eindelijk, als je blog je uitlaatklep is kan een crash tellen...
Yep. Eindelijk weer hier. Dat proberen op de blog komen is zenuwslopend. Ik heb geen geduld, nooit gehad. Eindelijk dus wel gelukt. Net een dochter die binnen komt zweven. Ze had daarnet al gebeld met gsm vanop de fiets. Dat is typisch hier. Live reports.
Mama, ik ben hier al vijf minuten in de gemeente aan het fietsen maar ik geraak niet vooruit. Tegenwind. Hijg, hijg. Hahahaha. Ik lig in een deuk. Alweer.
En toen ze thuis kwam, eerst een duik op de pasgedweilde vloer om uit te liggen hijgen en daarna: "Ik heb geprobeerd om te zingen om de tijd wat in te korten tijdens het fietsen, maar het is wel lastig zo van: I'm not gonna hijg hijg write hijg you hijg a love song hijg hijg..."
Ik zie het voor me, was er zelfs een seconde of twee bij op de fiets en zie dan nog het eindresultaat. Meer moet ik niet hebben. Het zijn de 8mm-filmkes van mijn leven, de ik-weet-waarvoor-ik-een-dochter-heb-en-ik-leef-momenten. Ik geniet daarvan. Van de interactie, het sms'n met vrienden, het bellen als ik er zin in heb. In een opwelling. Ik kan dan wel de fysieke knuffels missen maar het dichtst daarbij komt de stem van de mensen die ik mijn vrienden noem. Het doet zo'n deugd dat ik mag zijn wie ik ben!
Ik ben zowat euforisch vandaag. Komt het door het dweilen? Ik heb energie met hopen, zal nog ramen wassen, moet nog schoenen halen maar dat weten de kids nog niet. Nog even niets zeggen of mijn blogrust is over.
De koffiemoor brubbelt, het ruikt hier naar een soort bruine zeep met een druppelke of vijf lavendel in. Ik zie nog overal stof maar dat komt wel een beetje met een keer in orde.
Een laaaaaaang weekend! Twee weken geleden ging ik daar tegenop zien. Toen zat ik bijna alleen te wezen in een sociale woning of appartementsblokje. Nu is het komende weekend een lang feest waarin ik zal proberen om wat te relaxen als ik de boel kan loslaten. En zal proberen om op niemands tenen te trappen. Maar er zijn er nog die er last van hebben, hé M'tje!
Morgen een sowieso schitterend feest in het verschiet en geen gezeur over school en de zoveelste nota waar ik boos over word. Niets van. Lekker lang doen waar we zin in hebben. Mijn ventje en ik, de kindjes en de knuffelaars bij uitbreiding. Ik zie wel wat het wordt. Vooreerst heb ik er een paar botten bij, die ik twee jaar heb moeten missen. Ik ben completer dan ooit, nu en wou dat mensen konden voelen hoe ik me voel vanbinnen.
Da's ook niet waar, eigenlijk. Ik zou liegen. Ik zoek naar compleet voor mij. Ik ben er bij benadering al heeeeel goed in geslaagd om te vinden wat ik wil om gelukkig te zijn. Zo voelt het aan vandaag. Alles of niets. Maar het komt redelijk dicht bij alles. En dat aan mijn bijna-veertigste.
Wat moet dat exact op mijn verjaardag dan wel niet zijn? Neen, ik zie er niet naar uit. Ik heb iets met dat halfweggevoel. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik ergens in de 80 onder de grond zal belanden. Hopelijk zonder al te veel afzien. Mijn droomscenario? Bezig zijn met mensen rond me, die weten hoe ik hen apprecieer en in hun gezelschap, en dus niet alleen in mijn bed, gewoon in mekaar zakken. Als alles gezegd is. Over zo'n veertig jaar zal ik, à rato dat ik praat, wel al alles gezegd gekregen hebben. Ik hoop het. Anders ben ik wel degene die na dit leven als klein stemmeke terug zal keren in het hoofd van een of andere zot. Lijkt me redelijk leuk om naar uit te zien... Want zot ben ik wel, zo af en toe. En dat mag van diezelfde mensen.
Joepie! En nu niet gaan regenen, hé! Te laat het regent!
Yep. Kroegentocht. Het heeft zijn voor- en nadelen. Ten eerste: je leert je familie echt kennen. Nadeel: je moet constant je eigen grenzen bewaken en zorgen dat je je niet teveel bloot geeft.
Het was leuk. Als ik bekijk wat ik vandaag naar binnen gekieperd heb: 1 witte wijn, 1 kriek, 1 witte wijn, 1 kriek, 1 witte wijn, 1 rode wijn (foute bestelling), 1 kriek en 1 witte wijn deze middag afgewisseld met een steak friet om u tegen te zeggen en om de alcohol wat te counteren. Het zit nog in mijn bloed. Ik voel het. Alcohol is echter niet alleen waarheidsserum voor mij, ook voor mijn tantes en ma blijkbaar. Vrouwenclubjes onder mekaar trekken mij normaal niet aan. Vandaag heb ik vooral geluisterd en levenswijsheid opgestoken. Hoe mensen hun verborgen kantjes naar boven komen als ze net iets over de grens gaan in hun alcoholgebruik. Hoe een bondinggevoel ontstaat terwijl je al jaren denkt dat je niets gemeen hebt.
Alcohol brengt hoe dan ook mensen eerlijker bij mekaar, in zoverre er geen ruzie ontstaat. Bij mij is het hoe dan ook waarheidsserum en zorgt het ervoor dat ik gevoelens en woorden vooral moet onderdrukken om helemaal niet door de mand te vallen. Ik heb overgrote gevoelens van gemis die naar boven komen, scenario's die je enkel maar in soaps kan verzinnen maken zich meester van mijn brein. En de moppentappers van dienst maken dat er af en toe een lachsalvo passeert waar je een maand of twee mee verder kan.
Ik ben geen zuipschuit. Verre van. Ik onthou me normaal van meer dan één glas witte wijn. Juist omdat ik mezelf totaal laat gaan, nog meer dan gewoonlijk. Maar vandaag leerde ik zaken van mijn moeder die ik herken bij mezelf. Zaken die belangrijk zijn.
Mijn ventje loopt hier al even tipsy rond als ikzelf. Snottert er op los omdat hij een serieuze verkoudheid heeft. Hij was bij het mannenclubje vandaag. En ik zag hem evenzeer genieten.
We hebben een afspraak. Dit doen we de volgende kermis weer, zo'n kroegentocht. En alle leute die we kunnen meepikken wordt ons deel. Er is al serieus genoeg in de wereld. De zaken rollen zoals ze rollen en ik maak me er vandaag geen zorgen meer in. Morgen zijn de zorgen er weer.
Het lijkt alsof alcohol de oplossing is. Maar aangezien ik dat al heb doorleefd, heb ik daar een realistischer zicht op gekregen. Het lijkt het alleen maar. De uitdagingen zitten in het echte leven.
Nog vlug even wat kwijt hier. De zonnige zondag van deze morgen ziet er alweer wat grijzer uit. Maar dat geeft niet. Het is Kermis hier.
Opgestaan op een redelijk laat uur en buiten genoten van toastjes met zalm en koffie. Dat is pas genieten! Ik moet eerlijk toegeven, de dag ervoor maakt altijd dat je 's ochtends erna kan zalig nagenieten. Het was perfect, de leutige dag, de vriendschappelijke avond en de begeesterende nacht met mijn ventje. En vandaag is het kermis. Zowat de anticlimax, wat mij betreft.
Ik loop verloren. Net soep gaan drinken, feestsoep, bij mijn ouders. En nu in de startblokken om op de tentoonstelling wat rond te waren. Hopelijk komt er redelijk wat volk zodat ik wat 'klapnance' heb. Ik neem alvast een stapel Libelles mee. Ventje en kids kunnen gerust bij oma en opa langsgaan deze namiddag, ik zit in de zaal, zalerig te wezen. Er is koffie en taart, en vanavond broodjes. En mijn hart gaat elders heen, als ik het bij mij niet houd.
Ik weet me soms geen blijf op kermistoestanden. Vroeger als kind keek ik uit naar de boksauto's, de afspraakjes met vriendjes, het tienerkot. Er was eerst vanaf de middag van alles te doen met onder andere een wielerkoers en dergelijke. Later werd dat vanaf 17u00 maar pas dus dat was als kind lang wachten. Nu is er ook een kermisprogramma verdeeld over de verschillende dagen en het lijkt alsof mijn dorp dood is. En ik wil be-w-e-e-g-i-n-g!
Er zijn momenteel leukere dingen om te doen, veeeeel leukere dingen om te doen. Gezinsdingen, vriendendingen. Maar dit moet eerst. Ik weet het. Het is allemaal zo erg nog niet. Het is enkel mijn gevoel dat ik me over iets moet heenzetten om hieraan te beginnen. Ik doe graag alleen de leuke dingen. Mis waarschijnlijk heel veel omdat ik de potentiële leuke dingen al schrap op mijn agenda, omdat ze er niet potentieel leuk uitzien. Als ik me dan eens over die drempel zet, zijn het meestal wél leuke namiddagen of avonden. Ik moet alleen eerst die drempel over.
Soit. Ik maak me klaar, tut me op en trek, zoals mijn ma daarnet zei, mijn buik in. Er is crème-à-beurre-taart straks maar dat is beter niet voor mij, zei ze. Ben ik te dik? Dat kan me niets schelen, als ik maar goed in mijn vel zit. En sinds verleden week weet ik hoe belangrijk dat voor me is. Mijn ventje ook.
Hupla. De zon is er. Meer heb ik niet nodig om er tegenaan te gaan!
Laat ik met deze wijsheid starten. Nadat mijn dochter haar lievelingstas hier op de grond heeft laten vallen. Arm kind. Brokken van haar Diddltas. Dat gebeurt hier wel vaker. Vaste klant bij Ikea, dat zijn we. We moeten nodig daarheen. We zijn al op. Yep. Deze morgen om iets voor achten stond mijn oudste al aan mijn bed om te zeggen dat de jongste opgestaan was om haar te controleren. I'll deal with it later, is mijn stilaan standaard antwoord als ik nog in mijn bed lig te dromen. Hm, dromen heb ik in jaren niet gedaan behalve dan die achtervolgingsscène in het zwembad. Geen verdere uitleg. Begrijpe wie begrijpen kan!
Soit. Ik heb me dus gedraaid. Een uur latere worden beneden alle rolluiken luid opgetrokken. Sein om weer eens te horen dat de jongste op is en zij eigenlijk alleen beneden zit en dat niet zo leuk vindt. Yep. Door de jaren heen al van alles geprobeerd. Zij op, iedereen op, is haar levensmotto. Als er nu straf, beloning of niets aan vasthangt... Het zal altijd zo blijven.
Ik herken het wel. Ik had ook zoiets van: zo'n mooi weer, wat ligt iedereen nog in zijn bed te doen. Voor mij was er echter een pak rammel weggelegd als het wat te luid ging. Dat is geen optie hier, in deze tijd niet, in ons gezin niet.
Vader Abraham loopt hier momenteel nog Hugh Heffner te wezen, kamerjas incluis. Straks is er verse koffie. Ik heb me tevreden gesteld met de koffieoverschot na een nachtelijk partijtje mensen kloten. Het smaakte wat bitter, gezien de winnaar alweer ik niet was. Neen, het was leute.
Ja, jong, eigen schuld dikke bult en dat zijn niet alleen mijn bulten maar die van mijn vriendin ook. Ruzie maken tot smijtens toe en alles verbreken om dan twee jaar later toch te moeten toegeven dat van beide kanten de boel trok om mekaar weer op te zoeken.
Twee jaar van mijn leven, en van -bij uitbreiding- hun leven waar we wel nuttige zaken in hebben gedaan, daar niet van. Misschien was die stop van 2 jaar wel nodig. Ik heb ondertussen nieuwe vrienden ontmoet, mijn leven wat op orde gezet (uhum), om dan weer op hetzelfde punt te zitten waarop we ruziemaakten waarna we gewoon de draad weer opgepakt hebben. Het wordt zelfs beter dan voordien, het is eerlijker nu. Ik had het niet kunnen vermoeden maar dat is wel vaker het geval. Breken is geen einde, maar een begin...
Wie zei dat ooit eens? Jij hebt geen greep op het leven, het leven leeft jou. Wie je tegenkomt op je pad, zijn de mensen die je moet tegenkomen. En dan dat loze erachteran: om te groeien. Ik. Groeien. Ik groei, krimp ineen, groei, word ouder, vergeet te groeien en groei dan met een groeispurt om u tegen te zeggen. Dat is zowat mijn soapverhaal. Maar het blijft spannend als ik heel mijn leven bekijk. Als ik zo per jaar kijk is het redelijk saai. Dus behoud je maar the overview, als het dat is wat je nodig hebt.
Jaja. Bijna 40, waarvan ik me zo'n eerste 15 jaar niet herinner, verleden week een herinnering van op mijn 2de of 3de jaar ertussendoor op mijn netvlies kwam die ik nooit eerder had, een half leven daarvan getrouwd en nog hopelijk een 40-tal te gaan. Het ziet er rooskleurig uit. Wat me eraan herinnert, ik heb geen roze zonnebril meer. Moet er dringend één kopen want hij helpt me daadwerkelijk het leven zonnig in te zien als het wat kleurlozer wordt.
Ow, het beeld van een 80-jarige met een stok zie ik wel nog niet zitten, zulle!
