Ik betrap er me net op. Ik ben een Nick-Camen-adepte. Zo zonder het te weten zit het in mijn dagelijkse routine verweven. Eén van de zaken die ik namelijk doe is de wasmachine programmeren op 6 uur later als ik thuiskom van het werk. Omdat mijn warrige hoofd het tegen tienen zowat vergeten is dat er een was inzit maar dat ik dat programma ook nog moet aanzetten, moet ik dat wel nu doen, nu ik eraan denk, wil ik gewassen goed overhouden...
En op dat moment is het sterker dan mezelf: net als in de reclamespot van bovenvernoemd Levis-broekventje (of broekventje van een ander jeansmerk) ontdoe ik me vaak van wat er nog in de was moet: vandaag is dat dus mijn jeansbroek. Ter verduidelijking: ik was donker goed vanavond...
Sexy. Mag ik wel zeggen van mezelf. Er ziet me dan toch niemand. Daarna zet ik de spurt in naar de badkamer om zeker te zijn dat er niemand door de deur komt op het moment dat ik uit mijn waskot richting nieuwe broek ga. Het zou natuurlijk simpeler zijn mocht ik de deur sluiten als ik zoiets doe, maar aangezien ik het pas doe vóór het wasmachien, ben ik meestal vergeten om de deur te sluiten.
't Is soms ook een clownesk gezicht als ik mezelf zo op mijn netvlies zie lopen: onderbroek, been (al dan niet met of zonder haar), botten eronder, dikwijls enkel met beha en slip, lopend door mijn grote lege huis. Het kan zelfs een stap verder gaan in het feit dat ik halfnaakt door het huis ren, als een gekkin om tijdig weer aan de kookpotten te staan, die al staan te pruttelen. En dan gaat er door mijn hoofd dat ik goed moet luisteren want als ik iets hoor is het rennen geblazen
Ik zit liever los in de kleren als ik thuis ben. Daarom heet het ook 'thuis'. Ik ben geen slons, maar die strakke bh en broek voel ik serieus aan mijn lichaam trekken na een werkdag. Alsof ik de hele dag zit op te blazen. En thuis valt alles van me af. Ook mijn kleren, voornamelijk dan als ik rustig eventjes alleen thuis ben. Voor de drukte begint.
En dat was het ook vanavond. Rustig. De dochters waren deze morgen om verschillende brutale redenen met de benenwagen moeten vertrekken. En dus heb ik een halfuurtje voor mezelf kunnen stelen. Zonder gemama en zoooooeeeet??? Net niet lang genoeg om rustig te kunnen bloggen. Want mijn ventje en de jongste komen juist binnen maar toch lang genoeg om mijn zinnen te verzetten.
Mamaaaaa? 't Is tot Rationale hé? Neen, meiske. rationele denkend aan het meest redelijke. Ik blijf er bij dat het rationaal is, zegt ze. En dat doet ze ook. Haar uitgevonden woord blijft het hare, gelijk wat de wereld rond haar zegt.
Ow. Het gaat over breuken. Dus ze heeft wel degelijk gelijk. Moeder toch! Na de 30 gaan de hersenen serieus achteruit, heb ik zo de indruk! Een stuk na de dertig spreken we al niet meer over de snelheid waarmee dit gebeurt. De cellen die ik verlies per dag, daar moet niet meer over gesproken worden!
Een mens heeft zo van die momenten dat je nadenkt over wat 'thuis' nu eindelijk betekent. Ik durf er niet aan denken, want ik krijg van dag tot dag een andere definitie die door mijn hoofd raast omdat ik alles herdefinieer. Wat maakt dat ik zo gemakkelijk het gevoel krijg dat ik niet goed zit. Ik begrijp het zelf niet. Daar moet aan gewerkt worden hoewel ik vrees dat het te laat is...
Ah ja, mensen. Ik heb al gegeten. Het staat allemaal klaar. Neemt en eet! Als ik het startschot niet geef dan begint er niemand. En het is niet echt mijn stijl om alleen te eten maar daar had ik vandaag dus echt eens zin in. En het heeft gesmaakt, zo helemaal alleen.
En nu ga ik aan tafel met hen bijpraten terwijl ik aan mijn koffietje lurk...
GSM's moet je voor je gemak hebben. Je bent bereikbaar - als ie aanligt of als je het signaal hoort. Je kunt iedereen bereiken - als ie aanligt of als ze het signaal horen. Op het werk is er zoiets als GSM-permanentie. Ik heb er een hekel aan, zo tussen het volk op straat moet je dan antwoorden met de firmanaam en iedereen gaapt je zo aan dat je direct weer richting werk gaat. Om gewoon mee te delen dat ze beter later terugbellen of ergens -op de kasseistenen bijna- een telefoonnummer en naam neer te kriebelen om vanop je bureau terug te bellen. Zo zot, je kunt het niet bedenken. En ik vertik het om op te nemen als ik naar het toilet ga, gelijk welke ramp er zich ondertussen in die drie haastige minuten kan voordoen. Verongelukt zijn ze toch al, dan...
Mijn dochters hebben er ook een, zo'n mobiel rinkelding, tegen beter weten in. En dat al een tijdje. Adhd en zo indachtig, dacht ik het me makkelijker te maken door me niet telkens te moeten afvragen waar ze in welke problemen zitten als ze niet tijdig zijn waar afgesproken. "Zo kun je me altijd bereiken als je voor de zoveelste keer je trein hebt gemist of nog iets uit de winkel moet hebben 's avonds, zo voor sluitingsuur!"
't Zal wel. Er zijn hier al gsm's door het huis gevlogen. Eerst de mijne, waar ik mijn geduld mee verloor. Zo'n simpel spel is al goed genoeg voor mij, als er maar een agenda inzit. Maar als de toetsen dan blijven haperen of het ding moet om de haverklap worden opgeladen, kom ik er kittelorig van!
Gevolg van deze gsm-overvloed in ons huis is dat iedereen zijn gsm hier de godganse dag afloopt vol herinneringen aan wat we niet mogen vergeten en toch al zijn vergeten omdat we de herinneringen onvolledig of te laat hebben ingesteld. En door al dat verschillend gerinkel lopen we hier op onze toppen. Endan zijn de zinloze sms'jes die mijn dochters van de keuken naar de living, van de ene slaapkamer naar de anderen sturen. Ongehoord. Ze komen beter per sms overeen dan in levende lijve!
De vraag: waar zijn mijn autosleutels wordt hier gestaag gevolgd door: waar is mijn gsm. Om horendol van te worden.
Heb ik dan nog een tijdje gehad dat, om één of andere reden het geluid was weggevallen, eender welk profiel ik instelde, waardoor ik overal toch grandioos te laat kwam. Of dan vergeet ik weer hoe ik dat ding op stil moet zetten, druk hem helemaal uit en moet dan weer de zoveelste code in mijzelf oprakelen om er weer in te geraken.
Soit. Vandaag weer een sms'ke van mijn dochter dat ze al de hele tijd aan haar kamer (die heeft ze namelijk sinds lange tijd 'opgeruimd' - lees: alles in dozen en dozen in de kast) en aan mij dacht. Kusje, kusje, kusje. Er zal zeker iets volgen vanavond, anders doet ze dit niet, zo vleien... Ik loop er al weer getikketakt van.
En vanavond kwam ze dus later thuis dan gewoonlijk. De vraag: waar heb je nu weeral uitgehangen? werd vrolijk beantwoord: 'ik heb toch gesms't dat de trein vertraging had?' Niets van, zeg ik dan, alweer denkend aan de zoveelste leugen. Toch wel, ik heb naar zus gesms't.
Voilà zie. Gecovered voor haar laat zijn, en een discussie weer over wie ze moet contacteren met haar sms'n in nood. De 'zoveelste' keer.
Om eens een idee te geven over welke conversaties het hier gaat vandaag quote ik de laatste even:
Vanavond gaan ze dus nog allebei gaan sporten. Het komt erop aan dat de oudste, laat als ze is, nog wat eet, want vanavond zal het te laat zijn als ze thuiskomt. Vraagt ze nonchalant aan haar zus: wil je mijn eten voorkauwen, dan kunnen we wat vlugger daar zijn...
Tuurlijk is dat een grapje maar dat is hier dagelijkse kost. Dat soort opmerkingen.
Ik kijk naar de keuken en de jongste staat bovenop de stoel haar verhaal te doen aan de oudste die eindelijk aan tafel is gaan zitten.
VOORTDOEN, roep ik vanachter mijn scherm. Vader gaat richting keuken om te controleren wat ze aan het doen zijn en ik typ me te pletter met een schuldgevoel dat ik er moet bijzijn in plaats van hier te bloggen.
Maar ik moet straks weg, en mijn blog moet af, en vooraleer ik wegga moet ik nog een antivirusprogramma installeren op mijn ventje's computer en alles moet nog, voor het geval ik eens niet meer thuiskom vanavond denk ik dan...
Wees gerust. Ik kom thuis. Al is het om van de stilte te genieten als iedereen, vanavond laat in zijn bed zit! Nu nog mijn gsm vinden...
Ja hoor. Vandaag, op een luizige zondag word ik geconfronteerd met 16 uitgekamde luizen bij mijn oudste dochter. Jippie! Heb je dan nog nooit iets eerder voelen jeuken, vraag ik. Ja, maar ik dacht dat het pellekes waren. Zucht.
Er is nu gelukkig zoiets als een elektronische luizenkam die stopt met biepen als er zo'n beestje in geëlektrocuteerd zit maar soit... het maakt er niet minder om dat ik me krabberig voel vandaag. Hoewel een luis niet in gekleurd haar zou huizen, heb ik altijd gehoord.
