Op en wakker. 't Was laat gisteren. Ik was steendood maar bleef toch zitten. Yep. Bang om dingen te missen. Ik heb dat vaker. Door een Wat- als-ik -nu-wegloop-en-er-straks-weer-niets-meer-is-gevoel. Als ik geniet wil ik het rekken, tot in de oneindigheid. Dan mag al de rest stoppen. Dan mag al de rest de boom in, werken, huishouden, verantwoordelijkheid, enkel vasthouden waar ik mee bezig ben. En dat grijp ik met beide handen vast en ik pers er het laatste druppeltje uit.
Niet realistisch. Ik ben de laatste om dat toe te geven. Maar ik geniet dan ook tot in het uiterste puntje van mijn tenen van een situatie als die volledig goed zit. Wel jammer dat mijn lichaam dan de spelbreker is. Waarom wordt een mens moe? En dan vooral als het leuk is. Als je al niet moet vechten met een situatie moet je vechten met jezelf. Zotte mie da'k ben. En het verandert dus niet, het slijt niet met ouder worden. Ergens hapert er iets aan me, ik weet het. Maar het is zo zaaaaalig als ik me kan laten gaan. Dat gebeurt zoooo weinig. En verder functioneer ik toch normaal. Al heb ik vragen bij wat normaal is.
Ik luister naar een compilatiecd. Het is genieten met mijn hart open. Met allemaal songs die op mijn lijf geschreven zijn. Een waw-gevoel. En hij hapert niet. Wat een enorm voordeel is
Het is een zondagsgevoel. Net voor een maandagwerkengevoel. Alsof mijn vakantie er bijna op zit en ik nog zoveel uit die namiddag moet halen. En dat doe ik niet door bloggen. Ik ga gewoon de tuin in, ga ontbijten en zie wel wat er komt. Er komt zeker iets, dat is een zekerheid.
Yep. Ik weet. Ik zwalp vandaag. Maar dat mag nog. Morgen moet ik geconcentreerd weer aan de 'belangrijke' dingen beginnen. Anders komt er geen brood op de plank en geen eten in het mondje. Het rad van het leven. Daar spring ik morgen weer in. Vandaag wandel ik nog wat met alles wat me dierbaar is in volle activiteit rond me: kids, ventje (als ie uit bed geraakt tenminste ), tuintje, muziek, en zon. Do the walk of life!!
Veel. Momenteel blog ik, ben ik hamburgers aan het grillen, ben ik aan het strijken en geef ik de planten water. Allemaal in een paar minuten. Het is een barometer: ik zit redelijk goed in mijn vel. Ik geniet.
Buiten zit een dochter met haar poppen turnoefeningen te doen. Ze is zelf te moe nadat ze te lang heeft opgezeten. Boven zit de andere dochter lui te wezen op haar kamer. Ze is aan het bekijken wat ze allemaal voor school nog moet doen.
En ik kijk door de keuken naar de zon en zie dat het goed is. Mijn ventje is wakker en vrolijk gezind, de sfeer zit erin. Ik heb het helemaal niet slecht. Herroep mijn woorden van enige blogs geleden en kan bijna zeggen dat ik gelukkig ben op dit moment. Nu niet gaan denken wat er nog allemaal aan scheelt voor ik gelukkig ben want dan is het weer over voor ik ervan heb genoten. Ja jong. Zo zit ik in elkaar. Niets aan te doen. Heb eens in mijn gastenboek gekeken. Athea, kind, ik heb het te laat gezien. Maar bij deze: mooi gedichtje en het is wel van toepassing. Ik vlieg. Vogelvrij en heerlijk grenzenloos, en dat in mijn eigen living. Mocht ik nu doodvallen, ik heb toch genoten, dit laatste moment.
Ow. Straks branden die hamburgers nog aan. En ik moet nog water in het strijkijzer doen dat zonder stoom is gevallen daarnet. Moet, moet, moet. Niks moet vandaag. Er zit nog een bufferzondag tussen nu en werkmaandag. En het zal een lange zaterdag worden als het van mij afhangt.
Heerlijk, zo in short en mouwloos t-shirt kunnen rondlummelen in je tuin. Heerlijke zon en een proper huis.
Joss Stone. Da's mijn drug vandaag. Ik zit high achter mijn computer, high on music, welteverstaan. De rest is helemaal niet aan mij besteed. Af en toe komt mijn dochter mij iets vragen, omdat ik soft achter mijn computer zit. Omdat ze denkt iets te kunnen bekomen als ik zo met mijn zin hier zit te typen. Nope. Niet nog even een slapertje arrangeren. TE LAAT.
Ik weet het. Soms kan ik echt kort zijn. Maar dat is niet altijd. Ik ben vandaag redelijk actief, redelijk energetic. Heel veel geklaard, van de was (x3) tot de uitmesting van de frigo. Daar zie ik anders tegenop. Nu heb ik het gedaan. Zoals het hoort. Als ik er zin in heb lukt dat wel...
De beat van de muziek zit in mijn computerkast en komt via mijn voeten in mijn lichaam gestroomd. Zo hangt alles aan mekaar. De zon schijnt nog altijd, mijn kot is opgeruimd en ik heb nog over van gisteren. Leuke prachtige communiedag gehad, mensen tegengekomen die ik van aan de telefoon ken maar nu in het echt heb ontmoet en doodmoe in mijn zetel uitgezakt gisteren om dan weer een potje te kaarten. Zaaaaaaaaaalig gewoon.
Dat is nu eens vakantie zie. Van hoog naar laag naar hoog, zonder excuses. Zonder te moeten uitleggen dat ik zo in mekaar zit, zonder op mijn tippen te lopen over hoe mensen zaken interpreteren over me. Ze kunnen roddelen wat ze willen. Ik kan de wereld aan. Vandaag.
Geen betalingen in de post vandaag. Ook weer een pluspunt. Geld teruggekregen van een kapotte GPS. Kassa, kassa. Mijn ventje riekt goed, heeft zich een superfles Adidas aangeschaft en ik geniet van mijn blogtijd hier.
Meer moet da niet zijn. 't Is luid allemaal, en het mag want ik voel me super. Alleen opletten dat ik weer geen buikske kweek want ik vreet er weer op los en ik ben net tevreden met mijn figuur. Lekkere kleurkes en mooie jeans, ik voel me jeugdig voor mijn 39. Ik voel me vandaag meer verwant met de 30 dan met de 40. Zolang het maar geen obsessie wordt, kind! En wat dan nog! Ik heb nog nooit een obsessie gehad. Misschien is dat ook eens iets nieuws.
Yep. Lange tijd nog niet zo opgeladen gevoeld. Houden zo! En nu een koffieke en een knuffel aan mijn ventje die naarstig het gras af aan het rijden is. Het gras is groen, het ruikt naar fris en de plantjes groeien. Ik zie de details én het overzicht. Dat gebeurt niet zo vaak. Hopelijk zijn mijn vriendinnen niet te moe. Na zo'n feest en een klok rond werken kan dat wel tellen!
eindelijk, als je blog je uitlaatklep is kan een crash tellen...
Yep. Eindelijk weer hier. Dat proberen op de blog komen is zenuwslopend. Ik heb geen geduld, nooit gehad. Eindelijk dus wel gelukt. Net een dochter die binnen komt zweven. Ze had daarnet al gebeld met gsm vanop de fiets. Dat is typisch hier. Live reports.
Mama, ik ben hier al vijf minuten in de gemeente aan het fietsen maar ik geraak niet vooruit. Tegenwind. Hijg, hijg. Hahahaha. Ik lig in een deuk. Alweer.
En toen ze thuis kwam, eerst een duik op de pasgedweilde vloer om uit te liggen hijgen en daarna: "Ik heb geprobeerd om te zingen om de tijd wat in te korten tijdens het fietsen, maar het is wel lastig zo van: I'm not gonna hijg hijg write hijg you hijg a love song hijg hijg..."
