En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
17-01-2017
16 oktober 2005, 17 voor altijd.
A. was mijn vriendin. De allerbeste, en geloof mij als je 17 bent neem je zoiets heel serieus. Hoewel we op het 1ste zicht tegenpolen leken hadden we iets dat ons voor altijd samen zou houden... dansen! Klassiek en hedendaags... maar we hielden allebei van het pure van het klassieke. Ballet is afzien, het is hard, het doet pijn, en je steekt er belachelijk veel tijd in als je het goed wil doen.
Dansen was voor mij een manier om niet te hoeven nadenken. Ik kom uit een groot gezin, maar ik voelde mij nooit "thuis". Dansen was thuis, bij A. was thuis... al die uren op haar kamer, of op de zolder die haar mama speciaal voor haar en haar broer had omgebouwd tot studio. Inclusief spiegels en barre! Hoe vaak we gelachen hebben omdat ik altijd stiekem wilde kijken of hij niet aan het oefenen was. Geen enkel moment heb ik mij daar niet welkom gevoeld. Haar mama is 1 van de liefste mensen die ik ken, nog steeds.
We hadden grote plannen, dromen. We zouden samen bij een grote company gaan dansen, de wereld zien. Plezier maken...
Tot die ene avond alles veranderde. De details van het ongeval schrijf ik er niet bij, maar een vrachtwagenbestuurder die door het rode licht reed botste op de auto waar zij in zat. Samen met nog enkele mensen van de dansgroep waar we mee weggingen. Ik zat in de auto er vlak na, ik heb haar vastgehouden, ik heb geroepen, geschreeuwd, gehuild, alles... tot de hulpdiensten mij hebben weggetrokken en dan was ik verdoofd. Ik voelde niks meer. 1 dode, 1 zwaargewonde en de rest is er met wat schrammen en de schrik vanaf gekomen. De bestuurder van de vrachtwagen had niks.
- Ga je mee vraagt hij opeens... ik wist wie hij was, P, de broer van S. Een aantal jaar ouder dan ons. Was ik maar nooit meegegaan.