Zegt mijn oudste: voilà, kleur mijn haar. Opgelost! Daarbij vergetend dat eenmaal gekleurd de onderhoudsbeurt dubbel tot triple zoveel kost dan een gewone knipbeurt, ik 14 jaar te jong vind om haar haar te kleuren en het me erom gaat dat ze wel eens zelf haar leven in handen mag beginnen nemen. Hygiëne waaronder luizen kammen incluis.
De wasmachine draait hier dubbele toeren vandaag: alle beddegoed erin voor langer dan normaal, met een geut azijn erbij. De droogkast gevuld met een andere batch lakens en een deel plaids en kleren en mutsen die nog de revue moeten passeren. Yep. Van 10u00 op en aan de was en strijk. Geen vent in de geburen want die ligt nog lekker te maffen. Ik weet het, het is niet eerlijk. Hij weet geeneens nog van de luizenhistorie af, wat niet wegneemt dat het op mijn zenuwen werkt dat ik er weer voor opdraai.
Dan van de nood maar een deugd gemaakt en van de overschot van mijn gebakken brood een broodpudding gebakken... Nu ik toch bezig ben kan ik zowel bezig blijven.
Ik weet het, ik maak het mezelf moeilijk. Zo ben ik wel. Het luizengebeuren heeft me alweer van slag gemaakt, samen met het feit dat ik op de schoolagenda van mijn oudste 3x mijn handtekening vervalst zag en zij beweerde dat ze dat niet had gedaan. Ik ga telkens in discussie over hoe onverantwoord zij zich gedraagt, en hoe zij pas vrijheid terug krijgt als ze aantoont dat ze het aankan. Tot zover ben ik dus goed bezig, maar ik word er wel moe van.
Soms denk ik, pubers! Gsm's die zoek geraken, huiswerken die maar half gedaan worden... Verhalen die niet stroken en leugens waar mijn haar recht van gaat staan. En die mond staat nooit stil tegenwoordig.
Als ik me herinner heeft mijn ma ons nooit zo moeten controleren. We hadden verantwoordelijkheidsbesef omdat we het aan hen verschuldigd waren. Wij konden studeren, zij hebben het niet gemogen. Wij waren blij met een niets, zij zijn blij met niets.
De nonchalance van mijn dochters jaagt me de kasten op. Persoonlijk hygiëne? Kennen ze niet. Ik zou hen met geen pincet willen vastpakken soms, deodorant is hen vreemd ookal koop ik er met tonnen, ondergoed verversen ook. Laat staan dat ze zich deftig wassen. Allergisch aan water, dat zijn ze!
En alles wat je zegt wordt letterlijk genomen. Ben je al in bad geweest betekent dus niet : heb je al gedoucht, of gewoon, heb je je al gewassen? Neen, dan moet persé dat bad vollopen en liefst twee keer na mekaar zo vol mogelijk, met een ruzie over wie eerst in bad gaat.
Een vraag die mijn ouders mij niet moesten stellen want zaterdag was badderdag en daarbuiten trok je je plan met het washandje en de lavabo. Maar hier? Elke dag douchen mag, dus doen ze het niet... Begrijpe wie begrijpen kan...
Ik wind me er enorm in op. Ik ben zo niet opgegroeid. Oké, het zijn pubers, niet alles moet tiptop zijn maar een varkensstal achterlaten leert hen niets voor de toekomst. Wat telt er? PC en tv. Daarbuiten is het gesprek meestal een kibbelen weg en weer en een mekaar in straf proberen praten.
Soms heb ik het niet in de hand. Ik geef het grif toe. Soms wil ik het helemaal niet meer in de hand hebben. Dat huisje-tuintje-keukengedoe is niet meer aan mij besteed. Zou het dan zo erg zijn mocht ik de deur toetrekken?
Niet aan denken. Mijn vent en de dochters komen prima overeen weer... Het zal dan wel weer aan mij liggen, zeker?
Waar is de tijd dat je zo tussendoor, af en toe iets van je 'huis'werk deed 's avonds als je thuiskwam om dan in de zetel te ploffen? Yep. Ik zou liegen, je ruimt je huis op na je werk omdat je iets moet doen om de boel wat minder chaotisch achter te laten voor je je bed induikt en de muizen niet welig zouden tieren, maar toch. Die weekendtarieven hebben voor mij toch veel veranderd.
Ik ben een weekendpiekster. Ik sta op op een zaterdagochtend en vooraleer ik een stuutje eet heb ik al alle keuken- en wastoestellen geleegd, gevuld en aangezet. Vaatwas, wasmachine, broodbakmachine, stofzuiger (met behulp van een tegenpruttelende dochter) draaien in het weekend op volle toeren en straks volgt eten maken, misschien een cake bakken. Mijn vent heeft ook al de weekendziekte. Het hout voor de kachel wordt in het weekend gezaagd, gras afgereden - yep - weekend, boren, weekend. Behalve vandaag, want sinds gisteren is hij ziek.
Een mens is een geconditioneerd wezen. Ik verzet me er normaal hartsgrondig tegen, tegen wat 'moet' omdat het 'hoort'. Mijn motto is nog altijd: waarom zou ik strijken? Omdat de rest van de vrouwelijke wereldpopulatie strijkt? Neen.
Maar ik geef eerlijk toe dat, als ik mijn rekeningen bekijk mijn neiging toch meer ligt in het feit dat ik NIET met de dagtarieven maar met de nachttarieven aan de slag ga. Strijken na 22u00 heb ik zowat een half jaar geprobeerd maar eerlijk gezegd: ik kwam er achter dat dat echt zo erg is als dat je het braaksel van je kind moet opkuisen. Bwèèèèèekes! Je moet je telkens over een drempel heen zetten om eraan te beginnen...
En die berichten overal van opslag van diesel, aardgas, elektriciteit... Je wordt ermee om de oren geslagen. En mijn loonopslag? Waar blijft die? Ik zou liegen, die komt eraan maar dan wel omdat ik er extra-inspanning heb voor gedaan.
Toen ze van ruilhandel naar geld overgingen hebben die voorvaders van ons (en ik ben er zeker van dat het 'vaders' waren) alweer niet nagedacht. Ze hebben de aanzet gegeven tot conditionering van de wereldbevolking. Voor de heil van het geld werden we hamsters in het wereldrad. We moeten onszelf voorbijlopen en liefst nog over lijken lopen om met de maatschappij mee te kunnen. En wat hebben we er allemaal mee ingeboet aan sociaal zijn! Nu moet er bijna 'aangeleerd' worden dat het normaal is dat je voor je familie zorgt en voor vrienden opkomt, dat je buren in de straat een verrijking kunnen zijn...
En iedereen is opgegroeid met de gedachte dat je achterdochtig moet zijn want iedereen is erop uit om zijn eigen zakken te vullen.
Ik geef toe, ik bezondig me ook aan het feit dat ik weinig tijd heb voor een wildvreemde, of een halve vreemde, of iemand die me niet aan het hart ligt. Maar solidariteit zou geen onderscheid mogen kennen. Of het nu familie of een wildvreemde in nood is. En in een tijd waar afstanden geen probleem zijn zou er geen 'ver van mijn bed-show' meer mogen bestaan maar die show is de meest bekeken show ter wereld momenteel. Als ik me ervan bewust ben, erger ik me er grondig aan.
Ik beken. Ik ben ook geen luisterend oor meer voor Jehova's sinds ik dat twee keer na mekaar wel was en ze bleven terugkomen... Maar ik probeer zo veel mogelijk kwaliteit uit dit ene leven te halen, zolang ik hier dit leven leef. Mochten er nog volgen, dan volg ik mijn levensmotto: we'll cross that bridge als we er voor staan.
En nu op naar de winkel want eten is iets waar we hier nog niet echt willen op besparen sinds we een tiental jaren geleden op water en brood met confituur hebben geleefd na de aanschaf van wat ons droomhuis leek. Soit. Een mens leert ook uit wat ie onderneemt, da's ook al iets...
Mens. Ik ging weer eens met goeie moed winkelen, zo over de middag. Yep. Met een feest en communiefeest in het verschiet, en mogelijks een ontvangst van belang op het werk dacht ik zo: profiteer er maar eens van, zo binnen budget dan wel liefst maar toch smaakvol.
Dus met goeie zonnige stevige stappen begaf ik me richting stad vandaag. Ik graaide een stuk of acht mooie tunieken en een broek of drie uit de rekken. Daar moet toch iets moois combineerbaar zijn!
Tot ik in die pashokspiegel keek. Man, man, man. Best dat die niet in mijn huis hangen! Een mens ziet er nogal uit in die spiegels. Zo rond als een patat! Ziekelijk bleek. Ik ben 14 kg kwijt en toch zie ik er uit als een zak patatten met Michelinbanden alom. Het is godgeklaagd. Goed gevoel? Foetsjie, in één twee drie.
Allé, geef nu toe. Dat moet toch allemaal niet zo extreem zijn. Voor een maatje 36 kan dat allemaal, zo'n detailspiegels. Maar voor een wat gewichtiger persoon als ik, die al inspanning moet doen om 100 gr. te verliezen is het een downer van jewelste! En dan heb ik het nog maar over mijn omvang.
Reken daar dan nog overvloedige haargroei bij die een gewone dagdagelijkse vrouw niet elke dag kan/mag/wil verwijderen omdat je toch wel wat meer wil doen dan in de badkamer rondhangen... Ik heb toch nog wat meer ambitie dan dat. Als een stekelvarken zie ik eruit in zo'n spiegel.
