oooooooooooooohh. Als nen mens zo zit te typen, autoloos vanwege man met wagen naar het werk en loos omdat het een vakantiedag is, dan kan een liedje als leaving Las Vegas tellen. Je bent er mee weg, hoewel de oudste dochter het een schreeuwlied vindt en net in mijn wang heeft gebeten. Ik heb deze morgen lekker huiselijk een portemoneetje gehaakt voor mijn jongste, klavertje vier en al. Leuk. Mooi. Af. Nu spaghetti aan het maken want ik ben alles aan het opgebruiken wat in huis nog voorhanden is, vlees uit de vriezer, spaghetti, champignons, half vergane paprika en dergelijke.
Mijn jongste komt hier net binnen in een zomertopje. Amai. 't Is hier inderdaad heet van het houtstoken, lekker gezellig ook. En nu even weg en weer naar de keuken of de saus is aangebrand.
En even met zijn drieën brullen : if it makes you happy! It can't be that ba-a-a-a-d. If it makes you happy, then why the hell are you so sad.
Ja, omdat het leven dubbel is, zeker? Dergelijke teksten zijn op mijn lijf geschreven. En vandaag ben ik daar trots op, ik floreer door mijn eigen huis, in mijn peignoir nog steeds. Ik heb genoten deze morgen van het soezelen in de zetel met de jongste. Er komen dan nog eens tienerverhalen naar boven waar een mens direct mee in zijn jeugd zit. Ik heb twee juweeltjes van dochters. Ze zijn een 'pain in the ass' maar ze zijn gewoon schitterend op topdagen. Ik ben wel weer benieuwd wanneer de sfeer weer zal omslaan in huis want het gaat te goed, als je begrijpt wat ik bedoel.
De oudste roert wat in de spaghetti voor het ogenblik en straks gaan we een bijtje eten. Life is beautiful. Ik word er soms bang van als ik zo euforisch ben als vandaag. Maar toch geniet ik het meest van zo'n momenten. En ik hoop dat mensen die me vandaag tegenkomen dat ook zien, zodat ik een deel van mijn te-energie aan hen kan overdragen. Ma, hier kom ik vanmiddag. Na het eten. Als je nog thuis bent. Enne, 67 is niet erg. Het is jong, zoals jij je voelt is het gewoon jong.
Hupla, de oudste komt hier met een spaghettistokje door haar oor goeiedag zeggen. Zot? Ja, dat zijn we wel. Maar dat moet of ik word echt zot.
't Is eraf getypt. Recht uit het hart, met gevoel zoals ik het liefst alle dagen zou willen leven.
En Cheryl zingt vol overtuiging : run baby run baby run baby run. Het is soms mijn lijflied, zoals het mij aanspreekt. Baby loves to run.
Wel. Dat is wat ik aan het doen ben. Eerst rondgelummeld in mijn peignoir en helemaal zonder plannen behalve mijn rekening checken. En daarna al helemaal geen plannen meer. 't Is het einde van de maand: dat betekent dat er nodig vers geld op de rekening mag komen. Vooral als je al aan het rekenen bent en er nog een stomme school, ongeacht je saldo 200Euro van je saldo afpeuzelt. Yep. Boeken. En mochten de kinderen nu veel leren en je voor de rest van het jaar niets meer moeten betalen, dan zou een mens zoveel niet zagen. Ik verdien niet genoeg, mijn vent ook niet en ik ben dan nog bij momenten, vooral bij slechte momenten, een koopmens. Hoewel ik me de laatste tijd serieus heb ingehouden, geen akkefietjes meer.
Vanochtend was het koud. Ik vond dat toch. En de kachel brandt wel maar met nat hout kom je niet zo ver. Nu pruttelt ze wat en zal straks wel weer ontvlammen maar ondertussen zat ik op mijn gat de brander in gang aan het prutsen. Vlam geel is vervuild, ik weet het. Dus stofzuigen en drie kwartier weer op mijn achterste gas geven en lont er aan steken. En een vent die niet antwoordt als je hem sms't.
Eindelijk. De vlam is blauw. De boel is in gang. Mijn vent heeft gebeld en mijn sfeer slaat wat om. De kleine kijkt momenteel naar the Golden Compass en mijn oudste is op vriendinnentrip tot vanavond. Hoef ik alvast niet op ruzie te luisteren.
En toch ben ik niet slecht geluimd vandaag. Het komt er zo uit maar het gevoel is niet echt slecht. Ik kom alleen traag op gang vandaag.
Maar met een vers potje koffie, plannen voor mijn 40ste verjaardag, een warm kot ineens en twee broden die ik nog wil bakken zit er al wat dynamiek in mijn achternoene.
