24 mei 2010: de God van Saramago. 

Over God schrijft Saramago een zeer belangrijk iets:

‘A ese Dios no podemos arrancarlo de dentro de nuestros cabezas, ni siquiera los ateos pueden hacerlo’. Deze God kunnen we niet uit onze hoofden bannen, zelfs de atheïsten kunnen het niet.

Hij denkt hier aan de God van de Kerk, de God die onze jeugd bevolkte, en als hij dit nu nog denkt dan denkt hij verkeerd, want dit is de God die werd aangeleerd, niet de God die in ons als een blijvende hunker werd binnengeschoven van vòòr we geboren waren en uit wie, cuatrocientos mil miliones de galaxies zijn ontstaan.

Het is dat gebeuren, dat fenomenale ongrijpbare gebeuren dat vandaag niet uit te roeien is uit onze hoofden, niet de God die ons werd voorgeschoteld want, van het bestaan van die vierhonderdduizend miljoen sterrenstelsels wisten we toen nog niets af. Wisten zelfs niet dat de aarde omheen de zon wentelde.

Wanneer gaat het gebeuren dat de pregalileaanse mens in ons zal uitgestorven zijn; wanneer gaat de toeziende, de tussenbeide komende God boven onze hoofden verdwenen zijn en gaan we weten dat Hij verweven zit, niet er boven of er onder, maar verweven in de immensiteit van Tijd en Kosmos: weten dat Hij Tijd en Kosmos IS.

Saramago is mijn gids in deze dagen maar zeker niet mijn meester, zoals Vergilius het was voor Dante. Het heeft geen zin meer, de God aan te vallen waar Saramago het over heeft. Deze is te beperkt, te eng, te onstandvastig, Hij zalft zoals hij straft. De God die hij vervolgt, bestaat in zijn menselijke handelingen, terwijl Hij die IS, op een uitzonderlijke, evenwichtige, briljante, door ons niet in te beelden wijze, de ganse Kosmos  houdt en leidt. We zijn, gelukkig, aangekomen in een stadium waarin we ons, al was het maar, de vraag stellen, niet alleen welke kracht er schuilt in de graankorrel[1], maar ook wie die kracht tot leven verwekt opdat hij kiemen zou, de korenaar zich vormen en rijpen zou om geoogst en opnieuw gezaaid te worden. 

En over dit fenomenale mogen we geen vragen stellen, moeten we laten voor wat het is. Vragen die van een totaal andere aard zijn dan het bevreemdende van een God wiens Zoon de kruisdood sterft voor de vergeving van de zonden, als deze zonden vandaag niet meer zijn wat ze waren in mijn jeugd, ook deze van Sodoma en Gommora.

Wat kan dan de ware betekenis zijn van de stervende Christus, omringd door Maria, zijn moeder, de zuster van zijn moeder en de onafscheidbare Maria Magdalena, die - op deze, de morgen van Paaszondag – de allereerste was om het graf te bezoeken.

16-04-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

20 mei 2010: Telescopen en atomen.

Ik lees deze morgen in El País over de plannen die er bestaan om een reuze-telescoop te bouwen die de kennis van het Universum zal revolutioneren. Het wordt, el futuro Telescopio Extremadamente Grande, een telescoop met een opening van 42 m. die deel zal uitmaken van het programma van de ESO. Wat hoopt men hiermee te bereiken?

Het uiteindelijk doel kan niet anders zijn dan te komen tot het begin van alle beginnen, het Alfa-punt van Teilhard de Chardin, het bereshit-punt van de Bijbel, om uit te komen bij de idee dat achter alle begin een oerbegin was, een Zijn en dat in dit Zijn een Universum in potentie aanwezig was. De telescoop kan aldus volgens mij enkel een zoektocht worden naar de essentie van het Zijn, een zoektocht naar wat er is achter wat zichtbaar is. 

Deze zoektocht is wat schijnbaar ook Saramago bezighoudt. Hij is begaan met wat er is of wat er gebeurt achter het zichtbare, binnenin het onzichtbare. Atomen en subparticules, zegt hij, zijn immers de uiterlijke vorm van wat onzichtbaar erin aanwezig is[1].

