En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
17-01-2017
Tussen voelen, verdoven en vergeven.
- deel 1 -
Was ik maar nooit meegegaan. Een zin die afgelopen jaren soms opeens weer opdook in mijn hoofd.
Spijt, ook zo een woord. Had ik toen geweten wat ik nu allemaal weet, ik had mij omgedraaid en was weggegaan. Die avond, nacht bestond voor zover ik het mij herinner uit weinig anders dan joints roken. High zijn, en eerlijk, dat voelde prettig. Ik stopte de aflevering in mijn hoofd en zette vervolgens een nieuwe op. Dat dacht ik tenminste. Telkens het gevoel wegging kwam er weer die verschrikkelijke pijn van het niks. Het weg. Het besef dat mijn vriendin weg was. Ik was haar kwijt. De dagen die daarop gevolgd zijn bestonden vooral uit in bed liggen, huilen onder de douche zodat niemand het zou horen en denken aan dat ene dat ervoor zorgde dat ik opnieuw die aflevering zou kunnen stopzetten. 3 dagen heeft het geduurd voor ik bij A. thuis ben langs gegaan. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Haar mama aan de keukentafel met een foto in haar handen. Haar broer op de grond tegen het schuifraam. Ze zagen eruit alsof ze al dagen niet meer hadden geslapen, en dat hadden ze waarschijnlijk ook niet. Verder dan " meisje " is haar mama niet gekomen. Als een hart in 1000 flinterdunne stukjes kan breken dan is het dan gebeurd. De blikken in hun ogen, het kraken in hun stemmen, de pijn bij het uitspreken van haar naam. Een gevoel dat ik kan oproepen... Ik ben de hele avond en nacht gebleven. Ik heb op haar bed gezeten, haar broer naast mij. Zonder 1 woord. Stil... haar kamer zou voor altijd stil blijven. Toen ik thuis kwam heb ik een bericht gestuurd naar P. of ik hem kon zien. Opnieuw een dag zonder voelen, de pijn ging weg. Uren heb ik in zijn armen gelegen. Hij was groot, gespierd... ik voelde mij veilig.
Over de begrafenis kan ik niet veel zeggen. Maar denk aan je beste vriendin nu, en stel je voor dat je haar van de ene op de andere moment moet afgeven, dat je haar nooit meer ziet. Dat je geen afscheid kan nemen. Ineens is die ene persoon die zoveel betekent voor altijd weg. Dat gevoel valt niet met woorden te beschrijven. Zoiets kan je alleen voelen als je het beleeft.
