Onze voormiddag... niet om over naar huis te schrijven ;-) De dames waren in zeurstemming en dat hebben we geweten. Gelukkig sloeg de stemming snel om zodra we op stap gingen. Eerste halte: een bron waar even in gezwommen mag worden. De meisjes twijfelen even omdat het met kleren aan is, maar al te lang kunnen ze de lokroep van het koele water niet weerstaan. Wij blijven uit het water en voelen ons wat ongemakkelijk bij dit deel van de uitstap. Dit is duidelijk een plekje waar de lokale bevolking naartoe komt om wat te ontspannen en plezier te hebben. En wij komen hier 'storen'. Onze gids weet zijn groep wel te entertainen met de lokale flora en fauna. Hij vindt bijvoorbeeld een reuzachtige duizendpoot en Yade is vrijwilliger om het beestje over haar arm te laten kruipen. Wat later in een grot vol vleermuizen toont ze zich opnieuw zeer dapper als de gids een schorpioenspin op haar hand legt. Het meest indrukwekkende komt wat later als we naar het uitvliegen van de vleermuizen gaan kijken. Miljoenen vleermuizen verlaten bij zonsondergang hun grotten. Ze vormen een lange zwarte dansende draad, een luchtballet. Ruim een uur kijken we naar dit schouwspel en dan nog is de laatste vleermuis niet uitgevlogen. De rest van het verhaal is voor morgen... te moe, teveel hoofdpijn. Het bed roept. Slaap lekker!
03-08-2013, 00:00 geschreven door Inge Reacties (1)
02-08-2013
Onderweg
Vandaag zaten we iets meer dan 4 uur op de bus. Als we aankwamen moest ik even rechtstaan in de rijdende bus en daar kan ik niet goed tegen. Daardoor vulde ik een zakje met half verteerde chips, cola en koekjes met kokos- en aardbeiensmaak. Voor Hans zijn longen kon vullen met de frisse uitlaatgassen moest hij nog even kokhalzen van het aroma van mijn maagsap. Zodra we even buiten stonden voelde ik me weer kiplekker. In het hotel speelde ik 5 op een rij met de muggen... zij wonnen. Met Hans speelde ik uno en gisteren aten we tomkakai. Het blog mag dus blijven. Eén van mijn lievelingsgerechten stond vandaag op het menu: kip met cashewnoten. Dat nam ik natuurlijk. Ik at alle kip en noten op. Vreemd toch dat Hans de overschot niet wou opeten... Morgen gaan we een tocht maken door de jungle met een gids. We zullen onze stevige schoenen en muggenspray maar meenemen!
02-08-2013, 00:00 geschreven door Yaël Reacties (1)
kanchana-bye-bye
Een bewogen dag, die laatste in Kanchanaburi... Yade had koorts en
buikpijn. Thuis zouden we haar wat laten uitzieken en afwachten, maar
dat risico nemen we hier niet. De uit België meegenomen medicijnen
worden bovengehaald en (onwillig) ingenomen. Een ziek kind op reis is toch wat anders dan een ziek kind thuis. Hoewel... het is eerder de mama die op reis dan anders is. Bezorgder. Vooral omdat we de komende drie dagen de jungle in gaan trekken. Daar een dokter vinden is waarschijnlijk een hachelijke en tijdrovende onderneming. Iets wat ik liever niet proefondervindelijk wil vaststellen. Dan wordt het maar drie dagen naar Bangkok, dicht bij dokters, ziekenhuizen en apotheken. Maar eerst even wachten tot de medicijnen aanslaan. Tot die tijd hou ik haar ik haar dichtbij met een thermometer in aanslag. Veel hoeft ze niet te doen
want we worden door onze vaste taxichauffeur op sleeptouw genomen. Van
wat naar wat... De eerste is een nieuwbouwtempel boven een grot.