Net even langsgegaan bij mijn vader. Vergeten dat niet iedereen zo vroeg op is en dan maar weer naar huis om te bloggen. De tentoonstelling is een voltreffer. Mijn spionnen vertellen me dat de reacties op mijn schilderijen goed zijn. Ik stuur hen altijd in de groep mensen die er staan naar te kijken, want als je er zelf bij gaat staan krijg je een heel ander verhaal. Mensen zijn niet gauw rechtuit. Een hekeleigenschap van vooral mensen die je niet echt goed kent. Maar ik ben aangenaam verrast. Ik schilder vor mezelf maar het doet deugd dat mensen er het creatieve van in zien.
Ow, zus heeft haar gebroken tas van daarnet geplakt. Ik zet hem boven voor stylo's nu, zegt ze. Creatief is ze ook wel. Ik hou van haar omdat ze heel erg op mij lijkt. Soms verschrikkelijk irritant, ongewild, soms verschrikkelijk grappig en aanhalig. ADHD? Neen, menselijk.
Heerlijk, hoe alles weer op zijn plooi begint te komen...
Jaja. Ik weet het. Het mag normaal niet. Maar ik ben in pauze. Ik heb nood aan tijdverdrijf. Dus toch hier. Sla me, geef me aan. Ik doe niets verkeerds toch behalve maken dat ik straks weer verschrikkelijk hard kan werken.
Ik geniet de laatste dagen. Op mijn kousevoeten weliswaar nog. De grenzen aftastend. Sms ik té veel, ben ik weer té bezig? Ik heb de onweerstaanbare drang om mijn netwerk aan vrienden wat op te boosten. Ik ben geen sms'er, normaal niet. Maar nu krijgt iedereen verdeeld allemaal met mij te maken. Om het evenwicht te herstellen, om de boel wat te herschikken.
Deze morgen zag ik nog één van mijn beste vriendinnen achter me rijden in haar oprolautootje. Je weet wel, zo'n auto die van uitzicht op een rolmopshondje gelijkt. Ik kwets niemand met die vergelijking. Het is wat me helpt om die auto te herkennen, de volgende keer als ik hem in het straatbeeld zie. Heerlijk, in je achteruitkijkspiegel kijken en een bekend enthousiast gezicht te zien. Zij straalt, ik straal, zij straalt terug ik zwaai en probeer ondertussen om de fietsers en graskant te ontwijken. V op haar best! Neen zulle, zo erg is het nog niet gesteld met mij maar toch, aandacht in achteruit is mijn hersenen omdraaien en dan ben ik het vooruitperspectief kwijt. Niet te moeilijk? Vind ik niet.
En dan in de gaten houden wanneer ze afslaat want dat is altijd een verrassing. Met haar job kan dat alle richtingen uit. Yep. Daar gaat ze! Even lichten trekken, zwaaien gelijk een zottin en al lachend met Q-music op de radio richting werk. Zo moest het alle dagen zijn!
En verleden week met mijn andere vriendin gaan wandelen en stomweg een v-halskettingske per toeval gevonden. Vind ik geen toeval maar soit, it made my day.
Ik vind het tof zoals het nu gaat, het saaie van verleden week is ineens mijlenver achter ons gaan liggen. In de vergeethoek. Toch zijn mijn ventje en ik nog onderweg naar beter, we hebben afgesproken van die relatietherapie toch een kans te geven, om mekaars pijnpunten door middel van een objectieve derde vast te stellen en daar ook aan te werken. Ik heb er goeie hoop in.
Fysiek moe ben ik wel, mentaal gaat het bergop, met rasse schreden. Gewoon door de weg- en weercontacten die mij enorm helpen. Op het werk zeggen mensen dat het een hele verandering is in een paar dagen tijd. Yep. Ik zie het zelf. Ik ben weer wat completer, terug. Mijn vent is gewoon een stuk van mezelf die ook goed moet functioneren.
Maar soit. Ik ben bijna door mijn pauze heen en ga nog vlug even een briesje uit gaan testen. Met 'addict' van K's choice op de achtergrond is het wel beter dat ik even ga uitwaaien voor ik weer in de berg concentratie (ow-administratie) moet!
Yep. Schilderijen ophangen op een nakende tentoonstelling: het blijft een zenuwslopend iets voor me. Het laat me redelijk naakt achter. Zou ik dat schilderij nu hangen? Of dat? Is dat wel af genoeg? Wat een stom iets: af genoeg. Het is af of niet af.
Dat is niet helemaal waar. Soms als ik me zalig voel, is kleur al genoeg om af te zijn. Als ik me moe voel zoals vandaag na een begrafenis en een drukke middag, dan is dat 'affe' schilderij ineens banaal en niet meer oké. Maar er is geen tijd meer als ik in die stijl iets wil gaan hangen. Ze hangen nu al nat tegen de wand.
En als ik zo kijk naar wat er hangt dan zie je zo dat ik redelijk verschillend in mekaar zit. Ik kijk links van me en zie eenzelfde stijl, eenzelfde onderwerp. Ik kijk rechts van me en ik zie één soort landschappen. Daartussen hang ik, met een kakafonie aan kleuren, donker, bleek, veel wit, weinig wit, figuren erin, abstract.... allemaal naast elkaar.
Morgen is het opening. En eigenlijk hangt alles er en wil ik daar voor zo lang de tentoonstelling loopt niet meer zijn. Ik hoef geen feedback. Er hangt momenteel één schilderij die mijn mood weergeeft. En dat geeft al teveel van mezelf aan wildvreemden. Soit. Als je deelneemt aan een tentoonstelling dan stel je je bloot aan meningen van mensen. Dat moet kunnen. Alleen vanavond niet, schat.
Mmm. Lekker een chocomelkje van mijn dochter. Mijn dochters kregen vandaag de tweede van de drie baarmoederhalskankerspuiten (weer een scrabblewoord). En de dokter zal het geweten hebben: waar haal je dat boekje vandaan waar je op zit te schrijven? Kan je dat ergens kopen? En die stempel? Wow, wat een stempel. Hij - van bij de beenhouwer Zij - oké, zoveel kilo vlees en een stempel kado Hij - neen, 6 stempels en een zo ene kado. Ik dacht, doe nog mee, je kan het nog nu maar straks halen ze het toch van je met hun gevraag.
Hé, zus, dat zou makkelijk zijn om niet naar school te moeten. Je gaat me geen pijn doen, hé?
Ik - zit nu eens stil op die draaistoel, en jij, blijf daar eens af.
Zij (1) - hoe komt het dat, als er een onderlegger op je bureau ligt, ik in het glas hier voor mij je weerspiegeling nog zie? Zij (2) - Het toppunt van nieuwsgierigheid is... Hupla, de moppen zijn er.
Hij vertelt ook een mop. Heeft nog niet door dat niet zal stoppen. Ik wel.
Zij (1) - oooooh,dat is makkelijk. Zo'n drukapparaatje wil ik ook! En er zitten reclameblaadjes in je boekje!
Ik zei niks. Waren reclameblaadjes over Viagra en dacht dit onderwerp nu daar eens niet aan te snijden.
Ik probeer ondertussen te betalen, hij probeert zijn voorschriften te schrijven, naar mij te luisteren en wisselgeld te geven.
En net als we naar buiten gaan zegt zij: je hebt de stem van een leerkracht Informatica waar ik les van heb. Net dezelfde! Net als hij denkt: informatica, ow, intelligente man! Oké, dit is een compliment zegt zij: nie normaal zeg!
Ik dacht: zie je wel, ze heeft het laatste woord. Hij lachte, zei: ewel dank je wel, zulle! en deed de deur dicht.
Mijn mieten zijn spraakwatervallen vandaag. Grappig ook, heel energiek en huppelend. En ik ben moe omdat ik te laat heb zitten kaarten. Ik nader de veertig, moet je weten... Allé, één al naar boven. De tweede binnen een kwartier.
Als ik me nu toch bloot geef morgen kan ik net zo goed in mijn bad gaan liggen! Dat is aangenaam bloot. En daarna lekker mijn bed in!
Ja. Terug. Al heel veel beter terug. Ik moet nog dweilen, heb al mijn broek ingekort en gestofzuigd. Ik heb al geschilderd, de zaken bijgelegd met mijn dochter en gegeten.
En er was een pot vanillepudding. MMMMM. Zo lekker. Gedeeld met mijn dochter, enkele lepels voor haar, enkele voor mij. Daarom een grote lepel genomen en eerlijk (hm) verdeeld. Lekker, zegt ze. Dus lik ik de lepel af. Waar een oneffenheid aan zit. Mens, wat doet dat pijn. Gesneden aan een lepel... Je moet er niets voor doen, enkel verlekkerd zijn op pudding en niet goed kijken. Meestal zeg ik: pas op! Geen mes in je mond! Dat is gevaarlijk! Waar keer op keer mijn dochter de vork aan haar bord houdt en het mes vollegt en in haar mond leegtrekt. Nog geen enkele gesneden tong. Al zijn we van de tongriem gesneden, dikwijls. Zoals vanochtend.
Het maakt dat ik elke lepel voortaan omdraai, voor ik hem in mijn mond stop. Ookal is wat erop ligt nog zoooo lekker. Het voelt wat dik aan. Maar het gaat alweer. Pijn maakt dat ik dingen relativeer. Zoals de ruzie van vanochtend, en de rommel die hier maar blijft rondslingeren.
Zou het moeten geweest zijn. Ik in mijn bed met de wetenschap dat de kids meer en meer eens rustig zelfstandig kunnen opstaan. Ik was op voor mijn ventje en ze zeiden dat ze stil gingen zijn. Dus ga gerust weer je bed in, mama. Alles is ok. . Dat was weer eens buiten de adhd gerekend. Het eerste deel verloopt goed, leute alom, blijheid om wat er gisteren gebeurd is. Heb ik gedroomd dat ... Ja kind, dezelfde droom als je zus.... En doe nu wat je moet doen, eet stil, neem je concerta, en vertrek elk op tijd.
Waarom zo lief eerst en dan opeens zoooo agressief. Zo kort bij mekaar. De jongste zo over haar toeren dat je bang bent dat ze de fiets opgaat en onder een auto terecht komt. Louter van colère. En ik op het kookpunt. En ons oudste die probeert tussen de jongste en mij te komen. Terwijl de ruzie net tussen hen twee zo verschrikkelijk uit de hand liep en ik daarom zelf uit mijn sloffen schiet. Alweer een lade uit haar voegen terug moeten steken.
Het kan allemaal veeeeel rustiger. Maar hoe? En dan wil ik een oplossing voor ALLE woensdagen, niet telkens elke dag vrezend dat het weer zo kan ontaarden.
Ze zijn weg. Mijn hart bonkt in mijn keel en hoger... Het had een rustige dag moeten worden, hier een beetje kuisen, daar een beetje strijken, genieten van gisterennacht. Niets van. Er moet weer een straf volgen vanavond. Het vreet nu al aan me.
Kinderen! Vroeger pruttelde je niet tegen, had je je mening voor jezelf te houden. Slaag was helemaal niet de oplossing, daar niet van. Ik kan ervan meepraten. Nu heb je echter constant inmenging, discussie. Ook waar er geen moet zijn. Medezeggenschap? Daar zijn ze te jong voor. En vanavond volgt er steevast: sorry mama, voor vanochtend.
Ik sla de bladzijde om. Alweer, en probeer er een goeie dag van te maken. Neh. Ik verwacht weer nota's, te laat thuiskomen en verhalen die nergens op slaan. Maar kom. Ik mag me er niet druk in maken, de halve dag heb ik om rustig te worden en te doen wat ik moet doen.
Wat is dat toch met de jeugd? Ik ben toch nog niet zo oud? Ik krijg er echter geen vat op. En welke herinneringen zullen ze later hebben aan thuis. Ik ben zo bang dat ze nooit het thuisgevoel zullen gehad hebben, zoals ze nu al door het leven vliegen. En kwaliteit? Kwantiteit telt vooral, en welke nieuwe gsm er op de markt is, en het tv-programma waar ze niet mochten naar kijken, of de internetchat die ze niet mochten doen. En wat ik hen allemaal weiger.
Zijn dat de 'thuismomenten'? Soms is er meer conflict om het conflict dan wat anders. Ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Ik herinner me kaartavonden en monopolieavonden bij mijn ouders thuis. Dia-avonden met herinneringen ophalen op feesten, gesprekken over koekepap en paardjesspel met mijn moeder.
Ik herinner me ook de straffen en pakken slaag maar dat hoorde bij die generatie. Achteraf gezien zie ik hoe ik het bloed vanonder hun nagels pestte. Maar het gezellige aan tafel gevoel. Dat mis ik vooral. Niet dat ze voor school dit en dat nog moeten doen, dat er vooral moet gekocht worden om in orde te zijn, dat de agenda's een dagelijkse discussie opleveren, dat de rode balpennen van de juffrouwen zo stilaan uitgeschreven geraken bij de jongste.... Dat het allemaal zo moeilijk is om hen te motiveren om zich achter hun studies te gooien.
Dan denk ik aan mijn ouders, die verleden week met mij eindelijk eens een gesprek hadden over relaties en hoe je eraan moet werken, aan de verhalen van hun barre omstandigheden aan hun huwelijksstart, en aan de piesdoeken in de keuken want er was geen wasmachien. Aan het feit dat je MOEST samenwerken of je geraakte er niet.
Dan wil ik de computers en gsm's van de wereld gewoon op straat kieperen. De smartschools van de wereld die telkens moeten worden geraadpleegd, de misverstanden omdat het niet in de agenda maar wel op computer staat... Maar dan weet je gewoon dat dat geen optie is, dat je meemoet met je tijd, die al een tijdje je tijd niet meer is.
