Ik heb zo het gevoel dat er niets vooruit gaat vandaag. Het is een gevoel. Net naar de bank geweest. De tweede keer al om informatie op te halen waar ik veertien dagen geleden al om vroeg. Ik wist al wat het antwoord was, heb wat vage adviezen gekregen en vind dat ik er niet slimmer op geworden ben. Soms heb ik het idee dat de degelijkheid waarmee je je werk doet er serieus op achteruit gaat... Ik heb wel beloftes maar na twee halve infosessies geloof ik er nogal sterk in... Du-uh.
En nu ben ik op zoek naar luchthavenvervoer naar Charleroi. Yep. Het lijkt het einde van de wereld te zijn want de vraagprijzen om daar te geraken met een party of 10 liggen bijna even hoog als de reis zelf naar Spanje voor 10 dagen. Amai. Dit is één van die dagen waarop ik wou dat ik zelf een minibuske had. Oubollig of niet, het zou ons van punt A naar punt B brengen. En daar zou het in de parking (min of meer bewaakt) staan zonder risico om gestolen te worden en ons na de reis weer krakkemikkig maar zeer zeker naar huis brengen.
Maar ik ben geen flower power girl en ik heb niet echt een vriendenkring dat met minibuskes rijdt. Pech. Dus ben ik verplicht van nog minder mee te nemen op reis (wat voor mij no problem is) maar mijn ventje is zoooo bang voor diefstal. Alsof ze mijn gedeukt klein wagentje zouden willen pikken. Yep. Angst weerhoudt je van heel veel dingen. De angst die je zelf hebt en bij uitbreiding de angst van je partner, vrienden, de wereld...
Ik ben nochtans trots op mezelf dat ik het voor mekaar kreeg tot hiertoe om met ons gezelschap te kunnen feesten in Spanje. De vliegtuigtickets, de villa. Enkel nu nog het vervoer. En dat in Spanje zelf, maar daar hebben ze minibussen zat tegen een schappelijke prijs. En als dat niet zo is, je betaalt toch want je moet er, eenmaal je daar bent, toch geraken.
Maar dit zijn dingen die je handen afsnijden, en je piekerhoofd nog meer doen piekeren. Ik zit momenteel in overdrive. De simpele oplossing ligt voor de hand, rij zelf, wanneer je wil vertrek je, en je vertrouwt op de boze buitenwereld. Al de rest is stukken duurder.
Dus als er buiten de 4 lezers die ik dagelijks heb iemand mocht ideeën spuien. Reacties zijn welkom!
Je zou er je zo voor omdraaien in je bed. Mocht je de lotto gewonnen hebben, mocht je werkloos zijn, mocht je...
Maar ik ben gaan werken. Yep. Chapeau aan mezelf. De migraine ten spijt, ben ik in mijn autootje gestapt, heb de koers door Vlaanderen gedaan en ben net iets te laat toegekomen op het werk. Geeft niks. Ik ben alleen vandaag. Joepie! Ik werk daarom niet minder, maar wel geconcentreerder, meer op mijn gemak. Geen opmerkingen die op mijn hart komen te liggen, geen nodeloze drukte. Gewoon lekker doordoen, op mijn manier.
Soms kan een mens genieten van kleine dingen. Het weer buiten ligt buiten. Ik zit droog. En niets zit me hoog, behalve dat ik de neiging heb om in complot met mijn ventje er de brui aan te geven en met ons tweeën eens buitengewoon zot te doen. 't Zal wel, hij en zot doen!
Maar toch, ik sms't dat we nu eens samen de deur zouden dichttrekken en richting Frankrijk rijden. Of ie geen zin had? Krijg ik terug, onmiddellijk!
Ik weet dat dat niet rationeel is, ik weet dat ik niet vertrek en hij ook niet, maar het idee dat we samenspannerig met onze gedachten in dezelfde richting, onze neus in dezelfde wind bezig zijn, steekt me een hart onder de riem. 't Is toch niet verloren, die liefde van ons!
Jaja, soms kan één opmerking mij op wolken zetten, net zoals een halve opmerking mij metersdiepe dalen toont. Vandaag lukt het tot nu toe allemaal wonderwel. Ik voel me vandaag volwassener dan op vele dagen het geval is.
Ah ja, en ik heb een tof weekend achter de rug. Samen met mijn dochter en Franz Ferdinand. Yep. Franz Ferdinand. En we zijn uit de bol gegaan, tu tu-tu-tu tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu-tu....