En de oneffenheden in je huid. Alsof je weer een tiener bent overvrouwd door acne. Bedankt hiervoor!
Ik zeg het. Als ik de Lotto win, dan doen ze me maar meteen onder narcose en verwijderen alles wat haar is overal behalve mijn haardos, wimpers en wenkbrauwen. Ik ging me laten ontharen, maar dan moet ik eerst nog een baard en snor extra laten groeien vooraleer ze die kunnen verwijderen. En in plaats van een liposuctie neem ik mijn eigen ontwerper onder de arm en die maakt smaakvolle kledij voor dames gelijk ik en niet voor pannelatten.
Kijk, en dan zijn ze verwonderd dat er meer en meer kleding online gekocht wordt. Als wat ik besteld heb mij niet past (en dat gebeurt echt zelden) dan stuur ik het gewoon terug. Geen haan die er naar kraait.
Maar daar gaan staan in een pashokje met een gordijn dat amper voorbij je knieën reikt, waarbij het haar dat je op je benen vergeten bent ineens voor alleman in de lange rij wachtenden buiten de pashokjes te zien is en een dame die om de vier stappen komt vragen als ze kan helpen? Neen, bedankt. Nu weet ik het weer waarom ik dit haat. Gezellig shoppen, noemen ze dat! Niets van. En dan kom je buiten in klaarlichte dag en je voelt je slechter dan voor je binnenging, ofwel met kledij die ineens een kleur heeft die je nog nooit hebt gezien of totaal zonder kleding en met een schoonheidskater.
Ik denk gewoon dat ik een tafellaken om me heen ga draperen. Als ik zo de stoffen in de winkels zie is de stof van mijn tafellaken van een betere kwaliteit. En dan voel ik me Cleopatra in plaats van lelijk eendje. Lekker aan tafel liggend, en smakelijk etend van de rijkelijk gevulde tafel.
Gelukkig is er meer in het leven dan shoppen. Straks knuffel ik mijn kids en die hebben graag een dikke buik om tegen aan te liggen!
Mama, je moet nog een afwezigheidsbriefje schrijven voor gisteren, toen ik ziek was...
Beste medewerker van het secretariaat waar mijn dochter op school zit,
Ik neem de pen ter hand om u te melden dat mijn dochter, NAAM NAAM, nu gezond en wel als een visje en een dikke zelfgebakken boterham met choco verorberend naast mij zittend, gisteren met lede ogen ongeïnteresseerd op het vroege uur waarop wij ons allen uit ons bed begaven, volledig uitgeblust, amper in staat om woorden te formuleren, meedeelde dat ze onooglijk massa's veel had moeten overgeven. Terwijl ik mijn net op gang gekomen hersenen analyseerde om te zien hoeveel keer ik de sas had gehoord die nacht, sleepte ze zich, pyama en al op de stoel met de mededeling dat ze niet in staat was om ook maar iets tussen haar ongepoetste tanden te krijgen omdat dat er zeker weer zou uitliggen. Ze zag er gisteren inderdaad nog al lijkblekerig uit.
Na verschillende telefonische checks vanop mijn drukke werk naar huis kan ik beamen dat zij, door vermoeidheid geveld, ongewild, in slaap was gevallen in de zetel in onze prachtige living want zij nam slechts tegen de middag op. Nadat ik alle mogelijke redenen van deze niet-opneming had overlopen - neen, ze had geen chatsessies georganiseerd, noch tv-gekeken, noch zich aan een eetfestijn begeven - heb ik haar toen aangeraden om tot bij opa te geraken op eigen krachten, wat volgens haar stem aan de telefoon een levensopdracht was. Ik kon niets doen aan deze verlammende situatie want ik zat op mijn werk, waarvoor mijn excuses.
Nadat ik nogmaals bij opa in de namiddag telefoneerde om te vernemen hoe het met mijn doodzieke, door een vreselijke maagkramp geteisterde, ongelukkige dochter was, nam zij zelf op om te zeggen dat het al wat beter ging en het waarschijnlijk ook grotendeels oververmoeidheid was geweest.
Oververmoeidheid kan natuurlijk voorvallen, vooral na een drukke, actieve vakantie als zo vaak bij ons het geval is, hoewel ik mij bij deze ook verontschuldig voor het late uur waarop ik mijn kinderen uiteindelijk - na ontieglijk veel tegengepruttel en gejammer - in bed kreeg, elke avond.
's Avonds was de bijna ongeneeslijke maagkramp al een schim van wat hij 's morgens was geweest, maar u weet dat een plaag zo onverwachts als ze komt, weer kan verdwijnen. Ik vraag dan ook uw respect om haar beslissing om u een dag vol braken en misselijkheid te besparen. Laat staan dat zij u en de honderden medeleerlingen op school zou hebben besmet met deze eendagsziekte.
Vragend om uw begrip, verblijf ik...
Ondertekend in mijn mooiste kalligrafie, Mevr. Naam NAAM
Kortom. Een tienerdochter kan nogal wat drama teweeg brengen. En met een fikse berisping en een dreiging dat ze de volgende keer door de veertig graden koorts en een emmer braaksel moet produceren, voor ze mag thuisblijven is ze vandaag naar school geweest. Niets aan de hand. 't Was maar een halve dag.
Ze was misselijk, en daarom schrijf ik het briefje ook. Maar de volgende keer kan ze het aan de dokter zelf uitleggen! De fiete!
Ik weet het. Niet als excuus gebruiken. Maar door de tijd en ervaring weet ik dat dit geen excuus is. Het is al een tijdje iets wat ik niet kan ontkennen: mijn ups en downs. Mijn té-momenten en futloze momenten. Mijn twee gezichten: innerlijk en uiterlijk. Mijn energie... Opsommen. Daar ben ik goed in. Woorden kaatsen: ook. Daar kan mijn man van meespreken. Het is een tijdje geleden maar het is er weer. Ik weet dat het terugkomt, het piekeren is er wel elke avond maar het afglijden in de bodemloze put en het niet kunnen stoppen? Yep.
Ik ben er weer uit. Meestal zijn buitenstaanders de reden waarom ik mezelf, mijn relatie, mijn plaats in vraag stel. Noem het een midlifecrisis die zich zo om de twee jaar afspeelt. Gelukkig kent mijn vent mij al. De passie die ik wil en mijn idee daarvan stroken normaal niet met een evenwichtig leven. Het is te gevaarlijk, niet volgens de norm. Eigenlijk wil ik alles uitproberen, ongeacht de consequenties.
Neen. Ik herneem: ongeacht de consequenties op het moment dat ik het wil uitproberen. Ik weet dat ik spijt zou hebben mocht ik mijn impulsen volgen. Maar soms wordt er innerlijk zo hard aan mijn hart getrokken. Ik heb het daadwerkelijke engeltje en duiveltje elke dag op mijn schouder zitten de laatste week. Zou ik? Zou hij dat nemen? Zou hij het eindelijk genoeg vinden?
Ik kan vreselijk uithalen. Niet mijn sterkste kant. Maar daartegenover staat dat ik vreselijk lief kan zijn, no strings attached. Liever en passioneler dan een ander, denk ik dan. Puurder, energieker. Naïever ook.
Ik kan het plaatsen in het kader van de adhd. In het kader van mijn maandelijkse kwadraatuitspattingen. Maar het blijft een probleem dat het telkens aftasten van mijn partner maar niet te stoppen valt. Ergens komt er ooit een einde aan, aan zijn geduld, aan wat hij pikt. Ik voel er me achteraf moedeloos door, door wat ik hem aandoe. Door de gesprekken die ik met vrienden over hem heb.
Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel. Een cliché-liedje maar in plaats van een 'eafhouden van' is het een 'aanmoediging om'...
Ben ik niet gelukkig? Tuurlijk wel. Tussen deze vlagen van zinsverbijstering in ben ik supergelukkig met mijn gezinnetje, mijn ventje. Iedereen heeft het erover dat de passie slinkt naarmate je ouder wordt. Ik kan er mij niet bij neerleggen want dan ben ik nu al dood. Bij mij wordt alles tot de grond kapot geanalyseerd waardoor ik tot waanzinnige gedachten kom als: ik ben al zo lang braaf geweest, maar ik ben nog niet eens in de helft mocht ik tachtig worden. Moet ik nu nog eens zo lang onrustig rondlopen?
Mijn pa is een wijs man. Hij zegt dat mettertijd ik dingen zal gaan relativeren, rustiger zal worden. Ik denk dat hij dat zegt omdat hij hoopt dat dat zo zou zijn. Voor mijn man vooral. Ik kijk naar mijn moeder en het is nog steeds de vurigheid en het gemis aan nieuw, passioneel, leuk die haar bij momenten moedeloos maakt. Ik ken dat. Het GAAT dus niet over.
Heb ik dat dan van haar overgenomen? Misschien wel. En wat zullen mijn kinderen van mij overnemen? De adhd hebben ze al. De redeneringen hebben ze al. Het feit dat niet alles moet lopen zoals het bij anderen loopt, hebben ze al. Het feit dat een partner je accepteert zoals je bent met je adhd en dat dat is waar ze in een relatie moeten op letten? Hebben ze al deels mee. Het feit dat je je partner ook met zijn gebreken moet accepteren? Daar heb ik het zelf nogal moeilijk mee. Waarom kan hij het dan wel en ik niet? Het is niet dat ik hem niet liefheb. Ik heb hem bij momenten té lief, ik kan in hem verdrinken. Weer die té! Ik pieker gewoon te veel en kan het niet stopzetten. Ik irriteer me aan dingen in het algemeen, al jaar en dag. Een geluid dat terugkeert, een gesprek waar een conversatie wordt verstoord door een luide stem die niets te vertellen heeft, het zonloze weer, het feit dat ik niet zomaar de boel de boel kan laten en doen waar ik zin in heb, als ik her zin in heb. Neen, eerst moet je alles 'regelen' (zie: weeral dat woordje 'regel' erin) zodat anderen kunnen akkoord gaan met het feit dat jij plotseling iets wil doen.
