Terug van Kruismans. Ik, de Joëlle Milquet en mijn vriendin met haar stofzuiger waarmee je izemoballekes kunt blazen op trouwfeesten... Ik weet, alleen de mensen die er waren verstaan waar ik het over heb. Da's nu al de 3de keer dat ik met Joëlle Milquet vergeleken wordt. En ik moet zeggen: ik vind het wel een affront. Niet dat het een lelijke vrouw is, maar om vergeleken te worden met een een politicus, een discussietante waar vooral de connotatie 'non' aan vasthangt?
Maar ik heb genoten. Veel van de zaken die aan bod kwamen liggen in de lijn van wat ik zo aan vrienden en in de blog hier vertel. Ik begrijp dus de redenering volkomen. Het was een avondje entertainment, ook vooral door het entertainend gezelschap waarin ik vertoefde. Plezier zonder bier was mijn motto en ik heb tranen met tuiten gelachen!
Dankzij mijn boezemvriendin, met nadruk op boezem. Wij passen bijeen zo boezem boven boezem als we knuffelen. Yep. Ik geniet er nog van, na al die jaren vriendschap is er nog niets veranderd tussen ons, zonder dat we dat moeten zeggen en bevestigen aan elkaar godganse jaren aan een stuk. Ik ben wie ik ben en zij is wie zij is. Tof, gelijkgestemd, recht door zee, even zot als we zelf willen en we kunnen lachen met een scheet en praten over alles zonder gêne, zonder kwetsen, zonder bijbedoelingen. Meer moet da niet zijn. 't Was lang geleden dat ik eens manloos ergens naartoe ging om te lachen en niet na te denken.
En hier ligt er een tiener met haar eerste regels in de zetel. Zo vies als nen hond, snakkerig en manipulerend dwingend in wat we de rest van de dag zouden moeten doen. Terwijl ik probeer rustig te blijven om te bloggen hoor ik mijn vent vanachter van zijn oren maken, mijn jongste repliceren en buiten is het donker weer.
Ik ben net terug van mijn ouders waar we waren uitgenodigd om eens te komen eten. Lekker! Moeders kookpot zoals vroeger met smaken die ik met de beste wil van de wereld nooit in mijn eten krijg, ook als ik grammetjes kruiden zit af te wegen. Zo na een uitgangsavond dacht ik - joepie, ik moet niet koken, lekker uitslapen! Was ik da zomeruur vergeten! En dat gaat altijd gepaard met een hele dag twijfel of ik het nu wel of niet vandaag moest verzetten. Want ik heb het al eens verzet verleden week, omdat mijn 'boezemvriendin' mij dat had wijsgemaakt. Leuke vriendin!
Heb je al eens iets teruggezet zoals het was? Het lukt me niet met zaken, laat staan met tijd. Ben je al eens teruggekeerd naar wat het geweest is? Dat lukt dus niet. Ik mag dan wel de tijd terugzetten, wat gebeurd is in dat uur dat er niet is geweest is niet meer terug te beleven. En ik weet dat het grappig was dus 't ware wel de moeite waard geweest om dat uur te herbeleven! Soit. Stop daarmee. Wat is een uur in een mensenleven, zeggen mensen soms. In mijn leven kan in een uur heeeel veel gebeuren, heel intens, heel puur, heel gemeend, heel diep.
Stapt er hier ene met forse schreden van de zetel naar de keuken om daar het lawaai dat er klinkt nog wat op te drijven.
De jongste is al twee dagen gefascineerd door een kapotte digitale klok/wekker en heeft die al uiteen gehaald en weer ineen gezet. Vanochtend vertrouwde ze me in mijn bed toe dat ze 'laborante' wil worden. Zoals in CSI. Met van die buisjes en zo. Neen mama, niet in een ziekenhuislabo, in een CSI-lab. Oké. Dat wordt dus zoeken in België...
Kortom, ik heb vandaag dus een luie, loze, lamlendige, (k)loterige zondag zo tot rond 16u00.
Yep, want ik kreeg net telefoon van een vriend dat we welkom zijn straks. Nu nog mikken dat we net om 16u00 aan de deurbel hangen!