Mooie grot, maar de tempel stelt niet zoveel voor. Op naar de volgende,
een Chinese tempel. Een paar mooie houten beelden en verder, ik citeer
Hans: niet veel soeps. Dan naar een andere grot-tempel. Die was zo
mogelijk nog kitcheriger dan de eerste. Plastic zebra's, ezels, rode
verf op de wand... het droeg allemaal niet bij aan de sacrale sfeer in
de grot. Niet één keer kwam ik in de verleiding om te gaan zitten om
wat te mediteren. Vlakbij de tempel werden we wél beloond voor de
moeite met een prachtig uitzicht over de vallei met rivier en
huisboten. Zodra een buslading luidruchtige Russen arriveerde was het
uit met de rust. Tijd voor ons om te verdwijnen. Daarna volgde het
mooiste deel van de ochtend, een ritje door het achterland van
Kanchanaburi: prachtige natuur en een blik op het echte dorpsleven. De
laatste tempel hebben we enkel van ver gezien. Het moet gezegd, de
ingang was veelbelovend indrukwekkend. Een draak die langs een bergwand
naar beneden kronkelt. De hoeveelheid trappen deed ons de moed in de
schoenen zinken. Dat konden we onze zieke niet aandoen. De namiddag vullen we met een zeer noodzakelijk bezoek aan een wassalon. De gebruikelijke badkamerhandwasjes werken niet in het vochtige Kanchanaburi. Na 3 dagen is de was nog steeds nat en ruikt hij beduidend minder fris dan voor het wassen. Nog een plons in het zwembad, een verhaal voorlezen, een gezelschapspel en dan naar bed, want we moeten vroeg op om verder te reizen. De
chauffeur gaf ons nog een gouden tip voor onze reis naar Khao Yai.
Er blijkt sinds enkele maanden een bus te rijden van Kanchanaburi naar
Khorat. En gelukkig voor ons ligt Pakchong bovendien op de route. Dus niet over
Bangkok en een hele dag onderweg, maar lekker languit in comfortabele zetels met massagefunctie de baan op voor amper viereneenhalf uur. Goed voor Yade
en dus ook voor ons. Ze heeft ondertussen geen koorts meer en is klaar om morgen de geplande tocht door de jungle te maken.
02-08-2013, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
31-07-2013
100 tinten groen
De dame van de toeristische dienst verzekerde ons met de glimlach dat het zéér makkelijk was om de bus te nemen naar de watervallen. Gewoon ons hotel uitlopen, naar de overkant van de straat gaan en een hand opsteken zodra we de juiste bus zagen toekomen: Nr 8170. Een fluitje van een cent. Dat zou het inderdaad zijn als hij niet een uur op zich zou laten wachten én als het nummer niet op de zijkant van de bus zou staan. Mijn ogen zijn nog goed, maar nu ook weer niet zo goed. De derde bus die we tegenhielden was pas de juiste bus. Onnodig te zeggen dat de meisjes ondertussen behoorlijk uit hun humeur waren. Vooral omdat het opnieuw aan het regenen was en we in ons optimisme de regenjassen in het hotel hadden laten liggen. Om de tijd te doden werd Yade rupsentrainer. Volgend jaar laten we haar auditie doen bij cirque du soleil. De rit naar Erawan was in ieder geval al de moeite: zicht op een in nevel gehulde berg, pittoreske dorpjes, steenkappersateliers en groen in honderd tinten. Niet dat Hans daar veel van gemerkt heeft. Hij was volledig in de ban van Inferno. Het nationaal park is een bezoekje meer dan waard, vooral omwille van de waterval met z'n 7 niveau's. In het 2e en 3e niveau zijn we gaan zwemmen tussen vissen die aan je benen happen. Waarom zouden we nog betalen om met onze voeten in een bak vol kleine visjes te zitten als we hier gratis tussen de grote vissen kunnen zwemmen?! Om 16u zou de laatste bus naar Kanchanaburi vertrekken. We besloten iets vroeger naar de bushalte terug te keren omdat de ervaring ons leert dat een bus net zo goed tien minuten vroeger kan vertrekken of een uur later. Een wijs besluit waardoor we nog net 4 zitplaatsen in de bus konden bemachten. Tientallen anderen hadden minder geluk. Hen wachtte anderhalf uur rechtstaan, dicht tegen elkaar, want in een volle bus kan in Thailand altijd nog wel een passagier bij. De meisjes lieten het niet aan hun hart komen. Veel plaats hebben ze niet nodig om in slaap te vallen. Een paar benen of een schouder en ze zijn vertrokken. Dat maakt de rit in ieder geval een stuk korter, voor hen.
