En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
18-01-2017
Tussen voelen, verdoven en vergeten
- deel 5 -
Het was nog 1 week tot de paasvakantie. Nog 1 week volop repeteren voor we zouden vertrekken met dans naar de Ardennen om mee te doen aan een belangrijke competitie met de nog 5 overgebleven groepen.
Toen de les begon was J er niet. Het was enkel Q onze andere trainer/choreograaf. Ook enkele mensen van het bestuur kwamen langs met de papieren die moesten getekend worden voor de week Ardennen. Nog steeds geen J. Ik vraag aan B of zij weet waarom hij er niet is maar ze reageert niet. Ik voel mij zo schuldig. De laatste 5 minuten van de les stapt hij opeens binnen. Zijn lip staat dik en er zit blauw omheen. Ik schrik. Ik kan niet blijven kijken. Ik moet weg. Ik loop de zaal uit naar buiten. Lucht... een paar minuten zit ik op de trap tot ik de deur hoor opengaan. Ik kijk niet op. Maar ik kan het zien aan zijn schoenen dat het J is. Sorry mompel ik. Hoewel ik niet diegene ben die dit gedaan heeft voel ik mij immens schuldig.
Opnieuw komt hij gewoon naast mij zitten zoals toen in de kleedkamer. Zonder iets te zeggen. Ik schuif op. Praat met mij zegt hij. Zeg iets. En opnieuw komt er geen geluid. Ik wil weg is het enige wat nog in mijn hoofd flitst. Ik wil rechtstaan maar hij houd mij tegen. Blijf zitten, hij klinkt boos.
Weer zeg ik niets. Hij komt opnieuw dichter zitten en ik ril, ik merk ineens hoe koud het buiten is. Kom zegt hij dan, mee naar binnen, nog steeds klinkt hij boos. Intussen zijn de lichten in de zaal uit en is iedereen naar de kleedkamers. Ik sta voor de deur en bevries... letterlijk en figuurlijk. Met een hand in mijn rug duwt hij mij de zaal in. Ik ga een paar meters verder en blijf staan. Hij komt voor mij staan. Opnieuw zegt hij "praat met mij"
1 enkele traan loopt over mijn wangen en hij neemt mij vast. Heel even geef ik toe aan die omarming. Maar ik wil het niet, want meteen voel ik ook weer de pijn en de leegte die A achtergelaten heeft. In de zaal waar wij samen zoveel mooie herinneringen hebben. Onze droom is hier, de droom om proffesionele danseressen te worden, samen,... en nu sta ik hier alleen. Nu moet ik het alleen doen.
Ik voel dat ik kwaad word, waarom heeft ze die avond niet harder gevochten om te blijven leven. Waarom gaf ze zomaar op?
J laat los en ik stap achteruit. Ik hoor gelach en geroep in de gangen, iedereen is intussen uit de kleedkamers aan het komen. Ik moet ook gaan zeg ik, ik moet naar huis. Nog voor hij iets terug kan zeggen ben ik de zaal al uit. Als ik omgekleed ben staat B nog buiten te wachten op haar mama. Zoals zo vaak. Haar mama en de tijd in de gaten houden ging meestal niet samen. Ik moet eigenlijk naar het station maar ik ga bij haar staan en zeg dat ik mee zal wachten. Ik kan altijd de trein later nog nemen. Zin om een kamer te delen in de Ardennen vraagt ze? Ja is goed antwoord ik. We hebben het nog even over de week die komt en dan is haar mama daar. Ik wil doorstappen zodat ik misschien toch de trein nog haal. Wacht zegt ze en ik zie haar naar de auto lopen en iets vragen. Kom roept ze dan, we brengen je naar huis.
