Mamiña is een klein dorpje dat hoofdzakelijk uit hotels bestaat.
Hoe klein het dorp ook is, door de wirwar van straatjes die slecht te berijden zijn gebeurt het dat we plomp verloren rijden en na een uur terug uitkomen waar we vertrokken zijn.
Vele hotels zijn volgeboekt, andere kunnen we niet vinden en waar we terechtkunnen staan we versteld van de oude versleten aanblik van alles. Vooral het laatste hotel deed ons besluiten hier weg te gaan.
We vroegen of we de kamer mochten zien.
Deze was niet veel bijzonders.
De badkamer kregen we met tegenzin te zien.
Niet moeilijk, het bad dat een gat was in de grond bezet met tegeltjes, zag er uit alsof Napoleon er nog in gelegen had en nooit meer gereinigd was.
Ze zegden ons dat in de prijs vol pension begrepen was.
Maar als de kamers zo vies zijn, hoe zal het eten dan zijn.
Nieuwsgierig vragen we toch naar de prijs... 103 dollar per persoon voor 1 nacht.
We vallen bijna achterover van het schrikken.
Wie, die zoveel kan betalen, wil hier logeren ?
We rijden 70 km terug om in Pozo het dichtst bijgelegen dorp, te overnachten.

Iquique heeft een heel mooi strand en is ontzettend toeristisch.
Je kan het vergelijken met onze kust.
Ook de kerstmis drukte is hier aan de gang.
Je kan hier ontzettend veel kestversiering kopen en overal staan grote plastieken kestbomen.
Genoeg geluierd, we trekken terug het binnenland in naar de Termas de Mamiña.
Iquique is een grote drukke stad, met een wirwar van straten.
Je geraakt er gemakkelijk in via de enige grote weg vanuit de bergen.
Maar om die weg terug te vinden om er uit te geraken dat is iets anders. N
ergens staan er wegwijzers er naartoe.
We zitten in de ochtendspits samen met honderden taxi's.
Na een half uur lukt het ons de grote weg te vinden.
Hier is het rustiger rijden. Maar niet voor lang.
We worden tegengehouden door de carabinieros (politie) en moeten aan de kant gaan staan.
Albert zegt nu gaan ze ons opschrijven maar ik zou niet weten waarvoor...
De carabiniero komt op ons toe en vraagt waar we naar toe gaan.
We zeggen naar de Termas de Mamiña.
Hij mompelt nog wat in het Spaans waar we niets van verstaan.
Dan roept hij iemand anders erbij.
Hij doet teken dat het een collega is en dat we die een lift moeten geven.
Maar onze camionetta heeft geen koffer, enkel een open laadbak zodat onze koffers op de achterbank liggen.
Ze kijken in de auto en zien dat de "collega" niet mee kan.
Gelukkig maar, je weet maar nooit wie je meeneemt en een carabiniero iets weigeren kan je hier best ook niet doen.
Blijkbaar heeft de politie hier nog veel te zeggen.
Je laten stoppen om iemand een lift te geven !

Wanneer er een met een stuk kop of vel weg is brullen en snauwen de anderen.
Geen lieve beestjes !
 Kinderen worden hier goed bij de hand gehouden.
Wanneer die in het water zouden vallen, zie je ze nooit meer terug.

In Iquique blijven we een paar dagen.
We kopen nieuwe koffers en laten onze oude hier achter.
We kopen hier o.a. ook beschrijfbare DVD's tegen een spotprijsje.

De weg die nu volgt tot aan Tocopilla bij de kust is de meest eentonige weg die we ooit gezien hebben. De weg is 150 km lang en loopt in rechte lijn dwars door de woestijn. We zien niets anders dan de rechte weg waar blijkbaar geen einde aan komt.

In Tocopilla overnachten we. 's Avonds wandelen we door de drukke winkelstraat op zoek naar een restaurant. Alle winkels, kraampjes en leurders verkopen kerstversiering. Overal staan er versierde kersbomen. Plastieken natuurlijk. Ze hebben hier zo wie zo al geen bomen, laat staan echte kerstbomen !!!

We kunnen enkel terecht bij een chinees restaurant met een chinees, die geen Spaans spreekt. We nemen gemakkelijkshalve maar het menu voor 2 personen. Het is niet slecht maar ook niet veel bijzonders.

We rijden verder naar het dorp Chiu Chiu.
Er is geen verkeer op de weg, het is nog heel vroeg.
Op enkele km van het dorp hebben we een tegenligger.
Die draait plots zijn auto dwars over de weg en verhindert ons zo van verder te rijden.
Drie forse kerels stappen uit en lopen richting onze auto.
In een automatische reactie doe ik mijn deur op slot en zeg tegen Albert hetzelfde te doen...

Drie forse kerels stappen op ons toe.
Een van hen laat ons een grote badge zien van de politie.
Albert doet voorzichtig het raampje een beetje naar beneden.
Ze vragen of we een zwarte auto hebben gezien.
"Neen we hebben hier nog niemand gezien".
Starsky & Hutch & Co lopen vlug terug naar hun auto om hun achtervolging verder te zetten.
"Oef" zegt Albert, "ik dacht dat ons laatste uur geslagen was".