Ik zie het voor me, was er zelfs een seconde of twee bij op de fiets en zie dan nog het eindresultaat. Meer moet ik niet hebben. Het zijn de 8mm-filmkes van mijn leven, de ik-weet-waarvoor-ik-een-dochter-heb-en-ik-leef-momenten. Ik geniet daarvan. Van de interactie, het sms'n met vrienden, het bellen als ik er zin in heb. In een opwelling. Ik kan dan wel de fysieke knuffels missen maar het dichtst daarbij komt de stem van de mensen die ik mijn vrienden noem. Het doet zo'n deugd dat ik mag zijn wie ik ben!
Ik ben zowat euforisch vandaag. Komt het door het dweilen? Ik heb energie met hopen, zal nog ramen wassen, moet nog schoenen halen maar dat weten de kids nog niet. Nog even niets zeggen of mijn blogrust is over.
De koffiemoor brubbelt, het ruikt hier naar een soort bruine zeep met een druppelke of vijf lavendel in. Ik zie nog overal stof maar dat komt wel een beetje met een keer in orde.
Een laaaaaaang weekend! Twee weken geleden ging ik daar tegenop zien. Toen zat ik bijna alleen te wezen in een sociale woning of appartementsblokje. Nu is het komende weekend een lang feest waarin ik zal proberen om wat te relaxen als ik de boel kan loslaten. En zal proberen om op niemands tenen te trappen. Maar er zijn er nog die er last van hebben, hé M'tje!
Morgen een sowieso schitterend feest in het verschiet en geen gezeur over school en de zoveelste nota waar ik boos over word. Niets van. Lekker lang doen waar we zin in hebben. Mijn ventje en ik, de kindjes en de knuffelaars bij uitbreiding. Ik zie wel wat het wordt. Vooreerst heb ik er een paar botten bij, die ik twee jaar heb moeten missen. Ik ben completer dan ooit, nu en wou dat mensen konden voelen hoe ik me voel vanbinnen.
Da's ook niet waar, eigenlijk. Ik zou liegen. Ik zoek naar compleet voor mij. Ik ben er bij benadering al heeeeel goed in geslaagd om te vinden wat ik wil om gelukkig te zijn. Zo voelt het aan vandaag. Alles of niets. Maar het komt redelijk dicht bij alles. En dat aan mijn bijna-veertigste.
Wat moet dat exact op mijn verjaardag dan wel niet zijn? Neen, ik zie er niet naar uit. Ik heb iets met dat halfweggevoel. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik ergens in de 80 onder de grond zal belanden. Hopelijk zonder al te veel afzien. Mijn droomscenario? Bezig zijn met mensen rond me, die weten hoe ik hen apprecieer en in hun gezelschap, en dus niet alleen in mijn bed, gewoon in mekaar zakken. Als alles gezegd is. Over zo'n veertig jaar zal ik, à rato dat ik praat, wel al alles gezegd gekregen hebben. Ik hoop het. Anders ben ik wel degene die na dit leven als klein stemmeke terug zal keren in het hoofd van een of andere zot. Lijkt me redelijk leuk om naar uit te zien... Want zot ben ik wel, zo af en toe. En dat mag van diezelfde mensen.
Joepie! En nu niet gaan regenen, hé! Te laat het regent!
Yep. Kroegentocht. Het heeft zijn voor- en nadelen. Ten eerste: je leert je familie echt kennen. Nadeel: je moet constant je eigen grenzen bewaken en zorgen dat je je niet teveel bloot geeft.
Het was leuk. Als ik bekijk wat ik vandaag naar binnen gekieperd heb: 1 witte wijn, 1 kriek, 1 witte wijn, 1 kriek, 1 witte wijn, 1 rode wijn (foute bestelling), 1 kriek en 1 witte wijn deze middag afgewisseld met een steak friet om u tegen te zeggen en om de alcohol wat te counteren. Het zit nog in mijn bloed. Ik voel het. Alcohol is echter niet alleen waarheidsserum voor mij, ook voor mijn tantes en ma blijkbaar. Vrouwenclubjes onder mekaar trekken mij normaal niet aan. Vandaag heb ik vooral geluisterd en levenswijsheid opgestoken. Hoe mensen hun verborgen kantjes naar boven komen als ze net iets over de grens gaan in hun alcoholgebruik. Hoe een bondinggevoel ontstaat terwijl je al jaren denkt dat je niets gemeen hebt.
Alcohol brengt hoe dan ook mensen eerlijker bij mekaar, in zoverre er geen ruzie ontstaat. Bij mij is het hoe dan ook waarheidsserum en zorgt het ervoor dat ik gevoelens en woorden vooral moet onderdrukken om helemaal niet door de mand te vallen. Ik heb overgrote gevoelens van gemis die naar boven komen, scenario's die je enkel maar in soaps kan verzinnen maken zich meester van mijn brein. En de moppentappers van dienst maken dat er af en toe een lachsalvo passeert waar je een maand of twee mee verder kan.
Ik ben geen zuipschuit. Verre van. Ik onthou me normaal van meer dan één glas witte wijn. Juist omdat ik mezelf totaal laat gaan, nog meer dan gewoonlijk. Maar vandaag leerde ik zaken van mijn moeder die ik herken bij mezelf. Zaken die belangrijk zijn.
Mijn ventje loopt hier al even tipsy rond als ikzelf. Snottert er op los omdat hij een serieuze verkoudheid heeft. Hij was bij het mannenclubje vandaag. En ik zag hem evenzeer genieten.
We hebben een afspraak. Dit doen we de volgende kermis weer, zo'n kroegentocht. En alle leute die we kunnen meepikken wordt ons deel. Er is al serieus genoeg in de wereld. De zaken rollen zoals ze rollen en ik maak me er vandaag geen zorgen meer in. Morgen zijn de zorgen er weer.
Het lijkt alsof alcohol de oplossing is. Maar aangezien ik dat al heb doorleefd, heb ik daar een realistischer zicht op gekregen. Het lijkt het alleen maar. De uitdagingen zitten in het echte leven.
Nog vlug even wat kwijt hier. De zonnige zondag van deze morgen ziet er alweer wat grijzer uit. Maar dat geeft niet. Het is Kermis hier.
Opgestaan op een redelijk laat uur en buiten genoten van toastjes met zalm en koffie. Dat is pas genieten! Ik moet eerlijk toegeven, de dag ervoor maakt altijd dat je 's ochtends erna kan zalig nagenieten. Het was perfect, de leutige dag, de vriendschappelijke avond en de begeesterende nacht met mijn ventje. En vandaag is het kermis. Zowat de anticlimax, wat mij betreft.
Ik loop verloren. Net soep gaan drinken, feestsoep, bij mijn ouders. En nu in de startblokken om op de tentoonstelling wat rond te waren. Hopelijk komt er redelijk wat volk zodat ik wat 'klapnance' heb. Ik neem alvast een stapel Libelles mee. Ventje en kids kunnen gerust bij oma en opa langsgaan deze namiddag, ik zit in de zaal, zalerig te wezen. Er is koffie en taart, en vanavond broodjes. En mijn hart gaat elders heen, als ik het bij mij niet houd.
Ik weet me soms geen blijf op kermistoestanden. Vroeger als kind keek ik uit naar de boksauto's, de afspraakjes met vriendjes, het tienerkot. Er was eerst vanaf de middag van alles te doen met onder andere een wielerkoers en dergelijke. Later werd dat vanaf 17u00 maar pas dus dat was als kind lang wachten. Nu is er ook een kermisprogramma verdeeld over de verschillende dagen en het lijkt alsof mijn dorp dood is. En ik wil be-w-e-e-g-i-n-g!
Er zijn momenteel leukere dingen om te doen, veeeeel leukere dingen om te doen. Gezinsdingen, vriendendingen. Maar dit moet eerst. Ik weet het. Het is allemaal zo erg nog niet. Het is enkel mijn gevoel dat ik me over iets moet heenzetten om hieraan te beginnen. Ik doe graag alleen de leuke dingen. Mis waarschijnlijk heel veel omdat ik de potentiële leuke dingen al schrap op mijn agenda, omdat ze er niet potentieel leuk uitzien. Als ik me dan eens over die drempel zet, zijn het meestal wél leuke namiddagen of avonden. Ik moet alleen eerst die drempel over.
