Ik wist dat ik niet moest gaan. Oudercontacten helpen je als adhd-ouder zo de dieperik in. 't Is allemaal goed bedoeld, goed geformuleerd, maar het komt erop neer dat je nog maar eens moet horen van een ander hoe 'explosief' je kind wel is. Dus ik ben niet gegaan. Mijn vent is de durver geweest deze keer. Ik pushte hem erheen, terwijl ik zelf niet wou. Dat was gisteren. Vandaag heb ik hem gevraagd en filtert hij uit de schoolwoordenmassa wat er gezegd is. Hetgeen gefilterd tot aan mijn oor komt is al adhd genoeg, dat weet ik zo al.
Ik hoor enkel: 'explosief, er zit meer in dan er uit komt, gedrag: daar moet aan gewerkt worden'. Wat ik niet verwacht had was de verwondering. Dat ze het niet wisten dat ons jongste ADHD heeft. Nochtans heb ik, als ik het me goed herinner, en daar twijfel ik als recht geaarde adhd'ster ook alweer aan, dat ik op een blad al heb ingevuld dat ze adhd heeft, en medicatie slikt. Niet iets wat je nog wil achter de hand houden om dan in het jaar geconfronteerd te worden met het feit dat leerkrachten niet begrijpen hoe het komt dat ze zo reageert.
Ik zeg altijd: ze moet zich gedragen, adhd is geen excuus. Maar dat ze explosief op school was, dat wist ik al. Het zou verwonderlijk zijn dat ze zich hier in het huis als een wervelwind gedraagt, zich van de trap gooit om een stomme afwas en daar een 'zantje" zou zitten wezen. Ik heb daar wel altijd de ijdele hoop toe, want ook dat geloof in het goede, dat naïeve schrijf ik toe aan mijn adhd. Maar die hoop is wel altijd ijdel, hoe erg ik ook zit te hopen.
Nu, ik laat me er niet door uit mijn lood slaan. Als ik mijn oudste zie dan is er hoop. De jongste is lief en aanhankelijk van inborst, ze is nu echter in het kwadraat aan het puberen.
Wat me positief stemt is dat ze sowieso weten dat ze meer inzicht heeft in de situatie en haar leercapaciteiten en intelligentie hoger ligt dan deze die nu met 80% naar huis komen. Ik weet dat. Ze is superslim. Als moeder twijfel je daar niet aan. Ik twijfel ook niet dat ze zich een weg zal banen in dit leven, op haar eigen manier. Het is alleen lastig voor haar en bij uitbreiding voor haar zus en ons ouders dat ze er nu als een stier in een porseleinwinkel doorjaagt.
ADHD, het is een zegen dat je zo euforisch van dingen kunt genieten en 400% voor iets wilt gaan, zelfs als andere beredeneerde gasten rondom jou je willen afremmen. Het betekent dat mensen die de wereld tegen zich hebben, toch nog slagen en vooral uitblinken als je ze maar de tijd en de middelen geeft. Of ze die bijeen kunnen sprokkelen met hun creativiteit die afwijkt van de o zo saai menselijke massa.
Het betekent echter in de pubertijd, en daar kan ik van meespreken hoewel ze daar nog geen kleverke voor hadden, een parcours van valkuilen zonder vangnet, die je net op de grens doet wandelen tussen leven en dood. En dat is aanlokkelijk als puber met adhd, dat randgevoel. Je kickt er op. Maar ik weet ook dat je om niets in de kloof kunt zitten staren als je 15, 16, 17, 18, 19, zelfs 20 jaar bent. En dat je liefst niet over de toekomst nadenkt want dat dag per dag leven al lastig genoeg is als je niet weet hoe je nu gvd toch tot dat 'normaal' kunt gaan behoren. Want je wilt het wel, niet altijd op je kop krijgen, niet altijd negatieve adjectieven rond je oren krijgen. Maar je slaagt er niet in.
Die momenten zijn gelukkig als je 40 bent, minder. Hoewel mensen soms nog met één woord meer schade aanrichten dan ze ooit zullen vermoeden. Je staat gewoon anders in het leven. Neen, ik herfraseer: je staat gewoon anders tegenover het leven, je bekijkt het vanop afstand en vergeet door de controle die je wilt houden soms om écht te gaan leven.
En dit bedenk ik me allemaal, met Pirates of the Caribbean op de achtergrond en twee zieke kids in de zetel.
