I can’t write a religious philosofical poem a day. Deep reflexion is necessary for both, writer and reader. So, in order to arrive where we ought to arrive, both of us, we need more time. 

Ik was aangekomen bij de woorden van Jahweh: ‘als je me een altaar bouwt in onbehouwen steen het moet’. Ik weet dat dit opgetekend staat, in drie boeken van de Bijbel. Heb mijn King James’ Bijbel mee genomen naar de vijver, en gezeten in de schaduw, heb ik getracht de zin van Jahweh te lokaliseren. Ik ben er niet in geslaagd, nog niet. Maar ik moet verder zoeken omdat, vond ik, het een belangrijk gegeven was, dat het onbehouwen laten, herkomstig was uit een gemeenschappelijke bron en ik hier een binding zag met de talloze dolmen en menhirs over West-Europa verspreid - ook deze van Stonehenge - die onbehouwen zijn gebleven, onbehouwen wat betekende ongepollueerd door een beitel, of door mensenhanden. omdat aan de stenen - en dit is een visie van mij en van heel wat anderen - in hun natuurlijke staat, een innerlijke kracht werd toegekend.

Ik herinner me, het was in Avebury, dat een jonge man – ik was toen ook nog jong – de stenen die er in een cirkel liggen betastte met een wichelroede en dat de roede heel duidelijk begon heen en weer te slaan.

Ik vroeg hem of het zo was dat de stenen magnetisch geladen waren, en hij antwoordde: Didn’t you see my dowsing rod, how strongly it was moving? Kon het dat dit een algemeen verspreid beginsel was die destijds doorgedrongen was tot onze eerste kathedraalbouwers die ook, zoals Louis Charpentier[1] laat opmerken de stenen lieten trillen zoals de snaren van een piano.

Zo, er gaan heel wat opzoekingen aan vooraf, wil je niet op de vingers getikt worden voor plagiaat,

En dan is er nog, het weergeven van de grondgedachte in een zo beknopt mogelijke vorm, waarbij elk woord zijn betekenis heelt, telkens trachtend én het ritme te behouden, én kleur te geven aan de klank van het woord. Om deze redenen ook riskeert de bestaande tekst, bij elke lezing ervan te worden gewijzigd. Dit overkomt me regelmatig, zodat ik verplicht ben, op een gegeven moment, de tekst los te laten zoals hij er staat en hem niet meer te gaan herlezen. Wat ik uiteindelijk toch doe, zoekend naar de perfectie die, ik beken het, veelvuldig kan zijn.

Het herlezen houdt dus telkens een gevaar in, ik weet het maar al te goed, vooral omdat het draagvlak van mijn Genesis, gedachten zijn die iets verkondigen willen en in deze toestand minder poëtisch worden opgebouwd – de poëzie zit hem in de gedachten zelf – en minder in de woordkeuze.

Ik dacht dat dit nodig was vermeld te worden. Is het niet voor jou, als lezer, het is in elk geval geldig voor mij als schrijver. En het is dubbel nodig want ik wil me er van ontdoen, ik wil me er van bevrijden door het neerschrijven ervan.

Creatief zijn op alle vlakken is het bewijs van ons mens zijn, vooral dan het bewijs van de geest in ons. Het bewijs dat deze niet ingeslapen is maar functioneert zoals het Universum functioneert, altijd bewegend.

In dit opzicht ben en blijf ik een slaaf van het woord.

[1] Louis Charpentier: ‘Les Mystères de la Cathédrale de Chartres’ Robert Laffont, 1966

22-04-2018, 07:26 geschreven door Ugo d'Oorde  

In de tijd van toen,

zo zachtjes aan, maar o zo afgemeten,

is uit de stof van melkwegstelsels

hij geboren die silexen tot messen sliep

en zijn hand, gekleurd met oker,                                    

op de grots-wand hier heeft afgezet.

Hij, zoals hij zag en hoe het hoorde

de hunker zijnde van het Zijnde

dat zich zelf in hem wou zien

om te weten dat het er wel was.

De mens,

een noodzaak voor het Zijnde was                                

dat anders, in zijn eenzaamheid van zijn,                                 

wegkwijnen zou, in overbodigheid.

En hij,

hoe onderlegd hij Stonehenge bouwde,

niet alleen bewogen

door van zon en sterren het bewegen,

maar het meest nog door de geheime

krachten die onzichtbaar,

te ontdekken waren als verhalen.                

Hoe hij, in zijn eigenzinnigheid,

in de Almendres

waar olijven rijpen en de kurkeik groeit,

menhirs heeft opgericht.

