Ik nam deze week vakantie. Zomaar, om te genieten van mijn veertigste. Ik dacht toch dat ik eens het kot voor mij alleen zou hebben. Ik weet het, een luxe, velen kunnen dat niet. Ik wel. Tenminste als er hier niet steeds zieken rondhangen.
Verleden week mijn man en dochter, nu mijn dochter. Akkoord. 't Kind kan er niet aan doen. Ze valt voortdurend flauw, is duizelig en maakt me bezorgd. Omdat ik moet wachten op de uitslag. En wachten is mijn sterkste punt niet. En ik geef het grif toe: ik heb niet dat moederkloekgevoel om 'te zorgen voor' tegen de sterren op. Ik schiet daarin soms ferm te kort, ik weet het. Mea culpa.
Ondertussen doe ik maar weer van die nutteloze dingen zoals opruimen, wassen, was ophangen, wat internetten... Ik ben autoloos, sleutelloos (grr) en dus doelloos vastgeklonken aan mijn huis dat al gekuist is van dinsdag. Niet dat kuisen vandaag een optie zou zijn om me nuttig te voelen.
Ik ervaar die kleine huishoudtaken als nutteloos hoewel ze wel maken dat je dag van morgen naar avond glijdt, als je 's avonds in je bed ligt na te beschouwen. Soms sta ik daar van buitenaf naar te kijken, zo van: een dag bestaat uit een opeenvolging van momenten waarin je iets wel of niet doet. En dan voel ik geen connectie. Voor mij zijn het aparte momenten die helemaal niet verglijden tot één dag, het zijn opsommingen tot het avond is.
Wat is nuttig zijn dan. Ik voel me graag 'nodig'. Ik ben waarschijnlijk geïndoctrineerd geboren. Ontspannen is niet nuttig. Werken is in mijn ogen ook niet nuttig tenzij je ontwikkelingshelper bent of chirurg. Dan verander je daadwerkelijk dingen. De rest is bladvulling.
Iets anders. Ik probeerde sinds gisteren om mijn dromen te onthouden. Zo van: 's avonds je bed in en jezelf inprenten dat je zult weten wat je gedroomd hebt. Maar het leverde me deze morgen niets op. Heel af en toe heb ik van die indringende dromen die ik onthoud. Ik had het er gisteren met mijn vriendin nog over.
Ik denk steeds dat ik van alles lig te doen als ik slaap, vooral als ik doodmoe wakker word. Soms denk ik dat ik meer leef in mijn dromen dan overdag. Maar aangezien ik niet weet wat ik droom is dat slechts een veronderstelling waar ik probeer achter te komen. Ik heb echter wel het gevoel dat er nog zoveel te ontdekken valt in dat brein van me, dat ik slimmer ben dan ik denk. Maar dat ik daar overdag niet achterkom. Stom hé.
Misschien is de wens wel groter dan de gedachte. Het is voor mij een rare gedachte dat een mens een derde van zijn dag verslaapt en daar niets nuttigs, creatiefs, leuks, productiefs in zou verrichten behalve batterijen opladen. Mijn batterijen zouden beter afgeladen worden, zodat mijn kop wat minder vol zit, ik meer kan onthouden en niet voortdurend in cirkels van déjà-vu-toestanden ronddraai. Maar toch, zolang ik in beweging ben, leef ik.
Ben ik een tevreden mens? Ja.
Ben ik een tevreden mens? Als je me het de tweede keer vraagt, aarzel ik al, ik wil nog zoveel 'anders' doen dan nu maar het stramien heeft me gestrikt. De norm heeft me ingehaald. En soms zie ik mezelf visueel omhoog springen tegen de wanden van mijn beperkende kubus zoals een deel van de punkers vroeger tegen mekaar opbokste. Dat gevoel heb ik soms.
Ben ik een tevreden mens? Drie keer vragen is te veel, ik denk dat ik, als ik er niet over nadenk, tevreden ben. Van zodra dat piekerbrein van me zich erin begint te moeien vind ik wel altijd iets wat beter, anders en leuker kan.
Om het over het topic 'alleen' te hebben, hoewel ik het fysiek bijna nooit ben, ben ik het in mijn hoofd heel vaak. Niet meer -dwingend-ongelukkig-zonder-te-weten-waarom-alleen maar uitverteld-alleen. Alsof ik alle woorden die ik al heb uitgesproken weer herkauw. En het maakt me daarom niet meer verdrietig, wat het vroeger wel deed. Het is een vaststelling van mijn anders-zijn waar ik tot nu toe geen oplossing voor heb. Woorden zijn nu eenmaal het begin van een conversatie maar ze schieten te kort om alles te kunnen omschrijven wat dieper en onderliggend bedoeld wordt.