Het is precies naar ‘ lo que es escondido’ waar ook ik naar zoek, zonder ernaar te zoeken. Maar mijn vermoeden dat er Iets is, is me voldoende opdat ik weten zou dat het er is, dat het binnenin het atoom is, binnenin de quark, binnenin het minimaalste deeltje. Dat de beweging erin, het leven erin, de energie erin, dat het dit is dat me bezig houdt, het element of de factor die we God zouden kunnen noemen, maar dan een God zonder nood aan enige ceremonie of gebed. Hij heeft er geen behoefte aan, Hij vraagt er niet naar.

Saramago weet dit op zijn manier, maar hij is wijzer dan ik, hij vindt het voldoende te zeggen dat er iets is binnenin het atoom, omdat hij God uit de weg wil gaan. Omdat hij atheïst is, zegt hij toch, en hij houdt het bij wat hij noemt, wat onzichtbaar is. Echter als het Onzichtbare er IS, dan is het er, en dan wil ik een poging doen het te noemen. 

Zijn cuaderno is mijn spiegel om mijn cuaderno te schrijven, echter waar hij het heeft over politieke, financiële of economische problemen zal ik hem niet volgen, gaat hij geen inspiratie zijn. Neen, ik blijf me situeren in het domein van het Onzichtbare, het domein van ‘le dedans des choses’ waaruit alles is ontstaan en blijft ontstaan en waarnaar el futuro Telescopio Extremadamente Grande, op zoek wil gaan. Ik wens hen veel succes toe, maar ik vrees dat ook deze niet zal doordringen tot wat onzichtbaar is en dat alles blijven zal alsof het onzichtbare niet te noemen valt en dus noch een naam verdient noch een omschrijving.

Ik schreef dit op 20 mei 2010. Ik herhaal dit vandaag, 15 april 2017, na de voordracht die ik bijwoonde over de kwantum fysica. Ik ben er uit afgedaald met de gedachte én dat de werkelijkheid die we kennen niet ‘de’ werkelijkheid is én, dat ik schrijven kan, mens, wees gelukkig dat er op de grens van de fysica en de metafysica, de wereld is van atoom en elektron, van neutron en proton waarin je binnendringen wilt,  want wat indien deze wereld er niet zou zijn? 

15-04-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik moet, wil ik ooit de nachtmerrie, die mijn stuk manuscript geworden is achter mij laten, ernstiger dan ooit beginnen met het herlezen/herwerken van wat er tot op heden geschreven staat. Dit betekent dat ik gedurende die periode, en die kan lopen tot minstens einde april, geen nieuwe blogs meer schrijven zal; dat ik een wandeling ga maken door deze blogs die geschreven staan en er uit elke dag een lenen zal die, naar ik hoop, je even zeer, als mezelf, verrassen zal. Vandaag schotel ik jullie de tekst voor waarmee alles begonnen is. 

*

The hand that guides the brush has already caught and executed what floated before the mind at the same moment as the mind began to form it, and in the end the pupil no longer knows which of the two – mind or hand – was  responsable for the work. (Eugen Herrigel: Zen in the Art of Archery.)

18 mei 2010 : Mijn woorden omhelzend.  

Op de dag van zijn 86^ste verjaardag schreef José Saramago in zijn als ‘blog’ opgevatte cuaderno: ‘Ik omhels de woorden die ik schreef, ik wens ze een groot leven toe en herbegin mijn schrijven daar waar ik het gelaten heb’[1].

Het zijn deze woorden die me inspireerden voor mijn ‘Geschriften’ die ik als Blog de wereld in stuur.

Ik ook omhels vandaag de woorden die ik schreef, wens ze een lang en groot leven toe en ik begin nu, omdat ik niet kan stoppen met schrijven, mijn schrift, mijn cuaderno, dat doorlopen zal tot het einde van mijn dagen. Zo hoop ik toch omdat ik hoop dat ik tot het einde van mijn dagen zal kunnen schrijven. Ik zal wel niet de intensiteit aan gedachten bereiken die Saramago groot maakte, maar zoals dit bij Saramago het geval was wordt wat ik schrijf, opgetekend in de schaduw van de dood en van de eeuwigheid. En zelfs al weet ik, dat wat ik geschreven heb of nog schrijven zal uiteindelijk geen belang heeft toch heb ik de wil en zoek ik de kracht te volbrengen wat ik me voorgenomen heb.

