Over 7 dagen is het eindelijk weer zo ver! Dan stappen we op het vliegtuig richting India. Reispassen, tickets en visa liggen al klaar. De rest zal zoals gewoonlijk op het allerlaatste ogenblik pas gebeuren. Maar nu even het allerbelangrijkst... nakijken of ik nog op de admin pagina van het blog raak met de mini Eee laptop
Over een week kan je onze avonturen volgen op www.inge-d.com
13-04-2018, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
24-08-2013
Turkish Roxx
Na 3 vluchten kunnen we het nu wel met zekerheid zeggen, Turkish Airlines rocks !!! Comfortabele zetels, vriendelijke bediening, echt lekker eten en een entertainmentsysteem met een filmcollectie om U tegen te zeggen. Zo is een vlucht van 10 uurtjes voorbij voordat je het weet. Van slapen is er dus niet veel in huis gekomen maar op gebied van nieuwe films zijn we nu wel up to date. Na al dat stil zitten hebben we nu wel het gezelschap van 2 duracel konijntjes ipv rustige meisjes maar dat nemen we er met de glimlach bij. Nog eventjes en we zijn weer thuis, maar eerst nog een uurtje of 2 wachten op onze aansluiting in Istanbul. Dus nog tijd genoeg om eindelijk weer eens te genieten van een echte koffie !
24-08-2013, 16:48 geschreven door Hans Reacties (0)
23-08-2013
Laatste dag
Toen we in Bangkok aankwamen met de minibus moesten we naar het chique hotel Prins Palace Hotel. Het was zo groot dat we verloren liepen. Ons kamernummer was 52104. 0veral stonden mannen in mooie kostuums om deuren voor ons open te houden en ons de weg te wijzen. Er waren 3 torens met meer dan 20 verdiepen. Er stond een heel groot jadebeeld, wel een meter lang. Van een kool?! Hadden ze nu echt niets leuker kunnen bedenken? Het hotel is in BoBae Tower. Dat is beroemd voor kledingwinkels. De eerste zes verdiepen waren vol winkeltjes. In een van die winkels had Yaël een mooi bloesje gevonden. Ik wou er ook zo eentje dus zijn we na het zwemmen terug gegaan. We moesten goed kijken welke winkels we gezien hadden en de juiste weg volgen. We hebben het teruggevonden Ook rond de toren staat het vol winkels en kraampjes met kleren. Ik heb nog nooit zoveel kleren gezien. Daarna zijn we nog naar Khao San Road geweest. We gingen met de tuktuk en toen begon het keihard te regenen. Op een paar minuten stond de straat onder water. Wij werden natuurlijk ook heel nat. We hebben ons laten opdrogen in Burger King en wachten daar tot het stopte met regenen. Dan zijn we nog naar de winkeltjes gaan kijken en heb ik een bandje gekocht. Hans heeft er nog een waterpijp gerookt. Hij wil er eentje voor thuis voor als hij het moeilijk heeft. Maar tot nu toe lukt het goed. Hij heeft niet meer gerookt. Nu zijn we in een jeugdherberg vlak bij de luchthaven. Dan zijn we morgen sneller bij het vliegtuig. Er is hier geen tv, dus ook geen SYFY, dat is mijn favoriete zender in Thailand. Spijtig! We hebben een kamer met twee stapelbedden in ijzer. Yaël en ik slapen boven, mama en Hans slapen onderaan. De douches en toiletten zijn in de gang, die moeten we delen. Dat hebben we nog niet gehad deze reis. Ik heb het deze vakantie wel moeilijk gehad om van mijn nagels te blijven, op tv waren soms spannende films en mama vertelde elke avond voor uit de Griezelbus en dat was ook spannend. Dat boek is nu uit en nu leest ze 'Villa Fien'. Ik weet dus niet of ik mijn weddenschap met oma gehaald heb of niet Ik heb deze maand ook zelf veel gelezen. Twee boeken! De buren niet bijten, was het eerste en daarna Maffe meiden. Tot morgen oma en opa! En voor de andere lezers: tot gauw!
23-08-2013, 12:27 geschreven door Yade Reacties (0)
21-08-2013
Er zijn zo van die momenten...
dat de kamer te koud is, de buitentemperatuur te warm, het water te nat, het licht te fel, dat ze honger hebben en dat die op mysterieuze wijze weer verdwenen is zodra we in een restaurant zitten, dat ze naar het strand willen maar zeuren over zand in hun sandalen... Er zijn zo van die momenten dat je wou dat er een uit-knop op kinderen stond! Gisteren had Yaël zo haar momentjes, in Hua Hin... niets was goed, alles was stom, vervelend, saai. Ze wil een caramel macchiato van bij Starbucks, ze krijg een caramel macchiato. Maar hij is te warm en proeft teveel naar koffie. Geen nood, ik had dit voozien en niets voor mezelf besteld. Als ze vijf minuten later (letterlijk, niet figuurlijk) klaagt dat ze dorst heeft, geef ik haar geld en mag ze in 7/11 zelf kiezen wat ze wil. Ze kiest een flesje water, maakt vervolgens haar lippen even nat want drinken kan je dat niet noemen en zegt vervolgens dat het een vervelend flesje is omdat het plastic wat slap aanvoelt en dat ze héél dringend naar toilet moet. Ik heb meestal geduld, behoorlijk veel geduld zelfs, maar toen werd het me toch even teveel. Dus nam ik haar mee naar kleine straatjes en liet haar binnenkijken in huizen niet groter dan onze garage, waar gezinnen groter dan het onze in samenleven en werken. Ik liet haar gezichten van mensen observeren - lachende gezichten van straatarme mensen. Het mokken stopte, de boodschap kwam binnen. Ook daarom gaan we op reis, om hun wereld groter te maken. En ja, soms lijkt onze hotelkamer iets te klein en zitten we te lang, te dicht op elkaar, hebben we te weinig privacy. En toch willen we nog niet naar huis. Nog lange niet, nog lange niet...