Hey! Stop ermee. Je bent vrolijk, ga schilderen of zo. Doe iets plezants! 'k Weet het. Zo ben ik. Ik redeneer maar wat zinloos mijn kop rond. Eigenlijk ben ik mijn eigen beste vriend en vijand. En dat de hele dag lang.
Alleen, wat is dat? Best dat niemand het merkt anders moet ik het allemaal nog uitleggen ook!
de zon schijnt, de muziek staat keihard en de broodcake is in de maak... wat wil een mens nog meer
Yep. Ik wen eraan. Ik ben een dag veertig. Het voelt anders aan. Hoe dat nu kan? Ik voel het zo aan. De 4 is geen 3 en dat het gaat niet over één cijfer maar over 10 jaar. 10 jaar waarin ik mezelf heb gezocht en min of meer heb gevonden. Van 20 tot 30 ongeveer lag ik in de knoop met mezelf, zelfs tot mijn vijfendertigste moet ik eerlijk bekennen. De laatste vijf jaar gaan op en neer, maar dat is altijd al zo geweest. Alleen is het meer op en neer om de dingen die mij aangaan en niet om de dingen die anderen van mij willen. Dat is een wereld van verschil. En nu zou ik het idee moeten hebben om wat rustiger te zijn. Ik heb volgens anderen alles en kan nu op mijn lauweren rusten. Dat zou mooi wezen mocht ik dat kunnen, ik ben geen lauwerruster. Ik ben een woelig mens dat, hoewel ze constant snakt naar rust, het woord rust in haar leven niet zou kunnen verwerken. Als het niet beweegt, leeft het niet. Oké. Ik heb mijn motto gevonden voor de komende 10 jaar. Mijn budget is geplunderd door het schitterende feest dat ik achter de rug heb maar ik, en velen met mij, hebben genoten. Thx for everything! Misschien is dat wel een idee, de Engelse Vee komt bovendrijven. De innerlijke, gevoelige, adjectief gebruikende Vee. Yes, there's more to me than meets the eye. Gelukkig! Ik pep mezelf op, hoef me eigenlijk niet op te peppen want ik heb al een schitterende morgen achter de rug en straks volgt de rest van de dag. Wat ik ga doen? Ik vind het nieuwe kuisproduct wel lekker ruiken en sinds ik mijn kot van een huis gisteren op mijn verjaardag volledig heb gedweild behalve de badkamer, zou ik dat wel eens doen. Dan heb ik toch iets gedaan wat verwacht wordt van een vrouw die thuis zit. Een mens voldoet toch graag aan wat door duizenden gedaan wordt. Bweeeeeeeekkkkk!
Neen. Ik ga straks eten maken en er niet van eten, of weinig. Het eten komt me zowat de strot uit. 'k Had maar zoveel niet moeten bestellen dat ik er dagen van moet eten. De kippen hebben feest sinds gisteren. Taart, sandwiches, groenten, fruit, koffiegruis... Ow ja. Wannes van de Velde is dood.
Een mens moet meer feesten. Het zorgt er voor dat overvolle kasten ineens leeg zijn, vensterbanken proper en je huis is van volgestouwd naar minimalistisch herleid. Maar aangezien het tien jaar zal duren voor ik weer eens een party gooi (van "to throw a party") heb ik vrees voor wat er weer allemaal mijn huis zal binnenkruipen. Hoewel. 10 jaar? Da's lang. Amai niet zeg!
Ik ga maar iets productiefs (lees: waar ik van ga zweten) doen en daarna nadenken over hoe plezant ik mijn dag verder kan indelen. Ik heb namelijk vakantie deze week. Daar heb ik (ja ikke) zelf voor gezorgd om mezelf wat rust (lees: gewoel) te geven. Ik ben tevreden. Mijn vrienden en familie waren er gisteren, en ik heb tussen alle drukte in genoten met volle teugen van het gelach, de babbel, de zottigheid en de hulp en natuurlijk last but not least alle kleine en grote cadeaus. Wat is er nog leuker?
Ow. Ik zie drie zinnen na mekaar met 'ik' beginnen. Ja, na je veertig mag je egoïstisch zijn zeker. Samen met mijn vent en kids, lekker ego-ik-tisch.
Yep. Zo ben ik. (neuh, was je maar meer zo). Ik werk eraan. Ik, ikke, me, myself and I. And the rest of my friends
Ik heb al weer veel verzet vandaag. Toch heb ik het gevoel dat de rest van de dag een luie zondag wordt. Als er niet te veel dochters aan mijn oren komen zagen. Een cake in de oven, dochter aan het stofzuigen en nog een Franse oefening die ik wil checken. En nu met een koffie hier aan de computer.
Mens, wat heb ik genoten van mijn nieuwe neefje van een paar dagen oud! Dat dingske ligt gewoon in mijn armen wat te kreunen, lachen en verder als een gorillaatje opgekruld tegen mijn schouder te maffen. Schoon kind. Ik zou 't ook wel gewend worden! Maar daarvoor moet mijn vent goed poer hebben en moet ik ook niet zo'n vijandige endometriose in mijn body hebben woekeren. De kans is dus superklein en een veertigjarige zou al met andere gedachten in haar koppeke moeten zitten.
