En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
22-01-2017
COCTAIL
We zitten nog met 5 aan een tafel in de bar. De meesten zijn gaan slapen. De repetities verliepen vlot en iedereen gelooft erin dat we bij de laatste 2 kunnen horen.
Morgen nog een laatste dag repeteren en dan is het zover.
5 zombies op tafel, de laatste word er lachend gezegd. Een zombie is een mix van rum met vruchtensap en een beetje likeur. Gevaarlijk want je drinkt het als limonade. Ik voel het in mijn hoofd.
Ik zit naast J. Tijdens de voorbije dagen heb ik vaak veel tijd alleen met hem doorgebracht. Omdat het rustiger is om samen te oefenen in de spiegelruimtes zaten we vaak daar. Ik weet niet wat het juist is of waarom maar ik begin hem echt te vertrouwen. Ik ben graag bij hem. B houd mij bijna constant in de gaten sinds ons gesprek op de bank tijdens de wandeling. En ik zie haar vaak met J praten ook.
Ik voel opeens zijn hand op mijn rug. Jij nog? Nee zeg ik... ik weet nu al niet meer of ik de kamer nog vind zeg ik lachend.
Ik help je wel zoeken moest het nodig zijn...
Ik kijk hem aan en ik schiet opnieuw in de lach. Hij knipoogt.
Ik drink mijn glas leeg.
B is intussen ook al gaan slapen. En als ik zie hoe laat het is zet ik mij ook recht. Ik ga ook zeg ik tegen de rest.
Ga je het vinden vraagt hij lachend? Ik lach terug... Jaja zal wel lukken.
Ik loop alleen in de gang. Ik twijfel of ik de lift of de trap zal nemen. Ik ben niet zo een grote fan van liften... de trap dan maar. 1ste verdiep, 2de verdiep, tot ik iemand op de trap zie zitten. Ik neem nog een paar treden...
X ?
Hij kijkt op en schrikt precies. Hij zet zich recht en stapt mij voorbij naar beneden. Even blijf ik staan maar dan loop ik hem achterna.
Als ik terug in de gang beneden sta zie ik hem staan.
Waarom probeer je mij te ontlopen vraag ik? Ik sta een 5tal meter bij hem vandaan.
Geen reactie. X alstublieft kijk naar mij. Hij draait zich om.
Zijn ogen zien rood.
Gedroogde tranen op zijn wangen...
Zeg iets alstublieft...
Hij komt dichter en neemt mijn armen vast. Wat wil je dat ik zeg? Vraagt hij, dat ik de hele avond gehuild heb nadat ik u zag hier die 1ste keer. Dat ik haar mis? Dat ik als ik u zie constant aan haar moet denken? Dat ik kapot ga? Hij laat los en loopt weg...
Ik blijf achter en zet mij in het midden van de gang op de grond. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en ik huil, ik kan het niet tegenhouden hoe hard ik dat ook probeer.
Hé, wat scheelt er, wat is er gebeurd?
Het is J. Wat doe jij hier? Waarom ben je niet boven? Daar is hij weer, de krop, de krop die al mijn woorden afpakt. Ik kan hem niet tegenhouden. J trekt mij recht en neemt mij mee naar de lift. Als we uit de lift stappen neemt hij mijn hand en we lopen naar de kamer. Gaat het vraagt hij? Ik denk het wel zeg ik stil.
Hij heeft mijn hand nog steeds vast en met zijn andere hand veegt hij een traan weg van mijn gezicht. Hij komt dichter staan en laat mijn hand los. Ik vergeet even waar ik ben, er hangt een rare soort spanning om ons heen. Met 2 handen neemt hij nu mijn gezicht vast. Ik sluit mijn ogen en ik voel zijn lippen op de mijne... ik kus terug, heel even, voor ik opeens weer weet waar en met wie ik hier sta...
Ik kijk hem verbaasd aan. Sorry zegt hij. En dan loopt hij naar zijn eigen kamer. Ik open de deur en kruip met mijn kleren nog aan het bed in.
Ik voel opeens hoe moe ik ben. Ik blijf achter in de oefenruimte nadat we met heel de groep samen nog een keer de hele dans hebben gedaan.
Een tijdlang voel je geen pijn, je hoeft aan niks te denken want alles gaat opeens vanzelf, zonder moeite. Maar als het weg is ben je op, leeg. Het neemt al je reserves af.
Hier zit jij, zegt B opeens. Ze is mij komen zoeken omdat ik niet op de kamer ben geweest en niet in de eetzaal was. Kom zegt ze, iedereen is al aan het eten. Hoewel ik geen honger heb ga ik toch maar mee.
Ik vraag mij af of ze het kan zien...
Er is nog 1 plaats vrij aan tafel dus ik ga naast J zitten. Er word veel gelachen. Het is een hele fijne groep eigenlijk. Ik probeer moeite te doen om te luisteren naar wat er gezegd word en lach mee. Het is geen echte lach. Ik kijk rond en zie hem opeens. Ik blijf kijken. Hij zit aan de tafel in de hoek. Ik vraag mij opnieuw af waarom hij mij zomaar voorbij liep... ineens kruisen onze ogen elkaar. Koud... zijn ogen zijn koud. Hij kijkt onmiddelijk weer weg.
Ik zou zo graag even met hem praten.
Jij ook? Wat ? Wakker worden slaapkop! Het is J, of ik nog koffie wil! Ja graag.
We kunnen pas savonds weer repeteren want de zalen zijn nu in gebruik door de andere groepen.