21-08-2013, 09:43 geschreven door Inge Reacties (1)
20-08-2013
Eighteen Below Ice Cream
Stel je even voor... de volle, romige, ietwat zure smaak van een perfecte, verse citroen-kaastaart... Loopt het water je al in de mond? Wacht, het wordt nog beter! Stel je nu even voor... een warme dag, de zon brandt op je schouders, je tong ligt als een lap leer in je mond en dan stap je Eighteen below ice cream binnen en bestelt een ijsje, niet zomaar een ijsje maar 'lemon cheesecake'. Bij de eerste hap weet je het al, dit is het beste ijs dat je ooit gegeten hebt en nog voor die eerste lepel in je mond gesmolten is, heb je al bij voorbaat spijt dat het potje staks op gaat zijn. Een mens zou speciaal naar Thailand reizen om nog zo'n portie koude kaastaart op te kunnen lepelen! Als het mogelijk was nam ik een staaltje mee en vroeg aan dat andere fantastische ijssalon (Bolero in Halle-Booienhoven) om een paar honderd liter voor me na te maken. Onze middag in Hua Hin kan wat mij betreft niet meer stuk, zefs als er verder niets anders te zien was. Maar er is meer, veel meer: gezellige straatjes die toegang geven tot nog meer gezellige straatjes. Jammer genoeg merken we dat pas een half uur voordat we met onze taxichauffeur afgesproken hebben, net genoeg tijd om een portie curry naar binnen te werken en verliefd te worden op een horloge. Er zit niets anders op dan vandaag terug te keren, niet voor het horloge want daar hebben we enkele exemplaren van gekocht, wel voor de sfeer (en voor het ijs natuurlijk!)
20-08-2013, 16:36 geschreven door Inge Reacties (2)
19-08-2013
Mijn menu
Dit wil ik eten als we terug zijn:
vooraf wil ik stukjes salami met noten dan champignonsoep als hoofdgerecht wil ik ook stoofvlees met frietjes maar als dessert liever pannenkoeken mét slagroom en aardbeien (géén glutenvrije!)
Ik denk dat ik volgende week eens bij oma of moeke moet gaan logeren (mama maakt nooit stoofvlees)
19-08-2013, 06:30 geschreven door Yaël Reacties (2)
Viergangenmenu
Volgende week zijn we al thuis De vakantie gaat veel sneller voorbij dan vorig jaar. Ik denk wel al aan wat ik zou eten als ik terug in België ben Dit zou ik willen eten: als voorgerecht wortelpuree met worstjes dan champignonsoep daarna biefstuk en stoofvlees met frietjes en cocktailsaus als dessert wil ik chocolademousse van witte en zwarte chocolade En de eerste week wil ik géén noedels of rijst eten.
19-08-2013, 06:24 geschreven door Yade Reacties (2)
18-08-2013
Cera van ceramiek deel 2
Op vakantie raak je af en toe de draad even kwijt. De draad van de tijd... We waren van plan om vandaag Hua Hin te bezoeken, maar kwamen er vanochtend net op tijd achter dat het vandaag zondag is en we daar dus niet zoveel kunnen gaan doen. We hebben de meisjes niet horen klagen over een extra dagje zwembad/strand. En soms de draad van ons blog... gisteren begon ik me als titel cera van ceramiek, maar daar was in de rest van het stuk niets over terug te vinden. Die uitleg ben ik jullie nog verschuldigd. Zodra we dit hotel (Cera Resort) betraden was het duidelijk dat de beroemde keramiekfabriek in Ratchaburi hier aandelen moet hebben. Geen vierkante meter is keramiekvrij: bloempotten, nachttafels, lampen, bijzettafels, salonttafels, wandversiering... Zelfs minder nuttige zaken als een ton en een spekglad krukje in de doucheruimte. Met het grote vrijstaande bad was ik daarentegen wel ontzettend blij. Niet omdat ik hier de behoefte voel om languit te liggen luieren in een warm bad, maar omdat het veel handiger is om daarin de noodzakelijke handwasjes te doen. Een maand reizen met vier personen en slechts twee rugzakken vraagt om economisch/ergonomisch inpakken, dus moet er af en toe gewassen worden -momenten waarop ik atijd ontzettend veel respect heb voor vrouwen uit de pre-wasmachinetijd. De kleren zijn de stille getuigen van wat de meisjes gedaan hebben. De chocoladevlekken op de blouse van Yade: Bangkok - bananenpannenkoekjes met chocolade- we zaten op de muurtje vlakbij het hotel. We hadden er net ontdekt dat we onnodig een taxi hadden genomen van het station naar het hotel. De rit duurde een kwartiertje, maar oversteken op het zebrapad had volstaan. De zwarte vlekken op de short van Yaël: Koh Chang - de stoelen bij het zwembad bleken niet kleurvast te zijn na de overvloedige regen die elke ochtend het eiland blank zette. De strepen