Weet je wat op mijn hart drukt? De cadeautjes die ik gekocht heb voor verschillende gelegenheden liggen hier nog en roepen om naar huis gebracht te worden. Alleen past dat niet in mijn planning. Welke planning? Je hebt er geen vandaag. Ewel, juist daarom. Mijn planning is om er geen te hebben en dat moet-gevoel van dingen nog te moeten afwerken werkt op mijn systeem. Begrijp ik mezelf nog.
Owla. 50 minuten brood gerezen. Ik kijk eens of de gist nog niet te oud was. Daarna nog wat rijzen (daar moet ik gelukkig niets voor doen) en afbakken. En hopen dat ik het nog niet verleerd heb om brood te bakken. Ik miste de geur.
Een mens kan zo wat aan geur vasthangen. Goed en slecht. Bijvoorbeeld als het geregend heeft brengt de geur van versruikende sparren mij terug naar mijn kindertijd. De tijd dat ik indiaantje speelde met mijn neefjes en dat er nog kon gelachen worden zonder na te denken of dat wel gepast was. De slechte associaties zijn er ook maar die laten we voor wat ze zijn.
En zo hoop ik ergens ook dat de geur van kachelhout de kinderen dat warme gevoel zullen teruggeven eens ik er niet meer ben. Da's geen doemdenken. Mijn ma zei gisteren dat ze het niet kon geloven dat ze 67 is. Ik kan het begrijpen, ik kan het ook niet geloven dat ik er veertig ben, hoewel ik er eigenlijk maar 10 ben want ik leef pas bewust zoals ik leef van zo rond mijn dertigste. Als Vee. Min of meer toch. Dus ligt er in het verschiet dat ik meer en meer mezelf zal zijn vanbinnen naarmate ik ouder word en dan zal moeten leven met mijn uiterlijk dat niet overeenstemt. Da's niks nieuws. Nu zie ik er soms jong uit en voel me bejaard. Het mag gewoon niet zijn dat ik me mijn leeftijd voel.
Soit. Ik kijk nu echt naar het brood en hang nog even de was op. De rest volgt wel.
Ik ben wel zeer ontplofbaar vandaag. Kids werken tegen, man tegen 15u45 in zijn bed en de was en de plas was weer voor bibi. Leuk is anders. Ma ja, hier verandert niets. Ookal hoop en wil ik het veranderen, met er aan te denken dat het zal veranderen, verandert er niets. Ik weet het soms niet meer waarom een mens zijn best nog doet en binnen de perken blijft lopen. Laat ik nu eens uit mijn vel springen en doen waar ik zin in heb.
Pf. 't zal wel. Als ik dat doe, staat de wereld op zijn kop en ben ik misschien even in mijn element om daarna brokken te gaan lijmen. Dus ik hou me in. Ik ben braaf. Ik heb dus HELEMAAL geen adhd. Het kost veel energie om me in te houden, heel veel zaken razen door mijn hoofd. Ik zoek naar de zin maar dat is zinloos, vrees ik. Een rotdag dus. Als ik het dat noem is het een understatement. Deze namiddag heb ik gewoon de boel de boel gelaten en ben gaan rijden. Ik ben gaan rijden en gaan shoppen, heb luidkeels zitten meebrullen op Francis Cabrel zijn 'c'est écrit'. Het lucht wat op dus dat is mooi gegaan. Thuisgekomen ben ik in de zetel geploft, zinnen op nul. Ik heb patatten geschild en kip aan 't spit gestoken. En verkeerdelijk heb ik de patatten reeds op een kookvuur gezet. Resultaat: veel te vlug gereed in vergelijking met dat ronddraaiend stuk gevogelte. Allé, soit. Mijn vent heeft voor ontbijt toch eten gekregen. Nu is het donker. Vooruitzichten? Ja. Een dvd. Na veel vieren en vijven en een supervieze dochter die de afwas niet wil doen gaat hij straks een dvd huren. De gemoederen zijn wat gekalmeerd, mijn kop staat op barsten maar dat gaat over. Alles gaat over, en koppijn is het minste waar ik mee zit. Ik ga nu wat muziek beluisteren. Koptelefoon op en verstand op nul. Nogmaals, rotdag is een understatement.
De cadeaus liggen in de auto en moeten nog op twee plaatsen geraken. Het vreet aan me dat ik er geen fut voor heb. Het komt wel. Morgen is het zeker beter. En nu, kin omhoog, borsten vooruit en knop omdraaien. Daar dient een blog voor, de mijne dan toch...
Zou het helpen als ik zelf wat begin te zingen? lalalalalalala....