Het is nog steeds fris buiten maar de zon schijnt. Ik hou van dit soort weer. Ik zit op een bank, mijn knieen opgetrokken tegen mijn buik. Zonnebril op.
De hele groep is er, aangezien we "vrij" waren besloten we te gaan wandelen. Niet te ver, het worden nog zware dagen.
Ik krijg een bericht van P, dat hij mij mist en hoopt dat ik snel terug ben. Leugenaar.
Ik stuur niks terug.
Donderdag dansen we voor de jury... 2 van de 5 groepen zullen overblijven. Die 2 zullen dan in Juli nog een keer tegen elkaar dansen in Brussel. Het zijn die unieke kansen die je slechts een enkele keer krijgt om gezien te worden...
Donderdag mag dan ook familie langskomen als toeschouwers.
Mijn familie zal er niet zijn, geen tijd. En tegen P heb ik niet gezegd dat het kan.
Ik ben niet verliefd op hem, dat weet ik. Maar ik heb hem nodig.
Ik zucht. Ze komt naast mij zitten. Wat? vraagt ze. Ik laat haar het bericht zien.
Je weet wat ik over hem gezegd heb antwoord ze; foute jongen. Ken je hem goed? vraag ik. Ik ken een meisje die een tijdje met hem samen is geweest zegt ze. Ze stopt even...
Ik wil de rest eigenlijk niet weten. Ik hoor woorden als agressief, bedriegen, diefstal, politie...
Ik onderbreek haar... hij kan lief zijn ook hoor zeg ik, en hij geeft mij... ik stop met praten. Ik had het bijna gezegd.
Wat ? Maak u zin af... wat geeft hij?
Niks. Laat het. Ze vraagt het nog eens maar ik geef geen antwoord meer.
Ik kan het, ik kan het, ik kan het...
Ik zeg het een paar keer luidop terwijl ik in de spiegel kijk. Ik ben alleen in de spiegelzaal. De andere zijn in de oefenruimte. Het grootste deel van de solo ken ik. Ik heb het E vaak genoeg zien doen. En het zijn bewegingen die ik goed ken. Het stuk dat ze samen met S danst is anders, het gaat voor een groot deel om vertrouwen in je partner. Als je loslaat val je, als je te vroeg of te laat beweegt gaat het mis, als je tijdens een lift aarzelt lukt het niet. Alles is vertrouwen, en de juiste timing.
Ik warm een beetje op en probeer dan enkele stukken achter elkaar te dansen. Het lukt, maar ik krijg er geen gevoel in.
Ik zet de muziek af en ik neem mijn ipod. Ik stop mijn oortjes in en ga op de grond liggen. Ik sluit mijn ogen. Ik probeer heel even aan niks te denken.
Opeens trekt iemand aan de draadjes van mijn oortjes en ik open mijn ogen. Het is J. Is dit oefenen vraagt hij?
Ik reageer dat ik al opgewarmd ben en alles al eens doorgedanst heb.
Doe maar nog eens zegt hij, we zullen eens kijken hoever je staat. Ik ga klaarstaan en hij zet de muziek van het stuk weer aan. Ik dans het hele stuk en kijk hem aan. Ok zegt hij, de bewegingen ken je, nu moet je ze alleen nog afgewerkt krijgen. Ik verschiet een beetje van die opmerking. Ik ben best wel streng voor mijzelf als het op afwerking aankomt. Ik ga er niet verder op in.
We gaan het 1ste stuk samen inoefenen en daarna moet hij even terug naar Q.
Hij komt achter mij staan en neemt mijn hand vast, zijn andere hand legt hij tegen mijn zij. Ik sluit mijn ogen opnieuw en adem diep in.
Nog eens zegt hij na voor mijn gevoel de 1000ste keer dat ik mijn evenwicht verlies. Na die 2de draai moet je nog een kwart doorgaan. Ik doe het nog een keer maar weer verlies ik mijn evenwicht, hij vangt mij op deze keer. Onze gezichten botsen bijna tegen elkaar. Ik hou hem vast en zeg " ik kan het niet" hij laat niet los en antwoord " je wilt het niet". IK KAN HET NIET roep ik boos en ik duw hem een beetje achteruit. Het is A die hier moet staan om dit stuk te dansen, A zou perfect geweest zijn, zij zou zonder nadenken alle sprongen en lifts doen! Zonder moeite.
Zij... en dan zeg ik niks meer, de tranen zijn er.
Het duurt even maar ik ben rustig geworden. We stoppen er even mee zegt hij, ik kom straks terug. Oefen het andere stuk nog wat. Aan de deur stopt hij... je kan het wel ○, en je wilt dit ook, maar je moet uzelf toelaten om het te doen. Je moet u concentreren, focussen.
Het duiveltje op mijn schouder zegt " je weet wat je moet doen om te focussen "
Ik ben op de kamer, het duiveltje heeft gelijk denk ik... 10 minuten later is mijn hoofd leeg en heb ik weer dat zalige gevoel in mij. Ik ga snel terug en dans het stuk een paar keer na elkaar volledig door. Als ik stop zie ik J terug staan.
Zie je wel zegt hij... concentratie!
Ook het stuk samen gaat perfect ineens. ik ontwijk zijn ogen. Draai mijn gezicht weg elke keer hij mij aankijkt.
Het is een dubbel bed. Ik ben blij dat ik met haar een kamer deel denk ik bij mezelf. Ze is er nog niet.
Ze zitten allemaal nog beneden in de bar. Q is heel laat toegekomen. S ligt in het ziekenhuis en zal morgenochtend overgebracht worden naar UZA om een operatie te krijgen. Sleutelbeen gebroken. E ligt in het gips. Een botje in haar voet gebroken.