op het badpak van Yade: Cha-am - na een verdienstelijke poging om een fort te maken in het zand. De oranje vlekken op de bikini van Yaël: Onze zonnebrandolie blijkt jammer genoeg dat effect te hebben op witte stof. Na enkele dagen in Cha-am is het weer overduidelijk... wij zijn niet uit het juiste strand/zwembad-hout gesneden. We hebben nochtans een prachtig voorbeeld, een Brits gezin dat dit duidelijk in de loop der jaren geperfectioneerd heeft. Ze smeren zich simultaan in, draaien zich elke vijtien minuten om en houden hun kinderen veilig op spatafstand. Ondanks de lekkere panang curry, de overheerlijke gebakken bananen en het aangename zwembadwater diepen we na 48 uur badplaats de Lonely Planet weer op in de hoop iets interessants te vinden in de buurt - even afgeleid door een Zweedse buurvrouw die zo smakelijk zit te lachen met een boek dat we het niet kunnen laten te informeren naar de titel (Flakmopedisten van Lasse Berghagen). Morgen Hua Hin! (voor echt deze keer)
18-08-2013, 13:23 geschreven door Inge Reacties (0)
17-08-2013
Cera van ceramiek
De treinreis van Bangkok naar Cha-am was weer een aangename duik in het locale leven: luidruchtige verkoopsters, oude vrouwtjes die in de meisjes hun wangen willen knijpen, giechelende meiden in uniform en een prachtig uitzicht. Yade en Hans verzinnen nieuwe versies om uno te spelen (de ander op valsspelen proberen te betrappen), pen en papier wordt bovengehaald om galgje te spelen - op zoek naar woorden die iets met onze reis te maken hebben en op andere momenten zorgen de e-readers en tablets voor wat afleiding. Dan zitten we lekker asociaal allemaal in onze eigen bel. Ons nieuwe hotel is mooi, maar een pak duurder dan verwacht omdat we voor een extra bed moeten bijbetalen. Eigen schuld, dikke bult.... hadden we de kleine lettertjes maar iets beter moeten lezen. We laten het in ieder geval ons humeur niet beïnvloeden. Voor een verfrissende duik in het grote zwembad moest ik geduld hebben want Wall-E was op tv. Zodra er ergens bewegende beelden zijn -in een restaurant of café- ben ik mijn drie tafelgenoten kwijt. Het maakt zelfs niet uit of het in het Thais of het Russisch is - die kopjes draaien spontaan weg van de conversatie, dus zeker als er een film te zien is die ze leuk vinden. Cha-am is te vergelijken met de costa's, een plek waar jongeren heengaan om te fuiven. Maar nu is het laagseizoen, de bars, stranden en hotels liggen er verlaten bij. En dat is wel zo aangenaam voor ons want wij komen hier genieten van de rust, de zee en het zwembad én van de nabijgelegen steden Hua Hin en Phetchaburi. Morgen staat Hua Hin op het programma.
17-08-2013, 00:00 geschreven door Inge Reacties (1)
15-08-2013
Tussenstop
Vaarwel hutje bij het strand, vaarwel zwembad, vaarwel Koh Chang... Hallo taxi, hallo overzetboot, hallo minibus... Hallo Bangkok! Zodra we de luchthaven naderen is het duidelijk, we zijn terug, voor even althans want morgen reizen we door naar Cha-am, Petchaburi. Bangkok is een stad met laagjes. Als je met de wagen de stad binnenrijdt, op wegen die hoog boven de grond verheven zijn, zie je in één oogopslag een stad die naar de wolken reikt, met wolkenkrabbers, gigantische reclamepanelen en goud-rode tempeldaken. Als je door de straten wandelt, valt die hoogbouw meteen minder op, dan zie je 'kleine' mensen vechten om een plekje, in het verkeer, op de stoep, in de economie, in het leven in een grote stad; de tuktukchauffeurs in hun kleurrijke wagens die zich een hele dag tussen de uitlaatgassen begeven, vrouwen bij hun rijdende keukens, de bedelaars die tegen een boom zitten... Hier kijk je niet omhoog, hier kijk je naar beneden, de handen voor de borst gevouwen - nederig en dankbaar voor de plek waar we geboren zijn, voor de kansen die we kregen... En dankbaar voor de overheelijke bananenpannekoeken die voor ons gebakken worden ;-) Morgenochtend nemen we de trein, met een beetje geluk zijn we dan in de vroege namiddag op onze volgende bestemming. Maar in Thailand moet je je vooral niet druk maken om tijd, zeker niet als je het openbaar vervoer neemt. We zijn er als we er zijn...
Als toemaatje enkele uitspraken van Yade: "Steek je de stekker van mijn tablet in de stekkerkraan?" "Het is half vijftien, we moeten vertrekken."
En nu is het "half tweeëntwintig", hoog tijd dus om de dames in bed te stoppen. Sweet dreams!
