Je kunt uit je bed opstaan met zicht op de Araratberg waar de ark van Noë op gestrand zou zijn of wakker worden met de muziek van Beethoven. Beide zijn inspirerend, de Ararat omwille van de legende er aan verbonden, ook om wat Julian Barnes er over schreef. Maar Beethoven is meer voor de hand liggend en is ruim voldoende om je in te stellen op de krachten die Beethoven bezochten op het ogenblik dat hij componeerde, wat een aanleiding is om op stap te gaan zoals een pelgrim naar Compostella. 

In het putje van de winter nam je een foto van de bomen omheen het huis, de tegenstelling met de bomen nu, is overweldigend. Dit geldt niet voor de persoon die je gisteren waart, onrustig en bekommerd, vergeleken met de persoon van vandaag is er weinig  verschil, de kommer om de toekomst is blijven hangen. Je gelooft wel dat het de geest is die uiteindelijk overwinnen zal; dat alles vernietigd kan worden, maar dat, zoals de geest geïncarneerd door koningin Zenobia onverwoestbaar is, hij wel kan worden gefnuikt, vernederd en tot zwijgen gedwongen maar het heilige vuur zal blijven vunzen  diep in de asse. 

Dit was ook de boodschap van Dyar Abou Jahjah die zich vooral afzette tegen de imperialistische neigingen van het Westen, geprojecteerd op die van Rome, met in het achterhoofd  bij hem, de vunzende hoop – dit is geen verwijt, het is een logische gevolgtrekking - dat deze neigingen ook eens van uit het Oosten zouden kunnen komen. 

Al wordt dit niet gezegd, het staat tussen de lijnen van zijn column te lezen, toch overheerst het gevoel dat een samensmelting of echte osmose tussen het ‘imperialisme’ van het Westen en dit van het Oosten, na een aantal generaties tot stand kan komen, als het vuur van overheersing zal zijn uitgedoofd en Oost en West spiritueel op een voet van gelijkheid zullen gekomen zijn: het religieuze herleid tot filosofische beschouwingen over leven en dood en vooral, over onze integratie in de kosmos die op de loer ligt – stalking the human spirit - en meer en meer als vaste waarde doordringen zal als een groei naar meer inzicht in de irrealiteit der dingen. 

Of, op dag van Pinksteren, de Grote Geest die binnendringt in de wankele geest van de mens, opdat hij een fakkel worden zou in de duisternis. Er is geen ander heil voor ons weggelegd. 

Uiteindelijk ligt de toekomst van de homo sapiens gecentreerd in een bepaalde vorm van religie, geaxeerd op ons geïntegreerd zijn in het kosmische, het Cosmotheandric concept, de nieuwe drie-eenheid Cosmos, theos, anthropos[1]. 

De dichterbije toekomst kan dus eigenlijk wel zijn wat een vriend, verwijzend naar een schilderij van Bruegel me mailde: ‘de stoet van de blinden recht op de afgrond af’. Er is evenwel nog een andere toekomst maar deze ligt heel wat verder van ons af. 

24-05-2015, 07:49 geschreven door Ugo d'Oorde  

‘We houden van de dood zoals u van het leven houdt.’

Is het beeld van het andere, uiterst gevaarlijke gelaat van de Islam. Is het, hun ware gelaat, of een verbasterd? En terugkijkend, was het gelaat van de kruisvaarder het ware gelaat van de christen, of een verbasterd? 

Vragen die we beter niet beantwoorden, maar de impressie die de schuingedrukte zin hierboven nalaat, blijft nazinderen  en maken dat het gevoel overheerst dat de hedendaagse Westerse  problemen die ons bezig houden, luxe problemen zijn. Alles staat en valt met de vooruitgang van IS in Syrië en wellicht later in Irak en komen ze niet zo ver, het verwoestend, barbaars gevaar dat ze uitstralen blijft latent, de dood niet vrezend blijven ze oppermachtig, kamikaze strijders voor wie het leven sterven is of overwinnen. Voor hen is er geen tussenweg, geen vredesgesprekken, geen toegeving, geen verankering in een bestaande bestand. 

