“Sterben werd’ ich um zu leben” zingt ‘Mahler’ op het einde van zijn tweede symfonie. Hij wist het dat  voor hem het sterven een her-opstaan, ‘eine Auferstehung’ was en hij ‘verklankte’ dit in zijn symfonieën.

Ik zie hem als de componist die muziek  schreef die we als kosmisch mogen betitelen, ik voel het toch zo als ik hem beluister. In feite is Mahler een ‘alleenstaander’, een Albert Einstein. Ik durf het zeggen, soms voel ik me zo als ik herlees wat er geschreven staat van mij.

Dit ook is de reden waarom ik Mahler hoogacht ik acht me een “beetje’ als hem: wetende dat het aardse een begin is, niet het einde; dat dit einde een nieuw beginnen is,  een terugkeer naar onze herkomst die van het begin van de Kosmos is, of misschien van wat er was vóór de start ervan.

Ik herhaal hiermede wat ik al dikwijls gezegd en achtergelaten heb in mijn geschriften en ik ben niet zinnens iets te wijzigen aan dit standpunt. In tegendeel, mijn roep klinkt luider en luider naarmate ik dichter kom en het onherroepelijke zich aankondigt in mijn leden.

Ik weet me dan ook gelukkig er niet te staan met lege handen. Wat ik dacht, hoe mijn leven verliep werd geacteerd in de vorm van een boek, waarvan een lezer, en niet de minste, me weten liet dat het hem vergezelt in de dag.

Wat kan ik meer vragen dan aanwezig te zijn in zijn gedachten, van hem te ‘bedruipen’ met wat uit mij is ontstaan. Wellicht zal dit nog gebeuren op enkele plaatsen als ik er niet meer zal zijn. Ik slaagde er dus in me te verlengen tot in het leven van anderen.

Een eigenheid die ik elke morgen onderga als ik Klara open en binnentreed in de geest van componisten die tot eeuwen voor mij hebben geleefd.

Voor mij een belofte, een rijkdom ohne Ende.

01-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Op deze dag vroeg ik me af, de datum schrijvend, of ik (in feite of wij) er nog zal staan op 30 september 2024, een vraag die ik me vorig jaar al moet gesteld hebben  het resultaat ervan dat ik vandaag beademen mag met trompetgeschal, niet zo luid als in de tweede van Mahler maar gedempt en zeker niet als een uitdaging bedoeld.

Hoe beëindig ik anders een ‘einde-maand’ dan verheugd te zijn een nieuwe te beginnen, niet wetende, nu het oktober wordt hoe hier de uitslag zal zijn.

Maar niet getreuzeld het hoofd recht – zo goed als het nog gaat – de  wereld in gekeken en verder gewandeld in mijn heden dat ook mijn verleden inhoudt of dacht je dat ik geen verleden kende, geen teruggang naar wat van vroeger was. Ik beken dat ik meer in het ‘nu’ leven wil, maar wat van vroeger was meer en  meer de kop opsteekt, en wat doe ik eraan, wat doen jullie eraan als je overvallen wordt door herinneringen?

Ik heb de stilte doorbroken die erover hangt en heb het bos herinneringen betreden met een gedicht dat ik schreef en, denk ik, het nog niet gebruikt heb in een of ander blog of geschrift, ik het niet wil laten verloren gaan:

Een eikel op een bed van mos,
het regent maar en tortels opgevlogen.
Zo denken we en peis aan hen
die deze dag niet zagen opengaan
en hoorden niet 
het ruisen in de bomen.

En peis aan hen
die onverstoord hun wegen gaan,
alsof hier niets was te beleven,
geen herfst, geen overgang,
geen tinteling van hoop,
al was het, van de eikel
even maar de plof geweten.

Hij ooit kiemen zal,
hij reeds is opgeschoten: 
de tijd: ‘ce grand sculpteur’ 
wist Yourcenar.

En God, 
wie ook Hij is
vergeve het de hand
die simpel schrijven durft:

het regent maar,
een eikel kiemend
op een bed van mos,
twee tortels opgevlogen,
als alles zo oneindig is, 
zo vol, zo gul,
zo opgetogen.