Soit. Ik maak me klaar, tut me op en trek, zoals mijn ma daarnet zei, mijn buik in. Er is crème-à-beurre-taart straks maar dat is beter niet voor mij, zei ze. Ben ik te dik? Dat kan me niets schelen, als ik maar goed in mijn vel zit. En sinds verleden week weet ik hoe belangrijk dat voor me is. Mijn ventje ook.
Hupla. De zon is er. Meer heb ik niet nodig om er tegenaan te gaan!
Laat ik met deze wijsheid starten. Nadat mijn dochter haar lievelingstas hier op de grond heeft laten vallen. Arm kind. Brokken van haar Diddltas. Dat gebeurt hier wel vaker. Vaste klant bij Ikea, dat zijn we. We moeten nodig daarheen. We zijn al op. Yep. Deze morgen om iets voor achten stond mijn oudste al aan mijn bed om te zeggen dat de jongste opgestaan was om haar te controleren. I'll deal with it later, is mijn stilaan standaard antwoord als ik nog in mijn bed lig te dromen. Hm, dromen heb ik in jaren niet gedaan behalve dan die achtervolgingsscène in het zwembad. Geen verdere uitleg. Begrijpe wie begrijpen kan!
Soit. Ik heb me dus gedraaid. Een uur latere worden beneden alle rolluiken luid opgetrokken. Sein om weer eens te horen dat de jongste op is en zij eigenlijk alleen beneden zit en dat niet zo leuk vindt. Yep. Door de jaren heen al van alles geprobeerd. Zij op, iedereen op, is haar levensmotto. Als er nu straf, beloning of niets aan vasthangt... Het zal altijd zo blijven.
Ik herken het wel. Ik had ook zoiets van: zo'n mooi weer, wat ligt iedereen nog in zijn bed te doen. Voor mij was er echter een pak rammel weggelegd als het wat te luid ging. Dat is geen optie hier, in deze tijd niet, in ons gezin niet.
Vader Abraham loopt hier momenteel nog Hugh Heffner te wezen, kamerjas incluis. Straks is er verse koffie. Ik heb me tevreden gesteld met de koffieoverschot na een nachtelijk partijtje mensen kloten. Het smaakte wat bitter, gezien de winnaar alweer ik niet was. Neen, het was leute.
Ja, jong, eigen schuld dikke bult en dat zijn niet alleen mijn bulten maar die van mijn vriendin ook. Ruzie maken tot smijtens toe en alles verbreken om dan twee jaar later toch te moeten toegeven dat van beide kanten de boel trok om mekaar weer op te zoeken.
Twee jaar van mijn leven, en van -bij uitbreiding- hun leven waar we wel nuttige zaken in hebben gedaan, daar niet van. Misschien was die stop van 2 jaar wel nodig. Ik heb ondertussen nieuwe vrienden ontmoet, mijn leven wat op orde gezet (uhum), om dan weer op hetzelfde punt te zitten waarop we ruziemaakten waarna we gewoon de draad weer opgepakt hebben. Het wordt zelfs beter dan voordien, het is eerlijker nu. Ik had het niet kunnen vermoeden maar dat is wel vaker het geval. Breken is geen einde, maar een begin...
Wie zei dat ooit eens? Jij hebt geen greep op het leven, het leven leeft jou. Wie je tegenkomt op je pad, zijn de mensen die je moet tegenkomen. En dan dat loze erachteran: om te groeien. Ik. Groeien. Ik groei, krimp ineen, groei, word ouder, vergeet te groeien en groei dan met een groeispurt om u tegen te zeggen. Dat is zowat mijn soapverhaal. Maar het blijft spannend als ik heel mijn leven bekijk. Als ik zo per jaar kijk is het redelijk saai. Dus behoud je maar the overview, als het dat is wat je nodig hebt.
Jaja. Bijna 40, waarvan ik me zo'n eerste 15 jaar niet herinner, verleden week een herinnering van op mijn 2de of 3de jaar ertussendoor op mijn netvlies kwam die ik nooit eerder had, een half leven daarvan getrouwd en nog hopelijk een 40-tal te gaan. Het ziet er rooskleurig uit. Wat me eraan herinnert, ik heb geen roze zonnebril meer. Moet er dringend één kopen want hij helpt me daadwerkelijk het leven zonnig in te zien als het wat kleurlozer wordt.
Ow, het beeld van een 80-jarige met een stok zie ik wel nog niet zitten, zulle!
Net even langsgegaan bij mijn vader. Vergeten dat niet iedereen zo vroeg op is en dan maar weer naar huis om te bloggen. De tentoonstelling is een voltreffer. Mijn spionnen vertellen me dat de reacties op mijn schilderijen goed zijn. Ik stuur hen altijd in de groep mensen die er staan naar te kijken, want als je er zelf bij gaat staan krijg je een heel ander verhaal. Mensen zijn niet gauw rechtuit. Een hekeleigenschap van vooral mensen die je niet echt goed kent. Maar ik ben aangenaam verrast. Ik schilder vor mezelf maar het doet deugd dat mensen er het creatieve van in zien.
Ow, zus heeft haar gebroken tas van daarnet geplakt. Ik zet hem boven voor stylo's nu, zegt ze. Creatief is ze ook wel. Ik hou van haar omdat ze heel erg op mij lijkt. Soms verschrikkelijk irritant, ongewild, soms verschrikkelijk grappig en aanhalig. ADHD? Neen, menselijk.
Heerlijk, hoe alles weer op zijn plooi begint te komen...
Jaja. Ik weet het. Het mag normaal niet. Maar ik ben in pauze. Ik heb nood aan tijdverdrijf. Dus toch hier. Sla me, geef me aan. Ik doe niets verkeerds toch behalve maken dat ik straks weer verschrikkelijk hard kan werken.
Ik geniet de laatste dagen. Op mijn kousevoeten weliswaar nog. De grenzen aftastend. Sms ik té veel, ben ik weer té bezig? Ik heb de onweerstaanbare drang om mijn netwerk aan vrienden wat op te boosten. Ik ben geen sms'er, normaal niet. Maar nu krijgt iedereen verdeeld allemaal met mij te maken. Om het evenwicht te herstellen, om de boel wat te herschikken.
Deze morgen zag ik nog één van mijn beste vriendinnen achter me rijden in haar oprolautootje. Je weet wel, zo'n auto die van uitzicht op een rolmopshondje gelijkt. Ik kwets niemand met die vergelijking. Het is wat me helpt om die auto te herkennen, de volgende keer als ik hem in het straatbeeld zie. Heerlijk, in je achteruitkijkspiegel kijken en een bekend enthousiast gezicht te zien. Zij straalt, ik straal, zij straalt terug ik zwaai en probeer ondertussen om de fietsers en graskant te ontwijken. V op haar best! Neen zulle, zo erg is het nog niet gesteld met mij maar toch, aandacht in achteruit is mijn hersenen omdraaien en dan ben ik het vooruitperspectief kwijt. Niet te moeilijk? Vind ik niet.
En dan in de gaten houden wanneer ze afslaat want dat is altijd een verrassing. Met haar job kan dat alle richtingen uit. Yep. Daar gaat ze! Even lichten trekken, zwaaien gelijk een zottin en al lachend met Q-music op de radio richting werk. Zo moest het alle dagen zijn!
En verleden week met mijn andere vriendin gaan wandelen en stomweg een v-halskettingske per toeval gevonden. Vind ik geen toeval maar soit, it made my day.
Ik vind het tof zoals het nu gaat, het saaie van verleden week is ineens mijlenver achter ons gaan liggen. In de vergeethoek. Toch zijn mijn ventje en ik nog onderweg naar beter, we hebben afgesproken van die relatietherapie toch een kans te geven, om mekaars pijnpunten door middel van een objectieve derde vast te stellen en daar ook aan te werken. Ik heb er goeie hoop in.