Jaja. Overdaan zit ik hier weer. Lekker té veel weer. En dan vanavond nog in een theaterstoelke op de eerste rij dus met nekpijn naar huis. Bert, jongen, ge hebt heel veel goed te maken!
Eigenlijk weet ik nie zoveel van hem af dan dat ik hem ken van de Rechtvaardige rechters. En je weet, als je ergens heengaat, dan weet iedereen wel wat te zeggen. Voornamelijk dat het geen Wouter Deprez is.
Neen, mensen, het is Bert Kruismans. Anders had ik een kaart gehad waarop Wouter Deprez stond. Of, hoe kunt je nu appels met peren willen vergelijken?
Ow in de achtergrond is er ruzie: Eiiii, ik ben wel op hem, é! Stomme! Da's wel nie waar é! Kijk niet zo!
En dan een gebaar van: ik kan haar wel wurgen! Ik dacht dat het gisteren was: mo zus is toch wel een lief boeleke, é, mama?
Yep, adhd in het kwadraat. En ik kan u zeggen dat het niet over Bert Kruismans gaat. Meestal zijn ze ruzie aan het maken als er moet afgeruimd worden, nadat ze samen zoals vanavond een croque-Monsieurke hebben gemaakt en verorberd. Maar als het over jongens gaat, dan is het hek van de dam. Meestal vallen ze op dezelfde, al is er twee jaar verschil tussen hen beiden. En dan is er thuis hier concurrentie terwijl er geen van de twee een mond durft opendoen tegen de bewuste gast. Yep. Wat als ze dan daadwerkelijk een lief zullen hebben, sta me bij!
Ja, en dan! Ik neem wel haar gewoontes niet over hé, gaat het hier verder...
Om even te updaten: er is dus een derde kaapster op de kust die niet in dit huis woont...
Ow, 't is juist. Ik was rustig. Had het over Bert Kruismans. En Wouter Deprez. En vergelijken. Waarom vergelijken als je elk apart kunt gaan bewonderen in zijn eigenheid? Ik vergelijk niet graag mensen, vooral niet als ze niet te vergelijken vallen. Wat meestal het geval is maar niet ingezien wordt. Iedereen is mooi in zijn verscheidenheid. En als dat niet het geval is, dan maak ik dat zelf graag uit, door zelf te ervaren, door zelf te gaan kijken, en niet door wat ik hoor over die of die persoon.
Mensen krijgen het voordeel van de twijfel, tot ik het zeker weet. En dan is het moeilijk om nog van oordeel te veranderen. Gelukkig duurt dat voordeel van de twijfel gewoonlijk veeeeeeeeel langer dan het oordeel vellen en erbij blijven.
Dus weest gewaarschuwd, Bert Kruismans, je zult er nooit iets van merken dat ik een oordeel over je geveld hebt. En bij deze ben je voor mij al goe bezig als je op een podium je ding durft doen. Chapeau op voorhand. Ik zie wel of ik die hoed vanavond laat weer afneem en vertrappel op de grond...
Wat is een mens toch een raar beest! Mag ik nu eens uitslapen, ben ik al weer op. En pas op, mocht er mij iemand uit bed hebben gehaald dan was ik briesend opgestaan met de mededeling: waarom kan ik nooit eens uitslapen!
Misschien is dat vandaag wel omdat ik enkele dagen een zetelmonster ben geweest. Maar eigenlijk doet dat er niet toe: er zijn dagen dat ik zonder reden zo fris als een hoentje opsta en er zijn dagen dat ik zo moe ben dat ik ervan overtuigd ben dat ik 's nachts in mijn dromen ergens anders heb geleefd.
Maar als ik dan toch moet analyseren: ik wou een moment stilte bij de aanvang van mijn week genieten. Yep. Ik ben thuis voor een week, nodig thuis want mijn batterietjes hebben 'ik'-tijd nodig. En zon. Niemand meer dan ikzelf die dat al een tijdje doorheeft.
Gisteren kwam ons kleine enthousiast af met de mededeling: ik heb je vogel gevonden. Was het soms een veldleeuwerik (zie foto - met mijn dank aan de fotograaf ) en ze duwde mij opa's encyclopedie onder de neus. NEEN. De zoektocht gaat dus gewoon verder...
