En Bernardus, gegijzeld door farizeeërs en femelaars, onderging de traumatrip doorheen de zompige moorddroom als deed hij op een sukkelgangetje aan sightseeing langs de slijkerige oevers van een modernistische nederzetting waar neringdoeners zich binnen de kortste keren tot schele teringlijers ontpopten en waar hun vele cliënten zonder slag of stoot in andermans patiënten veranderden en waar de traditie het vereiste dat onbeschreven bladen linea recta bij het oud papier werden gekieperd en waar iedereen besmet oogde door de verzameldrift omtrent de schamele eurocenten. Ofschoon hij ten bate zijner onverzettelijkheid uit de alomtegenwoordige modder van achterbakse moderniteit en baxterachtige commercialisering noch enige zin noch enige kracht wist te delven, zat de heilloze helft van z'n verminkte hart nog op de juiste plaats. En wat het dat pertinente gebrek aan zin of kracht betrof... wat kunt ge daar nog meer over rondstrooien? Ah, wacht 's even, wellicht dit: niet alleen ontbrak 't Benaar aan de zin of de kracht maar, echt waar, ook de wil en de wil om te willen waren, ter nagedachtenis van z'n memorabele ijlvlucht (intbelangvantkindintbelangvantkind), te elfder ure in roestkleurige rook opgegaan. Z'n terechte arrogantie echter bleef vrijwel onaangetast. Alleen aan de ruwheid ervan was wat gevijld geworden. Waardoor hij zich later - nadat de larfachtige lafaards bij vonnis vrijgeleide kregen om de arena te verlaten en hij in de verte een meisjesstemmetje hoorde zingen van papaparanoia in dit papaparadijs van papaparasieten en papapappelspijs - voor z'n normale doen vrij nederig en bijna kruiperig door het stof voortbewoog. Hoewel hij zich in een radioactieve stortbui van aardig kwaad en onophoudelijk pisnijdig wist. De sociaal gehandicapte, de vervloekte nietigheid zelve, rekende ondertussen met knikkende knieën op z'n kind en op haar pigment van peper en buskruit. En kreeg hij bijna gelijktijdig hiermede te kampen met een aanval van enuresis. En terwijl hij verder door het stof waarde, gelijk een wanhopig verdwaasde wiens zicht van de ene seconde op de andere was ontnomen geworden, liep er een urinespoor uit z'n broekspijpen dat een deel van z'n treurmarstraject weergaf. Vooral cirkels zag je door mekaar lopen. En als je 't zeikpatroon nauwkeuriger zou beschouwen, onderscheidde je het logo van de olympische spelen. En als je daar dan op begon door te kijken, bemerkte je een standbeeld dat de vrijheid verzinnebeeldde. Maar op al die tribunes was er geen kat die doorkeek, elkeen lag zich te verkneukelen in het ontluisterende algemene van het onuitgegeven schouwspel. Ieder op z'n eigen manier weliswaar. De ene nog wat nagniffelend van wat er totnogtoe allemaal al te zien en te horen was geweest, de andere met de ogen stijfdicht geknepen. Nog 'n andere met een gezicht of het 't hem allemaal niet veel uitmaakte. Dat was er dan zo ene die alleen maar zou gremelen als er een dode viel. Of twee. Want die had al zovele lijken gezien dat er lijdensimmuniteit was opgetreden. Sleet op 't gevoelen. Ook al waren die doden dan enkel op zijne tv gevallen. En dan nog wel in slijmerige schimmelfilmpkes. Want tijdens het nieuws en andere duiding zet hij de tv af. En dan waren er ook nog anderen, het merendeel cru gesteld, die genoten van de eerste tot de laatste minuut en die het Theater van De Minne beleefden gelijk ze nog nooit zoiets hadden meegemaakt. En dat is niet zo moeilijk te begrijpen. Onuitgegeven troep: dan blijft ge kijken natuurlijk. Iets ondernemen om het spektakel te stoppen, zou bij deze dan ook hoogverraad betekenen. Aan de wetten van dit land, aan de structuur van de staat en aan de edele lieden in deze serre van gekwezel en miserie. En daaraan raakt men best niet. En de ene portie Bernardus gleed, zoals zo vaak geschiedde, uiteindelijk terug naar de andere portie en zo kwam Benaar weer tot leven, daar aan die keukentafel. Allez, tot leven? 't Is te zeggen: hij had terug één oog open. Dat andere... daar rekende hij al niet meer op. Hij begon te wennen aan het éénoogfenomeen. Maar dat was toch niet het allereerste dat nu in 'm opkwam. 't Allereerste dat hij hoorde was dat kriepende ontwakeningszinnetje van dat meermaals-op-zijne-kop-gestuikte uilskuiken van een sukkelachtig vrederechterke:

"Waar is het volgens jou misgelopen?"