Ik hou er mee op want, hoewel dit negatief lijkt, is dit een positieve blog. Ik voel me helemaal niet down en helemaal niet anders dan anders. Ik heb een doel voor ogen, een schitterend doel en ik verheug me erop. Nu nog dat nu-gevoel weer wat verderop duwen want het zal nog een tijdje duren voor er resultaat is, en dat is voor mij een raar vooruitzicht. Ik stel doelen kort voor mijn neus omdat ik ze anders niet haal.
Maar het valt binnen mijn tijdslimiet van 2 jaar. Ik heb er alle zin en hoop in.
Yep. Alles loopt goed, ik amuseer me en wil daar nog veel meer van. Onderweg alleen erop letten dat ik niet opbrand!
Ik ben vroeg op vandaag. Ik heb mijn ventje naar het werk gevoerd en ondertussen in de auto verder gebrainstormd over de toekomst. De zo andere toekomst waar we naartoe werken. Het moet gewoon lukken! Als je genoeg droomt, genoeg navraag doet en niet opgeeft dan moet het gewoon lukken. Tot hiertoe is alles ons al gelukt, en veel vroeger dan andere koppels. Dus waarom zou het nu niet lukken? Ik heb er alle vertrouwen in.
En mijn ventje wil mee in die droom. De lieverik. Ik weet, het woord bestaat niet maar is mijn passende benaming voor mijn ventje. Ik stroom over van energie, heb al een plan gemaakt met vragen voor de bank vanavond. Verleden week wou ik daar al naartoe maar die bankmensen hebben nooit direct het nu-gevoel. Er moet minstens een week overgaan. Nuchtere mensen moet je ook hebben, namelijk.
Ik zoek het internet af naar alle zaken die relevant zijn: studies voor de kids, opleidingen, uitzicht van websites en ondertussen staat er een broodpudding in de oven en maak ik eiersalade.
Het is lang geleden dat ik mij op woensdag eens niet verveel. Ik heb een doel. En dat geeft mij hopen blijheid. En mijn wekelijkse lottobijverdienste haal ik straks ook af. Ik moet er al om lachen, elke week verhoogt het gewonnen bedrag, elke week is het een verrassing en een blijde euforie als ik het formulier indien en hoor hoeveel ik deze keer gewonnen heb. Geen grote bedragen, zo'n 30euro per keer maar net genoeg om leuk te zijn en meer dan uit de kosten te geraken van de aankoop van zo'n lottolotje! En blij de winkel uit te huppelen.
Mooi woordje: lottolotje.
Ik ga straks de lavendel van mijn haag doen vooraan. En ik drink thee. Wie mij kent weet dat dat niet zomaar gebeurt. Ik walg anders al bij het gevoel dat ik warm water drink. Maar het smaakt me. Het is tijd voor verandering. Verandering van lijf, leden en leven. En wat ik al weet is dat kleine veranderingen grote in gang zetten. Dus thee drinken is een kleine verandering.
Ik moet enkel nog geduld hebben. Geduld totdat de bureaucratische molen afgewerkt is. En dat is nu net mijn sterkste punt niet. Maar ik heb vrienden en een vent en mijn kids die meewillen. En die mij op het enthousiaste spoor houden.
Man, wat een idee! Maar ik verklap niets tot het er is. Voor één keer hou ik mijn mond wel. Ik wil wel eens zien hoe de mond van de pezewevers openvalt als ik daadwerkelijk kan zeggen wat ik van plan ben!
Yep. Het ziet er zonnig, goed en eigen uit. I love life!
En nu nog een website opzetten voor mijn schilderijen...
Even hier komen uitblazen. Deze morgen begon zo goed. Lekker ontbijtje in 't stad met een vriendin, een jobbeurs, een onverwachte zak met goodies... En al gelachen. En toen eten gemaakt 's middags thuis. Omdat ik bij mijn dochters en vent wou zijn. Soms zou een mens moeten nadenken wat ie doet en een omweg maken, gewoon om ruzie te vermijden...
Mijn jongste staat al een tijdje op ontploffen. Maar vandaag was een paar potten afwassen er teveel aan. Escalatie. Van kloppen op de kraan, tot bonken met de deuren, tot kamerarrest, tot scheldtirades aan mij en haar vader dat het huis ervan davert. En mamzel wil niet op haar kamer blijven.
Dus dreigt ze om zich van de trap te laten vallen. Wat ze ook doet. Waarop ik, haar kennende, even ga kijken en zeg dat ze ook kan terug opstaan en naar boven gaan want dat de straf er nog niet op zit. Waarop ze zegt: ik laat me nog een keer vallen. Waarop ik bluf: doe dat dan maar, maar het zal pijn doen.