Wat mijn plannen waren bij het optrekken van mijn oogleden? 1. Opstaan (heb onder het bed gezien hoeveel stofpluizen er liggen, net als in een cowboyfilm, met van die waaiende bollen, nu nog de wind van de stofzuiger erin !) 2. Financiën checken waarvan ik weet dat ik op de rand loop voor het ogenblik. Ik heb me namelijk voorgenomen om te sparen en de bankrekeningen van mijn kids in te halen. Een mens moet toch een doel hebben en dat is momenteel rijker worden dan mijn kids (we leven ECHT in een omgekeerde wereld!) 3. bloggen, wat ik dus nu aan het doen ben.
Wat is dat toch met dat sparen? Waar is de tijd dat ik pasgetrouwd gemiddeld zo'n 700 aan de kant zwierde en nog volop kon genieten van het leven? Toen de huishuur nog betaalbaar was, hoor ik je denken. Niets van, mijn lening is meer dan betaalbaarder nu maar 't is de bijkomende kosten die de boel omhoog jagen. Opgroeiende tieners, schoolrekeningen, 3x concerta. Tot zover mijn visie op levensduurte.
Ach, als je het bekijkt hebben we nog een luxeleven. Wij hebben nog recepties en verjaardagsfeestjes en als we ziek zijn is onze kost nog beter dan een gemiddeld kind in Afrika, ookal kotsen we het een half uur later weer uit.
Soit, ik ben met vakantie, ben van plan om als een wervelwind (zie cowboyfilm) samen met de dochters het huis wat op orde te zetten dat we daar een week niet meer aan moeten denken. Dan rest ons enkel nog af en toe de schoonheidsfoutjes van gemorste cola of een kapot gevallen glas op te ruimen. En de rest is voor de creatievelingen.
Dat doet me eraan herinneren dat we dringend om een voorraad glazen moeten. Er zijn altijd voordelen aan breken: je kunt iets fleurigs en nieuws in je huis binnenhalen (hoewel een glas niet meteen fleurig is ) Maar met een rekening die er zo mager uitziet zal ik nog maar wat wachten
Dan werk ik wel verder aan mijn schilderij. Kleur genoeg en verf heb ik nog met hopen! Nu nog inspiratie.
Mens. Wat kan een plaag je overvallen. Wereldnieuws is da niet. Ik kan er alleen van zeggen dat het me moeilijker valt een plaag te hebben dan een griep of zo. Die maag die draait, amai. En dat gevoel dat in je leden mee met je bloed circuleert tot in je kleinste kootjes. Wat ik hier dan zit te doen? 'k weet het niet, eerst dit, daarna mezelf in de zetel luizen. Het is al wat beter maar al wat ook maar naar eten (en per uitbreiding riolen) ruikt doet mijn maag keren. Ik mag dat, ik moet vandaag niet werken, en het huishouden is niet iets wat ik zie zitten als ik me mottig voel. Ik zie het al niet zitten als ik me goed voel en ik voel me daar vandaag (vandaag mag ik dat) niet schuldig over.
Er is iets met me mottig voelen. Het doet me automatisch fietsen. Niet stil zitten want dan voel ik de pijn. Fietsen, met mijn benen, mijn vingers, mentaal... vanuit de zetel. Dat deed ik als kind al en het verlicht de pijn.
Wat me opvalt is dat ik, als ik ziek ben, zij het een plaag of een griep of iets dat langer dan twee dagen duurt, er telkens van de 'ik ben blij dat ik leef-momenten' in zitten. Dat is weer het 'leuke' eraan, als je dat leuk kunt noemen: dat je in je ellende op de momenten dat de pijn wegebt het gevoel hebt dat je blij bent dat het dat maar is zonder verder uit te breiden naar wat het moet zijn voor mensen die constant ziek zijn.
Meestal is dat wel wat mij altijd bekruipt als ik op dingen, periodes, mensen in mijn leven terugkijk. Dat ik blij ben dat het dat maar is als het tegenvalt. Er zijn ergere wateren die mensen moeten doorspartelen in hun leven. Zo zie ik het toch. En dan weet ik dat ik nog zo slecht niet bezig ben. Met vallen en opstaan, met vijftig evaluaties per dag over wat ik nu wel en niet wil en mijn kids wil meegeven... Als het dat maar is. Ik ben gezond (behalve vandaag dan, half en half, ziek is een te groot woord).
