Ik zit hier nu al een uur alleen. Lekker rustig! Heb al mijn woonkamer versierd want mijn dochter geef een feestje. Waar ik niet bij ben. Welbewust. Je moet je kinderen al eens alleen laten brielen, vooral al ze eigenlijk nog nooit echt vriendinnen op hun feestje hebben uitgenodigd. Wegens niet zien zitten, wegens niet gevraagd, wegens allerlei redenen... Maar vandaag moet ze het wel zien zitten, ze heeft genodigd, it's time to deliver! Ik ben benieuwd wat het zal worden. Er is nog niets in huis voor deze middag. Zoooo typisch hier. En daar ging mijn vent voor zorgen. Tarara. Ik zoek wel een manier om aan de winkel te geraken, allerlei lekkers mee te brengen en dat ze dan maar zelf hun eetlust botvieren. Ik zie het al voor me, een overgevende dochter 'Mama ik ben misselijk'.
Maar ik trek het me niet aan. Ik ga straks wat anders doen. Luisteren hoe mensen denken over mijn schilderijen. Als 't niet goed is, dan sta ik gauw weer thuis. Niets van, mens! Kritiek moet je kunnen verdragen. Er zijn mensen van alle pluimage. En ik schilder voor mezelf, voor de rust, voor de gevoelstoestand, voor het kanaliseren van de passie die binnenin me woedt. Jaja, bij momenten, ik weet het maar ze woedt.
Ik voel dat ik weer niet meer aan de concerta zit. Ik ben rustiger van lichaam maar intern razen de dialogen met mezelf door mijn kop. Het is niet allemaal voor blog vatbaar. Maar soit, niet alles is blogvoer. Ik giet hier zomaar mijn hart uit in kleine geutjes weliswaar maar het idee dat het in het luchtledige is heb ik al lang niet meer. Internet, een publiek beestje
Oké. Als je nog van alles van plan bent, wat zit je hier dan nog te doen? 9:33u. Best een mooi uur om van je slaapkleed in je kleren te duiken, de fiets op te gaan, een auto te gaan schooien en alles te doen wat je net zat te typen.
Ow ja. De zon is er. Zou ik dan niet beter alles verhuizen naar de tent buiten? Maar dan heb ik daar mankracht voor nodig. En de man is niet thuis. En dan moet ik mijn vlagskes afhalen en daar gaan hangen. Ik zie nog wel. Deze middag kan nog altijd rush hour worden. Ik sta open voor alle suggesties. Als het maar vlug, met veel, en in de leute gebeurt.
De energie borrelt hier weer op. Zal hier maar best wat licht in de living maken om wat licht in mijn kop binnen te laten. Menskes, ik ben ermee weg. Toedeloooooeeeee!
van alles te doen, mocht iedereen nu willen meewerken...
Ben net op. Van 10u45. Ik heb ontbeten, een koffietje gedronken en was klaar om de wereld rond te rijden om alle spullen te halen die ik wou/moet halen. Als ik al iets moet doen, dan liever op één dag, en 't moet vooruit gaan! Dus ik bel naar de winkel of mijn doeken al ingekaderd zijn. Die zouden zaterdag al klaar zijn. Nope. Deze middag om vier uur. Allé dan maar, dan naar de school van mijn dochter gebeld of de boeken die zij niet kan afhalen wegens niet thuis en ik wegens werkdag morgen, vandaag niet kunnen worden afgehaald. Ze bellen terug.
IK ZIT HIER DUS NOG! Had al in mijn auto kunnen zitten om 11u09 en de wereldreis kunnen beginnen!
Ik wacht dus op telefoon. 'Net voor de middag of vanaf 1u30' zal ik teruggebeld worden.
Ik ga dan maar naar mijn ouders om te kijken: 1. of mijn bestelling geleverd is 2. of de dvd die ik besteld heb via internet al toegekomen is want ik dien nog geld te vragen, ik zit wat krapkes, zoals altijd in september.