Egoïstisch. Ik weet het. Het gaat voor mij niet anders. Dat zwart-witte zit daarin. Daarin kan ik dan geen compromissen sluiten.
Dus dat ik me aan zaken irriteer aan hem is ook normaal. Dat heeft niets met hem maar met mijn ingesteldheid te maken. Ik zou me aan een ander ook irriteren. En toch vind ik het allemaal de moeite waard weer. Vandaag, nu de zon schijnt, ik thuis zit, kind nog kraai aan mijn hoofd.
Eigenlijk heb ik nood aan veel rustmomenten op mijn eentje. Dat 'weglopen'-gevoel waar ik veel last van heb moet ik bedwingen of ik hou niets over. Het is één van de gevoelens waar ik niet trots op ben.
Soit. Genoeg gezeverd. Nu ga ik ramen wassen... Het zit al drie weken in mijn hoofd te duwen dat ik dat beter eens doe. Niemand die er iets van zegt, alleen dat mormeltje in mijn hoofd die WEET dat het hoogst nodig tijd is.
Moet dat? Neen. Vandaag van mij wel. Hoewel, ik weet niet of ik er vandaag in slaag. Onderweg zijn er nog zoveel zaken die ik moet regelen en binnen een halfuurtje komen de kids thuis met hun vrolijkheid, botsingen, verhalen, vragen om oplossingen.
Ik dacht dat het makkelijker zou zijn nu ik weet wat ik heb. In het begin was het dat. Nu denk ik dat het een opgave is om uit te maken wat karakter is en wat adhd. Akkoord, mijn geheugen is een probleem, mijn vergeetachtigheid en oppikken van onbelangrijke zaken is er een, en mijn impulsiviteit is er bij momenten ook.
Toch zijn we gelukkig. Soms elk apart, soms wij drie zotte fieten en heel veel alle vier. Dat is het voornaamste, denk ik dan. Misschien is het beter als ik mijn redeneringen en woorden in mijn hoofd gevangen zou houden.
ik ben de dochter van een filmkoppel... ode aan mijn ouders
Mijn pa heeft zo zijn bezigheden de laatste tijd. Sinds hij een pc heeft, en een fototoestel en een kaartlezer is hij pc-verslaafd. Minder kan je het niet noemen. Zo gebeten om vogels en lijstjes op pc te zetten... Geen gedrevener man doet het hem na.
En nu heeft hij een doos oude foto's ontdekt. En vandaag heb ik zo een duik in mijn verleden genomen. Je kent dat, van die diavoorstellingen die continu op het scherm verschijnen. Weg oud scherm dat je moet openrollen, weg 8mm-filmkes. Weg nostalgie, hoor ik je denken.
Niets van. Ik heb voor het eerst op foto de vader van mijn vader's vader gezien. In een kader om u tegen te zeggen. Met mijn oudste broer. Zwart wit. Een onbekende, die ineens dichter naar me toe werd getrokken. Een man met karakter, als je hem ziet zitten... En mijn ouders, toen ze 16 waren. Mooi. Mijn moeder met een beehive waar mijn dochter jaloers op is en Amy Winehouse niet eens kan aan tippen.
Niks groezeligs te zien, zoals op de foto's van nu waar je het moment vastlegt en je achteraf ziet dat er een wc-reiniger in een hoekje staat of je bloesmouwen niet gelijk hangen. Neen. Perfecte zwart-witfoto's uit de oude doos, die nog nooit een album hebben gezien.
Mijn moeder, de deerne in het wit, lang zwart haar, een kopie van mijn zus nu. Mijn vader, Don Diego de la Vega. Hij had toen al iets waardoor ik kan begrijpen dat mijn moeder hem boven alle andere mannen verkoos om trouw te blijven vanaf haar 15de. Zucht. En mijn ma, prinses der prinsessen, gave huid, sprankelende ogen, schitterend figuurtje en de avontuurlijkheid springt er vanaf. In poses met een blinkende motor, gedrapeerd in het gras...
En het brengt me in een romantische bui. Ik ben een dochter van een filmkoppel! Ik heb het over de 'schoonheid' van mijn ouders. De innerlijke schoonheid van twee mensen die zo jong niet wisten waar ze aan begonnen. Hun interactie met elkaar is de lijm van hun relatie.
Mijn moeder, met hetzelfde nog altijd vurige karakter, mijn vader, de éminence grise, het kunstenaarstype. Ze mogen er zijn (alsof ik daar iets over te zeggen heb )
En al zeg ik het zelf: ze hebben verdomd mooie kinderen gemaakt!
Alles gebeurt in cycli. Alles komt terug, van doodgewone maandstonden (je moet ze wel gewoon worden) tot de natuur, tot gemoedstoestanden, geldtekort, reparaties, ruzies, evaluaties, betalingen, gebeurtenissen.
Er zou dus een regelmatigheid moeten inzitten, m.a.w. je zou er toch vat moeten op krijgen na een tijdje. Niks van! Ik stel vast dat ik er geen vat op krijg. Hoe meer ik probeer, hoe meer het in het honderd loopt. Daarvoor zou ik alles moeten bijhouden en cijferen wat, waar en wanneer ik wat zou doen. Dat is al niet meer aan mij besteed, dat cijferen.
Ik zie bijvoorbeeld ook dat, hoewel ik niets heb verteld van wat ik in mijn jeugd deed, mijn tienerdochter heel veel zaken herhaalt. Ik moet wel aannemen dat ik het met de moedermelk heb meegegeven.
Mijn stemmingen zijn ook in cycli, alleen zijn deze niet zo regelmatig en duidelijk voor me dat ik er iets van snap. Ik kan net zo goed in een vakantie 'op' zijn als tijdens een werkweek. En ik kan maanden aan een stuk mijn vrolijke euforische zelf zijn zonder te voelen dat ik op de grens loop om dan te crashen en op automatische piloot een tijdje overeind te proberen blijven. En dagelijks op en neer kan ook. Spannend of vermoeiend, naargelang de fase waar ik me in bevind.
Het is niet makkelijk, vooral niet als het regent
Maar ik cycle door mijn leven heen. Zoveel mogelijk genietend van de cycli rondom mij: de bloemen en planten die weer boven komen piepen, de kleurrijke toestanden die letterlijk en figuurlijk rond mij ontstaan. Of rond mijn dochters. En het geeft me het nodige 'ongewone' plezier die ik nodig heb om verstandig in het leven te staan.
Ik heb bijvoorbeeld vannacht enorm genoten van de zangeressen die bij Jools Holland waren uitgenodigd. Jools is ook iemand die ik ken vanuit mijn jeugd. Ik hou van zijn ongedwongen manier van aankondigen, interviewen en zijn kunde als pianist. Ik hou van zijn blijvend enthousiasme om nieuw talent te promoten. En vannacht was dat voor de tweede keer Adèle en een zekere Estelle. Het was zingen met mijn ogen dicht. Dansen in mijn living. Genieten van de a-typische ritmes van Estelles muziek. Het zwarte dat er onlosmakelijk in doorklinkt, het diepe, praterige afgewisseld met een prachtige stem.
Goeie muziek komt ook in cycli. Ik hou van Adèle, Estelle, Amy Winehouse, Duffy, Alicia Keys, Joss Stone zoals ik hou van Alison Moyet en Carmel, de hese stem van Dany Klein, John Lee Hooker, The Scene, Queen en alles wat een beetje improvisatie toelaat.
Dus cycli zijn niet altijd slecht. Als ik wat van mijn cycli kan afstemmen op de cycli rondom mij, zit er wat kans op evenwicht in. Nu nog tevreden zijn met evenwicht ...
Sinterklaas is toch al lang voorbij? Ben ik dan een ongelovige Thomasse?
Gisterenavond weer zo'n raar verhaal van mijn dochter.
Mama, mama, ik kijk net door het raam (toen ze ging slapen) en zag aan de overkant op het platte dak van de buren een man lopen. Net dezelfde als deze die een tijdje geleden aan de auto van papa stond te frutselen... Dezelfde jas, dezelfde pet... Het eerste wat door me heen schiet is onvermijdelijk: een late Zwarte Piet.
Wat moet ik daarmee? Als wij kijken is er nooit iets te zien. Zo alles in rep en roer zetten, politie bellen en al zonder dat je iets gezien hebt. Ik weet het. Ik val mijn dochter af. Ergens ken ik haar, maar ik mag er niet aan denken dat het waar is.
De vorige keer bij het autofrutselen heb ik de politie de dag nadien gebeld omdat ik er niet gerust in was en kreeg de mededeling dat ik beter direct had gebeld. Sta ik er weer voor, doe ik het weer niet. Er scheelt toch iets. Ik wacht nu af of er ergens is ingebroken, en dan kan ze alsnog de beschrijving geven . Lafaard.
Slecht van me, ik weet het. Ik zou razend zijn mocht ik een auto-ongeluk hebben en de getuige niet zou willen getuigen. Het is echter geen onwil. Het is ergens een 'wat moet ik gaan vertellen'-gevoel. Het zit nog altijd in me, dat gevoel om gekleineerd te worden, zelf niet geloofd te worden. En het zit ingebakken.