En met de stem van dat strak stinkende onschendbare eunjerei donderratelend in z'n krawankelende kop bleef Benaar dus liggen. Hij geraakte niet - of kon niet of wou niet - rechtop of zich nog maar van een centimeter verplaatsen. De machteloosheid, die hij daarnet nog had gevoeld in de arena, was het enige dat hij gewaarwerd. Voor de rest proefde hij kilte. En onverschilligheid. Gelatenheid. En onrechtvaardigheid. De tabak was op, de nederwiet was op, de koffie was op. Z'n knieën protesteerden. Z'n witgetrokken handen omklemden hen. Z'n ene oog keek door het vuile raam dat uitgaf op 'n helderblauwe lucht in het noorden. Uit z'n trillende mond liep 'n straal van kwijl en onderwijl tussen z'n fluitende oren rammelde er weer vanalles waarvan hij ogenblikkelijk wat-peins-'k-nu-weer peinsde. En hij dacht:

" In 't weldadige oosten, ja, en in 't bedompte westen zeker. En in 't schrale zuiden misschien. Maar in het iele noorden? Zouden ze daar ook kinderzieltjes vermoorden?"

Vlak daarna dacht hij:

"Wat denk 'k nu toch? Hoe komt zulke gedachte in me op? Waarom denk 'k nu zoiets? Wat zou dat willen zeggen?"

En dan, ineens, weer iets van gans ander allooi, schoon gecentreerd tussen z'n twee oren:

"Hoe zou 't komen dat, van zodra 'k terugkijk naar 't verleden,

de totale stilstand me nekt

En dan dienden er zich plotsklaps tientallen gedachten terzelfder tijd aan. Sommige zeilden geil en grijpensklaar voorbij, andere klapwiekten dan weer kil en onbevattelijk weg en weer. En dan verscheen er één gedachte die erin slaagde van de terreur van dat ontwakeningszinnetje te neutraliseren. Zodat de kraakstem van die kromme kloterige krampenrechter naar de achtergrond verschoof en er niks anders meer overschoot dan een ijl nauwelijks hoorbaar zoemzingen. En daarover gleed dan de hangende gedachte als een kano over een rivier:

"Koffie, koffie, koffie... tabak, brood, boter, kaas en eieren... m'n zeikkeizerrijk voor koffie, koffie, koffie... tabak, brood, boter, kaas en eiren en kasseien, honderdduizenden kasseien. En overrijpe tomaten. En bomvesten. En granaten. En houwitzers. Kalashnikovs. Uzi's en Minimi's. En vitamine A,B,C, D, E en K. En adrenaline. En serotonine. Melatonine. Efedrine. En cortisolinjecties. En containers testosteronstrips. En legioenen stoottroepen tegen het leger des onheils, dat sedert jaar en dag wordt aangevoerd door de duivel in hoogsteigen persoon. Maar eerst - vooraleer uit de schulp te kruipen - genotmiddelen, zuivel en steen. Daarmede moet de coup gelukken. Vervolgens achter de coulissen 't calamiteitencollectief bijeenroepen, intens en onmenselijk lang vergaderen, tot op de bodem van de puntjes en tot ver voorbij de komma's afspraken maken in de plaats van onbeargumenteerbare commando's te geven en dan pas, als de hele voorbereiding klopt en wanneer iedereen paraat is om - alle neuzen in dezelfde richting - het gezamenlijke doel te bewerkstelligen, dan pas in actie komen. Niet eerder. En optreden, optreden en optreden. Tegen alles waar ge niet voor wilt zijn. Het koningstehuis uitmesten, de staatsambtenaren totterdood pesten, de deurwaarders pakken, de flikken te lijf, de advocaten bakken, d'eruit met de notaris en met zijn doppende wijf, de rechters vierendelen, de politici kelen, de topsporters castreren, hun supporters elimineren, de collateral damage niet medetellen en alle dieren onmiddellijk in ere herstellen. Daarmee dan een tribunaal oprichten en elke nog levende oorlogsmisdadiger en iedere collaborateur d'er tegen heug en meug voorslepen, beschuldiging uitspreken, verdediging aanhoren, berechtiging voltrekken en afvoeren. Of vrijlaten. Zeker als men de termijn van de redelijkheid overschrijdt. Als het rechtmatige oordeel dan uitblijft omdat er verjaring in het spel is gekomen, dan is dat maar zo. 't Is toch pas op het allerlaatste dat de prijzen worden gedeeld."