31-07-2013, 15:57 geschreven door Inge Reacties (1)
30-07-2013
Geen uno en Tom ka kai
Weet je wat ik raar vind? We hebben deze week nog niet eens Tom ka kai gegeten of uno gespeeld! Dat moeten we dringend eens doen want anders klopt de naam van ons blog niet meer. Ik eet hier veel fruit. Geen appels of peren. Er is bijvoorbeeld een soort fruit dat je zeker niet kent. Het lijkt op een paprika maar het proeft naar peer. Het liefst van al eet ik ramboetan, dat lijkt op lychee. Ik eet niet alleen fruit, ik drink het ook. Mango-bananenshake is mijn favoriete drankje. Mama's lievelingsdrankje is ananas-kokos. Het zwembad in dit hotel is beter dan in het vorige hotel. Daar proefde het water naar azijn. Ik zal je een foto tonen van ons zwembad. Vandaag regende het zo hard dat we niet naar de waterval gingen. We zijn in de plaats naar het centrum gegaan. We aten er, wandelden, dronken iets in een bar en bekeken een beroemde brug. We zijn ook naar de apotheek gegaan om een poepsnoepje te kopen. Je raadt niet wie dat poepsnoepje moest gebruiken. Tumtumtum... ik natuurlijk! Het was moeilijk om tien minuten het poepsnoepje in mijn poep te houden. Maar het is toch gelukt. Met de hulp van mama die me afleidde. Ik hoop dat ik nu geen buikpijn meer zal hebben. Doei, doei!
30-07-2013, 14:10 geschreven door Yade Reacties (1)
Het regent, het regent...
Vandaag zitten we al een hele tijd in onze hotelkamer omdat het regent. Yade en ik zijn wel al gaan zwemmen. Maar de rest van de ochtend hebben we gelezen, getekend, gerekend, op ons cadeautje gespeeld en gemasseerd. Het cadeautje kregen we op de luchthaven van Istanbul toen we op onze volgende vlucht moesten wachten. Het is voor elk een tablet! Dat wou ik al een hele tijd, dus ik was héél blij We kunnen er op spelen, boeken lezen, films kijken, zelfs op het internet gaan. Tot nu toe vond ik het het leukst om in dit zwembad te spelen. We hebben balletjes om op te duiken. Met de boot door de klongs vond ik ook leuk. We zagen er zelfs een heleboel leguanen uit het water klimmen. Normaalgezien gingen we vandaag naar de Erawan waterval, maar in de regen is dat niet zo leuk. In Chatuchak markt heb ik een grappig boekje gekocht. Daar maak ik nu tekeningen in. Ik heb er al gemaakt van Verschrikkelijke ikke en van het zwembad. We hebben natuurlijk ook al lekker gegeten: een schotel met vlees en cashewnoten. In Terminal 21 was de rijst met varkenvlees ook wel lekker. We zijn daar opnieuw naar die grappige toiletten geweest met verwarmde bril en met een bedieningsdoosje? Op elk verdiep zien ze er anders uit: Parijs, Rome, Istanbul, Londen,... Die van Istanbul was de mooiste, heel mysterieus. We hebben ze ondertussen allemaal uitgeprobeerd. Rudy was ook nog een paar dagen in Bangkok. Hij is met ons mee op stap geweest. In de metro deden we een wedstrijd om ter langst zwijgen. Yade en ik waren gewonnen. Ik vind het héél vervelend dat we elke dag wat moeten werken. Rekenblaadjes zijn stom! Binnenkort gaan we naar de zee. Daar kijk ik al naar uit.
