En hoe ik mijzelf verloor de avond dat ik haar zag doodgaan
Inhoud blog
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
19-01-2017
LEEG
Ik voel opeens hoe moe ik ben. Ik blijf achter in de oefenruimte nadat we met heel de groep samen nog een keer de hele dans hebben gedaan.
Een tijdlang voel je geen pijn, je hoeft aan niks te denken want alles gaat opeens vanzelf, zonder moeite. Maar als het weg is ben je op, leeg. Het neemt al je reserves af.
Hier zit jij, zegt B opeens. Ze is mij komen zoeken omdat ik niet op de kamer ben geweest en niet in de eetzaal was. Kom zegt ze, iedereen is al aan het eten. Hoewel ik geen honger heb ga ik toch maar mee.
Ik vraag mij af of ze het kan zien...
Er is nog 1 plaats vrij aan tafel dus ik ga naast J zitten. Er word veel gelachen. Het is een hele fijne groep eigenlijk. Ik probeer moeite te doen om te luisteren naar wat er gezegd word en lach mee. Het is geen echte lach. Ik kijk rond en zie hem opeens. Ik blijf kijken. Hij zit aan de tafel in de hoek. Ik vraag mij opnieuw af waarom hij mij zomaar voorbij liep... ineens kruisen onze ogen elkaar. Koud... zijn ogen zijn koud. Hij kijkt onmiddelijk weer weg.
Ik zou zo graag even met hem praten.
Jij ook? Wat ? Wakker worden slaapkop! Het is J, of ik nog koffie wil! Ja graag.
We kunnen pas savonds weer repeteren want de zalen zijn nu in gebruik door de andere groepen.
Het is nog steeds fris buiten maar de zon schijnt. Ik hou van dit soort weer. Ik zit op een bank, mijn knieen opgetrokken tegen mijn buik. Zonnebril op.
De hele groep is er, aangezien we "vrij" waren besloten we te gaan wandelen. Niet te ver, het worden nog zware dagen.
Ik krijg een bericht van P, dat hij mij mist en hoopt dat ik snel terug ben. Leugenaar.
Ik stuur niks terug.
Donderdag dansen we voor de jury... 2 van de 5 groepen zullen overblijven. Die 2 zullen dan in Juli nog een keer tegen elkaar dansen in Brussel. Het zijn die unieke kansen die je slechts een enkele keer krijgt om gezien te worden...
Donderdag mag dan ook familie langskomen als toeschouwers.
Mijn familie zal er niet zijn, geen tijd. En tegen P heb ik niet gezegd dat het kan.
Ik ben niet verliefd op hem, dat weet ik. Maar ik heb hem nodig.
Ik zucht. Ze komt naast mij zitten. Wat? vraagt ze. Ik laat haar het bericht zien.
Je weet wat ik over hem gezegd heb antwoord ze; foute jongen. Ken je hem goed? vraag ik. Ik ken een meisje die een tijdje met hem samen is geweest zegt ze. Ze stopt even...
Ik wil de rest eigenlijk niet weten. Ik hoor woorden als agressief, bedriegen, diefstal, politie...
Ik onderbreek haar... hij kan lief zijn ook hoor zeg ik, en hij geeft mij... ik stop met praten. Ik had het bijna gezegd.
Wat ? Maak u zin af... wat geeft hij?
Niks. Laat het. Ze vraagt het nog eens maar ik geef geen antwoord meer.