Ik ben redelijk humoristisch als ik half en half ben, humor is iets wat me al altijd helpt relativeren en dus ook als ik me niet kiplekker voel. En als ik zo naar mijn kids kijk, zie ik dat dat besmettelijk is. Dat grappen en grollen zit er ook in, vooral als ze het moeilijk hebben met iets.
Al bij al, mijn zetel roept en mijn jongste vindt het nodig om de keuken met de kruimeldief te bewerken. Lawaai maken, om de vijf minuten zodat ik hoor dat ze er nog is. Ze is zelfs aan het zingen en ik hoor geritsel. Dat geritsel van snoepverpakkingen die plots zonder gêne geopend worden en dat erbij hoort als kinderen weten dat hun mama niet zo lekker in haar vel zit. Ze kan toch niet veel tegenpruttelen... Herkenbaar. Zonder dat een mens hele verhalen over zijn jeugd moet vertellen zijn kinderen kloontjes van jezelf, met de genetische trekskes die je zelf zo herkent in je eigen ouders.
Mijn klein kloontje hier vanachter is de kippen gaan voeren. Ik voer mezelf nu naar de zetel.
Ik ben op dreef. Net thuis, tussen gekook en kindergezang van de jongste...
In mijn middagpauze de krant onder mijn ogen genomen en alweer vastgesteld hoeveel er wordt geblaat over van alles en nog wat. Er wordt met statistieken gegoocheld om zaken te staven die zo mogelijk zo ver in een onooglijk ver land gebeurd zijn dat er geen checken aan is. Waar is de tijd dat men zei: het staat in de krant, 't zal wel waar zijn. Het lijkt eeuwen geleden. En het maakt dat mijn interesse al gauw weer weg is om zoiets als een krant in mijn handen te voelen. Ik steek er de kachel mee aan en het brandt goed. Meer niet.
Ik heb het al lang opgegeven. Voor mij geen abonnementskosten. Er gebeurt al genoeg rondom mij waar ik mijn tijd moet insteken dat ik mijn tijd niet verspil aan het meebabbelen en discussiëren over zaken waar iedereen de mond van vol heeft. Dan zweef ik ergens boven en zie ik het getater in de verte, het raakt mijn koude kleren niet. Asociaal? Misschien. Maar een woord is maar een woord. Sociaal is zo'n discussie meestal ook niet. Meestal zijn de meningsverschillen zo groot dat halverwege niemand meer oor heeft voor wat de ander zegt, gezegd heeft of gaat zeggen. En dan zijn het woorden om de woorden.
En te denken dat er geen enkele discussie werd gevoerd deze middag. 'k Ben weer goe bezig.
Ik geef toe. Op zijn tijd kan het amusant zijn om te kijken waar je uit komt. Onder vrienden kan je meestal wel in lachen uitbarsten en de boel relativeren. Omdat je sociaal als vrienden een band hebt. Maar als je je ineens bewust wordt van het feit dat je al een tijdje vanop een afstand (en dat kan middenin die groep zijn) naar zoiets staat te luisteren, dan is het redelijk voorspelbaar wie wat wanneer zal zeggen en hoe de uitkomst van het gesprek zal zijn en dan is het interessante eraf. Zaken herhalen zich, worden herbesproken, herkauwd, anders verwoord. En iedereen vindt zichzelf belangrijk.
Maar waar blijft tegenwoordig de krachtige, opbouwende eendracht, de gemotiveerde beslissing, de positieve uitslag van al dat geblaat. Meestal weet je op voorhand dat je iets zult moeten helpen forceren om überhaupt vooruit te komen. Nietsvermoedend stuur je met kleine opmerkingen zaken een bepaalde richting uit als je zelf nog wat energie over hebt. Mocht je nu kwaadaardig van inborst zijn, dan onderbreek je ergerlijk veel om je irritatie door te geven. En dan erger je je of amuseer je je, naar gelang je gemoedstoestand van het moment, aan het feit dat je mensen gewoon een bepaalde richting kunt uitpraten.
