Ja. Nu ik het bedenk heb ik best wel veel gedaan vandaag. En de avond is nog jong!
Eerst en vooral lekker uitgeslapen en dan, onder impuls van een telefoontje, in gang geschoten. Yep. Ramen gelapt, buiten én binnen, alles gedweild beneden, gekookt, stil geweest voor de studerende jeugd (wat niet onbelangrijk is) en mijn ogen best moeilijk voor me, eiersalade gemaakt, vanillecrême geproduceerd en nu hier. Een volledige werkdag als je het mij vraagt. Om thuis te zitten zonder auto is dat wel een applausje waard, vind ik. Applaus voor mezelf.
De kids zijn voorbeeldig. Stil, studerend, rekening houdend met mekaar en je zou denken dat het hier leuker is net voor de examens dan tijdens de rest van het jaar. Dat zal wel aan de bananencrême liggen die ze net op hebben! Ik zei niks maar heb er een kalmeerpil in gedaan, ssssssstttttt!
Het mag ook wel eens, zo'n dag. En mijn vent gaat boodschappen doen vanavond, als penitentie omdat ie mijn auto heeft vandaag. Ik heb mijn verlanglijstje doorgesmst. En er staan dingen op die ik anders nooit meebreng: slagroom uit fles en dergelijke. Past vooral bij de crême die ik van plan ben dagen aan een stuk te maken en 't moet nie altijd gemakkelijk zijn om te winkelen, vind ik.
Ik heb één frustratiemoment gehad vandaag. Al die potten maar geen enkel deksel te vinden. 't Lijkt zowat op mijn leven: ik als potje met geen passend deksel in de omtrek. Maar scheef gaat ook. En is niet saai, laat ik zo denken. Maar dat gaat natuurlijk niet op voor crême die je in de vriezer moet steken. Toch een deksel gevonden nadat ik het een en ander gesmeten heb door mijn keukenhoekkast. Dat mocht van mezelf, Tupperware breekt toch niet...
Jaja, Ik moet toch ergens wel een deel van mijn stoom afblazen, anders flip ik. En bovenop de werkenergie zit mijn kop nog te malen. Maar eerlijk gezegd, minder dan anders. Ik ben er gerust in. Ik weet wat ik aan mijn omgeving heb vandaag, en de zon schijnt in tegenstelling tot wat er gezegd was dus.... Niet klagen. Je hebt een magnifieke dag, een prachtig gezin, goed eten, een dak boven je hoofd en een heleboel liefde van je vent en vrienden.
Ik heb net een mail gestuurd naar Vorming Plus omdat die mijn opleiding Kalligrafie willen betaald zien terwijl ze mij misinformeerden in de brochure. Heb er een teruggestuurd met mijn gedacht. Nu weer wachten wat die vriendelijke mevrouw weerstuurt. Ow, ze belt net. Geen moyen, ik moet betalen. De andere cursist waarover ik zei dat ie ook wou opgeven, had ze al gecheckt en was blij dat ie doorgebeten heeft. Yep. Ben ik superblij om. Ik heb dus opgegeven als ik het zo mag interpreteren omdat ik niet doorgebeten heb. Ze heeft alweer gelijk dan. Ik kan net zo goed betalen want die opleidingscheques branden anders een gat in mijn handtas. Weer een les geleerd: vraag niets officieels aan om het dan weer te moeten annuleren of je blijft er mee zitten. 't Is als met de belastingen: je moet betalen.
Oké. Klaagparagraaf is voorbij. 't Is mijn eigen schuld. Ik verlies geld aan alle kanten door zo'n stomme dingen. Ik moet ook niet gaan vertellen dat ik anderhalve maand op scheiden stond die maandag en geen haar op mijn hoofd zin had om te kalligraferen.
Nu leuke dingen. Een potje koffie buiten, even rondkijken in mijn proper huis en misschien nog wat bakken. Ik heb zin in cake. Yep. Cake kan mij vandaag bekoren. En ik ben weer zwart, niet grijs. Het was de bedoeling dat ik mijn haar zelf bruin kleurde. 't Is zwart uitgevallen, 'k heb het te lang opgelaten zeker? Geeft niks. Past bij me en 't is goedkoper dan naar de kapper gaan. Dat is me dus wel gelukt, maar ja, dat is zo moeilijk niet als kalligrafieles volgen natuurlijk...