Ze ligt onderaan de trap, want ze heeft een nog een keer gedaan. En ze riep de hele wereld bijeen. Ik kan niet meer huilen, en heb de hulp ingeroepen van mijn pa, haar beste vriend. Zo bijna zonder emotie, ik verschiet van mijn eigen. Een mens heeft een limiet. Die heb ik bereikt. Medeleven? Wat is dat?
Mijn pa trekt gelukkig aan hetzelfde zeel en zegt dat ze moet luisteren naar ons, wij zijn de ouders. En dat ze haar zus er niet moet bij betrekken. Dat ze beter opstaat want dat er niks gebroken is. Dat ze zich moet excuseren bij ons en dan op eigen houtje, pijn of niet, een half uur later bij hem thuis verwacht wordt. Te voet.
Ik hoor eindelijk niets meer uit de hal, waar ze nog op de vloer ligt nadat mijn pa weg is.
Zo'n echt half uur later staat ze in de keuken, haar excuses te maken, al snikkend. Yep. Daar gaan we weer. Voor de zoveelste keer.
En mijn vent had zo'n mooie jeugd, en zit te huilen. Hoe dat eigenlijk kan, een kind waar je zo van houdt, dat je zo behandelt.
Ik sta daar al niet meer bij stil, ik heb er al ettelijke jaren roetsjbaan tussen de twee dochters opzitten. En je tracht je er door te slepen, overdag een face op te zetten want je moet nog werken en thuiskomen is toch oh zo plezierig op die manier.
Ik heb geen energie om geen een van de drie te troosten. Ik troost mezelf vandaag. Egoïstisch, ja, uit zelfbehoud. Vanavond heb ik me voorgenomen om leute te hebben, niets of niemand kan me ervan weerhouden. Ook geen zich van de trap gooiende dochter. Morgen vindt ze weer wat anders uit, maar dat is morgen. En ondertussen is er geen enkele gedragstherapeut in de geburen. Ik heb geen zin meer om deuren plat te lopen en te betalen. Ze wordt ook groot, dag per dag.
Een gezin behoort liefde uit te stralen. Het mijn straalt alles behalve dat uit vandaag. Maar morgen komt gauw, hoewel het vandaag een uur langer zal duren voor morgen er is. Sarcast. Waar heb ik dat nog gehoord? Een mens zou voor minder. En de wereld, die draait gewoon door...
Spijtig dat er zoveel brokkeling van komt maar verder geen geklaag over mijn boterkoekske. Mijn chocoladeboterkoekske. En daarmee is de toon voor deze blog gezet.
Ik ben een chocoladebeestje. Je kan mij met weinig 'verlakken' maar chocolade is er één van. Puur als 't kan. 70% en veel meer ook.
Ergens zit dat pure er weer in. Als het maar diep, puur en donker is. Mensen zeggen: je schoenen zeggen me wie je bent. Bij mij moet je gewoon eens aan tafel zitten en je kent me. Ik ben een chocolade-vreter. Een schrokker als het op het bruine zooitje aankomt. Zie dat ik er geen genoeg heb als ik niet rap eet! Ik ben er nog nooit echt ongemakkelijk van geweest. Ongelukkig ook niet dus het is wel degelijk een moodoppepper.
Mijn tweede koekske roept me net maar het zit in mijn vingers om eerst dit stukske af te typen. Of hoe ik mezelf toch wel wat kan beheersen als het op chocolate aankomt!
Wat ik ook nog eens wil proberen: een chocolademassage. Mijn poriën die zijn zo halsstarrig als ikzelf en weigeren zo vaak om zich te openen. Misschien dat ze zich ook eens laten verleiden door chocolade!
Yep. Ik ben weer weg in mijn gedachten. Ik moet straks wel weer bij de pinken zijn want er is hier van alles te doen en 't ziet ernaar uit dat het weer belangrijker is dan het is. Mensen maken dingen soms zo gecompliceerd dat ik er weg wil van lopen. Ik kan echter niet van alles weglopen.
Ow. SMS van mijn internaatskind. Ze verveelt zich. Typisch. Vanavond is het moeder-dochternight. Die aandacht verdient ze wel na een week studeren!
Ergens heb ik het halfweg-gevoel vandaag. Het 'ik heb er al een stuk op zitten maar nu pas komt het tweede belangrijke deel eraan'. Het zijn louter gevoelens, ik weet het. Soms denk ik, hoe kom je erbij? Waarom vliegt dit soort zinnen door je kop? Wat moet je hiermee.
Het is zoals het is. Het doet me nadenken en nadenken is zijn.
