Overblijfselen van een indiaans dorp.
Ze bouwden ronde huizen.
Om hun voedselvoorraad te bewaren hadden ze een speciale methode :
ze bouwden eerst de muren, lieten die drogen en maakten dan het kegelvormige dakgebinte.
Bij een koude nacht met volle maan bedekten ze het dak met leem.
Zo bleef de koude lucht voor lange tijd bewaard door de isolatie van de dikke muren en het aarden dak.

We rijden verder naar een andere Inca ruïne.
Hiervoor moeten we weer een rivier oversteken.
We laten de auto staan en gaan te voet verder.
De rivier stroomt snel en het water is ijskoud.
Ik hou me aan Albert vast om niet te vallen.
Eventjes voel ik mijn voeten niet meer, ik had niet verwacht dat het water zo koud zou zijn.
De ruines zijn niet veel bijzonders en het is steil klimmen er naartoe.
Er is geen toerist te zien en dus vragen ze geen inkom!

Vlak ernaast kan je naar een hoger gelegen top waar een kruis op staat.
Ik hou het voor bekeken want het is snikheet.
Albert heeft blijkbaar geen last van de warmte en stapt naar boven.
Na een half uurtje zie ik hem de heuvel komen afgelopen!
En dat terwijl iedereen zit te puffen van de warmte !

We kunnen heel de vallei overzien.
Met de ondergaande zon verandert het gebergte van kleur :
van oranje naar rood naar donker bruin.
Het is nu rustig en stil.
Iedereen geniet van de mooie zonsondergang.
Pas als het helemaal donker is gaat iedereen terug naar beneden.
In file rijden we Valle de Luna terug uit.

We zijn hier midden in de woestijn zodat het om 9 u al behoorlijk warm is en om 12 u is het snikheet.
Alle uitstappen moeten dus 's morgens gebeuren, d.w.z. om 5 u opstaan en 's middags siësta.
San Pedro is heel toeristisch en daar slaan ze munt uit.
Voor alles betaal je inkom zelfs om naar een meer te zien. W
at een verschil met de Altiplana waar je gratis de natuur kan bewonderen!

 Nog straffer is het met de volgende tankbeurt.
We tanken voor 27.920 Pesos en 54 liter.
Op de benzinepomp staat naast de liters 3 nullen zodat er 54.000 staat.
De man van de benzinepomp wil ons 54.000 Pesos aanrekenen.
Dat ze daar in Sicilië nog niet opgekomen zijn ?
Ook de winkelstraat is niet gezellig en in het restaurant staat keihard de TV aan.
We maken daarom dat we uit deze stad weg komen en rijden naar de oase San Pedro de Atacama.
Vertrekpunt voor woestijnexpedities

We gaan nu verder naar het zuiden om de Atacamawoestijn te verkennen.
We overnachten in Calama.
De enige grote stad in de Atacamawoestijn met 150.000 inwoners.
Maar Calama ligt ons niet, we houden er hier enkele slechte herinneringen aan over.
De stad dankt haar ontstaan aan de nabij gelegen kopermijn.
De grootste ter wereld : 5 km lang, 2,5 km breed en 600 meter diep.
Er worden grote vrachtwagens gebruikt met banden van 4 meter hoog.

Het is dus een industriestad heel gejaagd en men spreekt hier het snelste Spaans dat ik ooit gehoord heb.
Wanneer ik vraag om het te herhalen, spreken ze het nog sneller. Een echte "stress" stad.
Dat brengt criminaliteit met zich mee.
Vb wanneer we gaan tanken is de prijs 24.000 Pesos maar de kassier schrijft 29.000 pesos op.
Gelukkig is Albert heel alert.

Er is hier een natuurlijk openluchtzwembad tussen de rotsen.
Hier gaan we een middagje luieren.
Voor we hier weggaan kopen we fruit en lekkere koekjes, een specialiteit van hier.
Bladerdeeg met een soort karamel tussen. Lekker !!

Iquique ligt in een baai, omgeven door het kustgebergte.
We moeten steil afdalen naar de stad.
Het is een van de grootste steden van Noord Chili met 145.000 inwoners.
Om de economische groei van het noorden nieuw leven in te blazen werd in 1975 Iquique tot belastingsvrije zone verklaard.
Het grote belastingsvrije koopcomplex Zorfi is voor veel Chilenen de reden voor een bezoek aan de stad.
Voor ons natuurlijk ook.

Maar eerst zorgen we dat we het stof kwijt geraken.
Alles in de was, Albert poetst de schoenen en de auto gaat naar de car wash.
Voor 2500 Pesos (3,75 Euro) wordt hij met de hogedrukreiniger en met de hand door twee personen gewassen.
Hij blinkt als nieuw. Dat heeft hij wel verdiend, hij heeft het zeer goed gedaan.

Wanneer we bijna beneden zijn, zou er volgens de reisgids op een heuvel een geoglief van 86 meter groot te zien zijn :
El Gigante de Atacama.
We speuren de heuvel af maar vinden hem niet.
We rijden eens rond de heuvel en jawel, hij staat aan de achterkant.
Het is een tekening van een ventje zoals een kind het zou tekenen maar dan 86 meter groot.
Het moet de zonnegod voorstellen.

We vervolgen onze weg en zien in de verte grote rookpluimen alsof het op verschillende plaatsen brandt.
Maar die rookpluimen verplaatsen zich. W
e naderen een grote zandvlakte en zien nu duidelijk wat het is.
Het zijn grote windhozen, zoals tornado's, van tientallen meters hoog.
Er komt er juist één over de weg als we met de auto daar zijn.
Eventjes zien we niets en de wind fluit enorm.
Het duurt slechts een seconde natuurlijk maar toch is het een speciale ervaring.
Tegen 5 uur bereiken we de kust bij Iquique (zeg Ikikee).
Deze stad heeft iets speciaals.
Je gaat het niet geloven maar we gaan hier shoppen.