Is dit oud worden? Neen, ik denk het niet. Het is eerder dat het zo moeilijk is om als gezin je eigen leven in de hand te houden, zonder dat er iets wordt opgelegd van buitenaf. Gaat het niet over schoolactiviteiten, dan gaat het over je kind loslaten en hoe de sociale druk zo groot is dat je je kind daar ook doorheen moet loodsen.
Zou het rustiger zijn mochten mijn kids ook niet op een emotionele roetsjbaan zitten, net als ik dat soms zit, en hormonaal nog eens sterker reageren dan het gemiddelde tienerwicht? Het is gewoon een feit dat al die prikkels voor enorm veel paniek zorgen hier ten huize van en dat ik daar tussenin nog het gevoel aan hen moet geven dat ze supergeliefd zijn als ze weer eens vinden dat ze geen klop waard zijn. En je bent al een zoeker naar oplossingen, denkt aan een therapie waar ze verder mee kunnen in hun leven later en moet daar zelf weer voor heen en weer draven en je eigen plannen opzij zetten. Dat is ouder zijn, zeker?
Maar soit, het is een gewone woensdagochtend. We hebben al erger meegemaakt. Met de jaren worden slijt het wel, de ene week gaat het al beter dan de andere. Allé, dat zegt mijn vader dan weer, dat tijd alles relativeert. Ik denk dat dat is omdat ik nu maar om de zoveel tijd bij hem kom ontploffen terwijl dat vroeger dagelijkse kost was, maar laat het hem anders uitleggen. Daar is hij gelukkig mee en dat is goed. Op je oude dag moet je niet meer in die extremen van je dochter terecht komen, daar kan je hart niet tegen.
Zo tussen de barbecue en de koude spaghettisaus door.... een blogske
Yep. Ik ben vandaag redelijk licht van gedachten... Het ziet er rooskleurig uit, zo na deze duistere dagen... Soms denk ik bij mezelf: jong, je hebt meer dan één diploma. Je hebt een vliegbrevet. Van brokkenpilote. Maar als de zon schijnt verandert de wereld. Brokken kunnen gelijmd worden, ookal is het soms jaren zoeken naar de juiste superglue. Voorzichtigjes, alles aan mekaar puzzelen. Om tot een kleurige mozaïek te komen, een eigen werk waar je heel veel waarde aan hecht. Hupla. Dit zou de definitie van mijn leven kunnen zijn. Is het in feite ook. Met vallen en opstaan.
Mijn vent heeft deze middag gezegd dat hij een sinds lang deugddoende morgen met mij heeft doorgebracht. Ewel vent, dat is dus de morgen waar ik al zo lang naar verlang: de perfecte morgen die zoveel mogelijk in ons leven moet zitten en waar je geen aandacht meer voor had. Niets ingewikkelds, gewoon puur ons twee, een koffietje, tijd, en een gesprek dat ons weer bij mekaar brengt als twee enthousiaste mensen, zoals in het begin. Ik verwacht niets, het komt wel allemaal goed maar het doet deugd dat je er nu eindelijk weer oog voor hebt. Voor wat goed aanvoelt en wat we al een tijdje missen. Wat je weet wat we al een tijdje missen maar waar jij geen levensbelang aan hecht. Ik dus wel.
Situatieschets: ik sta koude spaghettisaus te eten, zonde om die weg te gooien, zoooo lekker! Maar vergeten dat ik vlees had uitgehaald voor de bbq, waarvan de doorregende briketten extra zullen moeten doorbrand worden om degelijke kippebillen op te leveren. Het smaakt, zo staande aan mijn kookpot. Met de bepeinzingen in mijn hoofd zoals ik ze nu heb, smaakt het verschrikkelijk goed. Ik geniet, laat a.u.b. toe dat ik hiervan geniet.
Allé, doe normaal, spaghettisaus, koud, wat is daar lekker aan? Net omdat het niet opgewarmd is en ik hier stiekem sta te lepelen, is het lekker. Daarom.
Het geeft weer hoe ik in mekaar zit. Ik ga voor alles voluit op het moment dat ik er zin in heb. Ontploft de boel, dan ga ik daarna toch opnieuw voor puur. Ik moet, zo zit ik in mekaar. Stel nu dat ik lauw aan iets begin en er dan het beste van mis omdat ik me inhou.
Jaja. Zot. Ik weet het. Maar dat neemt niet weg dat ik verkeerd ben en de niet-zotten correct. Ik leef één keer, ik beleef alles zoals ik dat doe en ik functioneer nog volgens de 'normalen' zodat het leefbaar is voor mijn gezinsgenoten.
Eerlijk duurt het langst... maar je moet ermee overweg kunnen
Een rare dag vandaag. Ik ben door een enkele administratieveling bijna voor zot versleten maar over het algemeen heb ik ook heel veel begrip gekregen van een kant waar ik het minder van verwacht had. Yep. Het cliché: "het is stil waar het niet waait" is zeer zeker van toepassing hier in mijn huizeke maar ik moet zeggen dat ik een redelijk heerlijke zondag achter de rug heb. Eén met aandacht voor ons gezin en dat sinds lang, voor een terrasje, voor een uitstapke en meest van al voor een goed gesprek.
Oh, wat kan ik daar nood aan hebben... En in mijn relatie is dat nodig, vooral als je met mij samenleeft. Ik ben geen makkelijke, ik weet het. Maar moeilijk gaat ook en levert veel meer interessante gesprekken op dan dat halve waar vele mensen zich content mee stellen. Ik haat 'half'. Ik hou van vrijheid, vertrouwen en vriendschap.
En hier wil ik de loftrompet blazen voor mijn vriendinnen, die er altijd zijn voor me. Gelijk wanneer. Met goed advies. Zonder gekraak maar met begrip. Ik hoef maar te bellen en ik voel me begrepen en dat is wederzijds. Ik spreek over de middag af en eet mijn stuutjes op en ik voel me kiplekker daarna. Ik bel en ze luisteren. Zij bellen, en ik luister. Het is een geven en nemen, zonder nadenken, zonder berekening. Vriendschap is spontaan, hoeft geen moeite te kosten. Ik geef ze zolang ik ze geef, wie niet aanneemt heeft brute pech.
En vandaag heb ik zelfs wijze raad gekregen van een collega van me. Het deed deugd in het kwadraat.
Ookal vind ik soms dat ik er een soep van maak, zij helpen me om de draad weer op te pikken, om me vol te voelen. Eerlijk gezegd, alleen zo'n vriendinnen zijn echt. Gelijkgestemden, met dezelfde kronkels en hetzelfde enthousiasme om niet voor half maar voor puur te gaan. Ik heb er niet veel, ik vecht ervoor, ze zijn het waard om voor te vechten, maar één ding hebben ze gemeen: ze kennen me door en door.
Ik ga nog maar eens weer voor ons, dat is, voor mijn vent en ik en bij uitbreiding voor ons gezin : mijn vent, mijn dochters en ik. Dat doe ik. Nog maar een keer. Puur, en niet gewoon om gerust, safe, gesettled te zitten. Intens. Ik ben wie ik ben, zoals ik overkom, zo ben ik echt. Heb je opmerkingen, dan zeg je dat maar. Straight to my face. Niet van dat rondgedraai. Niet van dat tenengeloop. Straight up. Shaken not stirred. Zo wil ik het. Zwart-wit, geen compromis.
Is dat een niet haalbare kaart? Neen. Want door de jaren heen ben ik er toch in geslaagd, met serieus vallen en opstaan, om mensen rond me te hebben die weten hoe ik in mekaar zit en die daar niet meer aan twijfelen. Het zijn integere mensen die mijn grenzen kennen en weten dat ik er nooit over ga. Uit respect voor hen, voor de vriendschap die me heilig is. Anderen hebben het daar moeilijk mee, maar dat is hun probleem. Ik geef mensen de kans om me te leren kennen, ik zeg altijd luidop wat ik doe, wat ik voel en waar mijn grenzen liggen en al wie anders interpreteert doet het zichzelf aan. Dan denk ik: de boom in. Ga ergens anders lopen zagen. Ik investeer liever in 'echt'.
Ik ben van oordeel: Ik ben ik. Je neemt me of je laat me. Half wel, half niet, daar kan ik niets mee. Tout court.
De zon schijnt. Er is wat meer licht dan gisteren nog. Genepen gevoel in mijn maag. Zoveel zaken recht te trekken omdat ik weer zo'n onweerstaanbare drang tot weglopen had. Er zit grond in, waarom ik wil weglopen. Maar als ik het logisch bekijk is het helemaal niet logisch. Ik heb wat ik heb, met een vrijheid om u tegen te zeggen.
Ik weet het. Zaken storen mij als het bij hetzelfde blijft. En waarschijnlijk is dat ook zo binnen mijn relatie. Ik heb zo om de 2 jaar minimum een crisis. En ik word er bedreven in. Eigenlijk gaat het om een help, er moet iets veranderen-kreet. Maar dat wordt dan zo extreem dat mijn gevoel wegvalt en ik een regelmachine word. Onderweg proberen mensen me al duidelijk te maken dat het niet is wat ik echt wil, dat het deels een drang is binnen mij om dingen op te blazen in plaats van oplossingen te zoeken. Getalletjes zijn dan ineens belangrijk : het is al de vierde keer, het is al zoveel jaar, het is al... om mezelf wat te kunnen goedpraten. En ondertussen verbrand ik bruggen zodat ik niet meer terug zou kunnen. Hoewel ik altijd terug kan. Er is voor alles een oplossing, zij de bankbediende mij vrijdag.
Inderdaad. En als ik eens rustig kan nadenken en veel praat is er ook een oplossing. Ik moet alleen nog willen. Wat is dat toch, die drang om weg te lopen, zaken uit de weg te gaan. En maar verkondigen dat ik elk probleem waar ik voor sta aanpak. Wat als je problemen creëert om ze dan te moeten oplossen? Het zit in me. Ik lijk wel een provinciespeerpunt...
Oké. Er beginnen oplossingen te komen, er wordt weer gepraat. Ik ben weer evenwaardig in de relatie zodat er geluisterd wordt. Ik ben dankzij een vriend weer wat spanning kwijt. En nu schijnt de zon.
Leven is een leerschool. Cliché. Leven is niet makkelijk. Cliché. Het leven is wat je ervan maakt. Cliché. Ik hou niet van middelmatig. Het moet puur en intens zijn. Dat is niet cliché. Het maakt dat ik ook heel veel energie verspil aan wat ik verwacht van een relatie. En ik heb een partner die de neiging heeft om zaken op zijn beloop te laten, ookal zit ik te schreeuwen dat het weer tijd wordt om anders te moeten...
Vandaag kijken we alweer samen hoe de plantjes groeien. Deze morgen is hij voor het eerst in tijden weer geschoren en opgekleed en -ik zeg het niet graag luidop omdat het mogelijks dan weer slabakt- hij ziet er aantrekkelijk uit. Intimiteit die weg is, kan je die weer oprakelen? Ik hoop het. Ik wil het proberen. Met herhaling, met lief zijn... Straks hoop ik dat ik me niet meer gevangen voel als hij me vastneemt. Dat die wegloopdrang al wat minder is. Het is goed bedoeld, dat vastnemen. Maar hij heeft mij als vrouw en dat is niet zo makkelijk als het om vastpakken gaat.
De wil is er, het hangt af van hoe lang hij het volhoudt want ik hou niet van slabakken. Het moet gewoon altijd mogelijk zijn om er te zijn voor mekaar, afgezien van de periodes dat hij of ik ziek of depressief rondlopen op deze aardkloot. Dan verwacht ik dat we er voor mekaar zijn om mekaar te betuttelen. Dat is volgens mij maar meer dan normaal. Maar als je dat gevoel doorgaans niet meer hebt, zijn periodes waarin je ziek valt de periodes waarin je het opgeeft en helemaal niet lief meer bent voor mekaar.
Ik hou ervan om koffie te lurken aan tafel, buiten, in het zonnetje. Of om eens een stapke in de wereld te zetten in plaats van thuis rond te hangen en niets te doen aan wat we samen hebben opgebouwd. Zo ben ik. Van zodra er geen dynamiek is, voel ik me doodgaan.
De lat ligt hoog? Neen. Voor mij is liefde investeren in de partner zolang je de relatie wilt. Hupla. Mens. Je hebt een definitie. En het gevoel dan? Het komt er wel weer. Als je investeert in de persoon die je jaren geleden toen je ja zei uit volle overtuiging en dus 300% zag zitten en weer wilt zien zitten. Maar dan met twee, anders lukt het niet.
Oké. Vandaag denk ik er zo over. Laat ik dat maar vasthouden voor vandaag want langer gaat niet. Ontgoochelingen kunnen er nu niet meer bij, momenten van zwakte momenteel ook niet. Ik leg het met handen en voeten uit, en woorden. Meer kan ik niet doen. Nu is het aan hem.
Vandaag is vandaag, en morgen: dat zien we morgen dan wel weer!
Ik dank u. Eventjes een lichtpunt. Een energie-boost. Een lachmoment. De weg naar boven ligt open...
Ik kan er niet aan doen, maar ik lijk wel gek. Vriendschap is toch raar. Hoe koppig kan een mens zijn... En ik heb een crême van een vent, die toch nog op zijn stappen kan terugkeren. Ik moet mijn plannen gewoon herzien. Probeer vanavond dan toch met hem in één bed te kruipen. Ik dacht hem gisteren nog in de vuilbak te kieperen... Op de mannenhoop. Vandaag niet meer. Hij is toch zo slecht nog niet. Maar dat weet ik al lang. Ik zie soms alleen de irritaties als ik niet goed in mijn vel zit en dan kan ik alleen vreselijk jumpen, van het ene uiterste in het andere. En misschien is dat impulsieve van uitersten wel een voordeel, zijn de barrières nooit onoverkomelijk. Ookal gaan er jaren overheen en stuiter ik me te pletter. Een leek zou weer een stempel op mijn voorhoofd drukken, abnormaal, niet te begrijpen. Stempel me maar dood, dan! Who cares! Ik ben bijna euforisch. Gelijk hoe het uitgelegd wordt. Het past in de soap die mijn leven is.