30-07-2013, 08:13 geschreven door Yaël Reacties (1)
29-07-2013
Kids - volwassenen: 8-8
Reizen met kids, dat is altijd een beetje geven en nemen. Een lange busrit - een plons in het zwembad, een wandeling naar de stad - even spelen bij de pier, nog een beetje wandelen - weer even spelen op de fitnesstoestellen langs de kant van de weg, eten dat minder goed is dan ze verwacht hadden - een ijsje, nog veel meer wandelen - de belofte dat ik 's avonds nog even mee in het zwembad duik. En oh wat had ik daar zin in... Niet dus. Maar belofte maakt schuld... Dus werd er gezwommen, in het maanlicht, in de regen. Toch moet het gezegd, de meisjes zijn superflink deze vakantie. Er wordt haast nooit gezeurd, zelfs niet bij lange wandelingen. Ze zijn duidelijk een jaartje ouder geworden, hun benen ook. En daar is Hans' rug zeer dankbaar voor. We hebben er ondertussen al twee dagen Kanchanaburi opzitten, een gezellig stadje vlak bij River Kwai. Ons hotel is een beetje uit het centrum, maar een kniesoor die daarop let als je kan ontbijten in een prachtige tuin, de kids een zwembad ter beschikking hebben waar nooit andere gasten in lijken te komen en de taxi's hier niet duur zijn. Het was wel even schrikken bij aankomst. RS Hotel bleek een groot congreshotel te zijn waar dagelijks tientallen bussen neerstrijken. Samen met ons werd het hotel en dus ook ons verdiep bezet door een hondertal ouden van dagen. Zeer actieve oudjes trouwens, getuige de geluiden die gisterenavond tot in onze kamer doordrongen en ons rode oortjes bezorgden. Vijftig tinten grijs in Thailand... Hopelijk gunnen ze ons vannacht wél onze nachtrust, we moeten fris zijn voor een bezoek aan de Erawan waterval.
29-07-2013, 18:08 geschreven door Inge Reacties (0)
Lumpini Boxing Stadium
Als fervent liefhebber van gevechtssporten droomde ik er al jaren van om eens "the real deal" te gaan bekijken in DE bokstempel van Bangkok, Lumpini Stadium. Niet de verwesterde en opgekuiste Kickbox maar de echte Muay Thai zoals die al generaties door jong en oud beoefend wordt in Thailand, met dodelijke knie-, elleboog- en kopstoten incluis, zowel boven als onder de gordel. Geen sport voor watjes ! Al lang voor we vertrokken naar Thailand had ik Rudi al warm gemaakt voor een avondje Muay Thai in Bangkok, a guys night out. En zaterdag was het dan eindelijk zover ! Eerst de meisjes gepaaid met een uitgebreide shopsessie in Chatuchack en dan was het onze beurt voor wat echte fun. Met de metro tot aan Lumpini, first row tickets en een frisse pint in de hand, laat het spektakel nu maar beginnen !! Of wacht, toch maar snel eerst nog even naar de wc voor dat hier allemaal begint ... en wat een verrassing. Vlak naast de wc's is er een kleine zaal waar de boksers al volop geprepareerd worden; volledige oliemassage, inwindelen, outfitten en oppeppen. Niet alleen het gevecht maar ook wat er zich voor en na dat gevecht afspeelde, en daar mocht je als toeschouwer gewoon bij zijn, geweldig toch !!! 12 kampen kregen we voorgeschoteld, beginnend met de jongste boksers (jongetjes tussen 10 en 12 jaar) en eindigend met de meest ervaren vechters. Die jongetjes moesten qua felheid voor de ouderen niet onder doen maar hoe ouder de kampers hoe brutaler en bloediger de gevechten. Zo'n gevecht begon steevast met een rituele dans in de ring waarna het echte gevecht begon over 5 rondes van elk 3 minuten. Er was ook een live band aanwezig die elk gevecht begeleidde met traditionele thaise muziek, hoe feller het gevecht in de ring hoe opzwepender de muziek. Onnodig om te vertellen dat de sfeer in Lumpini iets unieks is, iets wat je als liefhebber moet meegemaakt hebben. 12 kampen, ongeveer 60 rondes en 3 KO's later keerden we als voldane mannen na een uiterst bevredigende avond weer huiswaarts.
