En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
19-01-2017
X... zijn naam is alles wat ik nog kan zeggen.
Het hotel waar we verblijven is gigantisch.
Eetruimtes, fitnesszalen, vergaderzalen, enkele kleine spiegelzalen en een paar grotere omnisport ruimtes.
Van op de kamer waar wij verbleven kwam je eerst in een doolhof van gangen en trappen. We staan eindelijk buiten als 1 van de andere groepen aankomt. Ik geef er geen aandacht aan, ik zoek mijn aansteker. Ze verdwijnen naar binnen en wij blijven nog even buiten staan.
Gaan jullie mee? Vraagt iemand van onze groep opeens. We gaan eens kijken naar de concurentie.
We gaan mee. In 1 van de omnisportruimtes zijn andere dansers aan het opwarmen. We blijven staan tot ze echt beginnen en de vrouw die waarschijnlijk 1 van hun trainsters is de deur komt dichtdoen. We besluiten iets te gaan drinken in de bar tot we nieuws zouden horen van Q. We lopen voorbij de andere omnisportruimte waar ook de kleinere spiegelzalen zijn. Ook daar zijn dansers bezig. Wat ze doen ziet er goed uit. De anderen blijven kijken maar mijn aandacht gaat opeens naar 1 van de spiegelzalen waar ik 2 dansers in grasgroene kaptrui zie staan. Ze staan met hun rug naar mij. Ik blijf ver genoeg staan zodat ze het niet zouden zien. Er klinkt muziek uit de boxen en ze beginnen te dansen. Ik merk niet dat J naast mij komen staan is. Het is geweldig wat ik die 2 zie doen. Ze gaan constant heen en weer tussen hedendaagse en klassieke delen. Opeens stopt de muziek. 1 van hen draait zich om en komt naar de deur, ga eens weg zegt hij. Ik schrik, Sorry zeg ik, ik was gewoon aan het kijken. En terwijl ik dat zeg draait de 2de danser hem langzaam om en zie ik zijn gezicht. Ik zet een stap achteruit en struikel bijna over de voeten van J. Wat is er nu vraagt hij...
X... zijn naam is alles wat ik nog kan zeggen.
Sinds de begrafenis van A heb ik hem niet meer gezien. En buiten dat ene telefoontje waarom hij niet meer terugkwam heb ik hem niet meer gesproken.
We stoppen zegt hij tegen de andere. En dan loopt hij onze kant uit...mijn maag krimpt in elkaar. Een paar meter voor ons blijft hij staan maar dan loopt hij ineens weer verder. En zonder iets te zeggen of te kijken loopt hij voorbij, de gang in.
Waarom zegt hij niets? Waarom loopt hij zomaar voorbij zonder op of om te kijken?
De andere zijn intussen doorgelopen naar de bar en ik zeg tegen J dat ik ook zo kom. Ik zoek nog even in de gangen en de inkomhal maar ik zie hem nergens meer.
Ik neem mijn telefoon en bel maar hij neemt niet op.
Ik heb opeens geen zin meer om bij de rest te gaan zitten en ga naar de kamer.
Ik zit tegen de zijkant van het bed tot B binnenkomt en zegt dat we gaan eten.
Wist jij dat hij hier ging zijn vraag ik?
Wie?
X...
Ze zegt dat ze hem iets later dan ons had zien toekomen.
Ik sta recht... waarom zei je niks? Omdat ik niet goed wist hoe je zou reageren antwoord ze.
We vertrekken naar de eetzaal maar ik heb geen honger. Ik neem een appel en ga mee aan tafel zitten. Ik blijf rond kijken of ik hem nergens zie.
Ik zie enkel die andere jongen die samen met hem in de spiegelruimte was bij andere dansers van hun groep zitten.
Na een paar happen sta ik op, ik zeg tegen B dat ik even naar buiten ga.