En er is licht boven mij, dat verlicht mijn gedachten wat meer dan deze morgen. Dat het maar gauw avond is. Dan kan ik weer iets leuks doen!
Ik heb vandaag het wachtertje. Ik wacht op vakmensen. Hoewel ik daar stilaan mijn bedenkingen bij heb want ik wacht al voor de 3de keer op diezelfde vakmensen. Het is blijkbaar toch niet zo makkelijk, digitale gratis televisie. Ik ondervind sinds de installatie problemen met mijn anders nooit defecte internet en ik heb mooie futuristische bakjes staan. Daar niet van. Maar het werkt niet.
Het bakje zendt signalen uit, dat niet. Ik voel me als in 'close encounters of the third kind'. Alleen de muziek ontbreekt nog.
Hiervoor heb ik weer een halve dag vakantie genomen. Omdat ik er bij wil zijn indien er graaf- of kapwerken mee gemoeid zijn. Pas op. Alle breekwerk van verleden week werd in ere hersteld. Daar niet van, ik mag niet klagen... Behalve dat ik het wachtertje heb.
Wat doe je dan zoal? Kaashamburgers maken, een mandarijntje eten, je vent naar zijn werk voeren via Parijs rond. En je voelt je nuttig.
Vanmiddag ga ik werken. Ik wil mijn luttele vakantiedagen die ik nog overheb aan vakantie besteden. Niet zot hé!
Straks, als die mannen hier zijn, ga ik strijken. Wasmanden wegwerken. Zodat ik niet het gevoel heb dat wachttijd verloren tijd is.
Ik kreeg net telefoon, maar de verbinding viel uit. Voor een telefoonmaatschappij kan dat wel tellen. Vertrouwen heb ik er niet meer in. Maar dat heb ik in de concurrentie ook niet want die sukkelden net zo lang bij mijn pa thuis.
Dus, op naar een digitale toekomst, zonder kabel. Als het ooit lukt. En dat het gratis is, want anders mogen ze de boel weer komen weghalen!
Ik ben een dag ouder dan 41. En het doet me niks behalve feesten. Ik heb het idee dat het dit jaar met plezier is, dat ik er geen moeite mee heb, toch niet gelijk verleden jaar, toen ik 40 werd.
Ergens heb ik het 'laissez faire, laissez passer'-gevoel in me. Frans tot en met. Het omschrijft echt wat ik voel. Mocht ik niet moeten werken, dan werkte ik niet vandaag. Ik hou het kort. Om 16u00 ben ik weer huiswaarts. En het voelt goed want morgen is het ook zo'n halve lome dag. En ondertussen smeed ik verder aan mijn droom. Ik verzet nogal werk op de achtergrond, in het geniep, in mijn achterhoofd. Het is woelig, onrustig, dynamisch in mijn achterhoofd. En het maakt dat ik van 4u vanochtend al lag te poepgaaien in mijn bedje. Jaja. 4u. Aanleiding was een nachtelijk wc-bezoek en daarna waren mijn hersenen niet meer stil te krijgen.
Wat wil ik, wat gaat het worden, waarom gaat het niet vooruit, wat zegt mijn barometerlijf, laat ik me meevoeren met dit gevoel en wat als ik me laat meevoeren, hou ik rekenschap met mijn vent.
Heikel punt. Kan ik dat wel? Is onze relatie goed genoeg? Is ze sterk genoeg? Is dit een vlucht?
Ik wil dit al altijd, anders dan anders. Ik weet dat ik het moet doen. Was ik maar alleen, dan had ik er geen problemen mee. Nu zijn er zoveel factoren die op me inwerken.
STOP. Je hebt al genoeg gepiekerd vannacht. Je moet pauzeren en straks nog een uurtje of 3 werken en doen alsof je niets anders meer van plan bent tot je pensioen.
YEP. ZAL WEL! Ik word al ongemakkelijk bij de gedachte alleen.
't Komt goed. Dat voel ik in mijn binnenste. Maar of het vlug goed komt hangt niet van mij af en dat enerveert me.
Je leeft maar één keer. Allé. Is't waar? Ik schik meerdere levens te leven! haha. Een mens kan ermee lachen, zolang dat lukt dan is 't goed! en ondertussen ploeteren we verder...
Ik kan er aan wennen, zo opgepikt worden aan het werk en dan op mijn lappen gaan.
Ik heb gecruised, gegeten, geslenterd, gekocht en genoten vandaag. Ik heb gepraat, gezwegen, gekeken, geproefd en genote vandaag.