15-08-2013, 16:25 geschreven door Inge Reacties (2)
14-08-2013
bijtjes-ontbijt
Hallo, In de ochtend bij het ontbijt zijn er altijd veel bijtjes. Vooral als je bijvoorbeeld pancakes met honing eet moet je oppassen dat je geen bijtje op je vork hebt. Vandaag was ik na het eten wat aan het spelen en er zat een bij op mijn hand. Ik had ze niet gezien. En wat gebeurde er.... hij stak me! Hans heeft heel snel het gif uit mijn vinger gezogen. En mama trok de angel er uit. Toch werd het een beetje dik. Het was vanochtend weer superhard aan het regenen, er was zelfs een riviertje naast onze bungalow ontstaan. Na de rekenoefeningen was het gelukkig weer stralend weer en zijn we naar de hoofdstraat gewandeld. Mama, Yaël en ik hebben er nog een keer een voetmassage laten doen. Het was heel fijn en nadien hebben die meisjes onze haren ingevlochten. In dat stadje is ook een bar en die noemt Mojito-Lounge. Daar kan je ook waterpijpen roken. Hans is nog steeds gestopt met roken, maar heeft daar wel één keer een waterpijp gerookt. Er zijn verschillende smaken. Hij heeft er eentje met appel geprobeerd. Het rook lekker naar caramel en anijs. Het water waar we langs moeten lopen was hoog door de harde regen. Het kwam zelfs tussen de stenen omhooggesproten. Natuurlijk zijn we ook nog in het zwembad gaan spelen. Maar dat is geen nieuws.
14-08-2013, 13:17 geschreven door Yade Reacties (2)
12-08-2013
Komkommertijd
Het is vandaag gelukt. Mijn benen zijn niet meer wit. Een hele prestatie. Bruin kan je ze ook niet meteen noemen, eerder wit met rode vlekken, het omgekeerde van een vliegenzwam dus. Gedeeltelijk komt dit door de ontelbare muggenbeten en gedeeltelijk dankzij Yade. Een woordje uitleg... Als je tegen Yade zegt dat ze iets niet mag/kan doen, beginnen haar ogen te glimmen en vernauwd haar bewustzijn tot dat ene ding dat verboden werd. Ze kan er moeiteloos een hele dag over doordrammen. Zodra we voet op het strand bij ons hotel hadden gezet en ze het kleine eiland voor ons in zee zag, wist ze het. "Daar zwem ik heen!" Nu ligt dat eiland ogenschijnlijk wel vlakbij, maar schijn bedriegt als er enkele honderden meters golven tussen liggen. "Nee, dat is veel te ver, daar kan ik zelfs niet naartoe zwemmen," was dus een logisch anrwoord. Ze kreeg er zelfs wat les over stromingen en golven bovenop. Maar logica is niet aan haar besteed als ze zich iets in haar hoofd heeft gehaald. Dus kreeg ze Hans zover om een poging te wagen (met zwemvestje). Een half uur later stond een mopperende Yade opnieuw aan deze kant van het strand. Het bleek te pijnlijk te zijn door de rotsen in het ondiepe water. Twee dagen en heel wat gezeur later ondernam ik met haar een tweede poging, ditmaal gewapend met een grote zwemband waar ik af en toe wat mee op kon hangen. En we hebben het gehaald, maar niet zonder schrammen en schaafwondes. "Zo erg was het toch niet," zei ze triomfantelijk toen ze het eiland op rende. Nee, voor haar niet ;-) We vierden onze overwinning met enkele stroofjes "op een onbewoond eiland" Het kan best zijn dat je er niet van je fiets valt, maar 'geen pietsie pech' vind ik er toch over als ik naar mijn knieën kijk. Mijn nieuwe versie: Op een onbewoond eiland val je doodmoe op het strand op een onbewoond eiland heb je nood aan gaasverband de rug verbrand en de voeten rood voel je je klaar voor 't schroot je zucht 'oef ik ben niet dood'
En als je een beetje bekomen bent, besef je dat je ook nog terug moet... Gelukkig hielp de stroming daarbij een handje. Onnodig te zeggen dat ik me nadien even languit naast het zwembad heb gelegd met mijn boek: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry. Ik kreeg er spontaan zin in wandelen door. Volgend jaar een blog over een tocht naar compostela? Of de GR20? Dan kan Seth mee, de hond die we nu nog niet hebben, maar waar we onze housesitter moeilijk mee kunnen opzadelen. (Bij deze een woordje van dank aan Nicky voor de goede zorgen!)
En de rest van de dag... die vulden we naar goede gewoonte met lekker eten, wat wandelen en samen zingen. Hans heeft hier blijkbaar wat last van een muzikale identiteitscrisis want hij loopt de hele tijd liedjes van Iglesias te neuriën. Die trachten we met z'n drieën uiteraard zo snel mogelijk te overstemmen. Bijvoorbeeld met eigen versies op 'Dit is een plek om lief te hebben'. En we vinden hier zoveel redenen om alles en iedereen lief te hebben dat dat moeiteloos lukt. Groeten from Thailand, with Love
12-08-2013, 17:51 geschreven door Inge Reacties (0)
11-08-2013
Dit is een dag om lief te hebben...