Het maakt wel dat ik mijn werkweek nog niet voor me zie. Van bleiterig naar euforisch, dat moet uitgelegd worden of ik kan er niet meer binnen. Ik moet nu wel weer fulltime werken. Shit. Overhaast beslissen is niet altijd goed.
Ik begrijp mezelf vandaag weer een stukje beter. Hoe het verder moet, de duivel geraakt er niet wijs uit, dus hoe moet ik daar dan wijs uit geraken. Nu nog mijn vriendin terug. Als ze mij nog wil natuurlijk. Ik ben toch redelijk 'lovable' vind ik van mezelf.
Mijn vent zei nog: als je zo om de twee jaar een crisis hebt zijn we, telkens we erdoor komen toch twee jaar verder? Wat zit je nu te piekeren... Zo wordt een mens oud. Wil ik oud worden?
Een spanning wegnemen is de helft van het gebeuren. En dat is vandaag gebeurd. Ik hoop dat er niet weer twee jaar overheen moeten.
Ik ben mezelf, dat wel. Soms wel lastig, dat mezelf zijn. Dat uitspreken wat ik denk. Maar het is het eerlijkst, vind ik toch. Ik raas maar weer door. Maar dat is beter dan opkroppen...
Hello world, here I come again. En zoals iemand al zei: dit moment kunnen ze ons toch niet meer afpakken!
Ik zit hier te blinken. Ben al uren op, kan niet slapen. Rolluiken naar beneden, stilte.
Jippie, zou een mens moeten roepen. Stilte rondom mij. In mijn kop oorverdovend geraas. Ik ben op informatiezoektocht. Tussen al het getwijfel door blijf ik hardnekkig op destructie afstevenen. Een bulldozer kan ik zijn, als ik vertrokken ben is er geen stoppen aan.
Normaal les vandaag maar ik heb alles afgezegd. Mijn kop staat er niet naar. Ik heb in niets zin, ben in 1 week tijd 2,5 kilo afgevallen. Water.
De waaromvraag durf ik mij niet stellen. Ik ben geen bleiter. Ik moet hierdoor. Er is iets fundamenteels mis met mijn situatie, met mij voor mijn part. Therapie lijkt me geen oplossing, bemiddeling wel. Het tweede leidt tot iets.
Of het dat nu is wat ik wil? Ik weet het niet maar ik heb nooit iets geweten. Angst voor onbekend houdt me vaak tegen hoewel ik vaak verkondig dat ik dit en dat niet zou pikken. Alweer: grote mond, klein hartje.
Yep. Hoe moet dit nu verder? Hoofdpijn van het denken. Klagen en zagen kan maar zijn tijd duren, er moet een oplossing komen. Ik kwets niet graag mensen maar wat als ik gekwetst zit? Ben ik dan voor mezelf geen mens?
Goe jong, ge zijt weer goe bezig. Dagboekpraat.
Pingpong. In mijn hoofd. Ik moet hier doorheen, zoals anderen zeggen: door de zure appel heenbijten. Ik kijk rond me, het ziet er allemaal vreemd uit, niks vertrouwd, voor altijd hetzelfde en voor mij niet genoeg.
Ik leg de lat hoog, ik weet het. Dat zeggen anderen toch zonder te willen oordeel vellen. Maar ik kan niet helpen hoe ik in mekaar zit, hoe ik dit aanvoel. En in plaats van het briesende, kwade, stampende gevoel wat ik vaak heb verzink ik in apathie, gelatenheid.
Ik weet dat dit ooit betert. Ooit zei jaren geleden iemand tegen me: als je iets niet beëindigd, is er geen plaats voor een nieuw begin. Als ik nadenk: jaren geleden. Telkens opnieuw. Geen mens die dit begrijpt.
Oké. Dus niet zo'n leuke blogdag vandaag. Dat moet dan maar. Die kronkels van me zijn er, geen kwestie van ze te verdringen of te negeren. Er is ergens licht aan het einde van de tunnel, al is het momenteel maar een speldenkop groot. Licht is er.
Hup. Was je haar, kleed je aan en geef er een lap op. Godbetert, is het allemaal wel niet zo erg als je hier zit te typen!
Yep. Je wil het gewoon niet weten. Op de roetsjbaan, opnieuw, om dezelfde redenen. Verschrikkelijk hoe mijn hart tekeer gaat. En ik verbrand bruggen om niet terug te kunnen. En telkens als ik lang genoeg blijf om te luisteren word ik overbabbeld. Een oh zo hatelijk herkenbaar gevoel. Het praktische is helemaal niet praktisch meer, de schommelingen zijn ongehoord veel en het gemis snijdt.
Ik kan dit niet lang meer. Ik ben een joke, een heel vermoeide grappenmaakster vandaag. Wenen en lachen zit in hetzelfde 'buzzeke' zoals ze hier zeggen. Ik ga kapot aan mezelf, krijg reacties waar ik kippenvel van krijg en verleg mijn grenzen steeds verder. Mensen verdragen veel. Waarom ik dit blijf doen? Voor de kick? Ik ga je zeggen dat ik me niet zo kickerig voel voor het ogenblik. Ik wil dingen, dingen die ik niet heb. Als een klein kind.
Zwijg dan toch eerst een tijdje tot je bui over is, zegt mijn vent.
Het is sterker dan mezelf. Hij weet hoe ik in mekaar zit. Ik weet het ook maar pas als ik weer zo'n bui heb doorworsteld en de brokstukken rondom mij mij ongehoord klein maken.
Impulsiviteit is echt dodelijk bij momenten.
En toch zou ik nu moeten doorzetten, want het zijn de juiste redenen. Alleen, ik ben praktisch niet slim genoeg, want het komt terug. Het gevoel is sterker. Grote mond, klein hartje, je kent dat.
Geen bijster mooi weekend voor de boeg. Zo weg en weer gesleurd met een pijnlijk hart. Zwaar, zeg je? Inderdaad, ik heb het redelijk lastig vandaag, heb me vannacht kapot gebleit. Mocht ik nu maar één keer. Als een klein kind dat niet van de koek mag bijten.
Er scheelt echt iets aan me. Ik moet mezelf weer maar eens oprapen. Wees nu eens duidelijk zodat je verder kan. Pf
Met Flair vandaag, ooooh wat zit het weer te borrelen, net champagne!
Weet je wat helpt als je een dip hebt? Shoppen. Cliché, maar het helpt. Ik heb kleren gekocht. Yep. Geen rokske. Dat heb ik al geprobeerd. Dan moet ik ook nog van dat bruin op mijn benen smeren en nog van dat extra badkamerwerk kan ik missen als de pest. Hoewel, de Flair heeft er zo'n zelfbruiner in de verpakking zitten sinds gisteren...
Ik dacht eerst dat ik de Playboy vast had. Maar daar staan meer interviews in dan in de Flair van deze week. Toen ik op de bank in het zonnetje zat te bladeren kwam er een Amerikaanse naast mij zitten. Moest je mij zien bladeren! Al dat bloot. Ik word er bijna blind van, zou mijn oudste zeggen. En zoveel kleurige door mekaar geschikte artikels waar ik met mijn gedachten op los vlieg. Het is weer in vogelvlucht dat ik gelezen heb.
Maar die special over scheren of niet scheren van mannen, had mijn volle aandacht. En die van de halve schoolwereld, volgens mijn dochter. Bwaaaak, zei mijn jongste, zooo vies. Dan denk ik: goe meisje, je bent er nog niet aan toe, ik moet me geen zorgen maken nog... Niets vies aan als ze geschoren en gewassen zijn, zei ik.
Maar vandaag dus weer de topic waarmee mijn oudste binnen kwam. Voor een tiener kan het wel tellen, dat vergelijken. En lachen, net alsof ze de eerste voorlichtingsles weer opnieuw beleefde. Maar dit keer had ze het met de jongens in de klas en op de speelplaats besproken. En gelachen...
Toch heb ik mijn bemerkingen. Ik ben niet preuts, niet half preuts ook maar toch vond ik het wat van het goede teveel. De Belgische man vergelijken met de Europese. Ineens zoveel penissen die op mijn netvlies staan branden.Het is zelfs voor mij te veel.
En dan: weer zo'n statistiekske. En mijne man werd weer eens niet gevraagd naar zijn opinie. Hoewel hij het nodig vond om te vragen op welke van de foto's hij dan wel leek. Even denken....
't Is toch iets, die penis bij mannen. En gevoelig! Ik bedoel, hoe gevoelig ligt het om er over te praten.Nog altijd blijkbaar.
Ik heb zoiets van: als je het nu pas wil weten, er bestaan digitale camera's. Maak een foto en bekijk hem op je computer om dan weer te deleten. Maar aangezien die al jaren aan je lijf hangt zou ik zo denken dat je onderhand weet hoe hij eruit ziet als dat zo belangrijk is. Vergelijken, als het dat is wat je wilt, kan ik ook niet. Ik heb er ook maar een paar (en dan zijn dat er twee) gezien in mijn leven alsof dat iets is wat me bijgebleven is aan de mannen in kwestie.
Dan denk ik dat vrouwen al verder staan op dit gebied. Geen gêne meer als je kinderen hebt op de wereld gezet. Dat ben je allemaal kwijt als je telkens op gynaecologisch onderzoek moet en daarna een coachploeg aan je verlosbed staan hebt! Alleen de pomponnekes ontbraken! En het zal me worst wezen hoe mijn onderkant eruit ziet!
Oké. Maar ik had het over mijn kleren. Die al dat bloot zullen bedekken.
En dus koos ik voor een, al zeg ik het zelf, PRACHTIGE jeans. En nog wat tralalaatjes om mijn humeur wat op te krikken... Jaja, voor de meelezers die willen weten hoe ik eruit zal zien op het feest: NIETS VAN, GEDULD IS EEN SCHONE DEUGD!
geluk zit in een klein doosje, ik moet het er alleen nog uitpeuteren...
Ik heb net een mailtje gekregen van een vriendin. Over geluk. Geluk is het appreciëren van kleine momenten op het moment dat ze zich voordoen. Moeilijk. Meestal is geluk voorbij als ik het besef.
Het is zo vluchtig. Net als gevoel. Ik zou dus heel vaak heel kort gelukkig moeten geweest zijn, want ik leef op en van gevoel. Niet rationeel. Ik weet het. Maar zo ben ik.
Mijn man zei gisteren op een onbewaakt moment: er scheelt wat hé? Vroeger was dat de aanzet tot een gesprek, maar nu zeg ik simpelweg: ja. En daar houdt het op. De ervaring leerde me namelijk dat er over praten zoals ik praat meer kapot maakt dan oplossingen biedt. Mijn innerlijke dialoog luidop verwoorden om zelf tot een oplossing te komen door de woorden luidop te horen, kwetst. In gezelschap moet ik op mijn tenen lopen want mijn harde, nuchtere omschrijvingen van wat ik voel kwetsen meestal en brengen meer vragen bij de bijstaanders teweeg dan dat ze een oplossing bieden voor mij omdat ik bijkomende vragen moet beantwoorden die dan opwellen bij de anderen en mij van mijn doel afbrengen. Dus hou ik de boel binnenshoofds. Begrijp je jezelf nog?
Eigenlijk zou ik het nu kunnen doen, luidop verwoorden en analyseren tot ik het vastheb wat me bezighoudt nu er geen kat thuis is en ik hier om 9u13 zit te bloggen. En ik besef nu pas plotseling dat ik dat eigenlijk wel doe, namelijk als ik zing. Want ik zing enkel de lyrics van performers die op dat moment zin hebben, de juiste noot raken. En ik verdrink in de klanken die rond die lyrics hangen tot het gevoel mee wegebt met de laatste muzieknoot. Indien nodig zet ik de cd meerdere keren op tot ik uitgezongen ben. Het is een uitlaatklep als geen andere, muziek. Het improviseren tussen de teksten en klanken door is een vrijheid die ik niet heb als ik praat. Omdat ik mensen niet mag kwetsen als ik mijn gekwetste gedachten wil verwoorden. Diep jong, heeeeel diep! En momenteel is Anouk mijn beste vriendin. Ze was dat al, maar nu is ze er weer.
Zingen is één uitlaatklep. Schilderen en teksten schrijven is een andere. En mijn vriendinnen zijn ook een belangrijk klankbord. Dit klinkt als misbruik, ik weet het. Maar het is niet zo. Als ik er tussenuit moet dan rijd ik naar een vriendin. Veels te weinig nog, de laatste tijd. Maar ik weet dat zielsgenoten zo belangrijk zijn voor mij. En een klankbord houdt in dat ik feedback krijg. Voor een buitenstaander gaat het om vrouwenpraat en geklaag, voor mij gaat het om gelijkstemmigheid, zielsverwantschap en begrip. Ik wéét gewoon ondertussen ook dat ik ook een vriendin voor hen ben, een luisterend oor dat vaak meer hoort dan een doorsnee-luisteraar. Het is een vloek en een zegen, hé Elsschot?