En daarna ga ik het abonnement verlengen van mijn dochter, mijn badstopbestelling op de post doen en dan zal het wel middag zijn.
Ik weet het, als het meevalt kan ik in een uur een berg verzetten. MAAR T MOET MEE WILLEN VALLEN!
Ik verzoen me dan maar dat ik toch al twee telefoons heb gedaan vandaag die me een ritje voor de koning hebben bespaard.
Als ik zo rond me kijk ziet mijn kot er redelijk proper uit. Ik hoef dus niet te dweilen of ramen te zemen vandaag. Da's ook al iets. En dan begin ik deze middag aan het afwerken van de lijst van benodigdheden die mijn dochters weer nodig hebben op school. Zonder hen is het makkelijker winkelen, geen gezeur van 'ik wil da!' Die kaft is mooier. Neen, de meest degelijke kaft zal volstaan en ik probeer me ervan te weerhouden geen onnodige kosten te doen, noch voor mezelf weer wat mee te brengen.
Dat is ook een kwaal. Ik behoor namelijk tot de mensen die zelfs met een lijst erin slagen om toch nog van alles te kopen. Wat is er nu leuker dan afwijken van een lijst! Yep. Ik vind trouwens nu al dat ik beloond mag worden voor al dat komende gesleur van de middag. En voor mijn twee werkdagen. Waar leeft een mens anders voor. Geld moet rollen. Ow, maar dan moet je er wel extra over hebben om ermee te gaan rollen en september is nu echt niet bepaald een 'rol'maand.
Soit. De blog heb ik ook al dus toch nog iets gedaan met mijn gevoel! En ik zie wel waar ik uitkom deze middag!
Oh yessss.... ik weet er wel degelijk van van stresssss
Opgedraaid na twee dagen werken. Niet te doen. Alsof dat ik te klagen heb na een maand vakantie! Het is gewoon te veel bijeenzoeken, te veel afwerken wat half bezig is en moeilijk te traceren is... en het tijdverlies waar ik me aan erger.
Ergernis. Een valkuil waar ik vandaag serieus ben ingetrapt. Vervelend gezelschap ben ik. Al sinds gisterenavond. Ik moet dringend weer anders gaan denken, en gelukkig weet ik dat ook. Ik denk na in financïeel verlies in plaats van in emotionele opbrengst. Fout bezig, meiske!
lalalala. Ik zal maar gaan zingen, daar word ik dan weer vrolijk van.
Heb net weer 20 stoppen voor mijn bad besteld bij Wonderboetiek. Handig voor als er weer ene kapot is. Sinds het oorspronkelijke stop van mijn bad stuk is werkt dit surrogaat goed. Als de kids het niet kapot trekken! Of ik, of mijn vent. Want kapotmaken, daar zijn we goed in, met zijn allen!
Wou net nog naar mijn ouders gaan maar die zijn ook kapot, maar dan van hun gastgezinoptreden. Hadden ze tegen mijn vent gezegd dat hij moest zeggen dat ik niet moest komen. Allé, hij weer wel, ik niet. 'k Zal 't maar niet slecht oppakken. Ben al zoooo goe bezig!
Heb zo het gevoel da'k vandaag niet echt welkom ben. Zal door het zagen komen. Ja, mensen, ik ben in een zaagdag dus sla me dood. Ik kan er niet aan doen, ik wekker en zit met het gevoel. PUNT. Deal with it. Ik moet het ook doen! En ik kan je verzekeren, 't is geen pretje als je weet dat je zaagt en het niet kunt stoppen!
Laat ik maar aannemen dat 't een reactie is op 't goede leven van tot twee dagen geleden en op de gedachte wat ik allemaal zou kunnen doen mocht ik niet moeten werken... Hoe kan da werken nu zo op mijn zenuwen werken? 't Werk zelf? Niet echt. Het idee dat ik daar vastzit voor telkens bijna 9u de laatste twee dagen, da wel! Ik kan zoooo veel behalve dat soort werken, maar ik doe er niets mee. Ik heb meer flexibiliteit nodig.