Terwijl wij luisteren naar Chopin en Mozart, onze musea aflopen, kunststeden bezoeken, feesten en in de zon gaan liggen, discussiëren over alles en nog wat, maatregelen nemen om de inflatie aan te wakkeren, onze goede wil gaan tonen aan Oost-Europese volkeren, nadert de totale vernietiging van een tweeduizendjarige beschaving; in de eerste plaats door een geleidelijke infiltratie van de Islam – tenware deze infiltratie adaptatie en versmelting betekenen zou – maar tevens de mogelijkheid inhoudt van een latere totale vernietiging door geweld, wapens en afslachting.

Ik zie hoe regeringsleiders zich met de glimlach spoeden naar een of andere bijeenkomst; ik hoor hoe schreeuwers in het Europees parlement – en ik zou ze bij naam kunnen noemen - het hebben over de vrijheid van meningsuiting, of op de bres staan op een plein in Oekraïne, Europeërs noemen ze zich, de armen uitgestrekt met beloften die ze beter niet hadden gedaan omdat ze verwachtingen hebben opgeroepen die onbeantwoord blijven zullen en hierbij een mogelijke geallieerde, Rusland, al was het maar op het diplomatieke vlak, hebben in de voet geschoten, wat evenmin nodig was. Want wat zeker is het is niet de NAVO die bij machte is de stormloop van de verbasterde (?) Islam te breken. 

Ik wacht op de eerste stem die zich in het Europees parlement/Belgisch parlement zal laten horen, alleen al om duidelijk te wijzen op het gevaar dat lijk een pletrol op ons afkomt. In feite zijn het hier maar kleine geesten die niet verder durven zien dan waarmede ze bezig zijn, namelijk het opstellen van wetteksten die gezien in het licht van wat zich afspeelt in het Oosten, futiliteiten zijn. 

Dyab Abou Jahjah, in zijn column in de Standaard van 22 mei houdt er de moed in. Hij haalt het beeld aan van koningin Zenobia op de trappen van haar paleis, uitkijkend naar haar stad Tadmor (Palmyra), het hart van haar koninkrijk, voor ze gevangen wordt door een Romeinse soldaat[1]. 

‘Tadmor symboliseerde de semitisch-Helleense geest van de Middellandse zee die in opstand kwam tegen het Latijns-westerse imperialisme dat Rome belichaamde’. Aldus Abou Jahjah, en ik ga verder met wat hij schrijft omdat het totaal nieuw is voor mij: 

‘Dit is een constant thema in onze Levantijnse literatuur en kunstproductie. Talloze liederen/musicals zijn er die over Tadmor gaan en over Petra in Jordanië, een Arabische-Helleense stad die onder de leiding van een koningin, Rome trotseerde. En ook Cleopatra, een Egyptische-Helleense koningin kwam op tegen Rome. Zenobia beweerde zelfs een afstammelinge te zijn van Cleopatra en van Dido van Carthago[2].’ 

En dan komt wat ik schitterend vind en, zal men me kwalijk nemen dat ik overneem wat zo treffend geschreven staat in de Standaard, komende van Dyar Abou Jahjah? 

‘Vandaag staat Zenobia weer op de trappen van haar paleis in Palmyra, ze kijkt weer naar de hordes van een nieuw imperium die naderen, die net zoals de Romeinse legioenen haar gevangen willen nemen, haar in kettingen in de straten van hun hoofdstad willen laten paraderen als teken van een overwinning van een onrechtvaardig mannelijk imperium tegen een opstandige en vrije vrouwelijke geest. Palmyra zal dan voor een tweede keer verwoest worden door een keizer die geen andere mening, geen andere vlag en geen andere god duldt.

Maar besluit de columnist: 

‘Laat die zwarte vlaggen maar komen, haar geest zal niet vernietigd worden met de ruïnes van Palmyra. Zenobia is deel van het geheugen van een volk. Ze woont in de verbeelding van mijn dochters en van miljoenen andere Levantijnse Arabische meisjes. 