Radelozer dan radeloos ging hij, met z'n hoogspanningshoofd op dat tafelblad, verder holderdebolder te rade bij zichzelve. Hij kneep z'n kouwelijke billen even hard dicht als z'n gespannen kaken maar toch kraakten de woorden onhoudbaar vantussen z'n schurende tanden:

" Wanneer hebben ze m'n lichaam getroffen als was het met een grillige bliksemschicht? Waarom kan 'k niet vergeten dat triljarden splinters van mezelf in 't walgelijk walmende rondomons stoven terwijl m'n eigen bloed in fijnsproeiende fonteinen te allen kante spoot en waardoor m'n huis van vlees, spiervezels en skelet in alle windrichtingen verzaaid geraakte en er was geen windrichting denkbaar alwaar tot op de dag van vandaag geen spoor van m'n eigen lijf is terug te vinden? Wat moet ge dan van zoiets leren? Wat moet ge met zo'n gewaarwording? Wat kunt ge anders dan daarin, meer dan in alle andere voorgaande provocaties samen (ach, was het daar maar bij gebleven...), een regelrechte oorlogsverklaring te lezen? In het Chinees dan nog wel. Zoals het verstikt gesproken wordt gelijk in Tibet. Maar wat geen Chinees is voor mij zijn, zomaar uit het Strafwetboek alhier te lande geplukt, de artikelen 398 en volgende die opzettelijke slagen en verwondingen bestraffen en niet te vergeten, de artikelen 450bis en volgende die bezweren dat zulke daden ten aanzien van minderjarigen verzwarende omstandigheden opleveren. Dat zou 's iemand tegen die grimbek van 'n oude ex-schoolmeester moeten uitleggen. Iemand zou die voormalige onderwijzer 's moeten verduidelijken - en aangezien hij thans om den brode zijn correspondentie met confraternele groeten ondertekent, waarom dan niet ineens wat meer wetteksten d'erbij pakken? - dat er aan artikel 371 van het Burgerlijk Wetboek een tweede lid werd toegevoegd dat het verbod op het plegen van fysiek en psychisch geweld door ouders en anderen vanuit een pedagogische visie (of een gebrek d'eraan want d'er is, zoals we ondertussen allemaal wel al weten, een gebrek aan veel te veel)... dat dus het verbodverbodverbod om te kloppen op kinderkoppen en te toeken op hun hoofden of vingers of eender welke zwakke plek op hun sterke lichaampjes... dat dus dat bewuste verbod ondubbelzinnig formuleert. En als er dan iemand is die dat allemaal aan het verstand kan brengen van dat falderappes annex raadsman... wel hallelujah dan, god zij geloofd en tot in de onmetelijkheid geprezen! Dat die iemand dan ook ineens in de gloeiende tirannenoren knoopt dat hij, de autoritaire ploert, gedurende zijn fikfakkersleven alleen maar heeft uitgeblonken in gewelddadigheid jegens kinderen. En dat hij veel te schofterig en te schijterig was om als een man tegenover een andere man te gaan staan en dat hij zich daarom als schoolmeestertje gelijk een bleekrossig weekdier wentelde in zijn grenzeloze agressie en met die laaghartige handelswijze nooit verder geraakte, de sukkel, dan het judassen en koeionneren van kinderen. En dat hij... ach ja... je bent wat je bent. Dat die vorte vetzak daar echter jaren aan een stuk mee is mogen doorgegaan, zonder dat er iemand van de Sint-Martinusschool hem heeft proberen afstoppen... nee, dat kan er bij mij niet in. Dat dat faeces meer dan vijftien jaar klappen heeft mogen uitdelen op hoeveel kinderhoofden? Vijfhonderd, zevenhonderd? D'er zijn zelfs jaargangen geweest waar vijvendertig twaalfjarigen zich klassikaal in muilperen mochten verheugen. Eerst werden de leerlingen gesommeerd om een rij te vormen, vlak voor hem, het uitschot. Daarna ging hij het collectief af, één voor één. Dat is toch onvoorstelbaar... dat een volwassen oetlul vijvendertig kinderwangen vuurrood slaat en dat die varkenswrat week in week uit zijn gebrek aan opvoedkunde mag botvieren en dat dan jarenlang en dat er dan niemand, niemand, nee werkelijk niemand van de school die gepatenteerde waanzinnigaard uit de roulatie haalt? Dat er niemand de meester bij de mouw neemt en hem op een stoel zet en dingen zegt zoals meester, gij begint weer door te draaien of meester, gij zijt werkelijk waar verslaafd aan kindermishandeling.