een dag en een uur om lief te hebben, een uur en een jaar om lief te hebben... Hier in Thailand is het op dit ogenblik laagseizoen, maar we kijken op tv naar 'Hoogseizoen' van Lenette Van Dongen (een Nederlanse cabaretière en zangeres) en genieten. Zelfs de meisjes gieren mee, al weten ze de helft van de tijd niet wat er nu precies zo grappig aan is. Je leest het goed... nederlandse tv in Thailand! Daardoor weten we hoe het weer is ten noorden van jullie, wie er ginder de slimste mens is en dat ze er bijzonder weinig verstand hebben van citrusvruchten en Hitchcock. We brengen natuurlijk niet de hele dag voor televisie door, het is af en toe wel aangenaam tijdverdrijf om de zon af te wachten. Het begint een gewoonte te worden... wakker worden en de stortregen horen... en een stralend blauwe lucht na het ontbijt. Yaël vindt die ochtendregen zalig want daardoor kan ze ongestoord eten ipv haar ontbijt -in doodsangst- met een tiental bijen te moeten delen. Vandaag hebben we twee brommertjes gehuurd en zijn we met de kids achterop een ritje op het eiland gaan maken. Links rijden went zeer snel, en dan is het enkel een beetje uitkijken voor honden en voetgangers. Voor de zwakke weggebruiker lijkt er op dit eiland niet veel plaats te zijn, nergens zie je hier voetpaden. Ze zijn dus verplicht zich op de weg te begeven om zich van bar naar restaurant naar winkel te verplaatsen. Omdat we de afgelopen dagen zelf die zwakke weggebruikers waren, kennen we de ongemakken en maken we het hen niet nodeloos moeilijk. Het is wel fijn om de haren in de wind te voelen wapperen en het uitzicht is ook mooi, toch wordt het ook snel duidelijk dat alle winkeltjes precies hetzelfde verkopen, dat we op een van de mooiste plekjes van het eiland logeren en dat daar alles voorhanden is wat we nodig heben om nog enkele dagen te genieten van de rust voor we weer verdertrekken. Bovendien wordt Yaël wat misselijk en besluiten we de rest van de dag weer rustig bij het zwembad door te brengen. Mét een glas vers watermeloensap. Gezondheid!
11-08-2013, 17:27 geschreven door Inge Reacties (2)
10-08-2013
Na regen komt zonneschijn
De dag begon met een hevige regenbui. We werden er zelfs wakker van. Toch gingen Yaël en ik zwemmen. De regen hield snel op, want na regen komt altijd zonneschijn. Al moet je er de ene keer wat langer op wachten dan de andere keer. We hebben uren aan het zwembad gespeeld en daarna hebben we panty's gemaakt uit zand. We zullen er eens een foto van maken.
Wat je nog niet weet : - er lopen hier apen rond (en dan bedoel ik niet mijn zus), ze kwamen ons gisteren wakker maken (wel 20) en hebben de ananas van de buren gestolen - er woont een hele grote gekko onder ons dak, hij maakt gekke geluiden, we noemen hem Pieter - op het strand wonen miljoenen krabjes, ze maken mooie bolletjestekeningen in het zand - Hans is een goed boek aan het lezen, hij hoort niets als hij zijn e-reader vast heeft - Hans is verbrand omdat hij te lang lag te lezen bij het zwembad - morgen gaan we brommertjes huren om de rest van het eiland te zien - ik heb massage-olie gekocht en Yaël een broek en een jurk - we zijn al halverwege onze vakantie
10-08-2013, 16:15 geschreven door Yade Reacties (1)
09-08-2013
Muziek
Vaak als we in een restaurant zijn horen we Thaise muziek, het is de meest verschrikkelijke muziek die wij ooit hebben gehoord. Het is niet alleen dat het als kattengejank klinkt het staat ook ongeloofelijk luid. Dus als iemand naar Thailand gaat vergeet zekker geen oordopjes mee te nemen.(Wij hadden er zelf geen mee maar kregen er in het vliegtuig). Nu zijn we in Koh Chang. We vullen onze dag met luieren, zwemmen, spelen in het zand, en rekenblaadjes maken. Af en toe eens naar het dorpje wandelen kan dan ook geen kwaad. Soms valt er hier en daar wat regen. Lekker dobberen op het water van het zwembad, daar zegt zelfs onze mama geen nee tegen. En pas gaan slapen rond tien uur vinden wij wel leuk
09-08-2013, 10:46 geschreven door Yaël Reacties (0)
Lazy Town
Leve oma, aardappelen en worstjes... Wie kent het vervolg? Of deze: De wastafel, de wastafel, de wastafel is stuk... Wandelingen worden opgevrolijkt met het zoeken naar vertalingen van enkele jeugdklassiekers. Veel meer intellectuele arbeid verrichten we hier niet op dit eiland. Van de bungalow naar het zwembad, van het zwembad naar de zee, van de zee naar het restaurant... Het is hier zo mooi dat het uitzicht (voorlopig nog) niet verveeld. Het meest inspannende dat we deden was de meisjes overtuigen om hun rekenoefeningen te maken en tot in de hoofdstraat wandelen. Dat klinkt vast eenvoudig maar geen van beide is dat. Tegen de tijd dat wij het eiland wilden verkennen was het vloed en moesten we een paar honderd meter over een met zee bedekt strand. Yade vond een dergelijke wandeling natuurlijk super, Yaël kon er ook wel van genieten omdat zij hoog en droog op Hans zijn schouders zat. En ik... ik denk dat we een volgende keer 's ochtends of in de vroegere namiddag gaan. Volgens onze reisbijbel is er hier op het eiland best wel wat interessants te zien, maar dat bekijken we morgen wel. Vandaag houden we het nog bij zee en zwembad.