Joepie, de zon is er. Klaarlichte dag, ik voel me veilig. 's Avonds is dat andere koek. Ik weet dat het generaties ver loopt, dat angstig gevoel. Het moet ergens diepgeworteld in me zitten, 's avonds word ik bang. Mijn grootmoeder had het ook. Zo'n stevige, lieve recht door zee vrouw en bang als het avond werd of onguur weer was.
Ik ga er niet naar laten graven, naar dat onveiligheidsgevoel. Ik laat het rustig zitten waar het zit. Het zal wel met mijn eindeloze fantasie te maken hebben. Zoals mijn jongste dochter, waarvan een ietsiepietsie-klein angstje kan uitgroeien in haar hoofd tot een gigantisch niet te overkomen obstakel vooraleer ze er maar een woord over lost. En daar doe ik dan luchtig over, om niet toe te geven dat ik het ken. Draai die knop om, denk aan iets anders!
Het zal waarschijnlijk nog generaties verder leven, dat gevoel. Gevoed door het er niet over praten, het niet kunnen plaatsen... Goed geanalyseerd maar niet bespreekbaar. De horrorverhalen zijn echt niet aan ons besteed, de deuren zijn stevig gesloten en vergrendeld en de toer van het huis wordt als laatste door mij gedaan omdat ik wil controleren of mijn man wel alles heeft gedaan zoals ik het wil. En er is hier niets van waarde. Waarom toch? Controlefreakje, yep, dat ben ik wel. En hij is nergens bang van. Waarom kan ik dat gevoel gewoon niet overnemen?
Mijn oudste had gisteren op youtube het griezeligste filmpje van Mickey Mouse opgezocht. Mickey Mouse en griezelig! Yep. Mickey and the mad doctor. Ze krimpt ineen met de klassieke handen voor de ogen en gegluur ertussen als dat tekenfilmfiguurtje op het scherm komt. En toch gaat ze het opzoeken. Een mens blijft dus raar in mekaar zitten.
Nu, om wat luchtiger te doen: ik heb gisteren een schilderij gemaakt. Mooi vind ik zelf. Eindelijk ook na een week willen maar niet kunnen. Ik had zo'n uur nodig nadien voor ik een deftige zin kon lezen achteraf. Zo weg van de wereld was ik. De kleinste had er haar idee over: het is mooi, mama, maar moet er niet nog wat meer verf op? Er is zoveel wit! Yep, meiske, da's de bedoeling. Het is mooi in evenwicht zo. En commercieel meiske dat ze is zegt ze: je kan er dan wel niet veel voor vragen als mensen het willen kopen. Je hebt niet veel verf gebruikt! Alsof ik schilderijen zou kunnen maken die ik zelf niet mooi vind. En tonen aan de buitenwereld is telkens een opgave.
Het heeft iets dreigends onderaan en iets zonnigs bovenaan. Perfect het gevoel wat er al een tijdje in me hangt. Nu moet ik het alleen loslaten, samen met mijn schilderij.
Voilà! Ik doe een poging... De zon helpt...
En de meiden passeren net: 'we kapen een gratis bus'... Ik ga er me maar mee bemoeien voor de boel hier wordt afgebroken!
Ik weet het, het nieuws is een dag oud maar soit. Ik hou van mijn scharrelkippeneieren (weer een scrabblewoord dat kan tellen).
Volgens de 'leider' van de Boerenbond zit er dus meer dioxine in mijn scharrelkippeneieren dan in die van legbatterijkippen. Ik lig er echt wakker van.
Met een roker als partner ben ik toch al passief aan kanker aan het lijden.
Ik krijg wat van die berichten. Er is geen onderwerp meer veilig dat niet moet geanalyseerd worden en in stats moet worden omgezet. En dan krijgt iedere mens die het nieuws volgt een klets rond zijn oren. Het is al geweten van 2002 en nu komen ze ermee op de proppen. Omdat het niet alarmerend is. Waarom dan in het nieuws? Om in de spotlights te staan?
Mijn kippen verdienen het om in de spotllights te staan. Ze leggen hun eieren stipt op tijd, zorgen af en toe dat het alle dagen Pasen is omdat je de eieren moet zoeken, en ze kakelen erop los. Een tv op zichzelf.
En ja hoor! Het ligt niet aan iets kleins wat je kan veranderen. Niet aan hun eten, niet aan hun ophokmethode (ook zo'n woord waar je een scrabble mee kunt winnen) maar aan de aarde. Alsof mijn buren 's nachts in hun pyama kachelasse over mijn kippenaarde komen strooien (waar halen ze het).
Yep. Die vervuilde aarde speelt dus weer in het voordeel van de ophoktheorie. Hou ze binnen in hun kot, dan ben je ineens ook van de ziektes van 'overvliegvogels' vanaf en krijg je dioxinevrije eieren. Eigenlijk vragen ze van de particulier dat hij van zijn scharrelkippen ook legbatterijkippen maakt. Neen dank u. Ik moet mijn eierproductie niet opdrijven, ik heb eieren genoeg.
Is het je al opgevallen dat die statistieken uit het niets opduiken? Ik ben een fervent enquêteinvuller maar ik heb nog nooit een enquête ingevuld over eieren, en bij uitbreiding over kippen en al zeker niet over dioxineaarde. En dus zitten mijn eieren en mijn kippen niet in de statistieken, neem ik aan. Tenzij er 's nachts iemand in mijn tuin een ei is komen roven, een kip is komen analyseren of een kubiek metertje aarde is komen afgraven. Ik dacht van niet!
En als ik de Boerenbond mag geloven zijn die scharrelkippeneieren uit de statistieken dan gelegd door kippen die op vernieuwde aarde pikken. Ergens ligt er dus een lap dioxinevrije aarde die kan worden aangevoerd? Of hoe haal je zoiets als dioxine uit aarde? 't Is te moeilijk voor een simpel meiske, gelijk ik.
Als het niet geeft, mensen, ben ik blij met mijn kippen en hun eieren. Ik hou van eiersalade, cake, witte roux met ei, en op zijn tijd een roer-, spiegel- of ander ei, en dat al sinds ik 's nachts om vier uur opstond om examens te leren. En dat is een tijdje geleden.
Dus ik spring hier officieel op de barricades voor mijn prinsessen achter in de tuin. Ze mogen voortdoen!
Het is een luxeprobleem, ik weet het maar vakantie zo alleen met de kids is niet evident. Vooral als ze zelf niet echt aanstalten maken om met vrienden en vriendinnekes af te spreken.
Ben ik dan zo initiatiefloos? Neen. Alleen ziet vakantie nemen er voor mij anders uit dan voor een tiener. Dat zou toch moeten. Ik heb geen armslag, kan niet doen wat ik wil en zelf altijd aangeven wat de mogelijkheden zijn waaruit ze kunnen kiezen zou een oplossing kunnen zijn, denk je? Dan maken ze nog geen keuze. Alleen zie je aan wat ze doen dat ze zich vervelen, ettelijke momenten op een dag. Als er geen computer of tv mee gemoeid is, vervelen ze zich. De computergeneratie. Ik behoor tot de halfjes, zij zijn al volleerd.
De jongste is momenteel wel een concert à la Nathalia aan het weggeven in de tuin, borstelsteel incluis. Het is wel leuk, in een hemd van papa en met tuinbotten aan en met een air om u tegen te zeggen. Dat heeft ze trouwens wel altijd, die air om u tegen te zeggen. Het is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Maar dat heeft ze van ergens.
Ik heb net een deel bollen in de grond gedraaid. Te laat zul je zeggen. Akkoord, maar als je bestelling pas toegekomen is moet je er iets mee doen. Het heeft wel iets zuiverends, dat planten. Je handen vuil maken. Elke ochtend met een kop koffie gaan kijken of er al iets in de grond groeit. En de zonnedans van mijn dochter werpt zijn vruchten af, de zon is er... jippie...
Misschien gaan ze met zijn tweeën wel richting Brugge vandaag. Da's een optie. En dan kan ik een schilderij maken. Het is nodig voor mijn zielerust (hmhm) en voor de tentoonstelling die er zit aan te komen eind deze maand. Hoewel, ik schilder nooit in opdracht. Soms schilder ik maanden niet, soms staan er vele schilderijen tegelijkertijd op volgens mijn humeur en inspiratie.
1 april is wel voorbij, é, roept mijn oudste naar de jongste.
Ik ben er wel trots op, op wat ik op de wereld gezet heb. En ik doe het redelijk goed, vandaag vind ik dat toch. Ze beginnen meer en meer met mekaar om te gaan als volwassenen, als ze niet liggen te bijten, krabben en vechten in het gras. Twee meisjes. Twee jongens zijn het altijd al geweest, concurrerend en mekaar in het oog houdend.
Ah ja, straks duik ik de auto in om eens te gaan shoppen met die twee. Een paar schoenen hier, een paar daar... de portemonnee zal het weer voelen. Ze moeten toch iets aan hun voeten, hoewel, blootsvoets is veelal hun motto, zomer en winter gelijk.
Ah, wat een gekweel op tv. Die staat hier zoals op veel dagen nog te spelen op één of ander muziekkanaal. Vlug uit en wat stilte, dat een mens al kan proberen om zelf rustig te worden zonder al die onrustige geluiden rond zich... Tenzij we hier alledrie aan het zingen gaan, dan is het kot te klein.
Yep. Voor een woensdag kan dit wel tellen, zon, vakantie, geen budget en goesting om te shoppen... 't Wordt weer fun vandaag!
Stef Bos
Je woorden breken in mijn hoofd, een chaos aan gedachten Jou, in het donker gevoeld, bekeken daar kan ik slechts naar trachten.
Ik ken je enkel té commercieel en ben heel diep verrast dat jouw gevoel, jouw beleving in mijn beleving past.