30-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zoals elk jaar en op dezelfde plaats kleine witte paddenstoelen in  een kring in het gras. Waarom in een bijna volledige cirkel, wie wilde het zo en niet anders?

Ze zullen er hoogstens een week staan en dan mysterieus verdwijnen zoals alles mysterieus is in de natuur, verwondering die hij dagelijks kent, hoe uit een sinaasappelpit een boompje is gegroeid dat hij met zorg behandelt en zal binnen brengen, later, om het te vrijwaren van de winter.

Zo, nu het einde heel dicht gekomen is ontdekt hij wat van het leven is, het grote leven dat hem in handen heeft, dat geduldig is met hem en toekijkt op de wijze waarop hij de dagen tegemoet gaat en beleeft.

Alsof hij het anders zou willen beleven dat  wat is van de minuten, van de uren, van de dagen en de maanden die zich opvolgen met de snelheid van hun eigenheid gedompeld in een stil, verborgen geluk er nog altijd te zijn en te kunnen beslissen hoe er mee om te gaan.

Zijn morgens te beleven, zoals hij ze beleeft, de tijd verlopend zonder er oog voor te hebben, de middag voorbij en de avond komend, hij de dag sluiten kan met een gerust gemoed gedaan te hebben wat hij te doen had.

Veel is dit niet, maar waar hij staat schijnt het hem voldoende toe, zelfs al wil hij verder, zelfs al wil hij er altijd nog wat aan toevoegen, maar hij troost zich dan met te denken  dat hij het de volgende dag wel zal doen.

Zoals ook vandaag wat  hij in de morgen schreef staat hier al geacteerd, het geen hij er in de avond nog wou aan toevoegen houdt hij voor morgen, hij zal er in het begin van de nacht over nadenken alvorens in te slapen, ongeacht of hij het morgen in de vroegte nog weten zal.

Hier eindig ik mijn 300 woorden; Vroeger waren het dagen van 500. Nu zijn ze meer geladen met ‘hij’ die op komst is en er eens zal staan. Echter, ik hoop dat hij toch nog wat wachten zalu, ik heb nog ‘ontzaglijk’ veel te doen.

29-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ruik oktober, ik ruik de voortekens van de volle herfst waar ik sta, in het duister nog alsof de nacht niet wijken wilde, de dag niet oplichten wou; alsof van alle zaken die er zijn niets was overgebleven dan  het duister van de luchten dat hij niet ontlopen kon, het duistere dat zich opstapelde in hem zodat hij de woorden niet meer zag die neerkwamen over hem en hij weerloos was, een leeg iemand die niet reageren kon, de kracht niet had het te doen, zelfs de wil niet; later dacht hij, zal de dag zich openen op het licht en me bevrijden van het angstgevoel dat me een ogenblik lang heeft verlamd, later zal Bach er zijn. Hij zal als een parfum neerstrijken over mij en me bevrijden van de spanning in mij.

En Bach kwam en, Gershwin een voormiddag lang. Hij is gaan neerliggen de ogen gesloten en denkt aan zijn laatste uur, als hij het weten zou, hoe hij het beleven zal?

Om nu terug in te slapen voor een tijdje en wakker te worden als herboren: gelukkig er nog te zijn voor wie weet misschien nog vele dagen, gehuld in het wonder dat het leven is op zijn leeftijd en, zoals hij het nu ervaart, rond lopend binnen de grenzen van huis en tuin, ontzaglijk verruimd op een ander domein met de boeken op tafel en in hun rek en met de muziek van Klara en deze van TV Mezzo of Classica.

Wat kan hij nog meer verlangen als hij zoveel al heeft?

Of is het teveel dat hij heeft en zal het niet blijven zo,  als hij hoort elke dag, dat het leven geen wonder is voor velen.

Hij denkt aan hen die het minder goed hebben. Het enige dat hij nog vermag voor hen is woorden kiezen en verspreiden hopende voor hen dat ze niet blijvend opgeslorpt worden door miseries van elke slag en aard.