Zaag! Nog meer flexibilteit! Je hebt flexibiliteit met hopen! Je neemt makkelijk vakantie, je hebt min of meer glijdende uren en je staat niet aan de lopende band. Wat zit je te zagen, eigenlijk! Uit luxe? Neen, vanuit het gevoel weer beperkt te moeten leven tot de volgende vakantie. Beperkt in hoe ik mijn tempo wil.
Ik stel nu al mijn lichtpunten in de duisternis voor de rest van het jaar en leef daar dan naartoe. Van weekend naar woensdag naar weekend naar extra vakantiedag naar... Ik zou moeten blij zijn met deze luxe en ik ben het niet. Want ben ik nu productiever als ik morgen thuis ben? Ik vrees van niet. Als ik al uit mijn bed geraak want morgen niet werken impliceert vanavond lang op. Da's ook iets wat ik nog moet afleren uit de vakantie. Die uren zijn gewoon opgeschoven. Mens, wat is 7u00 vroeg!
Wat is het dan? Leg er je vinger op. Mens, al ga ik er helemaal bovenop liggen, ik weet het nog niet. Zoals mijn vent zegt, je bent net als de kinderen, 't weer zit in je buik. 't Heeft inderdaad veel gewaaid buiten. En ik voel me opgeblazen met tante Marie op bezoek...
AAaaaaaaaaaaaaaaHAaaaaaaa. Dat is 't. De verklaring voor het KUTgevoel in het kwadraat! Accurater kan ik het niet stellen, letterlijk dan. Het ontploffingsgevoel, het argwaangevoel, het moegevoel. Ik kan geen advies of kritiek juist interpreteren vandaag. Dus blijf ik beter stil in mijn kop redeneren. Hoewel mijn vriendin daar vandaag niets heeft van gemerkt, van dat stil zijn... Zucht. Yep. 'k heb het gevonden. Geen excuus maar wel oorzaak en gevolg waarom ik super op mijn tenen loop. En met de bijkomende omstandigheden van opnieuw vol gas te geven op het werk is het wel extra toppen lopen geweest. Mijn nek zit vast, mijn ogen vallen bijna toe en 't is nog geen TIEN!
Maar ik heb het goed gedaan vandaag op 't werk, samen met mijn invallers van dienst zijn we min of meer mee. En dat geeft ook een tevreden gevoel. Voilà. 't Is aan het keren, voel je 't? Bloggen kan wonderen verrichten. Morgen heb ik van alles te doen, voornamelijk in verband met de schoolstart van de dochters, boeken, schriften, abonnementen, tralalie, tralala. Ik kan dan wel boos zijn en zeggen dat ze hun plan moeten trekken maar in mijn hart weet ik hoe verloren ik liep indertijd toen ik jong was, en ik wil het hen niet aandoen, dat gevoel dat niets lukt en dat je er alleen voor staat.
Misschien is dat wel de oorzaak van het gevoel dat ik slecht mijn dochters opvoed, ze leuren met mij, krijgen alles gedaan. En zoals ik gisteren op de 'nanny' zag, ben ik meestal de deurmat. Ik zeg van alles maar ze luisteren geeneens meer. Eén dag missen ze me en daarna is het weer gang. Maar ik was ook wel zo. Alleen, als je zelf niet zo goed in je vel zit, gaat opvoeden nog moeilijker.
Meer en meer denk ik dat ik eigenlijk kluizenaarster had moeten worden, afgezonderd, met mijn eigen dialogen in mijn kop en mijn schilderen en schrijven en bloggen. Om daarna te moeten constateren dat ik gauw zou doodgaan alleen, uit eenzaamheid of omdat ik er zelf een einde aan zou maken wegens zot worden, zonder knuffelmensen om me heen. 't Is altijd wat. En zo schommel ik mijn week weer door. 't is bijna gedaan met de rode vlag, ik zal me stukken beter voelen. Een mens moet blijven hopen.... HOOP, hoop, hoop, hoop, hoop....