Maar soit. Ik zit met een gemis. Een gemis aan een puurheid en intensiteit die ik heb gehad en kwijt ben. Ik kan het niet plaatsen, het blijft hangen en ik heb het er periodiek heeeel erg moeilijk mee. Het is absurd, het heeft te maken met gelukkig zijn en maakt dat ik dat momenteel niet kan beantwoorden.
Wat is gelukkig zijn? wordt bij mij momenteel steevast gecounterd met 'wat is geluk voor mij'? En dus zolang ik het antwoord op vraag twee niet weet, is vraag één zelfs niet in de verste verte relevant.
Ik betrap er me net op. Ik ben een Nick-Camen-adepte. Zo zonder het te weten zit het in mijn dagelijkse routine verweven. Eén van de zaken die ik namelijk doe is de wasmachine programmeren op 6 uur later als ik thuiskom van het werk. Omdat mijn warrige hoofd het tegen tienen zowat vergeten is dat er een was inzit maar dat ik dat programma ook nog moet aanzetten, moet ik dat wel nu doen, nu ik eraan denk, wil ik gewassen goed overhouden...
En op dat moment is het sterker dan mezelf: net als in de reclamespot van bovenvernoemd Levis-broekventje (of broekventje van een ander jeansmerk) ontdoe ik me vaak van wat er nog in de was moet: vandaag is dat dus mijn jeansbroek. Ter verduidelijking: ik was donker goed vanavond...
Sexy. Mag ik wel zeggen van mezelf. Er ziet me dan toch niemand. Daarna zet ik de spurt in naar de badkamer om zeker te zijn dat er niemand door de deur komt op het moment dat ik uit mijn waskot richting nieuwe broek ga. Het zou natuurlijk simpeler zijn mocht ik de deur sluiten als ik zoiets doe, maar aangezien ik het pas doe vóór het wasmachien, ben ik meestal vergeten om de deur te sluiten.
't Is soms ook een clownesk gezicht als ik mezelf zo op mijn netvlies zie lopen: onderbroek, been (al dan niet met of zonder haar), botten eronder, dikwijls enkel met beha en slip, lopend door mijn grote lege huis. Het kan zelfs een stap verder gaan in het feit dat ik halfnaakt door het huis ren, als een gekkin om tijdig weer aan de kookpotten te staan, die al staan te pruttelen. En dan gaat er door mijn hoofd dat ik goed moet luisteren want als ik iets hoor is het rennen geblazen
Ik zit liever los in de kleren als ik thuis ben. Daarom heet het ook 'thuis'. Ik ben geen slons, maar die strakke bh en broek voel ik serieus aan mijn lichaam trekken na een werkdag. Alsof ik de hele dag zit op te blazen. En thuis valt alles van me af. Ook mijn kleren, voornamelijk dan als ik rustig eventjes alleen thuis ben. Voor de drukte begint.
En dat was het ook vanavond. Rustig. De dochters waren deze morgen om verschillende brutale redenen met de benenwagen moeten vertrekken. En dus heb ik een halfuurtje voor mezelf kunnen stelen. Zonder gemama en zoooooeeeet??? Net niet lang genoeg om rustig te kunnen bloggen. Want mijn ventje en de jongste komen juist binnen maar toch lang genoeg om mijn zinnen te verzetten.
Mamaaaaa? 't Is tot Rationale hé? Neen, meiske. rationele denkend aan het meest redelijke. Ik blijf er bij dat het rationaal is, zegt ze. En dat doet ze ook. Haar uitgevonden woord blijft het hare, gelijk wat de wereld rond haar zegt.
Ow. Het gaat over breuken. Dus ze heeft wel degelijk gelijk. Moeder toch! Na de 30 gaan de hersenen serieus achteruit, heb ik zo de indruk! Een stuk na de dertig spreken we al niet meer over de snelheid waarmee dit gebeurt. De cellen die ik verlies per dag, daar moet niet meer over gesproken worden!
Een mens heeft zo van die momenten dat je nadenkt over wat 'thuis' nu eindelijk betekent. Ik durf er niet aan denken, want ik krijg van dag tot dag een andere definitie die door mijn hoofd raast omdat ik alles herdefinieer. Wat maakt dat ik zo gemakkelijk het gevoel krijg dat ik niet goed zit. Ik begrijp het zelf niet. Daar moet aan gewerkt worden hoewel ik vrees dat het te laat is...
Ah ja, mensen. Ik heb al gegeten. Het staat allemaal klaar. Neemt en eet! Als ik het startschot niet geef dan begint er niemand. En het is niet echt mijn stijl om alleen te eten maar daar had ik vandaag dus echt eens zin in. En het heeft gesmaakt, zo helemaal alleen.
En nu ga ik aan tafel met hen bijpraten terwijl ik aan mijn koffietje lurk...
GSM's moet je voor je gemak hebben. Je bent bereikbaar - als ie aanligt of als je het signaal hoort. Je kunt iedereen bereiken - als ie aanligt of als ze het signaal horen. Op het werk is er zoiets als GSM-permanentie. Ik heb er een hekel aan, zo tussen het volk op straat moet je dan antwoorden met de firmanaam en iedereen gaapt je zo aan dat je direct weer richting werk gaat. Om gewoon mee te delen dat ze beter later terugbellen of ergens -op de kasseistenen bijna- een telefoonnummer en naam neer te kriebelen om vanop je bureau terug te bellen. Zo zot, je kunt het niet bedenken. En ik vertik het om op te nemen als ik naar het toilet ga, gelijk welke ramp er zich ondertussen in die drie haastige minuten kan voordoen. Verongelukt zijn ze toch al, dan...
Mijn dochters hebben er ook een, zo'n mobiel rinkelding, tegen beter weten in. En dat al een tijdje. Adhd en zo indachtig, dacht ik het me makkelijker te maken door me niet telkens te moeten afvragen waar ze in welke problemen zitten als ze niet tijdig zijn waar afgesproken. "Zo kun je me altijd bereiken als je voor de zoveelste keer je trein hebt gemist of nog iets uit de winkel moet hebben 's avonds, zo voor sluitingsuur!"
't Zal wel. Er zijn hier al gsm's door het huis gevlogen. Eerst de mijne, waar ik mijn geduld mee verloor. Zo'n simpel spel is al goed genoeg voor mij, als er maar een agenda inzit. Maar als de toetsen dan blijven haperen of het ding moet om de haverklap worden opgeladen, kom ik er kittelorig van!
Gevolg van deze gsm-overvloed in ons huis is dat iedereen zijn gsm hier de godganse dag afloopt vol herinneringen aan wat we niet mogen vergeten en toch al zijn vergeten omdat we de herinneringen onvolledig of te laat hebben ingesteld. En door al dat verschillend gerinkel lopen we hier op onze toppen. Endan zijn de zinloze sms'jes die mijn dochters van de keuken naar de living, van de ene slaapkamer naar de anderen sturen. Ongehoord. Ze komen beter per sms overeen dan in levende lijve!
De vraag: waar zijn mijn autosleutels wordt hier gestaag gevolgd door: waar is mijn gsm. Om horendol van te worden.
Heb ik dan nog een tijdje gehad dat, om één of andere reden het geluid was weggevallen, eender welk profiel ik instelde, waardoor ik overal toch grandioos te laat kwam. Of dan vergeet ik weer hoe ik dat ding op stil moet zetten, druk hem helemaal uit en moet dan weer de zoveelste code in mijzelf oprakelen om er weer in te geraken.
Soit. Vandaag weer een sms'ke van mijn dochter dat ze al de hele tijd aan haar kamer (die heeft ze namelijk sinds lange tijd 'opgeruimd' - lees: alles in dozen en dozen in de kast) en aan mij dacht. Kusje, kusje, kusje. Er zal zeker iets volgen vanavond, anders doet ze dit niet, zo vleien... Ik loop er al weer getikketakt van.
En vanavond kwam ze dus later thuis dan gewoonlijk. De vraag: waar heb je nu weeral uitgehangen? werd vrolijk beantwoord: 'ik heb toch gesms't dat de trein vertraging had?' Niets van, zeg ik dan, alweer denkend aan de zoveelste leugen. Toch wel, ik heb naar zus gesms't.
Voilà zie. Gecovered voor haar laat zijn, en een discussie weer over wie ze moet contacteren met haar sms'n in nood. De 'zoveelste' keer.
Om eens een idee te geven over welke conversaties het hier gaat vandaag quote ik de laatste even:
Vanavond gaan ze dus nog allebei gaan sporten. Het komt erop aan dat de oudste, laat als ze is, nog wat eet, want vanavond zal het te laat zijn als ze thuiskomt. Vraagt ze nonchalant aan haar zus: wil je mijn eten voorkauwen, dan kunnen we wat vlugger daar zijn...
Tuurlijk is dat een grapje maar dat is hier dagelijkse kost. Dat soort opmerkingen.
Ik kijk naar de keuken en de jongste staat bovenop de stoel haar verhaal te doen aan de oudste die eindelijk aan tafel is gaan zitten.
VOORTDOEN, roep ik vanachter mijn scherm. Vader gaat richting keuken om te controleren wat ze aan het doen zijn en ik typ me te pletter met een schuldgevoel dat ik er moet bijzijn in plaats van hier te bloggen.
Maar ik moet straks weg, en mijn blog moet af, en vooraleer ik wegga moet ik nog een antivirusprogramma installeren op mijn ventje's computer en alles moet nog, voor het geval ik eens niet meer thuiskom vanavond denk ik dan...
Wees gerust. Ik kom thuis. Al is het om van de stilte te genieten als iedereen, vanavond laat in zijn bed zit! Nu nog mijn gsm vinden...
Ja hoor. Vandaag, op een luizige zondag word ik geconfronteerd met 16 uitgekamde luizen bij mijn oudste dochter. Jippie! Heb je dan nog nooit iets eerder voelen jeuken, vraag ik. Ja, maar ik dacht dat het pellekes waren. Zucht.
Er is nu gelukkig zoiets als een elektronische luizenkam die stopt met biepen als er zo'n beestje in geëlektrocuteerd zit maar soit... het maakt er niet minder om dat ik me krabberig voel vandaag. Hoewel een luis niet in gekleurd haar zou huizen, heb ik altijd gehoord.
Zegt mijn oudste: voilà, kleur mijn haar. Opgelost! Daarbij vergetend dat eenmaal gekleurd de onderhoudsbeurt dubbel tot triple zoveel kost dan een gewone knipbeurt, ik 14 jaar te jong vind om haar haar te kleuren en het me erom gaat dat ze wel eens zelf haar leven in handen mag beginnen nemen. Hygiëne waaronder luizen kammen incluis.
De wasmachine draait hier dubbele toeren vandaag: alle beddegoed erin voor langer dan normaal, met een geut azijn erbij. De droogkast gevuld met een andere batch lakens en een deel plaids en kleren en mutsen die nog de revue moeten passeren. Yep. Van 10u00 op en aan de was en strijk. Geen vent in de geburen want die ligt nog lekker te maffen. Ik weet het, het is niet eerlijk. Hij weet geeneens nog van de luizenhistorie af, wat niet wegneemt dat het op mijn zenuwen werkt dat ik er weer voor opdraai.
Dan van de nood maar een deugd gemaakt en van de overschot van mijn gebakken brood een broodpudding gebakken... Nu ik toch bezig ben kan ik zowel bezig blijven.
Ik weet het, ik maak het mezelf moeilijk. Zo ben ik wel. Het luizengebeuren heeft me alweer van slag gemaakt, samen met het feit dat ik op de schoolagenda van mijn oudste 3x mijn handtekening vervalst zag en zij beweerde dat ze dat niet had gedaan. Ik ga telkens in discussie over hoe onverantwoord zij zich gedraagt, en hoe zij pas vrijheid terug krijgt als ze aantoont dat ze het aankan. Tot zover ben ik dus goed bezig, maar ik word er wel moe van.
Soms denk ik, pubers! Gsm's die zoek geraken, huiswerken die maar half gedaan worden... Verhalen die niet stroken en leugens waar mijn haar recht van gaat staan. En die mond staat nooit stil tegenwoordig.
Als ik me herinner heeft mijn ma ons nooit zo moeten controleren. We hadden verantwoordelijkheidsbesef omdat we het aan hen verschuldigd waren. Wij konden studeren, zij hebben het niet gemogen. Wij waren blij met een niets, zij zijn blij met niets.
De nonchalance van mijn dochters jaagt me de kasten op. Persoonlijk hygiëne? Kennen ze niet. Ik zou hen met geen pincet willen vastpakken soms, deodorant is hen vreemd ookal koop ik er met tonnen, ondergoed verversen ook. Laat staan dat ze zich deftig wassen. Allergisch aan water, dat zijn ze!
En alles wat je zegt wordt letterlijk genomen. Ben je al in bad geweest betekent dus niet : heb je al gedoucht, of gewoon, heb je je al gewassen? Neen, dan moet persé dat bad vollopen en liefst twee keer na mekaar zo vol mogelijk, met een ruzie over wie eerst in bad gaat.
Een vraag die mijn ouders mij niet moesten stellen want zaterdag was badderdag en daarbuiten trok je je plan met het washandje en de lavabo. Maar hier? Elke dag douchen mag, dus doen ze het niet... Begrijpe wie begrijpen kan...
Ik wind me er enorm in op. Ik ben zo niet opgegroeid. Oké, het zijn pubers, niet alles moet tiptop zijn maar een varkensstal achterlaten leert hen niets voor de toekomst. Wat telt er? PC en tv. Daarbuiten is het gesprek meestal een kibbelen weg en weer en een mekaar in straf proberen praten.
Soms heb ik het niet in de hand. Ik geef het grif toe. Soms wil ik het helemaal niet meer in de hand hebben. Dat huisje-tuintje-keukengedoe is niet meer aan mij besteed. Zou het dan zo erg zijn mocht ik de deur toetrekken?