En wij er waren, de nagalm nog gehoord

van psalmen en gebeden, zo stil het was.

Hoe zullen we hen begrijpen ooit,

en weten wat zij ons vertellen wilden.

Zo wij gedacht:

in hen ontstaan,

dat dit een allereerste revelatie

hier op aarde was.               

21-04-2018, 07:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

To find more what holds the nuclei (of atoms) together, many experiments were made in which protons with higher and higher energies were smashed into nuclei. It was expected that only neutrons and protons would come out. First there were pions, then lambdas, and sigmas and rhos, and they ran out of the alphabet. Then came particles with numbers (their masses), such as sigma 1190 and sigma 1386. It soon became clear that the numbers of particles was open-ended, and depended on the amount of energy used to break apart the nucleus. There are over four hundred such particles at present. We can’t accept four hundred particles; that’s too complicated.

Richard Feynman: 'QED, the strange theory of light and matter'; Penguin Books, 1990.

In den beginne was het Zijnde,

was er de kracht van het Zijn.

Het Zijnde kende geen begin,

het ook geen einde kennen zal.

Het er was als een substantie,

noch in min, noch in meer,

als het weefsel van een Universum

in potentie, het Zijnde er was,

Niet te tellen,

uit het Zijnde zijn tot stand

gekomen, met een donderslag

te horen, dromen van vormen

in een limietloze verwevenheid.

En alle vormen die ontstonden

zijn vormen van het Zijnde,

en alle vormen in hun totale totaliteit,                              

zijn dragers van het komende.

Dit was in den beginne dat begin

gebleven is, want niets is af

en niets is dat niet bewegend is

naar binnen als naar buiten,

in een mateloze complexiteit.

Zo verwierf het Zijnde

dat onzichtbare was, een andere vorm

een vorm die zichtbaar was,

maar niemand was er

om te getuigen van wat zichtbaar was               

noch iemand om te noemen

wat onzichtbaar was.

Zo, wat was het nut ervan? 

20-04-2018, 08:02 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef, verblind door het cijfer, in het jaar 2000 een aantal gedichten, gebundeld ‘Genesis 2000’, met als eerste versregel ‘In den beginne was het Woord’.

Wat het Woord was wist ik niet, weet ik nog niet, zal ik wellicht nimmer weten, maar er was ‘Iets’ dat er nu nog is en dat er niet, niet kon geweest zijn ware het er niet geweest – eventueel in potentie - in den beginne.

Het Iets is er nog, het zit zelfs in de kleinste zandkorrel die er is, onomstootbaar, onweerlegbaar is er het Iets-dat-er-was-in-den-beginne, al zien we het niet met onze blote ogen, in aanwezig. Het is er, het schittert er, en het is niet te begrijpen; wel hoe het er is: een bundeling atomen, want het is beweging.

En het is er omdat het beweging is en omdat er niets is dat niet in beweging is, zelfs het lichaam na de dood, want wat stof is vergaat tot stof, maar wat van het Iets is, kan niet tot stof vergaan want het Iets is geen stof, het is het ‘zijnde’ en het ‘wordende’, en meer het wordende dan het zijnde.

De beweging is in het atoom, de elektron zich slingerend omheen de nucleus. Ware er deze slingering niet, er zou geen beweging zijn, geen wordende, en waren wij er niet er zou niemand zijn om dit vast te stellen. Het Iets zou er zijn, zoals het er nu is, in de strook van 4 km tussen Noord- en Zuid-Korea, een strook niemandsland. En zou het ganse Universum, de totaliteit van alle atomen en nuclei, een niemandsland zijn. En of het er nu was of niet, het had niet de minste betekenis om Universum te zijn, en evenmin om het Iets te zijn.

Wie dit niet aanvaard, wie dit niet begrijpen kan is een doofstom en blind iemand die, precies in dat Universum, op zijn plaats zou zijn, zoals een oceaan er op zijn plaats is, een berg, een boom en een bloesem, een bij en een vlinder er op zijn plaats zou zijn. Maar tot welk nut, tot welke bezieling, tot welke vooruitzichten?

We hebben dit al ettelijke malen geschreven; we kunnen er ons niet van los maken, omdat het o zo duidelijk de rol van de mens in het Universum belicht, aantoont en noodzakelijk maakt. De mens die er is omdat het Universum er zou zijn.

Niemand kan dit ontkennen, zonder de mens, de denkende, redenerende mens is het Universum zero, zoals er misschien ontelbare universums zijn die met hetzelfde fenomeen opgeschept zitten, namelijk nood hebben aan een homo sapiens, aan een denkend iemand of iets.