Ik volg hierin Saramago die vindt dat het belang van zijn woorden minimaal is, dat het maar wat gezoem is van bijen in hun korf, maar dan toch het bewijs is dat hij geleefd heeft en, voegt hij hier nog aan toe, ‘wat nut heeft het eigenlijk voor een appelboom te weten of zijn vruchten verkocht of gegeten worden’. Welke betekenis ook er aan mijn woorden zal gegeven worden, ik zal deze moeten achterlaten zoals ik mijn tekeningen, zoals ik mijn boeken zal achterlaten.

De woorden zijn uit mij ontstaan, uit de zoekende die ik was en gebleven ben. Ze zijn het bewijs dat ik levend was, dat ik urenlang aan mijn tafel heb gezeten, schrijvend om, zoals Vergilius het zegt tot Dante: ‘dat het niet onder de wol is of liggend op de sofa dat je eer verwerft’[2]. Te zijn wat ik wou zijn, de appelboom die leefde omwille van de appels die hij voortbrengen zou, zelfs al vielen ze achteraf in het gras om er te rotten of doorprikt te worden door de wespen. Telkens ik neerzat voor mijn dagboek dat me overal vergezelde, heb ik gehandeld als iemand die zich afvroeg waarom hij leefde als het niet zou geweest zijn om creatief te zijn, om meer te zijn dan een eter, een slaper, een languitgestrekte tv-kijker.

Ik weet met zekerheid dat al deze dagboeken en geschriften van mij zullen verdwijnen onder het stof, in het beste geval op een zolder, om uiteindelijk toch terecht te komen op de Sint-Jacobsmarkt wanneer mijn geschrift nog amper zal te lezen zijn, omdat er niet meer met de hand geschreven wordt of, vergaan tot as op een brandstapel, zoals mijn lichaam zal vergaan tot as.

Maar in een zeer belangrijk opzicht verschillen mijn geschriften van deze van Saramago. Zijn boeken, zijn dromen en gedachten werden gedrukt, vertaald en verspreid over de ganse wereld, en werden gelezen; die van mij zullen enkel – als ik ze eventueel zou bundelen - terecht gekomen zijn bij mijn kinderen en kleinkinderen, bij enkele vrienden en bekenden om ongeopend, of even doorbladerd, onbesproken terzijde te worden gelegd. Zo, ik alleen zal er vreugde aan beleefd hebben, de vreugde van het schrijven en erover te dromen. Dit alles is echter geen reden om op te houden met schrijven, want dan kan ik even goed ophouden met leven.

Aldus, jij, José Saramago, zeg me niet dat je woorden, onbelangrijk zijn, integendeel zonder je boek ware ik droog gebleven, had ik me moeten beperken tot mijn dagboek, ware ik seggendo in piuma e sotto coltro gebleven, terwijl ik nu besloten heb die prestatie van jou over te doen, op mijn manier, met mijn gedachten en woorden die niet altijd stroken met die visie van jou.

En er is nog een heel belangrijk verschil, terwijl mijn appelen vergaan in het gras, worden de appelen van jou gegeten en het zaad verspreid over de aarde. Pitten ervan die op hun beurt nieuwe pitten zullen voortbrengen. Zeg dus niet dat de woorden die je schreef, finaal geen enkele waarde hebben[3].

Niet alleen voor mij waart je belangrijk. Je waart het eveneens voor de recensent van Le Monde en het was bij hem dat ik op 26 februari 2010, las over je ‘Cahier’ gegroeid als een ‘blog’, en hij me verleidde met die fameuze zin van jou die ik vertaald aanhaalde in het begin van nu, mijn cuaderno: 'J’étreins les mots que j’ai écrits, je leur souhaite longue vie et je recommence à écrire là où j’avais arrêté. Il n’y a pas d’autre réponse‘.

Deze zin beroerde me zo dat ik je ‘ O Cuaderno’ uiteindelijk in Spanje heb besteld niet in een Franse maar in een Spaanse vertaling. Het is op die dag van 26 februari 2010, dat het zaad voor mijn cuaderno in goede aarde, en zoals je ziet niet op de rotsen, werd uitgestrooid.

En dan nog, mijn beste Saramago, als ik lees dat je je leven voelt, meer dan levend voelt, als je moet schrijven over de dood, dan voel ook ik, me krachtig en zonder ouderdom als ik aan het schrijven ben over de dood die nakend is?

14-04-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Van bij het ontwaken naar iets uitkijken om in simpele bewoordingen, te vertellen wat er is van het gekende als van het ongekende op dagen zoals deze. Meestal om ons eens te meer te bevrijden van de schamele last op onze schouders als ‘blogger’. Zo handelt dit  vandaag over het spinnenweb dat meer dan een gevoelskwestie geworden is – en je weet hoe onaangenaam een spinnenweb kan zijn als je er tegenaan loopt in de tuin - waarin mijn goede vriend, Albert verwikkeld is geraakt.

