En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
18-01-2017
Tussen voelen, verdoven en vergeten
- deel 4-
Wie ben ik? Wat doe ik? Een vraag die toen zo vaak door mijn hoofd heeft gespookt. Intussen zijn we een een aantal weken verder en zien alle dagen er ongeveer hetzelfde uit. School, dansen, P,
Een enkele keer ging ik na een repetitie mee iets drinken met de groep, dat deed ik vooral omdat B begon door te krijgen wat er aan de hand was. Had ze iets gezien?
Ze zei er nooit wat over, maar bleef vragen om mee te gaan. Ze bleef in mijn buurt in de kleedkamer en als ik tijdens repetities de zaal uit ging merkte ik steeds vaker dat ze achter mij aan kwam.
Het viel mij op dat ze dezelfde kleur ogen als A had. Ze was bijna altijd vrolijk en heel slim. Ze had geen vriend hoewel ze best knap was.
Hoe het kwam weet ik niet meer of wat ze exact zei, maar opeens kreeg ze mij toch aan het lachen. Eindelijk zei ze, na al die maanden eindelijk een echte glimlach op u gezicht. Ze voegde er nog " bravo " en een knipoog aan toe. Ik had die dag niks gebruikt, meestal deed ik het enkel bij repetities maar omdat ze mij dus in de gaten hield had ik het dit keer niet gedaan. Het was niet mijn beste repetitie zoveel was duidelijk geweest.
Maar ik lachte, en met die lach voelde ik mijzelf een heel klein beetje ontspannen... de eerste keer sinds 16 oktober dat ik zonder iets ontspannen was... dankzij haar. Het meisje dat ik al die tijd probeerde te ontlopen.
Waarom? Ik kon nog niet eens om met mijn eigen verdriet, laat staan dat ik in staat was om dat van iemand anders er ook bij te nemen. Maar zij leek er heel goed mee om te gaan. Moest ik dat wel? moest ik er het verdriet van een ander bijnemen? Opeens leek het duidelijk dat ze er gewoon wilde zijn voor mij...
Ik kreeg een bericht van P, hij wou mij zien. Ik negeerde het bericht. We kregen ruzie een paar dagen geleden. Steeds vaker was hij geheimzinnig als ik daar was. Als zijn telefoon rinkelde ging hij de kamer uit, was hij kwaad, soms agressief als hij terug kwam. Maar ik had hem nodig. Hij was diegene die voor mijn gevoel had wat ik nodig had.
Na 3 berichten ging het over in bellen.
Ik nam uiteindelijk op en hij wou mij zien. Hij had spijt van wat er gebeurd was zei hij en hij wou het goedmaken. Ik vertelde hem waar ik was en hij zou naar daar komen.
Dit keer is het niet enkel B maar ook J die zegt dat ik moet opletten met P. Ik wou het niet horen.
Ik merk het direct als hij toekomt... hij is nerveus, lijkt kwaad. Hij ziet dat B en J naar hem kijken en dan iets tegen elkaar zeggen. Hij komt op mij af en zegt dat we vertrekken. B houd mij tegen. Blijf nog even, toe? Euhm... ik durf even niet antwoorden omdat ik niet weet hoe P gaat reageren. B legt haar hand op mijn arm en vraagt nog een keer of ik nog even wil blijven... P duwt haar hand van mijn arm, ze verliest haar evenwicht bijna, zo hard moet het geweest zijn.
En dan... chaos... J is kwaad geworden en duwt P achteruit. En dan de klap... een gebalde vuist in het gezicht van J! Ik kijk hem aan, draai mij om en loop naar buiten. Wat doe ik hier nog? P staat intussen naast mij en zonder verder na te denken of om te kijken loop ik mee. Ik stuur mijn ouders een bericht dat ik bij Y blijf slapen en dat ik van daaruit rechtstreeks naar dansen ga. Een halfuur later krijg ik antwoord dat dat heel gemakkelijk is dat ze zelf een drukke dag hebben. Y is een meisje uit mijn klas.
Dat bericht heb ik nog met een half oog gelezen.
Bij P kwamen vrienden langs en ik heb de hele avond mee gedaan.
Toen ik die ochtend wakker geworden ben was P nog niet wakker. Ik ben vertrokken zonder iets te zeggen en met een klein hartje, omdat ik opeens besefte wat er eerder die avond nog was gebeurd.