Ik heb dit destijds uitgeschreven in een twaalftal gedichten. Ik kan het  niet over mijn hart krijgen deze twaalf gedichten te laten  vergaan tot stof. Ik meen me te herinneren ooit een poging te hebben gedaan deze binnen te schuiven als blog, maar ik heb het niet opgezocht in de bijna 3000 blogs die ik al geschreven heb. Trouwens  wat ik je de komende dagen ga voorleggen à rato van twee of drie gedichten daags, is mijn nieuwe en allerlaatste versie.

Ik begin eraan vandaag.  Eens die geschreven wens ik er niet meer op terug te komen want de tijd dringt.

Weze, het zijnde en het wordende me genadig.

19-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op een avond neer gaan zitten – waar

heeft schier geen betekenis - en in dromen

of gedachten, de bolster laten barsten

die omheen ons lichaam ligt en achter

ons te laten, lijk de slang haar vel afschuift 

het loze leven dat ons gebonden hield:

Wij toen, de oneindigheid zijn in gegaan.

We hebben het zelden zo geweten

maar op een morgen ook, we zagen het,

de meidoorn als met late sneeuw bedekt,

zoals we ook het lazen van T.S. Eliot.

En even blank nu, alle ogenblikken

die nog komen zullen, uitgebalanceerd.

Wie of wie  we hebben bemind,

in de grenzeloosheid van schoot in schoot

ineen gevlochten en  ineen verschroeid

tot pulver van smaragd en amethist.

En niet nodig te begrijpen omdat

het zo doordringend is:

de elektron zich slingerend

omheen de nucleus, de siddering

van al wat is gekend en niet gekend,

ijl beademd en beneveld,

het zijnde en het wordende. 

De nachten hier zijn koel in dit oord. 

18-04-2018, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht eraan, de laatste dagen, dat ik op een punt gekomen was dat ik alles gezegd had wat ik te vertellen had; dat er voor mij, zoals voor de Ecclesiasticus, niets nieuws meer was onder de zon en ik het voortaan stellen moest met wat er in de loop der jaren opgetekend stond. Een nefast gevoel, alsof er over jou een net gespannen wordt waarvan de mazen zijn dichtgesnoerd en je nog enkel, binnen dat net, functioneren kunt, een niet alleen nefast maar ook een verstikkend gevoel.

Is het zo, ben ik aan het einde gekomen van mijn Latijn en ben ik aangewezen op het herkauwen van wat er al staat?

Zo, lezer, heb begrip voor de toestand waarin ik me bevind als het te opvallend zou worden dat ik me begin te herhalen - wat ik in feite altijd heb gedaan, maar dan gecamoufleerd, hernomen heb, aangevuld of neergezet in een ander kader, vergeef het me. Een man zonder gebeurtenissen, is aangewezen op zijn verbeelding; een verbeelding die niet altijd is wat ze zou moeten zijn. Maar inspiratie is nu eenmaal afhankelijk van heel wat zaken.

In feite zou ik dit niet moeten schrijven, maar ik schrijf het aan mezelf, het is een excuus dat ik zoek omdat ik mezelf vertellen wil dat ik het gevoel heb, leeg geschreven te zijn. En ik zeg het openlijk omdat ik in deze geschriften altijd eerlijk ben geweest.

Misschien is de tijd gekomen om gedichten te schrijven; losse zinnen op te tekenen die samengebracht een verrassing inhouden die Edgar Allan Poe als poëzie bestempelen zou; of, zoals Paul Auster te werk gaat, in een hoop zinnen alle overbodige woorden schrappen om nog enkel de graten, de beenderen over te houden ontdaan van al het vlees er omheen.

Tal zijn de mogelijkheden die overblijven, tal zijn de richtingen die ik zou kunnen inslaan. Ware ik een halve eeuw jonger, ik zou me kunnen voordoen als een verliefde man, terwijl de liefde, die er nog altijd is een gestolde vorm heeft aangenomen, een vertrouwenskwestie geworden is, een steunen op elkaar met evenwel, en deze is noodzakelijk, een diepe innige band die een vergroeiing geworden is, een op elkaar ingeënt zijn, geworden.

Je komt er niet van los, je kunt je er niet van bevrijden, want dit zou een vorm van oneerlijkheid in houden: een oude boom die plots terug bloesems krijgt en vruchten draagt, zoals er nog nooit vruchten zijn geweest.

Dit ook maakt deel uit van de beperkingen die mijn leeftijd met zich brengt. Ik zou het wel kunnen maar het is niet passend meer, ik zit wel degelijk gevangen in een net waarvan de mazen heel klein geworden zijn.