Niet aan denken. Mijn vent en de dochters komen prima overeen weer... Het zal dan wel weer aan mij liggen, zeker?
Waar is de tijd dat je zo tussendoor, af en toe iets van je 'huis'werk deed 's avonds als je thuiskwam om dan in de zetel te ploffen? Yep. Ik zou liegen, je ruimt je huis op na je werk omdat je iets moet doen om de boel wat minder chaotisch achter te laten voor je je bed induikt en de muizen niet welig zouden tieren, maar toch. Die weekendtarieven hebben voor mij toch veel veranderd.
Ik ben een weekendpiekster. Ik sta op op een zaterdagochtend en vooraleer ik een stuutje eet heb ik al alle keuken- en wastoestellen geleegd, gevuld en aangezet. Vaatwas, wasmachine, broodbakmachine, stofzuiger (met behulp van een tegenpruttelende dochter) draaien in het weekend op volle toeren en straks volgt eten maken, misschien een cake bakken. Mijn vent heeft ook al de weekendziekte. Het hout voor de kachel wordt in het weekend gezaagd, gras afgereden - yep - weekend, boren, weekend. Behalve vandaag, want sinds gisteren is hij ziek.
Een mens is een geconditioneerd wezen. Ik verzet me er normaal hartsgrondig tegen, tegen wat 'moet' omdat het 'hoort'. Mijn motto is nog altijd: waarom zou ik strijken? Omdat de rest van de vrouwelijke wereldpopulatie strijkt? Neen.
Maar ik geef eerlijk toe dat, als ik mijn rekeningen bekijk mijn neiging toch meer ligt in het feit dat ik NIET met de dagtarieven maar met de nachttarieven aan de slag ga. Strijken na 22u00 heb ik zowat een half jaar geprobeerd maar eerlijk gezegd: ik kwam er achter dat dat echt zo erg is als dat je het braaksel van je kind moet opkuisen. Bwèèèèèekes! Je moet je telkens over een drempel heen zetten om eraan te beginnen...
En die berichten overal van opslag van diesel, aardgas, elektriciteit... Je wordt ermee om de oren geslagen. En mijn loonopslag? Waar blijft die? Ik zou liegen, die komt eraan maar dan wel omdat ik er extra-inspanning heb voor gedaan.
Toen ze van ruilhandel naar geld overgingen hebben die voorvaders van ons (en ik ben er zeker van dat het 'vaders' waren) alweer niet nagedacht. Ze hebben de aanzet gegeven tot conditionering van de wereldbevolking. Voor de heil van het geld werden we hamsters in het wereldrad. We moeten onszelf voorbijlopen en liefst nog over lijken lopen om met de maatschappij mee te kunnen. En wat hebben we er allemaal mee ingeboet aan sociaal zijn! Nu moet er bijna 'aangeleerd' worden dat het normaal is dat je voor je familie zorgt en voor vrienden opkomt, dat je buren in de straat een verrijking kunnen zijn...
En iedereen is opgegroeid met de gedachte dat je achterdochtig moet zijn want iedereen is erop uit om zijn eigen zakken te vullen.
Ik geef toe, ik bezondig me ook aan het feit dat ik weinig tijd heb voor een wildvreemde, of een halve vreemde, of iemand die me niet aan het hart ligt. Maar solidariteit zou geen onderscheid mogen kennen. Of het nu familie of een wildvreemde in nood is. En in een tijd waar afstanden geen probleem zijn zou er geen 'ver van mijn bed-show' meer mogen bestaan maar die show is de meest bekeken show ter wereld momenteel. Als ik me ervan bewust ben, erger ik me er grondig aan.
Ik beken. Ik ben ook geen luisterend oor meer voor Jehova's sinds ik dat twee keer na mekaar wel was en ze bleven terugkomen... Maar ik probeer zo veel mogelijk kwaliteit uit dit ene leven te halen, zolang ik hier dit leven leef. Mochten er nog volgen, dan volg ik mijn levensmotto: we'll cross that bridge als we er voor staan.
En nu op naar de winkel want eten is iets waar we hier nog niet echt willen op besparen sinds we een tiental jaren geleden op water en brood met confituur hebben geleefd na de aanschaf van wat ons droomhuis leek. Soit. Een mens leert ook uit wat ie onderneemt, da's ook al iets...
Mens. Ik ging weer eens met goeie moed winkelen, zo over de middag. Yep. Met een feest en communiefeest in het verschiet, en mogelijks een ontvangst van belang op het werk dacht ik zo: profiteer er maar eens van, zo binnen budget dan wel liefst maar toch smaakvol.
Dus met goeie zonnige stevige stappen begaf ik me richting stad vandaag. Ik graaide een stuk of acht mooie tunieken en een broek of drie uit de rekken. Daar moet toch iets moois combineerbaar zijn!
Tot ik in die pashokspiegel keek. Man, man, man. Best dat die niet in mijn huis hangen! Een mens ziet er nogal uit in die spiegels. Zo rond als een patat! Ziekelijk bleek. Ik ben 14 kg kwijt en toch zie ik er uit als een zak patatten met Michelinbanden alom. Het is godgeklaagd. Goed gevoel? Foetsjie, in één twee drie.
Allé, geef nu toe. Dat moet toch allemaal niet zo extreem zijn. Voor een maatje 36 kan dat allemaal, zo'n detailspiegels. Maar voor een wat gewichtiger persoon als ik, die al inspanning moet doen om 100 gr. te verliezen is het een downer van jewelste! En dan heb ik het nog maar over mijn omvang.
Reken daar dan nog overvloedige haargroei bij die een gewone dagdagelijkse vrouw niet elke dag kan/mag/wil verwijderen omdat je toch wel wat meer wil doen dan in de badkamer rondhangen... Ik heb toch nog wat meer ambitie dan dat. Als een stekelvarken zie ik eruit in zo'n spiegel.
En de oneffenheden in je huid. Alsof je weer een tiener bent overvrouwd door acne. Bedankt hiervoor!
Ik zeg het. Als ik de Lotto win, dan doen ze me maar meteen onder narcose en verwijderen alles wat haar is overal behalve mijn haardos, wimpers en wenkbrauwen. Ik ging me laten ontharen, maar dan moet ik eerst nog een baard en snor extra laten groeien vooraleer ze die kunnen verwijderen. En in plaats van een liposuctie neem ik mijn eigen ontwerper onder de arm en die maakt smaakvolle kledij voor dames gelijk ik en niet voor pannelatten.
Kijk, en dan zijn ze verwonderd dat er meer en meer kleding online gekocht wordt. Als wat ik besteld heb mij niet past (en dat gebeurt echt zelden) dan stuur ik het gewoon terug. Geen haan die er naar kraait.
Maar daar gaan staan in een pashokje met een gordijn dat amper voorbij je knieën reikt, waarbij het haar dat je op je benen vergeten bent ineens voor alleman in de lange rij wachtenden buiten de pashokjes te zien is en een dame die om de vier stappen komt vragen als ze kan helpen? Neen, bedankt. Nu weet ik het weer waarom ik dit haat. Gezellig shoppen, noemen ze dat! Niets van. En dan kom je buiten in klaarlichte dag en je voelt je slechter dan voor je binnenging, ofwel met kledij die ineens een kleur heeft die je nog nooit hebt gezien of totaal zonder kleding en met een schoonheidskater.
Ik denk gewoon dat ik een tafellaken om me heen ga draperen. Als ik zo de stoffen in de winkels zie is de stof van mijn tafellaken van een betere kwaliteit. En dan voel ik me Cleopatra in plaats van lelijk eendje. Lekker aan tafel liggend, en smakelijk etend van de rijkelijk gevulde tafel.
Gelukkig is er meer in het leven dan shoppen. Straks knuffel ik mijn kids en die hebben graag een dikke buik om tegen aan te liggen!
Mama, je moet nog een afwezigheidsbriefje schrijven voor gisteren, toen ik ziek was...
Beste medewerker van het secretariaat waar mijn dochter op school zit,
Ik neem de pen ter hand om u te melden dat mijn dochter, NAAM NAAM, nu gezond en wel als een visje en een dikke zelfgebakken boterham met choco verorberend naast mij zittend, gisteren met lede ogen ongeïnteresseerd op het vroege uur waarop wij ons allen uit ons bed begaven, volledig uitgeblust, amper in staat om woorden te formuleren, meedeelde dat ze onooglijk massa's veel had moeten overgeven. Terwijl ik mijn net op gang gekomen hersenen analyseerde om te zien hoeveel keer ik de sas had gehoord die nacht, sleepte ze zich, pyama en al op de stoel met de mededeling dat ze niet in staat was om ook maar iets tussen haar ongepoetste tanden te krijgen omdat dat er zeker weer zou uitliggen. Ze zag er gisteren inderdaad nog al lijkblekerig uit.
Na verschillende telefonische checks vanop mijn drukke werk naar huis kan ik beamen dat zij, door vermoeidheid geveld, ongewild, in slaap was gevallen in de zetel in onze prachtige living want zij nam slechts tegen de middag op. Nadat ik alle mogelijke redenen van deze niet-opneming had overlopen - neen, ze had geen chatsessies georganiseerd, noch tv-gekeken, noch zich aan een eetfestijn begeven - heb ik haar toen aangeraden om tot bij opa te geraken op eigen krachten, wat volgens haar stem aan de telefoon een levensopdracht was. Ik kon niets doen aan deze verlammende situatie want ik zat op mijn werk, waarvoor mijn excuses.
Nadat ik nogmaals bij opa in de namiddag telefoneerde om te vernemen hoe het met mijn doodzieke, door een vreselijke maagkramp geteisterde, ongelukkige dochter was, nam zij zelf op om te zeggen dat het al wat beter ging en het waarschijnlijk ook grotendeels oververmoeidheid was geweest.
Oververmoeidheid kan natuurlijk voorvallen, vooral na een drukke, actieve vakantie als zo vaak bij ons het geval is, hoewel ik mij bij deze ook verontschuldig voor het late uur waarop ik mijn kinderen uiteindelijk - na ontieglijk veel tegengepruttel en gejammer - in bed kreeg, elke avond.
's Avonds was de bijna ongeneeslijke maagkramp al een schim van wat hij 's morgens was geweest, maar u weet dat een plaag zo onverwachts als ze komt, weer kan verdwijnen. Ik vraag dan ook uw respect om haar beslissing om u een dag vol braken en misselijkheid te besparen. Laat staan dat zij u en de honderden medeleerlingen op school zou hebben besmet met deze eendagsziekte.
Vragend om uw begrip, verblijf ik...
Ondertekend in mijn mooiste kalligrafie, Mevr. Naam NAAM
Kortom. Een tienerdochter kan nogal wat drama teweeg brengen. En met een fikse berisping en een dreiging dat ze de volgende keer door de veertig graden koorts en een emmer braaksel moet produceren, voor ze mag thuisblijven is ze vandaag naar school geweest. Niets aan de hand. 't Was maar een halve dag.
Ze was misselijk, en daarom schrijf ik het briefje ook. Maar de volgende keer kan ze het aan de dokter zelf uitleggen! De fiete!
Ik weet het. Niet als excuus gebruiken. Maar door de tijd en ervaring weet ik dat dit geen excuus is. Het is al een tijdje iets wat ik niet kan ontkennen: mijn ups en downs. Mijn té-momenten en futloze momenten. Mijn twee gezichten: innerlijk en uiterlijk. Mijn energie... Opsommen. Daar ben ik goed in. Woorden kaatsen: ook. Daar kan mijn man van meespreken. Het is een tijdje geleden maar het is er weer. Ik weet dat het terugkomt, het piekeren is er wel elke avond maar het afglijden in de bodemloze put en het niet kunnen stoppen? Yep.
Ik ben er weer uit. Meestal zijn buitenstaanders de reden waarom ik mezelf, mijn relatie, mijn plaats in vraag stel. Noem het een midlifecrisis die zich zo om de twee jaar afspeelt. Gelukkig kent mijn vent mij al. De passie die ik wil en mijn idee daarvan stroken normaal niet met een evenwichtig leven. Het is te gevaarlijk, niet volgens de norm. Eigenlijk wil ik alles uitproberen, ongeacht de consequenties.
Neen. Ik herneem: ongeacht de consequenties op het moment dat ik het wil uitproberen. Ik weet dat ik spijt zou hebben mocht ik mijn impulsen volgen. Maar soms wordt er innerlijk zo hard aan mijn hart getrokken. Ik heb het daadwerkelijke engeltje en duiveltje elke dag op mijn schouder zitten de laatste week. Zou ik? Zou hij dat nemen? Zou hij het eindelijk genoeg vinden?
Ik kan vreselijk uithalen. Niet mijn sterkste kant. Maar daartegenover staat dat ik vreselijk lief kan zijn, no strings attached. Liever en passioneler dan een ander, denk ik dan. Puurder, energieker. Naïever ook.
Ik kan het plaatsen in het kader van de adhd. In het kader van mijn maandelijkse kwadraatuitspattingen. Maar het blijft een probleem dat het telkens aftasten van mijn partner maar niet te stoppen valt. Ergens komt er ooit een einde aan, aan zijn geduld, aan wat hij pikt. Ik voel er me achteraf moedeloos door, door wat ik hem aandoe. Door de gesprekken die ik met vrienden over hem heb.
Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel. Een cliché-liedje maar in plaats van een 'eafhouden van' is het een 'aanmoediging om'...