09-08-2013, 06:38 geschreven door Inge Reacties (1)
08-08-2013
time travel / travel time
Tijd...in Thailand ervaar je het toch anders dan thuis. Een uurtje wachten in een busstation? Ok. Een busrit van meer dan 7 uur? Geen probleem. Een uur in een open taxi terwijl die in een snelvaart over de snelweg scheurt in een poging ons toch op tijd bij de overzet te krijgen? De tijd vliegt, net als onze haren. Als we in België een uur in de wagen zitten vinden de meisjes het al lang. Hier wordt hooguit eens gevraagd of we er bijna zijn, waarna ze weer in hun cocon duiken van tablet, nintendo of mp3. Af en toe kruipen ze wel eens op schoot voor een dutje of worden speelkaarten bovengehaald. Maar geen enkel moment is er gezeur. Onvoorstelbaar... Zijn dit onze kinderen wel? Als je Thailand wil zien is dit wel dé manier. Neem een bus naar een andere kant van het land, nestel je tussen locals en geniet van het voorbijslenterende landschap. Bereid je voor op een rijkdom aan groen, aan tempels, aan vergezichten, maar bereid je ook voor op armoede, op krotten die kniehoog in het water staan en op een blik op het harde boerenleven. Als je dapper bent, koop je wat eten van de verkopers die bij grotere bushaltes even binnenspringen en anders vul je die dag je maag met rotzooi zoals chips, cola en oreo's. Bereid je ook voor op een hogere taxiprijs als je na een lange reisdag de overzetboot verlaat. Het is donker, je bent moe en je wil naar je hotel. Dus betaal je... En als je denkt dat je dan eindelijk van wat rust kan genieten, blijkt je partner net nachtmerries te hebben over stinkende matrassen en beestjes in bed Maar zodra ik 's ochtends de gordijnen van onze bungalow opentrek verschijnt er spontaan een buitenmodel glimlach op mijn gezicht. Wat een uitzicht! Palmen, strand, rotsen, eilandjes, zwembad... De komende 8 dagen zullen we het hier vast naar onze zin hebben.
08-08-2013, 04:56 geschreven door Inge Reacties (0)
06-08-2013
Tempel-tijd
We zijn helemaal naar Nang Rong gereisd om Phanom Rung te bezoeken, een khmer-tempelcomplex op de top van een uitgedoofde vulkaan. Als we het park binnenkomen zien we honderden hoopjes gestapelde stenen, een fascinerend zicht. We lopen er eerbiedig langs en proberen ze vooral niet om te duwen. Als we een poosje later weer naar buiten lopen, komt er net een buslading Thaise toeristen binnen en tot onze verbazing proberen ze allemaal ergens nog een steentje bovenop te leggen. Dit verklaart al die stapeltjes! We wagen ook een kans op geluk en maken bestaande hoopjes wat groter. Volgens de Lonely Planet hoeft dit historische park niet onder te doen
voor Ankor Wat, maar wij delen die menig niet. De omgeving is wel mooi,
het park zeer goed onderhouden en het uitzicht vanaf het 'view point'
zou prachtig zijn als er niet zoveel bomen in de weg stonden ;-) De meisjes hebben allebei een fototoestel in hun handen geduwd gekregen en gaan op zoek naar mooie plekjes. Dat maakt het tempel-bezoeken voor iedereen net iets aangenamer. Maar eerst moeten ze zelf op de foto, samen met de leerlingen van een plaatselijke school. Die kinderen hebben meer interesse in het blonde haar van onze meisjes dan voor een eeuwenoude tempel... Nu we toch in de buurt zijn bezoeken we ook Prasat Mueang Tam. We worden er niet warm of koud van. Van de brandende zon daarentegen... Waarschijnlijk zijn we qua tempels wat verwend vorig jaar waardoor we dit niet zo bijzonder meer vinden. Tot slot brengt onze chauffeur ons naar Wat Khao Angkhan. Een rit van 20 kilometer leidt ons langs rijstvelden, authentieke huisjes en prachtige natuur. Deze tempel, verstopt achter een steengroeve, is wat mij betreft de mooiste die we deze week al gezien hebben; niet alleen qua uiterlijk ('an unusual nouveau-Khmer style' volgens de Lonely Planet) maar ook qua sfeer en bezieling. Je voelt gewoon dat hier dagelijks gemediteerd wordt. En zoals gebruikelijk zorgen we voor een goed evenwicht door de rest van de dag bij het zwembad door te brengen. Al moet Hans in de plaatselijke apotheek eerst zijn beste teken en mime-talent bovenhalen om de dame achter de balie duidelijk te maken dat we een middeltje tegen wormpjes nodig hebben, want Engels sprak ze niet. Wat hij getekend heeft, laat ik aan jullie verbeelding over. Het zorgde in ieder geval voor heel wat gegiechel in de apotheek. Morgen wordt het weer een reisdag. Om in Koh Chang te geraken moeten we 2 taxi's, 3 bussen en een veerboot nemen. Maar ik stap geen bus meer op zonder eerst een toilet bezocht te hebben. Ik heb mijn lesje geleerd.