Ja. Goed weekend gehad. Achteraf überhaupt blij dat ik een vaderdag met mijn vent heb kunnen vieren. Vrijdagavond is ie namelijk aangereden door een oplegger van 18m. Yep. Een mens krijgt zo soms van die telefoons. En dan relativeer je redelijk vlug. Alle akkefietjes binnen je huwelijk zijn ineens peulschillen. Want hij komt er met enkele een buil en een stuk minder hoofdhuid vanaf. En wat stijfheid.
Als ik er vandaag aan denk krijg ik het nog in mijn kop niet. Vaderdag, ik ging niets doen. Ik was in mijn gat gebeten omdat moederdag op geen sjiek trok. Maar toch... Voor 't zelfde geld was hij er gewoon niet meer geweest.
Dus vaderdag gevierd. Hij wou een Tomtom. Na vrijdagavond dacht ik: waarom een Tomtom. Je hebt geen auto meer voor errond. Maar soit. Hij wou er een dus zijn we naar Mediamarkt gereden terwijl mijn hart al op vriendenbezoek stond. Mediamarkt, mens wat een veelheid aan toestellen en gadgets. Best dat ik wist wat we gingen halen. Ik stond al naar de tv's te kijken, de kids naar de gsm's. Dus een tomtom was oké. En we hebben uiteindelijk een toffe namiddag en avond gehad.
Zondag zou ik naar een receptie gaan maar daar had ik geen zin in. Mijn gezin ging voor. Mijn vent ging voor. 't Is al jaren dat ik voor anderen loop en vlieg. Geen bezoek aan mijn vader 's voormiddags, roef roef. Ik zou wel zien of we er geraakten of niet.
Boterkoeken waren door mijn jongste dochter gehaald, kaarsje, koffietje, verwenzondagje. Toch nog een extra cadeau gehaald voor hem, één die ik wou geven, de kids wilden er ook elk een. En mensen kloten. Bad, ... Lekker luieren en van elkaar genieten. Minpuntje: ik heb één keer aan het plafond gehangen over de jongste en de manier waarop we haar moeten aanpakken. Het feit dat hij het toch op zijn manier deed maakte me woedend. En ik ben in bed gaan afkoelen om dan weer naar beneden te trekken en te verzoenen. 't Was vaderdag, een strijkje meer over mijn hart moest wel...
't Is wa, zoals ze mij bespeelt. Maar dat verandert als we aan 't zelfde zeel trekken. Als.
Weet je, ik ben koekegoed omdat ik mensen zich aangenaam wil laten voelen. Een kameleon. Volledig ter beschikking als het moet. En intussen borrelt mijn maag van de frustratie dat ik weer geen nee kan zeggen of ik capituleer voor de lieve vrede, til te zwaar aan dingen en kan het niet loslaten.
Begrijp me goed: ik ben superblij dat mijn vent maar een paar schrammen heeft. Maar een auto minder is een deel van mijn vrijheid inboeten. En daar geniet ik al jaren van. Egoïstisch? Ja. Op dat vlak wel. Het maakt deel uit van de rust die ik hard nodig heb.
De verhouding binnen de relatie zal weer op 30/70 komen te liggen in plaats van 50/50. En ik wil gewoon 50/50. Mijn vrije woensdag : geen auto want hij zal er mee weg zijn zoals hij het nu bekijkt. Ik elke dag op tjol om hem af te zetten en op te halen. Kids die niet meer onverwachts kunnen afgehaald worden, weer mijn ouders inschakelen terwijl dat spelleke al jaren zou afgelopen moeten zijn. Telkens je mensen inschakelt moet je verantwoording afleggen, en ik haat dat. Geen spontane opwellingen meer, geen uitjes op woensdag voor de kids, niet zomaar nog ergens iets in de winkel gaan halen want ik hang weer vast aan tijd. Dat is het eerste scenario.
Het tweede wordt vanavond besproken want scenario 1 is geen optie voor mij. Ik voel me nu al achtergesteld. Er moet gewoon een andere oplossing komen. Auto, scooter, fiets, trein, benen... Maar voorlopig blaast ie die optie af. Voor mij kan alles, als het maar niet mijn schrale vrije tijd is die wordt aangevreten. 's Avonds nog koken en terugrijden om hem op te halen lijkt me ook totaal onpraktisch. Enkel een noodoplossing voor even.
Ik weet het. 't Raast in mijn koppeke voor het ogenblik. 't Komt wel, dat klaar zien. 't Zijn maar praktische regelingen, maar praktisch voor mij is soms vreselijk moeilijk en gewoontes veranderen ook. Dus, 't wordt nog serieus nadenken!