Het omknelt hem, het weegt op zijn dagen, het is een litteken over zijn wang dat hij keer op keer bekijken moet als hij voor de spiegel staat. Weet, vooraleer we iets meer over deze kwestie gaan zeggen, dat hij een man is die in de Nederlandse taal vergroeid zit, dat hij deze taal bezit als niet een, dat hij deze taal koestert als ware het een kind van hem. En precies aan hem gebeurde het: op een dag ziet hij die taal gekwetst, met diepe messteken - taalfouten - gewond, en nog wel in een door de Provincie Oost-Vlaanderen bekroond essay over ‘De Processie van Plaisance, de Bartolomeusommegang met de Reuzen en de Verenigingen van Geraardsbergen’

Wat zouden, in zijn plaats, een Flor Josquin, een Piet Paardenkooper, een Marc Galle en vele anderen gedaan hebben? Hij ook heeft niet gezwegen alsof het maar een alledaags stukje papier was, maar hij ook heeft scha en schande gesproken omdat het hier een bekroond essay was en omdat hij zich niet voorstellen kon dat een waardevol document over de geschiedenis van zijn stad die hem zo nauw aan het hart ligt, ontsierd werd – misschien komt het ooit in Nederlandse handen - door een al te veel aan taalfouten, zelfs d/t fouten.

Hij heeft erover verteld aan zijn vrienden, aan de notabelen die hij meende op de hoogte te moeten brengen; het is ter ore gekomen van een journalist van het Laatste Nieuws die maar al te gelukkig was er een artikel in zijn blad te kunnen over wijden, en het uiteindelijke gevolg is geweest dat hij uitgestoten werd, uit de Historische Kring van de stad waarin hij altijd, niet alleen als een waardevol lid werd aanzien, maar er ook steeds als waardevol is in opgetreden. De brief van oktober 2016, waarmede dit gebeurde, ligt hem nog steeds zwaar, heel zwaar op de maag.

Zijn betoog hierover, onder vorm van e-mail, overviel me, zoals ik onlangs overvallen werd door een foto van een man die ik was, met Stonehenge op de achtergrond. De inhoud van de mail hield me bezig meer dan het eerste licht dat de kamer binnenviel, meer dan de vroege geluiden in de straat.

Wat zeg ik hem dat een pleister op de wonde van zijn hart, van zijn gemoedstoestand, zou kunnen zijn; wat zeg ik hem, dat geen troost zou zijn maar een helende zalf. Wat vermag ik, zonder de toestand te verergeren? En vooral hoe kan ik begrip opbrengen voor de schrijver van de volgens mij, onnodige als meer dan kwetsende brief, als alles in der minne kon geregeld worden. Al was het maar door toe te geven dat er wel degelijk fouten waren gebeurd die normaliter niet moesten gebeuren en, er voor te zorgen, dat bij een herdruk van de ‘Processie van Plaisance’, gewezen zou worden op de taalfouten die de schrijver ontglipt waren en nu werden recht gezet. Geen haan had er ooit over gekraaid.

Wie kan bewerkstelligen en hoe, dat fouten wat de nodige tact betrof, wellicht in het standpunt van beide zijden, in de ene wat meer dan in de andere, worden toegegeven, worden vergeven en worden vergeten. Dit ter zielenheil, al was het maar deze van mijn vriend, de volgens mij, onterecht met de vinger aangewezene?

Zelfs de stad zou er goed bij varen.

13-04-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik was ooit in Normandië, in Beaumont-en–Auge, op la Place de Verdun. Ik stond er voor het standbeeld van Laplace, de grote wiskundige en astronoom 1749-1827. Ik las er, gebeiteld in de sokkel: ‘Il faut élever des monuments aux astronomes, aux artistes, aux poètes qui, détachés de l’utile et de l’immédiat évoquent l’idéal et le charme des choses inconnues.’

Zij, de astronomen, de kunstenaars, de poëten evoceren niet alleen ‘l’idéal et le charme des choses inconnues’, ze zijn de levende werktuigen van de geest, ze zijn de basis van onze beschaving geweest en blijven het.