Ik wil niet aftellen naar maandag maar ik doe het onbewust toch. Ik voel me opgejaagd, nu al, en aan de andere kant voel ik me alsof ik maandag toch nooit meer zal gaan werken. Die twee uitersten: wat realiteit is en wat ik wil. Waardoor ik ga nadenken over hoe reëel ik wel in de wereld sta. Ik WEET gewoon dat ik moet gaan werken maandag, dat is evident. En het is geeneens ambetant werk. Het is alleen zo dat van niets naar 8u werken voor mij me zo tegen de borst kan stuiten. Had ik maar een inloopperiode. Maar dat bestaat niet bij ons, 't is er direct volle galet in, zwemmen of verdrinken. Met meestal de akkefietjes van jobstudenten die nog moeten opgelost worden en veel zoekwerk.
En ik weet dat ik niet alleen sta met dat gevoel en dat dat me zou moeten helpen maar het helpt me dus NIKS, NADA, NOPPES om te weten dat anderen ook na de vakantie er weer moeten invliegen. Het geeft me niet precies een saamhorigheids- solidariteitsgevoel met mijn medemens omdat ze hetzelfde lot delen, zullen delen of gedeeld hebben.
En er zijn er dan weer die niets liever doen dan terug gaan werken, die zijn er ook. IK behoor daar dus niet toe. Niet dat ik lui in mijn zetel wil gaan zitten. Neen, ik wil op mijn tempo werken en dat is niet bepaald 'rechtlijnig -egaal' zoals verwacht maar dat is in pieken en dalen. In enthousiasme en total loss. En ik ben zeker dat ik dezelfde hoeveelheid of meer werk verzet tegen een bepaalde deadline als een doorsneewerknemer. Maar ik zou me niet gevangen voelen, opgesloten en vastgeklonken aan mijn bureau, hoewel ik nu al weet dat ik vele kilometers weg en weer zal lopen maandag.
Ik weet het, het is een gevoel maar het doet me vandaag binnenstebuiten keren terwijl ik eigenlijk nog anderhalve dag vakantie heb. Zot. Ik verpruts mijn vakantie door af te tellen, wat ik eigenlijk helemaal niet wil doen. Snap je 't nog?
Soit. Ik heb een fijne maand achter de rug, heb gedaan wat ik wou doen, heb vooruitgang geboekt op relationeel, mentaal en materieel gebied. Ik mag niet klagen, zeker niet. Ik heb er van genoten dat het verslavend werkt en ik nog meer van dat wil.
Men zegt dat je dat maar kunt als je van stress naar vakantie gaat, genieten. Ik heb er vandaag mijn twijfels over omdat deze gedachte mij goed uitkomt.
Yep. Ik ga vlug nog wat bordspellen spelen, vlug nog op mijn gemak drinken en sneukelen, vlug nog plezier maken... Dat gevoel heb ik. Vlug, vlug, vlug, voor het voorbij is. En dan zit ik hier nog mijn tijd te verbloggen...
Allee. Om er weer in te komen. Weer een blogske. Volle bak Joss Stone in de boxen, ramen gelapt en plaats opgekuist of zo goed als. En boven is mijn vent in gang geschoten. Het parket van 3 jaar (of is 't twee) zal er eindelijk komen in de gang, en hij heeft hulp. Zo moeilijk dat hij daarom vraagt maar hij heeft toch hulp. Dat scheelt voor de motivatie. Mijn gedachten zijn wat meer geordend, hoewel ik de goesting heb om eruit te schieten. Dat heb ik dus zo vaak, als 't dan min of meer normaal verloopt mis ik de uitschieters. Dat kan gaan van impulsieve dingen doen tot ruzie maken. Als 't maar niet normaal is. De concerta pas deze middag ingenomen en ik voel het verschil wel degelijk. Natuurlijk mag een mens daar niet alles onder schuiven maar het doet toch iets met me. Als ik het laat inneem dan zijn mijn emoties helemaal weg. Leeg hoofd en eigenlijk een doelloos gevoel. Deze middag op ziekenbezoek geweest.