Ik heb weer wat gewonnen bij de Lotto. Vroeger won ik niets, nu win ik al een vijftal weken kleine bedragen. Alsof er iets in het verschiet ligt te wachten. Iets groots waar ik naartoe werk, onbewust. Zolang ik bezig blijf kan er iets groots uit voortkomen. Als ik niet bezig ben verzak ik in vergetelheid.
Wat is bezig zijn dan? Oh, dat zijn kleine dingen, kleine ideeën die nu nog niet concreet zijn maar er wel zullen komen, in het tweede deel van mijn leven. De proloog is geschreven, het eigenlijke kan beginnen. Het zit er te broeden, in mijn bovenkamer en het moet eruit.
Kan ik iets als schrijver betekenen? Kan ik mij meer op het zingen concentreren? Doe ik totaal iets anders met mijn leven nu? Het zijn vragen die me mezelf doen afzetten tegen de omgeving waar ik me nu in bevind. Het is mijn wereld niet echt, het vormelijke. Nooit geweest.
Sowieso komt er nog iets. Elke dag komt er nog iets meer beeld in mijn hoofd van wat ik wil vanuit het gevoel wat ik niet en niet meer wil.
Je wordt dus rijper met ouder worden, wijzer ook. Dat zegt 'men'. En onder die men bevindt zich ook mijn vader, een wijs en vrolijk man met een behoorlijk teddybeergehalte. Een voorbeeld van hoe je in het leven kunt staan als je niet alles wil controleren.
Yep. Ik hou van mijn vader. 't Is gezegd en 't is waarheid. Laat ik het daar voorlopig bij houden...
Yep. Terug. Na lang. Ik moet toch iets als het blijft borrelen. Zit weer te denken dat er meer is op de wereld dan dit.
Ik heb té veel dagen waarop ik niet weet hoe ik ze wil invullen. Ik heb té veel saaie dagen. In het Engels zouden ze zeggen: it shows. Ik steek het niet meer weg. Ik ben dagelijks op zoek naar ander werk. Dagelijks op zoek naar iets creatiefs. 'Hoe schrijf ik een boek', 'Hoe word ik songwriter', 'Hoe maak ik een website'. Syntra biedt een cursus aan om kunstenaars meer commercieel vakkundig te maken. Daar zou ik ook heen moeten. Hoewel, kunstenaar is in mijn ogen nog een groot woord. Ik heb het losbandige niet rechtlijnige denken van een kunstenaar maar ik voel, behalve in mijn kop, niet echt doorvoeld in mijn lijf dat ik kunstenaar ben. En ondertussen zit ik maar administratief te wezen. Ik ben er goed in, pas op. Maar wil ik dit wel, zo een administratief wezen zijn?
Er zijn andere plannen in mijn hoofd. Ze moeten er gewoon komen, een mens wordt er niet jonger op. Ik heb van een vriendin 'The Secret' gelezen. Ik kan er mij in vinden omdat het niet rationeel is. Oké, als dat een maatstaf mag zijn, niet-rationeel is interessant, dan?
Zolang ik blijf zoeken leef ik nog, denk ik dan. Eenmaal ik opgeef, ben ik een zombie. Automatische piloot. Een vriend vroeg me of ik dit weekend té veel heb geleefd, dat het zijn weerslag heeft op de week. Het weekend begon er op te trekken, het was intens, en dat was een tijdje geleden. Hoewel intens bij mij nogal héél destructief kan uitdraaien, zoveel zelfkennis heb ik wel.
Soit, ik blog. Wat drijft me ertoe? Het is zoals zoveel dingen een uitlaatklep, een loslaten in het internetvacuüm. Mensen geven soms opmerkingen in de aard van dat ze nooit zichzelf zouden blootgeven op die manier. Zij niet, ik zie waar het me leidt. Als je niets in gang steekt, kan er ook niets nieuws uit voortkomen. Het oude vertrouwde geeft me geen echt rustgevoel. Het nieuwe, pas op, kan mij ook behoorlijk van mijn theewater brengen maar het houdt een belofte in, een dynamiek. En daar leef ik van.
Yep. 41 en nog steeds die zin naar dynamiek. Wat zal dat zijn als ik er 78 ben?
Waarom 78? Omdat ik nu net geen 82 wil zeggen. Da's té dubbel.
En nu ga ik nog wat surfen over hoe ik ergens iets kan DOEN met mijn creatieve gedachten. Ze blijven nu al zo lang steken in mijn muizenissenhoofd. Er komt iets concreets, ik voel het aan mijn water. Ofwel moet ik nodig naar het toilet.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