De astronomen, de fysici, zeker. Vertrekkende van het minimaalste stofdeeltje – misschien een deeltje geest – tot het in het oneindig oneindige uitgestrekt, beademen ze  wat van het Universum is; tasten ze naar de oorsprong ervan, begeven ze zich tot ver buiten het zichtbare om zich vandaag te verschansen bijna, in het domein van het metafysische, het domein van het sacrale, waar het nog altijd gissen is, omdat we, als homo sapiens, nog altijd maar tot gissingen in staat zijn.

De kunstenaars, bouwers, schilders, beeldhouwers, componisten hebben ons binnen geleid in de schoonheid der dingen: hebben ons aangetoond welk wonder de zichtbare wereld is, hoe de krachten om ons en in ons doordrongen zijn van een creativiteit die deze van de natuur benaderen wil, kopiëren wil. Zij zijn het die uit het omringende, uit het onmiddellijke, het hart dat er in klopt zijn gaan opzoeken en het hebben bloot gelegd; die kathedralen zijn gaan bouwen, die symfonieën, die cantates zijn gaan componeren, meesterlijke boeken hebben geschreven, doeken hebben geschilderd en beeldhouwwerken gehouwen die ons verbazen, door het vernuft erin, de niet aflatende, obsederende schoonheid erin, de verheffing van het menselijke erin.

En dan de poëten die, bewogen door de geheime krachten van de natuur en de schoonheid van het leven, doorgedrongen zijn tot de vreemde, geborgen roerselen die dit alles heeft los gerukt in hen en dit verwoord hebben op een eigenzinnige en even geheimzinnige wijze, die ons begeestert en verstild achterlaat.

De zin die ik optekende, trof me diep destijds, hij treft me nog dieper vandaag, omdat ik vrees dat dergelijke zinnen, als we kijken naar wie zich kunstenaar noemt, als we kijken naar wat kunst, literatuur, poëzie geworden is, zinnen zijn die niet meer geschreven worden, en indien we verder gaan op de ingeslagen weg, geen kans meer maken ooit nog geschreven te worden. Er zullen zelfs geen standbeelden meer worden opgericht en, uit wat vandaag de lucht wordt in geprezen zal zeker geen beschaving meer ontstaan zoals deze waarin we zijn opgegroeid.

De maatschappij waarin we leven kent vandaag geen verwondering meer, al wat komt, hoe verrassend ook, is normaal geworden, lag en ligt binnen de mogelijkheden, is niet nieuw meer, is maar een uitvloeisel van wat al is. We hebben wat we moeten hebben, wat er nog wordt aan toegevoegd heeft de geur van overbodigheid, biedt zelf geen aanvullend soelaas meer.

(En wat de shortlist van de Fintroprijs aangaat – mijn blog van 9 april - schreef een vriend me, nochtans verwoede boekenworm, zoals hij het zelf zegt, dat hij een poging heeft gedaan om ‘Wil’ van Olyslagers en ‘Smelt’ van Lize Spit te lezen. Hij heeft, voegt hij eraan toe de lectuur opgegeven na enkele tientallen pagina’s. Zijn er nog andere helden die deze boeken hebben gelezen?)

We zijn in onze vernieuwing tot een verzadiging, een stilstand, die eerder een achteruitgang is, gekomen. Echter, misschien is er – onder de radar – wellicht aarzelend eerst, een beweging aan gang, die zich in een allereerste fase uit in de verfijning van het kleine, het utilitaire. Het kan dus dat we aangekomen zijn in een overgangsperiode die de aanloop zou kunnen zijn tot, wat de kunst in het algemeen betreft, een totaal nieuw verschijnsel. Ik denk dan vooral aan wat ik graag vooropstel, dat de evolutie van en in de mens niet door hem veroorzaakt wordt, maar wel door de krachten present in de vortex die de Kosmos is.

De toekomst zal ons vertellen of die, voor het ogenblik weinig begeesterende aanloop wat kunst betreft een hoge klaroenstoot worden zal. We blijven hopen, ondanks het wilde gebeuren dat de wereld is.

12-04-2017, 07:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat opvalt achteraf. 

Wat opvalt achteraf - wat gisteren nog bladerloos, de bomen groen geschrokken nu - dat, wat omgezet in woorden, een smalle strook maar is, meanders van de levensader, in de velden en de bossen van weleer. 

Zoals gebruikelijk, het landschap van de geest bewandeld, waar we immer ons bevinden willen, af te tasten het voorbije, hernemen hier, herschikken daar, herinterpreteren. 