Nee. Niemand deed iets. Niemand wenste iets te ondernemen tegen de beruchte lijfstraffer. Onbevattelijk. En wel het soort van onbevattelijkheid waarvan de koude rillingen als elektrische schokken over je ruggengraat zwepen. Die lulhannes was toen al niet helemaal geestelijk gezond en is thans gewis en zeker nog ernstiger ziek en zo'n potentaten brengt men best in zeven haasten naar de dokter. En dan, hopla, onverwijld afvoeren naar een gespecialiseerde Zwitserse kliniek. Hoog in de bergen is de lucht altijd gezonder, naar verluidt. Wie weet welke weldadige invloed dat heeft op de ijzervreter? Misschien roest hij wel vast aan een of andere gletsjer, tijdens een daguitstap met de andere psychiatrische patiënten. Sterven zoals hij heeft geleefd: verroest tot poolijs. Kharma zeker?

En als er dan ook nog iemand zou willen opstaan om de aandacht van de laatste twee (d'er door vaderlief nog niet uitgeklopte) hersencellen der Auschwitchbitch te vestigen op het feit dat foltering en onmenselijke en onterende behandeling eveneens strafbaar zijn? En dat men dan niet verzuimt van haar te melden dat ze de desbetreffende wetsartikelen zelf maar dient te zoeken. 'n Telefoontje naar haar hartsgenegen papa kan wonderen doen. En haar een zee van tijd besparen. Kostbare tijd. Voor canaille ondereen een niet te verwaarlozen voordeel. Oog voor het oor, al kijkt het scheel. Van de honger naar onrechtvaardigheid. Of vanwege het stukske salami dat irriteert, vanachteren in de keel.

Ja, zo d'er werkelijk iemand zou opstaan om dat allemaal voor mekaar te krijgen, dat zou waarlijk getuigen van burgerzin. 'n Heldendaad zou 'k zulks niet direct noemen maar 't zou niet veel schelen, nee, 't zou al heel aardig in de buurt komen van dat wat als moed in het woordenboek staat gedefinieerd."

Ach, Vandeplusse Bernardus, de etterpus geknepen uit een gefileerde steenpuist, dacht het zijne van wat hij dacht en besefte dat er niemand was. Er was nooit iemand. Als de nood het hoogst is, is niets nabij. Enkel wervelstormen van bijbelse beloftes en wolken gebakken lucht. En Vandeplusse wist ten stelligste dat er niks te denken viel want 't was allemaal geprogrammeerd geworden door iets Ongewervelds dat buiten 'mzelve lag. 't Werd 'm als zoete broodjes in zijn hoogoven geschoven en hij bakte ze helemaal af, kurkdroog en gans knapperig en met een krokant korstje op de koop toe. En dat allemaal voor dezelfde prijs: geen rol van opbouwende betekenis spelen in het allervoornaamste zijner eendagsvliegenleven. De enige rol die hij vervulde was die van de grote afwezige. Met verve maar het mamames wel op de keel. Zonder dat er hier sprake was van salami die achter de huig geblokkeerd zat. Waarschijnlijk was dat een deel van de deal. Vrije keelgaten dienen gedicht. Koste wat kost. En dan geraakt ge, willen of niet, dankzij de opgestropte keelgaten en bij gebrek aan ademnood en een gebrek aan koelbloedigheid zonder veel problemen in de zonderdraadstraat. En zonder daad tegelijkertijd. En, toegegeven, 't was een kleine stap in de taal, zo vanuit die zonderdraadstraat naar de zonderdaadstaat, maar 't was een enorme stap in Bernardus zelve. 't Was zelfs gene stap, 't was met zevenmijlslaarzen een gapende kloof overbruggen door te vallen. Er was hier niet meer of minder sprake van 'n voortdurend steeds opnieuw sneller en sneller, dieper en dieper en angstiger en angstiger tuimelen. Tegen 'n duizelingwekkende snelheid donderde hij, gelijk 'n feuille morte, thans naar beneden. Niks nam de zondaar nog waar. Alleen nog oog voor het oor. Grabbelend in de ijle gebakken lucht rondom 'm heen, totterde hij de bodem tegemoet. Iets Onwerelds zei 'm dat de val, ergens tussen totem en taboe, meedogenloos hard ging gebroken worden. En dat er nog vele slapeloze nachten gingen volgen. En nog meer gebrek aan vanalles. En de algehele schade zou ook niet van de poes zijn. En weeral niemand die de verantwoordelijkheid zou opnemen. Natuurlijk niet. Dat kon Vandeplusse binnen afzienbare tijd, met z'n uitgeteerde tengels tengevolge van z'n shockstress, dan ook op zich laden. Dat geleek, het verloop van het verleden in 't achterhoofd houdende, het meest logische vervolg. Bij gebrek aan anderen. Zoals reeds gezegd, veel gebrek aan vanalles. Nog het meest aan gezond verstand. Van iemand.