Fysiek moe ben ik wel, mentaal gaat het bergop, met rasse schreden. Gewoon door de weg- en weercontacten die mij enorm helpen. Op het werk zeggen mensen dat het een hele verandering is in een paar dagen tijd. Yep. Ik zie het zelf. Ik ben weer wat completer, terug. Mijn vent is gewoon een stuk van mezelf die ook goed moet functioneren.
Maar soit. Ik ben bijna door mijn pauze heen en ga nog vlug even een briesje uit gaan testen. Met 'addict' van K's choice op de achtergrond is het wel beter dat ik even ga uitwaaien voor ik weer in de berg concentratie (ow-administratie) moet!
Yep. Schilderijen ophangen op een nakende tentoonstelling: het blijft een zenuwslopend iets voor me. Het laat me redelijk naakt achter. Zou ik dat schilderij nu hangen? Of dat? Is dat wel af genoeg? Wat een stom iets: af genoeg. Het is af of niet af.
Dat is niet helemaal waar. Soms als ik me zalig voel, is kleur al genoeg om af te zijn. Als ik me moe voel zoals vandaag na een begrafenis en een drukke middag, dan is dat 'affe' schilderij ineens banaal en niet meer oké. Maar er is geen tijd meer als ik in die stijl iets wil gaan hangen. Ze hangen nu al nat tegen de wand.
En als ik zo kijk naar wat er hangt dan zie je zo dat ik redelijk verschillend in mekaar zit. Ik kijk links van me en zie eenzelfde stijl, eenzelfde onderwerp. Ik kijk rechts van me en ik zie één soort landschappen. Daartussen hang ik, met een kakafonie aan kleuren, donker, bleek, veel wit, weinig wit, figuren erin, abstract.... allemaal naast elkaar.
Morgen is het opening. En eigenlijk hangt alles er en wil ik daar voor zo lang de tentoonstelling loopt niet meer zijn. Ik hoef geen feedback. Er hangt momenteel één schilderij die mijn mood weergeeft. En dat geeft al teveel van mezelf aan wildvreemden. Soit. Als je deelneemt aan een tentoonstelling dan stel je je bloot aan meningen van mensen. Dat moet kunnen. Alleen vanavond niet, schat.
Mmm. Lekker een chocomelkje van mijn dochter. Mijn dochters kregen vandaag de tweede van de drie baarmoederhalskankerspuiten (weer een scrabblewoord). En de dokter zal het geweten hebben: waar haal je dat boekje vandaan waar je op zit te schrijven? Kan je dat ergens kopen? En die stempel? Wow, wat een stempel. Hij - van bij de beenhouwer Zij - oké, zoveel kilo vlees en een stempel kado Hij - neen, 6 stempels en een zo ene kado. Ik dacht, doe nog mee, je kan het nog nu maar straks halen ze het toch van je met hun gevraag.
Hé, zus, dat zou makkelijk zijn om niet naar school te moeten. Je gaat me geen pijn doen, hé?
Ik - zit nu eens stil op die draaistoel, en jij, blijf daar eens af.
Zij (1) - hoe komt het dat, als er een onderlegger op je bureau ligt, ik in het glas hier voor mij je weerspiegeling nog zie? Zij (2) - Het toppunt van nieuwsgierigheid is... Hupla, de moppen zijn er.
Hij vertelt ook een mop. Heeft nog niet door dat niet zal stoppen. Ik wel.
Zij (1) - oooooh,dat is makkelijk. Zo'n drukapparaatje wil ik ook! En er zitten reclameblaadjes in je boekje!
Ik zei niks. Waren reclameblaadjes over Viagra en dacht dit onderwerp nu daar eens niet aan te snijden.
Ik probeer ondertussen te betalen, hij probeert zijn voorschriften te schrijven, naar mij te luisteren en wisselgeld te geven.
En net als we naar buiten gaan zegt zij: je hebt de stem van een leerkracht Informatica waar ik les van heb. Net dezelfde! Net als hij denkt: informatica, ow, intelligente man! Oké, dit is een compliment zegt zij: nie normaal zeg!
Ik dacht: zie je wel, ze heeft het laatste woord. Hij lachte, zei: ewel dank je wel, zulle! en deed de deur dicht.
Mijn mieten zijn spraakwatervallen vandaag. Grappig ook, heel energiek en huppelend. En ik ben moe omdat ik te laat heb zitten kaarten. Ik nader de veertig, moet je weten... Allé, één al naar boven. De tweede binnen een kwartier.
Als ik me nu toch bloot geef morgen kan ik net zo goed in mijn bad gaan liggen! Dat is aangenaam bloot. En daarna lekker mijn bed in!
Ja. Terug. Al heel veel beter terug. Ik moet nog dweilen, heb al mijn broek ingekort en gestofzuigd. Ik heb al geschilderd, de zaken bijgelegd met mijn dochter en gegeten.
En er was een pot vanillepudding. MMMMM. Zo lekker. Gedeeld met mijn dochter, enkele lepels voor haar, enkele voor mij. Daarom een grote lepel genomen en eerlijk (hm) verdeeld. Lekker, zegt ze. Dus lik ik de lepel af. Waar een oneffenheid aan zit. Mens, wat doet dat pijn. Gesneden aan een lepel... Je moet er niets voor doen, enkel verlekkerd zijn op pudding en niet goed kijken. Meestal zeg ik: pas op! Geen mes in je mond! Dat is gevaarlijk! Waar keer op keer mijn dochter de vork aan haar bord houdt en het mes vollegt en in haar mond leegtrekt. Nog geen enkele gesneden tong. Al zijn we van de tongriem gesneden, dikwijls. Zoals vanochtend.
Het maakt dat ik elke lepel voortaan omdraai, voor ik hem in mijn mond stop. Ookal is wat erop ligt nog zoooo lekker. Het voelt wat dik aan. Maar het gaat alweer. Pijn maakt dat ik dingen relativeer. Zoals de ruzie van vanochtend, en de rommel die hier maar blijft rondslingeren.
Zou het moeten geweest zijn. Ik in mijn bed met de wetenschap dat de kids meer en meer eens rustig zelfstandig kunnen opstaan. Ik was op voor mijn ventje en ze zeiden dat ze stil gingen zijn. Dus ga gerust weer je bed in, mama. Alles is ok. . Dat was weer eens buiten de adhd gerekend. Het eerste deel verloopt goed, leute alom, blijheid om wat er gisteren gebeurd is. Heb ik gedroomd dat ... Ja kind, dezelfde droom als je zus.... En doe nu wat je moet doen, eet stil, neem je concerta, en vertrek elk op tijd.
Waarom zo lief eerst en dan opeens zoooo agressief. Zo kort bij mekaar. De jongste zo over haar toeren dat je bang bent dat ze de fiets opgaat en onder een auto terecht komt. Louter van colère. En ik op het kookpunt. En ons oudste die probeert tussen de jongste en mij te komen. Terwijl de ruzie net tussen hen twee zo verschrikkelijk uit de hand liep en ik daarom zelf uit mijn sloffen schiet. Alweer een lade uit haar voegen terug moeten steken.
Het kan allemaal veeeeel rustiger. Maar hoe? En dan wil ik een oplossing voor ALLE woensdagen, niet telkens elke dag vrezend dat het weer zo kan ontaarden.
Ze zijn weg. Mijn hart bonkt in mijn keel en hoger... Het had een rustige dag moeten worden, hier een beetje kuisen, daar een beetje strijken, genieten van gisterennacht. Niets van. Er moet weer een straf volgen vanavond. Het vreet nu al aan me.
Kinderen! Vroeger pruttelde je niet tegen, had je je mening voor jezelf te houden. Slaag was helemaal niet de oplossing, daar niet van. Ik kan ervan meepraten. Nu heb je echter constant inmenging, discussie. Ook waar er geen moet zijn. Medezeggenschap? Daar zijn ze te jong voor. En vanavond volgt er steevast: sorry mama, voor vanochtend.
Ik sla de bladzijde om. Alweer, en probeer er een goeie dag van te maken. Neh. Ik verwacht weer nota's, te laat thuiskomen en verhalen die nergens op slaan. Maar kom. Ik mag me er niet druk in maken, de halve dag heb ik om rustig te worden en te doen wat ik moet doen.