Nooit nam ik ooit idool als woord op in mijn woordenschat Dat doe ik nog steeds niet, al scoort dat wat je doet heel wat
Ik drijf op jouw pianoklanken jouw orgel en gitaar Zit innerlijk dan diep te janken, emotie, zonder commentaar.
Wat mij vooral is bijgebleven is wat je me hebt gegeven. Het gedachtenloos genieten, het innerlijk zweven Inhoud, leven.
Ik bedank je, anoniem vandaag vanuit mijn hart, mijn ziel vanuit de allerdiepste laag: Ik zag en het beviel!
Geef toe. 't Is da nie é vandaag. In vergelijking met gisteren is het vandaag al mis als je door het venster kijkt. Grijs weer. Niets voor mij. Niet als je meer het zwart-wit-type bent. Grijs, zo compromis, zo saai. Het is nooit mijn kleur geweest. Hoewel het in de kleuren zit die mij goed zouden moeten staan volgens de kleurenconsulente, het is een kleur die ik weinig tot nooit aantrek.
Ik ben eigenlijk een mens van contrasten, van ofwel heel veel kleur, ofwel zwart. En cliché, cliché, zo is mijn humeur ook. Ik ben één van die mensen waaraan je kunt zien aan de kleren of ze in een goede of slechte bui is opgestaan. Tenzij ik mensen op het verkeerde been wil zetten... Dat is ook een kantje van mij...
Waarom hangt een mens zo vast aan die kleuren? Ik hou bijvoorbeeld enorm veel van soorten groen, ik word er rustig van. Kanariegeel is dan één van mijn hatelijkste kleuren. Zo van dat frêle geel, dat breekbaar geel, geen zonnegeel maar kanariegeel dat ergens tussenin hangt. Blauw is ook één van die kleuren waar ik de ene dag voor ben en de andere tegen, die zit in de 'grijze' zone dus dat is één van de mindere kleuren. En zwart is geen kleur maar ik associeer het met een spons. Als ik zwart draag dan sta ik beter stevig in mijn schoenen want dan komt alles op me af en ik absorbeer alles.
Zot. Dat ik dat zo allemaal associeer met zaken. Ik ben geen kleurkenner, ik voel het zo aan. Als gevoelsmens kan dat wel tellen. Ik ben geen rationeel type. Analyseren, dat wel maar toch zijn mijn hart en mijn al of niet verwrongen gevoel ter hoogte van mijn maag de barometers. Als ik ergens lees dat je je gevoelens moet leren uitschakelen om rationeler in het leven te staan dan wringt het al. Het is mijn intuîtie die mij uit situaties redt, het is ook wat ik mijn kinderen aanleer.Vertrouw op je gevoel. Krijg je een beklemmend gevoel in een situatie, ookal lijkt het allemaal oké, luister ernaar. Je hebt het meestal bij het rechte eind als er iets niet juist aanvoelt.
Ik ben ervan overtuigd dat er verschillende types mensen zijn. Mensen die luisteren en mensen die meedraaien. De mensen rond mij zijn mensen die luisteren naar hun ingevingen. Ik zou geen andere vrienden rond mij dulden. Omdat dat tijdsverspilling zou zijn als je echtheid en puurheid in het vaandel draagt.
Naïef? Zeer zeker en niet beschaamd daarvoor. Het is niet negatief als mensen je de stempel naïef geven. Ergens bespeur ik daar altijd een jaloersheid in, een 'ik kan jammer genoeg niet meer als een kind zaken bekijken'-gevoel. En als er iets is wat ik koester, dan is dat het kind in mij. Het is er altijd, en het geeft me inspiratie in mijn schilderijen, gedichten, conversaties,...
Volwassen worden staat niet gelijk aan het kind in jezelf verliezen. Maar als ik zo rond me kijk...
Terug van Kruismans. Ik, de Joëlle Milquet en mijn vriendin met haar stofzuiger waarmee je izemoballekes kunt blazen op trouwfeesten... Ik weet, alleen de mensen die er waren verstaan waar ik het over heb. Da's nu al de 3de keer dat ik met Joëlle Milquet vergeleken wordt. En ik moet zeggen: ik vind het wel een affront. Niet dat het een lelijke vrouw is, maar om vergeleken te worden met een een politicus, een discussietante waar vooral de connotatie 'non' aan vasthangt?
Maar ik heb genoten. Veel van de zaken die aan bod kwamen liggen in de lijn van wat ik zo aan vrienden en in de blog hier vertel. Ik begrijp dus de redenering volkomen. Het was een avondje entertainment, ook vooral door het entertainend gezelschap waarin ik vertoefde. Plezier zonder bier was mijn motto en ik heb tranen met tuiten gelachen!
Dankzij mijn boezemvriendin, met nadruk op boezem. Wij passen bijeen zo boezem boven boezem als we knuffelen. Yep. Ik geniet er nog van, na al die jaren vriendschap is er nog niets veranderd tussen ons, zonder dat we dat moeten zeggen en bevestigen aan elkaar godganse jaren aan een stuk. Ik ben wie ik ben en zij is wie zij is. Tof, gelijkgestemd, recht door zee, even zot als we zelf willen en we kunnen lachen met een scheet en praten over alles zonder gêne, zonder kwetsen, zonder bijbedoelingen. Meer moet da niet zijn. 't Was lang geleden dat ik eens manloos ergens naartoe ging om te lachen en niet na te denken.
En hier ligt er een tiener met haar eerste regels in de zetel. Zo vies als nen hond, snakkerig en manipulerend dwingend in wat we de rest van de dag zouden moeten doen. Terwijl ik probeer rustig te blijven om te bloggen hoor ik mijn vent vanachter van zijn oren maken, mijn jongste repliceren en buiten is het donker weer.
Ik ben net terug van mijn ouders waar we waren uitgenodigd om eens te komen eten. Lekker! Moeders kookpot zoals vroeger met smaken die ik met de beste wil van de wereld nooit in mijn eten krijg, ook als ik grammetjes kruiden zit af te wegen. Zo na een uitgangsavond dacht ik - joepie, ik moet niet koken, lekker uitslapen! Was ik da zomeruur vergeten! En dat gaat altijd gepaard met een hele dag twijfel of ik het nu wel of niet vandaag moest verzetten. Want ik heb het al eens verzet verleden week, omdat mijn 'boezemvriendin' mij dat had wijsgemaakt. Leuke vriendin!
Heb je al eens iets teruggezet zoals het was? Het lukt me niet met zaken, laat staan met tijd. Ben je al eens teruggekeerd naar wat het geweest is? Dat lukt dus niet. Ik mag dan wel de tijd terugzetten, wat gebeurd is in dat uur dat er niet is geweest is niet meer terug te beleven. En ik weet dat het grappig was dus 't ware wel de moeite waard geweest om dat uur te herbeleven! Soit. Stop daarmee. Wat is een uur in een mensenleven, zeggen mensen soms. In mijn leven kan in een uur heeeel veel gebeuren, heel intens, heel puur, heel gemeend, heel diep.
Stapt er hier ene met forse schreden van de zetel naar de keuken om daar het lawaai dat er klinkt nog wat op te drijven.
De jongste is al twee dagen gefascineerd door een kapotte digitale klok/wekker en heeft die al uiteen gehaald en weer ineen gezet. Vanochtend vertrouwde ze me in mijn bed toe dat ze 'laborante' wil worden. Zoals in CSI. Met van die buisjes en zo. Neen mama, niet in een ziekenhuislabo, in een CSI-lab. Oké. Dat wordt dus zoeken in België...
Kortom, ik heb vandaag dus een luie, loze, lamlendige, (k)loterige zondag zo tot rond 16u00.
Yep, want ik kreeg net telefoon van een vriend dat we welkom zijn straks. Nu nog mikken dat we net om 16u00 aan de deurbel hangen!
Jaja. Overdaan zit ik hier weer. Lekker té veel weer. En dan vanavond nog in een theaterstoelke op de eerste rij dus met nekpijn naar huis. Bert, jongen, ge hebt heel veel goed te maken!
Eigenlijk weet ik nie zoveel van hem af dan dat ik hem ken van de Rechtvaardige rechters. En je weet, als je ergens heengaat, dan weet iedereen wel wat te zeggen. Voornamelijk dat het geen Wouter Deprez is.
Neen, mensen, het is Bert Kruismans. Anders had ik een kaart gehad waarop Wouter Deprez stond. Of, hoe kunt je nu appels met peren willen vergelijken?
Ow in de achtergrond is er ruzie: Eiiii, ik ben wel op hem, é! Stomme! Da's wel nie waar é! Kijk niet zo!
En dan een gebaar van: ik kan haar wel wurgen! Ik dacht dat het gisteren was: mo zus is toch wel een lief boeleke, é, mama?
Yep, adhd in het kwadraat. En ik kan u zeggen dat het niet over Bert Kruismans gaat. Meestal zijn ze ruzie aan het maken als er moet afgeruimd worden, nadat ze samen zoals vanavond een croque-Monsieurke hebben gemaakt en verorberd. Maar als het over jongens gaat, dan is het hek van de dam. Meestal vallen ze op dezelfde, al is er twee jaar verschil tussen hen beiden. En dan is er thuis hier concurrentie terwijl er geen van de twee een mond durft opendoen tegen de bewuste gast. Yep. Wat als ze dan daadwerkelijk een lief zullen hebben, sta me bij!
Ja, en dan! Ik neem wel haar gewoontes niet over hé, gaat het hier verder...
Om even te updaten: er is dus een derde kaapster op de kust die niet in dit huis woont...
