Ja, ben eigenlijk nog maar net bij de pinken. Feestje gisteren -en nee, vraag me niet hoe ik dit kon combineren met een overlijden in de familie. Het leven zit vol uitersten. Daar hou ik wel van. Hoewel ik me gisteren voor het feest afvroeg wat het ging worden. Niet gaan zat er niet in, omdat ik nieuwsgierig was, omdat het mijn familie betrof en omdat ik geen fut had om er veel over te broeden of ik nu wel of niet zou gaan. Eerst een paar uurkes in mijn bed om dan opgetut naar het feest te vertrekken. Met weinig verwachting vertrokken en aangenaam verrast over hoe veel familie ik weer niet meer ken. De kinderen van nichten en neven zijn al helemaal geen kinderen meer. En ik dus geen jonge deerne... Maar 't was leuk, binnen de perken, met in het achterhoofd de reserve dat het voor mezelf niet té leuk mocht worden. Ik heb gegeten, gepraat, gesocialized, gedanst en gelachen. En achteraf bekeken is dat nog zo slecht niet, het leven gaat immers door. Hoe cru die zin hier ook getypt staat. Het is gewoon zo: alles gaat door. De wereld draait gewoon, té traag, en soms té vlug,maar hij gaat gewoon zijn gang. Bewust weet je dat je meemoet. Je kan er moeilijk uitstappen op een 'gevoel'. Je kijkt rond je, beschouwt, en valt uiteindelijk wel in één of andere aanvaardbare plooi voor jezelf.
Ik ben dus net aan de koffie, na de strijk, was, opnieuw bed ingedoken en gesoest en nu een zoen van mijn wakkere man. Een late zoen. Op een zonnige zondagmiddag. Het is romantisch zoals ik het hier zo na mekaar typ. Het voelt het niet zo aan maar dat is waarschijnlijk ook de misvatting over romantiek: op het moment heb je het niet door, achteraf bekeken en enkel de momenten die je wil onthouden na mekaar geplakt is het dat ineens wel. Rare. Je bent weer aan het piekeren. Yep. Sla me. Ik hou van dat gekronkel ookal draait het me soms de nek om. En hou me dan tegen want dan begin ik zelf door te draaien, rapper dan de wereld waarop ik loop...
Tot nu toe valt het weer mee. Zoen en al inbegrepen.
Yep. Tijdje geleden. 't Ging redelijk. Bijna scheiden en weer goedmaken is redelijk. Vandaag minder. Vandaag is mijn nonkel gestorven. Ik heb er zo veel, nonkels. Ik weet het. Maar toch. Mensen zijn geen aantallen maar individuen. En zo was nonkel ook. Een individu. Met zijn verhalen, zijn typische gang en op het einde zijn kale hoofd van de chemo en zijn manier van toch onder de mensen willen zijn. Ik zal hem missen. Hij was deel van onze kliek. Raar. Ik heb een kliek van favoriete mensen. Favoriete vriendmensen en favoriete familiemensen. Tot die eerste en ook tot die laatste behoren niet veel mensen. 1. Omwille van onaangenaam of hatelijk zelfs of 2. omwille van te ver van mijn hart.
Nonkel was er een die stillekes nog maar enkele jaren mijn hart is binnengeslopen. Een constate, een vogelliefhebber, een pa-aanhanger. Zoals ik hem ken toch. Hij is natuurlijk voor zijn gezin en familie veel meer dan dat geweest. Ik heb maar een fractie van hem en van zijn leven gekend. Ik ben dan ook veel jonger, had zijn dochter kunnen zijn.
Mens, hoe moeten zijn dochters zich nu niet voelen. En tante. Ik moet het van me afschrijven, niet omdat het de wereld in moet, maar omdat ik gevoel kwijt moet. Hij zit diep. Hoewel ik nooit echt mijn ziel aan hem en hij zijn ziel aan mij heeft bloot gelegd. Dat hoeft niet. Daar ben ik nu achter. 't Is niet omdat je in de diepte zit te roeren dat je een noodzakelijkerwijze een band met iemand hebt. Je hebt een band door contact, door gewoonte, door zien, door voelen, door anecdotes en manieren van verhalen vertellen. En die band is bijna niet te geloven een half uur geleden weggevallen. Hup. Een twee drie. Je hoort het verhaal van iemand die erbij was, je vat het niet. Het is ook niet te vatten. En dat dokters voorspelden dat het ging komen dat raakt je pas als het moment er veel te vlug is.
Mens. Wat klinkt dit raar. Wat moet ik met dit gevoel. En ik ben nog maar een flauwe 'kennis'. Geen echtgenote, geen dochter, geen kleinkind van...
Ik heb hem op een foto van een week geleden. Door toeval heb ik een paar foto's van hem. En ik koester ze. Omdat ik tante niet wil lastig vallen. Ik koester wat ik heb, een snapshot van een vertellende kranige man, vol goesting om nog zoveel mee te delen, waarvan de kracht hem zo snel ontviel dat hij er moe van werd. En nu is hij er niet meer.
Ik zal hem missen. Zeker weten. En ik plaats hem in mijn leefwereld van overleden favoriete mensen, samen met mijn grootmoeder, grootvader, de grootvader van mijn man en mijn andere kranige tante. Ze zijn er nog steeds, in alle energie en creativiteit rond me. En ik weet dat hij er voor altijd bijhoort. Het ga je goed, nonkel. Ik toon het niet zo makkelijk, maar goeie reis. Ga, los van de pijn, de vrije kosmos tegemoet en help dat beetje energie dat me soms ontbreekt aanvullen zoals de anderen dat doen. Bon voyage!
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