Ik stond en staat voorop.
Het was een ik-namiddag. Samen met mijn vent die er ook wel van genoot dat wij eindelijk eens rust hadden met z'n tweeën. Hoewel sms-verkeer niet stilstaat en de oudste hem interpelleerde of het leuk was, mahjong spelen. Neen, toen zaten we al in Damme en waren we op weg naar Sluis. peuh peuh!
Yep. Ik heb genoten omdat ik nu eens niets moest. Geen rekening moest houden met wie wanneer wat wilde hebben En ik was kwaad genoeg op de jongste dat ik er totaal los van stond hoe ze reageerde, boos of niet. Ik praat een tijdje niet tegen haar. Dat ze suddert.
Boos is ze de bus opgegaan, boos kan ze weer thuis komen. De keuze is aan haar, er is eten in de kasten, ze kan zelf een ei bakken en kleren heeft ze genoeg. En vanavond kan ze haar bed weer in.
Misschien begint het me eindelijk wel een beetje te dagen dat mijn kids overal tussen zitten. Jaja, mensen zeggen mij dat genoeg, maar tussen horen en beseffen zit een reuzegrote afstand. En tussen beseffen en consequent toepassen nog eens zo'n grote afstand. Schuldgevoel heb ik al mijn hele leven, het is aangeboren denk ik, vanuit een minderwaardigheidscomplex dat jaren in stand werd gehouden.
Tegen de tijd dat ik er achter was dat een ander kleineren dikwijls uit onmacht komt en dat meestal komt doordat degene die kleineert zelf met een probleem zit, was ik al ver genoeg om het nooit meer af te leren. En ik blijf ermee worstelen. Met het feit dat ik eten op tafel zou moeten zetten hoewel ze tieners zijn en best zelf eens aan de slag kunnen. Met het feit dat ik voor hen moet zorgen als ze ziek zijn, terwijl ze, ziek als ze zijn mijn huis op stelten zetten. Met het feit dat ze toch wel wat vrijheid moeten hebben, hoewel ze de helft van mijn budget opsouperen aan nutteloze zaken terwijl ikzelf de eindjes probeer in de buurt van mekaar te leggen.
Als ik aan mijn jeugd denk, dan had ik niets in de pap te brokken en sterker nog, scheef kijken was al ee klets waard en een tirade van scheldwoorden.
En het kwetste.
Ik bevind me nu in een situatie dat ik mijn ma geworden ben en mijn jongste probeer te negeren. Hoe hulpeloos voelde ik mij toen ik 'lucht' voor haar was, dagen aan een stuk.
Verschil is dat ik niets verkeerd deed, en mijn jongste het nu verdient. Maar dat maakt mijn schuldgevoel niet minder. Ik doe het om geen conflict meer te hebben, maar haar negeren lokt alleen maar meer conflict uit want verbaal is er geen stoppen aan. Anders eindelijk ook niet.
Maar soit, ik was aan het genieten. Ik heb een pet gekocht. Een holly hobby muts. En telkens ik een raam passeer, dan vind ik mezelf best wel knap met mijn jas, sjaal en pet op. En dat is een pluspunt. Ik die mezelf knap vind. Ik durf het bijna niet typen!
Oké. Straks is de rust over, komen mijn internaatmiete én mijn wervelkind thuis En ik neem me stellig voor, dat morgen MIJN verjaardag is. IK draai me nog een keer om in mijn bed en doe lekker niets. De wereld draait toch door en ik laat het morgen allemaal een dagje los. Het lukte mij deze middag dus morgen moet het een hele dag lukken.
Jippie! Lang leve de vrijheid!... en mijn vent hobbelt ergens tevreden met me mee omdat hij weet dat het moeilijk is voor mij om gelukkig te zijn als ik het besef. Liefde is... Ik zou het begot niet weten!
Yep. Ik ben zo iemand. Ik krijg alles voor mekaar. Ik regel tot ik het gedaan krijg. En alles legaal want anders kan ik niet slapen. En dan krijg ik het voor mekaar, hoef maar te doen wat ik altijd al wou en faal. Omdat ik die drempel niet over kan. Angstzweet, maag omkeren. Allemaal symptomen. Ik wou toch wat geld bijverdienen voor mijn grote droom? Ja. Tuurlijk wel. Maar dat is buiten mezelf gerekend!