Ik zit achter een zonverlicht raam in de living. Ik zit goed. Ik heb warm genoeg. Achter mij is er werk: de tweedehandskachel wordt geïnstalleerd door mijn ventje en mijn schoonpa. Ik laat ze. Ik heb er geen verstand, laat staan goesting in. Ik typ liever wat in de omgeving van de gebeurtenissen, met mijn ene oog op de werken en mijn andere in mijn kop kijkend.
Let wel: mijn dag is al druk geweest en zal nog druk zijn. Nu echter even niet. Bloggen is van me afschrijven, hoewel me dat vandaag minder lukt.
Deze morgen reeds dokter, strijk, winkel, was en bij nen vriend binnengesprongen. Weer op zoek naar warme koffie en een warme knuffel. En die moest ik zien in te passen vandaag want vannamiddag lukt het me zeker niet meer. Ik moet nog zoveel doen om aan de verplichtingen te voldoen en ook nog een verwaarlozing rechtzetten. Ik wil mijn vriendin bezoeken. 't Is al zo lang geleden en ze heeft me nodig. Ik voel het gewoon. Dus een beetje van mijn warmte aan haar kan geen kwaad.
Ik heb daar nood aan. Aan menselijke warmte krijgen en vooral geven. Het geeft me zoveel terug, warmer dan chauffagewarmte. Er is al zo veel beredeneerde kilheid en afstandelijkheid. Ik heb het er moeilijk mee. Ik heb weer behoefte aan contact en aan de andere kant is er ook het 'laat me-gevoel'. Ik sla in een knoop als je me pusht-gevoel. Het dubbele weer. Wel, niet, te weinig, te veel, te druk, te lui, en de middelmaat lijkt soms zooo ver weg. Ik zie en kijk er naar, vanuit de verte.
Ik heb het 's avonds nogal dikwijls koud, de laatste tijd. Dat zal in de winter weer vaak het geval zijn, en dan duik ik een "verbrand-mijn-billen-heet"-bad in. Maar vanavond, als ik chance heb en mijn vent en schoonpa gedaan krijgen, heb ik een blokje hout op de kachel om me voor te zetten, word ik wat kalmer, gaat mijn redenering die nu op hol slaat, weer liggen.
Nog even met mijn ogen toe in de zon en dan weer de baan op. Moet lukken!
De kapster heeft mij weer eens getransformeerd: van grijs futloos naar redelijk te doen. Ik moet er nog aan wennen namelijk. Mijn dochters zijn er weg van hoewel dat wellicht te maken heeft dat hun gradatie van 'weg zijn' mee bepaalt wat zij met hun haar kunnen/mogen/zullen doen. 't Budget komt namelijk nog altijd van de mama.
De jongste is gisterenavond veranderd van schoolmeisje in vamp en loopt de hele dag al met haar kop te schudden zodat alle krullen in de plooi blijven vallen. Dat wordt dus weer stofzuigen met een grote S om al het haar mee te krijgen van de grond. En mijn oudste gaat vandaag bovenop haar snit van verleden week nog wat mechekes trekken. Ben benieuwd maar eigenlijk ben ik er gerust in.
Yep. 't Begint. Twee dochters. Andere kosten dan twee zoons, me dunkt. Maar het geeft ook een goed gevoel dat ze totaal anders ontwikkelen, los van mekaar. Elk met hun eigen gedacht en eigen stijl. Geen gekwebbel meer van wie wat aantrekt straks want ze zullen geeneens niets meer van mekaar aan willen. Da's dan al één probleem minder.
En van mij doen ze ook niets aan natuurlijk. Ik heb helemaal niets wat ze nog aanwillen wegens 'te oud'. Ik kijk in de spiegel en zie het ook. Ik word ouder. Als ouder word ik zichtbaar ouder maar verstandiger, dat valt nog te betwijfelen.
Ergens denk ik dan, als ik me tegen het verstandig worden verzet, dan zal dat ouder worden ook wel meevallen. Dus verantwoordelijkheid blijft een moeilijke.
En ik heb me weer eens voorgenomen om te regimen. Serieus nu. Ik heb Reductil gevraagd aan mijn dokter en wat het doet met een mens. Hij heeft het me geweigerd, vind dat het, aangezien het op de receptoren werkt, niet aangewezen is voor een ADHD'er. Gezien de schommelingen in mijn humeur zou ik wel eens kunnen skydiven, den dieperik in, daar kwam het op neer.
Shit. Alweer een optie minder. Ik moet me echt gaan focussen op minder eten, minder zoet eten, minder tussendoor smikkelen en smakkelen. Cola en frisdrank drink ik sowieso niet, alleen liters water dus daaraan ligt het niet. Maar één bord spaghetti is er geen. Toch niet als ik er maak en ik al bezig ben tijdens het koken met eten en een tweede bord nog beter smaakt. Een andere optie is slecht eten maken, maar dan zijn mijn kids en man er de dupe van. Even nadenken, niet eten is er ook geen, want mijn jongste zou me daar al gauw in gaan volgen, als het al niet 'voorgaan' is.