Wat is dat toch met de jeugd? Ik ben toch nog niet zo oud? Ik krijg er echter geen vat op. En welke herinneringen zullen ze later hebben aan thuis. Ik ben zo bang dat ze nooit het thuisgevoel zullen gehad hebben, zoals ze nu al door het leven vliegen. En kwaliteit? Kwantiteit telt vooral, en welke nieuwe gsm er op de markt is, en het tv-programma waar ze niet mochten naar kijken, of de internetchat die ze niet mochten doen. En wat ik hen allemaal weiger.
Zijn dat de 'thuismomenten'? Soms is er meer conflict om het conflict dan wat anders. Ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Ik herinner me kaartavonden en monopolieavonden bij mijn ouders thuis. Dia-avonden met herinneringen ophalen op feesten, gesprekken over koekepap en paardjesspel met mijn moeder.
Ik herinner me ook de straffen en pakken slaag maar dat hoorde bij die generatie. Achteraf gezien zie ik hoe ik het bloed vanonder hun nagels pestte. Maar het gezellige aan tafel gevoel. Dat mis ik vooral. Niet dat ze voor school dit en dat nog moeten doen, dat er vooral moet gekocht worden om in orde te zijn, dat de agenda's een dagelijkse discussie opleveren, dat de rode balpennen van de juffrouwen zo stilaan uitgeschreven geraken bij de jongste.... Dat het allemaal zo moeilijk is om hen te motiveren om zich achter hun studies te gooien.
Dan denk ik aan mijn ouders, die verleden week met mij eindelijk eens een gesprek hadden over relaties en hoe je eraan moet werken, aan de verhalen van hun barre omstandigheden aan hun huwelijksstart, en aan de piesdoeken in de keuken want er was geen wasmachien. Aan het feit dat je MOEST samenwerken of je geraakte er niet.
Dan wil ik de computers en gsm's van de wereld gewoon op straat kieperen. De smartschools van de wereld die telkens moeten worden geraadpleegd, de misverstanden omdat het niet in de agenda maar wel op computer staat... Maar dan weet je gewoon dat dat geen optie is, dat je meemoet met je tijd, die al een tijdje je tijd niet meer is.
Is dit oud worden? Neen, ik denk het niet. Het is eerder dat het zo moeilijk is om als gezin je eigen leven in de hand te houden, zonder dat er iets wordt opgelegd van buitenaf. Gaat het niet over schoolactiviteiten, dan gaat het over je kind loslaten en hoe de sociale druk zo groot is dat je je kind daar ook doorheen moet loodsen.
Zou het rustiger zijn mochten mijn kids ook niet op een emotionele roetsjbaan zitten, net als ik dat soms zit, en hormonaal nog eens sterker reageren dan het gemiddelde tienerwicht? Het is gewoon een feit dat al die prikkels voor enorm veel paniek zorgen hier ten huize van en dat ik daar tussenin nog het gevoel aan hen moet geven dat ze supergeliefd zijn als ze weer eens vinden dat ze geen klop waard zijn. En je bent al een zoeker naar oplossingen, denkt aan een therapie waar ze verder mee kunnen in hun leven later en moet daar zelf weer voor heen en weer draven en je eigen plannen opzij zetten. Dat is ouder zijn, zeker?
Maar soit, het is een gewone woensdagochtend. We hebben al erger meegemaakt. Met de jaren worden slijt het wel, de ene week gaat het al beter dan de andere. Allé, dat zegt mijn vader dan weer, dat tijd alles relativeert. Ik denk dat dat is omdat ik nu maar om de zoveel tijd bij hem kom ontploffen terwijl dat vroeger dagelijkse kost was, maar laat het hem anders uitleggen. Daar is hij gelukkig mee en dat is goed. Op je oude dag moet je niet meer in die extremen van je dochter terecht komen, daar kan je hart niet tegen.
Zo tussen de barbecue en de koude spaghettisaus door.... een blogske
Yep. Ik ben vandaag redelijk licht van gedachten... Het ziet er rooskleurig uit, zo na deze duistere dagen... Soms denk ik bij mezelf: jong, je hebt meer dan één diploma. Je hebt een vliegbrevet. Van brokkenpilote. Maar als de zon schijnt verandert de wereld. Brokken kunnen gelijmd worden, ookal is het soms jaren zoeken naar de juiste superglue. Voorzichtigjes, alles aan mekaar puzzelen. Om tot een kleurige mozaïek te komen, een eigen werk waar je heel veel waarde aan hecht. Hupla. Dit zou de definitie van mijn leven kunnen zijn. Is het in feite ook. Met vallen en opstaan.
Mijn vent heeft deze middag gezegd dat hij een sinds lang deugddoende morgen met mij heeft doorgebracht. Ewel vent, dat is dus de morgen waar ik al zo lang naar verlang: de perfecte morgen die zoveel mogelijk in ons leven moet zitten en waar je geen aandacht meer voor had. Niets ingewikkelds, gewoon puur ons twee, een koffietje, tijd, en een gesprek dat ons weer bij mekaar brengt als twee enthousiaste mensen, zoals in het begin. Ik verwacht niets, het komt wel allemaal goed maar het doet deugd dat je er nu eindelijk weer oog voor hebt. Voor wat goed aanvoelt en wat we al een tijdje missen. Wat je weet wat we al een tijdje missen maar waar jij geen levensbelang aan hecht. Ik dus wel.
Situatieschets: ik sta koude spaghettisaus te eten, zonde om die weg te gooien, zoooo lekker! Maar vergeten dat ik vlees had uitgehaald voor de bbq, waarvan de doorregende briketten extra zullen moeten doorbrand worden om degelijke kippebillen op te leveren. Het smaakt, zo staande aan mijn kookpot. Met de bepeinzingen in mijn hoofd zoals ik ze nu heb, smaakt het verschrikkelijk goed. Ik geniet, laat a.u.b. toe dat ik hiervan geniet.
Allé, doe normaal, spaghettisaus, koud, wat is daar lekker aan? Net omdat het niet opgewarmd is en ik hier stiekem sta te lepelen, is het lekker. Daarom.
Het geeft weer hoe ik in mekaar zit. Ik ga voor alles voluit op het moment dat ik er zin in heb. Ontploft de boel, dan ga ik daarna toch opnieuw voor puur. Ik moet, zo zit ik in mekaar. Stel nu dat ik lauw aan iets begin en er dan het beste van mis omdat ik me inhou.
Jaja. Zot. Ik weet het. Maar dat neemt niet weg dat ik verkeerd ben en de niet-zotten correct. Ik leef één keer, ik beleef alles zoals ik dat doe en ik functioneer nog volgens de 'normalen' zodat het leefbaar is voor mijn gezinsgenoten.
Eerlijk duurt het langst... maar je moet ermee overweg kunnen
Een rare dag vandaag. Ik ben door een enkele administratieveling bijna voor zot versleten maar over het algemeen heb ik ook heel veel begrip gekregen van een kant waar ik het minder van verwacht had. Yep. Het cliché: "het is stil waar het niet waait" is zeer zeker van toepassing hier in mijn huizeke maar ik moet zeggen dat ik een redelijk heerlijke zondag achter de rug heb. Eén met aandacht voor ons gezin en dat sinds lang, voor een terrasje, voor een uitstapke en meest van al voor een goed gesprek.
Oh, wat kan ik daar nood aan hebben... En in mijn relatie is dat nodig, vooral als je met mij samenleeft. Ik ben geen makkelijke, ik weet het. Maar moeilijk gaat ook en levert veel meer interessante gesprekken op dan dat halve waar vele mensen zich content mee stellen. Ik haat 'half'. Ik hou van vrijheid, vertrouwen en vriendschap.
En hier wil ik de loftrompet blazen voor mijn vriendinnen, die er altijd zijn voor me. Gelijk wanneer. Met goed advies. Zonder gekraak maar met begrip. Ik hoef maar te bellen en ik voel me begrepen en dat is wederzijds. Ik spreek over de middag af en eet mijn stuutjes op en ik voel me kiplekker daarna. Ik bel en ze luisteren. Zij bellen, en ik luister. Het is een geven en nemen, zonder nadenken, zonder berekening. Vriendschap is spontaan, hoeft geen moeite te kosten. Ik geef ze zolang ik ze geef, wie niet aanneemt heeft brute pech.