Maar wat ik al menig keer ondervond is dat tussen al dat geblaat weinig echt gepraat wordt. En kom met deze conclusie alstublieft niet andraven tijdens de discussie want dan is het mooie van de discussie teloor gegaan en dat wordt meestal jammerlijker onthaald dan waar het eindelijk om draait. En vandaag de dag wordt meer van het gekwebbel verslag uitgebracht in alle vormen van de media dan dat er resultaten zijn. Je raakt ondergespoeld tussen al dat geblaat en vraagt je af of iedereen nu niet doorheeft dat je met deze negatieve kuddementaliteit nergens komt. Och, mijn schaapkes toch!
Zoveel assertiviteitscursussen gevolgd door zoveel mensen, en zo weinig inzicht in hoe je constructief met mensen omgaat. Het begin daarvan is verdraagzaamheid, empathie. Hoewel ik mezelf betrap dat ik me niet kan inleven in zinloze praters. Dat is een brug te ver.
Anders-zijn en anders-denken is niet per definitie verkeerd. Het is de definitie zelf die dat meestal wel is, die hopeloos achterhaald en zorgt voor de obstakels waar je aan vast blijft hangen.
Wat me bij het weer brengt (om eens een cliché aan te halen) en een van die andere loze uitspraken in het nieuws over die of die boom die te vroeg of te laat bloeit... Mensen, de natuur is de natuur! Waarom dat vastleggen in vakjes van hoe moeder natuur zich moet gedragen. Evolutie is er altijd al geweest. En als je doet alsof de mens die evolutie nu ten kwade beïnvloedt, is dat toch een contradictie op zich? De mens maakt naar mijn weten toch al een serieus tijdje deel uit van de evolutie en denken dat er een scheiding te trekken valt tussen De Evolutie en wat de mens daarop voor impact heeft? Mensen, we zijn er, dus zijn WIJ toch wel de evolutie.
Oké. Ik stop ermee. Het is ook gezever, dat van mij. Maar dan in mijn kop en niet uitgesproken zodat ik er anderen niet mee verveel tenzij je deze schrijfsels zit te lezen.
Eigenlijk heb ik wel veel gelachen vandaag. Echt veel. Dus wat ik hier gepend heb is verwaarloosbaar. 't Is goed geweest. Morgen verf ik mijn grijze haren weer wat jonger, en hoop ik dat mijn gezicht volgt.
En ik hou me recht met de volgende bedenking: als de weg je lang lijkt, bedenk dan dat het interessantste altijd onderweg gebeurt (als dat niet geval is, doe er dan iets aan!)
Yep. Hier weer. 't Is een uur om iets te posten. Oké. En straks nog wat relaxen. Tomorrow is another day en ik zie wel wat die brengt. Die van vandaag is wisselend geweest. Hoezo wisselend? Wel, zoals ik gewoon ben maar deze keer schrijf ik het weer op. Niet dat ik dit teruglees. Ik hoop het kwijt te zijn door het neer te pennen.
Ja. Is dit de oplossing? Nadenken, schrijven, kwijt. Joepie. Dat zou al een deel van de oplossing kunnen zijn. Ervaring leert me echter van niet. Zijn er nog zo onnozel om dit soort bedenkingen te maken. Ja, dat weet ik zeker.
En de sneeuw van deze morgen bekruipt me nu pas, in grote vlokken. De wind in die vlokken deze morgen was trouwens super. Vooral die vlagen, die kronkelingen. Magnifiek hoe je je daarin kan verliezen. Waarschijnlijk sneeuwt het daarom zo weinig, stel dat je je telkens verliest en terug moet samenrapen om 's morgens naar je werk te vertrekken.
Ik kom weer los in die gedachten van me. Het verbaast me keer op keer. Dat die gedachten blijven komen, dat de woorden telkens in andere volgordes door mijn hoofd razen. En ja, het was rustig vandaag. Knoop dat aan mekaar.