Ik zit te wachten op telefoon van de dierenarts. De kat is eindelijk na twee worpen gesteriliseerd. Ik ben geen kattenmens. Dus ben ik superblij. Geen gezeur meer dat de jongen hier moeten blijven, geen extra vragen waar ze naartoe moeten en de discussies dat we dierenbeulen zijn. Afgelopen. Finito. Zo rond zessen of zo zal ik er wel achter mogen. Ik heb er het geld echt wel voor over. Raar hoe een mens in mekaar zit. Wachten is helemaal niets voor mij. Ik doe graag dingen hoewel ik nu niet echt weet wat ik nu zal doen. Schilderen misschien? Niet echt, ik moet nog koken en daarna zie ik wel. Ik vind mijn draai niet echt maar misschien ben ik te moe. Soms weet ik niet wat ik moet doen om mijn dag te vullen. Kuisen de hele dag is geen optie. En de alledaagse dingen zijn niet alledaags meer nu ik al een drietal weken een vakantietempo heb. Ik moet me dringend gaan voorbereiden op werken. Het is de ver van mijn bed show voor vandaag. En dat mag nog vandaag en enkele dagen. Maar de overgang naar werken zal zwaar zijn. Dat is het altijd, die drempel over, de knop omdraaien, de tredmolen in.
Je wilt toch weer wat cash? Yep. Alleen daarvoor dan. De rest is mij gelijk. En omdat ik te weinig zelfvertrouwen heb ga ik telkens terug naar waar ik vandaan kom. Hoewel ik veel meer in mijn mars heb en dringend aan verandering toe ben. Maar dat heb ik elk jaar als ik uit vakantie kom. Een referentiepunt is dat dus helemaal niet...
Yep. Dat bloggen doet me wel dingen van mij afschrijven. Zeker weten. Of ik ze kwijt ben of dat ik er blijf over doormalen hangt er vanaf. Ik zie wel wat ik morgen doe.
Laat alles eens over je komen, jong! Kon ik dat maar. Ik droom ervan. Ik zou meer genieten wat moeilijk is als je alles onder controle wilt houden en zit te analyseren. Maar soit, ik geniet ook wel. Ik klaag niet. Dat is voor volgende week!
Tja. Waarom stop je ineens met bloggen? Geen zinnig antwoord op te geven. Ik had het plots te druk met andere dingen, zat niet te schommelen tussen dit en een ander gevoel. En ik kon er niet op, was mijn paswoord vergeten en had niet veel zin om te zoeken. En toen was het vakantie.
En hoe zit het nu met mij? Eerlijk gezegd? Goed. Ik kom zo stilaan weer op tempo om af en toe iets te doen wat moet om niet in de vuiligheid en rotzooi te belanden. Ik moet wel, mijn huis is in mijn ogen een stapelstort voor het ogenblik. De tuin ziet er ook niet uit, een echte jungle. Mijn stulpke heeft in dagen geen dweil gezien, de spinnen tieren hier weelderig en ik ontdekte zowaar deze voormiddag een made onder mijn chauffage. Zo'n krinkelwinkelding ziet er allesbehalve appetijtelijk uit. Tenzij je zin hebt om te gaan vissen. Tijd om in actie te schieten.
Oh ja, je zult wel altijd van die zaken tegenkomen vrees ik. Vooral als je huis groter is dan je hoofd en dat het in je hoofd, vooral als het op kuisen aankomt, buiten proportie lijkt te groeien en je er bijna nooit een beginnen aan ziet.
Maar de zon schijnt, de tent staat buiten, het zwembad is niet direct om in te springen maar is geen algenbad geworden en ik heb toch mijn op mijn knieën de badkamer geschrobd en mijn living gedweild gekregen. En in verborgen hoekjes en kantjes vind je van alles: pantoffels en petten onder de zetels geduwd, langverloren schoenen achter het gordijn... Het lijkt soms een schattenjacht.