En vandaag heb ik zelfs wijze raad gekregen van een collega van me. Het deed deugd in het kwadraat.
Ookal vind ik soms dat ik er een soep van maak, zij helpen me om de draad weer op te pikken, om me vol te voelen. Eerlijk gezegd, alleen zo'n vriendinnen zijn echt. Gelijkgestemden, met dezelfde kronkels en hetzelfde enthousiasme om niet voor half maar voor puur te gaan. Ik heb er niet veel, ik vecht ervoor, ze zijn het waard om voor te vechten, maar één ding hebben ze gemeen: ze kennen me door en door.
Ik ga nog maar eens weer voor ons, dat is, voor mijn vent en ik en bij uitbreiding voor ons gezin : mijn vent, mijn dochters en ik. Dat doe ik. Nog maar een keer. Puur, en niet gewoon om gerust, safe, gesettled te zitten. Intens. Ik ben wie ik ben, zoals ik overkom, zo ben ik echt. Heb je opmerkingen, dan zeg je dat maar. Straight to my face. Niet van dat rondgedraai. Niet van dat tenengeloop. Straight up. Shaken not stirred. Zo wil ik het. Zwart-wit, geen compromis.
Is dat een niet haalbare kaart? Neen. Want door de jaren heen ben ik er toch in geslaagd, met serieus vallen en opstaan, om mensen rond me te hebben die weten hoe ik in mekaar zit en die daar niet meer aan twijfelen. Het zijn integere mensen die mijn grenzen kennen en weten dat ik er nooit over ga. Uit respect voor hen, voor de vriendschap die me heilig is. Anderen hebben het daar moeilijk mee, maar dat is hun probleem. Ik geef mensen de kans om me te leren kennen, ik zeg altijd luidop wat ik doe, wat ik voel en waar mijn grenzen liggen en al wie anders interpreteert doet het zichzelf aan. Dan denk ik: de boom in. Ga ergens anders lopen zagen. Ik investeer liever in 'echt'.
Ik ben van oordeel: Ik ben ik. Je neemt me of je laat me. Half wel, half niet, daar kan ik niets mee. Tout court.
De zon schijnt. Er is wat meer licht dan gisteren nog. Genepen gevoel in mijn maag. Zoveel zaken recht te trekken omdat ik weer zo'n onweerstaanbare drang tot weglopen had. Er zit grond in, waarom ik wil weglopen. Maar als ik het logisch bekijk is het helemaal niet logisch. Ik heb wat ik heb, met een vrijheid om u tegen te zeggen.
Ik weet het. Zaken storen mij als het bij hetzelfde blijft. En waarschijnlijk is dat ook zo binnen mijn relatie. Ik heb zo om de 2 jaar minimum een crisis. En ik word er bedreven in. Eigenlijk gaat het om een help, er moet iets veranderen-kreet. Maar dat wordt dan zo extreem dat mijn gevoel wegvalt en ik een regelmachine word. Onderweg proberen mensen me al duidelijk te maken dat het niet is wat ik echt wil, dat het deels een drang is binnen mij om dingen op te blazen in plaats van oplossingen te zoeken. Getalletjes zijn dan ineens belangrijk : het is al de vierde keer, het is al zoveel jaar, het is al... om mezelf wat te kunnen goedpraten. En ondertussen verbrand ik bruggen zodat ik niet meer terug zou kunnen. Hoewel ik altijd terug kan. Er is voor alles een oplossing, zij de bankbediende mij vrijdag.
Inderdaad. En als ik eens rustig kan nadenken en veel praat is er ook een oplossing. Ik moet alleen nog willen. Wat is dat toch, die drang om weg te lopen, zaken uit de weg te gaan. En maar verkondigen dat ik elk probleem waar ik voor sta aanpak. Wat als je problemen creëert om ze dan te moeten oplossen? Het zit in me. Ik lijk wel een provinciespeerpunt...
Oké. Er beginnen oplossingen te komen, er wordt weer gepraat. Ik ben weer evenwaardig in de relatie zodat er geluisterd wordt. Ik ben dankzij een vriend weer wat spanning kwijt. En nu schijnt de zon.
Leven is een leerschool. Cliché. Leven is niet makkelijk. Cliché. Het leven is wat je ervan maakt. Cliché. Ik hou niet van middelmatig. Het moet puur en intens zijn. Dat is niet cliché. Het maakt dat ik ook heel veel energie verspil aan wat ik verwacht van een relatie. En ik heb een partner die de neiging heeft om zaken op zijn beloop te laten, ookal zit ik te schreeuwen dat het weer tijd wordt om anders te moeten...
Vandaag kijken we alweer samen hoe de plantjes groeien. Deze morgen is hij voor het eerst in tijden weer geschoren en opgekleed en -ik zeg het niet graag luidop omdat het mogelijks dan weer slabakt- hij ziet er aantrekkelijk uit. Intimiteit die weg is, kan je die weer oprakelen? Ik hoop het. Ik wil het proberen. Met herhaling, met lief zijn... Straks hoop ik dat ik me niet meer gevangen voel als hij me vastneemt. Dat die wegloopdrang al wat minder is. Het is goed bedoeld, dat vastnemen. Maar hij heeft mij als vrouw en dat is niet zo makkelijk als het om vastpakken gaat.
De wil is er, het hangt af van hoe lang hij het volhoudt want ik hou niet van slabakken. Het moet gewoon altijd mogelijk zijn om er te zijn voor mekaar, afgezien van de periodes dat hij of ik ziek of depressief rondlopen op deze aardkloot. Dan verwacht ik dat we er voor mekaar zijn om mekaar te betuttelen. Dat is volgens mij maar meer dan normaal. Maar als je dat gevoel doorgaans niet meer hebt, zijn periodes waarin je ziek valt de periodes waarin je het opgeeft en helemaal niet lief meer bent voor mekaar.
Ik hou ervan om koffie te lurken aan tafel, buiten, in het zonnetje. Of om eens een stapke in de wereld te zetten in plaats van thuis rond te hangen en niets te doen aan wat we samen hebben opgebouwd. Zo ben ik. Van zodra er geen dynamiek is, voel ik me doodgaan.
De lat ligt hoog? Neen. Voor mij is liefde investeren in de partner zolang je de relatie wilt. Hupla. Mens. Je hebt een definitie. En het gevoel dan? Het komt er wel weer. Als je investeert in de persoon die je jaren geleden toen je ja zei uit volle overtuiging en dus 300% zag zitten en weer wilt zien zitten. Maar dan met twee, anders lukt het niet.
Oké. Vandaag denk ik er zo over. Laat ik dat maar vasthouden voor vandaag want langer gaat niet. Ontgoochelingen kunnen er nu niet meer bij, momenten van zwakte momenteel ook niet. Ik leg het met handen en voeten uit, en woorden. Meer kan ik niet doen. Nu is het aan hem.
Vandaag is vandaag, en morgen: dat zien we morgen dan wel weer!
Ik dank u. Eventjes een lichtpunt. Een energie-boost. Een lachmoment. De weg naar boven ligt open...
Ik kan er niet aan doen, maar ik lijk wel gek. Vriendschap is toch raar. Hoe koppig kan een mens zijn... En ik heb een crême van een vent, die toch nog op zijn stappen kan terugkeren. Ik moet mijn plannen gewoon herzien. Probeer vanavond dan toch met hem in één bed te kruipen. Ik dacht hem gisteren nog in de vuilbak te kieperen... Op de mannenhoop. Vandaag niet meer. Hij is toch zo slecht nog niet. Maar dat weet ik al lang. Ik zie soms alleen de irritaties als ik niet goed in mijn vel zit en dan kan ik alleen vreselijk jumpen, van het ene uiterste in het andere. En misschien is dat impulsieve van uitersten wel een voordeel, zijn de barrières nooit onoverkomelijk. Ookal gaan er jaren overheen en stuiter ik me te pletter. Een leek zou weer een stempel op mijn voorhoofd drukken, abnormaal, niet te begrijpen. Stempel me maar dood, dan! Who cares! Ik ben bijna euforisch. Gelijk hoe het uitgelegd wordt. Het past in de soap die mijn leven is.