Het moederinstinct voor kleine babies is toch wel iets aparts. Als ik naar mijn dochters nu kijk en de onrust die dat met zich meebrengt ook al zijn ze soms superlief, zou ik toch beter moeten weten. Het vertedert. Het is zooooooooo prutserig en klein. En het is nieuw. Dat is wat aantrekt. De rest daar hoef ik niet bij stil te staan want ik ben niet de moeder. Ergens, gelukkig!
Straks ga ik wat stapelwoorden met mijn ventje. Ik moet mezelf wat speeltijd opleggen om weer zin te krijgen. Eén ding is zeker: één van de twee pakskes is weg naar zijn bestemming. Nu het andere nog. Niet dat dat een corvée is maar ik zie zo graag de reactie van degene die iets van mij krijgt. 't Is al zoveel alsof ik zelf iets krijg.
Waardering en appreciatie, dank dat je iets gekozen hebt dat inderdaad nuttig en persoonlijk is, dat geeft de voldoening. En ik zoek wel dikwijls naar voldoening op die manier. In het geven. Niet in het krijgen of nemen. Dus als iemand mij spontaan een goed gevoel geeft, dan ben ik voldaan.
Ik heb veel dagen dat ik dat niet ben. Dat ligt dan waarschijnlijk aan mijn omgeving, als ik mijn eigen redenering van hierboven volg. Het is zo moeilijk voor mensen om iets uit hun hart te geven. Ik kan er niet bij dat dat moeilijk is. Als je het meent, dan is dat met 300% super welkom, toch? Ik kan er mij niet bij neerleggen dat mensen dat niet inzien. Maar frusti word ik er vandaag niet van. Ik heb namelijk een luie zondag. Allé, de eerste uren van de namiddag zijn al redelijk lui, hoewel mijn vent zegt dat ik jagerig ben opgestaan vandaag. 't Is een interpretatie, een beleving, denk ik. Ik voel het niet zo aan. Ik doe wat moet en nu wat ik wil. Wat wil ik dan? Pf. Weet ik veel...
wat een hondenweer... extra energie om de knop om te draaien gewenst!
Ik krijg het ervan als ik buiten kijk. Ik zit in mijn living te typen met ijskoude vingers. Ze geraken niet opgewarmd, ook niet als de kachel brandt, ook niet als ik afwas. Mijn energiepeil is gezakt tot overlevingsniveau. Ik ben prikkelbaar, heb geen zicht op wat er vandaag nog zal gebeuren, zie alleen wat nog moet gebeuren. En dat is nu net wat me kregelig maakt. 1 en 2 november zijn feestdagen. Mochten ze in de week vallen dit jaar dan had ik het onthouden. Nu kom ik tot de vaststelling dat alle winkels toe zijn en ik geen eten meer in mijn kot heb. Hoe ik weet dat alles toe is? Omdat ik er naartoe ben gereden - Lidl, Aldi, GB, plaatselijke winkel... en toen pas viel mijn frank. Yep. Ben dan maar koffie gaan drinken bij mijn ouders en heb daar quiche gegeten. Lekkere quiche lorraine. Mijn ma ontpopt zich de laatste tijd zowaar in een keukenkoningin. Prinses gaat niet echt meer eenmaal je 67 bent, vind ik.
Wat ben ik dan? Een keukentussenpersoon? Wat ligt tussen prinses en koningin? Koningin in wording? Klinkt niet echt. En er kan nog van alles mislopen voor ik koningin ben. Het geeft me anders wel het gevoel dat ik een stijgende lijn maak, beter doe dan gisteren of zelfs een uur geleden als ik het zo bekijk. Zie je, alles is een kwestie van interpretatie, bekijken, beschouwen en het positieve zoeken. Het kost me wel extra energie vandaag want het weer zit niet mee. Het trekt naar beneden. Stom dat iets zo 'uiterlijks' (als tegenhanger van innerlijk) mij zo kan beïnvloeden. Ik hang op het neutrale niveau vandaag, met meer kans op overtippen naar het ontplofbare dan naar het leuke. Ik kan namelijk vandaag niets leuks bedenken. Spelen trekt me niet aan, koken gaat niet want ik heb niets in huis behalve nog één maaltijd voor vanavond en wassen en plassen is niet echt iets waar ik van geniet. Schilderen? Neen. Ook geen inspiratie. Praten? Neen. Laat me maar intern monologen. Misschien lees ik wel een boek of zing ik luidkeels over alles wat me tegengaat vandaag. Dat het eruit ligt. Je zou zo denken dat ik een dip heb. Wees daar maar zeker van!
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
