En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
17-01-2017
Onlangs vroeg iemand mij om op een school te spreken over wie ik vroeger was, en wie ik nu ben. Maar ik heb nogal wat moeite met bepaalde stukken uit heden en verleden. Onmiddelijk weer die krop in mijn keel en geen woord kwam er nog uit. Jammer zei hij, heel wat tieners tegenwoordig raken makkelijk de weg kwijt, de prestatiedruk in onze maatschappij is te hoog. Alles moet perfect zijn; school, hobby's, vrienden, liefde. Verhalen van echte mensen in plaats van iets afgeprint van internet is wat ze nodig hebben, want ze moeten het horen om in te zien dat hulp vragen en krijgen echt ok is. Dus na lang nadenken, nieuw idee... ik schrijf mijn hele verhaal en spreek een deel in...
Uit respect voor sommige personen in het verhaal ga ik geen namen gebruiken.
" Jullie kunnen mijn emoties niet zien maar zullen ze horen bij bepaalde stukken die ik vertel, jullie zullen mij niet zien huilen maar jullie zullen merken wanneer ik dat doe en even niets zeg om de tranen weg te vegen" ik vertel niet alles, dat duurt te lang, maar ik schrijf heel het verhaal op, jullie kunnen het altijd aan hem vragen. Het verhaal, maar ook de hulp.
I think it's beautiful the way you sparkle
when you talk about the things you love... 1 van de laatste prachtige zinnen die ze zei voor die ene avond alles veranderde. Atticus zei ze erbij... gevonden in een boek... ze las graag! Zij, het meisje dat zoveel betekende en nog steeds doet, en hoewel ik mezelf zo vaak vertel dat ik het verwerkt heb dat ze er niet meer is, is het niet zo. Ze is er nog steeds, en misschien laat ik haar wel los samen met alles wat ik schrijf.
Voor A.
En hoe ik mezelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan.
(Op de blog zal telkens een nieuw stuk verschijnen. Maar niet de ingesproken versie.)