Ik bel hem opnieuw, X. Voicemail. Ik spreek niks in maar luister naar de stem die zegt dat ik later terug moet proberen. Gelach op de achtergrond, haar lach...
Ik weet het weer, ik herinner mij het moment. We waren bij haar thuis en hij had een nieuwe telefoon gekocht. Hij sprak de voicemailboodschap in net toen A en ik op de zolder toekwamen. Ze moest lachen omdat hij enkel een boxershort aanhad en zijn haar alle kanten uitstond...
De telefoon valt uit mijn handen. Ik sta recht. En voor ik het weet heb ik mijn jas aan. Ik neem het doosje uit mijn tas waar ik thuis een paar joints heb ingestopt en ga naar buiten. Mijn telefoon blijft achter op de plaats waar hij gevallen is.
Hoelang ik buiten heb gestaan weet ik niet, maar als ik terug op de kamer komt ligt B al in bed te slapen. Ik ben ontspannen. Ik probeer zo stil mogelijk in bed te gaan liggen om haar niet wakker te maken. Er ligt iets op mijn kussen. B heeft waarschijnlijk mijn telefoon opgeraapt en daar gelegd. Hij staat uit. De batterij zal leeg zijn. Ik sta weer op, zoek de oplader en ga terug liggen.
02u17 , 1 gemiste oproep...
Hé, opstaan, komaan we zijn al laat. Ze maakt mij wakker. Met 1 oog kijk ik op de klok. 06u30. Huh? Waarom te laat? Ik dacht dat we pas om 07u30 beneden moesten zijn? Nee Q en J hebben gisteravond besloten vroeger te beginnen omdat we het stuk moeten veranderen nu E en S uitvallen. Ik sta op en doe mijn haar in een staart. Ik doe iets anders aan en ga mee.
Ontbijten kan pas vanaf 07u dus we gaan allemaal eerst naar de oefenruimte. De meeste zijn er al als we daar aankomen. Aangezien Q de hoofdchoreograaf is zal J de rol van S overnemen vertellen ze ons.
Voor E te vervangen gaan ze zo kijken en overleggen...
Ik voel de bui al hangen.
Na ongeveer 2u mogen we ons gaan opfrissen en gaan ontbijten.
Er word op de deur geklopt. Q en J komen de kamer binnen. Het is geen vraag, eerder een mededeling dat ik de plaats van E zal innemen. Ik zal vandaag, maandag en dinsdag veel alleen repeteren met J.
Ik ben terug Soliste. En ik weet niet of ik nu blij moet zijn.
Het hotel waar we verblijven is gigantisch.
Eetruimtes, fitnesszalen, vergaderzalen, enkele kleine spiegelzalen en een paar grotere omnisport ruimtes.
Van op de kamer waar wij verbleven kwam je eerst in een doolhof van gangen en trappen. We staan eindelijk buiten als 1 van de andere groepen aankomt. Ik geef er geen aandacht aan, ik zoek mijn aansteker. Ze verdwijnen naar binnen en wij blijven nog even buiten staan.
Gaan jullie mee? Vraagt iemand van onze groep opeens. We gaan eens kijken naar de concurentie.
We gaan mee. In 1 van de omnisportruimtes zijn andere dansers aan het opwarmen. We blijven staan tot ze echt beginnen en de vrouw die waarschijnlijk 1 van hun trainsters is de deur komt dichtdoen. We besluiten iets te gaan drinken in de bar tot we nieuws zouden horen van Q. We lopen voorbij de andere omnisportruimte waar ook de kleinere spiegelzalen zijn. Ook daar zijn dansers bezig. Wat ze doen ziet er goed uit. De anderen blijven kijken maar mijn aandacht gaat opeens naar 1 van de spiegelzalen waar ik 2 dansers in grasgroene kaptrui zie staan. Ze staan met hun rug naar mij. Ik blijf ver genoeg staan zodat ze het niet zouden zien. Er klinkt muziek uit de boxen en ze beginnen te dansen. Ik merk niet dat J naast mij komen staan is. Het is geweldig wat ik die 2 zie doen. Ze gaan constant heen en weer tussen hedendaagse en klassieke delen. Opeens stopt de muziek. 1 van hen draait zich om en komt naar de deur, ga eens weg zegt hij. Ik schrik, Sorry zeg ik, ik was gewoon aan het kijken. En terwijl ik dat zeg draait de 2de danser hem langzaam om en zie ik zijn gezicht. Ik zet een stap achteruit en struikel bijna over de voeten van J. Wat is er nu vraagt hij...
X... zijn naam is alles wat ik nog kan zeggen.
Sinds de begrafenis van A heb ik hem niet meer gezien. En buiten dat ene telefoontje waarom hij niet meer terugkwam heb ik hem niet meer gesproken.
We stoppen zegt hij tegen de andere. En dan loopt hij onze kant uit...mijn maag krimpt in elkaar. Een paar meter voor ons blijft hij staan maar dan loopt hij ineens weer verder. En zonder iets te zeggen of te kijken loopt hij voorbij, de gang in.
Waarom zegt hij niets? Waarom loopt hij zomaar voorbij zonder op of om te kijken?
De andere zijn intussen doorgelopen naar de bar en ik zeg tegen J dat ik ook zo kom. Ik zoek nog even in de gangen en de inkomhal maar ik zie hem nergens meer.
Ik neem mijn telefoon en bel maar hij neemt niet op.
Ik heb opeens geen zin meer om bij de rest te gaan zitten en ga naar de kamer.
Ik zit tegen de zijkant van het bed tot B binnenkomt en zegt dat we gaan eten.