Zenobia en Palmyra die symbool staan voor de geest van vrijheid, van opstandigheid tegen elke vreemde overheerser. We volgen hem wat ‘zijn’ volk betreft. Maar wij in het Westen hebben geen Zenobia, geen Palmyra om naar op te kijken. We hebben enkel Stonehenge, onze romaanse kerken en onze gotische kathedralen, tekenend voor de voedingsbodem van de westerse geest die nu aan het verschralen is en een gemakkelijke prooi aan het worden is. 

Eens deze voedingsbodem verdwenen, wat rest er ons nog?

23-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Deze morgen, lange tijd roerloos uitgestrekt tussen slaap en wake, zoals de dag tussen nacht en het eerste licht, zoals de piano die wacht op de pianist, denk ik, tussen slaap en het schrijven: het leven dat nog even aarzelt om te hernemen. Ik, zoekend naar een woord, een zin, een gedachte om vóór het ontbijt klaar te komen met mijn blog voor de dag erna. 

Hemingway kende de oplossing, voor je de nacht ingaat iets overhouden om er de volgende dag mee te beginnen. Dit geldt vooral voor een romanschrijver, maar waarom ook niet voor een blogger zoals ik? Soms lukt het ook, als er een lange tekst op het getouw staat, een thema dat te uitvoerig behandeld werd om in één blog te brengen. De vorige dagen was dit het geval toen ik uitzwierf over Israël en Egypte, en eigenlijk zou ik verder kunnen met dit laatste onderwerp, zoals het zich heeft afgespeeld – mits het nodige voorbehoud - in de hoofden van Immanuel Velikovsky en Kamal Salibi . Een feit staat onherroepelijk vast, beide heren hebben me vele jaren bezig gehouden, trouwens ook Dante. Indien ik mijn blogs van de vorige jaren tot op heden zou overlopen dan moeten ze zeker al ettelijke malen op het voorplan getreden zijn, maar spijtig voor hen, niet vandaag en wellicht niet morgen, al weet je maar nooit. 

Vanmorgen - het lag er voor het grijpen – ai-je un os aan wat ik las in het ‘dS weekblad’ over ‘be Wapp’ dat staat voor ‘une Wallonie plus propre’, zijnde een klopjacht op zwerfvuil, een initiatief van een twintigtal moslims van de moskee Al Imane van Cuesmes, ‘een niet zo florissante deelgemeente van Mons’, gevolgd door een oproep van de Waalse minister van het Milieu, Carlo di Antonio, die er in slaagde, zo lees ik toch, 10.000 burgers uit 157 gemeenten te mobiliseren goed voor 17.000 zakken zwerfvuil.

Ik vind het belangrijk omdat onze moslims zich steunen op ‘Reinheid is de helft van het geloof’ een gezegde van de Profeet, en ik lees nog een andere gezegde van zelfde Profeet ‘ Je moet je steentje bijdragen tot de samenleving, tot je laatste adem. Zelfs al lig je op sterven, heb je een laatste zaadje in de hand, dan nog moet je dat nog zaaien’.Duidelijk is echter, zegt dS (Filip Rogiers) dat de woorden, ‘Charlie Hebdo’, Verviers, IS,  tot de ‘sous-texte’ behoren van  ons gesprek, en er nog lang toe behoren zullen.-

Ondertussen wacht de Moslimgemeenschap een nieuwe schok die de Moslimgelovige bepaald niet dichter tot ons zal brengen, namelijk de verovering door IS van de historische site van Palmyra en het enorme risico hieraan verbonden.

De dag is er vol van. Deze voormiddag was er Bart Stouten op Klara die er – ik ben er zeker van – met pijn in het hart, niet kon over zwijgen en het was ook het onderwerp op de Probus lunch van deze middag. Ik was ooit in Palmyra en ik weet welke verwoesting ze zouden kunnen aanbrengen in deze kleine stad gelegen midden in de woestijn. Ook mijn hart bloedt als ik deze enorme catastrofe die onze beschaving wacht onder ogen zie. 