Maar hem is het gegeven te zijn wie hij is en hoe hij is.

Moet hij zich erover verbazen of zich gelukkig achten dat hij is, zoals hij is?

28-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Ik zou eens een ganse dag willen rondlopen in het huis, luisterend met volle aandacht naar de muziek van Klara en de commentaar erbij, maar ik ‘gun’ het me niet want wie zou er dan mijn blog schrijven?

Geen blog schrijven dan?

Dit gaat niet want, het ‘niet-schrijven-ervan’ zou me beletten vol te luisteren, ‘verslaafd’ als ik ben aan het schrijven of het herschrijven van wat er al staat.

Het zal dus een droom, een verzuchting blijven, trouwens zou ik het een volle dag uithouden? Ik geloof het niet, het zou een overdrijving zijn en deze is in mijn geval te mijden. Ik hoorde al teveel dezelfde concerti, dezelfde Mahler en Beethoven, Mozart en Ravel, Schubert en Schuman en zo gebeurede het dat ik ineens sterk geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan John Adams (°1947) op ‘TV- Classica’ en wel zijn ‘Shaker Loops’ waar er niets te begrijpen valt, enkel te luisteren en toe te kijken – de titel en deze van de vier delen* ervan zijn moeilijk te begrijpen – maar de muziek boeide me en, even boeiend als de muziek  was de dame die dirigeerde.

De strijkers, allen rechtstaande in een halve boog voor haar, waren in hun samenspel bij momenten adembenemend, verrassend als het ritme wordt opgevoerd of afneemt.

Je ondergaat, bijna in je leden de vele ritme- en toonaardwijzigingen, en je aandacht gaat wisselend naar de musici en naar de bewegingen van de dirigente.

Het stuk, in zijn geheel, is rijk aan klanken, meeslepend abstract, maar veelzijdig kleurrijk. Het melodieuze ontbreekt volledig, maar wat je hoort  brengt je in een toestand van verwachting en je hebt er geen behoefte aan.

‘Shaker Loops’ werd een stevige beleving die me dagenlang is bijgebleven, waarom ik het pas vandaag vermeld is er het bewijs van.

Echter voor mij was het geen minimalistische muziek, integendeel, het stuk vulde me en ik her-beluisterde het via Google. 

Nu, vóór ik erover schreef. 

*Shaking and trembling, Hymnic slews, Loops and verses, A final shaking. 

27-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zou eens willen rondlopen in het huis, luisterend met volle aandacht naar de muziek van Klara en de commentaar erbij, maar ik ‘gun’ het me niet want wie zou er dan mijn blog schrijven?

Geen blog schrijven dan?

Dit gaat niet, het zou me beletten vol te luisteren ‘verslaafd’ als ik ben aan het schrijven of het herschrijven van wat er al staat.

Het zal dus een droom, een verzuchting blijven, trouwens zou ik het een volle dag uithouden? Ik geloof het niet, het zou een overdrijving zijn en deze is in mijn geval te mijden. Ik hoorde al teveel dezelfde concerti, de zelfde Mahler en Beethoven, Mozart en Ravel, Schubert en zo gebeurede het dat ik ineens sterk geboeid raakte door de muziek van de Amerikaan John Adams en wel zijn ‘Shaker Loops’ waar ik niets van begrepen heb – met moeite de titel zelf – maar het boeide me en, even boeiend als de muziek  was de dame die dirigeerde.

De strijkers, allen rechtstaande in een halve boog voor haar, waren in hun samenspel bij momenten adembenemend, verrassend als het ritme wordt opgevoerd of afneemt. Je ondergaat, bijna in je leden de vele ritme- en toonaardwijzigingen en je aandacht gaat wisselend naar de musici en naar de bewegingen van de dirigente.

Het stuk, in zijn geheel, is rijk aan klanken, meeslepend, abstract maar veelzijdig kleurrijk. Het melodieuze ontbreekt volledig, maar wat je hoort  brengt je in een toestand van verwachting en je hebt er geen behoefte aan.