Wist jij dat hij hier ging zijn vraag ik?
Wie?
X...
Ze zegt dat ze hem iets later dan ons had zien toekomen.
Ik sta recht... waarom zei je niks? Omdat ik niet goed wist hoe je zou reageren antwoord ze.
We vertrekken naar de eetzaal maar ik heb geen honger. Ik neem een appel en ga mee aan tafel zitten. Ik blijf rond kijken of ik hem nergens zie.
Ik zie enkel die andere jongen die samen met hem in de spiegelruimte was bij andere dansers van hun groep zitten.
Na een paar happen sta ik op, ik zeg tegen B dat ik even naar buiten ga.
We stappen op de bus. Hoewel we maar met 18 in totaal zijn is het zo een grote met een beneden en bovenverdiep. Ik wil naar boven gaan maar Q en J vragen om even beneden te blijven.
Ik doe mijn rugzak af en zet mij even neer. Als we vertrokken zijn komen ze bij me. Ze vertellen dat ze wel zien dat ik het nog steeds moeilijk heb met alles wat er gebeurd is maar dat deze week heel belangrijk is. Of ik wil proberen om er even niet aan te denken. Ik hoor verder niet veel meer van wat ze zeggen,
Ze moesten eens weten hoe vaak ik probeer om er niet aan te moeten denken, hoe vaak ik wegvlucht van mijn eigen gedachten. Ze moesten eens weten hoe...
Ok? Hoor ik ineens? Euhm wat? Ja hoor.
Ik heb niet gehoord wat hij zei of vroeg.
Mag ik nu boven gaan zitten vraag ik? Straks zegt hij, we gaan zo even stoppen, daarna kan je bij de anderen gaan zitten.
Ik neem mijn rugzak en haal er mijn Ipod uit. Oortjes in. Na de stop onderweg ben ik boven bij B gaan zitten. Hoe ze het altijd voor elkaar kreeg weet ik niet, maar het lukte haar elke keer om mij te doen lachen. En elke keer ze dat deed voelde het alsof ik weer even mijzelf was, alsof ik ademde zonder het gevoel te hebben dat er niet genoeg lucht was. Ze gaf mij een vertrouwd gevoel.
Veel tijd om onze spullen uit te pakken op de kamer hadden we niet. Omkleden en naar de oefenruimte gaan was er gevraagd. Ik sta met mijn rug naar haar, Ik draai mij snel om maar ze heeft het al gezien. Ze zegt niks. Ik doe snel een topje en mijn trainingsvest aan. De broek had ik al aan om op de bus te zitten zoals de meesten. Tot straks zeg ik en ik vertrek al.
Iedereen begint op te warmen, ik voel hoe ze naar mij kijkt. Ze komt naast me zitten voor de stretch oefeningen die volgen.
Doet het pijn vraagt ze? Nee hoor zeg ik, gewoon ergens tegenaan gelopen. Ik begin te blozen, en kijk weg. Ik heb wel zalf mee tegen blauwe plekken antwoord ze, ik zal ze straks geven. Bedankt zeg ik. Ik sta op en zeg dat ik even naar toilet ga. Als ik terugkom staat B met J te praten terwijl de anderen nog steeds aan het stretchen zijn. Ik ga snel terug zitten, en wacht tot de energie rush overneemt.
Er waren altijd 3 solistes in de groep. A, E en ik. Nu was het vooral E. Omdat ik zelf had gevraagd om even geen soliste meer te hoeven zijn. Q was heel begripvol geweest en alle voorrondes had E de solos en paren gedanst.
Oefenen ging goed. Logisch.
En dan opeens krak... en muisstil in de ruimte. E en S (de mannelijke solist) allebei op de grond. E grijpt met haar handen naar haar voet en S houd zijn schouder vast.
Blijkbaar is hij bij de laatste lift zijn evenwicht verloren...
Het blijkt bij beiden vrij ernstig te zijn en dan beslissen Q en J om niet verder te trainen en met S en E naar een dokterspost te rijden.
J blijft bij de groep en Q vertrekt. We mogen ons gaan douchen en dan hebben we een paar uur vrij afhankelijk van hoelang Q wegblijft.
B gaat eerst. Ik ga eerst naar buiten. Ze is al klaar als ik terug kom. Ik neem mijn handdoek en ga ook. Als ik uit de badkamer kom zie ik dat ze de zalf waarover ze sprak uit haar tas haalt en op bed legt. Net wanneer ik die wil nemen pakt ze mijn hand vast. Zal ik het doen? Ik twijfel maar toch zeg ik ja. Ik doe mijn trui uit en rol mijn tshirt naar omhoog. Het doet pijn als ze de zalf smeert maar ik zeg niks.
Hoe kom je daar nu aan vraagt ze opnieuw. Gewoon, antwoord ik opnieuw, ergens tegenaan gelopen. Ik merk dat ze niet geloofd wat ik zeg, maar wat moet ik dan? Ik kan haar de waarheid niet vertellen.
Ik was bang geworden voor hem, voor P, 2 dagen voordien was ik daar geweest. Hij was naar beneden gegaan omdat er iemand aan de deur belde. Omdat ik al een tijdje vond dat hij zich soms heel vreemd gedroeg nam ik zijn telefoon. Op het moment dat ik het eerste bericht wil lezen komt hij binnen. Hij was razend, hij trok de telefoon uit mijn handen en duwt mij hard tegen de deur aan. Ik voel de deurklink keihard in mijn rug. En pijn, heel veel pijn.