29-07-2013, 16:15 geschreven door Hans Reacties (0)
28-07-2013
ramboetan & mangoestan
Opstaan in The Mix Bangkok, het is een bijzondere ervaring. Niet meteen een aangename, maar een leraar aardrijkskunde vertelde ons ooit dat we 'reizen om te leren'... En het lichaam leert snel. Wat dan wel? Ten eerste: sta vooral niet bruusk op (zelfs niet als je dringend naar de badkamer moet) Ten tweede: rol je eerst op je zij, trek je knieën op tot borsthoogte en wacht geduldig tot je rug min of meer normaal voelt Ten derde: rek je vervolgens uit en sta dan pas op. Even vreesde ik dat het aan de leeftijd van mijn ruggewervels lag, maar nadat ik de meisjes hetzelfde ontwaakritueel zag uitvoeren, besefte ik dat het aan de leeftijd van de matrassen lag. Slechte bedden en een waardeloos ontbijt, het mag duidelijk zijn dat dit hotel geen aanrader is. Allesbehalve Toppie. Gelukkig was het onze laatste nacht hier en reizen we vandaag door naar Kanchanaburi. Na een ontbijt van onze lievelingsvruchten én nadat Hans ons vervoegt in het rijk der wakkeren. (Hij heeft er een avondje Thais boksen in Lumpini stadium opzitten. Kijken, niet doen. Zijn bloederige verslag volgt later vast nog.) En nadat Yade haar rekenoefeningen voor vandaag gemaakt heeft ;-) Aan haar motivatie & concentratie te zien kan dat nog wel even duren. We komen deze maand nog terug naar Bankgkok, maar niet op een weekenddag, dus bezochten we gisteren Chatuchak market. De meisjes hebben blijkbaar het shopgen van mijn grootmoeder (dat slaat enkele generaties over om dan aangesterkt weer op te duiken) met als resultaat urenlang slenteren, kraampjes bekijken, kiezen, twijfelen en kopen. We waren haast blij dat het regenseizoen zich liet gelden en de regen met bakken uit de lucht viel zodat we Viva 8 in konden, een gezellige bar met heerlijke muziek en een kok die niet zou misstaan in de Muppetshow. Onze dagen lijken gevuld met lezen, luieren, zwemmen, wat rondkuieren en lekker eten. Heel anders dan vorig jaar, toen hadden we nog het gevoel alles te moeten zien. Nu moet er niets, en dat is heerlijk! Hoewel... misschien moet Hans nu toch maar eens wakker worden, anders moeten we nog bijbetalen en dat zou zonde zijn. Waar staat die emmer koud water?
28-07-2013, 09:51 geschreven door Inge Reacties (1)
26-07-2013
Maak er maar twaalf uur van...
Om elf uur hadden we met een vriend afgesproken. Maar om tien uur lagen we nog steeds in bed. Te moe/lui om veel meer te doen dan af en toe de ogen te openen, even op de andere zij te gaan liggen en weer in te dommelen. Dit jaar werden we niet gewekt door twee duracelkonijnen die vol nieuwe energie de dag door wilden huppelen. De konijnen lagen immers zelf nog te slapen. Het enige waarmee ik hen uit bed kreeg was met de mededeling dat er maar ontbijt geserveerd werd tot 10.30u. Met ogen nog halfdicht van de slaap strompelden we de ontbijtkamer binnen. We hadden ons die moeite gerust kunnen besparen. Dat we geen ontbijt zagen, lag niet aan die slaapogen, er stond niets wat de naam ontbijt waardig was. Een familiepot aardbeienconfituur waar al menig familie zijn mes had in gedoopt, enkele zakjes oploskoffie en vijf sneetjes toostbrood. We hebben het brood eensgezind de rug toegekeerd en vulden onze maag met ramboetan voor we de stad indoken. Het werd een rustig dagje Bangkok: lekker én goedkoop eten in de foodcorner van Terminal 21 (1 euro per persoon voor een warme maaltijd en vruchtensap), met een longtail door de klongs en sfeer snuiven op Khao san road om vervolgens door een taxi meegenomen te worden voor een rit van anderhalf uur terwijl die hooguit 45 minuten hoort te duren. Misschien spraken we "Ekkamai" niet goed uit en dacht hij dat we vroegen om alle files van Bangkok te zien. Of was de man zo vriendelijk om ons te vergasten op een goedkope sightseeing tour. Khop khoen kha, maar volgende keer beslissen we liever zelf hoe we onze avonduren invullen.