Ik heb een vriend, die in zijn gedichten - althans ik hoop dat deze de spiegel zijn van zijn geest – verliefd overkomt, hij is nochtans niet meer van de jongste, maar als ik zijn beeld weg denk, en als ik hem lees, dan komt hij over als een jonge man. Ik kom over zoals een Cees Noteboom overkomt bij mij.

Ik wil ook niet meer teruggrijpen naar wat vroeger was, naar mijn verliefd zijn van toen; de verliefdheid die we allen gekend hebben, in een eerste fase verslingerend, en daarna verstillend, verinnigend de uitgroei ervan. Omdat deze terugkeer naar vroeger pijn betekent, die soms niet te houden is. Die pijn om de pijn is, wat ik vermijden wil. Zelfs nu, is het lijk een – andere - schaduw die hangen blijft achter de ‘dingen’ die er geweest zijn.

Nota.

Wat de presentatie betreft? Ik werk nu met een nieuwe laptop die me  parten speelt.

17-04-2018, 06:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar vind ik vandaag de materie voor mijn blog. Welke gronden, welke luchtlagen moet ik doorwoelen ergens, in de meest verborgen hoeken die van mij zijn of, van deze om me heen? ik ben er nog altijd niet mee klaar gekomen en wellicht wordt dit klaarkomen een ijdele hoop, dan toch bij leven, daarna is het te laat opdat het nog van enige betekenis zou zijn.

Ik heb het al gezegd, de ene zekerheid is deze van het niet weten van wat er is van de plaats van onze gedachten, onze herinneringen. We denken dat ze ergens schuil gaan in onze hersenen maar er kunnen andere plaatsen zijn waar ze zich geborgen houden. Als ik Bentov van gisteren, er bij haal, schijnt het me toe dat wat het rijk van atoom, elektron, quarks  betreft, alles mogelijk is en ze zich, immaterieel zoals ze zich voordoen, evengoed kunnen bevinden in de omgeving van Mars of Saturnus duidelijk zichtbaar deze morgen op het maan overgoten laken van wat nog restte van de nacht.

Echter waarom is het nodig dit te weten? Wie ben ik opdat ik me die vraag stellen zou? De gedachten, de herinneringen zijn er en daarmee basta, het is voldoende dat ze er zijn, want wie of wat zouden we zijn indien ze er niet waren. En verder, waarom me maar steeds vragen stellen over het ontstaan van de wereld. Hij is er en we weten het met zekerheid, we menen hem te kennen, de uiterlijke, zichtbare wereld dan toch, deze die ons aanbelangt. Maar hoe hij er gekomen is, zeggen velen, heeft geen zin ons er vragen over te stellen. Hij is er. En ze hebben gelijk, wat niet belet dat er als een schaduw, een vraag hangen blijft, een dorst die niet gelaafd werd.

We zijn in feite geconcipieerd mét deze schaduw. Hij werd ons meegegeven en zoals ik het zie is er een reden voor, is het gewild, dat we ons de vraag naar onze herkomst zouden stellen. Om te beginnen deze wat onze ouders en grootouders betreft, die een logische vraag is, maar eens daar gekomen zijn we geneigd verder te gaan om uit te komen bij de Kelten misschien of bij de mens van Lascaux en andere plaatsen, die zich de dieren herinnerde die hij zag in de natuur om hem heen. Herinneringen die hij houden wilde en in kleuren tekende op de wand van de grot waar hij verbleef.

Het teken van zijn zelfbewustzijn: zijn bestaan als individu, met een eigenheid, een ingesteld zijn op wie hij was en wat hij was en hoe hij zich nestelen kon om zich goed te voelen, en zijn kennis, zijn gevoelens, zijn gedragingen ten overstaan van de anderen.

Hij werd de ‘denkende’, de man, afgebeeld door Auguste Rodin en, als denker, de man met de schaduw, de man met de vraag naar zijn herkomst en verder, zijn oorsprong. We ontkomen er niet aan. Zelfs als we zeggen dat we er genoeg aan hebben te weten dat we er zijn, dan is dit een standpunt innemen tegen de natuur van ons wezen in. We zijn, eens we gaan denken - wat ons beroep is - ingesteld op de vraag naar onze oorsprong. De vraag van de denkende Rodin, gestold voor eeuwig in brons.

En hieruit afgeleid: onze gedachten, onze herinneringen, liggen deze opgeslagen in ons lichaam, of in de golven die omheen ons lichaam zijn, ons lichaam de antenne zijnde?

16-04-2018, 06:21 geschreven door Ugo d'Oorde