Ik schrik op uit mijn gedachten en zeg tegen B dat ik even naar buiten ga terug.
Ze gaat mee.
Het was nog 1 week tot de paasvakantie. Nog 1 week volop repeteren voor we zouden vertrekken met dans naar de Ardennen om mee te doen aan een belangrijke competitie met de nog 5 overgebleven groepen.
Toen de les begon was J er niet. Het was enkel Q onze andere trainer/choreograaf. Ook enkele mensen van het bestuur kwamen langs met de papieren die moesten getekend worden voor de week Ardennen. Nog steeds geen J. Ik vraag aan B of zij weet waarom hij er niet is maar ze reageert niet. Ik voel mij zo schuldig. De laatste 5 minuten van de les stapt hij opeens binnen. Zijn lip staat dik en er zit blauw omheen. Ik schrik. Ik kan niet blijven kijken. Ik moet weg. Ik loop de zaal uit naar buiten. Lucht... een paar minuten zit ik op de trap tot ik de deur hoor opengaan. Ik kijk niet op. Maar ik kan het zien aan zijn schoenen dat het J is. Sorry mompel ik. Hoewel ik niet diegene ben die dit gedaan heeft voel ik mij immens schuldig.
Opnieuw komt hij gewoon naast mij zitten zoals toen in de kleedkamer. Zonder iets te zeggen. Ik schuif op. Praat met mij zegt hij. Zeg iets. En opnieuw komt er geen geluid. Ik wil weg is het enige wat nog in mijn hoofd flitst. Ik wil rechtstaan maar hij houd mij tegen. Blijf zitten, hij klinkt boos.
Weer zeg ik niets. Hij komt opnieuw dichter zitten en ik ril, ik merk ineens hoe koud het buiten is. Kom zegt hij dan, mee naar binnen, nog steeds klinkt hij boos. Intussen zijn de lichten in de zaal uit en is iedereen naar de kleedkamers. Ik sta voor de deur en bevries... letterlijk en figuurlijk. Met een hand in mijn rug duwt hij mij de zaal in. Ik ga een paar meters verder en blijf staan. Hij komt voor mij staan. Opnieuw zegt hij "praat met mij"
1 enkele traan loopt over mijn wangen en hij neemt mij vast. Heel even geef ik toe aan die omarming. Maar ik wil het niet, want meteen voel ik ook weer de pijn en de leegte die A achtergelaten heeft. In de zaal waar wij samen zoveel mooie herinneringen hebben. Onze droom is hier, de droom om proffesionele danseressen te worden, samen,... en nu sta ik hier alleen. Nu moet ik het alleen doen.
Ik voel dat ik kwaad word, waarom heeft ze die avond niet harder gevochten om te blijven leven. Waarom gaf ze zomaar op?
J laat los en ik stap achteruit. Ik hoor gelach en geroep in de gangen, iedereen is intussen uit de kleedkamers aan het komen. Ik moet ook gaan zeg ik, ik moet naar huis. Nog voor hij iets terug kan zeggen ben ik de zaal al uit. Als ik omgekleed ben staat B nog buiten te wachten op haar mama. Zoals zo vaak. Haar mama en de tijd in de gaten houden ging meestal niet samen. Ik moet eigenlijk naar het station maar ik ga bij haar staan en zeg dat ik mee zal wachten. Ik kan altijd de trein later nog nemen. Zin om een kamer te delen in de Ardennen vraagt ze? Ja is goed antwoord ik. We hebben het nog even over de week die komt en dan is haar mama daar. Ik wil doorstappen zodat ik misschien toch de trein nog haal. Wacht zegt ze en ik zie haar naar de auto lopen en iets vragen. Kom roept ze dan, we brengen je naar huis.
Wie ben ik? Wat doe ik? Een vraag die toen zo vaak door mijn hoofd heeft gespookt. Intussen zijn we een een aantal weken verder en zien alle dagen er ongeveer hetzelfde uit. School, dansen, P,
Een enkele keer ging ik na een repetitie mee iets drinken met de groep, dat deed ik vooral omdat B begon door te krijgen wat er aan de hand was. Had ze iets gezien?
Ze zei er nooit wat over, maar bleef vragen om mee te gaan. Ze bleef in mijn buurt in de kleedkamer en als ik tijdens repetities de zaal uit ging merkte ik steeds vaker dat ze achter mij aan kwam.
Het viel mij op dat ze dezelfde kleur ogen als A had. Ze was bijna altijd vrolijk en heel slim. Ze had geen vriend hoewel ze best knap was.
Hoe het kwam weet ik niet meer of wat ze exact zei, maar opeens kreeg ze mij toch aan het lachen. Eindelijk zei ze, na al die maanden eindelijk een echte glimlach op u gezicht. Ze voegde er nog " bravo " en een knipoog aan toe. Ik had die dag niks gebruikt, meestal deed ik het enkel bij repetities maar omdat ze mij dus in de gaten hield had ik het dit keer niet gedaan. Het was niet mijn beste repetitie zoveel was duidelijk geweest.
Maar ik lachte, en met die lach voelde ik mijzelf een heel klein beetje ontspannen... de eerste keer sinds 16 oktober dat ik zonder iets ontspannen was... dankzij haar. Het meisje dat ik al die tijd probeerde te ontlopen.
Waarom? Ik kon nog niet eens om met mijn eigen verdriet, laat staan dat ik in staat was om dat van iemand anders er ook bij te nemen. Maar zij leek er heel goed mee om te gaan. Moest ik dat wel? moest ik er het verdriet van een ander bijnemen? Opeens leek het duidelijk dat ze er gewoon wilde zijn voor mij...
