Paul, de meeste Gezôardeneirs kennen jou van Chris Ceramique. Je bent geboren en getogen in Eksaarde. Wat vind je zo bijzonder aan ons dorp?

Eksaarde is voor mij een natuurdorp. Ik vind het belangrijk om in eigen dorp een evenwicht te vinden tussen werken en ontspannen.

Hoe belangrijk is de natuur voor je?

Natuur is een rode draad in mijn leven. Ik ben een boerenzoon van een hardwerkende familie. Na mijn schooltijd op de universiteit van den Briel (lacht) en wetenschappen in het Sint-Lodewijkscollege, heb ik landbouwwetenschappen gestudeerd. Het eerste jaar op de unief viel tegen. Ik voelde me een nummer in een grote groep studenten en de vrijheid in de grote stad was te verleidelijk. Uiteindelijk ben ik technisch ingenieur geworden in de landbouw en ben ik gespecialiseerd in zuivel.

Heb je hier ook je job van kunnen maken?

Ik ben 23 jaar productieverantwoordelijke geweest in een voedingsbedrijf, Upeco in Grimbergen. Daar zijn trouwens de topproducten van Joyvalle geboren. In België waren we pioniers in de productie van Tetra Briks voor melkproducten. Ik heb daar hard gewerkt in een tof team waarin veel flexibiliteit gevraagd werd als de restricties van de melk zouden overschreven worden. De laatste vijf jaar ben ik door een overname van Comelco naar Aalter verhuisd.

Onder de mensen zijn heeft een belangrijke plaats in je leven ...

Dat kan je wel zeggen. Op school was het al doorslaggevend om niet als nummer beschouwd te worden en dan op het werk met een groep van een 40-tal teamleden, dat was ideaal. Hard werken is belangrijk, maar het is voornaam dat je dit doet omdat je het graag doet. Als je elke dag gaat werken omdat het moet, dan kan je dat niet blijven volhouden.

Een man van de actie.

Ja, ook in mijn legerdienst zat ik in een gevechtsteam. Geef mij maar de actie, een bureaujob is niets voor mij.

Ik voel veel gedrevenheid en positiviteit als je spreekt.

Het kan al eens tegenzitten in het leven, maar dan kan je het nog altijd van de positieve kant zien. Ik zeg altijd: “De zon schijnt altijd. Ook al zie je ze niet, dan schijnt ze achter de wolken.” Dat sterkt me in het leven. Zeuren mag, maar niet constant. Je kan er altijd zelf iets aan doen. Mijn vrouw, Chris Laureys, en ik hebben dit ook aan onze kinderen meegegeven.

Hoeveel kinderen hebben jullie?

We hebben vier zonen. Sommigen zeggen dat dit door de gestandaardiseerde stukproductie komt (lacht), maar ze zijn allemaal gezond en wel: Piet (° 1978), Jan (° 1979), Bert (° 1985) en Wim (° 1986). Ze zijn allemaal goed terecht gekomen en zijn kunnen doorgroeien in hun talenten. Ze werken hard en gedreven zoals ze dat ook altijd thuis gezien hebben. Hun

geheim is dat ze dit als koppel doen en dat vind ik zo belangrijk. Ondertussen hebben we ook al negen kleinkinderen.

Je was pionier in de Tetra Briks, maar dat was Chris Ceramique in zekere zin toch ook wat aardewerk betreft?

We waren ons daar niet van bewust, hoor. In 1992 zocht mijn vrouw een bezigheidstherapie want de kinderen waren al wat groter. Haar zus verblijft in Noord-Spanje en toen we daar eens met ons gezin naartoe gingen, werden we meteen verliefd op de terracotta en aardewerk uit die omgeving. Het jaar nadien zijn we hier, op de hof van mijn ouders in de Rechtstraat, gestart met een camion potten aan te leveren. Het was meteen een schot in de roos want binnen de 14 dagen waren deze allemaal uitverkocht. Twee jaar later was het echt een booming business waardoor ik mijn job heb gelaten voor wat het was en mee in de zaak ben gestapt. Mijn vrouw deed de binnendecoratie en de buitendecoratie was mijn terrein. Het was ongelooflijk hoeveel succes deze zaak kende. Het was nieuw in de wijde omgeving en ze kwamen van heinde en verre naar onze zaak. De mannen gingen een pint drinken in den Etbos en de vrouwen kwamen winkelen. Zeven dagen op zeven waren we open, twintig jaar lang.

Hoe lang is de zaak nu al gesloten?

Ondertussen zijn we vier jaar gestopt. We hebben ons samen voor 100% gesmeten en hebben er ook veel voor gelaten, zoals een sportman doet. Maar we deden het altijd heel graag. Samen hebben we die gedrevenheid nodig. Toen we stopten, hebben we vooral moeten leren wat een weekend was.

Heb je geen schrik om ouder te worden?

Ja en nee. Ik vind het belangrijk dat alles op zijn tijd komt. Ook in het verenigingsleven vind ik verjonging belangrijk. Ik ben momenteel nog voorzitter van de Landelijke Gilde in Eksaarde, maar ik ben blij dat ik binnenkort vervangen word. Ook toneelspelen wil ik afbouwen omdat het instuderen van teksten niet meer zo evident is. Ik zou wel graag gezond willen blijven. Door het harde werken voelen we al wat fysieke kwaaltjes, maar ik zie het leven steeds positief in. Mijn moeder is ondertussen 92 jaar en voor mij een groot voorbeeld. Ook zij vindt die positiviteit en gedrevenheid heel belangrijk in alles wat ze doet.

Bedankt Paul voor de ontvangst en je enthousiasme.