25-07-2013, 11:19 geschreven door Inge Reacties (1)
Witjes en watjes...
...of ditjes en datjes. Het is houtenhamerdag. Het soort dag waarop je eigenlijk in een verduisterde kamer zou moeten kruipen en je overgeven aan een lange, diepe droomloze slaap. Maar de kids hebben geen last van vermoeidheid (misschien omdat zij tijdens de reis prinsheerlijk lagen te slapen op onze schoot) dus moet de eerste dag in Bangkok toch met een minimum aan activiteiten gevuld worden. Een duik in het zwembad, de loopband in de fitnessruimte uittesten, een wandeling naar een restaurantje en natuurlijk een eerste bezoek aan de 7/11. Het resultaat: constante versprekingen en domme opmerkingen. Mijn hersenen hebben ergens halverwege BXL en BKK een tussenstop gemaakt. Morgen komen ze hier vast ook veilig toe. Tot die tijd beperk ik me tot enkele -al dan niet- interessante weetjes. (daarover zal ik morgen pas kunnen oordelen) -Hans rookte in Zaventem zijn laatste sigaret. Deze keer voor echt. Wie hem na de reis nog met een sigaret in de handen betrapt mag die -desnoods met geweld- verwijderen. -Turkish Airlines is sinds kort onze favoriete luchtvaartmaatschappij: zéér lekker eten, een grote filmcollectie en (kind-) vriendelijke bediening. -Een mop uit de oude doos doet het nog steeds goed en zorgt voor bijzonder charmante portretten. Ken je die van een breedsmoelkikker die naar de fotograaf moet... -Dit jaar hebben we meteen de juiste rugzakken van de band gehaald. Met dank aan mijn moeder voor de lintjes
En het meest onwaarschijnlijke weetje... Hans wou eigenlijk liever thuisblijven! Je leest dit goed. De man die de ene helft van het jaar terugblikt op de vorige reis en de andere helft van het jaar plannen maakt voor een nieuwe reis had afgelopen week momenten waarop hij verklaarde het niet erg te vinden als de reis door omstandigheden niet door zou kunnen gaan. En wel omwille van... onze tuin! Het is een paradijsje in de maak waarin zelfs onze frangipani's het goed doen (trouwe bloglezers weten dat we die vorig jaar meegenomen hebben uit Thailand). Hij vreest voor een vijandelijke overname door wingerd, distels, paardebloem en smiecht (bij gebrek aan de echte naam heb ik die plant -zeer terecht- zo genoemd). Maar als dat gebeurt, heeft hij tenminste nog de foto die hij op de vooravond van ons vertrek nam En nu op zoek naar een restaurantje voor een bord Tom ka kai!
25-07-2013, 11:17 geschreven door Inge Reacties (0)
Onze voormiddag... niet om over naar huis te schrijven ;-) De dames waren in zeurstemming en dat hebben we geweten.
Vandaag zaten we iets meer dan 4 uur op de bus. Als we aankwamen moest ik even rechtstaan in de rijdende bus en daar kan ik niet goed tegen. Daardoor vulde ik een zakje met half verteerde chips, cola en koekjes met kokos- en aardbeiensmaak. Voor Hans zijn longen kon vullen met de frisse uitlaatgassen moest hij nog even kokhalzen van het aroma van mijn maagsap. Zodra we even buiten stonden voelde ik me weer kiplekker.
