontstemd moest raken toen de zoetgevooisde elegantie van Ultima
regna canam, fluido contermina mundo,
(ik zal van volmaakte rijken zingen die grenzen aan deze vluchtige wereld) werd vervangen door de barbaarse directheid
van Nel mezzo del cammin di nostra vita. Net zoals Engelse ogen en oren de
voorkeur geven aan Smoking his favourite pipe in the sacred presence of
ladies, boven Raucking his favourite turkvu in the smukking precincts of
lydias.
Je moet natuurlijk Beckett heten en zijn, om sprekend over de kracht
van de taal, het Italiaans van Dante te gaan vergelijken met het Engels(!) van
Joyce. Echter, als ik het aantal taal-voetnoten zie bij mijn Italiaanse tekst
van de Divina Commedia dan is het me duidelijk dat het Italiaans van Dante
problemen stellen moet aan de doorsnee Italiaan van vandaag. Alhoewel anderzijds er de
bemerking is van Jacqueline Risset die erop wijst dat un Italien contemporain peut encore, sans difficulté excessive, lire la
langue médiévale de la Comédie.
Wij ook zijn nog in staat ons middeleeuws Nederlands
te lezen maar of we het begrijpen zoals het hoort begrepen te worden is een
andere zaak.
Jacqueline
Risset: Dante ecrivain ou lintelletto damore,
Ed.Le Seuil ,1982.
Samuel Beckett: Disjecta,
Beschouwelijk Werk, 1999, Historische Uitgeverij, Groningen. Nederlndse
vertaling uit het Engels: Vertalerscollectief & Ronald Kuil
21-11-2011, 00:10 geschreven door Ugo d'Oorde
|
|
|
|
|
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|