Wat er ook van zij... Vandeplusse was niet langer bestand tegen dat soort van shockstress aan z'n lijf. Het leven als afgedankte vader tussen de meeloophoop had geen enkele zin meer. Zo dacht hij, alzo gedroeg hij zich. En zodoende, was hij gedurende die uitdrogende stroom van voorbije etmalen al duizenden doden gestorven. De helft van z'n doormidden gehouwen hart was bezaaid geraakt met witte kruisjes die alle besmeurd waren door zwarte krijtstrepen. Elke streep stond voor de steeds weerkerende nachtmerrie. Dat hij zich iedere dag in die niet eens zo verwonderlijke zonderdaadstaat bevond. Niet dat hij geen handeling wou verrichten of op enigerlei andere wijze geen actie wenste te ondernemen. Nee, dat niet. Doch 't ontbrak 'm aan de zin en de kracht, zoals reeds gezegd, en aan de wil en de wil om te willen zodat hij geen schot voor de bezettersboeg wist te lossen. Niet aan stuurboord en niet aan bakboord. Nochtans gilde alles binnenin 'm om het hele piratennest plat te bombarderen. Deze oorlog was er ene die 't uiterste vergde van elke krijger. En al was hij d'er onlangs nog stellig van overtuigd geweest dat zij net daarom diende beëindigd te worden, thans nam hij weer een compleet andere stelling in. Vechten zou hij, vanuit de bosschage in de schaduw, tot de laatste snik. Dus zou de slopende krachtmeting zich verder slepen. Boven ieders hoofden maar terzelfder tijd ook grommelend onder hun voeten. Daar waar de resten van de voorouders liggen te verkruimelen in de geheimen die men, lang gelee reeds o zo lang gelee, met de beduimelde doden mee begroef.

Dat was wat er zat achter de baard van de verzetspleger. Vallen naar de genezing. Met oog voor het oor. En in het hiernamaals eten en drinken à volonté en dan nog een meute maagden d'erbovenop? Mmm... twijfelachtig. D'er ging meer voor nodig zijn om de schade aan Bernardus' dochtertje en aan hemzelve te herstellen.

Z'n malende kaken deden pijn van de stuurloze radeloosheid waarmede hij bij zichzelve te rade ging en van het klappen tegen stoelen, koffiepot en muren. Het geleek 'm nu alsof er zonder ophouden aan z'n linkse oogkas getimmerd werd dat het een lieve lust was. 'n Levensles vermoedde hij d'erin. Van alles kon je iets meepikken. Al was het dan maar het allerminste. Dat was toch nog beter dan niks? Op z'n oogkas, langs de binnenzijde, sloeg een hamer. Hij hoorde de echo tot in het achterhuis van z'n rechtse hersenkamer weergalmen. Het klonk als: gewelddaden tegen kinderen vallen onder het algemeen strafrecht. Echt waar, echt waar. 't Algemeen strafrecht. Straf, hé?

Ieders recht op 't geringste, daar was hij vurig voorstander van. Van tijd fantastisch te zien hoe spastisch het denken van Vandeplusse versprong van jong zeer naar oud geweld.