‘Shaker Loops’ werd een stevige beleving die me dagenlang is bijgebleven, waarom  ik het pas vandaag vermeld is er het bewijs van.

Echter voor mij was het geen minimalistische muziek, integendeel

27-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En het gebeurde dat een mooie zin van drie woorden hem ontglipte. Hij viel hem te binnen aan de ontbijttafel en toen hij opstond om hem neer te schrijven was de zin of het zinnetje weg, een verlies vond hij want het was een zin met heel wat potentie. Maar hij moest verder met wat hij nog vinden kon en het regende over de bloemen en de planten in de tuin en hij wist dat het goed was. Eigenlijk, ondanks het  verlies van de zin was alles goed, voelde hij zich rustig en verwachtend, de dag was pas begonnen en hij had heel wat werk in het vooruitzicht; een brief die hij schrijven wou aan een bekend schrijver; een vriend, een broeder, die hem zou komen bezoeken en zijn gedichtenbundel van het jaar 2015 die hij volledig herwerken wou, zuiveren wou van het  overtollige aan woorden, want woorden teveel remmen het ritme en remmen de aandacht en vooral, het zuiver poëtische ervan.

En het was met de bundel dat hij zijn morgen vullen wilde. Zo dacht hij, deze blog hier is voor later op de dag als ik weten zal wat te schrijven, na de 190 woorden die er al staan wordt het een fluitje van een cent en hij dacht aan de kinderen aan de bus in China die rondliepen met door hen gemaakte fluitjes uit wilgenhout die ze verkochten voor vijf Yuan, maar dit is dertig jaar geleden, en toch het bleef hem bij want hij ook had in zijn jeugd fluitjes gemaakt uit hetzelfde hout en in dezelfde vorm.

Hij was erdoor getroffen en hij had er twee gekocht , peu importe, maar het roerde hem, toen. Zoals er tal van kleine dingen zijn die hem roeren, ook het verlies van de zin, waar hij nog niet over was.

En als hij er verder over nadacht was het een geluk geweest, zoals heel wat zaken een geluk betekenen dat de zin hem was ontglipt want over wat zou hij anders vandaag geschreven hebben?

26-09-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij wou zijn geschrift van vandaag als een gebeuren van dingen die nog niet gekend zijn.

Hij wou deze dingen heel helder maar mysterieus met een betekenis erin die niet te ontcijferen was, zelfs het niet te weten dat het er stond geschreven in filigraan wit op wit en dan nog in geheimschrift uit vroegere tijden dat hij weliswaar nog had gekend in een vorig leven, iets zoals hiërogliefen op obelisken die evenmin te ontcijferen waren, Jean-François Champollion, nog niet geboren. En hij, nu verblijvend in oorden die nog te ontdekken waren.

Later, in andere tijden zal het geweten zijn wat er geschreven stond, ondertussen laat men staan wat er staat maar geprojecteerd op de muren van vele musea in binnen- en buitenland in de hoop dat er iemand opduiken zou die alles zou ontcijferen.

Wat weinig opbracht want iedereen dacht dat het een kunstwerk was uit tijden die nog  komen moesten, nog geen vaste voet hadden gekregen in de geschiedenisboeken van de wereld.

Hij schreef dit in de morgen vóór het licht er was, erna naar de middag toe begreep hij niet meer wat hij had willen schrijven en wachtte hij op de nacht om verder te gaan omdat hij wist dat de  duisternis dikwijls hielp om dingen die er nog niet waren bloot te leggen, op te graven uit de eeuwen ervoor, tenminste zo er eeuwen ervoor waren geweest, wat nu niet exceptioneel het geval was, of toch!

Waar hij wel aan dacht toen  dit geschreven stond dat je in een stad zoals Praag moet leven om te schrijven zoals Kafka, elders, waar ook, schrijft men anders.

Hier ook.

25-09-2023, 04:25 geschreven door Ugo d'Oorde