Er is slechts 1 minpunt en dat is het kort stukje weg dat we moeten afdalen om tot hier te geraken.
De weg is uitgehouwen in een rotswand.
Er is slechts 1 rijvak, we rijden meer over de rotsen dan dat er een weg is.
Hij gaat ook steil naar beneden.
Je bent er vlugger te voet dan met de auto.
Als we het geweten hadden dan hadden we de auto boven laten staan.

Termas de Puritama
Natuurlijke warmwaterbronnen van 30°.
Het zijn verschillende poelen die met elkaar verbonden zijn door watervallen.
Er zijn platformpjes aangelegd waarop we kunnen zonnen.
De inkom is 5000 pesos (7,5 euro) per persoon.
Vroeger toen het gratis was kwamen de inwoners van San Pedro hier veel naartoe.
Maar de inkom die nu moet betaald worden is te duur voor de plaatselijke bevolking.
Het heeft al wat protest uitgelokt, maar geld overwint natuurlijk.
Het is een prachtige omgeving. Er zijn kleedhokjes en wc en je kan er iets drinken.
Voor ons is het hier zalig genieten.

De volgende dag rijden we naar Calama voor een nieuwe band.
Het heeft wat voeten in de aarde voor we bij de juiste persoon terechtkomen maar we worden goed verder geholpen.
Nu kunnen we onze plannen verder zetten, want er staat nog een stuk slechte weg te wachten waarbij we het risico niet kunnen nemen om zonder reservewiel te rijden.

Die slechte weg gaat naar de Geysers van El Tatio.
Deze zijn het meest actief tussen 6 en 7 u 's morgens.
Ze zijn gelegen op 100 km van San Pedro, daarom moeten we 's nachts om 3u30 vertrekken.

Op een 30 tal km langs deze weg zijn de Termas de Puritama gelegen.
We maken er een uitstap naar zodat we de weg bij daglicht kunnen verkennen.
De weg is onverhard maar redelijk goed te doen.
We kunnen tegen een 40 a 50 km per uur rijden.
Hij is met 2 rijvakken, het zal dus wel lukken om hier 's nachts rijden.

Op de terugweg zien we een dier op de weg lopen.
We houden halt en het komt tot bij de auto.
Het is een soort vos.
Heel nieuwsgierig loopt hij helemaal rond de auto en blijft ons dan aanstaren.
Die zal hier geregeld achter de eenden aanzitten.

We zijn op 4000 meter, het is vrij koud.
Vlak ernaast ligt het andere meer,  Lago Miñique.
Het is even mooi met ontelbare vogels en een soort eend die alleen hier leeft.

Ik kijk in de zijspiegel en zie de rechterachterband in flarden van het wiel vliegen.
Enkel de velg blijft nog over.
Daar staan we dan....

De Salar de Atacama is prachtig gelegen.
De zoutvlakte is omgeven door hoge vulkanen waarvan er eentje nog geregeld uitbarst.
De vulkaan Lascar is nog steeds aktief.
De laatste uitbarsting dateert van juli 2000

Overblijfselen van een indiaans dorp.
Ze bouwden ronde huizen.
Om hun voedselvoorraad te bewaren hadden ze een speciale methode :
ze bouwden eerst de muren, lieten die drogen en maakten dan het kegelvormige dakgebinte.
Bij een koude nacht met volle maan bedekten ze het dak met leem.
Zo bleef de koude lucht voor lange tijd bewaard door de isolatie van de dikke muren en het aarden dak.

We rijden verder naar een andere Inca ruïne.
Hiervoor moeten we weer een rivier oversteken.
We laten de auto staan en gaan te voet verder.
De rivier stroomt snel en het water is ijskoud.
Ik hou me aan Albert vast om niet te vallen.
Eventjes voel ik mijn voeten niet meer, ik had niet verwacht dat het water zo koud zou zijn.
De ruines zijn niet veel bijzonders en het is steil klimmen er naartoe.
Er is geen toerist te zien en dus vragen ze geen inkom!

Vlak ernaast kan je naar een hoger gelegen top waar een kruis op staat.
Ik hou het voor bekeken want het is snikheet.
Albert heeft blijkbaar geen last van de warmte en stapt naar boven.
Na een half uurtje zie ik hem de heuvel komen afgelopen!
En dat terwijl iedereen zit te puffen van de warmte !

We kunnen heel de vallei overzien.
Met de ondergaande zon verandert het gebergte van kleur :
van oranje naar rood naar donker bruin.
Het is nu rustig en stil.
Iedereen geniet van de mooie zonsondergang.
Pas als het helemaal donker is gaat iedereen terug naar beneden.
In file rijden we Valle de Luna terug uit.