22-05-2015, 00:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan niet nalaten, de ‘vermeende’ kennis die ik in mijn leven heb opgedaan, in deze blogs niet aan het woord te laten; niet er voor te zorgen dat die kennis doorgegeven wordt, om deze voor te leggen aan het oordeel van anderen.  Dit is dan ook de reden waarom ik het aandurfde terug te grijpen naar een NGM artikel van vijf jaar geleden. Voor mij is alles wat zich afspeelde omheen de Bijbel - het Oude als het Nieuwe Testament - een voedingsbodem geweest en zijn het figuren als Velikovsky en Salibi die deze bodem bewerkt hebben en hem een totaal andere begroeiing hebben meegegeven, een totaal andere inhoud, die ik keer op keer oprakel omdat het een ander inzicht geeft in de geschiedenis die de grondlaag vormt van onze beschaving. 

Echter, terwijl enerzijds, de wetenschap met reuzenschreden  dieper en dieper doordringt tot het mysterie van de materie en het leven en tot veranderingen dwingt mag er anderzijds, in een omgeving zoals die van vandaag, aan de door de conventionele geschiedenis ingenomen posities, geen splinter worden weggelaten of toegevoegd en blijven de stellingnames die ons in onze jeugd werden bijgebracht, zoals deze verwekt door de Bijbel en andere geschriften, halsstarrig gevestigd. Zelfs soliede  bewijzen  die voorhanden zijn wil men niet zien, wil men niet integreren in het geheel, zoals men destijds Galileo niet aanvaarden wou, Wegener niet aanvaarden wou en zeker ook nu niet noch Velikovsky noch  Salibi. De werken van deze twee laatsten  worden zelfs niet gelezen en de kritiek van de kenners is gesteund op de kritiek van zij die het werk niet lazen en dit enkel alleen omwille van het feit dat hun werk een binnendringen betekende in het Heilige van het  Heilige, de Bijbel.

Ik weet het voldoende, wat ik breng is slechts randinformatie, niemand ligt er wakker van, behalve ik; niemand spreekt erover, behalve ik, de prediker in de woestijn. En ik leer het maar niet af, ik blijf alle mogelijkheden die zich aanbieden gebruiken zonder om te zien, recht door zee. Maar het moet me van het hart, ik moet me ervan bevrijden, me er totaal van los maken wil ik wegduiken kunnen in anders gemoduleerde geschriften, zoals deze waarin de droom de realiteit kan overbruggen, zoals het hoort in de literatuur. 

Het is daar dat mijn roots liggen en het is naar die wereld dat ik telkens uitwijken wil, vooral dan als ik me eens te meer ben voorbij gelopen en de reële geschiedenis het voor het zeggen heeft gekregen, een geschiedenis die van ons vandaag, die, als ik er Houellebecq bij haal, op het punt staat over te hellen naar het nulpunt toe, om daarna helemaal te verschralen. 

Wat nut heeft het dan eigenlijk nog te doen wat ik doe?

21-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik een e-mail stuurde naar National Geografic Magazine, in verband met de tempel van Solomon en het waagde te verwijzen naar het werk van Kamal Salibi dat bij het Forum van de NGM niet hoog staat aangeschreven, dan betekende dit helemaal niet dat ik volgepropt zou zitten met antisemitische gevoelens, verre van, ik wou enkel weten wat gedacht werd - wat een totaal verkeerde gok was - over het werk van Salibi, waarin niemand scheen stelling te willen nemen en zeker niet om de exactheid van bepaalde gebeurtenissen te herzien, die opgeschroefd voorkomen in de geschiedenis van  Israël en Egypte. Mijn houding zou precies dezelfde zijn indien het een ander volk of een andere regio betrof, maar als ik zie welke gevolgen de interpretatie van de woorden van de Bijbel heeft gekend in het nabije Oosten dan vind ik dat de zaken, nu de gelegenheid zich voordoet, toch eens van dichterbij mogen worden nagegaan en van uit een andere hoek bekeken. 