Ben ik niet gelukkig? Tuurlijk wel. Tussen deze vlagen van zinsverbijstering in ben ik supergelukkig met mijn gezinnetje, mijn ventje. Iedereen heeft het erover dat de passie slinkt naarmate je ouder wordt. Ik kan er mij niet bij neerleggen want dan ben ik nu al dood. Bij mij wordt alles tot de grond kapot geanalyseerd waardoor ik tot waanzinnige gedachten kom als: ik ben al zo lang braaf geweest, maar ik ben nog niet eens in de helft mocht ik tachtig worden. Moet ik nu nog eens zo lang onrustig rondlopen?
Mijn pa is een wijs man. Hij zegt dat mettertijd ik dingen zal gaan relativeren, rustiger zal worden. Ik denk dat hij dat zegt omdat hij hoopt dat dat zo zou zijn. Voor mijn man vooral. Ik kijk naar mijn moeder en het is nog steeds de vurigheid en het gemis aan nieuw, passioneel, leuk die haar bij momenten moedeloos maakt. Ik ken dat. Het GAAT dus niet over.
Heb ik dat dan van haar overgenomen? Misschien wel. En wat zullen mijn kinderen van mij overnemen? De adhd hebben ze al. De redeneringen hebben ze al. Het feit dat niet alles moet lopen zoals het bij anderen loopt, hebben ze al. Het feit dat een partner je accepteert zoals je bent met je adhd en dat dat is waar ze in een relatie moeten op letten? Hebben ze al deels mee. Het feit dat je je partner ook met zijn gebreken moet accepteren? Daar heb ik het zelf nogal moeilijk mee. Waarom kan hij het dan wel en ik niet? Het is niet dat ik hem niet liefheb. Ik heb hem bij momenten té lief, ik kan in hem verdrinken. Weer die té! Ik pieker gewoon te veel en kan het niet stopzetten. Ik irriteer me aan dingen in het algemeen, al jaar en dag. Een geluid dat terugkeert, een gesprek waar een conversatie wordt verstoord door een luide stem die niets te vertellen heeft, het zonloze weer, het feit dat ik niet zomaar de boel de boel kan laten en doen waar ik zin in heb, als ik her zin in heb. Neen, eerst moet je alles 'regelen' (zie: weeral dat woordje 'regel' erin) zodat anderen kunnen akkoord gaan met het feit dat jij plotseling iets wil doen.
Egoïstisch. Ik weet het. Het gaat voor mij niet anders. Dat zwart-witte zit daarin. Daarin kan ik dan geen compromissen sluiten.
Dus dat ik me aan zaken irriteer aan hem is ook normaal. Dat heeft niets met hem maar met mijn ingesteldheid te maken. Ik zou me aan een ander ook irriteren. En toch vind ik het allemaal de moeite waard weer. Vandaag, nu de zon schijnt, ik thuis zit, kind nog kraai aan mijn hoofd.
Eigenlijk heb ik nood aan veel rustmomenten op mijn eentje. Dat 'weglopen'-gevoel waar ik veel last van heb moet ik bedwingen of ik hou niets over. Het is één van de gevoelens waar ik niet trots op ben.
Soit. Genoeg gezeverd. Nu ga ik ramen wassen... Het zit al drie weken in mijn hoofd te duwen dat ik dat beter eens doe. Niemand die er iets van zegt, alleen dat mormeltje in mijn hoofd die WEET dat het hoogst nodig tijd is.
Moet dat? Neen. Vandaag van mij wel. Hoewel, ik weet niet of ik er vandaag in slaag. Onderweg zijn er nog zoveel zaken die ik moet regelen en binnen een halfuurtje komen de kids thuis met hun vrolijkheid, botsingen, verhalen, vragen om oplossingen.
Ik dacht dat het makkelijker zou zijn nu ik weet wat ik heb. In het begin was het dat. Nu denk ik dat het een opgave is om uit te maken wat karakter is en wat adhd. Akkoord, mijn geheugen is een probleem, mijn vergeetachtigheid en oppikken van onbelangrijke zaken is er een, en mijn impulsiviteit is er bij momenten ook.
Toch zijn we gelukkig. Soms elk apart, soms wij drie zotte fieten en heel veel alle vier. Dat is het voornaamste, denk ik dan. Misschien is het beter als ik mijn redeneringen en woorden in mijn hoofd gevangen zou houden.
ik ben de dochter van een filmkoppel... ode aan mijn ouders
Mijn pa heeft zo zijn bezigheden de laatste tijd. Sinds hij een pc heeft, en een fototoestel en een kaartlezer is hij pc-verslaafd. Minder kan je het niet noemen. Zo gebeten om vogels en lijstjes op pc te zetten... Geen gedrevener man doet het hem na.
En nu heeft hij een doos oude foto's ontdekt. En vandaag heb ik zo een duik in mijn verleden genomen. Je kent dat, van die diavoorstellingen die continu op het scherm verschijnen. Weg oud scherm dat je moet openrollen, weg 8mm-filmkes. Weg nostalgie, hoor ik je denken.
Niets van. Ik heb voor het eerst op foto de vader van mijn vader's vader gezien. In een kader om u tegen te zeggen. Met mijn oudste broer. Zwart wit. Een onbekende, die ineens dichter naar me toe werd getrokken. Een man met karakter, als je hem ziet zitten... En mijn ouders, toen ze 16 waren. Mooi. Mijn moeder met een beehive waar mijn dochter jaloers op is en Amy Winehouse niet eens kan aan tippen.
Niks groezeligs te zien, zoals op de foto's van nu waar je het moment vastlegt en je achteraf ziet dat er een wc-reiniger in een hoekje staat of je bloesmouwen niet gelijk hangen. Neen. Perfecte zwart-witfoto's uit de oude doos, die nog nooit een album hebben gezien.
Mijn moeder, de deerne in het wit, lang zwart haar, een kopie van mijn zus nu. Mijn vader, Don Diego de la Vega. Hij had toen al iets waardoor ik kan begrijpen dat mijn moeder hem boven alle andere mannen verkoos om trouw te blijven vanaf haar 15de. Zucht. En mijn ma, prinses der prinsessen, gave huid, sprankelende ogen, schitterend figuurtje en de avontuurlijkheid springt er vanaf. In poses met een blinkende motor, gedrapeerd in het gras...
En het brengt me in een romantische bui. Ik ben een dochter van een filmkoppel! Ik heb het over de 'schoonheid' van mijn ouders. De innerlijke schoonheid van twee mensen die zo jong niet wisten waar ze aan begonnen. Hun interactie met elkaar is de lijm van hun relatie.
Mijn moeder, met hetzelfde nog altijd vurige karakter, mijn vader, de éminence grise, het kunstenaarstype. Ze mogen er zijn (alsof ik daar iets over te zeggen heb )
En al zeg ik het zelf: ze hebben verdomd mooie kinderen gemaakt!
Alles gebeurt in cycli. Alles komt terug, van doodgewone maandstonden (je moet ze wel gewoon worden) tot de natuur, tot gemoedstoestanden, geldtekort, reparaties, ruzies, evaluaties, betalingen, gebeurtenissen.
Er zou dus een regelmatigheid moeten inzitten, m.a.w. je zou er toch vat moeten op krijgen na een tijdje. Niks van! Ik stel vast dat ik er geen vat op krijg. Hoe meer ik probeer, hoe meer het in het honderd loopt. Daarvoor zou ik alles moeten bijhouden en cijferen wat, waar en wanneer ik wat zou doen. Dat is al niet meer aan mij besteed, dat cijferen.
Ik zie bijvoorbeeld ook dat, hoewel ik niets heb verteld van wat ik in mijn jeugd deed, mijn tienerdochter heel veel zaken herhaalt. Ik moet wel aannemen dat ik het met de moedermelk heb meegegeven.
Mijn stemmingen zijn ook in cycli, alleen zijn deze niet zo regelmatig en duidelijk voor me dat ik er iets van snap. Ik kan net zo goed in een vakantie 'op' zijn als tijdens een werkweek. En ik kan maanden aan een stuk mijn vrolijke euforische zelf zijn zonder te voelen dat ik op de grens loop om dan te crashen en op automatische piloot een tijdje overeind te proberen blijven. En dagelijks op en neer kan ook. Spannend of vermoeiend, naargelang de fase waar ik me in bevind.
Het is niet makkelijk, vooral niet als het regent
Maar ik cycle door mijn leven heen. Zoveel mogelijk genietend van de cycli rondom mij: de bloemen en planten die weer boven komen piepen, de kleurrijke toestanden die letterlijk en figuurlijk rond mij ontstaan. Of rond mijn dochters. En het geeft me het nodige 'ongewone' plezier die ik nodig heb om verstandig in het leven te staan.
Ik heb bijvoorbeeld vannacht enorm genoten van de zangeressen die bij Jools Holland waren uitgenodigd. Jools is ook iemand die ik ken vanuit mijn jeugd. Ik hou van zijn ongedwongen manier van aankondigen, interviewen en zijn kunde als pianist. Ik hou van zijn blijvend enthousiasme om nieuw talent te promoten. En vannacht was dat voor de tweede keer Adèle en een zekere Estelle. Het was zingen met mijn ogen dicht. Dansen in mijn living. Genieten van de a-typische ritmes van Estelles muziek. Het zwarte dat er onlosmakelijk in doorklinkt, het diepe, praterige afgewisseld met een prachtige stem.
Goeie muziek komt ook in cycli. Ik hou van Adèle, Estelle, Amy Winehouse, Duffy, Alicia Keys, Joss Stone zoals ik hou van Alison Moyet en Carmel, de hese stem van Dany Klein, John Lee Hooker, The Scene, Queen en alles wat een beetje improvisatie toelaat.
Dus cycli zijn niet altijd slecht. Als ik wat van mijn cycli kan afstemmen op de cycli rondom mij, zit er wat kans op evenwicht in. Nu nog tevreden zijn met evenwicht ...
Sinterklaas is toch al lang voorbij? Ben ik dan een ongelovige Thomasse?
Gisterenavond weer zo'n raar verhaal van mijn dochter.
Mama, mama, ik kijk net door het raam (toen ze ging slapen) en zag aan de overkant op het platte dak van de buren een man lopen. Net dezelfde als deze die een tijdje geleden aan de auto van papa stond te frutselen... Dezelfde jas, dezelfde pet... Het eerste wat door me heen schiet is onvermijdelijk: een late Zwarte Piet.
Wat moet ik daarmee? Als wij kijken is er nooit iets te zien. Zo alles in rep en roer zetten, politie bellen en al zonder dat je iets gezien hebt. Ik weet het. Ik val mijn dochter af. Ergens ken ik haar, maar ik mag er niet aan denken dat het waar is.
De vorige keer bij het autofrutselen heb ik de politie de dag nadien gebeld omdat ik er niet gerust in was en kreeg de mededeling dat ik beter direct had gebeld. Sta ik er weer voor, doe ik het weer niet. Er scheelt toch iets. Ik wacht nu af of er ergens is ingebroken, en dan kan ze alsnog de beschrijving geven . Lafaard.
Slecht van me, ik weet het. Ik zou razend zijn mocht ik een auto-ongeluk hebben en de getuige niet zou willen getuigen. Het is echter geen onwil. Het is ergens een 'wat moet ik gaan vertellen'-gevoel. Het zit nog altijd in me, dat gevoel om gekleineerd te worden, zelf niet geloofd te worden. En het zit ingebakken.
Joepie, de zon is er. Klaarlichte dag, ik voel me veilig. 's Avonds is dat andere koek. Ik weet dat het generaties ver loopt, dat angstig gevoel. Het moet ergens diepgeworteld in me zitten, 's avonds word ik bang. Mijn grootmoeder had het ook. Zo'n stevige, lieve recht door zee vrouw en bang als het avond werd of onguur weer was.
Ik ga er niet naar laten graven, naar dat onveiligheidsgevoel. Ik laat het rustig zitten waar het zit. Het zal wel met mijn eindeloze fantasie te maken hebben. Zoals mijn jongste dochter, waarvan een ietsiepietsie-klein angstje kan uitgroeien in haar hoofd tot een gigantisch niet te overkomen obstakel vooraleer ze er maar een woord over lost. En daar doe ik dan luchtig over, om niet toe te geven dat ik het ken. Draai die knop om, denk aan iets anders!
Het zal waarschijnlijk nog generaties verder leven, dat gevoel. Gevoed door het er niet over praten, het niet kunnen plaatsen... Goed geanalyseerd maar niet bespreekbaar. De horrorverhalen zijn echt niet aan ons besteed, de deuren zijn stevig gesloten en vergrendeld en de toer van het huis wordt als laatste door mij gedaan omdat ik wil controleren of mijn man wel alles heeft gedaan zoals ik het wil. En er is hier niets van waarde. Waarom toch? Controlefreakje, yep, dat ben ik wel. En hij is nergens bang van. Waarom kan ik dat gevoel gewoon niet overnemen?
Mijn oudste had gisteren op youtube het griezeligste filmpje van Mickey Mouse opgezocht. Mickey Mouse en griezelig! Yep. Mickey and the mad doctor. Ze krimpt ineen met de klassieke handen voor de ogen en gegluur ertussen als dat tekenfilmfiguurtje op het scherm komt. En toch gaat ze het opzoeken. Een mens blijft dus raar in mekaar zitten.
Nu, om wat luchtiger te doen: ik heb gisteren een schilderij gemaakt. Mooi vind ik zelf. Eindelijk ook na een week willen maar niet kunnen. Ik had zo'n uur nodig nadien voor ik een deftige zin kon lezen achteraf. Zo weg van de wereld was ik. De kleinste had er haar idee over: het is mooi, mama, maar moet er niet nog wat meer verf op? Er is zoveel wit! Yep, meiske, da's de bedoeling. Het is mooi in evenwicht zo. En commercieel meiske dat ze is zegt ze: je kan er dan wel niet veel voor vragen als mensen het willen kopen. Je hebt niet veel verf gebruikt! Alsof ik schilderijen zou kunnen maken die ik zelf niet mooi vind. En tonen aan de buitenwereld is telkens een opgave.
