En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
17-01-2017
Tussen voelen, verdoven en vergeten
- deel 2 -
2 weken zijn voorbij gegaan, de hele wereld draaide gewoon door, terwijl ik het gevoel had dat alles in mijn wereld stil stond. Mijn ouders vonden dat het tijd was om mij erover te zetten en ik moest terug naar school. Ik moest maar gewoon terug naar school en gewoon terug gaan dansen... gewoon, alsof alles nog hetzelfde was als voor die avond.
Familie, huis, thuis, het zou een veilige plek moeten zijn, een plek waar je gevoelens kan delen. Maar elke keer ik iets probeerde te vertellen over die avond of de dagen erna kreeg ik steeds datzelfde antwoord. " geen tijd" , " je moet er gewoon niet meer aan denken " , " ga gewoon verder met je leven ".
Hoe konden ze van mij verlangen dat ik gewoon verderging?
Intresse in wat ik deed hebben ze nooit gehad. Er was nooit tijd om te komen kijken naar een wedstrijd of een voorstelling. Nooit tijd om mij zelfs maar weg te brengen naar een training. Want als ze dat voor mij deden moesten ze dat ook voor de andere doen. Als ze 1 keer na het ongeval zouden meegeweest zijn hadden ze misschien gezien hoe " gewoon" alles voor mij was geworden. Hadden ze de pijn gezien? Het verdriet? De drang naar het vluchten voor wat ik voelde...
En ik wist waar ik kon vluchten, waar ik niks moest voelen, bij wie...
Weet je wat grappig is? Hoe mensen ineens van vrienden in vreemden veranderen als er iets erg gebeurt. Ik snapte het wel, wat moesten ze zeggen, vragen, doen? Dus bouwde ik langzaamaan een muur op rondom mij. Vragen als hoe gaat het werden beantwoord met " goed" en een glimlach. Mensen willen ook dat je dat antwoord, want wie van jullie weet hoe je moet reageren als er iemand zegt het gaat niet goed, helemaal niet... ik heb het alvast niet tijdens wiskunde of biologie geleerd hoe je dat doet. De meeste lessen zijn in de maanden die erop volgden compleet aan mij voorbij gegaan. Wat begon met een uurtje of 2 spijbelen ging al snel over in dagen afwezig zijn. Tot een brief thuis alles bekend maakte en ik dus moest zien dat ik gemiste lessen etc inhaalde en niet meer te laat of afwezig was.
So i did... ik was er, fysiek aanwezig... maar wel meestal high... P en ik waren nu officieel een koppel, hij was laatstejaars bij mij op school dus het was makkelijk om tijdens de pauze's bij hem te zijn. Onze school was groot en er waren voldoende plaatsen waar je ongemerkt vanalles kon doen.
En dan opeens stond hij daar, een leerkracht bij ons op school die ook deels choreograaf was in de dansgroep waar ik bijzat. J wist dat A. en ik heel close waren, dat we alles samen deden en leek te snappen wat ik doormaakte. Hij was de eerste die geen genoegen nam met goed als antwoord op de vraag hoe gaat het.
Hij was de ambitieuze jonge sportleerkracht die er wou zijn voor de leerlingen. Streng maar begrijpend. Terwijl hij op trainingen gewoon een vlotte kerel was waar we mee lachten en plezier maakten. Waar we na training gewoon samen iets mee gingen drinken. Waar je mee danste of die je vastnam om iets voor te doen of te tonen wat je verkeerd deed.
Maar hij zag dus wat we daar deden, en snapte ineens waarom ik niet alleen op school maar ook op training zo "afwezig" leek. Hij wou praten... ik moest uitleggen wat er aan de hand was. Veel heb ik niet gezegd, vooral geknikt en ja of nee geantwoord. En de belofte om niet meer te blowen. Niet op school, niet op dans!
P is geschorst toen voor enkele dagen. Hij was kwaad eerst. Maar niet lang. Dus ging ik terug bij hem langs. Dat was de eerste keer dat hij begon over iets beter dan blowen... hij had iets waardoor ik zou kunnen dansen zonder nadenken, zonder dat iemand zou zien dat ik iets gebruikt had. Heel even heb ik getwijfeld, en dan nam ik de domste beslissing die ik ooit gemaakt heb...
Maar wat een gevoel... wat een fantastisch gevoel.