Zo, spreekt de Bijbel volmondig over het bestaan van koning David en koning Salomon, als dit zo was, waarom wordt er geen steen meer gevonden van wat eens de tempel van Solomon van het jaar 1000 voor Chr.  kan geweest zijn en blijft alles beperkt tot de verhalen hierover opgetekend in de Bijbel, zonder een enkel ander materieel bewijs?

 Als ik als Israëliet - die ik niet ben - het artikel in de NGM van december 2010 gelezen zou hebben, dan zou ik bepaald, een duidelijk antwoord willen hebben op deze vragen, zoals ik als Vlaming ook een duidelijk beeld wil hebben over de Slag der Gulden Sporen van 1302 die me in mijn jeugd werd ingepompt, via ‘De Leeuw van Vlaanderen’ van Hendrik Conscience. Want mijn sympathie voor het werk van Kamal Salibi dat me jaren heeft bezig gehouden, zoals het werk van Velikovsky trouwens, geeft me nog geen absolute vaststaande zekerheid; zelfs al zegt Salibi dat hij over de juistheid van zijn werk niet de minste twijfel heeft, betekent dit nog niet dat ik, gezien het baanbrekende karakter ervan, geen twijfels meer zou overhouden. 

Ik heb wel het gevoel gehad me in Maarib, verlaten stadin Noord-Yemen, te bevinden op een vreemde plaats, geladen met een déja vu, maar het kan ook dat de nabijheid van een dam met de naam van Saba duidelijk leesbaar erop vermeld, me verwezen heeft naar de Koningin van Saba die Solomon bezocht, en ook de gedachte dat Maarib – maar hierin was ik verkeerd - iets te maken had met het bittere water van Mozes, dat beide er toe bijdroegen. Maar gevoelens zijn geen feiten en in de geschiedenis zijn de feiten doorslaggevend. Ook Salibi moet met reële bewijzen voor de dag komen, waarvoor, naar hij beweert, opgravingen in Saudi Arabië nodig zijn, wat de Saoedi absoluut niet wensen. 

Maar als ik Joods bloed in mijn aderen zou hebben, maar ik heb dat ook niet, en de Bijbel leert me waar het graf van Sarah en Abraham gesitueerd was met de naam van die plaats heel duidelijk vermeld, als deze plaats nergens in Palestina/Israël kan teruggevonden worden en ik aldus bestookt zou worden met twijfels, dan zou ik wel willen nagaan welke waarde ik hechten moet aan de woorden van Salibi die deze plaatsen heeft teruggevonden in Arabië, ergens ter hoogte van Mekka. 

Dan zou ik alles in het werk stellen om uit te zoeken welke bronnen er nog zijn om te weten wat moet geweten. En als er dan een theorie opduikt zoals deze van Salibi die het bestaan van David en Solomon en dezes tempel, met ligging in Arabië, zou bekrachtigen, zou ik er dan niet op staan dat deze theorie, ondanks de gevolgen indien juist, zou worden uitgetest. Ik, die zo stoer ben, mijn traditie als uitverkoren volk hoog te houden, zou ik die theorie van Salibi doodzwijgen of ze aanzien als een laatste kans? 

Mijn interventie bij NGM was enkel gericht op het uittesten van wat Salibi schrijft. Verder wens ik er niet op in te gaan, het Joodse volk is niet mijn volk, als kind werd mijn broekzak met mijn zakdoek erin niet dichtgenaaid op vrijdagavond, en het is niet de traditie van het Joodse volk die op het spel staat noch hun interpretatie van de woorden van de Bijbel die ik viseer.  Mijn houding is, precies te weten welke rechtzetting er kan of moet gedaan worden nu Kamal Salibi is opgestaan in de jaren tachtig met zijn visie over het situeren van de oorsprong van het land van Abraham, dat volgens mij eerder kans maakt langs de kant van Salibi te liggen dan langs de kant van Israël. 