Het maakt wel dat ik mijn werkweek nog niet voor me zie. Van bleiterig naar euforisch, dat moet uitgelegd worden of ik kan er niet meer binnen. Ik moet nu wel weer fulltime werken. Shit. Overhaast beslissen is niet altijd goed.
Ik begrijp mezelf vandaag weer een stukje beter. Hoe het verder moet, de duivel geraakt er niet wijs uit, dus hoe moet ik daar dan wijs uit geraken. Nu nog mijn vriendin terug. Als ze mij nog wil natuurlijk. Ik ben toch redelijk 'lovable' vind ik van mezelf.
Mijn vent zei nog: als je zo om de twee jaar een crisis hebt zijn we, telkens we erdoor komen toch twee jaar verder? Wat zit je nu te piekeren... Zo wordt een mens oud. Wil ik oud worden?
Een spanning wegnemen is de helft van het gebeuren. En dat is vandaag gebeurd. Ik hoop dat er niet weer twee jaar overheen moeten.
Ik ben mezelf, dat wel. Soms wel lastig, dat mezelf zijn. Dat uitspreken wat ik denk. Maar het is het eerlijkst, vind ik toch. Ik raas maar weer door. Maar dat is beter dan opkroppen...
Hello world, here I come again. En zoals iemand al zei: dit moment kunnen ze ons toch niet meer afpakken!
Ik zit hier te blinken. Ben al uren op, kan niet slapen. Rolluiken naar beneden, stilte.
Jippie, zou een mens moeten roepen. Stilte rondom mij. In mijn kop oorverdovend geraas. Ik ben op informatiezoektocht. Tussen al het getwijfel door blijf ik hardnekkig op destructie afstevenen. Een bulldozer kan ik zijn, als ik vertrokken ben is er geen stoppen aan.
Normaal les vandaag maar ik heb alles afgezegd. Mijn kop staat er niet naar. Ik heb in niets zin, ben in 1 week tijd 2,5 kilo afgevallen. Water.
De waaromvraag durf ik mij niet stellen. Ik ben geen bleiter. Ik moet hierdoor. Er is iets fundamenteels mis met mijn situatie, met mij voor mijn part. Therapie lijkt me geen oplossing, bemiddeling wel. Het tweede leidt tot iets.
Of het dat nu is wat ik wil? Ik weet het niet maar ik heb nooit iets geweten. Angst voor onbekend houdt me vaak tegen hoewel ik vaak verkondig dat ik dit en dat niet zou pikken. Alweer: grote mond, klein hartje.
Yep. Hoe moet dit nu verder? Hoofdpijn van het denken. Klagen en zagen kan maar zijn tijd duren, er moet een oplossing komen. Ik kwets niet graag mensen maar wat als ik gekwetst zit? Ben ik dan voor mezelf geen mens?
Goe jong, ge zijt weer goe bezig. Dagboekpraat.
Pingpong. In mijn hoofd. Ik moet hier doorheen, zoals anderen zeggen: door de zure appel heenbijten. Ik kijk rond me, het ziet er allemaal vreemd uit, niks vertrouwd, voor altijd hetzelfde en voor mij niet genoeg.
Ik leg de lat hoog, ik weet het. Dat zeggen anderen toch zonder te willen oordeel vellen. Maar ik kan niet helpen hoe ik in mekaar zit, hoe ik dit aanvoel. En in plaats van het briesende, kwade, stampende gevoel wat ik vaak heb verzink ik in apathie, gelatenheid.
Ik weet dat dit ooit betert. Ooit zei jaren geleden iemand tegen me: als je iets niet beëindigd, is er geen plaats voor een nieuw begin. Als ik nadenk: jaren geleden. Telkens opnieuw. Geen mens die dit begrijpt.
Oké. Dus niet zo'n leuke blogdag vandaag. Dat moet dan maar. Die kronkels van me zijn er, geen kwestie van ze te verdringen of te negeren. Er is ergens licht aan het einde van de tunnel, al is het momenteel maar een speldenkop groot. Licht is er.
Hup. Was je haar, kleed je aan en geef er een lap op. Godbetert, is het allemaal wel niet zo erg als je hier zit te typen!
Yep. Je wil het gewoon niet weten. Op de roetsjbaan, opnieuw, om dezelfde redenen. Verschrikkelijk hoe mijn hart tekeer gaat. En ik verbrand bruggen om niet terug te kunnen. En telkens als ik lang genoeg blijf om te luisteren word ik overbabbeld. Een oh zo hatelijk herkenbaar gevoel. Het praktische is helemaal niet praktisch meer, de schommelingen zijn ongehoord veel en het gemis snijdt.
Ik kan dit niet lang meer. Ik ben een joke, een heel vermoeide grappenmaakster vandaag. Wenen en lachen zit in hetzelfde 'buzzeke' zoals ze hier zeggen. Ik ga kapot aan mezelf, krijg reacties waar ik kippenvel van krijg en verleg mijn grenzen steeds verder. Mensen verdragen veel. Waarom ik dit blijf doen? Voor de kick? Ik ga je zeggen dat ik me niet zo kickerig voel voor het ogenblik. Ik wil dingen, dingen die ik niet heb. Als een klein kind.
Zwijg dan toch eerst een tijdje tot je bui over is, zegt mijn vent.
Het is sterker dan mezelf. Hij weet hoe ik in mekaar zit. Ik weet het ook maar pas als ik weer zo'n bui heb doorworsteld en de brokstukken rondom mij mij ongehoord klein maken.
Impulsiviteit is echt dodelijk bij momenten.
En toch zou ik nu moeten doorzetten, want het zijn de juiste redenen. Alleen, ik ben praktisch niet slim genoeg, want het komt terug. Het gevoel is sterker. Grote mond, klein hartje, je kent dat.
Geen bijster mooi weekend voor de boeg. Zo weg en weer gesleurd met een pijnlijk hart. Zwaar, zeg je? Inderdaad, ik heb het redelijk lastig vandaag, heb me vannacht kapot gebleit. Mocht ik nu maar één keer. Als een klein kind dat niet van de koek mag bijten.
Er scheelt echt iets aan me. Ik moet mezelf weer maar eens oprapen. Wees nu eens duidelijk zodat je verder kan. Pf
Met Flair vandaag, ooooh wat zit het weer te borrelen, net champagne!
Weet je wat helpt als je een dip hebt? Shoppen. Cliché, maar het helpt. Ik heb kleren gekocht. Yep. Geen rokske. Dat heb ik al geprobeerd. Dan moet ik ook nog van dat bruin op mijn benen smeren en nog van dat extra badkamerwerk kan ik missen als de pest. Hoewel, de Flair heeft er zo'n zelfbruiner in de verpakking zitten sinds gisteren...
Ik dacht eerst dat ik de Playboy vast had. Maar daar staan meer interviews in dan in de Flair van deze week. Toen ik op de bank in het zonnetje zat te bladeren kwam er een Amerikaanse naast mij zitten. Moest je mij zien bladeren! Al dat bloot. Ik word er bijna blind van, zou mijn oudste zeggen. En zoveel kleurige door mekaar geschikte artikels waar ik met mijn gedachten op los vlieg. Het is weer in vogelvlucht dat ik gelezen heb.
Maar die special over scheren of niet scheren van mannen, had mijn volle aandacht. En die van de halve schoolwereld, volgens mijn dochter. Bwaaaak, zei mijn jongste, zooo vies. Dan denk ik: goe meisje, je bent er nog niet aan toe, ik moet me geen zorgen maken nog... Niets vies aan als ze geschoren en gewassen zijn, zei ik.
Maar vandaag dus weer de topic waarmee mijn oudste binnen kwam. Voor een tiener kan het wel tellen, dat vergelijken. En lachen, net alsof ze de eerste voorlichtingsles weer opnieuw beleefde. Maar dit keer had ze het met de jongens in de klas en op de speelplaats besproken. En gelachen...
