En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
17-01-2017
Tussen voelen, verdoven en vergeten
- deel 3-
De avond daarna hadden we repetitie. Daar kregen we te horen dat de broer van A niet meer zou terugkomen. Laten we hem in het verhaal X noemen, ook zijn naam kan ik niet schrijven. Ik ben naar de kleedkamer gegaan en heb hem gebeld... het duurde even voor hij opnam. Waarom stop je ermee? vroeg ik. Stilte. Na enkele seconden duwt hij het gesprek weg. Ik bel opnieuw. Wat wil je? Is het eerste dat hij zegt als hij opneemt. Wat wil je horen? Dat ik het niet kan? Dat ik niet meer in die zaal kan komen omdat zij daar voor altijd zal aanwezig zijn? Ik vraag of hij daarom stopt met dansen. X zegt dat hij niet stopt, maar dat hij ergens anders gaat dansen sinds kort. Dan duwt hij opnieuw het gesprek weg. Ik bel niet meer terug.
Ook ik voel haar aanwezigheid elke keer ik die zaal binnenstap, elke keer ik in de spiegels daar kijk of als ik mijn hand op de barre leg.
Ik blijf in de kleedkamer zitten tot J binnenkomt... hij zegt niks, maar komt bij me zitten. Ik wilde wel iets zeggen maar er kwam geen geluid. Tot het einde van de les is hij naast mij blijven zitten. Toen de rest binnenkwam heb ik mij rechtgezet, mijn tas genomen en vertrokken.
Aan de deur staat Britt, een ander meisje dat ook bij ons danst, wil je iets doen? vraagt ze. Wil je praten? Geen tijd zeg ik, ik ga naar P. Pas maar op met P antwoord ze, zo een lieve jongen is hij niet. Ik lach het weg, maar tegelijkertijd denk ik ook aan wat ik gisteren bij hem gedaan heb... toch stap ik door. Ik moet hem zien.
Eindelijk... na een tijdje voel ik mijn hoofd licht worden. Eindelijk opnieuw pauze.
Voor ik naar huis ging vroeg hij of ik iets nodig had voor de volgende repetities, hij wist inmiddels hoe lastig ik het ermee had om daar te zijn. Voor ik het wist zat er een klein doorzichtig zakje in mijn sporttas.
Zonder nadenken heb ik het meegenomen. Ik heb uren op bed gezeten. In de tas, uit de tas, er weer in. Het bleef er uiteindelijk inzitten en aangezien ik de dag nadien na school direct naar de repetitie moest vertrekken nam ik zonder verder nadenken mijn sportzak gewoon mee.
Meestal kon ik met J meerijden, hij zei dat ik er moe uitzag. Ik was ook moe, zonder te reageren nam ik mijn Ipod en stopte mijn oortjes in.
Ik kan mij alles opeens zo goed herinneren, alsof ik zoveel jaar terugga in de tijd en ik er bijsta en kijk naar alles wat er gebeurd.
Omkleden, naar de zaal, opwarmen... na 10 minuten voelden mijn benen al aan als lood. Ik loop naar de deur en voel opeens zijn hand op mijn schouder... Je gaat niet weer de hele tijd in de kleedkamer zitten zegt hij. Ik trek mij weg, ik moet gewoon naar toilet, het kwam er feller uit dan ik bedoelde. Hij laat mij gaan.
Deze keer heb ik niet meer getwijfeld. Na een 10tal minuten was dat fantastische gevoel van die 1ste keer terug. Zoveel energie, hoofd leeg, het gevoel dat ik uren kon doorgaan. En opeens was A niet meer aanwezig in de zaal. Opeens kon ik mijn hand op de barre leggen zonder dat ik er een rilling van kreeg... Was het dat wat ik wou?
En aan het einde hoor ik hem zeggen;
" jij was ineens goed wakker" alles ok?
Zonder hem aan te kijken zeg ik dat dansen eindelijk weer goed voelde. En dan verdwijn ik zo snel mogelijk in de kleedkamer onder de douche.