Ik baalde gisteren, om het eens op zijn Nederlands te zeggen. Omdat ik het weer eens niet kon. Het gevoel hangt er nog, maar er is ondertussen een kaartavond-nacht overheen gegaan waar ik me heb botgevierd op mijn winnende echtgenoot. Ik kan niet tegen verliezen, en zeker niet vier keer op rij. Maar het hoort er nochtans bij, bij spelen.
Toch kan ik niet zeggen dat ik gisteren niet genoten heb, ondanks wat er is gebeurd. Ik heb vrienden. Als ik die niet had, dan was er iets grondigs mis. Ik hou van hen als van ....
Ow, ik zei bijna, als van mezelf. Maar dat zeg je niet zomaar. Je moet dan weer de analyse aangaan of je nu van jezelf wel daadwerkelijk houdt en daar heb ik in mijn slaapkleed achter mijn pc op een zondagmiddag geen zin in.
Ik heb vandaag besloten om lui te zijn. Lekker lui. Lekker? Ik moet er nog aan wennen. Lui.
Gisteren was een toffe dag voor het voorval. Lekker impulsief, richting mensen, die zelf richting voorbij ons reden, wij erachter, afspraak in Sluis, terug samen eten en een avond samen. Zoals ik het nodig heb. Lekker intens, zoals ik ben. Titsen.
En af en toe een té bits woord van mij omwille van het voorgaande. Mea culpa. Sla me.
Maar nu ga ik koffie drinken en denken aan mijn verhakkelde toekomstige werkweek.
Yep. Weer ADHD en niet te schatten. Ik mis iets, maar ik ga niet op zoek naar wat het is want dan ga ik de dieperik in vandaag. Ik blijf op de vlakte, mail naar de school van mijn dochter over spreiding van betaling van rekeningen en bedenk net dat mijn ontwerp van boek op mijn pc stond en gewist werd wegens gecrasht. Geen tijd om moeilijk te doen. Tijd om te herbeginnen met een frisse kijk. Morgen dan, want nu ben ik LUI.
Yep. 't Zit er al in, mijn weekend. Ik moet nog een uurtje of drie werken maar eerlijk gezegd ben ik met het weekendgevoel opgestaan. Zaaaaaalig is da! Eens niet piekeren dat het een lange dag wordt, je eens niet moe voelen voor je aan je dag begint.
En het zet zich voort! Geen boze dochters deze morgen, eentje in de zetel met rozerode kaakskes die halfslapend zegt dat ze me graag ziet. Ik die er bovenop wil gaan liggen omdat dat zooooooo lief is! Ik voel me net een Gilmore girl!
En de oudste die vraagt wat ze mag klaarmaken vanavond. Leuk zo je voeten onder tafel gooien als je thuiskomt. En ze vindt het plezierig om te doen. Het komt allemaal goed met mijn meiden. Yep. Zeker weten!
Ik weet dat mijn ventje ook de uren zit af te tellen. Het gaat hem deze week ook niet zo goed af. Hij zit, net als ik, met zijn gedachten ergens anders en het wil maar niet lukken. Hij wil meer geld verdienen op korte tijd, meer aan de kant zetten. Dat wil ik ook. Zo vlug mogelijk want de tijd vliegt en i kwil het idee niet meer laten varen.
Oké. Genoeg gedroomd. Ik eet straks een soepje en vlieg er weer in. De idee van een kaartnacht morgen doet me alweer vliegen. Het is niet het kaarten, maar het gezelschap dat de leute maakt. Ik moet toegeven, we zijn een apart bendeke, we kunnen niet zonder en soms niet mét elkaar. ADHD zeker?
Voilà. That's it voor vandaag. Ik heb geen echte honger maar ga toch maar die roerige maag stillen voor ik weer een vreetbui krijg. Tadelaaaaaaa
Deel 2: ik ben terug van weggeweest. Ik heb gewinkeld. Ik ben dus buiten geweest wat mijn spirits wat gelift heeft. Eigenlijk moet ik wandelen en in de wind gaan rondlummelen als ik weer een off-day heb. Ik weet dat, maar daarom doe ik het nog niet wegens geen zin.
Als je jezelf kent wil dat nog niet zeggen dat je jezelf kunt veranderen, is de les die ik zelf hieruit trek.
Als je afweegt: heb ik geld of heb ik niets in huis dan is de rekening gauw gemaakt. Ik MOET iets in huis hebben. Niets zo ambetant als volk hebben en bijna gras moeten serveren. Zelfs als het vrienden zijn. En dat geld, dat komt er wel weer. Ik werk, mijn man werkt en desnoods zet ik half mijn inboedel op e-bay.