Een bewogen dag, die laatste in Kanchanaburi... Yade had koorts en
buikpijn. Thuis zouden we haar wat laten uitzieken en afwachten, maar
dat risico nemen we hier niet. De uit België meegenomen medicijnen
worden bovengehaald en (onwillig) ingenomen. Een ziek kind op reis is toch wat anders dan een ziek kind thuis. Hoewel... het is eerder de mama die op reis dan anders is. Bezorgder. Vooral omdat we de komende drie dagen de jungle in gaan trekken. Daar een dokter vinden is waarschijnlijk een hachelijke en tijdrovende onderneming. Iets wat ik liever niet proefondervindelijk wil vaststellen. Dan wordt het maar drie dagen naar Bangkok, dicht bij dokters, ziekenhuizen en apotheken. Maar eerst even wachten tot de medicijnen aanslaan. Tot die tijd hou ik haar ik haar dichtbij met een thermometer in aanslag. Veel hoeft ze niet te doen
want we worden door onze vaste taxichauffeur op sleeptouw genomen. Van
wat naar wat... 
De dame van de toeristische dienst verzekerde ons met de glimlach dat het zéér makkelijk was om de bus te nemen naar de watervallen. Gewoon ons hotel uitlopen, naar de overkant van de straat gaan en een hand opsteken zodra we de juiste bus zagen toekomen: Nr 8170. Een fluitje van een cent. Dat zou het inderdaad zijn als hij niet een uur op zich zou laten wachten én als het nummer niet op de zijkant van de bus zou staan. Mijn ogen zijn nog goed, maar nu ook weer niet zo goed. De derde bus die we tegenhielden was pas de juiste bus. Onnodig te zeggen dat de meisjes ondertussen behoorlijk uit hun humeur waren. Vooral omdat het opnieuw aan het regenen was en we in ons optimisme de regenjassen in het hotel hadden laten liggen. Om de tijd te doden werd Yade rupsentrainer. Volgend jaar laten we haar auditie doen bij cirque du soleil.
Weet je wat ik raar vind? We hebben deze week nog niet eens Tom ka kai gegeten of uno gespeeld! Dat moeten we dringend eens doen want anders klopt de naam van ons blog niet meer.
Vandaag zitten we al een hele tijd in onze hotelkamer omdat het regent. Yade en ik zijn wel al gaan zwemmen. Maar de rest van de ochtend hebben we gelezen, getekend, gerekend, op ons cadeautje gespeeld en gemasseerd. Het cadeautje kregen we op de luchthaven van Istanbul toen we op onze volgende vlucht moesten wachten. Het is voor elk een tablet! Dat wou ik al een hele tijd, dus ik was héél blij 
Reizen met kids, dat is altijd een beetje geven en nemen. Een lange busrit - een plons in het zwembad, een wandeling naar de stad - even spelen bij de pier, nog een beetje wandelen - weer even spelen op de fitnesstoestellen langs de kant van de weg, eten dat minder goed is dan ze verwacht hadden - een ijsje, nog veel meer wandelen - de belofte dat ik 's avonds nog even mee in het zwembad duik. 
Opstaan in The Mix Bangkok, het is een bijzondere ervaring. Niet meteen een aangename, maar een leraar aardrijkskunde vertelde ons ooit dat we 'reizen om te leren'... En het lichaam leert snel. Wat dan wel?
Om elf uur hadden we met een vriend afgesproken. Maar om tien uur lagen we nog steeds in bed. Te moe/lui om veel meer te doen dan af en toe de ogen te openen, even op de andere zij te gaan liggen en weer in te dommelen. Dit jaar werden we niet gewekt door twee duracelkonijnen die vol nieuwe energie de dag door wilden huppelen. De konijnen lagen immers zelf nog te slapen. Het enige waarmee ik hen uit bed kreeg was met de mededeling dat er maar ontbijt geserveerd werd tot 10.30u. Met ogen nog halfdicht van de slaap strompelden we de ontbijtkamer binnen. We hadden ons die moeite gerust kunnen besparen. Dat we geen ontbijt zagen, lag niet aan die slaapogen, er stond niets wat de naam ontbijt waardig was. Een familiepot aardbeienconfituur waar al menig familie zijn mes had in gedoopt, enkele zakjes oploskoffie en vijf sneetjes toostbrood. We hebben het brood eensgezind de rug toegekeerd en vulden onze maag met ramboetan voor we de stad indoken.
...of ditjes en datjes.
