Gelukkig? Ben je dat echt? Ja, dat ben ik. Had je mij gezegd dat dit zo eenvoudig ging gaan dan had ik je niet geloofd. 

Is mijn situatie ideaal? Neen, de pillen nemen de scherpe kanten van het piekeren weg want wegens een algehele ineenstuiking van mijn leven heb ik mij toch tot de meds moeten wenden.

Noodgedwongen.

Maar ze maken geen zombie van mij. Ze hebben me geleerd wat het is om normaal te denken.

Normaal, hoor ik je vragen.

Ik denk dat ik nu normaal denk. Och gottekes, ik ga het weer moeilijk maken.

Ik zit thuis. Ik ben al sinds juni ziek. Ziek is een groot woord. Ik word begeleid om mijn weg te zoeken in de chaos die mijn leven was in juni. En het lukt aardig.

Begeleid? Wat is dat? Ik heb een huisdokter die luistert en een klinisch psycholoog. En ik zeg wat ik al lang had moeten zeggen. De waarheid.

Ik heb mijn man vaarwel gezegd, ik heb een vriend verloren. En ik heb nog steeds mijn goeie vriendin.

Het leven ziet er goed uit. De chaos in mijn kop lijkt wat bedwongen maar misschien wel wat te veel bedwongen. Zo van: wat kan mij het schelen wat er om mij gebeurt.

Ik zou het mij vroeger niet kunnen voorstellen hebben dat ik scheid én een eigen stek huur én in ziekteverlof ben. Maar soit, het zou toch niet anders kunnen. Als ik voor de verkeerde redenen blijf in de situatie die mij onleefbaar lijkt, dan is dat niet te rijmen met wie ik ben.

Yep. Het piekeren is maar een beetje verminderd. Net haalbaar. Ik moet gewoon kunnen nadenken en analyseren.

Ik ben blond nu. Ik voel me ook blond. Ik voel me goed, sexy, gewild en ook mondiger. Maar dat zal ook wel aan de pillen liggen.

Ik heb mijn privé op zijn effen, nu nog mijn werk.

Als 43jarige is dat niet evident, zo zeggen dat het je niet aanstaat en je wat anders wilt. Het is ook niet evident want iedereen grijpt naar het feit dat je mag blij zijn dat je werk hebt. Waarom moeilijk doen?

Wel, ik heb ADHD mensen! Sommige dingen KAN ik gewoon niet. Ik ben daar niet fier op, ik ben daar niet blij om, ik aanvaard het gewoon. Het stomste is dat ik het moet uitleggen en dat mensen me bekijken als 'NIET WILLEN', 'MOEILIJK DOEN', e.d. maar het is niet zo. Ik weet wat ik kan, ik functioneerde prima voorheen en nu leg ik elke dag examen af in een studierichting die mij niet ligt en ik buis, krijg papieren met een rode streep erdoor terug en een kaft waar ik moet zoeken wat, wie, waar, hoeveel krijgt. Weet je wat een boek betekent voor iemand met ADHD?

Ik lees in vogelvlucht, ik onthou half van wat er in staat, ik krijg mijn concentratie niet op orde en dan telkens als handboek raadplegen hoe het moet is een immense straf voor mij.

Hallo, ik studeerde TALEN. Ik reken alleen als ik echt moet en dan herdoe ik dat tien keer om zeker te zijn dat ik geen fouten maak. Privé kan ik dat rechttrekken, op het werk niet.

En dus, nogmaals, ik zit nu thuis tot half december. Ik weet begot niet wat ik moet beginnen. Wat ik aankan, wie mij wil.

Zelfkennis heb ik, zelfvertrouwen een pak minder.

Soit. Het is er weer uit. Morgen wat positiever, Vee! Je straalt dat allemaal niet uit. Mensen zien het niet aan je. Maar daarom is het niet zo dat het er niet is.

Ly schatteke, je bent voor het ogenblik mijn licht. Liefde is....

Vee