Ik kreeg een bericht van P, hij wou mij zien. Ik negeerde het bericht. We kregen ruzie een paar dagen geleden. Steeds vaker was hij geheimzinnig als ik daar was. Als zijn telefoon rinkelde ging hij de kamer uit, was hij kwaad, soms agressief als hij terug kwam. Maar ik had hem nodig. Hij was diegene die voor mijn gevoel had wat ik nodig had.
Na 3 berichten ging het over in bellen.
Ik nam uiteindelijk op en hij wou mij zien. Hij had spijt van wat er gebeurd was zei hij en hij wou het goedmaken. Ik vertelde hem waar ik was en hij zou naar daar komen.
Dit keer is het niet enkel B maar ook J die zegt dat ik moet opletten met P. Ik wou het niet horen.
Ik merk het direct als hij toekomt... hij is nerveus, lijkt kwaad. Hij ziet dat B en J naar hem kijken en dan iets tegen elkaar zeggen. Hij komt op mij af en zegt dat we vertrekken. B houd mij tegen. Blijf nog even, toe? Euhm... ik durf even niet antwoorden omdat ik niet weet hoe P gaat reageren. B legt haar hand op mijn arm en vraagt nog een keer of ik nog even wil blijven... P duwt haar hand van mijn arm, ze verliest haar evenwicht bijna, zo hard moet het geweest zijn.
En dan... chaos... J is kwaad geworden en duwt P achteruit. En dan de klap... een gebalde vuist in het gezicht van J! Ik kijk hem aan, draai mij om en loop naar buiten. Wat doe ik hier nog? P staat intussen naast mij en zonder verder na te denken of om te kijken loop ik mee. Ik stuur mijn ouders een bericht dat ik bij Y blijf slapen en dat ik van daaruit rechtstreeks naar dansen ga. Een halfuur later krijg ik antwoord dat dat heel gemakkelijk is dat ze zelf een drukke dag hebben. Y is een meisje uit mijn klas.
Dat bericht heb ik nog met een half oog gelezen.
Bij P kwamen vrienden langs en ik heb de hele avond mee gedaan.
Toen ik die ochtend wakker geworden ben was P nog niet wakker. Ik ben vertrokken zonder iets te zeggen en met een klein hartje, omdat ik opeens besefte wat er eerder die avond nog was gebeurd.
De avond daarna hadden we repetitie. Daar kregen we te horen dat de broer van A niet meer zou terugkomen. Laten we hem in het verhaal X noemen, ook zijn naam kan ik niet schrijven. Ik ben naar de kleedkamer gegaan en heb hem gebeld... het duurde even voor hij opnam. Waarom stop je ermee? vroeg ik. Stilte. Na enkele seconden duwt hij het gesprek weg. Ik bel opnieuw. Wat wil je? Is het eerste dat hij zegt als hij opneemt. Wat wil je horen? Dat ik het niet kan? Dat ik niet meer in die zaal kan komen omdat zij daar voor altijd zal aanwezig zijn? Ik vraag of hij daarom stopt met dansen. X zegt dat hij niet stopt, maar dat hij ergens anders gaat dansen sinds kort. Dan duwt hij opnieuw het gesprek weg. Ik bel niet meer terug.
Ook ik voel haar aanwezigheid elke keer ik die zaal binnenstap, elke keer ik in de spiegels daar kijk of als ik mijn hand op de barre leg.
Ik blijf in de kleedkamer zitten tot J binnenkomt... hij zegt niks, maar komt bij me zitten. Ik wilde wel iets zeggen maar er kwam geen geluid. Tot het einde van de les is hij naast mij blijven zitten. Toen de rest binnenkwam heb ik mij rechtgezet, mijn tas genomen en vertrokken.
Aan de deur staat Britt, een ander meisje dat ook bij ons danst, wil je iets doen? vraagt ze. Wil je praten? Geen tijd zeg ik, ik ga naar P. Pas maar op met P antwoord ze, zo een lieve jongen is hij niet. Ik lach het weg, maar tegelijkertijd denk ik ook aan wat ik gisteren bij hem gedaan heb... toch stap ik door. Ik moet hem zien.
Eindelijk... na een tijdje voel ik mijn hoofd licht worden. Eindelijk opnieuw pauze.
Voor ik naar huis ging vroeg hij of ik iets nodig had voor de volgende repetities, hij wist inmiddels hoe lastig ik het ermee had om daar te zijn. Voor ik het wist zat er een klein doorzichtig zakje in mijn sporttas.
Zonder nadenken heb ik het meegenomen. Ik heb uren op bed gezeten. In de tas, uit de tas, er weer in. Het bleef er uiteindelijk inzitten en aangezien ik de dag nadien na school direct naar de repetitie moest vertrekken nam ik zonder verder nadenken mijn sportzak gewoon mee.
Meestal kon ik met J meerijden, hij zei dat ik er moe uitzag. Ik was ook moe, zonder te reageren nam ik mijn Ipod en stopte mijn oortjes in.
Ik kan mij alles opeens zo goed herinneren, alsof ik zoveel jaar terugga in de tijd en ik er bijsta en kijk naar alles wat er gebeurd.
Omkleden, naar de zaal, opwarmen... na 10 minuten voelden mijn benen al aan als lood. Ik loop naar de deur en voel opeens zijn hand op mijn schouder... Je gaat niet weer de hele tijd in de kleedkamer zitten zegt hij. Ik trek mij weg, ik moet gewoon naar toilet, het kwam er feller uit dan ik bedoelde. Hij laat mij gaan.