Wat staat er morgen op het programma? Het gewone. Maar dat zal ook ongewoon zijn zoals gewoonlijk. Toch als ik het bekijk. 't Is goed geweest, het bad loopt en straks rol ik in bed en leg de motor in mijn kop stil. Het moet morgen licht zijn, licht, stressy, interessant en vol korte onderbrekingen. En overmorgen weer anders. Tenzij ik geen fut heb en de riem er ineens af moet...
Alsof ik het leven zelf in de hand heb. Nope. Maar dat maakt het boeiend zeker?
Comic Sans MS lijkt me wel een goed lettertype om mee te beginnen. Al gaandeweg leer ik het wel...
Wie ben ik? Als ik het wist zou ik het mezelf vertellen. Al halfweg mijn leven en nog is het niet echt duidelijk. Ik draai mee, alle dagen, ik doe het zelfs heel goed. Ik heb adhd, pieker en peins me bij momenten zo zot als een achterdeur en moet dit weer kwijt. En de helft, wees eerlijker, driekwart van de 'normale' mens rond mij ziet het niet eens. Het is gewoon het aard van het beestje. Kwetsbaar? Heeeeeeeel. Maar dat hoort erbij als je wil genieten.
Ik ben er nu achter dat ik dit nodig heb. Een uitlaatklep met wat reacties hier en daar. Praten gaat me goed af, heel goed, schrijven gaat ook heel vlot. Maar wat is een mens ermee, de kachel brandt hier goed, dat is zeker. Woorden zijn brandbaar, explosief soms, vurig maar daarna simpelweg weer opgebrand.
Oké. Opnieuw. Dit zal dus een dagboek worden, een zoveelste. Met indrukken en verwerkingen. Alleen voor mezelf of voor mensen die mee willen lezen. Soit. Het zij zo.
Ah ja, ik schilder, kriebel wat gedichtjes en ben een kalligrafiebeginnertje voor wie wil meelezen. Steeds op zoek. Hoe lang ik dat zal doen, is een raadsel. Ik pruts maar wat aan, voel me oud en jong tegelijk. Ik ben ik. Eens zien wat er van komt als ik ik ben. Geluid stoort me voor het ogenblik, Paasmaandag ook.
Yep. Typisch ik dat yep-gevoel. Veel woorden ook. Maar ze moeten eruit en helpen me al een jaar of 40 door het leven. Met ups en downs zoals geen een. Heb ik plezier? Zeeeeer zeker! Bert Kruismans staat op het menu voor dit weekend. Lekker met vrienden ondereen lachen en zottebollen en daarna een cafépraatje en lekker mijn donsbedje in.
En nu dit hier weer. Vraag me niet waarom, er is die innerlijke drang om dingen op papier te zetten. In vlagen van een paar jaar en dan weer stil tot ik weer moet uitbarsten.
Voor wie het niet kan volgen, oké. Ik begrijp het volkomen. Heel begrijpend ben ik. Soms wel té, zegt men. Men. Men.
Als ik het hier wat meer gewoon ben zet ik er nog wel een schilderijke bij maar nu gewoon even dit
Het kind in mij stuiptrekt, struikelt, valt en schokt Het mokt
Mokt, schreeuwt, huilt, slaat en schopt Het stopt
Stopt, kietelt, kirt, grinnikt, grapt en trapt
trapt, huppelt, schatert, gekkebekt en vertrekt. Vee - 21/3/2008
Misschien volgt er morgen wat, misschien ook niet. Hangt van mijn mood af.
Ik ben vee
Ik ben een vrouw en woon in een klein onooglijk dorpke (België denk ik) en mijn beroep is interessant, collegiaal en bijzonder gevarieerd.
Ik ben geboren op 11/11/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen, gedichten schrijven, praten, spelen, piekeren,....
er zijn veel zaken die ik kwijt wil, dan kunnen er weer veel nieuwe bij, en veel zaken die ik absoluut niet kwijt wil!
Wat is een mens toch een raar beest! Mag ik nu eens uitslapen, ben ik al weer op. En pas op, mocht er mij iemand uit bed hebben gehaald dan was ik briesend opgestaan met de mededeling: waarom kan ik nooit eens uitslapen!
Comic Sans MS lijkt me wel een goed lettertype om mee te beginnen. Al gaandeweg leer ik het wel...