06-08-2013, 14:17 geschreven door Inge Reacties (0)
05-08-2013
On the road again...
Soms valt een verplaatsing veel beter mee dan verwacht, soms gaat het heel wat minder vlot. Onze reis vandaag was eentje van de laatste categorie. We meenden rechtstreeks met een bus naar Nang Rong te kunnen rijden, maar we moesten eerst naar Korat om daar een tweede bus te nemen naar onze nieuwe bestemming. Bij die overstap spurten Yaël, Yade en Hans naar de dichtstbijzijnde toilet. Ik houd ondertussen de bus tegen en terwijl ik op hen sta te wachten weet ik al dat dit geen goed idee is. We hebben dan wel de bus, maar we gaan voor onbepaalde tijd op dat voertuig 'opgesloten' zitten... Dus probeer ik niet te denken aan water, vooral niet aan stromend water. Er zijn nog vier plaatsen in de bus, jammer genoeg niet naast elkaar. Ik ga zodanig zitten dat ik de meisjes in de gaten kan houden en ga door met niet denken aan... De eerste honderd meter van de rit stoppen we vijf keer en ik vrees dat het aan dit tempo pas avond zal zijn vooraleer we in Nang Rong toekomen. Nog voor we de snelweg bereikt hebben zitten (en vooral staan) er zoveel mensen op de bus dat ik de meisjes niet meer kan zien. Geen fijn gevoel. Gelukkig weet ik dat Hans vooraan zit en dat ze niet ongemerkt voorbij hem zullen geraken. Een huilende baby brengt soelaas. Er wordt plaatsgemaakt voor moeder en kind en ze belanden op het stoeltje naast Yade. Tusssen armen, benen en buiken door zie ik dat Yaël en Yade zich over de baby ontfermen en ik kan opnieuw wat genieten van het prachtige uitzicht op het platteland. Tegen de tijd dat een emmer al aanlokkelijk lijkt, begint de bus langzaam leeg te lopen en kunnen we eindelijk weer een normaal gesprek voeren. "Amai, die baby kan geen minuut stilzitten," zucht Yade. "Je moet daar de hele tijd mee bezig zijn, dat is zo vermoeiend!" Ik zeg maar niet dat dat bij hen soms nog steeds het geval is. We rijden immers de stad binnen en de verlossing is nabij. Een taxirit later staan we in het nieuwe hotel en ik ben lang niet meer zo blij geweest een schoon toilet te zien. Ook onze kamer mag er wezen. Dit is het eerste bed van deze reis met een goede matras en ik kijk er nu al naar uit om vanavond te gaan slapen. Maar eerst moeten we de meisjes hun zwembadtijd gunnen. Dat hebben ze verdiend na deze reisdag.
05-08-2013, 13:21 geschreven door Inge Reacties (0)
04-08-2013
In the jungle...
Reminder to self: blogs een beetje censureren om bezorgdheid bij lezers niet te activeren. Ik had gisteren heel even wat last van migraine, waarschijnlijk door de uitlaatgassen in ons busje. Na wat rust was daar niets meer van te merken. Geen paniek dus ;-) Vandaag de tweede jungle-dag. Bij een eerste stopplaats in het Nationaal Park kregen we bijzonder elegante sokken om onze benen te beschermen tegen de bloedzuigers. Een tot de verbeelding sprekend begin. Wat later werd duidelijk dat het geen overbodige luxe was. Het werd ons ook al snel duidelijk dat Yaël niet van kleine diertjes houdt. Ze liep in de lucht meppend, krabbend en mopperend door de jungle. Maar het mopperen verstomde toen we een familie gibbons zagen slingeren tussen de bomen. In niets te vergelijken met apen bekijken in de zoo! Onze gids beschikt duidelijk over beter getrainde ogen dan wij. Tussen al dat groen ontdekt hij voortdurend ander leven: een ijsvogel, vlinders, een specht, een neushoornvogel, een spring-spin,... Al verdenken we hem er wel van de schorpioen meegebracht te hebben ter vermaak van de deelnemers. Meegebracht of niet, Yade toont haar leeuwenmoed door het dier over haar schouder te laten kruipen. De tocht is amper 3 kilometer, maar we doen er 3 uur over. Na de lunch bezoeken we een waterval. Mooi, maar wat later op de dag krijgen we er nog eentje te zien (Heo Narok Fall) en die is pas indrukwekkend. Al zal je ons wat dat betreft op ons woord moeten geloven want het water spatte zo ver en zo hoog op dat we onmogelijk foto's konden maken. Tussendoor vrolijkten makaken de rit wat op door langs de kant van de weg brutaal te liggen wezen. Een kudde olifanten zagen we niet, daarvoor waren we iets te vroeg weg. Maar zelfs zonder de olifanten was het een onvergetelijke dag.
Na 3 vluchten kunnen we het nu wel met zekerheid zeggen, Turkish Airlines rocks !!!