Nu, ik slaag er wel weer in al is het maar om de jeuk van mijn spannende favoriete jeansbroek op mijn buik te verminderen... Zet je gedacht er op, je krijgt altijd waar je je gedacht op zet. Doe dat nu eens met je lijn ook.
A rato dat ik op en af zo'n 12 kg verlies en terugwin per jaar zie ik het vooral weer zitten. Soit. Het moet gewoon. MOET? Alweer een woord dat ik niet ken.
Niet zagen. Het gaat goed met me. Ik ben in redelijk evenwicht, hoewel ik dingen intens mis bij momenten maar ik pas me aan. Zolang dat gaat.
Het gaat. Mocht mijn vent komen meetypen zou hij zelfs beter zeggen. Maar dat doet niets terzake. Ik moet me goed voelen, en wat hij ziet aan me is nog niet noodzakelijk wat er in mij omgaat. Het gaat. Laat ik het vandaag daarop houden. Yep. Zelfs meer dan dat. Houden zo!
Ik ben vooral moe de laatste tijd. Fysiek. 't Zal met de tijd van het jaar te maken hebben. Nochtans heb ik grootste plannen voor de toekomst. Er zijn veranderingen in de maak.
Om te beginnen aan mijn huis, ten tweede aan mijn relatie (hoewel die zijn er al), en verder met uitbreiding naar alles wat veranderd kan worden. Mocht het hetzelfde blijven dan is dat saai. Daarom, verandering staat zeker niet mis in mijn agenda maar kost wel bergen energie. Vooral om me van vertrouwde zaken los te maken. Ik weet dat dit onzin is, maar soms heb ik het nodig om mijn zinnen te ordenen.
Ik weet ondertussen dat als ik de dingen in mijn koppeke krampachtig wil ordenen tot 'geördende gedachten' ik daar absoluut niet zomaar in slaag. Er zijn opmerkelijke zaken die dan gebeuren zoals: ik val door de mand, maak stomme opmerkingen, geraak niet meer uit mijn woorden, verwissel klanken en alles lijkt zo onsamenhangend, net omdat ik het samenhangend wil zien en in een kader wil plaatsen om er vat op te krijgen. Nog altijd. Yep.
En ik weet ondertussen dat er is niets samenhangend is in deze wereld. Eigenlijk ben ik iemand die er gewoon (gewoon? Ja, gewoon) moet vanuit gaan dat niets samenhangend is voor mij in deze wereld. Voor een ander lijkt het allemaal oerduidelijk, het een volgt uit het ander. Voor mij verandert er door kleine dingen soms enorm veel in mijn inzicht, opvattingen, relaties, verhoudingen tot dingen en andere mensen. Mijn begrippen worden vaak geherdefinieerd door een woord. Een invloed. Een misvatting. En het stomme is dat ik dat besef, maar er toch nog altijd geen weg mee weet.
Ja zulle! Ik ben weer op zoek naar nieuw en beter. Naar anders. Terwijl het nu wat rustiger is rond me en ik daar ook wel van geniet. Echt wel. Ik geniet! Als ik even niet nadenk geniet ik met volle teugen. 't Is maar als ik dingen een plaatsje wil geven dat ik in de patatten geraak. Want ze zijn niet te plaatsen. Ze zijn er gewoon, de piekergedachten, de rare kronkelingen, de 'wat doe ik hier in dit huis'-gedachten en bij uitbreiding de 'wat doe ik hier in dit leven'-gedachten. Ik ben er. Ik besta. En die existentiële vragen zijn een gevolg zeker? Alleen zou het leuk zijn mochten ze zo af en toe tussen mijn gewone dagdagelijkse dingen eventjes de kop opsteken en niet na verloop van tijd de overhand nemen zodat ik half functioneer in de voor anderen dagdagelijkse dingen.
Jaja. Het gaat alweer. Ik ben ik. En ik aanvaard mezelf zo af en toe zoals ik ben. En ik ben best gelukkig nu. Zoals alles loopt. Alleen heb ik soms niets meer om over te praten, het interessante is er af. Een mens kan niet heel zijn leven interessant zijn, er zijn er die heel hun leven interessant doen maar het 'zijn' is een andere zaak. Dus verandering is zoeken naar interessant, zeker?
Voilà. Als ik blog dan kom ik er uiteindelijk toch wel een beetje uit, er is altijd wel een conclusie omdat een tekst een einde moet hebben. Conclusie: IK MOET MEER BLOGGEN of zoiets...
Yep. En morgen ben ik alweer van iets anders overtuigd.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