Toch heb ik mijn bemerkingen. Ik ben niet preuts, niet half preuts ook maar toch vond ik het wat van het goede teveel. De Belgische man vergelijken met de Europese. Ineens zoveel penissen die op mijn netvlies staan branden.Het is zelfs voor mij te veel.
En dan: weer zo'n statistiekske. En mijne man werd weer eens niet gevraagd naar zijn opinie. Hoewel hij het nodig vond om te vragen op welke van de foto's hij dan wel leek. Even denken....
't Is toch iets, die penis bij mannen. En gevoelig! Ik bedoel, hoe gevoelig ligt het om er over te praten.Nog altijd blijkbaar.
Ik heb zoiets van: als je het nu pas wil weten, er bestaan digitale camera's. Maak een foto en bekijk hem op je computer om dan weer te deleten. Maar aangezien die al jaren aan je lijf hangt zou ik zo denken dat je onderhand weet hoe hij eruit ziet als dat zo belangrijk is. Vergelijken, als het dat is wat je wilt, kan ik ook niet. Ik heb er ook maar een paar (en dan zijn dat er twee) gezien in mijn leven alsof dat iets is wat me bijgebleven is aan de mannen in kwestie.
Dan denk ik dat vrouwen al verder staan op dit gebied. Geen gêne meer als je kinderen hebt op de wereld gezet. Dat ben je allemaal kwijt als je telkens op gynaecologisch onderzoek moet en daarna een coachploeg aan je verlosbed staan hebt! Alleen de pomponnekes ontbraken! En het zal me worst wezen hoe mijn onderkant eruit ziet!
Oké. Maar ik had het over mijn kleren. Die al dat bloot zullen bedekken.
En dus koos ik voor een, al zeg ik het zelf, PRACHTIGE jeans. En nog wat tralalaatjes om mijn humeur wat op te krikken... Jaja, voor de meelezers die willen weten hoe ik eruit zal zien op het feest: NIETS VAN, GEDULD IS EEN SCHONE DEUGD!
geluk zit in een klein doosje, ik moet het er alleen nog uitpeuteren...
Ik heb net een mailtje gekregen van een vriendin. Over geluk. Geluk is het appreciëren van kleine momenten op het moment dat ze zich voordoen. Moeilijk. Meestal is geluk voorbij als ik het besef.
Het is zo vluchtig. Net als gevoel. Ik zou dus heel vaak heel kort gelukkig moeten geweest zijn, want ik leef op en van gevoel. Niet rationeel. Ik weet het. Maar zo ben ik.
Mijn man zei gisteren op een onbewaakt moment: er scheelt wat hé? Vroeger was dat de aanzet tot een gesprek, maar nu zeg ik simpelweg: ja. En daar houdt het op. De ervaring leerde me namelijk dat er over praten zoals ik praat meer kapot maakt dan oplossingen biedt. Mijn innerlijke dialoog luidop verwoorden om zelf tot een oplossing te komen door de woorden luidop te horen, kwetst. In gezelschap moet ik op mijn tenen lopen want mijn harde, nuchtere omschrijvingen van wat ik voel kwetsen meestal en brengen meer vragen bij de bijstaanders teweeg dan dat ze een oplossing bieden voor mij omdat ik bijkomende vragen moet beantwoorden die dan opwellen bij de anderen en mij van mijn doel afbrengen. Dus hou ik de boel binnenshoofds. Begrijp je jezelf nog?
Eigenlijk zou ik het nu kunnen doen, luidop verwoorden en analyseren tot ik het vastheb wat me bezighoudt nu er geen kat thuis is en ik hier om 9u13 zit te bloggen. En ik besef nu pas plotseling dat ik dat eigenlijk wel doe, namelijk als ik zing. Want ik zing enkel de lyrics van performers die op dat moment zin hebben, de juiste noot raken. En ik verdrink in de klanken die rond die lyrics hangen tot het gevoel mee wegebt met de laatste muzieknoot. Indien nodig zet ik de cd meerdere keren op tot ik uitgezongen ben. Het is een uitlaatklep als geen andere, muziek. Het improviseren tussen de teksten en klanken door is een vrijheid die ik niet heb als ik praat. Omdat ik mensen niet mag kwetsen als ik mijn gekwetste gedachten wil verwoorden. Diep jong, heeeeel diep! En momenteel is Anouk mijn beste vriendin. Ze was dat al, maar nu is ze er weer.
Zingen is één uitlaatklep. Schilderen en teksten schrijven is een andere. En mijn vriendinnen zijn ook een belangrijk klankbord. Dit klinkt als misbruik, ik weet het. Maar het is niet zo. Als ik er tussenuit moet dan rijd ik naar een vriendin. Veels te weinig nog, de laatste tijd. Maar ik weet dat zielsgenoten zo belangrijk zijn voor mij. En een klankbord houdt in dat ik feedback krijg. Voor een buitenstaander gaat het om vrouwenpraat en geklaag, voor mij gaat het om gelijkstemmigheid, zielsverwantschap en begrip. Ik wéét gewoon ondertussen ook dat ik ook een vriendin voor hen ben, een luisterend oor dat vaak meer hoort dan een doorsnee-luisteraar. Het is een vloek en een zegen, hé Elsschot?
Maar soit. Ik zit met een gemis. Een gemis aan een puurheid en intensiteit die ik heb gehad en kwijt ben. Ik kan het niet plaatsen, het blijft hangen en ik heb het er periodiek heeeel erg moeilijk mee. Het is absurd, het heeft te maken met gelukkig zijn en maakt dat ik dat momenteel niet kan beantwoorden.
Wat is gelukkig zijn? wordt bij mij momenteel steevast gecounterd met 'wat is geluk voor mij'? En dus zolang ik het antwoord op vraag twee niet weet, is vraag één zelfs niet in de verste verte relevant.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
Op en wakker. 't Was laat gisteren. Ik was steendood maar bleef toch zitten. Yep. Bang om dingen te missen. Ik heb dat vaker. Door een Wat- als-ik -nu-wegloop-en-er-straks-weer-niets-meer-is-gevoel.
), tuintje, muziek, en zon.
Veel. Momenteel blog ik, ben ik hamburgers aan het grillen, ben ik aan het strijken en geef ik de planten water.
Joss Stone. Da's mijn drug vandaag. Ik zit high achter mijn computer, high on music, welteverstaan. De rest is helemaal niet aan mij besteed.
Nog vlug even wat kwijt hier. De zonnige zondag van deze morgen ziet er alweer wat grijzer uit. Maar dat geeft niet. Het is Kermis hier.
Laat ik met deze wijsheid starten. Nadat mijn dochter haar lievelingstas hier op de grond heeft laten vallen. Arm kind. Brokken van haar Diddltas.
Yep. Schilderijen ophangen op een nakende tentoonstelling: het blijft een zenuwslopend iets voor me. Het laat me redelijk naakt achter.
Zou het moeten geweest zijn. Ik in mijn bed met de wetenschap dat de kids meer en meer eens rustig zelfstandig kunnen opstaan. Ik was op voor mijn ventje en ze zeiden dat ze stil gingen zijn. Dus ga gerust weer je bed in, mama. Alles is ok.
Dat was weer eens buiten de adhd gerekend.
De zon schijnt. Er is wat meer licht dan gisteren nog. Genepen gevoel in mijn maag. Zoveel zaken recht te trekken omdat ik weer zo'n onweerstaanbare drang tot weglopen had.
Weet je wat helpt als je een dip hebt? Shoppen. Cliché, maar het helpt. Ik heb kleren gekocht. Yep. Geen rokske. Dat heb ik al geprobeerd. Dan moet ik ook nog van dat bruin op mijn benen smeren en nog van dat extra badkamerwerk kan ik missen als de pest. Hoewel, de Flair heeft er zo'n zelfbruiner in de verpakking zitten sinds gisteren...
Ik heb net een mailtje gekregen van een vriendin. Over geluk. Geluk is het appreciëren van kleine momenten op het moment dat ze zich voordoen.