Toen we in Bangkok aankwamen met de minibus moesten we naar het chique hotel Prins Palace Hotel. Het was zo groot dat we verloren liepen. Ons kamernummer was 52104. 0veral stonden mannen in mooie kostuums om deuren voor ons open te houden en ons de weg te wijzen. Er waren 3 torens met meer dan 20 verdiepen. Er stond een heel groot jadebeeld, wel een meter lang. Van een kool?! Hadden ze nu echt niets leuker kunnen bedenken?
dat de kamer te koud is, de buitentemperatuur te warm, het water te nat, het licht te fel, dat ze honger hebben en dat die op mysterieuze wijze weer verdwenen is zodra we in een restaurant zitten, dat ze naar het strand willen maar zeuren over zand in hun sandalen... Er zijn zo van die momenten dat je wou dat er een uit-knop op kinderen stond!
Stel je even voor... de volle, romige, ietwat zure smaak van een perfecte, verse citroen-kaastaart... Loopt het water je al in de mond? Wacht, het wordt nog beter!
Dit wil ik eten als we terug zijn:
Volgende week zijn we al thuis 
Op vakantie raak je af en toe de draad even kwijt. De draad van de tijd... We waren van plan om vandaag Hua Hin te bezoeken, maar kwamen er vanochtend net op tijd achter dat het vandaag zondag is en we daar dus niet zoveel kunnen gaan doen. We hebben de meisjes niet horen klagen over een extra dagje zwembad/strand.
De treinreis van Bangkok naar Cha-am was weer een aangename duik in het locale leven: luidruchtige verkoopsters, oude vrouwtjes die in de meisjes hun wangen willen knijpen, giechelende meiden in uniform en een prachtig uitzicht. Yade en Hans verzinnen nieuwe versies om uno te spelen (de ander op valsspelen proberen te betrappen), pen en papier wordt bovengehaald om galgje te spelen - op zoek naar woorden die iets met onze reis te maken hebben en op andere momenten zorgen de e-readers en tablets voor wat afleiding. Dan zitten we lekker asociaal allemaal in onze eigen bel. 
Vaarwel hutje bij het strand, vaarwel zwembad, vaarwel Koh Chang...
Hallo,
Het is vandaag gelukt. Mijn benen zijn niet meer wit. Een hele prestatie. Bruin kan je ze ook niet meteen noemen, eerder wit met rode vlekken, het omgekeerde van een vliegenzwam dus. Gedeeltelijk komt dit door de ontelbare muggenbeten en gedeeltelijk dankzij Yade.
een dag en een uur om lief te hebben, een uur en een jaar om lief te hebben...
De dag begon met een hevige regenbui. We werden er zelfs wakker van. Toch gingen Yaël en ik zwemmen. De regen hield snel op, want na regen komt altijd zonneschijn. Al moet je er de ene keer wat langer op wachten dan de andere keer. 
Vaak als we in een restaurant zijn horen we Thaise muziek, het is de meest verschrikkelijke muziek die wij ooit hebben gehoord. Het is niet alleen dat het als kattengejank klinkt het staat ook ongeloofelijk luid. Dus als iemand naar Thailand gaat vergeet zekker geen oordopjes mee te nemen.(Wij hadden er zelf geen mee maar kregen er in het vliegtuig). Nu zijn we in Koh Chang. We vullen onze dag met luieren, zwemmen, spelen in het zand, en rekenblaadjes maken. Af en toe eens naar het dorpje wandelen kan dan ook geen kwaad. Soms valt er hier en daar wat regen. Lekker dobberen op het water van het zwembad, daar zegt zelfs onze mama geen nee tegen.
Leve oma, aardappelen en worstjes...
Tijd...in Thailand ervaar je het toch anders dan thuis.
We zijn helemaal naar Nang Rong gereisd om Phanom Rung te bezoeken, een khmer-tempelcomplex op de top van een uitgedoofde vulkaan. Als we het park binnenkomen zien we honderden hoopjes gestapelde stenen, een fascinerend zicht. We lopen er eerbiedig langs en proberen ze vooral niet om te duwen. Als we een poosje later weer naar buiten lopen, komt er net een buslading Thaise toeristen binnen en tot onze verbazing proberen ze allemaal ergens nog een steentje bovenop te leggen. Dit verklaart al die stapeltjes! We wagen ook een kans op geluk en maken bestaande hoopjes wat groter.
Soms valt een verplaatsing veel beter mee dan verwacht, soms gaat het heel wat minder vlot. Onze reis vandaag was eentje van de laatste categorie. We meenden rechtstreeks met een bus naar Nang Rong te kunnen rijden, maar we moesten eerst naar Korat om daar een tweede bus te nemen naar onze nieuwe bestemming. Bij die overstap spurten Yaël, Yade en Hans naar de dichtstbijzijnde toilet. Ik houd ondertussen de bus tegen en terwijl ik op hen sta te wachten weet ik al dat dit geen goed idee is. We hebben dan wel de bus, maar we gaan voor onbepaalde tijd op dat voertuig 'opgesloten' zitten... Dus probeer ik niet te denken aan water, vooral niet aan stromend water. 
Reminder to self: blogs een beetje censureren om bezorgdheid bij lezers niet te activeren. Ik had gisteren heel even wat last van migraine, waarschijnlijk door de uitlaatgassen in ons busje. Na wat rust was daar niets meer van te merken. Geen paniek dus ;-)