Deze keer heb ik niet meer getwijfeld. Na een 10tal minuten was dat fantastische gevoel van die 1ste keer terug. Zoveel energie, hoofd leeg, het gevoel dat ik uren kon doorgaan. En opeens was A niet meer aanwezig in de zaal. Opeens kon ik mijn hand op de barre leggen zonder dat ik er een rilling van kreeg... Was het dat wat ik wou?
En aan het einde hoor ik hem zeggen;
" jij was ineens goed wakker" alles ok?
Zonder hem aan te kijken zeg ik dat dansen eindelijk weer goed voelde. En dan verdwijn ik zo snel mogelijk in de kleedkamer onder de douche.
2 weken zijn voorbij gegaan, de hele wereld draaide gewoon door, terwijl ik het gevoel had dat alles in mijn wereld stil stond. Mijn ouders vonden dat het tijd was om mij erover te zetten en ik moest terug naar school. Ik moest maar gewoon terug naar school en gewoon terug gaan dansen... gewoon, alsof alles nog hetzelfde was als voor die avond.
Familie, huis, thuis, het zou een veilige plek moeten zijn, een plek waar je gevoelens kan delen. Maar elke keer ik iets probeerde te vertellen over die avond of de dagen erna kreeg ik steeds datzelfde antwoord. " geen tijd" , " je moet er gewoon niet meer aan denken " , " ga gewoon verder met je leven ".
Hoe konden ze van mij verlangen dat ik gewoon verderging?
Intresse in wat ik deed hebben ze nooit gehad. Er was nooit tijd om te komen kijken naar een wedstrijd of een voorstelling. Nooit tijd om mij zelfs maar weg te brengen naar een training. Want als ze dat voor mij deden moesten ze dat ook voor de andere doen. Als ze 1 keer na het ongeval zouden meegeweest zijn hadden ze misschien gezien hoe " gewoon" alles voor mij was geworden. Hadden ze de pijn gezien? Het verdriet? De drang naar het vluchten voor wat ik voelde...
En ik wist waar ik kon vluchten, waar ik niks moest voelen, bij wie...
Weet je wat grappig is? Hoe mensen ineens van vrienden in vreemden veranderen als er iets erg gebeurt. Ik snapte het wel, wat moesten ze zeggen, vragen, doen? Dus bouwde ik langzaamaan een muur op rondom mij. Vragen als hoe gaat het werden beantwoord met " goed" en een glimlach. Mensen willen ook dat je dat antwoord, want wie van jullie weet hoe je moet reageren als er iemand zegt het gaat niet goed, helemaal niet... ik heb het alvast niet tijdens wiskunde of biologie geleerd hoe je dat doet. De meeste lessen zijn in de maanden die erop volgden compleet aan mij voorbij gegaan. Wat begon met een uurtje of 2 spijbelen ging al snel over in dagen afwezig zijn. Tot een brief thuis alles bekend maakte en ik dus moest zien dat ik gemiste lessen etc inhaalde en niet meer te laat of afwezig was.
So i did... ik was er, fysiek aanwezig... maar wel meestal high... P en ik waren nu officieel een koppel, hij was laatstejaars bij mij op school dus het was makkelijk om tijdens de pauze's bij hem te zijn. Onze school was groot en er waren voldoende plaatsen waar je ongemerkt vanalles kon doen.
En dan opeens stond hij daar, een leerkracht bij ons op school die ook deels choreograaf was in de dansgroep waar ik bijzat. J wist dat A. en ik heel close waren, dat we alles samen deden en leek te snappen wat ik doormaakte. Hij was de eerste die geen genoegen nam met goed als antwoord op de vraag hoe gaat het.
Hij was de ambitieuze jonge sportleerkracht die er wou zijn voor de leerlingen. Streng maar begrijpend. Terwijl hij op trainingen gewoon een vlotte kerel was waar we mee lachten en plezier maakten. Waar we na training gewoon samen iets mee gingen drinken. Waar je mee danste of die je vastnam om iets voor te doen of te tonen wat je verkeerd deed.
Maar hij zag dus wat we daar deden, en snapte ineens waarom ik niet alleen op school maar ook op training zo "afwezig" leek. Hij wou praten... ik moest uitleggen wat er aan de hand was. Veel heb ik niet gezegd, vooral geknikt en ja of nee geantwoord. En de belofte om niet meer te blowen. Niet op school, niet op dans!
P is geschorst toen voor enkele dagen. Hij was kwaad eerst. Maar niet lang. Dus ging ik terug bij hem langs. Dat was de eerste keer dat hij begon over iets beter dan blowen... hij had iets waardoor ik zou kunnen dansen zonder nadenken, zonder dat iemand zou zien dat ik iets gebruikt had. Heel even heb ik getwijfeld, en dan nam ik de domste beslissing die ik ooit gemaakt heb...
Maar wat een gevoel... wat een fantastisch gevoel.
Was ik maar nooit meegegaan. Een zin die afgelopen jaren soms opeens weer opdook in mijn hoofd.