Zit ik veel in deze situatie? Neen. Dat niet. Alleen als er een weekend met feestdag is. En ik een kaartnacht met vrienden heb gehad waar ik zo rond 4u mijn bed in ben gerold. Dan heb ik geen zin om te winkelen 's anderendaags. Dit keer kwam het goed uit. Het was Allerheiligen. En het was zondag. Onder het mom dat ik niet ga winkelen in dure winkels kon ik mezelf sussen dat ik gespaard had op zondag. Nu vandaag zit ik met de gebakken peren. Als gevolg van nog een lui moment deze morgen, mocht ik de auto van mijn pa gaan lenen. Mijn auto is nl. mee naar het werk van mijn man. Een pluspunt: als ie zelf rijdt moet ik hem niet gaan halen straks. Minpunt: als ik dan goesting heb om te winkelen moet ik schooien. Niet dat dat een probleem is, ik doe het niet vaak. En ik doe het correct. Ik zeg dat ik niet lang weg zal zijn en daar hou ik me aan. Afspraken naleven duurt het langst. Ookal is het mijn pa die me niks kwalijk zou nemen.
Maar mijn kasten zitten nu vol. 65euro-vol. En daar moet ik tegen de 5de van deze maand zeker ruimschoots mee rondkomen. En ik ben dat van plan want vanavond is het prei en van de overschotten heb ik nu al soep gemaakt. En eiersalade is ook een optie. Van onze enige survivalkip. Ze heeft de vos overleefd. Haar 3 andere collega's niet. Het is dus geen domme kip. En ze legt serieus door nu ze alleen mijn etensresten mag opvreten.
Ow. Mijn dochter en ik gaan NU rummikubben. Dus hou ik er NU mee op.
Allerzielen. Wat doet dat met een mens? 2 dingen schieten door mijn hoofd: denken aan je dierbare overledenen, en de verjaardag van mijn zus. Yep. Combineer dat maar eens!
Ik heb met alle twee de ideeën nog niets gedaan. Ik moet mijn vingers nog richting sms duwen want mijn zus is 40 vandaag. Daar zal ze het al moeilijk genoeg mee hebben. Bij mij werd toen ook een stuk leven begraven. En dan: denken aan je dierbare overledenen. Ze zijn nog steeds bij me dus denken dat ze dood zijn is op zich al iets absurds.
Ik maak er dan maar een gedacht van zo rond twaalven dat ik toch maar lekker thuis met vakantie ben omwille van die Allerzielenfeestdag. Maar er is niets leuks aan vandaag. Mijn vent is werken, mijn jongste is halfziek, mijn oudste blaft nog gelijk een hond hoewel ze zich na 3 dagen stukken beter voelt en ik?
Ik ben geïndoctrineerd, vrees ik. Door het leven als 'werkmens'. Ik weet me niet echt te amuseren als ik op een MAANDAG niet moet werken en geen vervoer heb. Ik kan me niet bezighouden met dagdagelijkse dingen. Mijn maandagroutine is normaal mij naar mijn werk zeulen, me wegtrekken uit het weekend, als een verslaafde die moet afkicken. Daar heb ik anders een dagtaak aan. Ik ben doorgaans op woensdag thuis en die dag heb ik met de jaren ingevuld.
En nu zit ik hier, niets te doen met het vooruitzicht: morgen werken, woensdag niet, donderdag werken, vrijdag half... De regelmaat is er uit, dat is leuk zou je denken. En toch heeft het iets van, ik verdwaal in mijn maandag vandaag.
Ik heb net het eurozakgeldspel met mijn jongste gespeeld. De oudste heeft gestudeerd. Ze trekt haar internaatroutine door. Goed zo.
Nu kijken ze alletewee naar een video. En straks maak ik eten. Omdat een moeder met kids en een werkende vent beter iets op tafel zet. Niet dat ik daar schuldgevoelens over heb hoewel mijn moeder van een generatie is die dit een hoofdzonde vindt. Ik kook redelijk graag, daar ligt het ook niet aan.
Ow. Mama, ik ga door, é!
Vergeten dat ze een afspraak heeft gemaakt met haar maten. Goed voor haar. Dat ze zich maar een interessant leven opbouwt. Ik wens niets liever dan dat ze sociaal, zelfzeker en onafhankelijk wordt!
Zo fatalistisch als het lijkt, lijk ik me ergens toch te schikken in deze loze dag, mijn ziel is ook wat aan het dwalen vandaag. Het mag, zo tussen alle andere zielen, toch?
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