En terwijl je denkt wat klaarder te zien kom je in het waskot weer nieuwe zaken tegen: een kartonnen doos vol kleren van mijn dochter en daarover en tussen een hele doos muizenstrontjes (chocolade) gestrooid, twee lepels, een maandverband (ze heeft geeneens haar regels nog niet!) en een dop van iets dat later belangrijk zal blijken maar die ik nu weggooi omdat ik niet nog eens een dop wil sparen die twee jaar later lijkt te passen op iets wat ik dus twee jaar niet zal hebben gebruikt. Begin een keer! Yep. Mijn dochter is ook haar kamer aan het opruimen en dan verhuist de rommel van kamer A naar waskot B. Uit haar oog is opgeruimd.
10 minuten later besluit ik de badkamermatten in de wasmachine te draaien en wat ziet mijn lodderig oog: jawel, waar de doos stond die ik ondertussen natuurlijk weer zelf opgeruimd had, ligt nu een stapel papier van madam haar kamer. Tel tot 10 en roep haar 'zachtjes' naar beneden. 'Zachtjes'? Zal moeilijk gaan als ze Britney Spears aan het meekelen is en de stofzuiger lustig zuigt boven. Ik ben je 'meise' niet, weet je! zeg ik tegen haar, en ik betrap me erop dat mijn moeder meer invloed heeft op mijn woordenschat dan ik dacht.
Oké. Ik ben klaar. Nu de badkamer droog is paar ik het nuttige aan het aangename, ik spoel mijn douche uit vanonder de douche en was mij heerlijk in het warme water. Ik ben weer fris voor vandaag. En het gewerk zit er ook op nu. Ik heb zin in schilderen en spelen en lachen. Ontspan! Als ik niet te veel nadenk lukt het wel, dat ontspannen. Met een dochter minder die op paardenkamp is deze week lukt het heel wat beter. Geen gekrakeel tussen die twee voor een week. Joepie! Raar dat veel van mijn spullen ook minder aanwezig zijn in de badkamer, tiens!
Neen, ik mag niet klagen. Mijn gevoelens zijn niet zo nadrukkelijk aanwezig vandaag, de concerta zal er wel mee te maken hebben. Sinds ik die weer neem lukt het me aardig om niet zo meer te piekeren en te schommelen en mezelf dingen op te leggen die moeten maar eigenlijk nooit moeten.
Ow. Heb ook net een afspraak afgezegd per e-mail en telefoon. Ik moest op onderzoek n.a.v. een kwetsuur, had de brief netjes in mijn handtas zitten en in mijn gsm genoteerd. Maar zoals gewoonlijk niets mee gedaan. Ik ga dus NIET over een uur, de zon schijnt en ik heb niets meer over van het ongeval behalve een blauwe-plek-gevoel maar vandaag is de dag té mooi om bij een dokter te gaan en daarvoor nog van alles te moeten bijeenzoeken in één uur tijd. Dat het zo laat is dat ik er melding van maak heeft dus weer met uitstel te maken. Ik leer het nooit. Maar soit, ik verwittigde nog op tijd zei de vriendelijke mevrouw. Gelukkig!
Het enige waar ik tegenop zie zijn de schoolboek- en cursussenaffaires. Op die datum daar dat afhalen, dat nog betalen, dat met overschrijving, dit cash. Het ontregelt mijn tijd zoals ik die zie. Het zijn verplichtingen die, als de zon schijnt, té lang duren en die ik liever allemaal thuis zou willen laten bezorgen. Lekker makkelijk, bestellen op de computer en de post levert thuis. Mijn vakantie is van mij en mijn gezin, zo zie ik het. En toch moet daar altijd weer beslag op worden gelegd, net als een mens zijn goed-in-je-vel-tempo weer te pakken heeft na zoveel tijd. Eigenlijk ben ik best wel een kluizenaarster, leef ik graag een deel van de dag zonder gestoord te worden, om daarna voor 300% beschikbaar te zijn voor vrienden. Een rare ben je! Yep. En al een tijdje...
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