Spijt, ook zo een woord. Had ik toen geweten wat ik nu allemaal weet, ik had mij omgedraaid en was weggegaan. Die avond, nacht bestond voor zover ik het mij herinner uit weinig anders dan joints roken. High zijn, en eerlijk, dat voelde prettig. Ik stopte de aflevering in mijn hoofd en zette vervolgens een nieuwe op. Dat dacht ik tenminste. Telkens het gevoel wegging kwam er weer die verschrikkelijke pijn van het niks. Het weg. Het besef dat mijn vriendin weg was. Ik was haar kwijt. De dagen die daarop gevolgd zijn bestonden vooral uit in bed liggen, huilen onder de douche zodat niemand het zou horen en denken aan dat ene dat ervoor zorgde dat ik opnieuw die aflevering zou kunnen stopzetten. 3 dagen heeft het geduurd voor ik bij A. thuis ben langs gegaan. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Haar mama aan de keukentafel met een foto in haar handen. Haar broer op de grond tegen het schuifraam. Ze zagen eruit alsof ze al dagen niet meer hadden geslapen, en dat hadden ze waarschijnlijk ook niet. Verder dan " meisje " is haar mama niet gekomen. Als een hart in 1000 flinterdunne stukjes kan breken dan is het dan gebeurd. De blikken in hun ogen, het kraken in hun stemmen, de pijn bij het uitspreken van haar naam. Een gevoel dat ik kan oproepen... Ik ben de hele avond en nacht gebleven. Ik heb op haar bed gezeten, haar broer naast mij. Zonder 1 woord. Stil... haar kamer zou voor altijd stil blijven. Toen ik thuis kwam heb ik een bericht gestuurd naar P. of ik hem kon zien. Opnieuw een dag zonder voelen, de pijn ging weg. Uren heb ik in zijn armen gelegen. Hij was groot, gespierd... ik voelde mij veilig.
Over de begrafenis kan ik niet veel zeggen. Maar denk aan je beste vriendin nu, en stel je voor dat je haar van de ene op de andere moment moet afgeven, dat je haar nooit meer ziet. Dat je geen afscheid kan nemen. Ineens is die ene persoon die zoveel betekent voor altijd weg. Dat gevoel valt niet met woorden te beschrijven. Zoiets kan je alleen voelen als je het beleeft.
A. was mijn vriendin. De allerbeste, en geloof mij als je 17 bent neem je zoiets heel serieus. Hoewel we op het 1ste zicht tegenpolen leken hadden we iets dat ons voor altijd samen zou houden... dansen! Klassiek en hedendaags... maar we hielden allebei van het pure van het klassieke. Ballet is afzien, het is hard, het doet pijn, en je steekt er belachelijk veel tijd in als je het goed wil doen.
Dansen was voor mij een manier om niet te hoeven nadenken. Ik kom uit een groot gezin, maar ik voelde mij nooit "thuis". Dansen was thuis, bij A. was thuis... al die uren op haar kamer, of op de zolder die haar mama speciaal voor haar en haar broer had omgebouwd tot studio. Inclusief spiegels en barre! Hoe vaak we gelachen hebben omdat ik altijd stiekem wilde kijken of hij niet aan het oefenen was. Geen enkel moment heb ik mij daar niet welkom gevoeld. Haar mama is 1 van de liefste mensen die ik ken, nog steeds.
We hadden grote plannen, dromen. We zouden samen bij een grote company gaan dansen, de wereld zien. Plezier maken...
Tot die ene avond alles veranderde. De details van het ongeval schrijf ik er niet bij, maar een vrachtwagenbestuurder die door het rode licht reed botste op de auto waar zij in zat. Samen met nog enkele mensen van de dansgroep waar we mee weggingen. Ik zat in de auto er vlak na, ik heb haar vastgehouden, ik heb geroepen, geschreeuwd, gehuild, alles... tot de hulpdiensten mij hebben weggetrokken en dan was ik verdoofd. Ik voelde niks meer. 1 dode, 1 zwaargewonde en de rest is er met wat schrammen en de schrik vanaf gekomen. De bestuurder van de vrachtwagen had niks.
- Ga je mee vraagt hij opeens... ik wist wie hij was, P, de broer van S. Een aantal jaar ouder dan ons. Was ik maar nooit meegegaan.
Onlangs vroeg iemand mij om op een school te spreken over wie ik vroeger was, en wie ik nu ben. Maar ik heb nogal wat moeite met bepaalde stukken uit heden en verleden. Onmiddelijk weer die krop in mijn keel en geen woord kwam er nog uit. Jammer zei hij, heel wat tieners tegenwoordig raken makkelijk de weg kwijt, de prestatiedruk in onze maatschappij is te hoog. Alles moet perfect zijn; school, hobby's, vrienden, liefde. Verhalen van echte mensen in plaats van iets afgeprint van internet is wat ze nodig hebben, want ze moeten het horen om in te zien dat hulp vragen en krijgen echt ok is. Dus na lang nadenken, nieuw idee... ik schrijf mijn hele verhaal en spreek een deel in...
Uit respect voor sommige personen in het verhaal ga ik geen namen gebruiken.
" Jullie kunnen mijn emoties niet zien maar zullen ze horen bij bepaalde stukken die ik vertel, jullie zullen mij niet zien huilen maar jullie zullen merken wanneer ik dat doe en even niets zeg om de tranen weg te vegen" ik vertel niet alles, dat duurt te lang, maar ik schrijf heel het verhaal op, jullie kunnen het altijd aan hem vragen. Het verhaal, maar ook de hulp.
I think it's beautiful the way you sparkle
when you talk about the things you love... 1 van de laatste prachtige zinnen die ze zei voor die ene avond alles veranderde. Atticus zei ze erbij... gevonden in een boek... ze las graag! Zij, het meisje dat zoveel betekende en nog steeds doet, en hoewel ik mezelf zo vaak vertel dat ik het verwerkt heb dat ze er niet meer is, is het niet zo. Ze is er nog steeds, en misschien laat ik haar wel los samen met alles wat ik schrijf.
Voor A.
En hoe ik mezelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan.
(Op de blog zal telkens een nieuw stuk verschijnen. Maar niet de ingesproken versie.)
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
