Om elf uur hadden we met een vriend afgesproken. Maar om tien uur lagen we nog steeds in bed. Te moe/lui om veel meer te doen dan af en toe de ogen te openen, even op de andere zij te gaan liggen en weer in te dommelen. Dit jaar werden we niet gewekt door twee duracelkonijnen die vol nieuwe energie de dag door wilden huppelen. De konijnen lagen immers zelf nog te slapen. Het enige waarmee ik hen uit bed kreeg was met de mededeling dat er maar ontbijt geserveerd werd tot 10.30u. Met ogen nog halfdicht van de slaap strompelden we de ontbijtkamer binnen. We hadden ons die moeite gerust kunnen besparen. Dat we geen ontbijt zagen, lag niet aan die slaapogen, er stond niets wat de naam ontbijt waardig was. Een familiepot aardbeienconfituur waar al menig familie zijn mes had in gedoopt, enkele zakjes oploskoffie en vijf sneetjes toostbrood. We hebben het brood eensgezind de rug toegekeerd en vulden onze maag met ramboetan voor we de stad indoken. Het werd een rustig dagje Bangkok: lekker én goedkoop eten in de foodcorner van Terminal 21 (1 euro per persoon voor een warme maaltijd en vruchtensap), met een longtail door de klongs en sfeer snuiven op Khao san road om vervolgens door een taxi meegenomen te worden voor een rit van anderhalf uur terwijl die hooguit 45 minuten hoort te duren. Misschien spraken we "Ekkamai" niet goed uit en dacht hij dat we vroegen om alle files van Bangkok te zien. Of was de man zo vriendelijk om ons te vergasten op een goedkope sightseeing tour. Khop khoen kha, maar volgende keer beslissen we liever zelf hoe we onze avonduren invullen.