Zelfs herdenken wat verleden was, de ruimt’ ervan verwerven om ons te verlengen tot voorbij de avonden, de nachten, en voor we het weten, de toekomst al voorbij. 

Arabesken ons verlangen: kloostergangen open op gezangen, die van alle tijden zijn, van alle werelden zijn, en languit weergalmend, koel de muren wit, 

Offeren we het verhaal 

Het verhaal van tederheid en beminnen, duizendmaal beleefd en duizendmaal vastgezet in de oer-cellen van ons bestaan, openbarstend, het ons overkwam in vuurwerk-splinters: 

Tot in de stiltes van het niet weten en van het beramen: de dagen lijk van vervoering schichten soms, de luchten wijd en van opaal. We zagen het, schuchter over ons gekomen. 

Het al, een smalle strook maar is, verlaten en verloren, al werd het opgetekend voor de eeuwigheid, in tijden van klaarte. 

We zullen, nu het gedacht zou kunnen, geen afstand doen van dromen.

11-04-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat is er van de geboorte van een kind dat op de morgen van 8 april binnen gebracht wordt in deze vreemde wereld; een kind dat de zorg zal zijn van velen, dat opgenomen zal worden in een familie, in een gemeenschap, vertroeteld zal worden en opgroeien zal  tot knaap, tot jonge man, in de dagen en de jaren die komen, die zich spreiden  zullen over en zich weerspiegelen in hem.

Het kind wordt Liam gedoopt, een naam die zo is opgerezen in het gedachtegoed van de moeder, van de vader; een naam uit een droom opgestaan, de tederheid zelf tot ons gekomen, zo maar, zo maar, alsof het geen wonder zijn zou, alsof het niet wegen zou op jou, niet wegen op je wankel hart.

Je bent er stil bij. Je weet niet je gevoelens in te schatten, op te staan en er heen te gaan om te aanschouwen, als een zeldzaamheid, het kind dat voortkomt uit je verre cellen, dat een stukje van je DNA meedraagt, er door getekend werd zoals jij getekend werd door de DNA van je vader, je grootvader, en zo maar verder tot in het begin der tijden. Welke eigenschap van je geest, van je ingesteld zijn op het leven, nam Liam mee, kreeg hij toebedeeld nu hij geboren is onder het uitzonderlijk teken van de ram? Want je gelooft stellig dat ook de sterren en de stand van de planeten hem beïnvloed hebben tot diep in zijn genen, tot diep in het meest kwetsbare van wie hij is en van wie hij worden zal; van de man die zal opbloeien uit hem en in de wereld zal staan, als een levende rots, als een boom in de vlakte.

Je hoopt voor hem een wereld van liefde en je vreest, zoals de tekenen nu liggen, voor een wereld van haat. Je hoopt voor hem een wereld van innigheid en je vreest, zoals we het dagelijks ervaren, voor een wereld van terreur, is het niet dichtbij, het is veraf, maar de terreur is er. Het totaal negatieve is dat hij er zal in opgroeien, dat die wereld morgen niet zal stil vallen, noch overmorgen, zelfs al zijn er van die tekenen die ik dagelijks binnenkrijg via e-mail komende van ‘Pinterest’ waarin de mens optreedt als kunstenaar, als bezieler van de materie: als ik de niet te tellen schilderijen, tekeningen, collages, beeldhouwwerken te zien krijg van de mens die de subtiliteit van het leven, het grote wonder dat van het leven is, als een glorierijke trofee de wereld van het creatieve binnen schuift.

Ik sta in bewondering voor die mens die het teken is van de hoog bedwelmende krachten die ons omhelzen, die ons bekoren en verheffen. Ik dacht voor Liam, voor die kleine, lieve Liam, een plaats in de gemeenschap van de groten, de geleerden, de kunstenaars, zij die de heiligheid, het sacrale van wat het leven is, bewonen, vorm geven en bezielen.

Ik zag hem zo, ik wou hem zo, kwetsbaar weliswaar, maar groot, teder en krachtig in zijn volheid. Ik dacht dat hij de fouten ontwijken zou die zijn overgrootvader heeft gemaakt: dat hij zelfs bij het stijgen, nog altijd het puntje van zijn teen op de aarde houden zou.

Ik dacht. Ik hoopte.

10-04-2017, 07:27 geschreven door Ugo d'Oorde