Ow, 't is juist. Ik was rustig. Had het over Bert Kruismans. En Wouter Deprez. En vergelijken. Waarom vergelijken als je elk apart kunt gaan bewonderen in zijn eigenheid? Ik vergelijk niet graag mensen, vooral niet als ze niet te vergelijken vallen. Wat meestal het geval is maar niet ingezien wordt. Iedereen is mooi in zijn verscheidenheid. En als dat niet het geval is, dan maak ik dat zelf graag uit, door zelf te ervaren, door zelf te gaan kijken, en niet door wat ik hoor over die of die persoon.
Mensen krijgen het voordeel van de twijfel, tot ik het zeker weet. En dan is het moeilijk om nog van oordeel te veranderen. Gelukkig duurt dat voordeel van de twijfel gewoonlijk veeeeeeeeel langer dan het oordeel vellen en erbij blijven.
Dus weest gewaarschuwd, Bert Kruismans, je zult er nooit iets van merken dat ik een oordeel over je geveld hebt. En bij deze ben je voor mij al goe bezig als je op een podium je ding durft doen. Chapeau op voorhand. Ik zie wel of ik die hoed vanavond laat weer afneem en vertrappel op de grond...
Wat is een mens toch een raar beest! Mag ik nu eens uitslapen, ben ik al weer op. En pas op, mocht er mij iemand uit bed hebben gehaald dan was ik briesend opgestaan met de mededeling: waarom kan ik nooit eens uitslapen!
Misschien is dat vandaag wel omdat ik enkele dagen een zetelmonster ben geweest. Maar eigenlijk doet dat er niet toe: er zijn dagen dat ik zonder reden zo fris als een hoentje opsta en er zijn dagen dat ik zo moe ben dat ik ervan overtuigd ben dat ik 's nachts in mijn dromen ergens anders heb geleefd.
Maar als ik dan toch moet analyseren: ik wou een moment stilte bij de aanvang van mijn week genieten. Yep. Ik ben thuis voor een week, nodig thuis want mijn batterietjes hebben 'ik'-tijd nodig. En zon. Niemand meer dan ikzelf die dat al een tijdje doorheeft.
Gisteren kwam ons kleine enthousiast af met de mededeling: ik heb je vogel gevonden. Was het soms een veldleeuwerik (zie foto - met mijn dank aan de fotograaf ) en ze duwde mij opa's encyclopedie onder de neus. NEEN. De zoektocht gaat dus gewoon verder...
Wat mijn plannen waren bij het optrekken van mijn oogleden? 1. Opstaan (heb onder het bed gezien hoeveel stofpluizen er liggen, net als in een cowboyfilm, met van die waaiende bollen, nu nog de wind van de stofzuiger erin !) 2. Financiën checken waarvan ik weet dat ik op de rand loop voor het ogenblik. Ik heb me namelijk voorgenomen om te sparen en de bankrekeningen van mijn kids in te halen. Een mens moet toch een doel hebben en dat is momenteel rijker worden dan mijn kids (we leven ECHT in een omgekeerde wereld!) 3. bloggen, wat ik dus nu aan het doen ben.
Wat is dat toch met dat sparen? Waar is de tijd dat ik pasgetrouwd gemiddeld zo'n 700 aan de kant zwierde en nog volop kon genieten van het leven? Toen de huishuur nog betaalbaar was, hoor ik je denken. Niets van, mijn lening is meer dan betaalbaarder nu maar 't is de bijkomende kosten die de boel omhoog jagen. Opgroeiende tieners, schoolrekeningen, 3x concerta. Tot zover mijn visie op levensduurte.
Ach, als je het bekijkt hebben we nog een luxeleven. Wij hebben nog recepties en verjaardagsfeestjes en als we ziek zijn is onze kost nog beter dan een gemiddeld kind in Afrika, ookal kotsen we het een half uur later weer uit.
Soit, ik ben met vakantie, ben van plan om als een wervelwind (zie cowboyfilm) samen met de dochters het huis wat op orde te zetten dat we daar een week niet meer aan moeten denken. Dan rest ons enkel nog af en toe de schoonheidsfoutjes van gemorste cola of een kapot gevallen glas op te ruimen. En de rest is voor de creatievelingen.
Dat doet me eraan herinneren dat we dringend om een voorraad glazen moeten. Er zijn altijd voordelen aan breken: je kunt iets fleurigs en nieuws in je huis binnenhalen (hoewel een glas niet meteen fleurig is ) Maar met een rekening die er zo mager uitziet zal ik nog maar wat wachten
Dan werk ik wel verder aan mijn schilderij. Kleur genoeg en verf heb ik nog met hopen! Nu nog inspiratie.
Mens. Wat kan een plaag je overvallen. Wereldnieuws is da niet. Ik kan er alleen van zeggen dat het me moeilijker valt een plaag te hebben dan een griep of zo. Die maag die draait, amai. En dat gevoel dat in je leden mee met je bloed circuleert tot in je kleinste kootjes. Wat ik hier dan zit te doen? 'k weet het niet, eerst dit, daarna mezelf in de zetel luizen. Het is al wat beter maar al wat ook maar naar eten (en per uitbreiding riolen) ruikt doet mijn maag keren. Ik mag dat, ik moet vandaag niet werken, en het huishouden is niet iets wat ik zie zitten als ik me mottig voel. Ik zie het al niet zitten als ik me goed voel en ik voel me daar vandaag (vandaag mag ik dat) niet schuldig over.
Er is iets met me mottig voelen. Het doet me automatisch fietsen. Niet stil zitten want dan voel ik de pijn. Fietsen, met mijn benen, mijn vingers, mentaal... vanuit de zetel. Dat deed ik als kind al en het verlicht de pijn.
Wat me opvalt is dat ik, als ik ziek ben, zij het een plaag of een griep of iets dat langer dan twee dagen duurt, er telkens van de 'ik ben blij dat ik leef-momenten' in zitten. Dat is weer het 'leuke' eraan, als je dat leuk kunt noemen: dat je in je ellende op de momenten dat de pijn wegebt het gevoel hebt dat je blij bent dat het dat maar is zonder verder uit te breiden naar wat het moet zijn voor mensen die constant ziek zijn.
Meestal is dat wel wat mij altijd bekruipt als ik op dingen, periodes, mensen in mijn leven terugkijk. Dat ik blij ben dat het dat maar is als het tegenvalt. Er zijn ergere wateren die mensen moeten doorspartelen in hun leven. Zo zie ik het toch. En dan weet ik dat ik nog zo slecht niet bezig ben. Met vallen en opstaan, met vijftig evaluaties per dag over wat ik nu wel en niet wil en mijn kids wil meegeven... Als het dat maar is. Ik ben gezond (behalve vandaag dan, half en half, ziek is een te groot woord).
Ik ben redelijk humoristisch als ik half en half ben, humor is iets wat me al altijd helpt relativeren en dus ook als ik me niet kiplekker voel. En als ik zo naar mijn kids kijk, zie ik dat dat besmettelijk is. Dat grappen en grollen zit er ook in, vooral als ze het moeilijk hebben met iets.
Al bij al, mijn zetel roept en mijn jongste vindt het nodig om de keuken met de kruimeldief te bewerken. Lawaai maken, om de vijf minuten zodat ik hoor dat ze er nog is. Ze is zelfs aan het zingen en ik hoor geritsel. Dat geritsel van snoepverpakkingen die plots zonder gêne geopend worden en dat erbij hoort als kinderen weten dat hun mama niet zo lekker in haar vel zit. Ze kan toch niet veel tegenpruttelen... Herkenbaar. Zonder dat een mens hele verhalen over zijn jeugd moet vertellen zijn kinderen kloontjes van jezelf, met de genetische trekskes die je zelf zo herkent in je eigen ouders.
Mijn klein kloontje hier vanachter is de kippen gaan voeren. Ik voer mezelf nu naar de zetel.
Ik ben op dreef. Net thuis, tussen gekook en kindergezang van de jongste...
In mijn middagpauze de krant onder mijn ogen genomen en alweer vastgesteld hoeveel er wordt geblaat over van alles en nog wat. Er wordt met statistieken gegoocheld om zaken te staven die zo mogelijk zo ver in een onooglijk ver land gebeurd zijn dat er geen checken aan is. Waar is de tijd dat men zei: het staat in de krant, 't zal wel waar zijn. Het lijkt eeuwen geleden. En het maakt dat mijn interesse al gauw weer weg is om zoiets als een krant in mijn handen te voelen. Ik steek er de kachel mee aan en het brandt goed. Meer niet.
Ik heb het al lang opgegeven. Voor mij geen abonnementskosten. Er gebeurt al genoeg rondom mij waar ik mijn tijd moet insteken dat ik mijn tijd niet verspil aan het meebabbelen en discussiëren over zaken waar iedereen de mond van vol heeft. Dan zweef ik ergens boven en zie ik het getater in de verte, het raakt mijn koude kleren niet. Asociaal? Misschien. Maar een woord is maar een woord. Sociaal is zo'n discussie meestal ook niet. Meestal zijn de meningsverschillen zo groot dat halverwege niemand meer oor heeft voor wat de ander zegt, gezegd heeft of gaat zeggen. En dan zijn het woorden om de woorden.
En te denken dat er geen enkele discussie werd gevoerd deze middag. 'k Ben weer goe bezig.