Het heeft iets dreigends onderaan en iets zonnigs bovenaan. Perfect het gevoel wat er al een tijdje in me hangt. Nu moet ik het alleen loslaten, samen met mijn schilderij.
Voilà! Ik doe een poging... De zon helpt...
En de meiden passeren net: 'we kapen een gratis bus'... Ik ga er me maar mee bemoeien voor de boel hier wordt afgebroken!
Ik weet het, het nieuws is een dag oud maar soit. Ik hou van mijn scharrelkippeneieren (weer een scrabblewoord dat kan tellen).
Volgens de 'leider' van de Boerenbond zit er dus meer dioxine in mijn scharrelkippeneieren dan in die van legbatterijkippen. Ik lig er echt wakker van.
Met een roker als partner ben ik toch al passief aan kanker aan het lijden.
Ik krijg wat van die berichten. Er is geen onderwerp meer veilig dat niet moet geanalyseerd worden en in stats moet worden omgezet. En dan krijgt iedere mens die het nieuws volgt een klets rond zijn oren. Het is al geweten van 2002 en nu komen ze ermee op de proppen. Omdat het niet alarmerend is. Waarom dan in het nieuws? Om in de spotlights te staan?
Mijn kippen verdienen het om in de spotllights te staan. Ze leggen hun eieren stipt op tijd, zorgen af en toe dat het alle dagen Pasen is omdat je de eieren moet zoeken, en ze kakelen erop los. Een tv op zichzelf.
En ja hoor! Het ligt niet aan iets kleins wat je kan veranderen. Niet aan hun eten, niet aan hun ophokmethode (ook zo'n woord waar je een scrabble mee kunt winnen) maar aan de aarde. Alsof mijn buren 's nachts in hun pyama kachelasse over mijn kippenaarde komen strooien (waar halen ze het).
Yep. Die vervuilde aarde speelt dus weer in het voordeel van de ophoktheorie. Hou ze binnen in hun kot, dan ben je ineens ook van de ziektes van 'overvliegvogels' vanaf en krijg je dioxinevrije eieren. Eigenlijk vragen ze van de particulier dat hij van zijn scharrelkippen ook legbatterijkippen maakt. Neen dank u. Ik moet mijn eierproductie niet opdrijven, ik heb eieren genoeg.
Is het je al opgevallen dat die statistieken uit het niets opduiken? Ik ben een fervent enquêteinvuller maar ik heb nog nooit een enquête ingevuld over eieren, en bij uitbreiding over kippen en al zeker niet over dioxineaarde. En dus zitten mijn eieren en mijn kippen niet in de statistieken, neem ik aan. Tenzij er 's nachts iemand in mijn tuin een ei is komen roven, een kip is komen analyseren of een kubiek metertje aarde is komen afgraven. Ik dacht van niet!
En als ik de Boerenbond mag geloven zijn die scharrelkippeneieren uit de statistieken dan gelegd door kippen die op vernieuwde aarde pikken. Ergens ligt er dus een lap dioxinevrije aarde die kan worden aangevoerd? Of hoe haal je zoiets als dioxine uit aarde? 't Is te moeilijk voor een simpel meiske, gelijk ik.
Als het niet geeft, mensen, ben ik blij met mijn kippen en hun eieren. Ik hou van eiersalade, cake, witte roux met ei, en op zijn tijd een roer-, spiegel- of ander ei, en dat al sinds ik 's nachts om vier uur opstond om examens te leren. En dat is een tijdje geleden.
Dus ik spring hier officieel op de barricades voor mijn prinsessen achter in de tuin. Ze mogen voortdoen!
Het is een luxeprobleem, ik weet het maar vakantie zo alleen met de kids is niet evident. Vooral als ze zelf niet echt aanstalten maken om met vrienden en vriendinnekes af te spreken.
Ben ik dan zo initiatiefloos? Neen. Alleen ziet vakantie nemen er voor mij anders uit dan voor een tiener. Dat zou toch moeten. Ik heb geen armslag, kan niet doen wat ik wil en zelf altijd aangeven wat de mogelijkheden zijn waaruit ze kunnen kiezen zou een oplossing kunnen zijn, denk je? Dan maken ze nog geen keuze. Alleen zie je aan wat ze doen dat ze zich vervelen, ettelijke momenten op een dag. Als er geen computer of tv mee gemoeid is, vervelen ze zich. De computergeneratie. Ik behoor tot de halfjes, zij zijn al volleerd.
De jongste is momenteel wel een concert à la Nathalia aan het weggeven in de tuin, borstelsteel incluis. Het is wel leuk, in een hemd van papa en met tuinbotten aan en met een air om u tegen te zeggen. Dat heeft ze trouwens wel altijd, die air om u tegen te zeggen. Het is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Maar dat heeft ze van ergens.
Ik heb net een deel bollen in de grond gedraaid. Te laat zul je zeggen. Akkoord, maar als je bestelling pas toegekomen is moet je er iets mee doen. Het heeft wel iets zuiverends, dat planten. Je handen vuil maken. Elke ochtend met een kop koffie gaan kijken of er al iets in de grond groeit. En de zonnedans van mijn dochter werpt zijn vruchten af, de zon is er... jippie...
Misschien gaan ze met zijn tweeën wel richting Brugge vandaag. Da's een optie. En dan kan ik een schilderij maken. Het is nodig voor mijn zielerust (hmhm) en voor de tentoonstelling die er zit aan te komen eind deze maand. Hoewel, ik schilder nooit in opdracht. Soms schilder ik maanden niet, soms staan er vele schilderijen tegelijkertijd op volgens mijn humeur en inspiratie.
1 april is wel voorbij, é, roept mijn oudste naar de jongste.
Ik ben er wel trots op, op wat ik op de wereld gezet heb. En ik doe het redelijk goed, vandaag vind ik dat toch. Ze beginnen meer en meer met mekaar om te gaan als volwassenen, als ze niet liggen te bijten, krabben en vechten in het gras. Twee meisjes. Twee jongens zijn het altijd al geweest, concurrerend en mekaar in het oog houdend.
Ah ja, straks duik ik de auto in om eens te gaan shoppen met die twee. Een paar schoenen hier, een paar daar... de portemonnee zal het weer voelen. Ze moeten toch iets aan hun voeten, hoewel, blootsvoets is veelal hun motto, zomer en winter gelijk.
Ah, wat een gekweel op tv. Die staat hier zoals op veel dagen nog te spelen op één of ander muziekkanaal. Vlug uit en wat stilte, dat een mens al kan proberen om zelf rustig te worden zonder al die onrustige geluiden rond zich... Tenzij we hier alledrie aan het zingen gaan, dan is het kot te klein.
Yep. Voor een woensdag kan dit wel tellen, zon, vakantie, geen budget en goesting om te shoppen... 't Wordt weer fun vandaag!
Stef Bos
Je woorden breken in mijn hoofd, een chaos aan gedachten Jou, in het donker gevoeld, bekeken daar kan ik slechts naar trachten.
Ik ken je enkel té commercieel en ben heel diep verrast dat jouw gevoel, jouw beleving in mijn beleving past.
Nooit nam ik ooit idool als woord op in mijn woordenschat Dat doe ik nog steeds niet, al scoort dat wat je doet heel wat
Ik drijf op jouw pianoklanken jouw orgel en gitaar Zit innerlijk dan diep te janken, emotie, zonder commentaar.
Wat mij vooral is bijgebleven is wat je me hebt gegeven. Het gedachtenloos genieten, het innerlijk zweven Inhoud, leven.
Ik bedank je, anoniem vandaag vanuit mijn hart, mijn ziel vanuit de allerdiepste laag: Ik zag en het beviel!
Geef toe. 't Is da nie é vandaag. In vergelijking met gisteren is het vandaag al mis als je door het venster kijkt. Grijs weer. Niets voor mij. Niet als je meer het zwart-wit-type bent. Grijs, zo compromis, zo saai. Het is nooit mijn kleur geweest. Hoewel het in de kleuren zit die mij goed zouden moeten staan volgens de kleurenconsulente, het is een kleur die ik weinig tot nooit aantrek.
Ik ben eigenlijk een mens van contrasten, van ofwel heel veel kleur, ofwel zwart. En cliché, cliché, zo is mijn humeur ook. Ik ben één van die mensen waaraan je kunt zien aan de kleren of ze in een goede of slechte bui is opgestaan. Tenzij ik mensen op het verkeerde been wil zetten... Dat is ook een kantje van mij...
Waarom hangt een mens zo vast aan die kleuren? Ik hou bijvoorbeeld enorm veel van soorten groen, ik word er rustig van. Kanariegeel is dan één van mijn hatelijkste kleuren. Zo van dat frêle geel, dat breekbaar geel, geen zonnegeel maar kanariegeel dat ergens tussenin hangt. Blauw is ook één van die kleuren waar ik de ene dag voor ben en de andere tegen, die zit in de 'grijze' zone dus dat is één van de mindere kleuren. En zwart is geen kleur maar ik associeer het met een spons. Als ik zwart draag dan sta ik beter stevig in mijn schoenen want dan komt alles op me af en ik absorbeer alles.
Zot. Dat ik dat zo allemaal associeer met zaken. Ik ben geen kleurkenner, ik voel het zo aan. Als gevoelsmens kan dat wel tellen. Ik ben geen rationeel type. Analyseren, dat wel maar toch zijn mijn hart en mijn al of niet verwrongen gevoel ter hoogte van mijn maag de barometers. Als ik ergens lees dat je je gevoelens moet leren uitschakelen om rationeler in het leven te staan dan wringt het al. Het is mijn intuîtie die mij uit situaties redt, het is ook wat ik mijn kinderen aanleer.Vertrouw op je gevoel. Krijg je een beklemmend gevoel in een situatie, ookal lijkt het allemaal oké, luister ernaar. Je hebt het meestal bij het rechte eind als er iets niet juist aanvoelt.
Ik ben ervan overtuigd dat er verschillende types mensen zijn. Mensen die luisteren en mensen die meedraaien. De mensen rond mij zijn mensen die luisteren naar hun ingevingen. Ik zou geen andere vrienden rond mij dulden. Omdat dat tijdsverspilling zou zijn als je echtheid en puurheid in het vaandel draagt.
Naïef? Zeer zeker en niet beschaamd daarvoor. Het is niet negatief als mensen je de stempel naïef geven. Ergens bespeur ik daar altijd een jaloersheid in, een 'ik kan jammer genoeg niet meer als een kind zaken bekijken'-gevoel. En als er iets is wat ik koester, dan is dat het kind in mij. Het is er altijd, en het geeft me inspiratie in mijn schilderijen, gedichten, conversaties,...
Volwassen worden staat niet gelijk aan het kind in jezelf verliezen. Maar als ik zo rond me kijk...
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
Nog vlug even wat kwijt hier. De zonnige zondag van deze morgen ziet er alweer wat grijzer uit. Maar dat geeft niet. Het is Kermis hier.
Laat ik met deze wijsheid starten. Nadat mijn dochter haar lievelingstas hier op de grond heeft laten vallen. Arm kind. Brokken van haar Diddltas.
Yep. Schilderijen ophangen op een nakende tentoonstelling: het blijft een zenuwslopend iets voor me. Het laat me redelijk naakt achter.
Zou het moeten geweest zijn. Ik in mijn bed met de wetenschap dat de kids meer en meer eens rustig zelfstandig kunnen opstaan. Ik was op voor mijn ventje en ze zeiden dat ze stil gingen zijn. Dus ga gerust weer je bed in, mama. Alles is ok.
Dat was weer eens buiten de adhd gerekend.
De zon schijnt. Er is wat meer licht dan gisteren nog. Genepen gevoel in mijn maag. Zoveel zaken recht te trekken omdat ik weer zo'n onweerstaanbare drang tot weglopen had.
Weet je wat helpt als je een dip hebt? Shoppen. Cliché, maar het helpt. Ik heb kleren gekocht. Yep. Geen rokske. Dat heb ik al geprobeerd. Dan moet ik ook nog van dat bruin op mijn benen smeren en nog van dat extra badkamerwerk kan ik missen als de pest. Hoewel, de Flair heeft er zo'n zelfbruiner in de verpakking zitten sinds gisteren...
Ik heb net een mailtje gekregen van een vriendin. Over geluk. Geluk is het appreciëren van kleine momenten op het moment dat ze zich voordoen.
Ik betrap er me net op. Ik ben een Nick-Camen-adepte. Zo zonder het te weten zit het in mijn dagelijkse routine verweven. 
Ja hoor. Vandaag, op een luizige zondag word ik geconfronteerd met 16 uitgekamde luizen bij mijn oudste dochter. Jippie!
Jippie! 't Is weer weekend! Hoewel...
maar toch smaakvol.
Ik weet het. Niet als excuus gebruiken. Maar door de tijd en ervaring weet ik dat dit geen excuus is. Het is al een tijdje iets wat ik niet kan ontkennen: mijn ups en downs. Mijn té-momenten en futloze momenten. Mijn twee gezichten: innerlijk en uiterlijk. Mijn energie...
Gisterenavond weer zo'n raar verhaal van mijn dochter.
Geef toe. 't Is da nie é vandaag. In vergelijking met gisteren is het vandaag al mis als je door het venster kijkt.