Het moet een soort geheime politie geweest zijn want ze reden in een gewone wagen.
Enkele km verder komt een zwarte auto uit een afgelegen zijweg gereden.
Dat zal hem wel geweest zijn, want een zwarte auto is hier een zeldzaamheid.
Vanwege de hitte zijn de meeste auto's van een lichte kleur.
In het dorpje Chiu Chiu stoppen we om van de schrik te bekomen en om te lunchen.
We zien Starsky & Hutch nog eens voorbij rijden, blijkbaar hebben ze hun gangsters nog niet te pakken.

Wanneer we een half uurtje aan het rijden zijn zien we een toeristenbusje langs de weg staan, iedereen is uitgestapt en is in de afgrond aan het staren.
Daar moeten we natuurlijk het fijne van weten.
Een Chileen komt naar ons toe, zet zijn 2 wijsvingers tegen zijn hoofd alsof hij de horens van een stier wil nadoen en wijst naar beneden.
Het blijkt om een konijn te gaan.
We bedanken de man want hij is blijkbaar heel fier dat hij ons het dier kan aanwijzen.
Wanneer de groep verdwenen is proesten we het uit.

We komen aan bij een grote poel die gebruikt wordt om in te zwemmen.
Alhoewel het water lekker warm is heb ik toch geen zin om mij hier in de kou uit te kleden.
De auto staat nu in de zon en binnen is het warm en nemen we ons ontbijt.
Dan gaan we terug op weg, via Calama richting de kust.
Normaal gezien moet er inkom betaald worden voor de geisers, maar wij hebben niemand gezien om te ontvangen.
Misschien waren wij hier vanmorgen te vroeg.

Op onze passen letten is dus de boodschap.
We lopen voorzichtig tussen de kleurrijke waterpoelen en de geisers.
Uit vele spleten komt stoom.
Iemand heeft er zijn karton melk ingestoken om op te warmen.
Geen slecht idee!

Om 6u komen we bij de geisers aan.
Ze zijn gelegen op een plateau.
We zien helemaal geen weg meer en besluiten te wachten tot er een van die minibusjes van een touroperator is om die dan te volgen.
Daar moeten we nog geen 5 minuten op wachten.
Wij in de achtervolging.
Het is reppen om die mannen bij te houden.
Maar zo staan we mee op de ideale uitkijkpost.
Het begint ondertussen licht te worden.
Op 4321 meter om 6u 's morgens is het ijskoud, maar ik ben er op voorzien met fleece, windstopper, jas een muts tot over mijn oren en handschoenen lijk ik op een eskimo.
Maar dat valt niet op, iedereen loopt hier zo.

De avond voordien pakken we al zo veel mogelijk in.
´s Nachts om 2u30 staan we op en om 3u15 zijn we op weg.
Het is stikdonker en koud.
Eens buiten het dorpje steekt Albert de grote lichten aan om de weg goed te kunnen zien.
De geisers zijn op 4000 meter hoogte gelegen, het is dus voortdurend stijgen.
Ver beneden ons zien we lichten van andere auto´s.
Veel touroperators bieden deze trip aan.
Van de omgeving zien we natuurlijk niets alleen wat grillige vormen in het maanlicht.

Er is slechts 1 minpunt en dat is het kort stukje weg dat we moeten afdalen om tot hier te geraken.
De weg is uitgehouwen in een rotswand.
Er is slechts 1 rijvak, we rijden meer over de rotsen dan dat er een weg is.
Hij gaat ook steil naar beneden.
Je bent er vlugger te voet dan met de auto.
Als we het geweten hadden dan hadden we de auto boven laten staan.

Termas de Puritama
Natuurlijke warmwaterbronnen van 30°.
Het zijn verschillende poelen die met elkaar verbonden zijn door watervallen.
Er zijn platformpjes aangelegd waarop we kunnen zonnen.
De inkom is 5000 pesos (7,5 euro) per persoon.
Vroeger toen het gratis was kwamen de inwoners van San Pedro hier veel naartoe.
Maar de inkom die nu moet betaald worden is te duur voor de plaatselijke bevolking.
Het heeft al wat protest uitgelokt, maar geld overwint natuurlijk.
Het is een prachtige omgeving. Er zijn kleedhokjes en wc en je kan er iets drinken.
Voor ons is het hier zalig genieten.

De volgende dag rijden we naar Calama voor een nieuwe band.
Het heeft wat voeten in de aarde voor we bij de juiste persoon terechtkomen maar we worden goed verder geholpen.
Nu kunnen we onze plannen verder zetten, want er staat nog een stuk slechte weg te wachten waarbij we het risico niet kunnen nemen om zonder reservewiel te rijden.

Die slechte weg gaat naar de Geysers van El Tatio.
Deze zijn het meest actief tussen 6 en 7 u 's morgens.
Ze zijn gelegen op 100 km van San Pedro, daarom moeten we 's nachts om 3u30 vertrekken.

Op een 30 tal km langs deze weg zijn de Termas de Puritama gelegen.
We maken er een uitstap naar zodat we de weg bij daglicht kunnen verkennen.
De weg is onverhard maar redelijk goed te doen.
We kunnen tegen een 40 a 50 km per uur rijden.
Hij is met 2 rijvakken, het zal dus wel lukken om hier 's nachts rijden.

Op de terugweg zien we een dier op de weg lopen.
We houden halt en het komt tot bij de auto.
Het is een soort vos.
Heel nieuwsgierig loopt hij helemaal rond de auto en blijft ons dan aanstaren.
Die zal hier geregeld achter de eenden aanzitten.