Ik heb deze gedachte in drie blogs uitgeschreven, de opbrengst ervan is nihil, verandert niets helemaal niets aan het feit dat na de Exodus, de Joden zich gevestigd hebben in een totaal ander land dan het ‘beloofde land’ en dat deze toestand onherroepelijk is. Na hun terugkeer uit Babylon zijn ze blijven hangen in het ‘Nieuwe Sion’, het nieuwe Jerusalem en hebben ze de oude, dieper naar het zuiden gelegen landen, in onwetendheid na diverse generaties, laten liggen. Het zijn de Saoedi’s die uiteindelijk in het ‘Beloofde (olie)land’ zijn terecht gekomen. Een zet van Allah?

20-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als ik het bewuste artikel over Koning David en de sporen die hij naliet, ga lezen in het National Geographic Magazine, dan durf ik besluiten, dat er nergens ook maar iets archeologisch te vinden is, in of rond Jerusalem, dat verwijzen zou naar een paleis van David en wat meer is, dat er evenmin een ruïne te vinden is van het paleis en de tempel van Solomon. Wat meer dan verbazend is, want neem ik als voorbeeld, de tempel van Hatsjepsoet, die volgens de Egyptische chronologie, vijf eeuwen ervoor werd gebouwd, dan zou toch mogen verwacht worden, zelfs indien geplunderd en verwoest, dat minstens nog sporen van de grondmuren van Salomons tempel en paleis zouden overgebleven zijn, wat helemaal niet het geval is. Want na 150 jaar opgravingen, moet er geconcludeerd worden dat de resultaten niet in verhouding zijn tot de aura omheen de namen van David en Solomon. 

Wat te vermelden valt is de vondst van Yosef Garfinkel, professor aan de Hebreeuws Universiteit, van een Griekse grondlaag in de Elah Vallei - waar David Goliath zou verslagen hebben – waaronder hij sporen ontdekte van wat hij beschrijft als ‘buildings scattered with four olive pits, which 14 analysis, dated around 1000 B.C.’. Ook werden er ruïnes gevonden van een kopermijn in de omgeving van Edom, de dichtst bij Jerusalem gelegen mijnen, uit de tiende eeuw voor Chr. zeggen de ene, van de zevende eeuw zeggen de andere. In 1993 zou in Tel Dan een zwart bazalten stela gevonden zijn met de inscriptie ‘Huis van David’ maar het bestaan van Solomon however, remains wholly unverified. Maar men kan onmogelijk terug, schrijft Draper: 

King David has persisted for three millennia an omnipresence in art, folklore, churches and census rolls. To Muslims, he is Daoud, the venerated emperor and servant of Allah. To Christians, he is the natural and spiritual ancestor of Jesus, who thereby inherits David’s messianic mantle. To the Jews, he is the father of Israel – the shepherd king anointed by God – and they in turn are his descendants and God’s chosen people. That he might be something lesser is to many unthinkable. 

Zo, zijn David en Solomon fictie? 

Na lezing van het artikel kwam het me over alsof David en Salomon en hun bouwwerken, het product waren van de verbeelding van de auteurs van Samuel 1 en 2, van Chronijcken 1 en 2 en van Koningen 1 en 2. Robert Draper, de auteur van het artikel in NGM, bevestigt dit onrechtstreeks: Despite decades of searching, archaeologists had found no solid evidence that David or Salomon ever built anything. 

De NGM begaf zich hier op een gevaarlijk pad, hoe meer men in die historische potten van Egypte en Israël gaat roeren hoe meer stemmen er zullen opgaan om het tegengestelde te bewijzen van wat algemeen bekend staat en aanvaard wordt. En ik besloot aan het Forum van NGM te mailen: Ofwel is de tempel van David en Solomon inbeelding, ofwel schenkt u (enige aandacht) aan het werk van Kamal Salibi, de enige bron van gegevens die de idee van fictie lichten kan.

Of dit in onze huidige wereld het vermelden waard is betwijfel ik, het is maar wat geschiedenis en ik vermoed ook dat er niemand van wakker ligt maar het inspireerde me destijds om een e-mail te sturen naar ngsforum@ngm.com

‘The search for King David.