Kop op. Dag één met één auto is bijna voorbij. Luxe word je inderdaad gauw gewend. We zullen in elk geval steenrijk worden nu.
Ik heb er flink van vandaag. De kuismicrobe. Die slaat zo om de 2 maand serieus toe. Als het maar met water en product af te wassen is. Vandaag heel mijn boven (behalve het stortkot van mijn oudste) gedweild en de living en nog alle gangen die ik gepasseerd ben.... En hier en daar een kaske meegenomen en de wc's, lavabo's, bad... 't Scheelde niet veel of ik trok in één trek door naar mijn o zo vieze auto. Vanbinnen kun je je naam schrijven in het stof op het dashboard, vanbuiten kun je dat ook maar dan in het zwart. Yep. Ik ben geen autowasser. Schuldig over de hele lijn. Als ik daar aan begin mag het niet te lang duren, want vervelender dan strijken en dat is er niet op de wereld...
En ik heb al gestreken deze morgen. F* het nachttarief vandaag. Ik heb er zin in nu, na tien uur 's avonds staat een mens zijn gedachten op iets anders dan strijken, dacht ik zo.
Ik ben ziek denk ik.
Het komt omdat ik lekker geslapen heb, lekker in mijn vel zit en heel veel werk mij roept. En ik wil vrije tijd vanmiddag, om te schilderen dus moet het wel in de voormiddag. Je zet niet zomaar je ezel op en duwt verf leeg om dan de boel te laten opdrogen omdat je huis overhoop ligt en je dat ineens niet meer kunt zien liggen. Neen. Opgeruimd staat netjes. En vandaag zie ik daar een gat in. Op andere dagen niet. Dus vandaag is een mooie dag om op te ruimen. Allé. Van de voormiddag was het een mooie voormiddag om op te ruimen. Ik ben klaar. Ik heb enkel nog was te hangen.
Ik heb de cd hard gezet en nu lekker genieten van een bakske koffie. Straks komt de kleine thuis en is de 'rust' over. Yep, luide muziek is voor mij ook rust. Knoop het aan mekaar. Het brengt me in een soort van gemoedsstemming van rust.
I am better than I am, zeker weten. Vandaag ben ik daarvan overtuigd. Morgen misschien weer niet... Maar... Tita Tovenaar!
Yep. Ben hier al een dag of twee niet geweest. Het bijt nu wel in mijn been maar ik heb me dit weekend rot geamuseerd. Eerst met schilderen op een Place du Tertre en daarna met stapelwoord, garageopkuis, mensen kloten... Als 't maar spelen is. En gisteren weer een Aspeavond bij mijn vriendin. Ik geraak daar bijna de zetel niet meer uit, zo rustig voel ik me daar worden.
Dat is vandaag dan weer anders. Alsof ik moet afkicken en weer het normale werkleven instappen. Ik ben een gesplit persoon: aan de ene kant wat moet omdat het zo hoort en aan de andere kant mijn gevoel dat trekt en blijft trekken. Grenstoestanden. Zo typisch voor mij. Dat wit-zwart, hoog-laag, aantrek-afstootgevoel. Bevreemdend als ik mezelf vanop afstand bekijk en dan zie dat ik daar zelf last van heb. Snap je het nog?
Ik moet nog de hele examenregeling van de kids uitdokteren want al die papieren naast mekaar is te onoverzichtelijk. Ik maak daar een schemaatje van, kijk wanneer ze wel en niet in de studie zitten en thuis zijn. Daar zet ik dan mijn vakantiedagen op. Maar zoals ik bezig ben, zo warrig in mijn kop omdat ik te weinig slaap, denk ik, zal daar weer geen overzichtelijk schema uit voortkomen.
Verder heb ik niet echt veel plannen behalve normaal doen. Dat is al lastig genoeg vandaag. Maar normaal bestaat niet wat het dus nog lastiger kan maken.
Oh ja, wat een donnerwetter gisteren. Bang was ik niet, gefascineerd door de bliksemschichten en de manier waarop ze de gordijnen hierboven ineens toetrokken. Schitterend gewoon hoe mooi de natuur kan schilderen...
Soit. Ik ben niet in mijn babbelen en blijkbaar ook niet echt in mijn typen. Er zit weer wat te broeden in mij en totdat dat ei eruit is functioneer ik weer half. Dus kopje bij het werk houden is de boodschap, veel zingen en niet te veel in de spiegel kijken.
Voilà. 't Is niet dat ik niet weet wat ik moet doen, 't is dat ik het ook moet DOEN!
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