Ik geef toe. Op zijn tijd kan het amusant zijn om te kijken waar je uit komt. Onder vrienden kan je meestal wel in lachen uitbarsten en de boel relativeren. Omdat je sociaal als vrienden een band hebt. Maar als je je ineens bewust wordt van het feit dat je al een tijdje vanop een afstand (en dat kan middenin die groep zijn) naar zoiets staat te luisteren, dan is het redelijk voorspelbaar wie wat wanneer zal zeggen en hoe de uitkomst van het gesprek zal zijn en dan is het interessante eraf. Zaken herhalen zich, worden herbesproken, herkauwd, anders verwoord. En iedereen vindt zichzelf belangrijk.
Maar waar blijft tegenwoordig de krachtige, opbouwende eendracht, de gemotiveerde beslissing, de positieve uitslag van al dat geblaat. Meestal weet je op voorhand dat je iets zult moeten helpen forceren om überhaupt vooruit te komen. Nietsvermoedend stuur je met kleine opmerkingen zaken een bepaalde richting uit als je zelf nog wat energie over hebt. Mocht je nu kwaadaardig van inborst zijn, dan onderbreek je ergerlijk veel om je irritatie door te geven. En dan erger je je of amuseer je je, naar gelang je gemoedstoestand van het moment, aan het feit dat je mensen gewoon een bepaalde richting kunt uitpraten.
Maar wat ik al menig keer ondervond is dat tussen al dat geblaat weinig echt gepraat wordt. En kom met deze conclusie alstublieft niet andraven tijdens de discussie want dan is het mooie van de discussie teloor gegaan en dat wordt meestal jammerlijker onthaald dan waar het eindelijk om draait. En vandaag de dag wordt meer van het gekwebbel verslag uitgebracht in alle vormen van de media dan dat er resultaten zijn. Je raakt ondergespoeld tussen al dat geblaat en vraagt je af of iedereen nu niet doorheeft dat je met deze negatieve kuddementaliteit nergens komt. Och, mijn schaapkes toch!
Zoveel assertiviteitscursussen gevolgd door zoveel mensen, en zo weinig inzicht in hoe je constructief met mensen omgaat. Het begin daarvan is verdraagzaamheid, empathie. Hoewel ik mezelf betrap dat ik me niet kan inleven in zinloze praters. Dat is een brug te ver.
Anders-zijn en anders-denken is niet per definitie verkeerd. Het is de definitie zelf die dat meestal wel is, die hopeloos achterhaald en zorgt voor de obstakels waar je aan vast blijft hangen.
Wat me bij het weer brengt (om eens een cliché aan te halen) en een van die andere loze uitspraken in het nieuws over die of die boom die te vroeg of te laat bloeit... Mensen, de natuur is de natuur! Waarom dat vastleggen in vakjes van hoe moeder natuur zich moet gedragen. Evolutie is er altijd al geweest. En als je doet alsof de mens die evolutie nu ten kwade beïnvloedt, is dat toch een contradictie op zich? De mens maakt naar mijn weten toch al een serieus tijdje deel uit van de evolutie en denken dat er een scheiding te trekken valt tussen De Evolutie en wat de mens daarop voor impact heeft? Mensen, we zijn er, dus zijn WIJ toch wel de evolutie.
Oké. Ik stop ermee. Het is ook gezever, dat van mij. Maar dan in mijn kop en niet uitgesproken zodat ik er anderen niet mee verveel tenzij je deze schrijfsels zit te lezen.
Eigenlijk heb ik wel veel gelachen vandaag. Echt veel. Dus wat ik hier gepend heb is verwaarloosbaar. 't Is goed geweest. Morgen verf ik mijn grijze haren weer wat jonger, en hoop ik dat mijn gezicht volgt.
En ik hou me recht met de volgende bedenking: als de weg je lang lijkt, bedenk dan dat het interessantste altijd onderweg gebeurt (als dat niet geval is, doe er dan iets aan!)
Yep. Hier weer. 't Is een uur om iets te posten. Oké. En straks nog wat relaxen. Tomorrow is another day en ik zie wel wat die brengt. Die van vandaag is wisselend geweest. Hoezo wisselend? Wel, zoals ik gewoon ben maar deze keer schrijf ik het weer op. Niet dat ik dit teruglees. Ik hoop het kwijt te zijn door het neer te pennen.
Ja. Is dit de oplossing? Nadenken, schrijven, kwijt. Joepie. Dat zou al een deel van de oplossing kunnen zijn. Ervaring leert me echter van niet. Zijn er nog zo onnozel om dit soort bedenkingen te maken. Ja, dat weet ik zeker.
En de sneeuw van deze morgen bekruipt me nu pas, in grote vlokken. De wind in die vlokken deze morgen was trouwens super. Vooral die vlagen, die kronkelingen. Magnifiek hoe je je daarin kan verliezen. Waarschijnlijk sneeuwt het daarom zo weinig, stel dat je je telkens verliest en terug moet samenrapen om 's morgens naar je werk te vertrekken.
Ik kom weer los in die gedachten van me. Het verbaast me keer op keer. Dat die gedachten blijven komen, dat de woorden telkens in andere volgordes door mijn hoofd razen. En ja, het was rustig vandaag. Knoop dat aan mekaar.
Wat staat er morgen op het programma? Het gewone. Maar dat zal ook ongewoon zijn zoals gewoonlijk. Toch als ik het bekijk. 't Is goed geweest, het bad loopt en straks rol ik in bed en leg de motor in mijn kop stil. Het moet morgen licht zijn, licht, stressy, interessant en vol korte onderbrekingen. En overmorgen weer anders. Tenzij ik geen fut heb en de riem er ineens af moet...
Alsof ik het leven zelf in de hand heb. Nope. Maar dat maakt het boeiend zeker?
Comic Sans MS lijkt me wel een goed lettertype om mee te beginnen. Al gaandeweg leer ik het wel...
Wie ben ik? Als ik het wist zou ik het mezelf vertellen. Al halfweg mijn leven en nog is het niet echt duidelijk. Ik draai mee, alle dagen, ik doe het zelfs heel goed. Ik heb adhd, pieker en peins me bij momenten zo zot als een achterdeur en moet dit weer kwijt. En de helft, wees eerlijker, driekwart van de 'normale' mens rond mij ziet het niet eens. Het is gewoon het aard van het beestje. Kwetsbaar? Heeeeeeeel. Maar dat hoort erbij als je wil genieten.
Ik ben er nu achter dat ik dit nodig heb. Een uitlaatklep met wat reacties hier en daar. Praten gaat me goed af, heel goed, schrijven gaat ook heel vlot. Maar wat is een mens ermee, de kachel brandt hier goed, dat is zeker. Woorden zijn brandbaar, explosief soms, vurig maar daarna simpelweg weer opgebrand.
Oké. Opnieuw. Dit zal dus een dagboek worden, een zoveelste. Met indrukken en verwerkingen. Alleen voor mezelf of voor mensen die mee willen lezen. Soit. Het zij zo.
Ah ja, ik schilder, kriebel wat gedichtjes en ben een kalligrafiebeginnertje voor wie wil meelezen. Steeds op zoek. Hoe lang ik dat zal doen, is een raadsel. Ik pruts maar wat aan, voel me oud en jong tegelijk. Ik ben ik. Eens zien wat er van komt als ik ik ben. Geluid stoort me voor het ogenblik, Paasmaandag ook.
Yep. Typisch ik dat yep-gevoel. Veel woorden ook. Maar ze moeten eruit en helpen me al een jaar of 40 door het leven. Met ups en downs zoals geen een. Heb ik plezier? Zeeeeer zeker! Bert Kruismans staat op het menu voor dit weekend. Lekker met vrienden ondereen lachen en zottebollen en daarna een cafépraatje en lekker mijn donsbedje in.
En nu dit hier weer. Vraag me niet waarom, er is die innerlijke drang om dingen op papier te zetten. In vlagen van een paar jaar en dan weer stil tot ik weer moet uitbarsten.
Voor wie het niet kan volgen, oké. Ik begrijp het volkomen. Heel begrijpend ben ik. Soms wel té, zegt men. Men. Men.
Als ik het hier wat meer gewoon ben zet ik er nog wel een schilderijke bij maar nu gewoon even dit
Het kind in mij stuiptrekt, struikelt, valt en schokt Het mokt
Mokt, schreeuwt, huilt, slaat en schopt Het stopt
Stopt, kietelt, kirt, grinnikt, grapt en trapt
trapt, huppelt, schatert, gekkebekt en vertrekt. Vee - 21/3/2008
Misschien volgt er morgen wat, misschien ook niet. Hangt van mijn mood af.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
Ik betrap er me net op. Ik ben een Nick-Camen-adepte. Zo zonder het te weten zit het in mijn dagelijkse routine verweven. 
Ja hoor. Vandaag, op een luizige zondag word ik geconfronteerd met 16 uitgekamde luizen bij mijn oudste dochter. Jippie!
Jippie! 't Is weer weekend! Hoewel...
maar toch smaakvol.
Ik weet het. Niet als excuus gebruiken. Maar door de tijd en ervaring weet ik dat dit geen excuus is. Het is al een tijdje iets wat ik niet kan ontkennen: mijn ups en downs. Mijn té-momenten en futloze momenten. Mijn twee gezichten: innerlijk en uiterlijk. Mijn energie...
Gisterenavond weer zo'n raar verhaal van mijn dochter.
Geef toe. 't Is da nie é vandaag. In vergelijking met gisteren is het vandaag al mis als je door het venster kijkt.
Wat is een mens toch een raar beest! Mag ik nu eens uitslapen, ben ik al weer op. En pas op, mocht er mij iemand uit bed hebben gehaald dan was ik briesend opgestaan met de mededeling: waarom kan ik nooit eens uitslapen!
Comic Sans MS lijkt me wel een goed lettertype om mee te beginnen. Al gaandeweg leer ik het wel...