I can understand that nothing substantial has been found by the archaeologists in relation to King David, but to conclude that nothing has been discovered in relation to the house of King Solomon and nothing about the existence of the temple of Solomon, seems almost unacceptable to me. It cannot be that a construction as it has been described in the bible, even if destructed once or twice afterwards, didn’t leave any traces at all in the soil of Israel.

De deux choses l’une, or David and Solomon haven’t existed, neither in Palestine, nor in another place. Or, they did exist but not in Palestine. Is it possible that the works of Kamal Salibi could give us an acceptable answer and could it be that the ruins of the temple of Solomon have to be located, not in Israel but in Arabia?’

Ik ontving een bevestiging van de ontvangst van mijn mail, maar een antwoord op mijn vraag bleef achterwege. Waarom, was mijn vraag dan zo ongewoon na wat Kamal Salibi geschreven had, of was ze te kieskeurig om beantwoord te worden? Ik denk aan het laatste.

Draper heeft gelijk, aan Koning David kan niet meer getornd worden en Koning Salomon blijft eveneens overeind. Ook Israël blijft Israël. Of het het Beloofde Land is betwijfel ik echter zeer sterk. Het beloofde Volk misschien (?) als ik zie wat ze hebben voortgebracht als kunstenaars, schrijvers, musici, filosofen, Nobelprijswinnaars. Of toch niet en was het enkel te wijten aan de manier waarop ze als volk in de wereld stonden?

19-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo, en wat over die fameuze koning David in zelfde  decembernummer 2010 van National Geographic: ‘The search for King David, new discoveries in the Holy Land’. Ik dacht na lezing ervan een lezersmail te sturen naar NGM om te wijzen op het werk van Kamal Salibi wat de locatie van het Holy Land betrof. Ik mailde dit aan Salibi en vroeg er zijn mening over. Zijn antwoord kwam vlug en ongenuanceerd: 'A few years ago, while preparing their article on the migratory movements of Abraham, National Geography asked for my input, only to ignore it. I very much doubt if their attitude has changed since. But one might as well try and find out. 

Ik voelde me van dan af geëngageerd een e-mail te richten aan het Forum van NGM hoewel ik vreesde enkel een bevestiging te ontvangen, zoals ik ook een bevestiging ontving voor mijn mail in verband met de (mogelijke) ouders van Tutankamon, en niets ervan in hun magazine, omdat ik vermoedde dat ze elke revolutionaire theorie, zoals deze van destijds Velikovsky en thans dezevan Salibi, halsstarrig uit de weg gaan. 

Ik weet dat voor de Joodse fundamentalisten, Koning David untouchable is, ondanks wat over hem (zo schitterend) verhaald wordt in hoofdstuk 11 van Samuel 2 . En om dit te bewijzen neem ik hier enkele passages uit de King James’ Bible van 1611 over:

Het gebeuren situeert zich in de valavond als Koning David opstaat uit bed, over zijn dakterras wandelt en op een terras beneden hem, een vrouw opmerkt die zich aan het wassen is – een vreemde idee om zich te wassen onder het raam van een koning - and the women was very beautiful to look upon. 

En van nu af wordt het ‘gewijde’ geschiedenis:

3. And David sent and inquired after the woman. And one said, is not this Beth-sheba, the daughter of Eliam, the wife of Uriah, the Hitite? 

4. And David sent messengers, and took her, and she came in unto him, and he lay with her, for she was purified from her uncleanness and she returned unto her house.

5. And the woman conceived and sent and told David, and said, I am with child. 

Het vervolg van deze romance tot de dood van Uriah, leest u in de bijbel, over een handeling van David die niet goed te keuren is, al is de zoon die zal geboren worden de latere Koning Salomon. Ik meen zelfs dat ik dit verhaal al eens gebracht heb in een vorige (van 2011 tot 2014) blog. 

Zie verder wat volgt op 19 mei.

.

18-05-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde